Ze weten niet wat voor strijd ik met mezelf voor

Anderen zeggen vaak dat ik sociaal en makkelijk in de omgang ben. Echt verlegen ben ik ook niet.

Ze weten alleen niet wat voor strijd ik bijna dagelijks met mezelf voer. Vooral als ik wat minder goed in mijn vel zit ben ik heel erg bezig met wat anderen van me vinden. Ik ben enorm bang om afgewezen te worden. Ik heb diep van binnen de overtuiging dat ik dom, raar, gek gevonden word. Iedereen die met elkaar praat is in mijn beleving over me aan het roddelen, als iemand even niet zo vrolijk kijkt bij het groeten heeft diegene een gruwelijke hekel aan me, denk ik dan. Ik ga dan redenen bedenken waarom. Daardoor haal ik mezelf ook erg onderuit. Alles wat gezegd wordt interpreteer ik zo negatief mogelijk. Ik wil alles altijd heel erg goed doen omdat ik kritiek wil voorkomen. Hierdoor ga ik vaak over mijn grens. Mijn hoofd zit vaak helemaal vol. Ik heb genoeg mensen om me heen maar voel me heel vaak eenzaam. Ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Ik huil vaak in de auto. Dit is iets waar ik heel mijn leven al last van heb, en ik heb therapie gehad, dat heeft echt wel geholpen maar af en toe gaat het toch weer helemaal mis. Dat zal er wel allemaal bij horen maar soms voelt het alsof het gewoon niet lukt. Het voelt alsof ik mijn hele leven al aan het vechten ben. Omdat ik zo met mijn hoofd bij mezelf zit gaan relaties soms niet goed. Ik ben niet altijd attent, vergeet dingen. Dit verwijt ik mezelf dan ook weer. Soms voelt het alsof ik niet echt leef. Dan vraag ik me af waarom ik er eigenlijk ben. Zo erg kan het zijn.

En de mensen zien een vrolijk vriendelijk meisje.