Angstaanval / Angststoornis - forum lotgenoten

Hi!
Ik ben ook 21 en heb hetzelfde ervaren als jij. Soms ervaar ik het nog steeds.
Het gene bij angst wat juist helpt is het aan gaan. Eventueel met hulpmiddelen (een persoon erbij, een ritueel idk kan van alles zijn waardoor je je veiliger voelt).
In het begin zal het heel veel angst opleveren, maar na een tijdje merk je dat het beter gaat. Het is heel tegenstrijdig met je gevoel, maar juist uit de weg gaan van dingen zorgt ervoor dat de angst groter en groter word.. hopelijk helpt dit je ☺️

Zullen dit symtonen kunnen zijn van paniekaanvallen?

Moeilijk slikken.
Geen concentratie meer.
Gevoel hart sneller slaan
Minder goed kunnen zien.
Moeilijk praten
Gevoel dat mond scheef sta.
Zeer veel pijn aan spieren of pezen.
Onverdraaglijk worden.
Adem happen.
Bibber.
Heel moe.
Dit gebeurt er bij zware aanval.
Meestal voel ik het bij het opstaan dat dit die dag ga gebeuren zonder ik ook aan iets anders dacht.dan word ik moe wakker en net alsof er Moeilijk bloed door mijn lichaam stroomt.later dag kan dit gebeuren dan.
Wnr ik goed wakker word komen deze dingen meestal of zelden niet.
Heb hier al 10 jaar last van,
De eerste 8 jaar gebeurde dit gemiddeld 5x per week en het ergste was dat ik na en voor die aanval de hele dag last had van moeheid en afwezig was.
Nu de laaste twee jaar 8 maanden niks en 4 maanden heel af en toe.

Dit zijn 99% zeker paniekaanvallen. Hoe meer je denkt van 'o nee, vandaag is het een dag dat ik een paniekaanval ga krijgen', hoe zeker je één zal krijgen.

Bij mij zijn de extreme paniekaanvallen een heel stuk geminderd door juist te denken aan de symptomen die ik krijg maar er niet tegen te vechten. Dan voel je je wel een tijd slecht maar wordt het niet helemaal extreem.

Dankjewel voor je steun.

Hallo,

Burnout en angststoornis kunnen een flinke overlap hebben. Misschien, als je voorheen geen angstgerelateerde klachten had, hoort het bij een burn out. Heb je professionele hulp ingeschakeld? Zo niet, zou ik dat zeker doen..
Sterkte!!

Ik heb een angst en dwang stoornis ivm een lui oog ok kan het niet aksepteren en dit is al jaren zo word et gek van hele dagen angst

Hallo, ik heb precies hetzelfde en Zou graag met je in contact willen Komen om erover te sparren. Enig idee hoe en of dit kan? Het bericht is ook Al van 2 Jaar geleden. Hopelijk Ben je er helemaal vanaf gekomen!

Heb je al je laten onderzoeken? Of heb jezelf al ondervonden wanneer je last van je darmen krijgt, bijvoorbeeld na pittig gegeten te hebben? Drink je wel genoeg (water) per dag?

Ja ben onderzocht en pds is er uit gekomen. Krijg soms de knop niet om .en denk het is verkeerd.


Marjan

Hier het zelfde onderzochte huisarts zeg PDS maar wil het maar niet geloven

Ik zit nu in hetzelfde schuitje. Heb al 6 weken op en af last van buik links onder en bij mijn rib links. 2x bij de dokter geweest en die zegt dat het absoluut geen kanker is en gewoon pds. Het is zelfs nu nog moeilijk te geloven maar afgelopen week ging het een stuk beter in mn hoofd en dan nemen de klachten enorm af. Ze gaan niet helemaal weg maar er is een enorm verschil. Stress zit vooral in je buik en als je pds hebt kun je daar enorm veel last van hebben.

Beste,

Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis/ Hypochondrie.
Ik heb enorm veel pijn in mijn buik. De onderbuik, bovenbuik 1 kant, navel, opgezette buik, winderigheid, last van de onderrug. De pijn loopt ook door naar de lies en vagina schede.
Ik ben heel erg bang sinds de afgelopen 2 maanden. Ik heb een uitstrijkje gemaakt via het bevolkingsonderzoek. Hieruit kwam pap 2 met hpv. Sinds ik dit heb gehoord heb ik nog meer last van de buikklachten en let ik er constant op.
Ik ben bang dat het met van alles te maken kan hebben.
Feiten zijn, ik heb een lichte voorwandverzakking, een hele kleine vleesboom van 2cm.

Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Het kan van alles zijn.
Is er herkenning bij andere vrouwen?

Hey!

Wat vervelend dat je dit ervaart zeg. Ik heb zelf ook last van een (gegeneraliseerde) angststoornis en ik ben nu langzamerhand aan het herstellen. Of naja het gaat in ieder geval beter.

Verhaal 370 is mijn verhaal. Misschien haal je daar kracht en informatie uit!

Veel sterkte!

Hoi Roma ik herken jou probleem ik zal graag met jou in contact komen dan kan ik jou misschien helpen ik hebt zelf ook erge paniekaanvallen en depressie gekend je kan mijn een e-mail sturen als je wilt.

Groeten

Hoi, herken jou klachten heel goed. Het gevoel van …. Etc. Ook ik heb dit in het verleden gehad. Hyperventilatie je zenuwgestel is overbelast en je bent uitgeput. Als ik mijn ogen dicht deed werd ik al bang. Het kost tijd, maar met jou instelling kom je er zeker over heen. Neem de tijd en neem de rust. Ook al wordt je intern gedreven “op de vlucht te gaan”. Ondanks die vervelende gevoelens, de rust kiezen, pauzes nemen en neem je alarm gevoelens serieus. Je lichaam wil je alleen maar helpen.
You can do it, dwing het niet af en neem je tijd.

Goede dag gewenst, of moment topper

hoi hoi

ik herken jouw verhaal helemaal als kind had ik ook al last van angst maar veel mindere maten sinds me 28ste (ben nu 33) is het de kop weer opgestoken maar dan veel heviger ik ben ook bang om dood te gaan en dat er iets is met mijn hart ik kan op dit moment ook niet veel woon zelfs weer bij m.n moeder omdat het op mezelf wonen gewoon niet gaat op dit moment ik ga in januari beginnen met terhapie hopelijk gaat dat een beetje helpen

Hi,

Bij het lezen van jouw verhaal herken ik mezelf. Allereerst moet ik zeggen dat ik het knap vind dat je zo sterk bent geweest toen jouw moeder overleed. Ondanks je angsten jezelf herpakt terwijl de ziekte van je moeder én het verlies toch enorm heftig moeten zijn geweest....

Ik lees vaak ervaringsverhalen op forums, puur om mezelf er te van overtuigen dat de klachten die ik heb, bij zo veel mensen dagelijks aan de orde zijn.
Nooit eerder heb ik een reactie gestuurd, maar werd gegrepen door jouw verhaal.

Als kind had ik, ondanks een fijne en stabiele jeugd, al irreële angsten met een hypochondrische ondertoon. Wekenlang bang zijn voor een bloedneus, blindedarmontsteking of gat in m’n hoofd.
Continue geruststelling zoeken bij mijn ouders. Als kind hielp dat nog goed .
Mijn verdere jeugd, vanaf de middelbare school, redelijk angst-loos doorgebracht.
Na mijn eindexamen, ik was toen 17, kreeg ik s’nachts een keer een enorme hyperventilatie aanval. Ik wist zeker dat ik doodging. Uiteraard was dat niet het geval, maar een stukje van mij ging dat in zekere zin wel die nacht. Ik kreeg steeds vaker angst voor zo’n zelfde aanval en was geen dag meer onbezorgd of niet bezig met wat ik allemaal voelde . Ondertussen leefde ik mijn leven, studeerde , werkte en deed alles wat een normale jong volwassene doet. Maar wel met een “monster “op mijn rug, continue op de loer en klaar voor aanval. Hyperventilatie, angst, somberheid..het hele pakketje altijd bij me.
Toen ik 23 was en bijna niks meer durfde( uitgaan, restaurants, autorijden, vervoer met OV of vakanties) ging het tijdens een vakantie mis. Ik durfde niet eens meer naar het strand .

Uiteindelijk na een gesprek met de huisarts begonnen met Anti-Depressiva , Paroxetine 20 mg. Ook therapie gevolgd, allerlei verschillende. De medicatie deed zijn werk, ma een maand begon ik me beter te voelen en de jaren die hierop volgden was ik stabiel. Geen extreme angsten, ik werd moeder van 2 kinderen en het ging goed met me.

Na een rotperiode in 2015 waarin ik iets heftigs meemaakte in privé sfeer, zocht ik hulp van een psychologe. Ik wilde wat handvaten hoe om te gaan met de situatie die op dat moment grote gevolgen had voor mijn leven.
Ook mijn medicatie kwam ter sprake en omdat ik zelf na bijna 20 jaar ook weleens iets anders wilde proberen ben ik gestopt met de Paroxetine en op haar aanraden begonnen met Sertraline.
Dit alles ging volledig mis. Ik voelde me vreselijk , somber, angstig en nerveus.
Via een Neuroloog ( waar ik onder behandeling ben voor Migraine )accuut doorverwezen naar de psychiater.
Nu alweer een kleine 6 maanden aan het zoeken naar een goede balans in de medicatie, we proberen nu Fluoxetine in combinatie met Alprazolam ( 0,25 mg). Afgelopen weken continue paniekaanvallen uit het niets , het gevolg van de wisseling van medicatie .. Wat een ellende, ik wordt er echt gek van en denk nog steeds , na bijna 20 jaar, minstens een paar keer per dag dat het helemaal mis gaat . Raar gevoel in borst, rug en tintelingen. Jouw stukje over dat sporten, de angst dat je hart het niet aankan...zo herkenbaar. Ik wil op dit moment niet eens fietsen, bang voor een (te) snelle hartslag en zie ik me al liggen met de AED ernaast. Mijn hart is overigens al meerdere keren nagekeken....niks mis met dat hart. Helaas geloof ik dat zelf maar een dag en daarna toch weer de angst die een loopje met me neemt.
Kortom, het is een energievreter , die angst.
We zijn niet gek en zeker niet de enigen met deze gevoelens, maar ik baal dat ze zo’n grote invloed hebben en hebben gehad.

Dit wilde ik even kwijt. Lucht altijd op om erover te praten en te weten dat de angstgevoelens en de paniek die wij soms ervaren écht een grote stempel drukken op alles.

Sterkte !!!
Gr Jes

ik loop de hele dag met een rot buik gevoel paniek

Wat herken ik me in jou verhaal. Mijn lat was altijd hoog. Als kind overal bang voor. Tot die ene dag die ik nooit meer vergeet. Na een super leuke dag ging het mis. Net of een knopje omging. Voelde me opeens niet goed, mijn hartslag ging ineens flink omhoog. Ik keek mijn dochter aan en dacht dat dit de laatste keer was dat ik haar zou zien. Gelijk naar de eerste hulp. Mevrouw u heeft een paniekaanval. Dacht het niet ik wil naar een cardioloog. Verschillende onderzoeken en inderdaad er was lichamelijk niks aan de hand. Gestart met antidepressiva en qietiapine. Het gaat dagen goed en dan val ik weer terug. Als ik maar iets voel in mijn borststreek ben ik totaal in paniek. Als ik misselijk ben link ik dat meteen aan mijn hart.
Nu bezig met gedragstherapie.
Voor jou ook veel succes en sterkte

wat kan ik dit zo goed herkennen ,ik zal ook mijn verhaal vertellen ik wil het ook zo kort mogelijk houden ,ben nu 49 jaar heb in 1995 een zware angst stoornis gehad het begon met zware hyperventileren toen ik maanden last had van zware depressie ben ik geschrokken van iets waar mijn hart zwaar begon te bonken paar keer naar de huisarts geweest stuurde mijn naar huis met de antwoord v an je heb gelukkig niks dat ging een paar maanden door het toen bijna tien jaar geen last meer gehad tot het in 2008 hellemaal weer terug kwad op een of ander manier heb ik iets met mijn hart bang dat hij zo maar stil val ben zo bang van de plotselinge dood als ik het hoor dat ik gewoon dag in dag uit het niet meer uit mijn hoofd kan krijgen met de gevolg zal dat mijn ook gebeuren of overal waar ik heen gaat denk ik daar gaat het gebeuren zal ik daar dood neer vallen op internet zoek ik naar mensen die het zelfede probleem hebben soms denk ik ben ik de enigste die zo erg is of hoe kan een mens dit vol houden ik heb al verschillende psychologen gehad gebruik ook de medicijn 30mg lexapro maar het blijf terug komen dat hebt ik er maanden last van dan gaat het wat over dan als ik wat hoor of lees dan komt het hellemaal weer terug het blijf tobben met je gedachten ik het zelfde cirkel ,heb er ook vel over gelezen maar kom er niet van af de psychologen vertellen bijna altijd hetzelfde ze denken er zomakelijk erover terwijl ik zit met al die angstgevoelens wat heel je leven verheerst ,ik heb een leuk baan een leuk gezin die ik ook niet wil kwijt raken ,terwijl ik gelukkig moet zijn maak ik mezelf ziek kan er soms niet meer tegen hoe kan een mens dit volhouden zo dag in dag uit elke minuut elke uur,maar blijf gelukkig nog overeind bang dat ik zal verliezen wat ik nu heb ,maar ik merk ook dat er mensen zijn zoals ik de 1 meer dan de ander wat kan ik zeggen dan houd het vol probeer van alles wat jou kan helpen schaam je jezelf erniet voor vecht ervoor op een dag zullen we ook lachen en genieten van al het moois wat we soms niet zien en willen zien ...

Ik heb dit ook en vooral als ik ga sporten erna voel ik mij onwel omdat mijn hartslag lang hoog blijft , waardoor ik mij onwerkelijk voel... Let ook voortdurend op mijn ademhaling,, ga nu logopedie volgen en laat me controleren op alles , hart, suiker, schildklier, cholesterol, dit zijn ook aandoeningen die deze klachten kunnen veroorzaken. Als dit niets oplevert dan zal het door eigen denken zijn en er continu mee bezig te zijn... merk vaker dat als ik bij de dokter ben of ziekenhuis ik eigenlijk weinig tot geen klachten heb,,, omdat je daar een veilig gevoel hebt, ook 1 pilletje oxazepam werkt de uren en voel je je prettiger.... ik denk dat het grotendeels tussen onze oren zit .... En nu een weg moeten zoeken, hoe we dit kunnen verslaan, de gedachten anders krijgen en de angst aanpakken... wens jou ook heel veel sterkte hierbij.

Ik heb dit ook en vooral als ik ga sporten erna voel ik mij onwel omdat mijn hartslag lang hoog blijft , waardoor ik mij onwerkelijk voel... Let ook voortdurend op mijn ademhaling,, ga nu logopedie volgen en laat me controleren op alles , hart, suiker, schildklier, cholesterol, dit zijn ook aandoeningen die deze klachten kunnen veroorzaken. Als dit niets oplevert dan zal het door eigen denken zijn en er continu mee bezig te zijn... merk vaker dat als ik bij de dokter ben of ziekenhuis ik eigenlijk weinig tot geen klachten heb,,, omdat je daar een veilig gevoel hebt, ook 1 pilletje oxazepam werkt de uren en voel je je prettiger.... ik denk dat het grotendeels tussen onze oren zit .... En nu een weg moeten zoeken, hoe we dit kunnen verslaan, de gedachten anders krijgen en de angst aanpakken... wens jou ook heel veel sterkte hierbij.

Allereerst dapper dat je je verhaal met de rest van de wereld deelt.

Ik herken er veel van. Ben zelf erg sportief en nogal perfectionistisch ingesteld. Dit heeft uiteraard een keerzijde; de voortdurende angst om het niet "perfect" te doen. Angst voor gezondheidsproblemen, met name aan het hart. Vaak bezig om mijn hartslag te monitoren (heb een sporthorloge) en telkens weer de vraag: is dit normaal? Ben ik gezond? Ook al weet ik diep van binnen dat ik me geen zorgen hoef te maken.

Het is slopend. Heb 10 jaar geleden een tijdje fluoxetine gebruikt, overweeg nu opnieuw medicatie. Wil het liever niet. Maar als deze klachten niet verbeteren zie ik weinig andere opties.

Ik wens je hoe dan ook alle sterkte toe!

Wat een vervelend verhaal , ik ben 56 en heb er ook heel mijn leven al last van , echt verschrikkelijk. Toen ik 18 was heb ik mijn nek gebroken en sindsdien heb ik klachten, angst paniek stress en depressie oorsuizingen.Ook ik heb heel mijn leven hier tegen gevochten met verschillende psychologen en soms gaat t wat beter. Ook iets opgebouwd eigen huis , 2 schatten van kinderen , lieve vrouw. Echter zit nu in de ziektewet omdat ik 2 maanden geleden niet meer tot ontspanning kwam ,sindsdien erg gestrest en depressief,word er zo moe van en weet niet of ik het nog langer aankan. Wens je veel sterkte,wou mijn verhaal ff kwijt .

Ik herken je klachten helemaal
Ik heb al vanaf me 17 e een angst en paniek stoornis en hypochondrie
Ben ontzettend bang dat er iets mis is met mn hart.
Elke dag ben ik bang
Ik slaap snachts niet meer durf niet meer te sporten ben heel de dag net de angst bezig.
Heb alle therapieën en medicijnen al gebruikt die er maar voor bestaan
Ben nu 20 jaar verder en nog steeds elke dag de angst voor een hartaanval of ritmestoornis
Ik ben al bij 10 verschillende cardiologen geweest en heb vorige week een pres an ondergaan
Er zijn ritme stoornissen gevonden maar die blijken niet echt gevaarlijk te zijn
Ook heb ik een hoge hartslag vooral na het sporten daarom ben ik nu gestopt met sporten
Ik heb 10 jaar geleden zelfs een hart katheterisatie gehad ook die was goed .
Maat ben zo bang dat ik door alle stress juist wel iets krijg aan mn hart heb dat helaas wel bij leeftijdsgenoten meegemaakt .
Ik zou zo graag een dag zonder angst willen leven om even bij te komen.
Het is een hel

Hoi allemaal heel herkenbaar. Ben 46 jaar en ik zit ook met angst en depressief. Op moment beheerst het mijn leven. Lees veel op internet moet je ook niet doen weet ik. Maar dan lees je iets en dan denk je . Zie ik wist het dit heb ik ook. Of je loopt in een winkel en denkt dan . Nu val ik dood neer. Of een beste vriend is plotseling overleden acute hard stilstand. Dan lopen mij de rillingen al over me heen denk zie hij ook zomaar dus ik ook. Over de dood praten of lezen is op moment ook niet, goed voor mij kan er niet tegen. Alle verhalen die ik lees zijn heel herkenbaar. Succes allemaal

hoi,,jeetje , wel heel naar allemaal, ik heb het zelf ook gehad, jaaaaaaaren lang,, nu nog af en toe , ik heb het dan over angstig voelen,,,,bij mij kwamen er wanen en stemmen horen bij,,,,praktisch bezig zijn, helpt me op het moment zelf vaak,, en veel in mn hoofd relativeren, ik heb 20 jaar terug 1,5 in een kliniek psychotherapie e.d. gedaan, en vorig jaar nog emdr, ik ben samen met hulpverleners naar de oorzaken terug gegaan, en die traumas doorleeft, alleen kom je er niet, zoek een goede therapie/therapeut,, ik kan nu weer goed functioneren , bijna geen klachten meer,, het is een lange weg, maar uiteindelijk de moeite waard,,liefs,,,,,sterkte

Ik herken me volledig in jouw verhaal. Het idee dat iemand iets van me verwacht en ik leuk mee moet doen. Ik kan niet genieten, zit gevangen in de angst. Dat je moet leven en alles wat daarbij hoort. Als ik weet dat ik met iemand moet afspreken ben ik volledig ontregeld. Ik doe me sterk voor, maar van binnen blokkeert alles. Het is slopend. Nu al 6 jaar. Werken lukt me al jaren niet meer. Heftige jeugdtrauma's die zich dagelijks aan me opdringen. Ik ben de hele dag benauwd en kortademig. Hoe kom ik hier uit? Niet meer schaamteloos kunnen genieten van wie ik ben. Muurvast in één grote mindfuck. Ik heb mijn eetprobleem (ook een mindfuck) destijds overwonnen, dus ik weet dat het met deze angststoornis ook moet kunnen lukken. Ik heb alleen de sleutel nog niet gevonden. Zó frustrerend. Ik ga door en hoop dat ik ooit weer een normaal mens mag worden. Veel sterkte voor iedereen, als je het niet hebt weet je niet wat voor hel het is.

Een jeugd vol trauma, eetprobleem, drugsgebruik. Ik ging gewoon door zonder tr beseffen hoe slecht het met me ging. Totdat ik net als jij ook een ongelooflijke bad trip kreeg. Sindsdien volledig geblokkeerd. M'n jeugdtrauma dringt zich dagelijks aan me op. Kan niet meer werken, functioneren, leven. Als een zombie op de bank, hevige paniekaanvallen, schaamte, woede. Ik zit al 6 jaar vast in mijn jeugdtrauma. Veel therapie, wat ook zelfs extra traumatiserend heeft gewerkt. Waar is de weg uit deze hel.

Ik wil graag in contact met je komen

Wauw, ik lees gewoon precies mijn eigen levensverhaal.. kippenvel krijg ik ervan. Ik kom nu voor het eerst op deze website terecht, omdat ik benieuwd was of meerdere mensen last hebben als wat ik eigenlijk mijn hele leven al ervaar. En ik lees jouw verhaal, en zie gelijk mezelf hierin. Ik ben elke dag doods en doodsbang, paniekerig, aan het piekeren en heel mijn lichaam doet alleen maar zeer. Vooral m’n hart. Ik ben doodmoe van mezelf, en weet echt niet meer wat ik met mezelf aanmoet. Ik hoop graag in contact te komen met mensen die dit ook ervaren, zo voelen we ons misschien niet helemaal alleen...

Hoi hoe is het nu

Ik herken me helemaal in jouw verhaal, zelf heb ik ook een enorme badtrip gehad en een jaar last van gehad. Ik wil het kort houden en mijn verhaal besparen, maar je bent niet de enigste en je hebt niks! Ga naar YouTube: Life coach aan zee. Therapeuten dokters bezoeken hebben geen zin, je voedt jezelf met angst paniek hyper... Etc. Het lijkt allemaal onwaarschijnlijk te wezen dat het vanuit je GEDACHTENS alleen komt. En zelf geloof ik het ook soms even niet meer. Maar wanneer ik er in geloof dan probeer ik me gedachtens van alles af te houden. En vooral ACCEPTEREN WAT JE VOELT LICHAAM ALS GEESTELIJK! Als je iets angstig halucineert of denkt te zien, of iets voelt in je lichaam, opserveer het. Ook je ademhaling opserveren etc. Ga naar YouTube: Life Coach aan zee! Dit heeft bij mij als enigste goed geholpen ipv therapeuten en dokster haha. Echt waar. En je hebt niets, twijfel hier niet aan.

Hoi
Ik ben een vrouw 58 jaar en heb al jaren angsten om ziek te zijn!
Ik heb ook lichamelijke klachten die al diverse keren zijn onderzocht maar er wordt niets ernstigs gevonden! Waarom verdwijnen de klachten dan niet! Volgende week krijg ik een MRI
Mijn huwelijk staat onder spanning!!! Ik maak iedereen die ik lief heb kapot!
Ik roep om hulp!!!! Ben de hele dag passief Ik heb klachten die bij kanjer passen maar ook onschuldig kunnen zijn! De dokter zegt ook het is vervelend maar niets ernstigs ook naar
Div. Onderzoeken in het ziekenhuis.
Ik ben dan eventjes gerust maar de angst komt altijd weer terug!
Soms denk ik was ik maar dood! Terwijl ik daar zo bang voor ben.
Volgende week heb ik een intake bij een psycholoog (voor de zoveelste keer) ik hoop dat er een interne opname komt zodat iedereen ff rust krijgt

Hallo..ik herken het zo goed.ik sta elke morgen op en begin direct te voelen naar welke ongemakken er vandaag zullen plaats vinden. Het gaat van kwaad naar erger ..zelfs zo erg dat ik niet goed meer in slaap kom en de filmpjes die ik via you tube op zet om rustig te worden niet meer helpen. Weet zelf ook geen raad meer.de psycholoog helpt wel effe maar na een paar uur begint alles weer.ik zoek ook altijd iemand om mee tz praten om bevestiging te hebben dat het toch maar stress is.zo vermoeiend...veel succes in alles wat je onderneemt.

Jeetje wat een verhaal. Ik herken me er ook echt in...
Dat gevoel van depersonalisatie hen ik nu al vanaf juni...zo'n erg kwellende gevoel van levend dood zijn gewoon.
Ook moeder verloren 20 jaar geleden aan kanker. Ik ben nu 40... toen een depressie gekregen en een angststoornis paniek aanvallen. soms denk ik echt: om gonna lose my mind....Ik word een psychopaat noem maar op. Te bewust van alles...wat niet hoeft maar zegt dat maar eens tegen je brein...

Sterkte iedereen

Heel herkenbaar en wat vervelend voor je. Knap dat je jezelf wel groot hebt gehouden voor je moeder.

Ik heb ook vanaf kinds af aan al met periodes last van angst en paniek aanvallen. Daar kwam op mijn 17e bij dat ik ook ineens ging filosoferen over het leven etc. Waardoor ik echt het contact met de realiteit kwijt ben geraakt. Gelukkig ging het daarna een stuk beter totdat mijn moeder een hersentumor kreeg en ernstig ziek werd (gelukkig wel overleefd) en mijn broer 2 jaar later op 23 jarige leeftijd leukemie kreeg en uiteindelijk overleed. In die periode kon ik me redelijk sterk houden (overleven) maar daarna begon het weer. Echt heel erg last van mijn hart gehad, hartslag liep soms wel op tot 210 slagen per minuut maar ze kunnen verder niks geks vinden en zeggen dat het allemaal door de stress komt. Nu ben ik afgelopen maand gebeld dat er mogelijk een genetische afwijking is in onze familie wat de kans op leukemie verhoogd. Ik vind het heel spannend en vind het moeilijk om van mij af te zetten, ben er gelijk van overtuigd dat ik het ook ga krijgen. Hierdoor loopt de stress weer op en krijg ik ook weer last van mijn hart etc.

Als ik deze verhalen allemaal lees weet ik dat ik niet de enige ben die hier last van heeft. Voor iedereen heel vervelend maar het is wel fijn om soortgelijke verhalen te lezen. Vooral omdat ik er in het dagelijkse leven met bijna niemand over praat.

Nou dit lucht even op, veel sterkte!!

Hallo onbekende ik heb net je verhaal gelezen en dacht dit is mijn verhaal ik maak precies het zelfde mee elke dag Angst Paniekaanvallen en vanochtend werd ik wakker en werd met angst wakker mijn hart bonkte in mijn keel werd helemaal naar door mijn lijf en ja hoor daar was meteen de Angst ik ga dood en zo gaat het de hele dag door alsmaar met als ik wat voel de dood ik was 16 jaar toen ik op mijn werk de 1e aan val kreeg en is altijd wel blijven sluimeren maar ik heb ook bij veel Pshyciaters gelopen en van alles geslikt Prozac jaren en al vele boeken er over gekocht maar ben gewoon een Hypochondrie ik heb nu ook met tussenpose nu weer heel erg dat ik niet durf te eten ik slik nu al jaren diazepam en na zo aanval huil ik weer dat gaat ook elkje dag door als ik iets leest of hoor hup daar is de paniek en kan overal om huilen ik word er ook Gek van vandaar dat ik dit zo goed herken en heb gereageerd op je Gr Joke

Lieve mede-lotgenoten, Ook ik herken mij in jullie verhalen. Vroegkinderlijk trauma, hooggevoelig, en daardoor verkeerde overtuigingen en gedragingen aangeleerd om te 'overleven'.
Nu 56 jaar en meerdere flinke crisissen in mijn leven meegemaakt. Zit nu 3,5 jaar weer in een heel diepe crisis, mede door heftige gebeurtenissen en mijzelf weer flink voorbij gelopen te zijn. Volg na diverse GGZ behandelingen nu mijn eigen weg met lichaamsgerichte therapie vanuit de polyvagaal-theorie. Vooral ook de psycho educatie die hierbij hoort geeft veel inzicht! Praten over je angsten is goed, maar (leren!) voelen, iets wat wij in onze opvoeding en maatschappij niet echt meekrijgen, is zó van belang voor herstel! Wens jullie allemaal het aller beste toe! Warme groet, Marjolijn

Ach lieverd. Dit herken ik zo 100000 procent..Ik had vanmiddag een eerste gesprek met een psycholoog. Zij herhaalden wat ik had ingevuld. Ik dacht degene die dit heeft is stapelgek. Maar het ging om mezelf. Hoe erg....Nu stapje voor stapje werken aan mezelf...mijn angst voedt mijn obsessie. Daar moet ik vanaf zien te komen. Ik wens je. Veel wijsheid..liefs Rona

Ik weet wat je bedoelt
Ik heb zo maar uit het niets.hogehartslag druk op borst.huisartsen post weten wie ik ben veel onderzoek gedaan ja heb diabetes. Slechte maag ledeging. Maar ergste is dat er geen duidelijke heid is.en alleen maar hoor.het is stress. Durf geen dokter meer te bellen. Nou ga ik in november praten met medc psychologie. Ik wil geen medc waar je suf van wordt.
Ik voel me heel erg alleen.en zou liever dood willen zijn .zo als ik me nu voelt.
Ben niet meer mezelf..
Groetjes lies sterkte jij ook..

Als 24-jarige hoor je tegenwoordig gek te zijn op uitdagingen, nieuwe ervaringen en ontmoetingen. Ik ga daarentegen het liefst alle uitdagingen uit de weg. Als er nieuwe ervaringen op de planning staan slaap ik erg slecht en word ik bij de gedachte al misselijk en benauwd.

In november kreeg ik plotseling ontslag. Een bedrijf waar alles voor mij bekend en vertrouwd was nam na 4 jaar ineens afscheid van mij, ik paste toch niet in het profiel volgens hen. Ineens werkloos en onzeker. Nu heb ik wel vrij snel een nieuwe baan gevonden en daar heb ik morgen mijn eerste dag. Ik zie hier al een maand tegenop, ik slaap slecht en ik ben alleen maar aan het nadenken.. Allemaal beren op de weg.

Dit had ik vroeger al, maar het lijkt steeds erger te worden. Waar het anderen erg makkelijk afgaat ben ik al bang voor alles wat mis kan gaan. Ik twijfel al heel lang of ik hier misschien gewoon hulp voor moet gaan zoeken. Als jullie dit lezen, wat zouden jullie dan adviseren?

Ik heb net hetzelfde verhaal... Eén keer xtc geprobeerd, op spoed beland, niks aan de hand volgende ochtend... Maar de dagen erna ziekelijk beginnen letten op mijn hartslag en angst en paniekaanvallen voor alles wat ik denk dat er fout gaat in mijn lichaam... Veel medicatie geprobeerd en weer afhebou9... Maar ik blijf met mijn probleem zitten....

Heel herkenbaar. Ik heb inmiddels een psycholoog gevonden die met mij meegaat naar situaties waar ik bang ben om mij te observeren, coachen, etc. Ik was er erg sceptisch over, maar kan inmiddels weer naar de supermarkt en zelfstandig buiten wandelen (voorheen echt absoluut niet).

Mag ik vragen Erik hoe lang dit duurde voor je het kon en het kunnen doen was dat makkelijk ?

Ging eigenlijk vrij snel. Was al ruim 15 jaar overal bang voor, maar na een paar x oefenen kon ik het gewoon zelfstandig

Mag ik vragen of je medicijnen neemt ?

Excuses voor de late reactie. Medicatie heb ik geprobeerd, maar dat viel heel verkeerd bij mij. Dus nee, ik gebruik geen medicatie

Bedankt Erik

Hoe ga je om met emoties? Meestal liggen er opgekropte emoties onder, hoe ging je om met angst, hoe werd er geleerd hoe je met angst moet omgaan en andere emoties. Kijk daar eens naar.

Als je al zoveel geprobeerd hebt, dan heb ik deze tip: Dynamic meditation van Osho. Zoek of er een groep is die de dynamic meditation in je omgeving aanbiedt. Of ga bijvoorbeeld naar de humaniversity in Egmond aan Zee.

Ik heb identiek hetzelfde probleem. Ook ik heb hier nog altijd geen oplossing voor. Het is echt vreemd waarom onze hersenen een signaal naar onze keel geven om te kokhalzen. Wat je misschien nog kan proberen is een chiropractor. Hij kan door het kraken van gewrichten druk in je lichaam verlagen. Psychologisch is dit echt heel zwaar.

Laat me gerust weten hoe het nu en verder in de toekomst met je gaat.

ik snap je verhaal helemaal ik durfde ook geen medicatie nemen maar dat was helemaal geen doen.
nu heb ik een lichte medicatie dat toch mij wel serieus heeft geholpen.
op een dag heb ik dit gewoon toch ingenomen en was wel een lifechanger

Ik heb identiek hetzelfde probleem. Ook ik heb hier nog altijd geen oplossing voor. Het is echt vreemd waarom onze hersenen een signaal naar onze keel geven om te kokhalzen. Wat je misschien nog kan proberen is een chiropractor. Hij kan door het kraken van gewrichten druk in je lichaam verlagen. Psychologisch is dit echt heel zwaar.

Laat me gerust weten hoe het nu en verder in de toekomst met je gaat.

HELP

,et kan hee ,yn advies ga naar je huisarts zeg eerlyk dat je het zo niet ,meer red en vraag om kalmerings ,educatie byv ,oxazepam en om in slaap te kunnen komen temazepam 20mg dat zyn inslapers geen doorslapers doe er over praten en krop het niet op sterkte afz jan jans

Dag Kadir,

Wat bijzonder om te lezen. Ik ben blij voor je!
Na hoeveel weken merkte je dat de medicatie begon te werken?

Ik gebruik op dit moment 3 weken 10mg citalopram. Wat ik nu ervaar is dat mijn stemming wat stabieler is, minder angst, meer rust in mijn lijf en beter overzicht over mijn leven.
Groet, Sanne

Beste Gerardus,
Herkenbaar wat je schrijft. Veel mensen die stotteren zijn HSP. Onder hen is eveneens een groep die het hoorbare stotteren weet te vermijden, door moeilijke woorden te omzeilen. Ook zij worstelen met sociale angst en gevoelig voor stress.

Er bestaat een besloten actieve Facebookgroep van 200 leden (mensen die stotteren, stottertherapeuten en geïnteresseerden) die het met elkaar over stotteren hebben: hoe ervaren zij stotteren, hoe gaan zij met stotteren om, welke inzichten zijn er?

Ik nodig je van harte uit om lid te worden. Je kunt hen vinden als je in Facebook zoekt op 'Stichting Support Stotteren'. Je zult daar zien dat je heus de enige niet bent.

Hopelijk tref ik je daar?

Vreselijk hè

Hoe gaat het nu ?

Wat ik doe is geen nieuws kijken, ook niet op mijn telefoon. Ik ben zoveel mogelijk offline, ik ga het niet op zoeken. De media is enorm aan het angstzaaien. Ga aan de slag met deze klachten voordat het erger wordt. Succes!

Gaat wat beter. Is het wazig zien normaal? Super vermoeide ogen lijkt het wel heb dit al 3 maanden..

Hoe gaat het nu met je.
Ik heb de angst voor oorlog nu zo'n 2 weken
Oxazepam gehad maar wil daar niet te veel van nemen.

De angst voor de oorlog is stukke minder. Ik heb niet meer constant die spanning in de borst gelukkig. Ik ben helaas wel echt superrrr vermoeid en het wazig zien is er nog steeds. In overleg met de psycholoog en de huisarts ben ik 1 maand thuis opgeschreven voor rust van alles en dit doet tot nu toe wel deugd. Ik probeer een beetje productief te blijven ondanks mijn lichamelijke klachten.

Alleen pieker ik nu veel dat ik misschien toch een ernstige ziekte heb waardoor ik vermoeid blijf en wazig zie. Ik heb gelezen dat veel mensen zoiets denken in een burnout.

Hoelang houden dergelijke lichamelijke klachten zich aan want pfff… heel belemmerend is dit!

Hoe gaat het nu met je ben je nog angstig

Oohhhh hier nog 1. Die oorlog maakt mij op, vreet mij op, slapeloze nachten. Ook gestopt met van alles en nog wat te lezen, maar helaas ik had mij blijkbaar ergens op een site voor nieuwsbrief aangemeld en daar ging ik weer. Ik kreeg een email en jaaa mijn ogen hadden het al gelezen voordat ik het kon verwijderen.
Alle scenarios werden weer even haarfijn uitgelegd, en daar ging mijn dag.
Huilend en roepend door het huis we gaan dood we gaan dood. Helemaal op van de zenuwen een oxazepam ingenomen, en nu lig ik in bed opzoek naar lotgenoten, mensen die precies weten wat je voelt of doormaakt.
Ik ben zoooo bang, bang wat er allemaal komen gaat, en in mijn gedachten weet ik ook alles zeker dat van alles gaat gebeuren.
Ik krijg ook steeds meer de vraag naar mezelf wat doe ik nog op deze wereld??? Ik kan niet meer leven in deze wereld.
Gelukkig of noujaa niet gelukkig maar ik ben blij dat ik niet de enige bent.
Ik vraag mij dan ook af hoe het nu met jullie gaat.

Ik snap helemaal wat je bedoelt. Ik heb nu ook elke x angst dat het gebeurd. Het gebeurd ook. Steeds tijdens het sporten of wanneer ik iets anders onderneem. Het weerhoudt me er nu echt van om m'n leven te leven zoals ik dat zou willen. Het is zo beangstigend en het gebeurd meermaals per dag. Elke keer als het een aantal uur niet gebeurd voel ik me weer goed, maar zodra het weer gebeurd dan is het weer 2 stappen terug ..

Lijkt mij een heel fijn idee

Mij ook!

Hebbeb jullie ondertussen zo een praatgroep? Ik heb hier veel interesse in aangezien ik ook extreem veel last heb van angst.

Ik weet niet of je ooit medicatie hebt geprobeerd maar de bijwerkingen trekken na enkele weken weg. Het kan een wezenlijk verschil maken. Ik heb meerdere geprobeerd en uiteindelijk een goede gevonden. Succes.

Dag,

Mensen die geen begrip tonen en niet begrijpen onze angsten, die kunnen we beter laten gaan. In een relatie is respect en acceptatie van elkaars tekortkomingen essentieel; als dat niet inzit dan maar er mee ophouden. Liever alleen dan samen met iemand die je niet accepteert zoals je bent. Mijn partner is van mij fysiek afhankelijk, dus hij moet wel; 😉
Ga voor jezelf. Veel sterkte.

Lieve anoniem,
Ik herken je verhaal!
Ben een vrouw van 68 jaar en ik chronische stress/angst zolang
als ik me kan herinneren,
Het beheerst mijn hele leven, ik schaam me er ook niet meer voor en kan er met periodes beter mee dealen,
maar echte acceptatie is nog steeds niet makkelijk!
Heb nu sinds 26 jaar een relatie met de meest zorgzame/lieve en mooie man in mijn leven, maar mijn angst kan hij niet wegnemen. hij heeft lang in de psychiatrie heeft gewerkt,maar je partner kan niet je therapeut zijn. Begin corona heb ik vrijwillig een opname van een maand gehad in de Lievegoed kliniek in Bilthoven (antroposofisch},wat wel een goede beslissing is geweest. Daarna ging het met vallen en opstaan
beter.Sinds een tijd beheerst de angst me weer en is alleen maar erger geworden na een traumatische ervaring bij een tandarts. Dus geen tandarts meer,maar een tijdje geleden kreeg ik klachten en dat triggerde mijn angst (voor de angst).
Met veel respect voor mijn partner,ben ik naar een tandarts gegaan. Ik ben ook hypergevoelig voor geluid,prikkels,pijn..
Uiteindelijk word ik echt ziek,misselijk,op,niet kunnen eten en
malen.. er wachten mij nu een paar nare behandelingen en ik
moet binnenkort naar de kaakchirurg omdat de tandarts een plek op mijn slijmvlies,die ik al eeuwen heb niet vertrouwt,
kan dus goedaardig/kwaadaardig zijn en nu zit ik er helemaal doorheen,wat als het mis is....
Op dit moment kan ik niet functioneren, de angst beheerst me
volledig, chronische angst is echt een hel,waar je je partner liever niet wilt belasten,
Het enige wat ik je mee kan geven is proberen de kleine dingen te zien,vogeltjes,veertjes,bomen,een lichtje branden (ik heb een huisaltaar/seizoenstafel) ,mooie film/serie... en de lat niet hoog leggen voor jezelf,
Het ga je goed,
Hartegroet, Myr

Hoi Johan.

Wat voor mij de klachten echt fors minder maakte is gezonder leven.

Ik probeer geen medicijnen te gebruiken, ik neem alleen een valeriaan van de kruidvat voor het slapen gaan. Een goede nachtrust doet namelijk wonderen voor het verminderende klachten en ik heb het idee dat het mijn slaapkwaliteit verhoogt.

Ik ben een aantal weken geleden begonnen met wandelen omdat ik amper lichaamsbeweging had en ook zo min mogelijk de deur uit ging. Hoofdzakelijk omdat ik bang was voor klachten met ademhaling/duizeligheid of een paniek/hartaanval. Eerst enkele honderden meters, steeds wat grotere rondjes, laterover een wat drukker plein (ik hou niet van drukte) of juist alleen in het bos (ik ben bang voor een hartaanval, want bij een paniekaanval krijg ik altijd pijn/druk in de hartstreek). Twee dagen geleden heb ik voor het eerst 10.000 stappen gelopen. Dat ga ik proberen een maand vol te houden waarna ik 6.000 als minimum zal aanhouden.

Wat ik heb gedaan, voor mijn gevoel gerangschikt van meeste naar minste invloed op verbetering.

- Dagelijks wandelen
- Goed slapen
- Angsten opzoeken en overwinnen
- Gestopt met roken
- Gezonder eten

Allemaal hebben ze een flinke impact op de vermindering van klachten.

Ik weeg nog steeds 122 kilo en lees nu op het forum omdat ik net compleet onverwacht een flinke aanval kreeg met pijn op de borst. Ook ik loop al vele jaren met deze klachten,maar geloof dat ik er geheel af zal komen als ik de discipline kan opbrengen het bovenstaande vol te houden.

Dag Johan,

Ik mijn verhaal zojuist gedeeld onder nummer 348. Misschien heb je wat aan de tips

Bedankt voor de reacties.

Inmiddels 1.5 maand verder heb ik heel weinig last van paniekaanvallen. Echter ben ik nu continu zo moe, dat ik niks gedaan krijg. Ben ook heel misselijk en geef vaak over. Voorheen zat ik vrijwel dagelijks in de sportschool, at ik gezond (nu overigens nog steeds), rook niet en drink niet. Begin nu toch weer bang te worden dat er iets met me aan de hand is. De vermoeidheid is vask zo erg dat ik niet eens de trap op kom en moet er ook geregeld door overgeven. Donderdag ga ik naar de huisarts. Wellicht wel een burnout oid. Ben daar zelf verder niet bekend mee, maar mijn huidige klachten heb ik in al die jaren van paniekaanvallen nog nooit gehad.

Heey,
Volgens mij is je andere verhaal met onze reacties eronder verdwenen. Gek

Heeey,
Ja dat klopt wat gek..

Vreemde site haha.
Nou ja je vroeg waar de angsten bij mij op zaten. Denk dat bij mij vooral op onzekerheid zit, bang dat ik iets verkeerd gedaan heb met grote gevolgen, of bang wat andere dan van mij vinden. Hier kan ik dan net zolang over door piekeren en dwanggedachten heb en dat ik veel spanning en daardoor angst in mn lijf ontwikkel. Is het bij jou ook op een bepaald vlak?
Groetjes A.

Jaaa echt een vreemde site haha, ook heel jammer dat er geen app voor is dat we meldingen ontvangen maargoed.
Heel herkenbaar waar je angsten op gericht zijn., zelf ben ik ook erg onzeker en vorm ik door die onzeker heid ook dwanggedachten etc ook erg veel last van piekeren en heel bang dat ik elk moment de controle zou kunnen verliezen.
Wat is jou leeftijd en heb hoelang heb jij hier al last van en wat helpt jou om het onder controle te houden? En ben je ook mama? Sorry voor de vele vragen😆
Groetjes C :)

Hoi,

Geen probleem hoor al die vragen😉
Ben een beetje ouder als jou ben 31 en (nog) geen moeder.
Denk dat ik vanaf kind af aan al last heb van angsten. Kan me nog herinneren dat ik niet meer naar school durfde of durfde te slapen. Bij mij kwam het vroeger vaak in periodes waarin ik weken heel angstig kon zijn met heel veel piekeren en dan weer weken waarin het rustig was. Praten helpt mij tegenwoordig wel om het tijdelijk wat van me af te kunnen zetten, maar niet iedereen heeft het begrip en je wilt ook niet telkens klagen. Heb ook vaak snachts last ervan en dan helpt het vaak om iets van een podcast te gaan luisteren en me daar op te concentreren. Echt iets om het onder controle te krijgen heb ik alleen helaas nog niet gevonden.
Heb jij dingen die voor jou helpen?

Groetjes A

Ah okee!
Ahh wat vervelend dat je dat als kind al meemaakte die angstgevoelens… heb je er als kind al met iemand over gepraat of dat niet?
Wat vervelend he dat niet iedereen het begrijpt of er over wilt praten terwijl dat zo fijn zou zijn.
Ik heb helaas ook niet echt wat gevonden om het onder controle te krijgen, jaa praten helpt bij mij ook heel goed maar goed in mijn omgeving heb ik geen mensen die het begrijpen of die er uberhaupt over willen praten. Wat ook helpt is mediteren maar heb helaass nog geen wondertip hopelijk krijg ik die ooit voor je 😄

Heb nog zitten denken of er niet een makkelijkere manier is om contact te leggen, maar heb nog geen alternatief gevonden zonder hier gegevens te moeten delen. En aangezien je je eigen berichten hier ook niet kan verwijderen lijkt me dat niet handig.

Hoe gaat het nu met je? Ben je nog met de medicatie begonnen? Of houd je ze nog achter de hand

Hoi,

Ja heb meerdere vormen van therapie gehad, telkens lijkt het dan te helpen om een aantal weken/maanden weer terug te komen. Soms maakt me dat wanhopig. Vooral om dan te denken hoe ga je ermee om als je hier altijd mee moet leven. Maar he ik doe het al bijna 30 jaar, dus misschien ben ik juist wel heel erg sterk, ondanks angst toch doorgaan.
Vasthouden aan het idee dat er ook weer momenten van rust komen, en dat we er ooit sterker uit zullen komen.

Wat naar dat je in je omgeving niemand hebt die je begrijpt. Denk als buitenstaander en helemaal mensen die dicht bij je staan dat het moeilijk is om iemand te zien worstelen. Daarbij komt dat ik me vaak ook achteraf schuldig ga voelen. Had ik het wel moeten delen, stel ik me niet aan, wat zal die ander wel niet van me denken. Mijn ouders begrepen en begrijpen mij ook niet. Met hen kon en kan ik het slecht delen. Dit is vooral onmacht vanuit hun kant. Ze willem het voor me wegnemen oplossen, maar ja dat kan helaas niet he. Dit leverde dan altijd strijd op, in hun onmacht werden ze boos. Gelukkig heb ik een heel geduldige oma en inmiddels fijne vriendinnen die gewoon naar me luisteren, af en toe zeggen dat mn gedachten niet waar zijn en me nemen zoals ik ben. Ook heb ik een fijne werkgever die hierin ook mijm angst erkent en me erbij helpt.
Hopelijk vindt jij ook zo iemand, en anders mag je het altijd hier aan mij kwijt.

Liefs A.

Hi, eigenlijk voor beiden.
Voor je omgeving is het altijd lastig. Bij paniek kan je niet rationeel meer denken, en een ander snapt dat niet altijd. Het maakt je niet alleen hoor, het zorgt alleen ervoor dat je je zo voelt. Ik herken het wel. 43 en kamp vanaf mijn 17e al met paniek en angstaanvallen, op en af, na therapie weer een tijdje niet en daarna komt het weer terug.

Ik heb wel medicatie genomen, was er eigenlijk sterk op tegen, en waarom eigenlijk, want moet je persé lijden? Ik heb escilatopram gekregen en echt, met de minste Mg (10) heb ik mezelf jaren goed gevoeld, de randjes er van af, minder boos minder bang en meer leven! Het was echt een geschenk, wilde er nooit meer mee stoppen.

Nu helaas breekt mijn stress toch door de medicatie heen, na een paar situaties die echt zwaar zijn voor mij, een trauma en een overlijden, lukt het mij nu niet om weer "normaal" of rationeel te kunnen denken. Ik heb wel hoop, ook al duurt het voor mij nu wel te lang, maar het is mij eerder gelukt, dus ik hou vol zo lang ik kan. En anders hoog ik mijn medicatie op in combinatie met therapie, het moet lukken .. van mij.

Hooii A,

Ik snap dat dit je wanhopig maakt omdat je er al zolang mee zit.. maar wat ik je wel kan zeggen is dat je inderdaad super sterk bent en omdat je er al zo lang mee kampt je angst dus zeker niet reeel is ookal is het lastig om te zien dat weet ik als de beste.
Gelukkig heb je een hele lieve oma dat is fijn als je er met iemand over kan praten en je schuldig voelen zoals je net benoemde moet je zeker niet.
Ik hoop dat je er ooit mee leert leven eruit komen gaat denk ik heel lastig worden het moet een deel van ons leven gaan worden..

Groetjes C

Hii, Nkia,

Wat fijn dat medicatie jou wel geholpen heeft en je dat aangedurft heb.
Je vroeg mij waarom ik er op tegen ben, ik ben er niet op tegen voor anderen maar voor mezelf. Ik ben me er heel erg van bewust wat ik in me lichaam stop en omdat ik dus een piekerstoornis heb kan ik ook gaan piekeren om het feit een medicijn mijn gevoel en mijn hersenen kan veranderen dat vind ik best een gek en eng idee omdat ik dus zo een control freak ben. Ook geef je aan dat je nooit meer wilde stoppen omdat je je zo goed voelde ook dat beangstigd me omdat ik wel weer zou willen stoppen als ik zou beginnen. Nu er in jou omgeving iemand is overleden plus je trauma is het echt normaal dat je angsten weer een beetje terug komen dat is niet niks en ik hoop dat je over je trauma heen komt en kunt rauwen voor degene die is overleden, gecondeleerd trouwens…
Ik had van de dokter laatst een medicijn voorgeschreven gekregen daar ben ik toch niet aan begonnen ivb de revieuws op internet en ook omdat ik toch eerst yoga wil gaan proberen op het moment ervaar ik ook veel stres omdat k weer bij me ouders moest gaan wonen met me zoontje en omdat het contact met me ex niet heel goed is ik wil eerst aanzien hoe ik mij voel als dat hopelijk ooit anders gaat worden :).

Groetjes C

Hoi E,

Herken je angst om je leven lang last te blijven houden van deze klachten. Misschien is het ook iets dat bij ons hoort en is de truc juist om er op zon manier mee om te gaan dat het ons niet (meer) belemmert in ons dagelijks leven. De truc heb ik nog niet gevonden. Maar blijf hoop houden op betere tijden.

Groet Anoniem

Ik snap wat je zegt, maar soms kan medicatie echt je leven veranderen. Escilatopram... het heeft mij enorm geholpen. Het haalt je randjes er van af. Vergeet niet dat je na zoveel momenten van stress je lichaam gewoon de balans niet meer heeft tussen stress en antistresshormonen. En eerst een start met medicatie zodat je de rust en de controle hebt om wat er diep in je omgaat aan te kunnen is niet erg hè. Je bent niet gek omdat je iets slikt dat je helpt. De rest van je leven is nog heel veel jaren, denk niet aan de rest van je leven. Denk wat je nu gaat helpen en wat je nu kan doen. Blijf sterk en kies voor jezelf.

Ik loop al vanaf mijn 17e met paniekstoornis, of angststoornis (het ligt er maar aan welke psycholoog je spreekt). Het is steeds jaren weggeweest en weer teruggekomen.

Ik denk dat dat het ergste is, het nooit echt weggaan van je stoornis. Het is nadat ik escilatopram 10mg kreeg jaren weggeweest, maar door een hele zware periode waar ik een ongeneeslijk ziek iemand hebt verzorgd en is overleden, nadat ik zoveel mensen heb proberen te helpen... is het keihard terug, ondanks medicatie ondanks al mijn terugval-plannen.

Is het niet zo, dat wij, paniekmensen, veel te veel bezig zijn met anderen, met anderen verzorgen, met de buitenwereld, met jezelf wegcijferen? Ergens denk ik van wel. We zorgen voor iedereen behalve voor ons zelf, en dan komt de keiharde waarheid op je dak, je lichaam geeft aan dat je een rem nodig heeft, en op een hele nare manier, want op een 'normale' manier luister je toch niet.

En wanneer je afremt, dan merk je dat je te laat bent gestopt, je hebt onderhoud nodig en die duurt lang en gaat heel gestaag. .. Stop maar eens met je auto onderhouden, altijd te hard rijden op een te lage versnelling, te laat tanken, niet je olie of koelvloeistof controleren, negeer de lampjes en kijk dan eens wat een tijd, geld en energie er in gestopt moet worden om hem weer rijklaar te maken...

En maak je hem rijklaar, of zorg je dat hij nog even mee kan en trap je weer heel hard op het gaspedaal... tot de lampjes weer allemaal branden?

Doen we dat niet vaak, en helpt het ons, minder paniek te hebben, minder cortisol, minder spanning?

Heey Danoon,

Ik denk dat je daar voor vele een groot element van het ontstaan te pakken hebt.
Ik denk ook dat we verder teveel bezig zijn met wat andere van ons vinden, en daardoor extra ons best doen voor alles.

Hallo Loes,
Misschien lees je dit niet eens meer omdat je verhaal er al een maand op staat.
Ik vind het jammer dat je geen reacties hebt gekregen tot nu toe. Maar luister. Je bent niet alleen, er zijn zoveel mensen die tegen angst vechten, kijk alleen maar naar dit forum.

Oxazepam kan verslavend zijn ja. Maar daar heb je ook je huisarts en apotheek voor om je daarvoor te behoeden. Heb je wel eens gevraagd naar Escilatopram? Dit helpt je misschien ook en mag je langere tijd slikken.

Spanning, zweet, trillen alles wat je noemt.. Het is "normaal" voor ons paniek mensen. Het is je lichaam die zich klaar maakt voor een grote spannende gebeurtenis. Die niet gaat komen. Je ervaart al deze dingen omdat je lichaam alert is, en wil kunnen vluchten wanneer het nodig is, je ziet wazig, je trilt, je hartslag kan omhoog gaan, je gaat daarvan zweten. Echt, het is echt je lichaam dat spanning en paniek ervaart. Op dat moment mediteren, ontspannen zal je niet helpen, mijn ervaring, je stress moet er uit, dus loop een stuk tot je weer normaal ademt. dan is je stress weg. Loop vervolgens elke dag een heel stuk, zodat je adrenaline al weg is voor hij je lastig kan vallen. Zoek hulp en praat er over met mensen die je snappen, je vind echt wel een oplossing! echt wel.

Hoi,

Piekeren en de ergste scenarios bedenken ben ik ook erg goed. De ergste dingen zijn al gebeurt in mijn gedachten.
Dat je wil vermijden is heel logisch, dat gevoel is heel naar en wil je echt niet hebben. Helaas werkt vermijden juist averechts, en ga je daardoor steeds meer dingen vermijden. Ik probeer zo veel mogelijk wel gewoon te doen dwars door de angsten en nare gevoelens heen. Soms wordt het dan minder. Soms moet ik mn hart erover ergens uitstorten en blijft het gevoel. Angsten en piekeren blijft naar. Hopelijk wordt het snel weer beter voor je.

Dag,

Misschien heb je wat aan mijn tip in mijn verhaal onder 348

Hoi,

Geen probleem hoor al die vragen😉
Ben een beetje ouder als jou ben 31 en (nog) geen moeder.
Denk dat ik vanaf kind af aan al last heb van angsten. Kan me nog herinneren dat ik niet meer naar school durfde of durfde te slapen. Bij mij kwam het vroeger vaak in periodes waarin ik weken heel angstig kon zijn met heel veel piekeren en dan weer weken waarin het rustig was. Praten helpt mij tegenwoordig wel om het tijdelijk wat van me af te kunnen zetten, maar niet iedereen heeft het begrip en je wilt ook niet telkens klagen. Heb ook vaak snachts last ervan en dan helpt het vaak om iets van een podcast te gaan luisteren en me daar op te concentreren. Echt iets om het onder controle te krijgen heb ik alleen helaas nog niet gevonden.
Heb jij dingen die voor jou helpen?

Groetjes A

Als ik je verhaal zo lees, zou het dan niet iets hormonaals kunnen zijn. Rond je menstruatie zijn je hormonen anders. Ik heb ook het idee dat mijn angsten dan heftiger zijn, maar bij mij zijn ze erna niet weg.
Medicatie heb ik (nog), vindt ik ook lastig, soms is het nodig maar ik wil het zo graag gewoon zelf kunnen

Bedankt voor je reactie,
Daar ben ik inderdaad ook bang voor dat het iets hormonaals is. Me angst is inderdaad net als jou ook niet helemaal weg de rest van de maand. Wel zit ik in een erg stresvolle periode van me leven woon sinds kort weer bij me ouders etc.
Ik snap dat jij het ook graag zonder had gewild maar het is inderdaad soms gewoon nodig.
Mag ik vragen welke medicatie je gebruikt en hoe het je bevalt? Is het ook zo dat je er nooit meer van af komt of is dat een fabel?

O sorry zie dat hij gewoon 4 keer hetzelfde heeft gestuurd. Was niet de bedoeling🙈

Momenteel gebruik ik nog geen medicatie. Heb psychologische hulp gehad en ben momenteel ook wat meer de alternatieve hoek aan het bewandelen. Echter krijg ik zelf steeds meer het gevoel dat ik misschien toch echt eens moet gaan proberen met medicatie omdat ik er zelf echt niet goed uit lijk te komen.

Heb je het al wel eens met je huisarts over gehad? Misschien is het wel te onderzoeken of je hormoon balans er mee te maken heeft.

Lieve groeten A.

Geeft niet! Is verwarrend he soms of het nou verstuurd of niet en dan uiteindelijk heb je 4 reacties haha.
Toevallig heb ik vanmiddag een afspraak bij de huisarts dan gaat hij uitgebreid de voor en nadelen uitleggen en ga ik ook even goed aangeven het rond mij menstruatie is.
Zelf wil ik het liefst eerst nog even mindfullnes yoga etc proberen voordat ik medicatie overweeg..
lastig is het he dat het lijkt alsof je er niet uitkomt…

Ja gek systeem zo, vooral als je het op je mobiel doet.
Volgens mij stuurt hij opnieuw als ik de pagina ook refresh. Nou ja haha.
Goed dat je een afspraak hebt bij je huisarts. Hopelijk kan hij/zij je helpen.
Snap heel goed dat je eerst nog andere dingen zoals mindfulness yoga wil proberen. Hoop dat je iets vindt wat voor jou echt gaat helpen.
Het is heel lastig idd dat gevoel er dat je er niet uit lijkt te komen. Heb ook een tijdje ACT therapie gehad waarbij het accepteren van de angst belangrijk is. Maar dat lukt me niet altijd goed op momenten dat ik me echt ergens heel druk om maak.
Wel fijn om zo met iemand contact te hebben. Soms voel ik me onbegrepen, maar zo op dit forum kom je mensen tegen die hetzelfde meemaken dat maakt het wel wat dragelijker ;)
Succes vanmiddag bij de huisarts!

Jaaa zeker fijn om op zoiets in contact te komen met mensen, omdat in het dagelijks leven er inderdaad niet veel over gepraat word.
Zojuist bij de huisarts geweest en hij svhreef me meteen perroxetine 20 mg voor.. nu veel op internet gelezen en dan zegt me gevoel ik het echt niet wil maargoed.. ben het niet verplicht om te nemen.
Mag ik misschien vragen waar jou angst op gericht is? Dan kunne we elkaar misschien een beetje helpen met tips of dergelijke.
Groetjes C :)

Hoi C. Toch goed dat je naar de huisarts bent geweest al is het Toch dan jammer dat hij gelijk medicatie voorschrijft als jou gevoel nog zegt dat je dat nu (nog) niet wilt. Ben je al wel bezig met die mindfulness yoga?

Bij mij zit mn angst momenteel heel erg op de angst dat ik een onbewust fout heb gemaakt op mn werk en dat ik dan daardoor gezondheid van andere en mezelf in gevaar heb gebracht. Realistisch gezien is de kans dat dit daadwerkelijk zo is heel erg klein, niemand incl. Ikzelf is ziek geworden. Maar in mijn hoofd maalt het zover door dat ik iedereen al doodziek is. Denk dat daar vaker mijn angst zit. Bang om iets niet goed te doen en dat ik daardoor andere en mezelf schaad.

Hoe zit dat bij jou?

Groeten A.

Dat je je schuldig voelt en ermee zit is al iets goeds, je deed het niet expres en ik denk dat iedereen wel eens wat vergeet.. dit maakt jou geen slechte mama je voelt je er rot over en dat maakt je juist een bezorgde goede mama. Ook was je in een lang gesprek en is je gedachten bij iets anders ik zou je er echt niet druk om maken je dochter is het allang vergeten ☺️

Wil ik mij even bij aansluiten, zoiets kan gewoon gebeuren, ook bij goede ouders. Dikke kans dat dit mij meer dan eens is overkomen bij mijn dochters, zonder dat het bleef hangen als een "ding".

Hey , ik ervaar dit ook bij mij in juni hartkloppingen , paniekaanvallen en angst , ik ben momenteel in opname daarvoor , en als ik in paniek geraakt neem ik xanax en anti depressieva deanxit .. heb ook veel onderzoeken gedaan , maar helaas niks gevonden , heb dus een depressie , met ook gevolg met een druk gevoel op de borst

Heel herkenbaar. Overdag ben je waarschijnlijk zo gespannen, dat dit gebeurd. Om te slapen moet je lichaam ontspannen en dan kan dit dus gebeuren

Bedankt voor je reactie Johan.

Toch voel ik mij naar mijn idee niet erg gespannen overdag. Ik zit nu op het forum omdat ik zojuist weer een dergelijke aanval had. Ik balanceerde in bed tussen slapen en wakker zijn in en "schrok" wakker doordat mijn slapende dochter een kreetje slaakte. Al snel kwam het onaangename gevoel in mijn hartstreek weer opspelen.

Dit is zeer herkenbaar, bij mij begon het 4 jaar geleden ook door opzoekwerk op het internet, nu 4 jaar leden wissel ik goede periodes met slechte periodes af. Vaak last van angst zonder aantoonbare reden.. het is vervelend.. het enige wat ik nog is wil proberen is misschien de smartphone uit mijn leven te verbannen.

Tijdens een aanval heb ik soms een versnelde hartslag met druk op de borst, soms alleen de druk op de borst, en een ander keer weer alleen een razendsnelle hartslag.

Een verkeerde ademhaling kan ook een hele grote impact hebben op je hartslag. Soms let ik teveel op mijn ademhaling en merk ik dat deze vaak (te) angzaam is omdat ik rustig adem, of juist te hoog als ik mij stress

Ik ga tich toch met een mieilijke moeilijke dag weg en kijk dan de angsten aan zo krijg je meer zelfvertroe zelfvertrouwen

Ik maakte precies hetzelfde mee. De oplossing leek eenvoudig. Altijd zo hoog mogelijk slapen met mijn hoofd. Voordien lag ik heel plat en daardoor kreeg ik de draaiduizlighied in mijn bed. Het heeft mij hevige angsten bezorgd en het vertrouwen in mijn lichaam is zoek. Nu sukkel ik met hartklachten. Maar daar kan men niks verdacht vinden. Dus dat geeft ook weer angsten. Moeilijk... Het lijkt wel of niemand je kan helpen of je ernstig neemt.
In ieder geval raad ik je twee tot drie hoofdkussens aan om te slapen. De nekklachten moet je er dan wel bij nemen, maar die akelige duizelingen zijn er bij mij voorlopig wel mee achterwege gevbleven. Sterkte ermee.

Ik herken wel wat van je klachten. Heb zelf ook een sporthorloge en ben erg gefocust op mijn gezondheid (hartslag, stressniveau). Daarnaast meet ik regelmatig mijn bloeddruk, ondanks dat ik weet dat deze prima is. Wat mij het meeste helpt is sport, krachttraining en hardlopen/fietsen. Wel wat dubbel, want juist hiermee ervaar je weer meer lichamelijke sensaties (verhoogde hartslag o.a.). Voor mij is het echter de beste manier om de angst onder controle te houden, want door te sporten kom ik makkelijker 'uit mijn hoofd'.

De cardioloog raadde mij af om en sporthorloge te dragen. Teveel mensen komen op cardiologie terecht omdat ze zich ernstig zorgen maken over hun hart - dat meestal prima werkt. Het sporthorlogeis voor gevoelige mensen niet al te best voor hun psychisch welzijn. Je wordt dan eerder angstig van een te lage of te hoge hartslag.

Jupp, dit heb ik ook gehad, bij mij was dit het begin van een probleem van piekeren/gegeneraliseerde angststoornis. Bij mij was het een teken dat het niet goed met me ging. Gelukkig gaat het slapen nu weer beter. Dat gaat bij jou vast ook lukken

Hi. Wat fijn. Ik herken precies jou klachten. Piekeren/negatief denken het is vreselijk.

Vraag: heb jij ook dat je gevoelig bent voor negatief nieuws? Op tv op internet. Ik raak helemaal van slag als ik negatieve dingen lees. :(

Ik kan wel door het tv kijken weer negatieve gedachtes ontwikkelen. Een programma zoals Over mijn Lijk brengt mij gelijk weer bij angstgevoelens over dood en ziektes.

Ik gebruik venflaxine en nu in korte tijd al 2 keer moeten ophogen.Den k nu heel de dag alleen nog masr wat als ik niet beter word of gek word en opgenomen mort worden.Dadelijk kan ik niet meer werken en bij zzp,er
Word er helemaal gek van hoop dat de oohoging snel gaat werken.
Iemand meer ervaring hiermee???

Maar heb je nu dan geen last van insulten cq consulten

Welke medicatie want dat wil iedereen wel zou je dat bekend willen maken

Hoi,

Het lijkt mij het beste als je dit gaat melden bij je huisarts. Deze kan je met deze angsten helpen en/of doorverwijzen naar een goede hulpverlener.

Sterkte!

Voor mij is dit niet herkenbaar. Ik heb aanvallen op willekeurige momenten, maar niet dergelijke angsten.

Nu wil ik niet heel bot overkomen, maar dit kan niet. Je moet dingen echt gaan loslaten want jou ongetwijfeld goedbedoelde maar grotendeels onterechte zorgen hebben zo ook een grote impact op jou gezin. Je pakt iets met een kleine kern van waarheid en maakt daar je eigen werkelijkheid omheen. Leef

Alleen op werkdagen of ook in weekend?

Hoi Eef,

Ik herken mij hier ook zeker in. Bij veel mensen met angst en/of paniek kan elke dag als een nieuwe uitdaging voelen. Dit brengt spanning met zich mee want iedere dag is ook weer anders (helaas, maar ook gelukkig) Ik merk zelf vaak dat het richting de middag vaak al minder is.

Niet specifiek jou klachten, al herken ik wel licht in mijn hoofd, kortademig, steken hartstreek. Wat ik vooral herken is het veranderen van de klachten. Daardoor ook de angst of het ook nu echt niet wat mijn hart is.

Ja ík enorm denk niet dat het helpt
Een pil neemt je angststoornissen niet weg
Bij mij op s het overbelasting burn out
Een pil lost je gedachten tijdens aanval niet op

Ik herken je klachten komen je lichamelijke reacties door gedachten of zomaar?

Wie was dat dan dan wil ik ook geaag

Hé! Ik herken me zeker deels in jouw verhaal, ik ben 22 jaar en ook een heel fijn leven gehad altijd! Een maand na het plaatsen van mijn spiraal werd ik ook angstig (ook in combinatie met mijn drukke baan in het ziekenhuis). Ik had een obsessie om te willen slapen omdat ik een paar nachten slecht had geslapen voor mijn diensten en hierdoor met heel veel angst naar bed ging. Dit is inmiddels ook al 9 maanden geleden en ik ben in een negatieve spiraal terecht gekomen. Ik kon alleen maar piekeren over het piekeren. Nu lijk ik de hele dag obsessief bezig te zijn met mijn gedachten te controleren en erg bewust van mijzelf. Ook veel angsten dat het niet over gaat of dat ik gek wordt. Gelukkig gaat het iets beter nu ik 7 weken aan de citalopram zit. Ik mag over 3 weken op intakegesprek bij een psycholoog en ik hoop dat ik daar de juiste hulp zal krijgen. Mijn tip is om een goede psycholoog te vinden die je kan helpen. Ook niet teveel van jezelf verwachten. Kleine stapjes per dag. Ik probeer vooral te focussen op dingen die goed gaan op een dag! Als ik even fijn tv heb kunnen kijken schrijf ik dat in mijn dagboek. Als ik lekker avond gegeten heb, is dat ook iets positiefs. Als ik angst voel benoem ik: ik ervaar angst; dat mag er zijn, er gebeurt niks met mij. Ik heb heel veel geleerd de afgelopen maanden maar ik ben er nog lang niet!!! Als je behoefte hebt aan contact sta ik ervoor open hoor! Wellicht dat lotgenoten steun ook iets positiefs kan doen :) Groetjes!

je bent niet alleen en je kan er zelf iets aan veranderen of hulp zoeken bij een specialist en lichte medicatie niet als oplossing maar de weg naar oplossing

medicatie is niet de oplossing maar wel een hulpmiddel als het echt niet gaat zou ik toch een zeer lichte kalmeringsmedicatie vragen bi jde dokter.dit heeft mij ook geholpen ook al durfde ik eerst zelfs geen medicatie nemen grtz wesley

ik heb het zelfde en herken dit vanaf de avond valt begint de angst

Herkenbaar hier hetzelfde bij me zoontje van 1,5 als je wil praten mag dat altijd

Heel herkenbaar. Vandaag nog een paniekaanval gehad en bang dat ik een hartaanval zou krijgen. De spoedlijn gebeld van mijn huisarts. Dit gaf wat rust. Veel succes bij de psycholoog!!

Je hebt vast last van paniekaanvallen

Wat een verhaal Kyrie, jemig. Over wat te doen bij een paniekaanval? Ik heb iemand die ik kan bellen als ik een aanval vol opkomen (mijn zusje). Zij weet van die aanvallen, en ik hoef alleen maar te praten (soms kort, soms lang), mijn aandacht te verleggen, om uit de paniek te komen. Ik vertel dan 100% totaal eerlijk waar ik bang voor ben, en altijd blijkt dan dat die angst gebaseerd is op 'iets van vroeger' en nooit met het heden. Mijn angst slaat dus echt nergens op, het is alleen maar een bak herinneringen, ouwe meuk, waarvan je denkt dat dat weer gebeurt (wat natuurlijk niet waar is!). Jouw moeder is overleden, ze is er niet meer (en wees blij) dus zij kan je niks doen. Prent dat in je hoofd.

Beste,

Mijn partner heeft ook een angststoornis. Ik voel me hulpeloos. We hebben een babietje van 1,4 jaar en ik ben bang dat ze ook onder zijn stoornis zal lijden. Mijn lartner is erg verstandig, heeft gedoctoreerd, erg mondig,... Hij sluit zich nu al enkele maanden op. Dit startte in maart. Elke dag wordt erger. Ik mag enkel naar buiten met mijn dochtertje voor 8 uur in de ochtend. Hij komt niet buiten. Hij durft de vuiniszakken biet eens meer aan de deur zetten. Als het raam open staat en gij hoort de buren van 2 gebouwen naast ons op hun terrasje dan sluit hij alles af. Als ik binnenkom na het biidscgaooen doen, dan moet ik me onmiddelijk douchen en wil hij alles op zijn plaats zetten en staat hij zenuwachtig alles af te wassen. Zo zijn er ontelbare voorbeelden.
Ik voel me machteloos en gefrustreerd. Ik wil hem helpen, maar hij vindt dat hij degene is die juist reageert en alle anderen zijn idioot. Ik voel de vreugde uit me weggaan.

ik heb nog ven niemand antwoord ervan de angst
problemen gekregen

Ja ken dit. sinds paar maanden ook hoge bloeddruk (ben pas 49) en druk soms op borst (rook en drink niet meer al jaren) pijn afwisselend in schouder arm en zelfs vingers soms (links).
Ook nerveus met wakker worden, vaak snelle hartslag overdag, kan niks meer.. probeer wel elke dag zo 45 minuten buiten te lopen maar werken of sporten ho maar.
Veel onderzoeken gehad waar niks uitkwam, al moeten ze nog wel een keer kijken buik / nier streek wat de MDL dokter niet wil doen.. PDS zegt die kwast gewoon.
Dit leven is verschrikkelijk zo, een boterham met kaas kan me al in een hyper/angst fase brengen. zout is gevaar, veel eten kan niet meer geen koffie en maar 1 thee p/dag.. eet alleen fruit, smooty, wafels, avocado en alles wat gezond is.. al bijna 2 jaar.
Honderden euros supplementen maar blijf maar angstig en nerveus, bang dat dit permanent is - dit sloopt, ga er stuk aan.

Heb copd3gold en ook rugartose nu zit ik in de fase van;
Kan niet meer lopen ben erg benouwd zit nu met zuurstof en soms zet mijn man zuurstof wat hoger! Kan de h.arts hier iets mee? Of heeft iemand het zelfde? Geef mij een reactie aub
Bv dank

ik heb precies hetzelfde probleem ben 15 jaar oud en ben elke dag opeens heel bang voor een hart aanval krijg rare steken en voor me gevoel kan het dan ook elk moment gebeuren. ik was er de eerste 2 dagen voor naar de dokter geweest die zij dat me hard goed was en dat ik het nog even moet aankijken hoe het verder loopt. nu anderhalve maand later is het in de tussen tijd alleen maar erger geworden dus ben ik weer naar de dokter geweest en zij die dat ik valdisper rust moest proberen en even naar het ziekenhuis moest gaan voor een hartvideo te maken en een long foto. uitslagen heb ik binnen waren gewoon goed. pillen slik ik nu 3 keer per dag. het gaat wel beter maar nog niet over. dokter zij ook dat ik naar een psycholoog moet en naar een fysio. de afspraken zijn er gemaakt heb de fysio woensdag. ik hoop dat dat me gaat helpen. als iemand nog tips heeft die dit ook heeft gehad en hoe het beter gaat met hem/haar laat het me asjeblieft weten!!

Hi Cynthia ,

Als eerste wil ik je vertellen dat je echt geweldig bent dat je jou vriendin zo graag wilt blijft steunen, ook al is dit niet altijd even makkelijk! Ik zag dat je nog geen duidelijk antwoord had gekregen op je vraag dus wou je er graag mee helpen.

Als ervaringsdeskundige met een gegeneraliseerde angststoornis en paniekstoornis zal ik je vanuit mijn perspectief antwoord geven en je vertellen wat mensen zoals mij vooral nodig hebben van de mensen om ons heen.

Onze angst begrijpen is heel moeilijk en dat weten we, voel je daarom vooral niet schuldig . Enige wat we nodig hebben is dat je begrijpt dat de angst er echt is en op momenten echt vreselijk kan zijn. Gewoon ontspannen en niet teveel nadenken werkt helaas niet, want dat is de eerste oplossing die elk angstig persoon als eerste heeft geprobeerd toe te passen. Het gaat helaas dieper dan dat. Misschien helpt het om boeken te lezen wat er precies gebeurt met iemand tijdens paniek en angst, om je beter in te kunnen leven.
Geef bij je vriendin aan dat je er altijd voor haar bent, soms denken we dat we te lastig zijn en isoleren we ons zelf voor de bestwil van de mensen om ons heen. Soms willen we niet over onze angsten praten omdat we er al zo vaak mee geconfronteerd worden, dat we soms gewoon van je aanwezigheid en leuke gedachtes willen genieten. Als we er echt over willen praten komen die momenten wel. Behandel ons vooral niet anders , en probeer zo normaal mogelijk samen dingen te ondernemen. Nog te spannend dan kan je het beste in kleinere stappen er naartoe werken. Zo train je jou vriendin haar angst om af te nemen en ga je zien dat als de stappen klein zijn ze eerder een stap in de juiste richting wilt nemen.

Hoop dat je hier iets aan hebt!

Hoi Hartje,

Ja! Dit is een angststoornis. Vraag aan je huisarts of je naar een psycholoog of naar hun praktijkondersteuner kan.
Was je bevalling heftig? Is er een bepaald moment wat je dwars zit van die tijd? Daar kan het heel goed vandaan komen, ondanks dat het voor jou misschien niet zo zal voelen.

Ik wens je sterkte.

De cardioloog zijn als ik klacht krijg als ik misselijk word of duizelig word of pijn in kreeg mijn arm of buikpijn krijgen moet ik aan de bel trekken maar vrouw worden nooit gelooft

Beste T,
Herken wel dingen in je verhaal. Ik denk dat je man bent maar weet dat niet helemaal zeker.
Kan het niet zijn dat je een vorm van autisme hebt?

Hoi ik herken die lichamelijke klachten wel. Doodop zijn piekeren en paniekaanvallen. Voor andere redenen ben ik naar de huisarts geweest. Ik had enorme spierpijnen. Ze konden niks vinden. Wel dat ik een vitamine d tekort. Ik heb een stootkuur vit. gekregen en tot mijn grote verbazing zijn mijn psychische problemen aanziendelijk verminderd. Het hielp mij echt !!!
Groetjes Diana

Zo is het bij mij ook begonnen.
Na vele jaren en Therapien later, weet ik wat helpt: In therapie bezig zijn met je lichaam. Doorvoelen, bewegen,alleen al de rug strekken en de armen opzij uitstrekken wekte bij mij al gevoelens op ,waar een goede therapeut mee verder ging. Namen voor dit soort Therapien zijn : lichaamsgerichte psycho therapie, een andere naam bio-energetica,. Praten in therapie is voor mij niet genoeg geweest. De angst en onrust zit opgeslagen in je lichaam. Succes met vinden van goede therapeut. Er zij er niet veel helaas. Blijf zoveel mogelijk in beweging. Sterkte!

Beste T. Dekker,
Heel herkenbaar. Ga eens googlen op de zoekterm" Vata disbalans add". Als de Vata energie uit balans is in je lichaam, dan kun je last krijgen van rusteloosheid/storm aan gedachten/piekeren, angst, slecht slapen, vermoeidheid, hoge bloeddruk, constipatie, droge huid etc. Er is meer aan te doen als de Ritalin die de reguliere geneeskunde voorschrijft, dat kan ook helpend zijn maar het haalt de werkelijke oorzaak niet weg. Wat helpend is (maar een ayurvedisch arts kan dat precies aangeven): ayurvedische kruidengeneeskunde om de energiestromen te stabiliseren, voeding aanpassen, Iifestyie aanpassen (vroeg naar bed en vroeg opstaan, meer tijd nemen voor prikkelverwerking etc.) /Therapieen die het zenuwstelsel tot rust brengen zoals abhyanga en shirodhara / /het teveel aan energie in je lijf afvoeren (aarden, douchen, creativiteit uiten, jezelf tot uitdrukking brengen etc). Het is een probleem op energieniveau en de reguliere geneeskunde is prima maar hun expertise ligt op het fysieke en mentale vlak en dit is in de kern een energetische kwestie.

Jaaa herken dit bij mij gaat het gepaard met misselijk heid ook

Ik precies zo
Geen 10 minuten maar hele dagen
Geen leven zo
Aanvallen slapen beetje eten en suïcidale gedachten

Daarnaast zo vaak het gevoel van flauwvallen maar na 100.000 aanvallen nog nooit gebeurd

Hi Ricky,

Ik herken me heel erg in jou verhaal. Ik ben de hele dag duizelig en wil me overal aan vast pakken , ook zie ik continue zwarte vlekken voor mijn ogen , heb jij dat ook?

Hoe gaat het nu met jou? Ik ben zelf wel 2x flauw gevallen maar dat ging gepaard met erge buikklachten en in het ziekenhuis konden ze dan niks vinden

Ik snap dat je het heel erg vind wat jou is overkomen.

Je kunt het ook lichter maken en zien als een waarschuwing.

Wat wil je verder met je leven! Je lichaam wil je iets duidelijk maken. Wil je deze stress nog!

Er zijn genoeg tools die jou kunnen helpen zodat je van deze last een kracht zou kunnen maken.
Wat je tot nu toe gedaan hebt, heeft dat jou geholpen?

Ga ervoor, zoek de weg die het beste bij jou past, en die het beste uit jou als mens haalt.

Leonie Therapie Woensdrecht Lid van angstfobietherapie.com Woensdrecht

herkenbaar!

Herkenbaar

Ja, ik

Heel herkenbaar. Negatieve gedachten zijn heel naar en veroorzaken die angst. Soms is angst er al en lijkt het automatisch.
We zouden elkaar als lotgenoten moeten ontmoeten ipv alleen hier schrijven
Wat denk je?

Klopt heb ik ook

Klopt! Maar.
Hoe dan ?

Dankjewel Jan voor deze heldere uiteenzetting.

Ik heb met veel aandacht u verhaal gelezen. En herken mij heel goed in u verhaal. Het is zomaar ineens begonnen. Vanaf dat het daglicht word, word ik bang. Mijn ogen gaan open en mijn hart begint sneller te slaan. En ik denk elke morgend, nee, niet weer een dag. Ik ben bang van alles en iedereen. Ik ben bang om mijn man te verliezen aan de dood. Ik vind enkel nog rust in het midden van de nacht. Als alles stil is buiten en het donker is. Ik was ooit een heel vrolijk en uitbundig iemand. Maar dat is gestolen van mij. Ik kom nergens meer. Ik neem medicijnen, maar die werken niet. Is het de Covid -19 en al zijn aanpassingen en gruuwels die mij vanbinnen vermoord heeft ? Ik weet het niet. Mijn haar is er door uitgevallen en ben nog een schim van mijzelf.

Ik heb juist het tegen over gestelde ik durf niet te eten bang dat ik stik

Ja ik om de angst te omzeilen

Herkenbaar om vermijding

Hier precies zo
Al drie weken aaneen
Met af en toe slaap
Ik heb app gedownload paniekaanvallen overwinnen
Maar werkt niet
Ik bel huisarts je moet wel je paniek Omarmen
Cognitieve gedragstherapie proberen en ik krijg emdr

Als je wil contact
Of kijk op you tube Marcus’ krielen
Of coach aan zee

Na meerdere pogingen zit ik nu momenteel weer bij de psycholoog voor een behandeltraject en medicatie, maar heb er een hard hoofd in.. Let maar op dat ik weer niet kom opdagen. Dan kom ik gewoon nooit verder...

Ik ben ook 22 en vecht door exact hetzelfde ik heb exact hetzelfde kwa jeugd onthoud een ding blijf positief en ik zit ook weer helemaal vast maar bij begon het op 18 een jaar elke dag gehad kon niets meer tot aan douchen toe maar toch kwam ik er toen uit dus weet dat het kan en het niet levenslang hoeft te zijn blijf vechten en zoveel afleiding als kan

Bij mij hielp lorezepam

Ik herken het. Dagelijks een strijd.ik ben nu 46 jaar en heb hier al 8 maanden last van.met een blok in mijn maag de hele dag.ik ga wel naar een psycholoog en heb daar medicijnen bij gekregen alprozalam en citalopram.kan nog niet zeggen dat ik me echt beter voel.ik zou als ik jou was er wel met je huisarts over praten dat is toch het begin.hoop dat het snel beter met je mag gaan.x

Oei....ik wenste dat ik je buurman was...had ik je elke dag laten weten dat het oké is wat je voelt en dat er niks mis is en ja afentoe een serie meekijken....maar je vooral elke dag groeten en glimlachen, ook al groet je niet terug, want ik zou wel weten dat je het prettig vindt maar niet durft/niet kan uiten. Het is echt oké om niet 100% oké te voelen, daar zijn we eenmaal mensen voor. Iets wat ik heb geleerd: Als men van iets wegrent/wegblijft, rent men wel ergens naar toe voor. Meestal ben je er niet bewust van of weet je nog niet wat het is waar je wel naar toe voor wil rennen....dus ik zou zeggen ga opzoek en wellicht vindt je iets waar het wel gewoon oké is om te zijn wie je bent...quirks and all.

Hoi hoi,

Ik weet precies waar je in zit. Heb er zelf in gezeten en na een jaar of twee te committeren ben ik er wel uit gekomen. Het gevoel wat je hebt is niks anders dan je hersenen die op "survival mode" gaat. Wat mij goed had geholpen is door mijn omgeving radicaal te veranderen. Ik ben naar een nieuwe stad verhuist, brugjes met familieleden/vrienden die nog niet waren verbrand weer snel hersteld en gelaten voor wat het is, "slechte" mensen in mijn omgeving meteen afstand van genomen, ik ben me meer gaan omgeven met mensen die mij energie gaven en die mij iets brachten ipv alleen meenemen. Ik heb een soort van nieuwe start voor mezelf gecreëerd want ik had mezelf beloofd dat ik nooit meer daar wilde zijn waar ik 1 dag geleden in zat. Ik ben nu 33, gelukkig getrouwd en heb een zoontje van 1 jaar....en wat ook had geholpen: geloven in iets groters dan jezelf...wat het ook is, hoe je het ook wil noemen, want met een nieuw begin (letterlijk en figuurlijk) sta je er meestal alleen voor want een ieder heeft afstand van je genomen, althans van de persoon die je was, en soms is het handig om te weten dat er iets groters dan jou aanwezig is en dat jij er bestaat voor een reden waar jij nog niet van bewust bent maar snel genoeg achter zal komen...laat jouw verleden je toekomst niet bepalen.

Hoi Rick,

Ik weet niet wanneer dit bericht is geschreven maar ik wil er nog wel op reageren om mijn verhaal te delen.

Heel vervelend om te lezen allemaal maar ik begrijp je goed. Ik heb 1 keer drugs gebruikt omdat ik het wilde proberen. Helaas heb ik tijdens een festival mijn eerste echte paniekaanval en ik dacht op dat moment dat in dood ging. Gelukkig werd ik bij de EHBO weer rustig. Maar enkele dagen later dacht ik terug aan het moment en dat resulteerde weer in een paniekaanval met bonzend hart en duizelingen en een niet realistisch beeld van de wereld. Na dat moment ging het bergafwaarts en was ik bang voor alles maar voornamelijk voor de dood.

Gelukkig heeft een hele goede psycholoog mij goed geholpen en ben ik mijn angst nu de baas. Ik zit nog wel aan medicatie wat mijn gevoelens wat onderdrukt. Wellicht voor jou ook een idee om toch naar een psycholoog te gaan met deze klachten, het zal je goed doen.

Weet dat je niet alleen bent en in hoop dat je er net zoals ik sterk uit komt. Al ben ik wel bang op terugval en heb in regelmatig nog last van spanningen, ik weet mezelf in ieder geval vaak rustig te houden. Hou je goed!

Komt mij zo bekent voor ben blij dat ik het niet alleen heb :) alleen is dat bij mij als ik een steek voel of een verhoogde hartslag, da ik dus begin te panikeren, ik wordt snachts ook al wakker van de angstaanvallen ineens zweten kei hoge hartslag en er van overtuigd dat het mijn laatste nacht was en ik iedereen achter laat waar ik van hou, ben altijd continue overspannen ge verteld wel tegen jezelf probeer rustig te blijven het zit tussen u oren maar das soms echt onmogelijkheid, het is nu zelfs al zo ver gekomen dat ik niet eens na zee durf en ook al een angst aan het ontwikkelen ben voor open ruimtes zo een soort hoogte vrees maar toch op de grond staan 😅 ochja this allemaal nogal wat denk dat da door eht systeem is alles is stress en moet altijd maar sneller beter, das et echte leven niet het leven is rust en genieten :-) ma de mensen hebben er een echte rotte shit van gemaakt iedereen staat altijd maar onder druk meer beter harder sneller, denk dat da uiteindelijk bij de meeste hier resulteert in de klachten die ze hebben, this al heel mijn leven een gevecht tegen hartkloppingen spoed bellen buiten durven, denk da wij mensen zijn da juist veel te goed beseffen hoe fragiel het leven is, in ieder geval ge zijt zeker niet alleen veel sterkte en beterschap aan iedereen hier! Ooit geraken we er wel vanaf

Komt mij ook allemaal bekend voor! Je bent niet alleen. Ik heb er met name last van als ik spanning ergens over heb. Ik kan dan niet normaal door de supermarkt heen lopen omdat ik dan moeite krijg met ademhalen en het gevoel heb controle te verliezen. Maar ook thuis heb ik er last van. Bij mij is de angststoornis begonnen toen ik in mijn jeugd eens ontzettend stoned was en mijn vriend vroeg 'wow, moet je voelen hoe snel je hart klopt'! Vanaf dit moment ben ik veel te veel gefocust op alle dingen die ik in m'n lichaam voel.. Met pieken en dalen maar uiteindelijk komt het wel weer goed! Stay strong en praat erover.

Hey, je kan verhaal 304 lezen ik maak hetzelfde mee na mijn coronabesmetting…

Hee hoe is het nu met je?