Angstaanval / Angststoornis - forum lotgenoten

de hele dag bezig zijn met je gedachten je wordt er gek van geeft veel stress en is iedere dag aanwezig soms zitten er angstgedachten tussen van ik ga dood aan de stress of dit komt nooit meer goed . vaak zijn t ook alleen maar zinnen of woorden in je gedachten maar ben me er bewust van t geeft me allemaal heel veel stress omdat niks meer lukt tv kijken niet en een gesprek voeren ook geen focus op ook depri er van de ochtend begint t al wil niet uit bed of is t uitslapen dan gaat t gedenk al weer waar zit ik in wat is dit loop bij spyg en zit aan medicijnen maar doet niks ik noem t een obcessie voor t denken en meestal over depressie angstoornis omdat ze gezegd hebben dat ik dat heb

vrolijk, open, leuke dingen doen en zin in het leven.
gelukkig is die positiviteit mij gegeven.
toch komt daar af en toe dat vervelende gevoel.
heeft een gedeelte van mijn hersenen mij angstig maken als doel.
twee tegenstrijdige dingen, maar ik ben het beide.
Ik zal altijd tegen angsten moeten strijden.
maar dat doe ik wel door zoveel mogelijk 'echt te leven'.
Mij gewoon in voor mij lastige situaties te begeven.
doordat mijn angstoornis gelukkig niet met mijn persoonlijkheid matcht, krijg je soms in je leven de beetje vreemd en beetje raar badge.
Het maakt niet uit want ik haal gewoon toch mijn doelen.
De mensen die zonder dit te weten nog om mij heen zijn laten mij heel speciaal voelen.
Zo heeft iedereen vast wel een eigenaardigheid.
jullie hoeven niets met deze informatie maar ik ben het toch even kwijt, en vergeet nooit dat niet alles is zoals het lijkt... ☺️❤️

Hallo allemaal,

Ik ben een vrouw van 24 die al wat jaartjes kampt met paniekaanvallen. Dit begon op mijn 19e, toen ik een opleiding volgde wat totaal niet bij me paste. Het vroeg veel sociale inspanning van mij, met name op mijn stage, waarbij ik met veel mensen in contact kwam. Ik voelde aan alles dat deze opleiding niks voor mij was. Bij de gedachte dat ik deze opleiding MOEST afmaken (anders een dikke studieschuld), kon ik wel huilen. Ik ging elke dag met buikpijn naar mijn stage, ik huilde elke avond, omdat ik het echt niet meer op kon brengen. Daarna begonnen de paniekaanvallen zich ook te ontwikkelen.

Ik durfde niet meer met het openbaar vervoer. Ik had had gevoel dat ik geen lucht meer kreeg, zweetaanvallen en pijn op m’n borst. Ik durfde niet meer het huis uit en begon mezelf thuis op te sluiten en mijn studie op pauze te zetten. Ben toen een tijdje naar een psycholoog geweest, maar dit hielp niet voor mij. Een sociale angststoornis met een angora fobie blijk ik te hebben, dit is het enige wat ik wijzer ben geworden van deze gesprekken. Gek genoeg, door mijn angsten aan te blijven gaan, werden mijn klachten en angstaanvallen minder.

Nu, 3 a 4 jaar laten zijn ze terug. Erger dan ooit. Ik ervaar elke dag een of meerdere paniekaanvallen. Met name op werk of als ik een klein uitje wil maken. Waarom deze paniekaanvallen nu zo sterk terug zijn gekomen, weet ik niet. Misschien door deze corona tijd. Misschien de angst om ziek te worden. Ik weet het niet. Ik ben altijd erg bang geweest om benauwd te zijn, sinds jongs af aan al. Nu ben ik al 3 maanden dagelijks benauwd. Of dit komt door de paniekaanvallen, of dat ik iets onder de leden heb.. Ik vraag het me af. Ook kamp ik met andere lichamelijke klachten, zoals: pijn op de borst, buikpijn, hoofdpijn en vermoeidheid. Ik heb een tijd gedacht dat ik iets aan het hart had (ook in de tijd van mijn paniekaanvallen) en heb me toen laten controleren bij de cardioloog, zo’n 3 jaar geleden. Niks aan de hand volgens hem. Toch ben ik er nog steeds niet gerust op. Toch weet ik ook dat deze klachten kunnen komen als gevolg van teveel stress en de paniekaanvallen. Ik hoop zó dat ik me ooit weer goed kan voelen, van het leven kan genieten en weer dingen kan ondernemen zonder hier van tevoren, of tijdens, angst te hebben....

Hoi,
Sinds 2 jaar heb ik al last van angst/paniek/dwanggedachtes en vind ik het soms eng om met mensen in gesprek te gaan, omdat ik het lastig vind een gesprek op gang te houden. Ik ben in eerste instantie naar de huisarts geweest waar ik met een psycholoog sprak voor een aantal maanden, maar ik merkte dat het mij niet kon helpen. Ik werd doorverwezen en ook dat hielp mij niet. Ik kreeg/heb het gevoel dat mijn probleem niet op te lossen is.. Ik heb namelijk erg dwangmatige gedachtes mbt tot school. Dit is voornamelijk gekomen door het groepje waarmee ik omging nadat ik was blijven zitten. Zij hadden het continu over studeren en vergeleken elkaar telkens en betrokken mij erbij. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik dat zelf begon te doen en toen ik op de HAVO terechtkwam werd alles erger. Ik ging elke bladzijde echt heel vaak doorlezen tot ik uit mijn hoofd alles op kon lezen wat er stond woord na woord, wat echt absurd is. Ik heb daarom ook echt 2 jaar lang ontzettend depressief gevoeld wat ook is vastgesteld door de psycholoog als diagnose. Ik ging elke dag 2 jaar lang na school studeren meteen tot snachts waardoor ik in het 2e jaar ineens 3 uur per nacht sliep en op een gegeven moment stortte ik in. Mijn thuissituatie speelt daar ook in mee. Mijn vader woonde in het buitenland en is inmiddels overleden vorige zomer in 2019, maar hij heeft jaren bij een vriend op kantoor geslapen en kreeg later een huisje die hij huurde, maar door suikerziekte was hij een been verloren en net voor zijn overleden was ook zijn andere been afgesneden. Ik denk dat ik hier echt een trauma aan heb overgehouden wat erg meespeelt. Mijn ouders hebben beiden nooit een diploma gehad alhoewel mijn vader het vroeger heel goed had, maar toen alles ineens slechter werd en hij niks meer had begon ik mij te beseffen hoe belangrijk een diploma is.. Ik heb momenteel een tussenjaar maar ik ben bang dat als ik dit jaar naar het hbo ga, dat ik weer dwangmatig bezig zal zijn. Ik voelde op de havo vaak onrust, angst, trillingen, benauwdheid. Ik denk vaak maanden vooruit aan wat er allemaal fout kan gaan en of er uberhaupt wat goed zal gaan. Ook merk ik dat ik vaak bevestiging zoek. Kon ik maar sterk in mijn schoenen staan en onafhankelijk van iedereen zijn. Ik denk dat mijn probleem niet vaak voorkomt, maar mocht er iemand zijn die dit heeft hoor ik dat graag.

Hoi!

Ik heb vorige jaar een soort van burn out (28 jaar) gehad gevolgd door paniekaanvallen. Ene al intenser al de ander. Eerste 2 weken thuis in bed gelegen. Erna direct hulp gezocht. Eerst bij de huisdokter die me doorstuurde naar een relexatie therapeut. Dit hielp om alle lichamelijke sensaties weg te nemen in de mate van het mogelijke. Dat was echter enkel een tijdelijke oplossing aangezien het door mentale onderdrukking kwam.

Daardoor in combinatie met relexatie en medicatie naar een psycholoog beginnen gaan. Na 8 maanden zo goed als volledig verlost van de paniek aanvallen en extreme spanning.

Maar sinds de Corona crisis terug last beginnen hebben maar nooit zo erg als in het begin. Het betert dus met de tijd maar er is tijd voor nodig. Ik heb zelf 3 jaar op adrenaline gewerkt en geleefd en daarom "betaal" ik hier nu de prijs voor. En gelukkig maar , want het is een bescherming van je onderbewuste.

Nog mensen die een terugval ervaren of intenser beleven door de gevolgen van de Corona crisis?

Een grote tip of leuze die ik voor mezelf stel: time heals all wounds.

Ik denk dat mijn paniekstoornis al vroeg in mijn leven begonnen is. Ik kan me herinneren als kind dat ik geen lunch mee had naar school en in paniek raakte omdat ik dacht dat ik dood zou gaan als ik niet zou eten. Ook kan ik me herinneren dat ik huilend naar mijn vader rende omdat ik dacht dat ik niet meer kon geeuwen. Mijn vader kon me wel geruststellen in die situaties. Mijn moeder vond het belachelijk en zorgde er ook voor dat ik dat wist. Later in mijn puberteit liep ik een keer door de stad. Opeens durfde ik niet meer verder. Ik was bang. Echt bang. Ik dacht dat ik gek zou worden en kon mezelf niet meer kalmeren.
Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en hij schreef me Seroxat voor. Je hebt paniekaanvallen zei hij. Ik had geen idee wat het was en door de medicijnen werd het eerst alleen maar erger. Mijn vriend heeft me er toen uitgehaald. Meegenomen naar de supermarkt en laten zien dat er niks is om bang voor te zijn. Dat hielp enorm. Daarnaast ging cognitieve gedragstherapie volgen. Ik geloof niet dat dat erg hielp.

Begin 20 kreeg ik mijn eerste zoon. Ook toen laaide de angst en paniek op. Ik durfde niet meer de straat op en was bang dat ik mijn kind iets zou aandoen. Als ik iets deed wat niet logisch was, dacht ik meteen: zie je, daar gaan we. Ik word gek. Ik was in die tijd gestopt met mijn medicijnen, dus toen mijn zoon drie maanden was, ben ik weer begonnen. De paniekaanvallen verdwenen.

Inmiddels ben ik 40 en slik sinds mijn 23e Citalopram. Ik zit op de 40mg per dag en het kan niet meer verhoogd worden. En weer zit ik in een periode van paniek. Het lijkt alsof mijn medicijnen niet meer werken. Ik sta bang op en ga uitgeput naar bed. Ik ben constant bang om gek te worden. En dat ik iets doe of zeg waardoor anderen dat ook denken. In mijn ergste scenario word ik opgenomen en kan ik niet meer voor mijn kinderen zorgen. Ik zit zwaar onder de medicijnen en er is geen normaal gesprek meer te voeren met mij. Mijn kinderen komen op bezoek en herkennen mij niet meer. Ze zien dat ze niks meer aan me hebben en komen ook steeds minder langs.

Ik volg nu een cursus mindfulness via de psycholoog en dat helpt met vlagen. Ik ben gewoon bang dat dit het is en ik er niet meer uit kom.

Liefs van mij

Ik heb al lang last van dagelijkse klachten en dat bijna heel de dag en ben pas 35 jaar. 2 kinderen en een vrouw die na zoveel jaar wel gek van me kan worden. Heel veel onderzoeken gedaan. 3 jaar geleden begonnen met mri en toen echt heel veel onderzoeken gedaan die ik jullie bespaar. Oktober 2019 ben ik nog naar de internist gegaan die heel mijn bloed beeld heeft bekeken heel uitgebreid zelfs. Alles goed ck waarde iets verhoogd 209 maar 200 is normaal voor een man dus moest me daar totaal niet druk om maken. Daarna naar een neuroloog geweest die heeft een standaard neurologische onderzoek gedaan alles goed en voor mijn gerust toestand nog een spier zenuw onderzoek gedaan. Ook dat was goed. Moest me niet druk maken om ms of leukemie of een hersentumor moest vooral mijn hoofd aanpakken. Nou heb ik misschien ook teveel verschillende klachten voor een erge ziekte. Maar het maakt mij best onzeker. En kan met niet voorstellen dat je met chronische angst/stress/hyperventilatie zoveel klachten kan hebben een hele dag. Loop al bij altrecht 2 keer in de week van 6 uur per dag. Dus 12 uur in de week. Alleen nu even niet door het virus. Slik ook anti maar merk daar ook weinig van. Wie kan zich vinden ij mijn verhaal? En maak ik me echt zo druk om niks als je het volgende bijna heel de dag voel?

Licht in mijn hoofd
Hoofdpijn (gelukkig niet elke dag maar vaak)
Vaak last kuiten
Bijna altijd last onderrug
Onverklaarbare blauwe plekken vooral benen.
En soms weer een tijdje last van mijn armen en dan weer heup dat verplaats nog wel eens.

En misschien vergeet ik nu wat. Maar als ik naar mensen bel als bijv het ziekenhuis of iemand die ms heeft zeggen ze allemaal onzin herken niks van je klachten in een ziekte dat snap ik niet. Wie kan mij helpen ben misschien wel te koppig om er van af te komen. Ben er verdrietig van.

Mijn paniekaanvallen begonnen een jaar terug. Ik had een tentamen waar ik enorm goed voor geleerd had, ik moest deze halen om verder te kunnen met de opleiding waar ik graag mee verder wilde. De tentamens duren 90 minuten, na het eerste halfuur mag je weg. Op het moment dat de deur sloot en het tentamen startte, begon ik me enorm angstig te voelen. Mijn hart ging enorm tekeer, ik wist niks meer van de lesstof, zelfs schrijven lukte niet omdat ik zo zat te trillen. Ik heb mijn spullen gepakt, heb me verontschuldigd bij de surveillant en ben het lokaal uitgerend. En dat was het, klaar met de opleiding.

Sinds die dag is het elke week erger geworden. Het is nu zo ver gekomen dat ik niet meer in de bus durf te zitten, niet meer naar de supermarkt durf en zelfs een wandeling zit er niet meer in. Ik schiet al in de stress als ik denk "er is geen eten in huis, ik moet naar de winkel".

Het is voor mij slopend, maar ik vind het nog het ergst voor mijn vriend. We wonen sinds september 2017 samen, en hij houdt niet van de gehele dag binnen zitten. Door mijn angststoornis doen we vrijwel nooit meer iets buitenshuis. Ik probeer het wel, heel af en toe lukt het om gezellig even de stad in te gaan of te wandelen.

Mijn vriend is een fantastisch lieve man. Hij toont meer begrip dan ik ooit van iemand zou durven vragen. Ik voel me enorm schuldig naar hem toe.

Ik heb hypochondrie en een dwang en angst stoornis ben vanaf 2016 opgenomen in verschillende klinieken emdr gehad heeft niet veel geholpen en dit alles om een lui oog dat dubbel ziet kan het gewoon niet aksepteren beheerst mijn hele leven bijna elke dag paniek aanvallen

Ik heb constant het idee dat er iemand is in de ruimtes waar ik me bevind, ik probeer dus overal waar ik ben extra goed op te letten ik word hier heel moe van. Ook van elke persoon die dus onverwachts mijn kamer inloopt schrik ik en krijg ik een angst gevoel, voordat ik ga slapen wil ik altijd alle deuren nogmaals checken met op slot gedaan hebben etc. En ook mijn hele kamer of er niks geks is, het klinkt af en toe een beetje apart maar ik maak me zelf er gek mee. Iemand tips of vergelijkbare situaties?

Ben bang en lig dag nacht op myn bed koud en zo hou zo veel van myn moeder geluk dat ik haar nog heb is geen leven angst heben

Na een heel stressvolle periode 2 jaar geleden, kreeg ik dagelijkse epileptische aanvallen 1,5 jaar lang (verkeerde diagnoses). Ik heb al die tijd in angst en verwarring geweest en ben nagenoeg mijn volledige geheugen uit die periode kwijt. Ik heb een sociale angststoornis, een depressie met suïcidale gedachten, een negatief zelfbeeld, een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, paniekaanvallen en (introverte) borderline. Ik ben erg slecht in groepen, en zojuist op mijn werk probeerde ik een stap te zetten en iets voor de groep te zeggen. Dat ging niet goed, werd rood en begon te zweten en vanbinnen brak ik een beetje. Ik ben naar huis gegaan, huilend over straat en ben nu zo moe. Overwelmd door verdriet en eenzaamheid en onbegrepenheid. Die gedachten zijn beangstigend. Ik wil daar niet aan toegeven dus probeer het nu van me af te schrijven. Ik krijg al twee jaar therapieën hierbij, maar misschien zijn er mensen die zich identificeren hierin zodat ik me ietsje minder eenzaam voel..

Angst is altijd een gevoel van zwakte, soms licht en een andere keer heel sterk. Als je schaamte voor je zwakte voelt en bang bent dat je de angst niet kunt verbergen groeit de angstspiraal. Ook onzekerheid kun je als een zwakte voelen. Het gevoel van angst kun je beheersen met antwoorden. Weten waarom het zo werkt. De angst reageert terecht op je zwakte, want zwakte kan gevaarlijk zijn met alle risico's van dien. Angst is altijd een goede raadgever voor gevaar. Praat jezelf geen zwakte aan, ook al heb je nog zo veel teleurstellingen meegemaakt (teleurstellingen, de oorzaak van overmatige angsten). Er is dan continu gevaar en jouw angst signaleert dat feilloos. Zet jezelf niet onder druk om te presteren met een verkeerde motivatie. Successen najagen om teleurstellingen te compenseren of te voorkomen. Vraag jezelf af voor wie wil je presteren. Voor jezelf, een ander en welke andere dan? Teleurstellingen kun je beheersen met antwoorden. Leer jezelf te begrijpen. Daar gaat deze site over. Met begrip beheers jij je stress (emoties uit balans), je stemming en voorkom je ongezond gedrag.

Al een tijdje liep ik met een angst, ik was bang dat ik niet goed kon slapen met alle gevolgen vandien. Door erover te praten met een counselor kwam ik erachter dat ik niet angstig hoef te zijn en kon ik mezelf ertoe zetten om dingen te doen die ik eerder niet durfde.

Ik heb mezelf leren kennen en heb gezien dat ik er mag zijn zoals ik ben en dat ik juist eigenschappen mag gebruiken om meer lef te krijgen. Door mijn spontaniteit vragen mensen mij mee uit, maar eerder was ik bang dat ik dan daarna niet kon slapen, nu doe ik het gewoon en geef mijn grenzen aan.

Mijn dochtertje van zes poepte nog steeds in haar broek en had enorm last van enge dromen. Ze durfde daarom niet meer te gaan slapen. Mijn hart brak toen ze mij vertelde dat ze zo bang is om dood te gaan.

 

We zijn een heel traject ingegaan bij een kindertherapeut.Naast speltherapie heeft mijn dochter ook EMDR gehad. En .... ze slaapt weer heerlijk ontspannen en is steeds langer achter elkaar zindelijk! ik kan het iedereen aanraden, zoek hulp!