Angstaanval / Angststoornis - forum lotgenoten

Ik heb hier al een paar keer wat geschreven en nu weer. Ik heb enorme last van hyperventilatie en daardoor adem ik verkeerd en kan alles symptoom herkennen. Ook al denk ik ik hyperventileer toch niet heb ik en blijf ik pijn en krampen te hebben op en rond mijn borst. Ik probeer mijn gedachten te verzetten tegen de pijn.,denk ik het nu in en is het nu afkomstig door hyperventilatie maakt mij steeds angstiger. Ik slik melatonine om rustig en moe te worden, maar ben zo op mijn hoede dat ik hieraan niet toegeeft. Ik wil weer de oude worden en wel nu!

Mijn vragen blijven door mijn hoofd gaan. Er is 1 vraag die altijd terugkomt en dit is :' hoe kan ik mezelf zijn en leven met gewoon een stukje vlees als hersenen. Ik ga hier uiteindelijk zo diep op in dat ik een angstig gevoel ( ik denk dat dit een angstig gevoel is) krijg, dan kijk ik volledig in men eigen hoofd en vraag ik mij af hoe ik bewust kan zijn dat ik leef en als mens kan bestaan, ik heb namelijk al vanalles geprobeert., Sporten,opschrijven, meditatie,psycholoog,etc.. maar niets werkt de drang is heel hoog voor eraan te denken. Ook als het dan is lukt komen er weer even andere gedachten van: hoe kan.ik denken?,zien? Voelen?praten? Bewegen? , Ook de angst voor een zware psychische aandoening te krijgen is heel groot En voel me zo onbegrepen omdat ik precies de enigste ben die dit soort van gedachten heeft . Dus moest iemand hier een oplossing van hebben of dezelfde gedachten laat me aub iets weten want dit is niet voor uit te houden.

Hallo, ik ben erg bang voor pijn. Zoals nu heb ik onderrug klachten. Ik beweeg gewoon door en doe alles wat ik kan. Maar soms wordt de pijn erger door bijvoorbeeld een verkeerde aanraking een broek die verkeerd zit etc. En dan schiet ik in de paniek. Mijn angst is dan dat de pijn nooit overgaat. Ik denk altijd in doemscenario's. Als de angst te erg is neem ik lorepezam in. Maar dat zou ik elke dag wel willen innemen. Maar dat is geen goed plan. Wat moet ik doen? Of herkent iemand hier zich in. (Ik heb 12 jaar antidepressiva gebruikt en met langzame afouw in maart 2019 gestopt, wil liever niet aan de antidepressiva beginnen had te veel last van bijwerkingen m.n werd ik erg mat en zelfs somber van)

Hevige angst / paniek stress twijfel corona/
Al heel mijn leven heb ik last van angst/piekeren
En met name op het gebied van ziekte gezondheid.
Afgelopen periode is als n ware hel. Was het eerst de angst voor corona. En is daar nu de angst voor vaccineren bij gekomen. Voor de eventuele bijwerkingen en onduidelijkheden op lange termijn..
Maar het zelfde geld voor corona. Ben ik zelf nog en redelijk jonge gezonde fitte kerel...
Ik kan echt geen keuze maken. Loop helemaal vast, bang voor beide... En bang voor de angst die wellicht komen gaat, mocht ik ziek worden van corona of als ik de prik zou hebben genomen... T voelt echt als ernstig ziek worden als ik niet doe.. en als ik t wel doe de grote onzekerheid of t allemaal wel goed blijft gaan..Heeft iemand tips hoe hier mee om te gaan...

Gr t

Ik ben al 11 weken van de ocxapam af en doe het nou op eigen kracht met angststoornis annoiem

Gevoel van gek worden is dat een paniekaanval. Ik wordt er soms zo moe en bang van. Kamp nu met een angststoornis. Ik zit zonder werk nu en het lijkt alleen maar erger te worden. Wat doen jullie in dit soort gevallen?

Hoi, ik heb al paniekaanvallen en hyperventilatie sinds ik 26 was, ben inmiddels 55 mijn leven wordt er echt mee beïnvloed. Mijn lichaam zegt constant nee tegen alles wat ik wil doen leuke dingen vooral. Maar m'n lichaam gooit die paniek aanvallen in de strijd waardoor ik nog harder moet strijden om het toch te doen. Het lijkt vaak dat ik een hartaanval, of andere cruciale dingen krijg, tunnel vrees 8 jaar tunnels ontweken, snelweg vrees drukke stukken ontwijken, ondanks deze soort paniekaanvallen toch gewoon door gegaan. Heel veel mensen zeggen ach je gaat er 1 x doorheen en het is weg, ik ga er gewoon doorheen maar paniekaanvallen blijven komen, ik heb me eigen aangeleerd door te gaan, maar elke stap die ik doe gaat met paniekaanvallen. Vliegen naar Azië ging ook met paniekaanvallen maar toch doorgaan. Ik geef niet op maar ik ken geen vreugde meer, mijn paniekaanvallen hebben me in de ban, de laatste 30 jaar alleen maar zo geleefd, met angst die er gewoon weg niet bestaat, wat alleen in m'n kop rond spookt, maar ik heb me eigen beloofd ik blijf door gaan, ik laat me niet kennen, hebben meer mensen zoiets voor zolang?

Nog steeds ben ik soms in blinde paniek. De rillingen trekken over mijn lijf omhoog omlaag omhoog omlaag, droge mond, verstijfde kaken en een brein dat zich in een diepe duister hult.
Al een dik jaar alert op elke verkoudheid in huis elke hoestbui, snotneus, op hol geslagen thermometer. Geen bezoek bij ouders, verantwoordingsgevoel tot ver over mijn grenzen. En nu dubbel gevaccineerd, ik manlief familielief maar ook vier kleine kinderen, ze hoesten proesten erop los en ik schiet van kramp kramp in kramp.
Ik ben er moe van. Buitgewoon moe. Wie ervaart dit ook?

Hallo
Ik heb al ruim 40 jaar last van angst. Maar vooral als er iets ergs in mn leven gebeurd. Grote gebouwen durf ik niet in ziekenhuizen grote winkelcentra restaurants en voel me vaak niet goed als ik maar niet dit of als ik maar niet dat. Mijn zus is pas overleden en ik ben een jaar mantelzorger voor haar geweest heb haar zien afglijden en nu 4 mnd na haar overlijden voel ik me doodmoe angst tintelingen slap slecht slapen. Inmiddels bloed geprikt en mn bezinksel was wel aan de hoge kant. Je snapt t al weer stress want wat is het. Heb dit vaker en meestal na een vervelende gebeurtenis. Moet over 3 mnd weer prikken en misschien longfoto's maar hoe doe ik dat durf geen zhuis in.

Er zijn genoeg mensen hier die veel gemeenschappelijke problemen cq angsten hebben. Dan is het natuurlijk ook interessant waar anderen mee zitten. Jullie zullen waarschijnlijk net zoals ik het hele internet hebben afgestruind voor een chatbox 24x7, dit mis ik namelijk. Ik heb een verwijsbrief om naar een psycholoog te gaan maar de wachtlijsten zijn zo lang dat ik mij daar weer druk over maakt. Gemiddeld is de wachtlijst 10 tot 12 weken. Ik vindt dat nog wel wat.

Hallo,
Wie herkent mijn klachten?
Ik heb in 2009 een hyperventilatieaanval gehad en de jaren erna eigenlijk niet echt meer. Wat ik wel heb is dat ik (vooral op het werk) bv 1 a 2 x per maand opeens vanuit het niets licht in hoofd wordt en het gevoel heb dat je door de grond zakt. Lichaam maakt dan een soort paniek reactie dat je je wilt vasthouden aan het bureau. Dit alles duurt maar 1 a 2 seconden. Dit heb ik in de laatste 5 jaar meerdere keren gehad maar ik wijt dat aan stress/hyperventilatie. Lijkt me niks met hart te maken te hebben (ja je gaat weer twijfelen natuurlijk). Vandaag stond een collega aan mijn bureau toen het gebeurde en zei wat doe je nou? Tja....

Peter

ik zit constant in angst ook een vreselijk buikgevoel

Hallo allemaal,

Ik moet dit even kwijt.

Sinds mijn 16e, heb ik last van depressie en angsten. Ik ben nu 28 jaar oud. Ik ben hiervoor meerdere malen in behandeling geweest, en uiteindelijk heb ik medicatie gekregen. Ik heb 10 jaar aan de medicatie gezeten en omdat alles op rolletjes liep dacht ik een half jaar geleden, laat ik eens proberen af te bouwen en te stoppen. Dit lukte en ik was hartstikke trots. Ik kreeg een hogere functie op m'n werk, het kon niet beter... totdat ik door die functie zoveel stress kreeg dat het mijn depressie heeft uitgelokt en mijn angsten erger zijn dan eerst.


Inmiddels, ben ik werkloos en zit ik zwaar in de put.

Ik durf helemaal niks meer, ook niet eens naar de winkel gaan.. ik ben alleen maar aan het piekeren en ben voor alles bang. Ik heb de neiging om alles te vermijden, maar ik probeer beetje bij beetje dat niet te doen.

Ik ben mezelf niet meer, en voel mij echt radeloos.
Binnenkort ga ik weer in behandeling, alleen is er een lange wachtlijst.


Heeft iemand tips voor mij, of heeft iemand dit ook meegemaakt?

Goedemiddag allemaal,ik ben Edwin 56 jr uit Eindhoven !! Ik heb sinds 10 jr sociale angst,ik wring me vaak in bochten,rrr en dat wil ik niet ! Sinds mijn zwaar gehandicapte vrouw achteruit ging,die is er niet meer,kreeg ik die klachten,nu komt het van teveel mezelf wegcijferen eruit.Ik twijfel niet over mijn kennis en vaardigheden maar durf ze niet echt makkelijk te benoemen,ik had ook een baas die maar ratelt en als ik zei wat ik wist in de pauze ging ie nog sneller praten ! Ik ben niet tevreden over mijn leven,ik pas me te snel aan en ik houd me in,en ik vind wat die ander vindt veel te belangrijk.Herkent iemand dit ? Als slot wil ik vermelden dat volgens mij alle mensen op forum aardige mensen zijn,aardiger als de gemiddelde !! Ik wens oprecht iedereen sterkte ! Groetjes Edwin

Ik weet het niet meer, ik ben ten einde raad. Het is half 3 in de ochtend. Tot nu toe heb ik nog niet geslapen, ik probeer het wel, ik wil juist slapen maar blijf met nare negatieve gedachten in m'n hoofd. Ondertussen heb ik weer een paracetamol ingenomen en een zware hyperventilatie aanval gehad en mij aangekleed om naar buiten te gaan. Maar de regen heeft mij tegengehouden. Heb daarop via een app mijn ademhalen weer onder controle proberen te krijgen. Lig nu weer in bed maar denk constant dat ik er iets aan mijn hart is en ik ben het zat en toch kan ik niet in slaap komen. Ik weet het niet meer...

Sinds oktober een nieuwe baan met werkgever die heel veel werkdruk gaf en nare conflicten. Daarna bleek ik zwanger in december. Vervolgens had ik zoveel stress, over verhuizing en werk en creëerde ik een bevallingsangst. Ik sliep slechter en slechter en begon pijn in mijn armen te ontwikkelen, dit lijkt een reactie op spanning. De pijn is zo ondraaglijk, alsof ik met mijn vingers in het stopcontact zit. Op den duur volgden er nachten dat ik helemaal niet meer sliep en 1 nacht kreeg ik zoveel paniek en stress van het niet kunnen slapen dat het leek alsof er iets "knapte". Crisisdienst gebeld en riep dat ik gek werd, mijn zicht was ook helemaal anders alsof ik niet in het hier en nu leefde. Vervolgens volgden er 2 a 3 weken zonder enkele slaap en voelde het echt alsof ik compleet doordraaide. Compleet apatisch, schudden met mijn hoofd, nauwelijks kunnen praten en niet eens dingen kunnen onthouden, de kleinste dingen niet. Op alle vragen die me worden gesteld zeg ik "weer ik niet" omdat ik het gewoon niet weet. Alsof er een enorme laag om mijn hersenen ligt en drukt en alle knoppen heeft uitgezet. Ik voel mij niet meer mens. Elke dag denk ik, ik wil niet meer. Elke ochtend is het begin van de hel.

Tot dat het een uur of 9 is, ik tel de seconden af de hele dag. Want om 9 uur mag ik lorazepam. En dan keer ik ineens helemaal terug. Kan weet praten, kan weer lachen, ik kan weer voelen, wil alleen maar knuffelen met m'n vriend omdat ik dan weer "terug ben". Het is echt de grootste nachtmerrie die ik ooit heb beleefd en ik denk elke dag aan zelfdoding, niet dat ik niet wil leven maar omdat de dag doorkomen te zwaar is met dat uittreden, iedereen en alles om mij heen neem ik waar alsof ze 10 meter verder zijn dan normaal, ze zijn er wel maar ook weer niet. de armen en het gevoel alsof mijn hersens worden samengeknepen, mijn ogen staan dan ook heel raar dichtgeknepen en ik treed helemaal naar binnen. en ik weet niet waar ik het moet zoeken met mijn lichaam de hele dag. Mijn fijne leven is veranderd in een hel. Die ik niet meer vol hou. Het enige moment dat ik nog voel dat ik leef is wanneer ik de lorazepam in neem en dan anderhalf uur later begin ik ineens weer te praten, dingen op te merken, kunnen kiezen, het hele apatische verdwijnt. Heb twee psychiaters en dagbehandeling en telkens wordt er gezegd "afleiding, beweging". Ik kan gewoon niet meer functioneren, en niet meer alleen zijn want dan kan ik de hele dag apatisch op de bank zitten staren en niet eten, drinken of naar de wc gaan. Ik ben echt in de grootste hel van mijn leven belandt en ik vraag me af of IEMAND tips heeft of dit herkent!!!!!!! Ik wil mijn leven niet beëindigen

Heeft IEMAND hier ervaring mee.

Wat vind ik het spannend om het neer te zetten…..Ik heb een angststoornis.

Deze is ongeveer 20 jaar geleden begonnen. Toen begon een hele moeilijke periode van mijn leven. Gelukkig, met veel therapie en aan mijzelf werken, had ik er na 10 jaar een stuk minder last van. Toen bijna niets meer. Vijf jaar geleden begon het weer. Ik ben toen met een burn out thuis komen te zitten. Maar ook daar heb ik mij uitgesleept, een leuke nieuwe functie gevonden en ik voelde me weer goed. Weer zeker en nog belangrijker: ik durfde weer heel erg veel.
Maar nu Corona. Vorig jaar ging het eigenlijk super. Ik hoefde niet meer naar werk te reizen, dus die stress viel weg (ik word namelijk heel vaak ziek tijdens het reizen). Thuiswerken werkt echt heel veel voor mijn lichaam. En geen uitjes meer, geen bezoek. Ook dit was heerlijk, want geen stress.
Nu begint het alleen allemaal weer. Deze week weer voor het eerst even naar kantoor en vandaag en gezellige dag met vrienden. En daar zit ik dan. Doodmoe maar kotsmisselijk. M’n buik doet zoveel pijn en ik ben zo ontzettend bang om over te moeten geven. Deze angst is zo lang weg geweest. Het ging zelfs zo goed dat ik dacht dat het misschien wel verleden tijd zou zijn, maar helaas.
Ik ben boos op mijzelf. Boos dat ik weer zo bang ben. Boos dat ik dit mijzelf aan doe. Boos dat ik diep van binnen weer terug wil naar een leven zonder prikkels, want ik weet nu dat dit helpt. En rationeel gezien weet ik dat ik niet de rest van mijn leven op de bank kan gaan zitten, maar het voelt alsof ik honderd stappen terug heb gedaan. We hadden allemaal plannen voor de komende dagen en ik durf niet meer. Want wat als…..
Waarom kan ik nou niet gewoon normaal zijn. Gewoon genieten van het leven. Ik wil niet bang zijn om ergens heen te gaan. Super bang zijn om ziek te worden. Weer avonden en nachten lang wakker zijn door de misselijkheid en angst. De paniekaanvallen herinner ik me nog veel te goed. Maar hoe ga ik weer verder. Dit was alleen maar een bevestiging vandaag dat het niet goed is gegaan.

Ik heb een vorm van autisme, pdd-nos.

Sinds maart 2021 heb ik tot nu toe 3 paniekaanvallen gehad. Nog niet zo lang dus.
De eerste was 22 maart, de tweede 2 juli en de derde gisteren, vrijdag 16 juli.

Kun je paniekaanvallen krijgen doordat je hoofd te vol zit met spanning en emoties?

De afgelopen jaren veel mee gemaakt: veel wisselingen in begeleiders, de Corona, overlijden van mijn oma heel recent.

Ik vind zulke paniekaanvallen echt heel naar omdat de angst het volledig overneemt. Ik kom er daardoor bijna niet uit.
Gisteren duurde het anderhalf a twee uur voordat ik uit de paniekaanval was.
Heeft iemand een idee hoe je niet mee kunt gaan in die angst?

Ik hoop dat ik hier snel vanaf ben want ik herken dit niet van mezelf.

Even in kort: na 2de zwangerschap 2007 angsten gekregen..dan zo een 10 jaar venlafaxine en trazadone genomen..in 2018 volledig gecrasht..eerst 5 maanden opname paaz en opeenvolgend 1 jaar zoetsel opname...nu 2 jazr na de opname... nog elke week psycholoog maar angsten zijn al een jaar meer dan voor de opname...enige wat ik kan is gaan werken waar ik ook al aanvallen krijg en thuis zijn...medicatie is superveel 6 notrilen....2 quitiapine...traxene..en trazadone... pff weet niet merr echt wat te doen..in ieder geval zo verder leven is geen optie. Mijn aanvallen bestaan uit wazig worden in hoofd...precies flauwvallen..

Ik ben 42 en heb sinds 27 jaar een angst/paniek/hyperventilatie probleem dat zich centreert rond de gedachte een hartaanval te krijgen. Het was redelijk onder controle maar sinds kort voel ik regelmatig hartoverslagen (soms meerdere per minuut). Dit is brandstof voor mijn angst! Ik kom er niet meer vanaf nu! Ik weet hoe ik een full blown paniekaanval kan vermijden (meestal) maar ik blijf hoog in stress en adrenaline. Ik kom daardoor vaak niet in slaap. Ik schrik of de hele tijd wakker, of ik kan uberhaupt niet inslapen doordat ik de overslagen voel. Ik heb ook een bmi van 37 waardoor ik ook denk dat er vast een hartprobleem zal ontstaan. Ik kan niet ontsnappen aan mn eigen gedachtes. Ik loop bij een haptonoom en dat helpt een beetje. Maar poe wat ben ik dit zat zeg.

Hoi, ik ben een meisje van 18 jaar. Ik heb al sinds 10 weken elke avond standaard hoofdpijn, soms ook overdag. Soms voelt het als migraine en soms als een zeurende pijn. Ook altijd rechts voor in mijn hoofd en soms steken achter in mijn hoofd. Ik ben nu al 10 keer bij de dokter geweest en naar de neuroloog en die zeggen dat er niks mis is, ze zeggen dat het door stress komt. Ik heb zelf al langer dan een jaar een angststoornis en ben redelijk vaak bang en in paniek. Ik ben ook wel een beetje hypochonder en ben daarom heel bang voor mijn hoofdpijn.

Kan iemand zich in mijn verhaal herkennen? Ik voel me zo alleen…

Ik loop nu al ruim 25 jaar met angst en paniekstoornissen, ben er 24 uur mee bezig, ik heb bijna de hele dag het gevoel dat ik niet meer kan ademen en mijn lichaam niet meer onder controle heb, bij elke kramp of steek denk ik gelijk het ergste, ik heb al menig medicatie geprobeerd maar de bijwerkingen door meer dan de medicatie zelf, ik loop nu bij een behandelaar tegen mijn adhd die ik ook nog heb en ik loop bij een psycholoog en psychiater.

Buiten de adhd herkend iemand zichzelf ook hierin ik ben benieuwd hoe diegene er mee om gaat.

Sinds 2018 last van een angststoornis, door een vervelende gebeurtenis op straat. Ik durfde na deze gebeurtenis niet meer alleen in de avond de straat op, was bang in afgesloten garages, ook het ov vermijd ik nu, als iemand me te lang aankijkt buiten wil ik al wegrennen. Wandelen in het bos is voor mij onmogelijk. Er moeten mensen om me heen zijn die me zouden kunnen helpen mocht er iets gebeuren.

Die angst heeft zich verlegd en doordat ik meer dan een jaar geleden een lichamelijke verandering ervaarde begonnen de angstklachten zich daar te ontwikkelen. Ik heb hypochondrie ontwikkeld, ben bang bij alle lichamelijke ervaringen/veranderingen en ga meteen uit van het allerslechtste scenario.

Ik leef niet meer echt, de angsten overmannen mij.

Weet iemand wat ik kan doen

Goedendag
Ik heb al sinds een week last van erge angst, Ik was vorige week maandag aan het wandelen met me Vader en uit het niets schrok ik van twee honden die met een volle snelheid naar ons toe kamen, Ik schrok zo erg dat dit mij voor het eerst een paniekaanval bij mij heeft veroorzaakt, Dagen na heb ik er veel last van ben natuurlijk wel naar de huisarts gegaan en ze zij dat ik dat ik kern gezond was, Maar helaas heeft dat mij niet veel gerustgesteld, Dagen heb ik dit obsessie om me hartslag te meten want ben sinds dat ik klein was heel bang om ziek te worden ik denk elke keer wanneer ik iets voel het iets ergs is, Me spieren zij heel gespannen, ik durf nergens meer alleen te gaan ben snel moe, Die paniekaanval heeft mij leven echt verpest en ik ben nog maar 21, Elke second heb ik nare gedachtes heb over paar dagen een therapie afspraak hopelijk lost dit alles op.

Ik heb sinds mijn openhart operatie 2017 last van paniekaanvallen en kan dan gewoonweg niet meer in of uitademen en dat Is op dat moment bangelijk en verhindert mijn dagelijks mijn leven sociaal want de mensen die dat zien blijven uit je buurt gr. M.

Hey allemaal,

Ik leef al 11 jaar met paniek en angstaanvallen.
Je kan het bij mij chronisch noemen omdat ik het vanaf die dag 24/7 heb, de ene dag gaat het weer goed en de andere dag ben ik een wrak en nergens zin in.

Ik heb een zoontje van 4 en maak me iedere x bang dat hij straks verder moet leven zonder zijn mama het maakt me zo bang voor de dood ook en momenteel zijn er teveel dingen gebeurd dat ik dus al 3 dagen niet in slaap kom benauwd heel erg op de borst en proberen dus zoveel mogelijk te gapen en via mijn buik te ademen maar op de 1 of andere manier gaat dit niet weg .
Heeft er iemand nog meer last van en zoja gaat dit wel weer weg?

Groetjes Chantal

Ik heb mijn hele leven al last van een angststoornis . Is pas sinds kort dat dat bekend is de artsen wisten nooit wat het was .
Me lichaam staat elk minuut van de dag onder spanning ben altijd zenuwachtig en nerveus . Kan niet sporten of intensieve dingen doen omdat ik dan een aantal krijg.
Ik ga dan zweten.trillen krijg hartkloppingen en word extreem duizelig dat ik geen controle meer heb over mijn lichaam . Kom niet meer uit mijn woorden. En heb het gevoel alsof ik doodga.ben nu op een moment dat ik zelfs de deur soms niet Meer uit durf omdat ik dan een aanval krijg .
Me privé leven leid eronder en me werk ook.
Zijn er meer mensen die dit soort ervaringen hebben?

Ik heb nu sinds ander half jaar last van constante misselijkheid en ze denken dat het van me emetofobie komt. Ik heb er nooit tegen gekund als er mensen moest overgeven ik deed gelijk me oren en ogen dicht en raakte in paniek. Door mijn constante misselijkheid vermeid ik alle sociale contacten en kom ik eigenlijk nooit buiten. Het heeft een effect op al mij relaties en weet niet goed wat ik moet doen.

Ik heb nu al 10 maanden last van paniek aanvallen. Ik ben zelf nog niet volwassen maar ik ben bang dat het nooit meer overgaat. Ik weet niet hoe ik mijn leven moet lijden op deze manier en ik voel me erg alleen. Het ging steeds beter en nu voel ik me sinds gister weer bij begins af aan. Ik hoop dat het ooit over gaat

Ik begin te zweten, het gevoel van huilen komt dichterbij. Mijn spieren springen op slot en angst vult mijn lichaam. Ik pieker, wetende dat een paniekaanval op de loer ligt. En voor dat je het door hebt, hallo daar ben je weer. Ik probeer me te kalmeren, maar mij ademhaling wordt onrustig. De tranen schieten in mijn ogen en paniek slaat toe. Ik maak me klein, ik voel me beschaamd, klein, kwetsbaar. Dan komt het hyperventileren, na een paar minuten word ik duizelig, ik voel mijn gezicht tintelen.

Mensen om mij heen vragen of het wel gaat, of ze zeggen het komt wel goed. Ze vragen me waar ik bang voor ben. Maar het antwoord, dat weet ik niet. Na een tijdje wordt ik eindelijk rustig. Verward, verdrietig, en beschaamd sta ik op. Ik loop naar de spiegel, en zie mijn rode betraande gezicht. Ik kijk mezelf aan. En ik vraag me af waarom?
Waarom kan ik niet zoals de rest van mijn klasgenoten zijn. Gelukkig, vrolijk.
Waarom heb ik hier zo'n last van?
Waarom houd het niet op?
Waarom?

Al 7 jaar heb ik last van paniek en angstaanvallen. Meerdere keren in therapie geweest, verschillende behandelingen. Bij mij heeff het vaak te maken met stress, best logisch, een opleiding vol met examens, een bijbaan, een stage die ik met een voldoende moet afronden. De innerlijke druk die ik op mezelf leg. De opleiding vind ik niet leuk. Maar stoppen is geen optie, ik wil namelijk hbo gaan doen en als ik stop met mijn huidige opleiding word ik niet toegelaten.

Ik verplicht mezelf om door te gaan, vaak over mijn grenzen heen. Het is moeilijk om student te zijn, de zorgen over hoe je in godsnaam je studie gaat betalen, je huis, je huisdieren, en jezelf. Het is geen makkie. Maar gelukkig zijn er mensen die hetzelfde verhaal met je delen, je echt begrijpen als la je zegt dat het allemaal even teveel is. Mensen die weten dat, simpel zeggen daar moet je je niet druk om maken niet helpt. Was het maar zo.

Ik ben een 24 jarige vrouw met een angststoornis , ik heb veel mee gemaakt in mijn leven. Ik ben gepest geweest, ging op mijn 15de op een open instelling wonen. En ik heb relaties gehad met meiden die meiden gingen zowel altijd vreemd en logen tegen mij. Heb een tijdje veel paniekaanvallen gehad durfde ook niet te werken, en daarbij voel ik me elke dag angstig en bang. Me sociale leven kan ik lichtelijk onder controle houden alleen het probleem is dat ik nu een relatie heb met een meid die tegen mij loog ... alweer... en ik bang ben dat ze blijft liegen en dingen niet waar zijn en niet kloppen. Ik zit heel haar in haar verleden met haar ex bang dat die vrouw meer betekende.. en bang dat ze met mij gaat omdat ze weinig mensen heeft. Omdat dat ook de reden was dat ze met die vrouw voor mij ging.. ze kende die vrouw 3 weken en ging er toen gelijk bij wonen. Dat ze zo iets heeft gedaan maakt mij alleen maar banger. Heb al enkele keer therapie aan gevraagd en dat wil ik nu dus weer gaan doen.. Ik ben elke dag op mijn hoede en het is nooit rustig in mijn hoofd. Je kan het bijna als een obsessie gaan zien die ik heb met haar verleden zodat ik het gevoel heb controle te hebben. Controle dat me vriendin me niet pijn gaat doen en controle dat ik weet dat ik ook echt iets beteken voor haar en meer dan haar ex. Mijn relatie is op dit moment de trigger dat ik zo angstig ben. Ik weet niet hoe andere mensen met een angststoornis zijn in relaties maar zou graag willen weten wat jullie er tegen doen. Hoe ga je iemand vertrouwen als ze loog want haar laten gaan maakt mij ook bang..

Hallo allemaal,
Ik heb nu al een aantal weken dat mijn angst en paniek overheerst. Ik heb nu al een paar dagen last van een kriebel in me keel. Kan dit komen door het verkeerd ademen? Ik haal me namelijk nu van alles in me hoofd... Hopelijk heeft iemand hier een antwoord op.

Het is voor mij allemaal begonnen toen ik 23 was en besefte dat ik een verkeerde studiekeuze had gemaakt, doordat ik mezelf niet genoeg kende. Ik probeerde altijd te doen wat van mij verwacht werd om zo problemen te vermijden. Ik had 5 lange jaren geïnvesteerd in mijn studie en de ontevredenheid over de 3 verschillende jobs die ik deed op basis van dat diploma heeft ervoor gezorgd dat ik in een diepe depressie ben beland.

Overmand door immense schaamte durfde ik hierover niet te praten, waardoor ik anderhalf jaar later zo diep zat, met een gigantische tunnelvisie als gevolg, dat ik geen andere uitweg zag dan zelfdoding.
Als bij wonder heb ik de poging overleefd, maar verschillende visuele littekens hebben er nu voor gezorgd dat mensen kunnen zien dat ik iets ingrijpends moet hebben meegemaakt. Als gevolg hiervan heb ik een sociale angststoornis ontwikkeld.

Ik word nu 28, ga al 3 jaar naar een psychologe, maar durf nog steeds niet uitkomen voor wat ik heb meegemaakt, wat voor zeer veel negatieve emoties zorgt

Hallo ik heb angst en stres pijn ik heb schrik dat het zo gaat blijven gaat da nog beteren en weg da blijft tog ni zo

Beste lotgenoten, Werkelijk afschuwelijk. Vele maanden geen last gehad van angst en paniek. Vanaf gisterochtend bij het opstaan voor het eerst in hele lange tijd met hevige onrust, gespannenheid en opgejaagd gevoel de dag begonnen. Later in de middag sloeg het om in complete paniek met extreme dissociatie. Tevens hyperventilatie. Je hebt het gevoel tegen de muur omhoog te willen klimmen. Oorzaak: zware overprikkeling. Het afgelopen half jaar heb ik wel diverse terugslagen gehad, maar geen angst meer. Vorig jaar stond ik in bepaalde periodes wel met extreme angst op. Ik slik veel medicatie en ik heb al jaren een benzodiazepine verslaving. Eerder deze week was ik nog volop met muziek bezig. Door niet voldoende te hebben gedoseerd en niet optijd mijn rust genomen te hebben, sloeg van het één op het andere moment de paniek toe. Echter heb ik ook periodes waarin ik met heel veel prikkels werd geconfronteerd, maar dat ik daar geen terugslag van kreeg. Gezien de ernst en hevigheid van de genoemde klachten sinds gisteren, loop ik met het idee rond dat doordat ik afgelopen week een paar keer twee tabletten benzo's per dag meer heb genomen dan de gebruikelijke dosering, dat mijn lichaam hierdoor in korte tijd opnieuw gewend is geraakt aan die tijdelijk hogere dosis en ik nu feitelijk met ontwenningsverschijnselen te maken heb. Als ik hierover de huisartsenpost bel om te vragen of dit, ondanks de korte periode van een hogere dosis benzo's te maken heeft krijg ik verschillende reacties van: 'gezien de korte periode kan dit er niet mee te maken hebben'" tot reacties, dat het wel zou kunnen meespelen. Gezien mijn huidige belabberde psychische toestand zit ik nu binnen en moet ik het lenteachtige weer aan me voorbij laten gaan. Gr. Frank

De ochtend begint t al wakker worden en denken niet te stoppen van alles door elkaar totaal geen rust veel over het zelfde depressie want ze zeggen dat ik dat heb. Uit bed en angst want ik blijf maar denken dat hoofd staat niet stil op momenten lijkt t wel oorlog en weet ik niet eens waar ik aan denk geeft zoveel angst. Gaat de hele dag door durf niet eens weg of wat te doen want overal denkt dat hoofd en ben er bewust van. Ik huil er veel om want t wordt niet stil hele dag angstgevoel of raak over me toeren t idee dat t hoofd altijd zo blijft en nooit meer aan de normale dingen kan denken. Alles geeft ook angst. In bad gaan douchen ik schreeuw tegen me hoofd hou op. Avond weerangst voor de ochtend

Mijn zoveelste verhaal wat ik wil delen. Het leidt mij wel af. De laatste tijd heb ik een angst gecreëerd om te gaan slapen. Iedereen zegt, dat slapen goed voor je is, maar ja, ik wil wel maar als ik in bed lig en eerst ben wezen warm douchen, een melatonine tablet heb ingenomen lig ik vanaf 't begin dat ik in bed lig al die tijd naar een verhaaltje te luisteren of naar een meditatie. Maar constant denk ik dat ik wat aan m'n hart heb en dat ik een hart aanval krijg. Ik probeer m'n gedachten te verzetten door omdenken en tegen mezelf zeggen, het is nix, maak je niet druk, maar het is zo moeilijk. Ik weet het gewoon niet meer en ga dan naar weer mijn telefoontje pakken en vrienden midden of begin van de nacht lastig te vallen met mijn probleem. Ik moet het delen met anderen omdat ik in paniek ben en het niet meer weet. Hebben jullie dat ook? En wat doen jullie? Alvast bedankt.

Ik heb al zeker 9 jaar lang paniekaanvallen. Dit is gekomen doordat ik ben weggepest op mijn werk toendertijd. Sindsdien komen ze steeds vaker voor en voor de stomste dingen. Als ik denk dat ik iets verkeerds heb gezegd kan het zweet mij uitbreken. Maar nu heb ik een huis gekocht waaraan alles mis is. Lekkages, verstoppingen, niet sluitende duren. Rot dak. Op mij werk heb ik al thuis gezeten met een bore out. Mijn vader heeft kanker en weten we sinds 2 weken dat de originele behandeling niet door kan gaan. En nu staat mijn lichaam op tilt. Ik kan niet slapen, snauw naar mijn kind, heb hartkloppingen, een hoge bloeddruk. Sta de hele dag te huilen. En ik heb gewoon een aannemer die het allemaal komt maken. En ik weet ook wel dat het alleen maar geld is. Maar mijn lichaam denkt daar heel anders over. Gisteren de ambulance moeten bellen omdat ik niet meer uit mijn paniekaanvallen kwam. Nu diazepam voorgeschreven gekregen, maar dat werkt ook niet al te best. Morgen maar langs de huisarts en hopelijk snel hulp.

Hoi allemaal,

Ik ben 28 jaar en heb last van sociale angstfobie. Ik durf niet naar buiten, omdat ik altijd het gevoel heb dat mensen mij raar aankijken of denken dat ik raar ben. Ik voel mij alleen in mijn zolder kamer veilig en kan ik normaal functioneren. Ik vind bellen, in de rij van een kassa staan, naar familie toe gaan en alle sociale gelegenheden ook eng, dat probeer ik dus ook altijd te vermijden. Ik krijg in zulke situaties vooral lichamelijke klachten, zoals erge hartkloppingen, trillende benen, licht voelen en alsof alles om je heen begint te bewegen. Ik vraag mij af of meerdere mensen dit meemaken en hoe het jullie gelukt is er vanaf te komen.

Groetjes.

Het gaat steeds slechter. Ik ben zo moe elke dag. Ik heb weer een angst gecreëerd : ik durf niet meer te slapen (bang om niet meer wakker te worden). Hoe ik hier nu in belandt dat weet ik niet. Later in de nacht kan ik mij niet meer verzetten en val dan in slaap en wordt de volgende ochtend toch wakker. Hebben jullie dit ook?

Sinds mijn 13e (ik ben nu 23) heb ik last gekregen van angstaanvallen en hyperventilatieaanvallen. Lange tijd ging het erg goed met me, maar sinds een aantal weken, onder andere door al het coronagedoe, heb ik het weer wat lastiger.

De angstaanvallen werden terug erger. Tijdens zo’n aanval krijg ik klamme en rode handen, moet ik naar adem happen, ben ik heel erg duizelig en kan ik niet blijven stilzitten en ga ik als een gek door het huis lopen...

Ik vroeg me af of iemand dit herkende..

Ik heb sinds een half jaar of iets meer last van paniek en angststoornis ik heb het als ik naar de winkel ga of gewoon naar buiten of ga fietsen enz ik kom er maar niet van af aan medicatie willen ze nog niet aan beginnen en ze hebben. Geen geschikte GGZ instelling voor mij I.V.B met mijn licht verstandelijke beperking en Bipolerre bordeline persoonelijkheids stoornis .wie heeft er ook ervaring mee dat ze steets van de kast naar de muur word gestuurd ?

Hallo ik ben Joyce en heb lastvan verschillende angststoornissen ik zou eigenlijk heel graag in contact komen met iemand van mijn leeftijd(19) want voel me heel vaak niet begrepen en door mijn sociale angst vind ik het moeilijk om onder de mensen te komen maar 1 op 1 ben ik juist heel sociaal en zou graag iemand vinden om mee te kunnen praten en mischien leuke dingen doen. Lijkt het je wat stuur dan een berichtje. Ik woon dicht bij deurne

Na het plotselinge overlijden van mijn vader, 8 jaar terug, ben ik in een lastige relatie met mijn moeder terecht gekomen. Veel verwijten gehad, op momenten afgestoten worden. Heel erg aan mezelf gaan twijfelen, me afvragen of ik alles wel goed doe. Ben erg veel op zoek geweest naar erkenning. Heb in de loop der jaren piekergedachten ontwikkeld, de ene periode gaat het beter dan de andere periode. Nu ook weer in een slechte periode beland. Continu pieker ik over wat ik zeg of doe. Ik vraag me af wat de ander van me zou vinden, heb ik iets raars gezegd? Deed ik iets raars? Het belemmerd me, als ik een goede dag heb op bijv. mijn werk kan ik op het eind iets doen of zeggen waardoor ik denk; was dat raar? Hierdoor kan ik de hele dag, soms wel langer, piekeren. Mijn dag is dan verpest en ben alleen nog maar met die gedachte bezig. Op het moment kan ik haast niet iets doen waarbij een ander toekijkt, ik voel paniek opkomen waardoor de makkelijkste handelingen plots niet meer lukken. Ik keer dan meteen in mezelf, loop dan soms weg van de situatie, het piekeren begint dan meteen. Verschrikkelijk om weer zo'n situatie mee te maken. Zoek ook dan weer bevestiging en goedkeuring bij partner. Heb tijdens het piekeren niet meer de kracht om realistisch te kijken naar de situatie en weet niet meer wat goed of fout is. Meerdere malen hulp gehad, maar het komt terug..

Ik zit nu ook op dat punt helaas en ik heb geen mogelijkheid om medicijnen te krijgen omdat ze dat blijkbaar te gevaarlijk vinden of iets geen idee... elke dag verlies ik mijzelf ik ben de hele dag moe, slaap maximaal 2 uur en pieker de hele dag door en durf nergens meer heen overal krijg ik de gehele dag door aanvallen en het stopt niet. Ook het lege gevoel gaat niet weg, waardoor ik niet meer functioneer, mezelf verzorg, naar school kan en kan werken. Niemand snapt het. En tegen mij werd gezegd zoek je angst juist op maar dat is helemaal fout gegaan. Mijn angst is dat dit niet meer stopt en het vooraltijd zo blijft, de angst, depressie en nog meer zooi... het lijkt hopeloos voor me. Ik begin zelfs af en toe te hallucineren waardoor ik nog banger wordt mijzelf nog meer te verliezen. Ook ben ik wel eens in wanen terecht gekomen , dat ik denk dat de hele wereld tegen mij is en dat zich uitte in een aanval van agressie (roepen, schreeuwen) , dat mensen samenzweeren en mij kapot willen maken. Ook heb ik verschillende dwanggedachten, wat ook de heledag door gaat. Iemand help me alstublieft ik trek het niet meer

Ik ben een vrouw van 43 en heb mijn leven lang al last van angsten. Het gevoel anders te zijn dan de rest. Het gaat soms ook een tijd goed, maar de angsten komen altijd terug en elke keer erger lijkt wel. Slaap nu al 2 maanden nauwelijks alleen maar piekeren en drijft tot wanhoop en paniek. Bij mij komt het vooral door het werk, veel nare ervaringen gehad.
Sinds kort een nieuwe baan en dat gaat nu al fout vanaf dinsdag ziek gemeld ik kon niet meer. Heb zo’n extreme angst om er heen te gaan zo bang dat ik fouten maak. Heb al een gesprek gehad dat ik niet goed functioneer.

In het verleden bij verschillende ggz geweest, veel medicijnen gehad, zelf opgenomen maar daar voelde ik me alleen maar slechter door.
Durfde ook niet naar de huisarts bang dat hij me weer naar de ggz zal sturen.
Moest er dinsdag wel heen omdat ik me ziek gemeld heb maar hij kon niks voor me doen.
Nu de angst dat mijn werk kwijtraak door eigenschuld. Zit nog in mijn proeftijd en ze praten zo op mij in dat ik zelf moet stoppen. Dan heb ik geen recht op ww en heb ik geen inkomsten meer. Mijn partner en familie zeggen dat ik me moet laten ontslaan, dat is zo moeilijk.
Door die angst zeg ik de verkeerde dingen, geef eerlijk antwoord waarom ik ziek ben terwijl dat niet hoeft.

Ik weet sinds kort dat ik verborgen autisme heb helaas geen hulp in kunnen vinden.
Vaak denk ik wanneer houd dit. En sterf ik liever in 1x dan constant die angst. Maar dat kan ik mijn omgeving niet aan doen.
Lig nu nog in bed verstop me het liefst de hele dag.

Sorry voor het lange verhaal.
Herkennen mensen hier zich in? En wat kan ik er aan doen?

Het zoveelste verhaal. Ik weet het niet meer, ik creëer een angst voor een angst en durf niet meer te gaan slapen. Ik probeer het wel, maar dan slaat de paniek toe. Ik luister naar slaapverwekkende verhalen, tel schaapjes, neem melatonine, drink warme melk, neem een warme douche en als ik dan nog wakker lig, dan neem ik nog een paracetamol en dat maakt me zo moe dat ik dan pas in slaap val. Overigens is dat pas rond 0330u. Hebben jullie dat ook?

Hoi allemaal
Ik ben heel benieuwd of er meer mensen zich herkennen in dit verhaal en of hun weten hoe dit heet enz
Ik heb al heel wat jaren dat ik bijna stop me adem halen als ik in een bad stap gevuld met water en het dan heen en weer gaat van tenen na hoofd dat gevoel dat het over je heen klotst gaat door merg en been ook ga ik bijna hyperventileren .
Ik heb dit ook met een aquarium als ik het randje ziet en het water gaat heen en weer door een pomp of het aanstoten krijg ik de zelfde reactie
Zelfs heb ik het met vijvers zwembaden enz
Nu krijg ik het zelfs met andere dingen zoals iets wat hangt en niet stil hangt of zoals met dode herdenking de kloken die heen en weer gaan .
Ik weet echt niet hoe ik hier aan kom maar het word wel steeds erger .
Het is heel vervelend omdat ik 2 kinderen heb die vissjes willen en heeb sinds kort een jacuzzi in de tuin maar daar kan ik niet in samen metde kinderen omdat ik dan in paniek raak
Als ik alleen ga met mijn vrien probeer ik zo weinig mogelijk te bewegen dat het water niet verplaatst
Ik ben heen benieuwd of jullie dit herkennen en tips hebben voor mij

Hey!

Ik herken dit volledig.
Bij mij is het al 3 jaar geleden stilletjes aan begonnen als een stille sluipschutter. 's Nachts wakker worden in paniek en nat van het transpireren. Ook s' avonds altijd lang wakker liggen en piekeren over de dag en over wat ging komen.

Het gevolg hiervan was een burn out aan m'n 27 jaar ten gevolge van extreme mentale onderdrukking en het leven in overdrive. Ik leefde aan 200km/h en dit vergde m'n lichaam heel veel energie. Gedurende een bepaalde tijd zat ik aan 150% van m'n lichaam wat natuurlijk niet goed is.

Na uiteindelijk ontslag te nemen, viel de extreme druk en spanning weg waardoor dit ongewennig aanvoelde en ik zelf spanning begon te maken om terug op 'normaal te komen', althans wat voor mij normaal was. Op een gegeven moment zat ik in een meeting op m'n nieuw werk en kreeg ik uit het niks een acute hyperventilatie aanval. Hier eindigde ik op spoed omdat ik dacht dat ik een hartaanval kreeg wat dus uiteindelijk niet gebeurde. De diagnose was een paniekaanval en al vlug werd ik naar huis gestuurd na een nacht opgenomen te zijn om alle testen uit te voeren. Deze testen waren zo positief als positief kan zijn. Maar dit klopt in mijn hoofd niet, anders zou ik niet voelen wat ik op dat moment voelde.

De symptomen die ik had was druk op de borst, opgeblazen gevoel, opgejaagd gevoel, veel en kort ademen (chronisch hyperventileren) zonder ik het door had, tintelingen in de handen en benen & het gevoel flauw te vallen en niet meer wakker te komen.

Hierdoor durfde ik niet te gaan slapen uit angst niet meer wakker te komen. Slaappillen hadden geen soelaas aangezien ik hiertegen vocht en uiteindelijk wakker bleef en de dag erop een gigantisch wrak was wat mentaal begon door te wegen.

Uiteindelijk na een bezoek aan de huisdokter doorverwezen geweest naar een relexatie therapeut die begon met me uit te leggen wat het precies was en hoe het in werking trad. Door middel van massage en ademhalingsoefeningen werd de spanning weggenomen. Dit was echter tijdelijk want na enkele dagen kwam de spanning terug. Daarna heb ik contact opgenomen met een psycholoog om de onderliggende problemen aan te pakken in combinatie met medicatie. Dit werkte uitzonderlijk goed en na 8 maanden zat ik terug op 75% van m'n leven als ervoor. 100% hoefde ook niet want het was een beetje te veel.

Alles ging goed tot de Corona crisis. Door die crisis had ik het moeilijk omdat ik dat totaal niet onder controle had. Ikzelf ben redelijk perfectionistisch ingesteld en ben een controlefreak tot en met. Dit zorgde ervoor dat ik zaken ging beginnen controleren tegen de sterren op. Iedere dag temperatuur meten, trap oplopen om te testen op kortademigheid, geur-en smaaktest en noem maar op. Uiteindelijk terug contact opgenomen met psycholoog waar ik wekelijks begon naar toe te gaan in het begin van de corona. Ondertussen is dit terug een maandelijkse afspraak geworden.

Wat mij persoonlijk hielp was het lezen van diverse boeken over het menselijk lichaam. Dit zorgde ervoor dat ik meer controle had op hoe m'n lichaam werkte en vertrouwen terug won. Je moet niet constant denken om te ademen, het gebeurt vanzelf.

Zijn er nog mensen die dit herkennen? het extreem focussen om lichamelijke sensaties? Het willen controleren van alles? Het bang zijn dat je zal stoppen met ademen als je er niet aan denkt?

Grts

L.

Ik heb momenteel heel erg last van paniekaanvallen en agnstoornissen
Ik ben 11 maanden terug mij moeder verloren
En was 20 weken zwanger nu heb ik een geweldig zoontje wat echt mij alles is
Maar momenteel heb ik echt overal last van
Angst/paniek/continue op mij eigen lichaam letten / huilbuien/
Symptonen van paniekaanvallen
Veel plassen
Koude voeten
Benauwd
Moe
Höofd pijn
Bang de controle te verliezen
Opgeblazen gevoel
Wie herkent dit ook
Ook ben ik na de huisarts geweest voor een algehele bloedonderzoek en doe was goed
Onderliggende stress werd mij verteld moet met iemand gaan praten

Hoi allemaal,
Ik ben 15 jaar en heb heel erg last van faalangst. Ik heb al 3 keer een training gedaan maar het lijkt of het alleen maar erger wordt. Ik heb er al een beetje mn hele leven last van maar nooit echt moeite mee gehad tot groep 8 ongeveer. toen begon een meester erover en ging ik erover nadenken. dit bevorderde me niet echt dus deed ik een faalangsttraining waar ik sterker uitkwam dan ik er in ging. maar toen ik naar het voortgezet onderwijs ging werd het steeds erger. Ik heb ondertussen al wel weer 2 keer een training gedaan maar thelpt ook gewoon niet. Het lijkt wel of het erger wordt en docenten letten extra op je en al die aandacht daarom wil ik niet

Beste leden,

Ik ben een dame van 21 jaar oud. Ik heb corona gehad en na een maand hersteld te zijn van de corona kreeg ik mentale klachten waardoor ik ook opeens fysieke klachten ervaar.

Ik pieker enorm veel, ik denk negatief, zit niet lekker in mijn vel en voel mij zo ongelukkig. Ik heb angst gekregen voor dingen waar ik voorheen nooit angst over had: auto rijden, alleen naar buiten gaan etc. Ik vind dit moeilijk. Ik ben altijd een energiek persoon geweest maar het piekeren overheerst momenteel mijn leven.

Ik merk dat ik ook hooggevoelig ben voor bv negatief nieuws op sociale media of op tv. Ik koppel het naar mij zelf toe. Ik ben ook bang voor mijn fysieke klachten: bij elke fysieke klacht denk ik aan het ergste. Ik ben bang dat ik flauwval of dat er nare dingen met mij gebeuren.

Herkent iemand zich? Ik trek het soms echt niet. Mijn gedachten zijn alleen negatief en ik heb veel angst.. soms als het beter gaat slaat het in een seconde om naar negatieve gedachtes zoals “wat als dit.. wat als dat”. Het is vreselijk! Kan iemand mij gerust stellen?

Ik loop al bij een psycholoog.

Ruim een jaar geleden is mijn achillespees afgescheurd. En dat voor iemand die adhd heeft is dat een drama. Was eigenlijk daarvoor al een beetje op . Maar eenmaal verplicht thuis zitten komt niet goed veel pieker gedachten en angstig en dat werd steeds erger . Kreeg ook steeds meer lichamelijke klachten en daar weer angst voor . Overdag geen zin in eten . Avonds na een oxazepam wel dan kom ik tot rust . En steeds zo gespannen spieren en hartkloppingen daar ook steeds mee bezig. En van alles op internet opzoeken wat er nou mis is. Durf haast niet meer na buiten of met iemand praten . Werk halve dagen eerst gaat redelijk maar na 10.00 kakt het weer in nergens van genieten omdat je zo met jezelf bezig bent hopelijk kent iemand er wat in.

Ik heb al bijna 1 jaar last van een nare angststoornis. Ik paniekeer als ik een snelle beweging maak of door een smalle opening stap of bezig ben met iets. Ik voel dan dat het me heeft geraakt omdat ik iets heb gevoeld maar meestal is het niet zo en denk altijd dat het me heeft geraakt en stress ik dat ik mijn huid heb beschadigd en zo een litteken wordt. Ik weet niet of het me heeft geraakt of niet en als ik iets heb gevoeld weet ik niet vanwaar dat komt of het daardoor komt. Mijn vriend zegt dat is gewoon harde wind en die drukte voel je, maar ik weet van mezelf dat het wel raak was. Pff ik word er gek van en als ik niet geholpen wordt met mijn angstvragen dan word ik zo paniekerig en wil ik zelfmoord plegen. Kan iemand me ajb helpen 😭😭😭. I am dying on the inside😭😭😭. Dit komt allemaal door een trauma en heb deze angst zo ontwikkeld. Pleaseee help me iemand. Ik wil echt daardoor zo snel mogelijk een zelfmoord poging doen. Heb het al 1 keer gedaan. 😭😭😭

Ik heb al 5 tot 6 jaar last van angst aanvallen/paniek/hyperventilatie als ik in een supermarkt ben. Boodschappen lijstje gemaakt en zelfs samen met me vriend raak ik in paniek. Door al die mensen die kijken naar me. Het gevoel hebben dat er wat is ofzo aan mezelf. De angst begint al als ik naar de supermarkt rijdt. Van o jeej zal het goed gaan.. en pak dan altijd de scanner zodat ik snel eruit kan maar zelfs bij 3 producten pakken krijg ik die angsten door me heen. Wordt er zo gek van dat ik gewoon nooit alleen durf Boodschappen te doen!
Het rare is heb in een kruidvat, bakker ( kleine winkels ) geen last van .. dan wacht ik geduldig tot ik geholpen wordt ondanks dat er 5 mensen voor me staan. Hebben meer mensen hier last van? En hoe gaan jullie hiermee om? Met zo erge angst/paniek ?

Ik ben een man van 28 jaar. Ik heb als sinds mijn 16e last van psychische klachten. Eerst een psychose gehad toen last van een dwangstoornis en gediagnosticeerd met BDD. Ik lijd ontzettend door mijn angststoornis. Kan eigenlijk niet naar buiten zonder angstgevoelens. Ben nu wel in behandeling in het AMC. Maar de therapie slaat nog niet aan. Slik een hoge dosis van een SSRI. Maar dat heeft geen effect op mijn angsten. Weet iemand hoe lang het duurt voordat je de angst enigszins onder controle hebt? En hoelang het nog duurt voordat ik weer plezier in het leven kan hebben?

Goede dag.

Ik heb een angst aanval angst stoornis angst dat je gedachten overneemt naar gevaar
Het is niet prettig als je dit hebt.

Als mijn zoon naar de tandarts moet mag er geen watjes in of wat dan ook dan denk ik aan enge gedachtes aan stikken of verslikken of dat het helemaal fout gaat of dat ik bang ben dat ik in zou springen als me zoon zou huilen om iets wat eigenlijk normaal is.

Ik denk ook vaak oh als ik eet moet ik kleine hapjes eten anders stik ik.

Ik heb eigenlijk nooit geen hulp gekregen en ik heb een geweldige huisarts die nietsonaar een verwijsbrief uitschrijft en zegt u heeft niks.

Ik loop hier al 4 jaar mee ongeveer en de gedachtes worden namelijk zo erg dat ik een einde aan me zelf wilt maken of dat ik ineens hard gaat huilen en soms wel rustig kan denken kom op candy niet zo piekeren het komt wel goed.
En ik weet dat het vaak wel goed komt maar toch wel bang bent dat er toch iets zou gebeuren.

Mensen begrijpen niet om me heen en zeggen tegen me je bent een probleem mens.

Maar er wordt niet specifiek gekeken wat het is is het een ziekte of is er iets wat er aan gedaan moet worden en is dit wel gezond.
Ze zullen ook nooit zeggen ik zal je helpen met kalmeren of iets dergelijks.
Uiteindelijk moet ik er weer zelf uit komen en dit kost zo veel energie en bloed zweet en tranen en kost heel veel tijd dat ik snacht's wakker legt met het gene wat er gaat gebeuren of moet gebeuren .

Nu na alle info van internet kom ik er zelf achter dat ik angst gedachtes heb die niet gezond zijn.

Ik wil zo graag hulp. Maar ik krijg deze hulp niet het belmmerd me leven en de mensen vinden me gek en raar en zeggen ook nare dingen tegen me. Terwijl ik hier niks aan kan doen.

Mijn zoon is gewend aan mijn angst gedachtes en vindt dit erg lastig.
Dat kan ik me erg voorstellen en beloon ik hem wat ik kan om hem het gevoel niet te geven dat hij niks kan of mag.

Want een grote stap heb ik doorstaan me zoon gaat alleen naar school maanden geleden geen denken aan want mijn gedachtes namen het over naar gevaar angst gedachtes dus.

Mijn zoon blij ik iets opgeluchte en toch zelf gedaan om me eigen hier over heen te zetten.

Maargoed nu moet mijn zoon naar de tandarts en heb ik natuurlijk weer angst gedachtes wat heel vervelend is

Ik deel mijn verhaal misschien omdat er mensen zijn die dit ook ervaren .

Wat als…
Je trauma hebt…
Monddood gemaakt
En geheugenverlies hebt..

Ik ben jaren op zoek geweest naar antwoorden.
Keek overal op de wereld zonder het huis te verlaten
Leerde los te laten en ben geregeld verdwaald
Opnieuw jezelf bekijken
Zien, als je langer in de spiegel kijkt

Wat als…
Je niet meer kan lezen
Of onder mensen kan zijn
Opnieuw moeten leren ervaren
Uit bescherming van jezelf

Wat als…

Je valt zonder handvaten
Ondergaat het alsof Alice in Wonderland
Wie je was zo ver weg bestaat ,naast het nu
Met al de verantwoordelijkheden erbij…
Vrij gevangen in jezelf

Wat als …
Er een wereld is voorbij alle gebeurtenissen
Ontdekkingen voorbij een eigen grens
Zichzelf vormt…tijdloos en heel kleurrijk..

Wat als…

Voor mij alles troebel is zonder betekenis
Je schrijft als je handen schrijven in trans
Terug leren lezen en mensen begrijpen
Woordbetekenis geven aan woorden
Een grote reis in jezelf

Korte zinnen helpen
Schrijven aan jezelf
Mono gesprek met kleur

De wereld die je niet meer begrijpt gaat te vlug
Als je valt kom je terug……
Na gesloten deuren zonder ego
Gaan deuren open met kleur
speelt muziek en schilderen en schrijven een rol
zelfspot maakt alles anders…
overleven op vriendelijke manier een bewuste keuze.

Wat als…
Je veranderd bent en geliefden wachten
Op een Vrouw en Mama die ik was
Terwijl ik denk wie was die vrouw?
Wat als je dan gedichten en korte verhalen gaat schrijven
Wonderlijke wereld van uiten in vele vormen
Terwijl de wereld doorgaat of zal ik zeggen door rent
Kwam ik juist door trauma dichter bij mezelf….
Dan gaat de vraag:´ Kan ik dat wel” niet meer op
Zoals ik begon met:’ Wat als ik ‘….het kind in mij is aanzet dan..
Als je alles opnieuw moet opbouwen in jezelf…
Je niet kan bouwen op geheugen, verlamd ervaren van
Angst of Zelfspot een innerlijk gevecht

Wat als ik denk
Anne je schrijft wartaal , wat wil je zeggen?
Onrust, jezelf willen stoppen
Toch schrijven is reiken naar uiten
Sorry ,met stoute schoenen aan zegt het kind
Doel ? De vrouw in mij is direct
Ik weet het niet
Misschien is het wel …trauma ja maar ik besta

Mijn motto is
Wie schrijft die blijft.

Sorry dank u wel voor het lezen.
Vriendelijke groeten Anne

Hallo allemaal,

Ik ben geopereerd In december 2020 daarnaast kreeg ik de diagnose men 1 syndroom. Opname zou 5 dagen zijn. De volgende dag werd ik ontslagen zo raar . Operatie was niet geslaagd. Eenmaal thuis voelde ik me niet lekker bij het feit operatie niet geslaagd en dat ik de volger de dag al naar huis ging. Het was ook erg gaotisch in het ziekenhuis ivm Corona. Ik werd meerder malen vergeten met drinken en eten heel vreemd allemaal . Toen ik ontslagen was kreeg ik 5 dagen later een melding van de Corona app ik dacht onee dit ook nog. Daar begon de ellende het begon met maagklachten een gevoel van steen op de maag . Ik ging aan het googlen wat dit kon zijn. Gelukkig was ik wel negatief van Corona. Maar ik kwam van de ene klacht in de andere zoals nu een gespannen achterhoofd en nek net alsof mijn hoofd achterover wil gaan staan ( al eerder gehad toen valium gekregen) die angst heb ik nu al 8 weken om dit weer te krijgen. Mijn armen en handen trillen, benen trillen gespannen ik wordt er gek van zie het leven niet meer zitten. Internist heeft allerlei bloedonderzoeken uitgevoerd komt verder niks uit . Nu ga ik naar poh ggz . En sinds vorige week pst therapie. Ik slik al 18 jaar clomipramine 20 mg. Deze eerst verhoogd naar 75 mg retreated Lange afgifte.nou mijn spiertrekkingen in de nek werden heviger terug na een week naar 35 mg. Nu na een week zelf maar naar 20 mg korte afgifte gegaan. Ik wordt gek van de gespannen trillende armen benen en gespannen nek. Nu consult voor psychiater aangevraagd ik hoop dat dit over gaat. Slik hiernaast ook nog oxazepam en Snachts temazepam . Wie erkend deze ellende ook en de vraag wat heb ik . Ik ken vanuit het verleden een depressie maar het voelt nu heel anders . Wie kan mij gerustellen en advies geven.

Hulp nodig van jullie!
Ik heb een angststoornis / afhankelijkheidstoornis. Ik heb een moeilijk jaar achter de rug.

Oxesepam helpt wel een beetje

Hoi,

Ik heb dus angst voor ziektes, maar niet bij mezelf. Het gaat om andere mensen. Mensen die ik graag bij me heb. Zoals in dit geval mijn dochtertje. Elke keer denk ik “het zal toch niet” “waarom doet ze zo” “is er iets aan de hand?!” En dit gaat de hele dag zo door... waardoor mijn angst nog heftiger wordt. Is dit herkenbaar??

Hallo,

Ik ben 22 jaar, en ik dacht dat jaren gewoon “ zo” was. Nu ik er een jaar of 5 mee rondloop denk ik toch dat het niet normaal is. Ik geen bepaalde angst voor iets, maar ik ben ansgtig voor alles wat ik maar kan opnoemen. Eten, ik denk dat ik ziek kom, weggaan, naar de winkel gaan, in een lift gaan, gaan uiteten, medicatie nemen, nieuwe mensen leren kennen, bij vreemden staan, ik kan nog zo doorgaan! Eten was mijn ergste angst, ik durfde niet meer eten want ik dacht dat ik ging moeten overgeven. Nu is dit iets dat ik wel al meer over kan, ik eet maar ik denk dan contstant dat ik ziek kom! Ik krijg heel veel paniekaanvallen ook. Wekelijks ga ik naar een psycholoog , en ik moet normaal medicatie nemen maar die durf ik ook niet in te nemen! Alles wat maar te maken heeft zelf met ontspanning kan ik niet meer doen want overal word ik angstig van. Waardoor mijn leven zo veel is verznderd, ik durf zelf geen glaasje alcohol drinken of eens uit te gaan. Ondertussen ik vroeger heel graag eens uit ging. Nu ben ik de “ saaie” en hoor ik contstant het zit tussen u 2 oren zet u er over. Maar hoe meer ik vecht hoe erger het word. Het beinvloed heel mijn leven en ik wil zo graag weer de oude worden. De enige plaats waar ik wat meer op men gemak ben is op mijn werk omdat ik dan werk. Het doet wel deugd om eens mensen te zien of verhalen te lezen dat er nog mensen zijn zoals mij. Ik dacht altijd de enige te zijn. Ik wil zo graag een jong meisje zijn die terug kan genieten van het leven! Maar toch is de angst er echt OVERAL! Ik word er depressief van, ik duw iedereen weg, ik krijg op den duur zzlf geen gevoelens meer. Een knuffel doet me zelf geen deugd meer..

Ik heb ook angst. Vroeger veel geblowd . Ik ben hoog sensitief en kom denk ik uit een narcistisch gezin. Alles was vanuit hun perceptie negatief . Toen ik 20 werd en veel blowde opeens paniekaanvallen op werk onder werkbesprekingen of als ik bekenden tegen kwam in de bus alsof ik aangekeken werd . En nu.. om van huis te gaan.. altijd in diarree. Nou .. deal daar maar eens mee. Ik wil dit gevoel kwijt . Jk merk wel doordat ik juist van huis ga en onder de mensen ben dat mn hoofd als het ware opent en de gedachten gang stopt en ik gewoon weer 100% kan leven. Maar ik zie al 6 jaar geen mens. Ben alleen met zoon van 6 jaar . Ja.. ik wil gewoon kunnen werken ipv bang te zijn op 1 plek vast te staan en het jn mn broek te doen .. echt heel naar . Paniekaanvallen oke. Die herken ik nu wel . Gewoon erdoorheen. Maar last van onophoudende diarree dat gaat me tever... wie kan helpen?

Ik heb al heel mijn leven last van angst voor alles wat met overgeven te maken heeft. Tot een paar jaar terug wist ik niet dat dit echt een naam had, ik dacht altijd dat ik raar was. Emetofobie dus.

Op momenten dat er iemand ziek was bleef ik uit de buurt en was bijvoorbeeld mijn moeder of zusje aan het overgeven deed ik mijn oren dicht terwijl ik met een hele hoge hartslag in bed lag. Paniek dus.

 

Waarom? Ik heb echt geen idee. De reden weet ik nog steeds niet. Helaas is het sinds 3 jaar geleden verergert. Het begon met spanning en op een gegeven moment ook paniekaanvallen in het openbaar vervoer. Al gauw ook in bioscopen of andere ruimtes met veel mensen.

Nu tegenwoordig heb ik ook erge moeite met het naar buiten over straat gaan. Het belemmerd mijn leven nu heel erg en ben bang dat ik er straks nog depri van word. Ik ben al naar 2 psychologen geweest met 2 verschillende therapiën maar dat heeft weinig verandering gebracht.

Ik voel mij hopeloos en erg verdrietig. Ik wil zo graag zorgenloos door het leven gaan en kunnen reizen met het vliegtuig en ooit kinderen durven nemen. Ik zou graag willen weten wat de beste therapie voor mij is.

 

Ook zou ik graag met lotgenoten in contact willen komen maar dan niet in zo’n praatgroep, via de mail of whatss app. Voor contact dit is mijn mail adres; suzanne_denouden@hotmail.com

Bang om met mensen op pad te gaan omdat je dan geen controle hebt en niet weet wat je gaatbdoen.

Hallo allemaal ik vind het tijd dat ik ook mijn verhaal deel dit gaat terug naar mijn kindertijd ik heb een zeer leuke kindertijd gehad en kom uit een leuk en gezellig gezin maar ook was ik vaak bang en had ik veel last van dwang handelingen om mijn angst te compenseren. Dit begon met zinnen herhaalden deurklinken aanraken en elke keer kugen gekke gezichten trekken ik kon dit altijd heel onopvallend doen niemand van mijn klas zou weeten dat ik zo was thuis natuurlijk wel vaak was ik bang om ziek te woorden of opeens ergens niet meer goed in te zijn bvb tekenen wat ik zeer graag deed deze angst hier voor werd zo groot dat ik tekenen. Zelf niet meer leuk begon te vinden want ik zou het later toch niet meer kunnen en zo was het met veel dingen ook was ik bang om dood te gaan voor wat daar na zou zijn. Ik werd moe van alle gedachten als ik naar bed ging moest ik eerst uit bed dan er weer in dan er weer uit dit kon een kwartier doorgaan of zelfs nog langer. Dit was tot ongeveer mijn 20 zo toen ben ik naar een psycholoog gegaan en deze heeft mijn zeer goed geholpen zo goed dat ik geen last meer heb van mijn dwanghandelingen. Maar helaas is de angst altijd gebleven ik had een moedervlekken op. Mijn buik en maakte mij hier extreem veel zorgen om ik dacht dat het iets ernstigs zou zijn maanden lang voelde ik. Mij hierdoor verdrietig als ik wakker werd het eerste waar ik aan dacht was mijn moeder vlek ik vroeg elke keer aan mijn vriendin het zal toch niks zijn hey zij stelde me dan gerust maar een half uurlater begon de angst weer elke keer even voelen of er niks verandert was door het veele voelen werd de moedervlek gevoelig en je begrijpt al ik wist helemaal zeker dat het nu echt foute boelwas en heb een afspraak gemaakt met de huisarts aangekomen zij hij het is waarschijnlijk niets als je wilt kunnen we hem weghalen maar het ziet er niet raar uit. De huisarts had me al bij het woordje waarschijnlijk dat betekende voor mij de kans zit er dik in dat het wel zo is dus deze laten weg haalen hij zou hem opsturen voor een onderzoek en eind van de week zou ik de uitslag krijgen. Je snapt al deze week duurde onwijs lang voor mij als mijn telefoon ging bonkte mijn hart in me keel gelukkig belde de arts en er was niet aan de hand pfff ik was weer gerust gesteld een week was ik echt gelukkig. Tot ik een beetje last van me keel kreeg weer kwam de angst toch geen keel kanker hey maaden maakte ik me weer zorgen elkekeer weer even kijken. In me keel ik kon er niet meer tegen en besloot naar de huisarts te gaan deze heeft vanbinnen gekeken en er was niets te zien weer opgelucht ging ik naar huis maar thuis bedacht ik me als hij nou niet goed heeft gekeken of dit is nog maar het begin scenario weer kwam de angst dit appte na een lange tijd weer weg. Toen was het me oogen ik zag soms een blauw flitsje als ik bvb in een lamp keek de angst greep me weer om de keel en maakte een afspraak met de opticien die heeft gekeken en het was heel normaal er was weer niks aan de hand gelukkig soms moest ik ook wel een beetje om me zelf lachen hoor dan dacht ik sikkel ga nou g de woon eens genieten inplaats van deze onzin. Het ging weer even goed toen zag ik in mijn oogen dingetjes voor bij komen je raad het al paniek het zal toch niks zijn nee natuurlijk niet probeerde ik. Me zelf wijs te maaken maar het bleef maar komen de angst ik kon het niet naast me neerleggen weer naar de opticien ik zij tegen mij inmiddels vrouw ik ben er helemaal klaar mee dit is het laatste als het nu goed Is dan maak ik. Me. Niet meer druk alles was goed. Maar ik kon mijn belofte niet houden helaas ik kreeg wat last van mijn rug niks ernstigs maar ik wist zeker hier door zou ik nooit meer motor kunnen rijden wat ik onwijs graag doe dus veel zorgen weer gemaakt weer hulp hiervoor gezocht na maanden ging het beter oor alle stress en zorgen zaten me spieren gewoon vast niks aan de hand dus nu ben ik 26 en eigelijk wil ik gewoon normaal kunnen geniete. Zonder zorgen te maaken het lijkt wel of ik elkekeer 1 groote hoofdzorgen moet hebben om me druk over te maaken als die weg is komt er weer een nieuwe deze voorbeelden die ik hier neerzet zijn er maar een paar er zijn er veel meer zo geweest de zorgen die ik op dit moment heb is ben ik wel een goed mens heb ik geen groote fouten gemaakt daar pieker ik al weer maanden over gelukkig zit ik nu weer in therapie en die zegt ook dat ik een goed mens ben mijn vrouw en omgeving vinden dat ook maar ik blijf er maar overna denken en hoe meer ik er overnadenk hoe erger het word ik hoop zo dat het allemaal een keer goed komt en ik gelukkig zonder overmatige zorgen door het leven kan heel veel liefs voor jullie en sterkte ga er voor

Ik ben zwanger maar ben als de doods zo bang voor de bevalling. Ik heb zware angst aanvallen en geestelijk niet in staat om die bevalling te onder gaan.ik wil graag een algehele narcose want anders overweeg ik om het kindje niet te laten komen ik ben half jaar geleden geopereerd aan verkeerde cellen bij me baarmoeder en die waren erg kwaadaardig.ik ben 37 jaar en de bevalling heeft me altijd tegen gehouden om zwanger te raken. Maar door geen vergoeding van de pil door bewindvoering en het vergeten van condoom ben ik zwanger.ik wil graag weten of gehele narcose afgesproken kan worden en welk ziekenhuis het is wie kan mij helpen want ik heb nu alleen maar angst aanvallen.

Ik heb al jaren last van angst en dwangstoornis ivm luioog ik maak me erge zorgen ik kan dit oog al jaren niet aksepteren ik loop dag en nacht met die angst afgelopen jaren 6 jaar steeds opgenomen geweest als ik alleen was geweest had ik er een eind aan gemaakt want dit is een lijden weg maar ik heb mijn gezin elke avond ga ik boksen of wandelen al weken lang helpt geen bal nou ik ben benieuwd of er nog meer mensen zo in de shit zitten,,

halo ik ben karin 62 en heb een gegeneraliseerde angststoornis
heb vaak inslaapproblemen door angst om te slapen ben al 3×bij psycholoog geweest het is iets uit het verleden waardoor dit komt
heeft iemand tips voor mij waardoor inslapen beter lukt

Hoi ben jessica 32 jaar alleenstaande moeder van een zoontje van 9 jaar.
Aller eerst zeg ik dat ik vanaf begin in mijn tiener tijden al last had van paniekaanvallen. Door de jaren heen zonder hulp de jaren laten verstrijken.
Tot op mijn 30ste😪 creëerde ik ziektevrees/hypochondrie ( extreem ). Kreeg namelijk last van me hart onregelmatig kloppen en snel.. tot op een avond zo snel dat ik het niet meer normaal kreeg. Ben toen naar de huisartsenpost gegaan en werd wat plakkertjes geplakt en gemeten ect. Het was niks ernstigs maar kreeg wel metropolol mee. En een verwijzing voor een ecg enzo.. nou in die tijden heb ik me verschrikkelijk gevoeld. Voor dat ik aan de buurt was voor me hart na laten kijken..mij eigen compleet gek gemaakt 1x zo erg dat ik savonds in me pyjama naar de buren ben gegaan omdat ik dacht dood te gaan voelde me lichaam niet meer alles tintelen heel eng. En wou dat ze 112 belde😪. Zo gezegd zo gedaan. Die mij later door verbinden naar de huisartsenpost. En lang met mij praten en vertelde dat ik dus een heftige paniekaanval had. Jeej wat was dat erg. Maar goed 1 maal de weg bewandeld en hart filmpjes ecg gedaan alles goed. En kon het raar maar waar op dat moment los laten. Maar... denk nog geen paar maanden later me hoofd😱 ja bizzar... ik bleef hoofdpijn houden die maar niet wegging en mij zelf dus helemaal gek aan het maken was. Ben ook daar voor zelfs naar de huisartsenpost geweest omdat ik egt overtuigt was dat ik wat ergs in me hoofd had. Ook daar heb ik heeeeel lang mee rond gelopen. 1 maal dat weg... kwam het volgende me borsten... ze deden zeer steken en helemaal opletten en zag een rood vlekje nou was compleeet van slag niet te houden van slag. Ook naar dokters geweest vreselijk.
Tot slot overleed mijn oma..op 1 of andere manier kwam dat helemaal niet goed. Was toen egt de weg kwijt. Waardoor ik bij de dokter zat en vertelde dit kan niet mee alles gezegd en zei u leid aan angst/hypochondrie op dat moment kreeg ik venlafaxine voor geschreven. Duurde even voor dat het zijn werk deed en durfde niet meer alleen te zijn. Maar toen het aansloeg wauw ging het goed.. heb me een hele poos top gevoeld.en afgebouwd en redde mij weer prima.

Tot dit jaar.
Had last van me buik en ja sorry mannen last van vieze afscheiding. ( bevolkingsonderzoek ) negeerde ik uit angst. Maar goed moest het toch doen. Nou kan je vertellen dit was het ergste in me leven wat ik mee maakte voor hypochonder. Het wachten op de uitslag van het uitstrijkje heeft me nachtenn wakker gehouden. Sinds dien begon ik te slikken net oxza. 1 maal contact met de arts. Ja mevrouw het is afwijkend het uitstrijkje tjeeeee dacht dat ik van de wereld ging egt van de wereld zag het niet meer zitten. Dus afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Voor biopten en verdere onderzoeken. In tussen tijd ging mijn brain klachten creëren wat met me baarmoeder te maken had zede benen buik alles ik voelde alles wat ermee te maken had alle sensaties. Ben in die periode nachten wakker geweest dus sliep in totaal 2 maanden niet meer door lichamelijke sensaties en de angst. Was me begrafenis alles aan het plannen. Levende nachtmerrie. Weer dus veel oxza geslikt. 1 maal uitslag van de biopt. Telefoontje van de gynaecoloog ja moet weggehaald worden en dat doen we bij jou onder verdoving omdat je zo bang bent. Nouuu denk neeeee dit is toch fout. Begon zelfs last te hebben met plassen en buikpijn nou je kon het zo gek niet bedenken ging kapot. 1 maal op de dag helemaal nerveus alleen maar gehuild alles. Kon niet meer functioneren vreselijk😣. En toen moest er weeeer gewacht worden want dan wordt je gebeld of het weefsel goed is wat ze we hebben gehaald. Maar door mijn sensaties was ik overtuigt dat ik dus het ergste had. En was me leven aan het afbouwen. Zo bang zo huilen niks meer konden doen gewoon hel. Niet slapen niks. 15 dec. Werd ik gebeld. Goed nieuws alles is weg en schoon en je mag over een half jaartje weer komen!. Ik was zo blij dat ik de grond kuste. Maaar de lichamelijke sensaties om me baarmoeder bleven dus ja dan zit het vast toch niet goed ( ja om gek te worden ) en natuurlijk maanden niet geslapen. Dus weer naar de huisarts. 16 dec. Kreeg ik serlatine voor geschreven. En begon met 25mg. Zonder gekheid vanaf moment dat ik het innam. Paar uur later fixe paniek aanval denk wat nouuu dan die heb ik lang niet meer gehad. Want ik heb angst en hypochondrie on de periode gehad van uitstrijkje geen paniek. Denk nou oke neem het voor lief. Dag 2 en 3 zooo pupillen zo groot als kanonnen paniek aanvallen TOT de met! Sliep nu helemaaaaaal gewoon niet. En het werd erger en erger zo erg dat ik donderdag ja dag voor kerst in blinke gekheid werd gek naar de huisarts ben gegaan zonder afspraak. Was gewoon gek aan het worden hele nare gedachtes denk wat is dit dit ken ik niet wat moet ik hiermee werd egt gek. 24uur zweten hartkloppingen alles! Gek te worden alle gedachten door elkaar wat niet klopt. Dokter zou mijn behandelaar psycholoog contacten wat te doen. Aangezien ik nog niet in aanmerking ben heb 18 jan me eerste intake. Later werd ik gebeld en gezegd blijf maar door slikken inmiddel 50mg. Met 3x daags 20 oxza en nacht 40oxza. En als het dan nog niet wil 4 jan. Stoppen..Maar werd gewoon niet beter gister hele dag op bed zooo beroerd zooo slecht zulke rare gedachtes egt of ik gek wordt. Ik ken sit niet. Ik leid aan angst en hypochondrie dat betekent dat ik bang ben om dood te gaan enge ziektes alles... en nu juist popt het in me op van die nare gedachtes dat het me niet uitmaakt. Nou dat wil ik egt niet. Dus gister nog huisartsenpost gebeld want nee ging weer egt mis ( eten deed ik ook al niet meer ). De arts keek in mij dossier en zag idd staan dat ik door moest gaan met extra oxza maar als het echt niet gaat ik acuut mag stoppen.. ik zeg staat dat er egt? Slik het nu 9 dagen. Dat is niet lang. Dus ben nu van plan om het vanaf vandaag niet meer te nemen. En hopelijk me zelf weer wat terug krijg.
Zal je vertellen dat ik liever de angst heb en hypochondrie dan deze verschillende gedachtes en niet meer kunnen doen wat je deed en op bed liggen en idee gek te worden.
Sorry voor me lange verhaal. Het schets even een beeld waar ik nu mee kamp.
Bedankt voor de moeite om het te lezen.

Ik heb het gevoel dat ik al dingen heb mee gemaakt in mijn hoofd. Ik vind het eng, wat kan ik eraan doen

Graag wil ik mijn hart luchten en dit delen met jullie.

Ik ben 19 jaar en 3 maanden geleden kreeg ik een hyperventilatie aanval en moest ik naar de huisarts en uiteindelijk naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis hadden ze mij al snel vertelt dat het gaat om hyperventilatie/angstaanvallen. Ik voelde mij al snel tot rust komen in het ziekenhuis alleen het trillen duurde even voordat het over ging. Uiteindelijk mocht ik weer naar huis.

2 weken daarna ging het goed nergens last van gehad. Tot na die 2 weken toen kreeg ik de eerste tekenen dat het weer terug kwam. Ik werd vooral angstig en dacht heel de dag na en voelde mij snel uitgeput. Langzamerhand steeds meer ademhaling problemen en toen wist ik dat ik het zelf niet kan oplossen. Sinds een maand loop ik bij een psycholoog die mij helpt, ik merk dat het elke dag de vraag is hoe ik mij voel. Ik durfde ook niet meer echt auto te rijden en naar school te gaan, ik was vooral bang om alleen te zijn en dat mij iets zou overkomen om lichamelijk gebied daar komt ook mijn angst vandaan.

Het denken gaat beter maar heb vooral nog veel last van lichamelijke klachten zoals: hoofdpijn via de nek, last van buikkrampen, trillingen, licht in mijn hoofd, slap gevoel en heel soms kleine schokjes van spiertjes in mijn hoofd. Al die klachten worden ook wel minder maar vooral de hoofdpijn speelt echt een grote rol.

Ik hoor vaak van mensen, je moet er doorheen en het komt uiteindelijk echt wel goed. En daar gaan we voor, moet mijn angsten overwinnen, ik stap ook gewoon in een auto of ga naar school ook al vindt ik het vreselijk. Maar ja, je moet het wel doen anders worden je angsten nog groter. Ook probeer ik afleiding te zoeken in veel dingen zodat ik niet aan dingen hoeft te denken. Soms gaat dat en soms totaal niet. Maar nu vooral de taak om alles nog elke week een tikkeltje beter te doen en voorruit gang te zien. Het is zwaar, maar als je het echt wilt kom je er wel!

Mijn motto is ook: Je geest bezit een wonderbaarlijke kracht. Als je deze gaat vullen met positieve gedachten, zal je leven veranderen.

Dit is mijn verhaal, ik wens iedereen veel kracht toe! En jullie komen er wel, dit is niet voor altijd het is een gedachte.

Liefs,

Lean

Sinds maart was ik in therapie ,hypnotherapie en EMDR, omdat ik me altijd onzeker voelde in mijn werk, en veel negatieve kritiek op mezellf. Bovendien was ik over mijn grenzen gegaan in het zorgen voor anderen .
Tijdens deze therapie kwamen er jeugdtrauma's naar boven . Ik moest door burnout verschijnselen in mei stoppen met mijn werk. Sindsdien ben ik angstig , ik heb een soort dwanggedachten over mijn relatie gekregen , die veel lijken op het trauma uit mijn jeugd. Ik ben al 35 jaar bij mijn lieve man, onze relatie voelde goed en was voor mij een veilige basis. Ik had een fijn thuis. Van de een op de andere dag zag en beleefde ik mezelf en hem vanuit angst. Sindsdien huil ik heeeeel veel, en ben ik bang van hem.
Ik reageer overal heel heftig op, ook op dingen die gewoon in dagelijkse leven zijn, snachts is mijn hoofd niet stil ,ik pieker over hoe het zit, maar ook gewone beelden in mijn hoofd roepen angst op.
Ik ben uitgeput en slaap slecht. Ik ken mezelf zo niet. En voel me een emotioneel wrak dat haar houvast kwijt is. Ik ben bang van mezelf

Hoi,

Ik loop hier al een geruime tijd mee. En elke keer loop ik hier weer tegen aan. Ik durf mezelf niet op de voorgrond te zetten en bang voor iemand reactie hierop. Ik ben bang om dingen fout te doen. In prive heb ik daar geen last van. Heb regelmatig dat ik een benauwend gevoel heb net of dat er iets gaat gebeuren. En als ik een gesprek heb bv met mijn leidinggevende ben ik bang dat ik alleen maar dingen krijg te horen wat ik fout doe. Ik krijg last van zwetende en trillende handen en trillende stem. Ik krijg een benauwend gevoel in mijn maag en net of dat mijn hartslag in mijn keel zit. Ik been dan geneigd om dan niet te gaan. Maar ik ga wel maar wel met heel erge gevoel. Ik heb me even in gelezen in sociale angststoornis en dit komt bij mij wel heel erg in de buurt. Hoe hebben jullie dit laten testen of is hier geen test voor of hoe kan ik dit het beste aanpakken want wil niet dat dit erger wordt. Vind dit nu al verschrikkelijk. Ben ook bang als ik naar de huisarts ga dat die mij niet serieus neemt. help wat moet ik doen?

Groetjes,
Desiree

Ik was 18 jaar en we moesten opruimen op het werk maar ik had gezegd dat ik niet kon. Vond iedereen heel jammer en later die dag bleek dat ik wel zou kunnen. Ik gevraagd of ik mocht komen maar geen antwoord (logisch want het was vroeg) dus ik dacht ik ga gewoon. Voor de deur staan janken, hyperventileren, 2 uur rondjes gelopen en gedacht wtf ben ik aan het doen. Na 2 uur naar binnen gegaan en werd hardstikke blij ontvangen. Al die tijd mezelf gek gemaakt dat ze me raar zouden vinden dat ik kwam helpen en dat ik weer naar huis gestuurd zou worden en dat ze me nooit meer zouden mogen. Geen enkele reden voor paniek maar toch een hele angstaanval. Achteraf gezien mijn eerste angstaanval ooit.

Steeds terugkerende Hypochondrie en chronische hyperventilatie.
Ik weet niet waar te beginnen.
Momenteel zit ik (zegt de huisarts;)) met een longontsteking thuis. Hij heeft alleen maar mijn longen geluisterd en zei: “ik hoor een brommetje” dus ik ga je een kuurtje geven. Ik heb de hele week griep gehad maar knapte maar niet volledig op. Nu voel ik me niet meer ziek, alleen erg kortademig en dat wekt zo ontzettend veel paniek weer op. Het wantrouwen van de diagnose.. Zou het niet toch iets met mijn hart zijn? Het kan ook een longembolie zijn? Ik heb trouwens de laatste tijd zo’n slechte conditie, heb ik geen longkanker? Dit zijn de serieuze gedachtes die continue door mijn hoofd spoken.
Gisterenmiddag na mijn bezoek alsnog in paniek de huisarts weer gebeld, dat ik niet eens hoest dus hoe kan het nu een longonsteking zijn. “Je hebt echt niks met je hart, geloof me maar” was zijn reactie. Hij kent mij natuurlijk al langer dan vandaag, maar ook vandaag spoken de ergste ziektes weer door mijn hoofd en denk ik zelfs aan het nu heersende Coronavirus.

Dit is niet alleen deze week gaande natuurlijk. Ik loop hier al jaaaaren mee, en op het moment dat ik wat meer stress heb speelt de chronische hyperventilatie weer op. En wat gebeurd er bij chronische hyperventilatie? Juist,je krijgt een miljoen klachten. En wat gebeurd er dan met mij? Juist, ik denk weer dat ik dood ga.. Nee wacht, ik denk het niet. Ik weet het haast zeker. En die gedachtes zijn zo benauwend.
Ik heb een dochtertje van 9 maanden en dit maakt het er natuurlijk niet makkelijker op. Stel dat ik nu een hartaanval krijg, dan ligt zij hier alleen met alle gevaren van dien, en niemand die haar of mij vindt. Wat nou als ik nu dood ga, dan groeit ze op zonder mij?!
Tijdens mijn werk als in slaapdiensten heb, dek ik mezelf al in en app ik mijn man al; ik heb nu steken bij mijn hart, als je over 10 minuten niks meer hoort moet je echt in actie komen hoor!!
Ik kan zo heel goed relativeren en vooral op papier en bij een huisarts heel mooi weer spelen, maar in mijn hoofd blijft de angst de overhand nemen. Ik schaam me rot, en nu ik gisteren bij de huisarts ben geweest mag ik minstens de komende 2 maand niet meer naar de huisarts; Want hij ziet mij weer aankomen hoor.
Maar het liefst? Laat ik nu bloedprikken, een hartfilmpje maken en een longfoto.. Maar op het moment dat ik de afspraak maak, weer bij de huisarts zit dan zou ik dit bovenstaande nooit durven benoemen.

Ik heb al sinds kleins af aan een gegeneraliseerde angststoornis.
Ik woon met mijn vriend samen. En voornamelijk als hij weggaat/alleen iets gaat doen met vrienden krijg ik paniekaanvallen (ik heb ze wel vaker maar op dat moment weet ik niet wat ik ermee moet doen).
Is er nog iemand die hier ervaring mee heeft?

Hallo,
Ik ben Amienta, ik ben 25 jaar en heb al enige tijd van angstaanvallen. Jammer genoeg, heb ik hier op deze dag geen reden voor. Oké, ik had een turbulente jeugd, maar nu heb ik een “gelukkig” leven. Alhoewel, tot de angst weer naar boven komt..
het is soms zodanig erg dat ik denk dat ik zal doodgaan of doodvallen. Het overvalt me echt plots, op het werk, thuis, als ik naar TV aan het kijken ben,.. Het is zeer moeilijk om hiermee om te gaan. Het begint zonder reden, mijn handen beginnen zweten, ik wordt ligt in mijn hoofd,.. het is heel eng.

Hoi allemaal,

Ik ben 26 jaar en heb nu helaas al dik 2 jaar last van een angststoornis, ik hier 2 jaar therapie eerstelijns gehad het ging steeds wat beter duurde vaker alleen te zijn alleen boodschappen doen en de deur uit met vriendinnen, toen de Corona begon ben ik gekomen in een terugval, doordat ik geen exposure oefeninigen meer kon doen etc namen de angsten toe. Helaas toen ook nog een heftige situatie meegemaakt die persoonlijk gericht was waardoor ik me alweer niet veilig voelde. Onlangs is de eerstelijns therapie gestopt hier hebben we samen voor gekozen omdat het geen hulp meer gaf me angsten zijn zo erg dat ik geen eens zelf meer daar naar toe durfde te gaan. Nu met huisarts opzoek geweest naar intensievere therapie zij heeft me aangemeld bij een andere locatie maar dit is 45 km bij mij vandaan, ik heb aangegeven het gek te vinden omdat ik geen eens de deur uit durf hoe moet ik daar dan komen ? Zij zag dat juist als dubbele therapie 1 de therapie zelf is goed daar en 2 de reis er naartoe is al een oefening. Julie raden het vast al maar ik ken mezelf en ga dit niet doen puur uit angst en zeker niet uit onwil want hulp wil ik juist.. heeft iemand zoiets meegemaakt en Miss tips ?

Gr Melissa

Ik zit in mijn 3e burn out...ben nu 61 en heb de diagnose obsessieve compulsieve stoornis (OCS) in combinatie met intrusies (bizarre gedachtes)
Angsten spelen een grote rol sinds mijn jeugd...bijvoorbeeld angst voor agressie jegens mij. Ik zou graag eens met iemand willen praten die ook deze angst heeft en wat het in je hoofd doet.

Beste mensen,

Ik heb nu ongeveer 2 jaar last van een angsstoornis die deels is ontwikkeld door een jeugd met geestelijke en lichamelijke mishandeling. Ik heb hier zo’n 7 jaar mee moeten dealen en heb hier daarna 2/3 jaar mee rond gelopen totdat ik zeg maar ten val kwam.

 

In de periode van 2/3 jaar was ik een erg gesloten persoon die in zijn eigen wereldje leefde. In die periode heb ik veel geblowed en voelde ik me vaak erg down. Ik heb toen aan het einde van die periode een keer truffels genomen, wat voor mij een negatieve ervaring was aangezien ik helemaal niet lekker in mn vel zat.

 

Ik ben in dat laatste jaar ook nog een keer flauwgevallen in mn klas en langzaam sloop er een ernstige angst/paniekstoornis tot me toe. Ik ben nu al 2 jaar aan het knokken om er weer bovenop te komen, maar ik durf amper positief over de toekomst te denken. Ik krijg nu 1 jaar wekelijks therapie van een psycholoog en ik slik fluoxetine als ondersteuning. Ik ben momenteel gestopt met mijn opleiding en heb ook geen baan.

Ik ben op dit moment in spanje op vakantie en ik voelde me de eerste 6 dagen zo goed en zo had ik me eigenlijk al tig jaar niet meer gevoeld. Mijn familie vond mij een stuk opener dan ooit en ik had zelfs al geïnformeerd om hier een paar maanden te gaan wonen en werken .

 

Tot eergisteren toen ik me in één keer helemaal niet goed voelde. Ik was aan het eten bij wat vrienden hier in spanje van mn ouders en ik voelde me helemaal afzakken en ik kreeg geen hap door mn keel. Ik heb toen de hele avond naast en in het zwembad gezeten en voelde me super rot.

 

Er is zeker een kans dat ik last had van een zonnesteek, aangezien ik daar wel symptomen van had (rode ogen, duizelig, wazig zien, misselijk), maar ik durf dit niet met alle zekerheid te stellen. Ik ben gister uiteten geweest en toen ging het eigenlijk redelijk goed.

 

Vandaag was ik bij mn oma die hier woont en ging samen met haar uiteten. Ik kreeg alweer geen hap door me keel en was helemaal misselijk en van de wereld. De dag toen het weer slecht met me ging had misschien ook te maken dat ik een heel leuk spaans meisje zag op het strand die ook duidelijk geïnteresseerd was in mij, maar ik vond die stap om een gesprekje aan te gaan net even wat groot.

 

Ik zit hier nog steeds wel mee eigenlijk.. Ik durf al 2 jaar lang bijna niet aan de liefde te denken, aangezien ik me rot schaam voor mn issues. Ik wil dr eigenlijk eerst vanaf en dan verder kijken, maar toch vind ik zo’n moment echt zeer naar. Ik ben gewoon helaas nog steeds een erg onzeker, verlegen, angstig, nerveus en een persoon die ontzettend veel nadenkt.

Mocht je mijn hele verhaal hebben gelezen, dan wil ik je bedanken voor de moeite. Ik ben benieuwd of iemand tips heeft om van mn problemen af te komen, want mn leven is momenteel ondanks de aantal positieve momenten nog erg negatief.

Groeten, Koen.

Hoi,

Ik heb zelf al bijna een jaar last van hevige angsten. Ik durf nauwelijks ver uit mijn buurt te gaan. Ik heb last van verwardheid druk op borst rare hoofdpijn licht in mijn hoofd. Het is echt een ramp ik wil absoluut niet aan de medicatie. Ben al een hoop verloren door deze ‘ziekte’ wie weet voor mij een uitweg.

Ik heb een jaar lang af en aan galsteenkolieken gehad en 6 maanden geleden is mijn galblaas verwijderd. Vanwege complicaties belande ik kort na de operatie weer een week in het ziekenhuis met een maagzweer en verstopte galbuis. Daar herstelde ik na behandeling goed van en ik ben 2 maanden klachtenvrij geweest. Sinds 4 maanden heb ik veel last van diarree, maagpijn, constante vermoeidheid. Daarnaast in wisselende mate licht in mijn hoofd, trillen, tintelingen in mijn kaken en soms rug, koude rillingen, s nachts wakker worden omdat ik het bloedheet heb. Vaak het gevoel dat ik hele dagen kan slapen (doe ik niet). Ik raak angstig op het moment dat ik mij niet goed voel... Een bekende van mij is 2 jaar terug overleden in haar slaap en gezien ik alleen ben, is dat ook iets wat vaak achterin mijn gedachten speelt. Dat je iets gebeurt en je alleen bent. Gek want normaliter ben ik graag op mijzelf.

Ik gebruik op voorschrift van de dokter maagzuurremmers. Al mijn bloedwaarden zijn goed en ik probeer gezond te eten maar toch voel ik mij vaak gejaagd en dus last van eerder genoemde klachten. Omdat ik vanwege covid-19 volledig thuiswerk, denk ik soms dat ik te weinig afleiding heb. De huisarts noemde stress als mogelijke oorzaak, maar ik ervaar niet echt stress. Ook schijnen de zenuwen die langs de maag/darmen lopen dergelijke klachten te kunnen veroorzaken.

Echter je raadt het al: ik blijf mij rot voelen. Wie heeft soortgelijke ervaringen en tips?

Hallo allemaal ik loop nu aantal jaren met paniek aanvallen en bang voor dood en regelmatig gecontroleerd door huisarts zieken huis en alles is goed maar toch blijft mij hoofd zeggen dat het niet zo is en daar krijg ik weer paniek van en angst en ga ik me zelf helemaal controleren en ben in behandeling bij ggz en het is een tijd weg geweest maar nu weer elke dag bang en steeds hart klopingen en duizelig en koud gevoel en gevoel dat je flauw valt en ben laast nog weer afgevoerd met ambulance om dat me hart slag zo hoog was dat het niet vertrouwt was dat ik thuis bleef en ook daar kwam niks uit was goed en was weer paniek angst en hyperventileren maar ik word er niet goed van je bent zo moe van al die aan vallen en moe dan me gedachtenis zo door gaan en dacht ik ga eens kijken als er lotgenoten zijn die het zelfde hebben als mij het is alemaal heel zwaar ik druf zelf niet meer auto te rijden aleen thuis te zijn ik doe het wel maar gaat niet van harte krijg gelijk last druk gevoel duizelig heid en hard klopingen ben me verhaal wel even kwijt nu lucht ook op gelukkig

Hoi op mij 8e begon de ellende ik voelde toen al dat ik anders was als de andere.het begon met een controle dwang stoornis.Ik schaamde mij daar zo erg voor dat ik het niet vertelde tegen mij ouders en de dwanghandelingen uitvoerde als ik moest gaan slapen.Hierdoor ging het op school erg slecht en kon ik mij niet goed concentreren door slaap tekort.Ik merkte dat ik al op zeer jonge leeftijd erg bezig was wat andere van mij vonden en soms zonder enige reden bang was voor bepaalde leraar of juf waardoor ik me eten er in de ochtend niet inhield van de stress.Mij moeder was het spugen zat en zag dat ik er door heen zat en ik mocht naar een andere school.Ook op deze school ontwikkelde ik weer een angst ook helaas weer voor de meester.uiteindelijk ben ik over mijn dwangstoornis heen gegroeid maar heb ik er een sociale angststoornis aan overgehouden.Na jaren langs te boel te hebben verzwegen en nooit hulp te hebben gevraagd ben ik zelf op onderzoek gegaan.Het was duidelijk ik heb sociale angsten.Toch wilde ik de bevestiging. Na jaren twijfelen wel/niet Heb ik toch gekozen voor therapie.En het klopte ik heb een sociale angststoornis.De therapie was heel fijn. Eindelijk iemand die het begrijpt de erkenning. Ik ben nu een dertiger en hoopte altijd ach als ik ouder word zal het wel afzakken helaas tot op de dag van vandaag heb ik er last van het is zwaar heel zwaar maar ik weet hoe ik er mee om moet gaan vooral omdat ik het al zo erg lang heb.Mijn tip voor de mensen die dit ook hebben praat erover cijfer jezelf niet weg je bent mooi zoals je bent!

Lieve lotgenoten,
Ik heb een aantal jaartjes terug paniekaanvallen ontwikkeld doordat ik hartritme stoornis kreeg.
Deze waren onder controle met medicijnen. Deze heb ik ook afgebouwd. Nu ben ik geopereerd aan een maag verkleining en ben nu na 7 weken nog steeds heel zwak. Nu komen daardoor weer angst en paniek aanvallen terug. Is er iemand die me kan helpen?

Ik wilde mijn verhaal delen aangezien ik loop met angsten en zie als een berg tegen de gewone dingen op.Dit ook vanwege mijn ptss klachten die me dagelijks een onveilig gevoel geven.Ik ben blij even mijn verhaal kwijt te kunnen hier want ik ben enorm eenzaam.Heb ook pittige dingen achter de rug en heb last van enorme paniekaanvallen.Endit heeft mij belemmert in mijn leven.Maar ik probeer afleiding te vinden en mensen om mij heen.Dit is best een dingetje maar als ik dat heb gedaan is dat een overwinning van mijn angst.Hoop dat mijn medicatie gaat werken want neem dit om weer over de terugval heen te komen.Heb helaas enkele keren per jaar terugvallen waardoor ik straatangst en spreekangst heb ontwikkelt.Maar werk eraan en hoop weer na mijn ptss behandeling weer het gevoel te krijgen mee te tellen weer.Wens jullie ook het beste toe.

de hele dag bezig zijn met je gedachten je wordt er gek van geeft veel stress en is iedere dag aanwezig soms zitten er angstgedachten tussen van ik ga dood aan de stress of dit komt nooit meer goed . vaak zijn t ook alleen maar zinnen of woorden in je gedachten maar ben me er bewust van t geeft me allemaal heel veel stress omdat niks meer lukt tv kijken niet en een gesprek voeren ook geen focus op ook depri er van de ochtend begint t al wil niet uit bed of is t uitslapen dan gaat t gedenk al weer waar zit ik in wat is dit loop bij spyg en zit aan medicijnen maar doet niks ik noem t een obcessie voor t denken en meestal over depressie angstoornis omdat ze gezegd hebben dat ik dat heb

vrolijk, open, leuke dingen doen en zin in het leven.
gelukkig is die positiviteit mij gegeven.
toch komt daar af en toe dat vervelende gevoel.
heeft een gedeelte van mijn hersenen mij angstig maken als doel.
twee tegenstrijdige dingen, maar ik ben het beide.
Ik zal altijd tegen angsten moeten strijden.
maar dat doe ik wel door zoveel mogelijk 'echt te leven'.
Mij gewoon in voor mij lastige situaties te begeven.
doordat mijn angstoornis gelukkig niet met mijn persoonlijkheid matcht, krijg je soms in je leven de beetje vreemd en beetje raar badge.
Het maakt niet uit want ik haal gewoon toch mijn doelen.
De mensen die zonder dit te weten nog om mij heen zijn laten mij heel speciaal voelen.
Zo heeft iedereen vast wel een eigenaardigheid.
jullie hoeven niets met deze informatie maar ik ben het toch even kwijt, en vergeet nooit dat niet alles is zoals het lijkt... ☺️❤️

Hallo allemaal,

Ik ben een vrouw van 24 die al wat jaartjes kampt met paniekaanvallen. Dit begon op mijn 19e, toen ik een opleiding volgde wat totaal niet bij me paste. Het vroeg veel sociale inspanning van mij, met name op mijn stage, waarbij ik met veel mensen in contact kwam. Ik voelde aan alles dat deze opleiding niks voor mij was. Bij de gedachte dat ik deze opleiding MOEST afmaken (anders een dikke studieschuld), kon ik wel huilen. Ik ging elke dag met buikpijn naar mijn stage, ik huilde elke avond, omdat ik het echt niet meer op kon brengen. Daarna begonnen de paniekaanvallen zich ook te ontwikkelen.

Ik durfde niet meer met het openbaar vervoer. Ik had had gevoel dat ik geen lucht meer kreeg, zweetaanvallen en pijn op m’n borst. Ik durfde niet meer het huis uit en begon mezelf thuis op te sluiten en mijn studie op pauze te zetten. Ben toen een tijdje naar een psycholoog geweest, maar dit hielp niet voor mij. Een sociale angststoornis met een angora fobie blijk ik te hebben, dit is het enige wat ik wijzer ben geworden van deze gesprekken. Gek genoeg, door mijn angsten aan te blijven gaan, werden mijn klachten en angstaanvallen minder.

Nu, 3 a 4 jaar laten zijn ze terug. Erger dan ooit. Ik ervaar elke dag een of meerdere paniekaanvallen. Met name op werk of als ik een klein uitje wil maken. Waarom deze paniekaanvallen nu zo sterk terug zijn gekomen, weet ik niet. Misschien door deze corona tijd. Misschien de angst om ziek te worden. Ik weet het niet. Ik ben altijd erg bang geweest om benauwd te zijn, sinds jongs af aan al. Nu ben ik al 3 maanden dagelijks benauwd. Of dit komt door de paniekaanvallen, of dat ik iets onder de leden heb.. Ik vraag het me af. Ook kamp ik met andere lichamelijke klachten, zoals: pijn op de borst, buikpijn, hoofdpijn en vermoeidheid. Ik heb een tijd gedacht dat ik iets aan het hart had (ook in de tijd van mijn paniekaanvallen) en heb me toen laten controleren bij de cardioloog, zo’n 3 jaar geleden. Niks aan de hand volgens hem. Toch ben ik er nog steeds niet gerust op. Toch weet ik ook dat deze klachten kunnen komen als gevolg van teveel stress en de paniekaanvallen. Ik hoop zó dat ik me ooit weer goed kan voelen, van het leven kan genieten en weer dingen kan ondernemen zonder hier van tevoren, of tijdens, angst te hebben....

Hoi,
Sinds 2 jaar heb ik al last van angst/paniek/dwanggedachtes en vind ik het soms eng om met mensen in gesprek te gaan, omdat ik het lastig vind een gesprek op gang te houden. Ik ben in eerste instantie naar de huisarts geweest waar ik met een psycholoog sprak voor een aantal maanden, maar ik merkte dat het mij niet kon helpen. Ik werd doorverwezen en ook dat hielp mij niet. Ik kreeg/heb het gevoel dat mijn probleem niet op te lossen is.. Ik heb namelijk erg dwangmatige gedachtes mbt tot school. Dit is voornamelijk gekomen door het groepje waarmee ik omging nadat ik was blijven zitten. Zij hadden het continu over studeren en vergeleken elkaar telkens en betrokken mij erbij. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik dat zelf begon te doen en toen ik op de HAVO terechtkwam werd alles erger. Ik ging elke bladzijde echt heel vaak doorlezen tot ik uit mijn hoofd alles op kon lezen wat er stond woord na woord, wat echt absurd is. Ik heb daarom ook echt 2 jaar lang ontzettend depressief gevoeld wat ook is vastgesteld door de psycholoog als diagnose. Ik ging elke dag 2 jaar lang na school studeren meteen tot snachts waardoor ik in het 2e jaar ineens 3 uur per nacht sliep en op een gegeven moment stortte ik in. Mijn thuissituatie speelt daar ook in mee. Mijn vader woonde in het buitenland en is inmiddels overleden vorige zomer in 2019, maar hij heeft jaren bij een vriend op kantoor geslapen en kreeg later een huisje die hij huurde, maar door suikerziekte was hij een been verloren en net voor zijn overleden was ook zijn andere been afgesneden. Ik denk dat ik hier echt een trauma aan heb overgehouden wat erg meespeelt. Mijn ouders hebben beiden nooit een diploma gehad alhoewel mijn vader het vroeger heel goed had, maar toen alles ineens slechter werd en hij niks meer had begon ik mij te beseffen hoe belangrijk een diploma is.. Ik heb momenteel een tussenjaar maar ik ben bang dat als ik dit jaar naar het hbo ga, dat ik weer dwangmatig bezig zal zijn. Ik voelde op de havo vaak onrust, angst, trillingen, benauwdheid. Ik denk vaak maanden vooruit aan wat er allemaal fout kan gaan en of er uberhaupt wat goed zal gaan. Ook merk ik dat ik vaak bevestiging zoek. Kon ik maar sterk in mijn schoenen staan en onafhankelijk van iedereen zijn. Ik denk dat mijn probleem niet vaak voorkomt, maar mocht er iemand zijn die dit heeft hoor ik dat graag.

Hoi!

Ik heb vorige jaar een soort van burn out (28 jaar) gehad gevolgd door paniekaanvallen. Ene al intenser al de ander. Eerste 2 weken thuis in bed gelegen. Erna direct hulp gezocht. Eerst bij de huisdokter die me doorstuurde naar een relexatie therapeut. Dit hielp om alle lichamelijke sensaties weg te nemen in de mate van het mogelijke. Dat was echter enkel een tijdelijke oplossing aangezien het door mentale onderdrukking kwam.

Daardoor in combinatie met relexatie en medicatie naar een psycholoog beginnen gaan. Na 8 maanden zo goed als volledig verlost van de paniek aanvallen en extreme spanning.

Maar sinds de Corona crisis terug last beginnen hebben maar nooit zo erg als in het begin. Het betert dus met de tijd maar er is tijd voor nodig. Ik heb zelf 3 jaar op adrenaline gewerkt en geleefd en daarom "betaal" ik hier nu de prijs voor. En gelukkig maar , want het is een bescherming van je onderbewuste.

Nog mensen die een terugval ervaren of intenser beleven door de gevolgen van de Corona crisis?

Een grote tip of leuze die ik voor mezelf stel: time heals all wounds.

Ik denk dat mijn paniekstoornis al vroeg in mijn leven begonnen is. Ik kan me herinneren als kind dat ik geen lunch mee had naar school en in paniek raakte omdat ik dacht dat ik dood zou gaan als ik niet zou eten. Ook kan ik me herinneren dat ik huilend naar mijn vader rende omdat ik dacht dat ik niet meer kon geeuwen. Mijn vader kon me wel geruststellen in die situaties. Mijn moeder vond het belachelijk en zorgde er ook voor dat ik dat wist. Later in mijn puberteit liep ik een keer door de stad. Opeens durfde ik niet meer verder. Ik was bang. Echt bang. Ik dacht dat ik gek zou worden en kon mezelf niet meer kalmeren.
Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en hij schreef me Seroxat voor. Je hebt paniekaanvallen zei hij. Ik had geen idee wat het was en door de medicijnen werd het eerst alleen maar erger. Mijn vriend heeft me er toen uitgehaald. Meegenomen naar de supermarkt en laten zien dat er niks is om bang voor te zijn. Dat hielp enorm. Daarnaast ging cognitieve gedragstherapie volgen. Ik geloof niet dat dat erg hielp.

Begin 20 kreeg ik mijn eerste zoon. Ook toen laaide de angst en paniek op. Ik durfde niet meer de straat op en was bang dat ik mijn kind iets zou aandoen. Als ik iets deed wat niet logisch was, dacht ik meteen: zie je, daar gaan we. Ik word gek. Ik was in die tijd gestopt met mijn medicijnen, dus toen mijn zoon drie maanden was, ben ik weer begonnen. De paniekaanvallen verdwenen.

Inmiddels ben ik 40 en slik sinds mijn 23e Citalopram. Ik zit op de 40mg per dag en het kan niet meer verhoogd worden. En weer zit ik in een periode van paniek. Het lijkt alsof mijn medicijnen niet meer werken. Ik sta bang op en ga uitgeput naar bed. Ik ben constant bang om gek te worden. En dat ik iets doe of zeg waardoor anderen dat ook denken. In mijn ergste scenario word ik opgenomen en kan ik niet meer voor mijn kinderen zorgen. Ik zit zwaar onder de medicijnen en er is geen normaal gesprek meer te voeren met mij. Mijn kinderen komen op bezoek en herkennen mij niet meer. Ze zien dat ze niks meer aan me hebben en komen ook steeds minder langs.

Ik volg nu een cursus mindfulness via de psycholoog en dat helpt met vlagen. Ik ben gewoon bang dat dit het is en ik er niet meer uit kom.

Liefs van mij

Ik heb al lang last van dagelijkse klachten en dat bijna heel de dag en ben pas 35 jaar. 2 kinderen en een vrouw die na zoveel jaar wel gek van me kan worden. Heel veel onderzoeken gedaan. 3 jaar geleden begonnen met mri en toen echt heel veel onderzoeken gedaan die ik jullie bespaar. Oktober 2019 ben ik nog naar de internist gegaan die heel mijn bloed beeld heeft bekeken heel uitgebreid zelfs. Alles goed ck waarde iets verhoogd 209 maar 200 is normaal voor een man dus moest me daar totaal niet druk om maken. Daarna naar een neuroloog geweest die heeft een standaard neurologische onderzoek gedaan alles goed en voor mijn gerust toestand nog een spier zenuw onderzoek gedaan. Ook dat was goed. Moest me niet druk maken om ms of leukemie of een hersentumor moest vooral mijn hoofd aanpakken. Nou heb ik misschien ook teveel verschillende klachten voor een erge ziekte. Maar het maakt mij best onzeker. En kan met niet voorstellen dat je met chronische angst/stress/hyperventilatie zoveel klachten kan hebben een hele dag. Loop al bij altrecht 2 keer in de week van 6 uur per dag. Dus 12 uur in de week. Alleen nu even niet door het virus. Slik ook anti maar merk daar ook weinig van. Wie kan zich vinden ij mijn verhaal? En maak ik me echt zo druk om niks als je het volgende bijna heel de dag voel?

Licht in mijn hoofd
Hoofdpijn (gelukkig niet elke dag maar vaak)
Vaak last kuiten
Bijna altijd last onderrug
Onverklaarbare blauwe plekken vooral benen.
En soms weer een tijdje last van mijn armen en dan weer heup dat verplaats nog wel eens.

En misschien vergeet ik nu wat. Maar als ik naar mensen bel als bijv het ziekenhuis of iemand die ms heeft zeggen ze allemaal onzin herken niks van je klachten in een ziekte dat snap ik niet. Wie kan mij helpen ben misschien wel te koppig om er van af te komen. Ben er verdrietig van.

Mijn paniekaanvallen begonnen een jaar terug. Ik had een tentamen waar ik enorm goed voor geleerd had, ik moest deze halen om verder te kunnen met de opleiding waar ik graag mee verder wilde. De tentamens duren 90 minuten, na het eerste halfuur mag je weg. Op het moment dat de deur sloot en het tentamen startte, begon ik me enorm angstig te voelen. Mijn hart ging enorm tekeer, ik wist niks meer van de lesstof, zelfs schrijven lukte niet omdat ik zo zat te trillen. Ik heb mijn spullen gepakt, heb me verontschuldigd bij de surveillant en ben het lokaal uitgerend. En dat was het, klaar met de opleiding.

Sinds die dag is het elke week erger geworden. Het is nu zo ver gekomen dat ik niet meer in de bus durf te zitten, niet meer naar de supermarkt durf en zelfs een wandeling zit er niet meer in. Ik schiet al in de stress als ik denk "er is geen eten in huis, ik moet naar de winkel".

Het is voor mij slopend, maar ik vind het nog het ergst voor mijn vriend. We wonen sinds september 2017 samen, en hij houdt niet van de gehele dag binnen zitten. Door mijn angststoornis doen we vrijwel nooit meer iets buitenshuis. Ik probeer het wel, heel af en toe lukt het om gezellig even de stad in te gaan of te wandelen.

Mijn vriend is een fantastisch lieve man. Hij toont meer begrip dan ik ooit van iemand zou durven vragen. Ik voel me enorm schuldig naar hem toe.

Ik heb hypochondrie en een dwang en angst stoornis ben vanaf 2016 opgenomen in verschillende klinieken emdr gehad heeft niet veel geholpen en dit alles om een lui oog dat dubbel ziet kan het gewoon niet aksepteren beheerst mijn hele leven bijna elke dag paniek aanvallen

Ik heb constant het idee dat er iemand is in de ruimtes waar ik me bevind, ik probeer dus overal waar ik ben extra goed op te letten ik word hier heel moe van. Ook van elke persoon die dus onverwachts mijn kamer inloopt schrik ik en krijg ik een angst gevoel, voordat ik ga slapen wil ik altijd alle deuren nogmaals checken met op slot gedaan hebben etc. En ook mijn hele kamer of er niks geks is, het klinkt af en toe een beetje apart maar ik maak me zelf er gek mee. Iemand tips of vergelijkbare situaties?

Ben bang en lig dag nacht op myn bed koud en zo hou zo veel van myn moeder geluk dat ik haar nog heb is geen leven angst heben

Na een heel stressvolle periode 2 jaar geleden, kreeg ik dagelijkse epileptische aanvallen 1,5 jaar lang (verkeerde diagnoses). Ik heb al die tijd in angst en verwarring geweest en ben nagenoeg mijn volledige geheugen uit die periode kwijt. Ik heb een sociale angststoornis, een depressie met suïcidale gedachten, een negatief zelfbeeld, een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, paniekaanvallen en (introverte) borderline. Ik ben erg slecht in groepen, en zojuist op mijn werk probeerde ik een stap te zetten en iets voor de groep te zeggen. Dat ging niet goed, werd rood en begon te zweten en vanbinnen brak ik een beetje. Ik ben naar huis gegaan, huilend over straat en ben nu zo moe. Overwelmd door verdriet en eenzaamheid en onbegrepenheid. Die gedachten zijn beangstigend. Ik wil daar niet aan toegeven dus probeer het nu van me af te schrijven. Ik krijg al twee jaar therapieën hierbij, maar misschien zijn er mensen die zich identificeren hierin zodat ik me ietsje minder eenzaam voel..