Sociale angst / Sociale fobie - forum lotgenoten
Lotgenoten sociale angst
Heb je sociale angst / een sociale fobie? Vind je het moeilijk om hiermee om te gaan?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met sociale angst en een sociale fobie en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Hele leven al last van angst en verlegenheid (Verhaal 81)
Ik voel mij nooit echt goed bij niemand, altijd stress en benauwd gevoel, ook bij mijn eigen kinderen.
En daarom blijf ik zoveel mogelijk thuis, daar voel ik mij het veiligste, ik ben altijd bang om iemand bekend tegen te komen, ik weet niet hoe mij te gedragen. Pfff
1Ik vermijd verjaardagen (Verhaal 52)
Ik ben bijna 40 en heb last van sociale angsten en depressieve klachten, ben altijd al verlegen geweest, nooit mijn mening durven zeggen, Ik vermijd verjaardagen, ik verstijf en stagneer vaak in een gesprek met onbekenden, de telefoon opnemen kost me de grootste moeite, wachten op het schoolplein tussen al die ouders die voor mijn gevoel op mij letten en een negatief oordeel hebben. Het zijn zo maar wat voorbeelden die ik vaak probeer te vermijden maar soms niet lukt en me er dan doorheen worstel voor m'n gevoel. Daarbij werk ik in de zorg een sociaal beroep en het kost me steeds meer moeite om er door heen te komen door alle sociale situaties die ik daar tegen kom.
Ik ken eigenlijk geen mensen die hetzelfde hebben.
2Ik ervaar alles precies zoals je beschrijft. Ik ben 30 en worstel al sinds ik mij kan herinneren met angst gevoelens. Werk zelf ook in de sociale sector. Met cliënten werken valt dan nog mee omdat ik een andere rol heb en mensen graag help. Maar met collegas is een ander verhaal.. ik vermijd ook sociale situaties waardoor er juist meer afstand komt tussen mij en de betreffende omgeving. Wat weer mijn theorieën in mijn hoofd bevestigen dat niemand met mij om wil gaan. Ik heb een paar mensen in mijn omgeving waar ik mezelf dan in ieder geval wel goed bij voel. Ik heb geleerd om daar mijn energie uit te halen. Ik wens jou hetzelfde toe!
Sterkte en liefs
Ik werk in de zorg en heb dezelfde sociale problemen.
Op de werkvloer was een team dat het spel Verliefdheid had bedacht, dus werd ik gekoppeld aan een persoon,daarmee werd ik gepest met allerlei spelletjes.
Momenteel ben ik in de ziektewet met een burn-out.
Ik zou jou aanraden om eens een test te ondergaan ,zodat je niet door collega s een soort van onderzoek moet ondergaan.
Succes, Bea.
Ik voel me bevroren in het leven en ik kan niet om hulp vragen (Verhaal 109)
Ik haat mezelf en heb elke dag negatieve gedachten die ik constant probeer te vermijden door te dagdromen over een ander leven als een ander persoon. Ik weet niet wat mijn echte interesses zijn, waar ik goed in ben of wat ik wil met mijn leven. Ik heb geen baan, geen studie, geen vrienden. Ik voel me zo eenzaam en het is mijn eigen schuld.
Mijn familie zegt achter mijn rug dat ik een belemmering ben en dat ben ik ook, ik ben echt een verspilling van lucht en ruimte. Ik haat mezelf. Ik ben echt bang om uit huis gezet te worden, mijn vader maakt er vaak 'grapjes' over maar ik weet dat hij het echt wil doen.
Ik krijg elke dag klachten en vragen over mijn toekomst omdat ik al zo lang alleen maar mijn tijd aan het verspillen ben. En ik val altijd dicht en probeer het te negeren en ontwijken en mezelf af te leiden met dingen die helemaal niet uit maken. Niets wat ik doe maakt uit, het is allemaal nutteloos. Ik ben nutteloos.
Op de basisschool dacht ik altijd dat ik gewoon zou stoppen met bestaan voordat ik uberhaupt moest denken over de middelbare. En toen moest ik opeens een volgende school kiezen, en toen had ik opeens mn middelbare diploma, en ik ben gewoon blijven leven en bestaan. Dat voelde zo raar. En ik heb dus nooit plannen gemaakt voor mijn toekomst, want voor één of ander reden dacht ik nooit dat er een toekomst zou zijn voor mij.
Mn familie vraagt zich ook al een paar jaar af waarom ik het hele jaar door alleen maar lange mouwen draag, ik maak excuses maar ik weet zeker dat ze het al weten. Ze hebben mijn littekens ook al een paar keer per ongeluk snel gezien, maar ze hebben er niets over gezegd en negeren het gewoon. Misschien zagen ze het niet goed of denken ze niet dat ik het zelf heb gedaan? Ik ben echt bang, het is nu alweer zomer en ze kunnen elk moment mij forceren om mijn armen volledig te laten zien en dan zullen ze echt weten dat ik al jaren aan het automutileren ben.
En ik haat hoe ik gedraag tegen ze, ik kan nooit een goed gesprek met ze houden, ik ben altijd geirriteerd en schaam me constant over wat ik zeg en doe. En ik probeer er te zijn, ik stel vragen over hun interesses, ik kook vaak onze maaltijden, ik wil enthousiast zijn voor ze maar ik voel altijd zo overduidelijk nep. En ik wil alleen maar vluchten naar mijn kamer en slapen en dromen dat ik iemand anders ben.
Alles is fout, niets wat ik doe is goed genoeg. Ik zit alleen maar te klagen ook al heb ik gewoon een eigen bed, eten en drinken, mijn eigen spullen, een best wel gezonde werkende lichaam. Ik heb alles en ben zo verwend maar ik kan alleen maar denken aan het gevoel dat ik niet mag bestaan. Alles voelt fout, alsof er altijd ogen op me staan, ik ga soms wel naar buiten maar het voelt alsof ik er niet mag zijn, alsof er elk moment iemand mij zal betrappen op iets illegaals ook al zit ik alleen op een bankje.
Ik weet dat ik erover moet praten, een baan moet vinden, dat ik vrienden moet maken, een studie moet volgen, iets.
En ik weet dat ik het echt niet zo erg heb, ik ben echt aan het overdrijven en ik moet me niet zo aanstellen.
Maar ik voel me bevroren, en elke keer wanneer ik probeer om 2 stappen vooruit te gaan voelt het alsof ik 2 jaar achteruit ga.
En ik heb het wel geprobeerd, met mn familie meerdere keren over een aantal jaren proberen te praten over mn sociale angsten maar ze begrijpen het echt niet en kunnen en willen niet helpen. (Ik ben gewoon verlegen en maak het zo moeilijk voor mezelf en iedereen). En ik heb kort gewerkt maar ze waren zo kleinerend naar me en nam me alleen aan omdat er niemand anders was. En ik vroeg uiteindelijk voor hulp bij de huisarts maar de psycholoog belde me nooit terug en het was allemaal zo gênant dat ik niet terug durfde te gaan.
Het is zo moeilijk om in m'n eentje steeds opnieuw nieuwe dingen te beginnen.
Ik zit vast in het verleden en ik ben bang dat ik alleen kan veranderen wanneer alles naar de klote gaat en ik mentaal pas echt stuk ga.
En dan worden mijn 'problemen' waarschijnlijk gedrukt op de mensen om me heen en daar hebben ze echt niet de tijd en energie voor.
Ik wil gewoon niet bestaan, Maar zelfmoord is ook geen optie want ik ben daar veel te bang of lui voor. En een oud vriend van mij en mijn moeder hebben zelf ook al pogingen gemaakt en dat was ook niet fijn om te horen.
En, en, en.
En ik moet nu echt stoppen met typen.
:)
En dit voelde zo dom om te schrijven. Ik ben normaal ook veel te bang om iets op internet te zetten, en ik ga er vast wel spijt van krijgen. Maar ja, ik wilde dit toch ergens kwijt en ben benieuwd of iemand dit ooit ook echt gaat lezen en wat er dan over gezegd wordt...
Niet dat ik echt een reactie verwacht maar, Herkent iemand zichzelf hier een beetje in? Wil er iemand met mij ergens over praten?
5Zou je eens willen kijken op ego centralis.nl
Wij bieden begeleiding , en stappen niet weg
Samen vinden wij altijd een weg voor een voor jou gelukkiger leven
Ik herken mij zelf heel erg in jouw verhaal. Ik ben zelf 20 en heb zelf ook heel lang last van sociale angst en een aantal maanden geleden ook mijn diagnose gekregen. Ik weet niet of het ooit weg gaat, maar ik weet wel dat het vertellen aan mensen en hulp zoeken het voor mij veel dragelijker heeft gemaakt. Ik wil echt dat je weet dat jij ook zeker hulp verdient en als je daar behoefte hebt kunnen we contact houden :)
Ik kan je niet voorspellen dat het ooit helemaal overgaat, waarschijnlijk niet...maar ieder mens heeft wat!
STOP i.i.g. met te denken dat anderen méér waard zijn, waar meet je dat aan af?
Niemand is helemaal gelijk aan n ander, ieder heeft z'n eigen taak/talent...jij dus ook!!!
Probeer te ontdekken wat jouw sterke punten zijn en ontwikkel die, dat is denk ik hoe de "natuur" het bedoeld heeft..
Makkelijk zal het waarschijnlijk nooit voor ons worden, maar "behapbaar"is ook al heel mooi :-)
Heftig sociale fobie (Verhaal 111)
1Angst (Verhaal 108)
Neerslachtige periodes duren eigenlijk niet zo lang. Maar ze zijn wel intens. (Verhaal 94)
Sociaal zijn gaat me beter af, maar echt contact maken blijft hetzelfde probleem als vroeger, dus ben ik veel alleen. En meestal gaat me dat goed af, maar soms zoals nu, vandaag, gaat het eens minder.
Ik heb geleerd dat het spreekwoord: na regen komt zonneschijn, wel degelijk klopt. Neerslachtige periodes duren eigenlijk niet zo lang. Maar ze zijn wel intens.
Ik werd ook steeds snel verliefd. En deed dan veel voor die andere, in de hoop dat het ook andersom zou zijn, ijdele hoop heb ik na vele relaties ondervonden, iedereen is zo met zichzelf bezig, dat ik dat uiteindelijk ook maar leer te doen, en me daarin probeer goed te voelen.
Ik zou graag mensen leren kennen waarbij ik me veilig bij voel, mensen zoals hier die ik begrijp en die mss mij begrijpen, zonder meer, waarbij ik mezelf kan zijn.
Het lijkt gemakkelijk, maar is het verre van ....
Ik heb doorheen mijn leven, verschillende therapieën genoten, en het helpt ergens wel, maar het veranderd je niet, hoe kan het ook anders. Je bent wie je bent .... dat is het lot. De enige die dat zou kunnen ben ik zelf .... maar hoe dat moet, weet ik zelf niet, maar kan ook geen enkele therapeut vertellen ....
Eigenlijk zou het fijn zijn, hier een chatfunctie te vinden. Om een stapje verder te kunnen gaan, en “lotgenoten” uiteindelijk ook echt te vinden. Iets waarin normale datingsites tekort schieten.
Een hulp voor mensen met een sociale angst, hier gecreëerd in een veilige omgeving, gemonitord door de site.
Ik ben nu bijna 60 en zit op dat vlak eigenlijk nog steeds in dezelfde situatie. Hoe kan ik lotgenoten vinden, mensen waarvan ik hier hun verhalen lees, die ik heel goed begrijp, maar die ikzelf, of op mezelf, niet kan vinden ....
2Maar ik weet nu wel dat het dat niet is ik heb dus mijn hele leven proberen om zo min mogelijk angst onzekerheid en contact met mensen te vermijden maar op school was dat lastig en ik leerde eigenlijk clownsgedrag aan deed alsof het eigenlijk goed met me ging maar als er vooral in gezelschap iets aan me gevraagd wordt klapte ik dicht aan wist niet meer wat ik moest zeggen volledige paniek
Duurde ook niet in winkels of feesten altijd onzeker en angst praten er met niemand over kon ik ook niet ik kan wel 100 boeken schrijven over situaties maar alles behalve fijn of leuk ik haalde in dienst mijn groot rijbewijs ben zelfs nog naar Libanon uitgezonden mijn dienst tijd was op zich niet slecht wel als je naar de kantine moest of naar een hoge piet bang voor gezag maar ik reed graag vrachtwagen maar ben dit nooit gaan doen omdat je dan weer na een kantine moet chauffeur cafe vreemde bedrijven daarom deed ik dat niet o wat lastig allemaal als ik aan het werk was en mensen keken naar mij of mijn handen dan begon ik al te beven en te zweten en ik ontdekte de drank perfect dan duurfde ik werkelijk alles en heb veel rare steunds uitgevoerd maar de volgende dag moest je toch weer na buiten en je hoofd laten zien scamde
Heb het idee dat ik zo anders na denk (Verhaal 107)
Ik heb het idee dat ik alleen op de wereld sta. Ik heb mensen om mijn heen die van mij houden. Ik heb vrienden en heb eigenlijk alles wel wat ik zou kunnen wensen. Maar ik heb het idee dat ik zo anders na denk en doe dan dat iedereen om mij heen doet. Ik weet dat niemand mij echt gaat begrijpen. Hoe ik denk en wat mijn gedachtens zijn.
Vervelende buren/eigen ervaringen vroeger (Verhaal 106)
Voltooid verleden tijd (Verhaal 104)
Ik ben sinds 02.01.2024 alleen.
Ik zit midden) van een rouwproces.
Mijn partner is 50mtr van huis dood neergevallen..
Hij ging savond zijn laatste rondje doen, met onze lieve hond. Luna, normaliter was/ is hij binnen 10/15 minuutjes terug, maar deze bewuste avond bleef hij langer weg, dan normaal.
Ik had al buiten gekeken of ik mijn partner al zag, maar niet te bekennen.
Ik had pyjama al aan, heb mij weer omgekleed, en ben hem gaan zoeken.W e wonen in een zeer rijke bosomgeving, dus ik had zaklamp meegenomen ivm de duisternis.
Ik dacht loop hem tegemoet, maar helaas ik zag hem niet. Ben doorgelopen , was inmiddels bijna 23 .oo uur tot ik een hond hoorde blaffen, maar ik herkende de onze nog niet, vanwege afstand. Ben weer doorgelopen, hoorde ik weer hond blaffen, toen herkende ik onze lieve Luna blaffen: ik riep haar… ze kwam hard aangerend naar mij toe, sprong tegen mij aan, draaide zich om, rende weer gelijk terug, naar waar ze vandaan kwam….. ze ging naast mijnpartner liggen. Ik was in shock, want ik kon al zien, dat mijn partner dood 🥺😢😢 was, ik begon te roepen, wordt wakker. Wordt nu toch wakker….
Inmiddels was er een auto aankomen rijden, die stopte, omdat ze mij in paniek in donker zagen. Er stopte 2 jonge ( mannen/jongens) uit ze belde gelijk 112. Hoe lang dat het duurde voordat ambulance er was weet ik niet meer..
Dit is nu bijna 2 maanden geleden.. in begin wordt je geleefd, bezoekjes van mensen wordt steeds minder..
HET GEMIS WORDT DAARENTEGEN VEEL GROTER EN ERGER😢🥺
Er zijn momenten dat ik er mee om kan gaan, maar veel.momenten van niet.. Soms weet ik gewoon niet meer hoe mee om te gaan…
Het gemis het verdriet
Het was ook zo plotseling Mijn partner zwaaide en lachte nog toen hij het” laatste” rondje g
G ing lopen naar me met een handkus,
Uur later was hij dood😞
Hij liep zijn dood tegemoet..
Wat HOU/HIELD ik van die man❤️❤️❤️
We hadden het zo fijn en goed samen en…. dit is nu “ SAMEN”
VOLTOOID VERLEDEN TIJD😥🥺😢 ,,
Hij is gestorven aan een dubbele longembolie
Wanneer neemt dit gemis en verdriet af.
1Ben ik dan abnormaal? (Verhaal 59)
2Het feit dat je nu de behoefte hebt om even alleen te zijn is helemaal prima. Dat maakt van jou echt geen "abnormaal" persoon. Doe vooral waar je zelf goed bij voelt. Kijk alleen uit dat je jezelf niet gaat isoleren. Dus zolang het alleen zijn helpend voor je is, is het prima. En als je gaandeweg weer behoefte krijgt aan contact, kan je het altijd nog opzoeken.
Liefs en sterkte
Ik ben 31 jaar en introvert (Verhaal 99)
1Daarna ging ik naar de gym. Daarna dieet.
Doe aan meditatie, het klinkt stom, maar het kalmeert heel erg als je 10-30 minuten door kan komen.
Eet genoeg. Ik at te weinig en daardoor werkte mijn brein niet goed (ik onthield niks) en ik was altijd negatief/depressief.
Beeld je eens in. Je bloost. En dan. Niemand boeit dat echt wat hoor. Ik bloos constant. je zit in een negatief beeld.
Door kleine veranderingen krijg je meer zelfvertrouwen en voel je je beter/sexier. De kunst tot vrienden maken - kijk mensen in de ogen aan en glimlach. Als ze terug glimlachen, bingo. Daar is je entree. Je kunt een gesprekje beginnen. Al praatje over pino en hoeveel veren ze heeft. Soms maakt het niet uit waar het over gaat. of je kijkt naar wat de persoon doet. ''Zo, jij kan veel liften op de bench''.
Je moet jezelf gelukkig maken. Niemand gaat het voor je doen. En je kan het beter nu doen: we hebben een gelimiteerd leven. We kunnen beter genieten van wat we nu hebben dan dat we er ons druk om maken. Als je iets wilt doen; Doe het! Maakt jou het nou uit wat iemand ervan denkt. Mensen hebben altijd wel een mening. Maar dat betekent dat er dus ook iemand met een mening tussen kan zitten die het leuk vind wat je doet. Het is niet de bedoeling dat iedereen ons mag. Het zijn er altijd maar een paar. Daarom is er altijd zoveel bonje, al gaat het om een burenruzie haha.
Je hoeft geen popster te zijn. Al help je maar als vrijwilliger ben je al een held. Je moet meer geloven in jezelf. Iedereen is maar mens. We willen allemaal gelukkig zijn/het beste voor onszelf/vinden iets eng etc. En iedereen wil zichzelf zijn. Dus als je gek wilt zijn, wees gewoon gek! Schaam je er niet voor. Own it. Veel mensen zijn gek, op gekke mensen (see what I did there LMAO)
Ik heb sociale angst en suicidale gedachten (Verhaal 7)
Hallo, ik heb bijna heel mn leven last van sociale angst ik heb hier bijna mijn hele leven al last van gehad maar de laatste tijd is het erger geworden.
Ik heb in het verleden als secretaresse werk maar vond het dan ook al moeilijk om me "gewoon"te gedragen omdat ik extreem verlegen ben en daardoor het gevoel had dat ik niet veel te vertellen had en ik niet mee kon doen met grapjes daardoor werd ik vaak buitengesloten.
Ik heb ook een paar keer een suicidepoging gedaan omdat ik het gewoon niet meer een uitweg zag, daarna ben ik ook nog eens ontslag gekregen op mn werk en ik zit nu echt in een sociaal isolement.
Ik heb geen vrienden meer over en heb alleen mn familie nog om op terug te vallen, ik denk vaak of het niet beter is als ik er niet meer zou zijn.
Ik hoop dat iemand zich een beetje herkend in mijn verhaal want zou graag in contact willen komen met mensen die dit ook meemaken en ik wil niet langer alleen zijn met mn gevoel, dat heb ik al lang genoeg gedaan.
Ik ben extreem verlegen dus zou best kunnen dat het in het begin moeilijker gaat dat wil ik er wel even zeggen van tevoren want ik wil niet dat die persoon die hier op reageert denkt dat het aan hem ligt.
Ik hoop echt dat er iemand zit in mijn situatie en dan we eventueel verhalen kunnen uitwissellen dat zou ik echt heel fijn vinden. Ik zit ook vaak met suicidale gedachten herkent iemand dit ook?
21Heb je hier nog steeds last van?
Herken het zeker. Wees gerust, je bent niet de enige!
Ik herken het ook, weet niet of je hier nog last van hebt, ik heb wel goeie therapie gehad maar zit wel in een isolement nog helaas.
Sterkte!
Ik heb deze periode ook meegemaakt . Het is zwaar en vooral eenzaam. Bij mij ten gevolge van een PTSS ervaring op late
Leeftijd. Ik ben van nature introvert en houd niet van feestjes. Informeel contact bij werk vermijd ik liever. Ik heb diep gezeten, maar ben daar nu uit. Mail contact wil ik je aanbieden om te delen.Ik leef met je mee, ik weet hoe ellendig het kan voelen. Man, 59 jaar.
***************@*********
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Hoi hoi ik herken het heel goed hoe oud ben je anders zou ik ook graag contact willen
Ik herken me wel in jouw verhaal. Ook ik ben erg verlegen en leef in een sociaal isolement. Mede hierdoor voel ik mij erg eenzaam en alleen. Ook heb ik net als jou vaak suïcidale gedachtes. Misschien kan ik een luisterend oor voor je zijn of kunnen we mekaar enigszins helpen/steunen. In ieder geval veel sterkte gewenst, groetjes Wilfred (*************.com)
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen. Op onze pagina tips bij eenzaamheid staan laagdrempelige tips voor het contact leggen met mensen. https://www.therapiepsycholoog.com/forum-tips-eenzaamheid.)
Groetjes
Kan ook laatste tijd niet goed meer dingen opbrengen met andere mensen ookal heb ik angstremmers. Maar die werken nier meer zo goed. Ik hou ook vaak dingen voor mezelf en dat eindigt dan in dat ik het allemaal niet meer zie zitten en dood wil te moe ben. En onrustig
Ik ben hiervoor in therapie, al voor de vierde keer, maar het helpt mij nog er weinig. En de vorige therapieen hebben ook niet geholpen. Tegen mij zeggen ze dat het alleen maar beter kan worden. Maar dat ik het aan moet pakken. En dat kan alleen door met mensen in contakt te gaan, en dat is nu juist waar ik zo bang voor ben, en het ook altijd voor mijn gevoel fout, zeg maar heel fout afloopt. Ik zou graag met je willen mailen hierover, om elkaar tot steun te kunnen zijn, maar hoe we elkaars mail adres krijgen weet ik niet. Volgens mij kan dat hier niet.
Heel veel sterkte van een mede strijder. Ik ben verhaal 50.
Ik zit zelf niet in deze situatie maar ik heb een broer die op het moment precies het zelfde voelt als jij. Ik maak mij dan ook vreselijke zorgen om hem. Misschien hebben jullie steun bij elkaar.
Ik herken je verhaal ik ben al bijna 31 en al zo lang last van sociale angst dat ik mezelf opsluit vaak want alles word me snel teveel. Ik ben ook bang voor hechte banden kan soms kotsen en spierpijn hebben van angst . Ik trek het dan niet en denk aan zelfmoord. Ik probeer wel sociaal te zijn en niet dingen te vermijden maar meestal met drank erbij zodat ik me zelfverzekerder voel.
Wat vervelend voor je dat je zoveel last hebt van sociale angst en dat je vaak denkt aan zelfmoord. Hoe gaat het nu met je? Heb je enige vorm van steun van, familie, vrienden of partner?
Heb je ook een vorm van hechtingsproblematiek, waardoor je bang bent voor hechte banden met mensen?
Heel veel sterkte gewenst, en ik hoop dat je je langzaam aan veiliger gaat voelen in de wereld.
Lieve groet,
Dewi
Sterkte, ik weet een beetje wat het is om sociaal angstig te zijn. Laat me weten als je daarover wilt uitwisselen dan vinden we elkaar wel, nogmaals sterkte,
Martin 43
Ik hoop dat ik binnenkort therapie krijg ervoor, ben als ik thuis alleen zit xo gauw somber en zie amper nog een uitweg.
Vroeger gepest en mishandeld..dus oude pijn . Maar je mag mij ook benaderen, alhoewel dat hier niet gaat geloof ik. Helaas. Sterkte meid .. de beste hebben t hier het moeilijkste
Sterkte ermee, ik kan erover meepraten hoé verschrikkelijk dit is …..
Ik zit met hetzelfde probleem , ook angststoornis . Maar ik lees niks over jouw eventuele medicatie of therapie . ZO kun je toch niet verder wat “ aanmodderen “ want ik denk dat je op eigen houtje hier niet uitkomt ….(?) I
Ik wacht nog op oproep van therapie ….
Beterschap voor je.
Hou je emoties niet voor je. Spreek ze uit. Zeg het als je iets lastig vindt of niet leuk vindt.
Sociale angststoornis (Verhaal 101)
Ik ben 34 jaar en ik loop al een tijd rond met een sociale angststoornis. Ik heb sinds kort een andere baan, waar ik veel meetings heb en laatst ook een kerstdiner. Ik denk dat mensen op me neer kijken op het moment dat ik met ze spreek en het gesprek niet lekker loopt, mensen weglopen als ik bij ze kom staan en elkaar raar aankijken als ik iets zeg of lach. Wanneer ik met iemand praat of een groep de aandacht op me vestigt, krijg ik een vreemd gevoel in mij rug (spanning), wat resulteert in vochtige ogen tot bijna huilen. Als ik een dag op kantoor zit, ben ik daarna erg vermoeid. Herkent iemand zich hierin?
2Het lijkt me dat je een alechtoon bent met wat gebrek in taal en spraakwijze.. zo komt het over waneer ik je probleem lees..
Het is goed om angstig te zijn, want dat zet je aan om je te verbeteren, zijnde moreel, kennis of met wat het ook moge zijn..
Ben ervan overtuigt dat je iemand bent dat er om vecht om de beste te zijn en uit te blinken in alles wat je doet, zijnde je beroep, sociaal leven en alles wat er omheen hangt..
De oplossing is vrij simpel, gooi het om..
Haal het uiterste vanjezelf,, zowel sociaal als profecioneel maar dring het niet op..
Doe het niet om waardering, maar uit zelfrespect..
En de zon zal schijnen zoals jij verwacht.
Veel geluk,
Jaime
Als het wel zo is dat ze gemeen zijn:
Je hoeft niet in hun norm te passen. Want zo hoeft niemand je te behandelen. Je bent goed zoals je bent.
Misschien is het wel het tegenovergestelde; zijn ze jaloers op jou.
Soms doen mensen gemeen op die manier omdat ze vinden dat je leuker dan hun bent en dat mag dan niet van hun. Maar - dat is hun probleem. Maak hun probleem niet jouw probleem. Glimlach en loop door! Daar heb je ze het hardste mee. Misschien willen ze jou juist onzeker maken.
Je bent goed zoals je bent. Als zij onduidelijk zijn over dat er iets is, dan is er niks aan de hand. Want dan zouden ze dat duidelijk moeten maken. Ze zijn toch volwassen genoeg om dat te doen?
Het probleem met een sociale angststoornis is dat we vaak het probleem naar onszelf toe trekken. Maar andere mensen kunnen ook fout zitten. Maar dat is iets wat we over tijd moeten leren en dat lukt niet in 1 dag.
Rijk sociaal leven, maar bang om boodschappen te doen (Verhaal 54)
Zijn er mensen die effectieve tips hebben om van deze angst af te komen? Dit zou zeer welkom zijn. Ik ben er helemaal klaar mee en ik wil gewoon weer naar het dorp kunnen en het ook leuk vinden om daar naartoe te gaan.
4Ik volg nu een gratis challenge bij Sebastiaan van der Schier, Een video cursus, 30 dagen, elke dag 15 minuutjes.
Motiveren en informatie, en het werkt
Succes !
André
Of de youtube van Gary Maddison, Social anxiety hypnose 15 minuten.
Stel je dit voor, wat zou er gebeuren als het zo was? Stel je voor dat je bloost, trilt en zweet. Vaak zien mensen niet eens dat er wat aan de hand is. Ze denken dan dat je net wat hard gelopen hebt ofzo. En als ze het wel zien - wat maakt hen dat nou uit. Als iemand je bevooroordeelt is het geen echte vriend. Je vrienden zouden je moeten mogen ondanks dat je een soort paniekaanval krijgt. Blozen/trillen/zweten. Het zijn allemaal normale lichamelijke reacties hoor. kan ook zijn dat het de tijd van de maand is, weten zij veel.
Weet je wat jij moet doen? Jij moet opletten op wat zij doen. Kijk ze aan/kijk naar hun mimiek. Je hersenen hebben moeite met naar binnen keren (in je eigen gedachten) terwijl je je focust in het nu. Misschien zijn zij wel juist aan het blozen/trillen/zweten of zijn ze wat zenuwachtig. Nou dat is dan makkelijk voor jou, jij weet hoe dat is. En als ze blij kijken? Niks te vrezen! Gezellig! We zijn allemaal mensen. Iedereen heeft hier van tijd tot tijd last van. En de meeste mensen doen als jij; ze proberen het te verbergen. Daarom zie je het soms niet.
Wie ben jij als persoon. Ben jij een goed persoon? Wat maakt het uit als je dan wat trilt! haha. Gekkie. Je maakt het moeilijker dan het is.
Je hoeft niet perfect te zijn. Niemand is perfect. Je mag fouten maken. Daar leer je juist van.
Op de achtergrond willen blijven, + meer aandacht willen (Verhaal 105)
Ik ben 21 jaar en heb denk ik ook last van een sociale angst (Verhaal 90)
Op de basis- en middelbare school ben ik vaak uitgelachen geweest. Ik had dit wat overwonnen op de middelbare school maar toen ik 16 was, werd ik weer heel erg uitgelachen. Daardoor klapte ik precies toe, ik was bang, durfde niets meer zeggen en was altijd stil. Ik durfde niet meegaan naar feestjes, uitgaan .... omdat dat echt moeilijk was door mijn onzekerheid.
Dan ben ik van school verandert maar alles bleef moeilijk. Ik durfde nog steeds niet naar feestjes, uitgaan en heb dat zo jaren vermeden. Toen ik naar het hoger ging was corona er dus dan had ik geen last van al deze dingen. Ik ben dan van opleiding verandert maar daar weer had ik het gevoel er niet bij te horen. Nu volg ik deze opleiding via afstand. Ik moet nog af en toe naar school en ga ook werken als student in de week. Ik heb ook een vriend en voel me wel gesteund door mijn familie. Vrienden heb ik amper en dat vind ik best jammer. Ik zie er ook enorm tegen op om uit mijn veilige cocon te kome als ik eens naar school moet of moet gaan werken als student. Ik heb daar ook weer het gevoel dat ik er niet bij hoor en ben echt heel onzeker. Ik kan precies nooit mezelf zijn en heb moeite met praten dan. Ik ben altijd bang om beoordeeld te worden, genegeerd te worden en als ik soms wel iets zeg heb ik het gevoel dat mensen heel raar kijken naar mij. Achteraf overdenk ik dan altijd hoe het geweest was, hoe ik me gedragen heb ... en dan steek ik altijd in m'n hoofd dat niemand mij leuk vind, dat ik raar ben enz.
Door mijn laag zelfbeeld is het moeilijk om mezelf open te stellen en met iemand een goede band op te bouwen. Maar oh wat zou ik dat graag willen, een paar goede vriendinnen waarbij ik mezelf kan zijn.
Om de familie en vrienden van mijn vriend te ontmoeten ben ik ook heel bang. Als mijn vriend me meevraagt naar een feestje op zijn werk heb ik al angst van tevoren. Ik ben bang dat ik anders ga zijn, dat ik niet veel ga kunnen zeggen en dat ik me weer onzeker en uitgesloten ga voelen. We zijn ondertussen al 1,5 jaar samen maar ik heb zijn familie, vrienden... nog steeds niet ontmoet uit angst. Hij weet ervan af maar ik denk dat hij me niet zo goed begrijpt. Hij probeert me dan wel tips enzo te geven en me gerust te stellen maar dat helpt niet veel.
Ik zou het heel fijn vinden om in contact te komen met mensen die hier ook last van hebben.
4Hoe gaat het nu met je? Het is nu eind september 2023. Zijn er al dingen verandert? Zou je dat graag willen? En hoe graag zou je dat willen? Ik ben een mini cursus aan het maken voor jongeren tussen de 18 en 25 jaar. Zou jet het durven om mee te doen? Zodat je voorgoed van dat gevoel afkomt? Stuur me dan ajb een mailtje, lieve groeten Annemarie
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Ik herken me hier zo in! Door mijn sociale angst durfde ik niet meer naar school en ben ik nu gestopt met mijn opleiding. Ik heb een lieve vriend en ik had ook wat vriendinnen, maar door een burn-out ben ik die kwijtgeraakt. Ik durf niet mee naar mijn vriend zijn familie omdat ik bang ben dat ik een paniekaanval ga krijgen of gekke dingen doe. Hij is over 2 weken jarig en viert dat met zijn hele familie, en ik zit daar al een maand lang over te stressen.. Ik heb eigenlijk nog nooit can iemand anders gehoord dat ze hetzelfde meemaken dus ik zou graag met je in contact willen komen :)
Groetjes Diede
Het is een paar maand geleden dat je hier schreef. Ik wist niet eens dat dit bestond. Maar ik kan mij heel goed in jou verplaatsen. Ik snap de stress en angst heel goed.
Hoe gaat het nu met je?
Ik heb zelf niet echt vriendinnen en anders heb ik het idee dat ze het altijd leuker hebben met andere meiden omdat ik niet goed ben in het contact (onderhouden) en eigenlijk niks durf te ondernemen. En zeker niet meer uitbundig ben.
Het lijkt mij erg leuk om in contact met je te komen.
Ik weet niet hoe dit hier allemaal werkt. Maar als ik mijn insta hier neer zet @mandy.gch misschien werkt dat.
Voel je tot niks verplicht hoor
Ben zo alleen. Heb vrienden nodig ): (Want niemand begrijpt me) (Verhaal 100)
Ik Vind me zelf zo lelijk. Ik durf geen oogcontact te maken. En Durf mijn emoties niet te tonen. Heb sociale angsten. Ik durf helemaal niks. Ik durf eens nie buiten te lopen. :( of naar buiten te gaan. Heb geen vrienden. Na m'n 18e gestopt met school. ik spijbelde ook al altijd... Werd m'n hele leven wel gepest. ben al bijna 3 jaar thuis... heb niemand. Ik durf voor mezelf niet optekomen. Ik durf eens niet telefonisch te praten.Te veel zelfmoordpogingen gedaan. Heb vrienden nodig. 😞
Ik zou graag vrienden willen maken maar durf dat eens niet. Mensen die net zo alleen zijn en te veel sociale angsten hebben zoals ik, Zouden jullie vrienden met me willen worden.? Zo kunnen we elkaar ook helpen en ondersteunen met alles.
Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing
3Alsof ik helemaal alleen op de wereld ben (Verhaal 39)
Hallo,
Ik zou graag hier even mijn verhaal willen delen want ik heb nu echt het gevoel alsof ik helemaal alleen op de wereld ben. Dat komt door mijn sociale fobie. Ik ben heel mijn leven al eenzaam. Ik vermijd ongeveer alles wat te maken heeft met sociale interactie. Het kost me zoveel energie om bv een vriendschap te onderhouden En nieuwe aan te gaan. Ik walg van verjaardagen en vermijd dus ongeveer alles. Nu ben ik 41 en heb heel mijn leven zeg maar geworsteld met dit probleem. Toen ik 24 was heb ik een jaar in een kliniek gezeten voor deze angststoornis en depressieve klachten. Ook automutilatie was mijn uitlaatklep. Nu ik ouder ben merk ik jee ik heb straks niemand die mij zou missen.
Kanttekening ik heb een dochter en een lieve vriend. Mijn vriend heeft vrienden zat en telkens als er dus een verjaardag aankomt van zijn vriendengroep levert dat zoveel spanning bij mij op dat ik hem dus wegduw.
En vind dat hij maar iemand moet zoeken die wel dat soort dingen kan delen met hem.
Ik vind het echt soms een opgave om te leven.
Maar ik heb Dus een dochtertje waarvoor ik door moet gaan. Zij heeft ook geen vader dus ze heeft mij alleen.
Herkennen mensen dit?
Liefs
G
7Ik herken me wel in jouw verhaal. Ik ben 47, en heb ook heel m'n leven al last van sociale fobie. Ik voel mij hierdoor enorm eenzaam en alleen. Misschien kan ik een luisterend oor voor je zijn of kunnen we mekaar enigszins steunen/helpen. Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe. Groetjes Wilfred (********************.com)
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen. Op onze pagina tips bij eenzaamheid staan laagdrempelige tips voor het contact leggen met mensen. https://www.therapiepsycholoog.com/forum-tips-eenzaamheid.)
Ben toch niet interresant. Ik geniet niet van het leven. Alles is zo saai als je altyd alles in je eentje moet doen. Ik hoop maar dat ik niet heel oud ga worden.
U zegt dat uw angst klachten rond uw 16e zijn begonnen. Ik weet niet hoe uw opvoeding was, en wat voor boodschappen u thuis heeft gekregen? Kennelijk moet er wat gebeurd zijn waardoor u zulke angsten ontwikkeld heeft? Ik hoop dat u dat kunt achterhalen, en bij de kern van uw angsten kunt komen.
Ik kom uit een disfunctioneel gezin met een alcohol verslaafde vader met een Narcistische persoonlijkheids stoornis, en een moeder die onderontwikkeld is. Van jongs af aan heb ik de boodschap gekregen dat alles mijn schuld is, ik niet goed genoeg ben (hoe goed ik ook presteer en mijn best doe) en dat mensen gevaarlijk en niet te vertrouwen zijn.
Door mijn onveilige thuissituatie, ben ik altijd bang geweest voor de wereld, voor mensen. In de natuur en onder de dieren heb ik mij altijd het fijnste gevoeld. Nog steeds is dat zo, maar langzaamaan is daar verandering in gekomen.
Sinds mijn nieuwe relatie met een hele liefdevolle en empatische man, ben ik voor het eerst in mijn leven een veilige bedding gaan voelen. Eerst voelde ik de veilige bedding alleen bij/in hem, maar niet in/met mijzelf. Langzaamaan (er is jaren overheen gegaan) kan ik zeggen dat ik de veiligheid ook in/met mijzelf voel. Door de veilige bedding die hij mij geeft, zijn er heel wat processen op gang gekomen. Zonder die veilige bedding had ik niet kunnen groeien, en tot allerlei inzichten en realisaties kunnen komen.
Het is heel belangrijk en een eerste levensbehoefte om een veilige bedding te hebben. Vanuit daar kunnen we ontdekken en groeien in de wereld.
Ik hoop dat u ook iemand heeft (familielid, vriend/vriendin, kennis, therapeut, lotgenoot etc) waar u een veilige bedding ervaart, en alles er mag en kan zijn. Het is okey om kwetsbaar te zijn. Het is okey om gevoelig te zijn, Het is okey om iemand nodig te hebben. Het is okey om angsten te hebben. We zijn allemaal mensen, en we hebben allemaal een pad te gaan in deze wereld. Zonder obstakels kunnen we niet groeien/ontwikkelen.
Dewi
Vaak wordt je “ ook gevormd” door de omgeving…
Mijn leeftijd is 69 dit jaar 70.. moeilijk om op deze leeftijd nieuwe vrienden te maken, kan wel, maar…..
ik wens ieder van jullie heel veel liefde, begrip( v anderen ) toe en natuurlijk heel veel 🍀🍀
steeds meer last van sociale angst (Verhaal 103)
1Ik herken me erg in het in je hoofd zitten en o je hoede zijn.
Ik probeer zelf door te gaan en dus zoveel mogelijk te gaan naar afspraken, maar ook me letterlijk door vergaderingen van werk heen te slaan. Ik hoop dat exposure het uiteindelijk vermindert. Tegelijkertijd kost het zoveel energie om altijd op je hoede te zijn, wat het lastig maakt om het vol te houden.
Ik probeer iedere dag te sporten en te mediteren. Dat helpt me niet perse in de sociale angst, maar wel in mijn algehele gemoedstoestand.
Bedankt voor je bericht.
Steeds het gevoel dat ik niks te vertellen heb (Verhaal 96)
3Ik herken mij heel erg in je verhaal. De angst vooraf aan sociale gelegenheden, het idee niks te vertellen te hebben en de angst om in een groep te zijn en daarmee bang dat de aandacht op mij gericht gaat worden. Ik struggle hier ook al langere tijd mee.
We zijn al verder in de tijd. Hoe gaat het nu met je? Heb je hulp gezocht? Kan je er inmiddels met je vriendin over praten?
Er over praten is heel moeilijk maar het kan je helpen om je niet zo alleen te voelen in je strijd als er ook andere zijn die hier vanaf weten en wellicht je kunnen steunen. Je familie , vriendin, vrienden of professionele hulp (heeft mij erg geholpen).
Daarnaast werken verdovende middelen als alcohol en drugs averechts. Ik ging vaak meer drinken zodat ik mij minder angstig zou voelen maar vaak voelde ik mij alleen nog maar meer angstiger, helemaal de dagen erna. Geen idee of dit voor jou ook geldt maar wellicht heb je er wat aan.
Ik kan je helaas geen gouden tip geven hoe hier vanaf te komen want ik heb die zelf ook helaas nog niet gevonden. Het begint denk ik met praten en goed voor jezelf zorgen en als je ervoor openstaat kan psycho therapie ook goed werken.
Mocht je verder willen praten hoor ik het graag!
Groetjes,
Marre (29 jaar)
Zoek een plek waar je alleen met een warme tas koffie kan genieten met een zacht instrumentaal muziekje,
Neem de tijd en dring het jezelf niet op..
En stilaan vraag je zelf, waar liep het mis..
Want dat is wat jou in deze situatie gesleurd heeft..
Je weet het maar je bent bang dat het erger zou worden als je het verhaalt..
Het is iets dat je bang om bent om het te verliezen.. heel zeker betrefd het om een persoon waar je sentimenteel sterk aan gebonden bent..
Aanvaard het zoals het is en laat de tijd het blussen, of kom op voorjezelf,
Voor het erger word..
Bij de eerste keus ga je langzaam lijden, bij de tweede ga je het verdoemen van pijn, maar die pijn zal je verlossen...
Veel geluk
Jaime
Geen woord over mijn lippen (Verhaal 48)
Ik ben 17 jaar en ik denk dat ik ook met een sociale angst zit. Op school voel ik me heel oncomfortabel. De enige 2 momenten waarbij ik volledig mezelf kan zijn is bij mijn gezin en op vakantie, omdat ik het gevoel heb dat ik de mensen die ik er in het openbaar zie, toch nooit meer zal tegenkomen. Ik vind het echt vreselijk op school, want ik kan door deze angst niet de echte versie van mezelf zijn omdat ik geen woord over m'n lippen krijg... Ik probeer me zelf elke dag ervan te overtuigen dat ik nergens bang voor hoef te zijn, maar elke keer weer als ik mij in een sociale situatie bevind, stijgt mijn stresslevel helemaal naar boven. Het vervelendste is gewoon dat ik niet mezelf kan zijn, want ik vind wel van mezelf dat ik een leuk iemand ben... Ik zou ook graag eens willen dansen op een fuif, jammer dat ik de "confidence" daar niet voor heb :(
Groetjes!
2Dus ik wil hier meer mee zeggen dat je zeker niet de enige bent van onze leeftijd die hier moeite mee heeft en dat je niet te veel druk op jezelf moet leggen want kleine stapjes zijn ook stapjes vooruit. Ik hoop dat dit je wat meer vertrouwen geeft!
Bedankt alvast
Tip wat voor thuiswerk of cursus kan ik doen? (Verhaal 102)
Postkamer medewerker leek me ook iets maar weet niet wat voor cursus je daarvoor moet doen. Wat voor werk past bij iem met sociale angst partime of thuiswerk het liefste. Ik ben nergens eigenlijkgoed in vooral niet in wiskunde en administratief werk helaas.
Mijn angst en gedachtes maken mezelf kapot (Verhaal 73)
2Wil ik mijn grenzen bewaken of ben ik gewoon bang? (Verhaal 89)
3Ik herken mij wel in datgene wat je schrijft. Ik twijfel ook vaak tussen; is het gewoon mijn behoefte of grens, of is het daadwerkelijk gebasseerd op angst. Ik ben opgegroeid in een disfunctioneel gezin, waar mijn behoeften, meningen en gezonde grenzen er niet mochten zijn. Heel beknopt gezegd, heb ik nooit geleerd wat grenzen en persoonlijke behoeften nou eigenlijk zijn. Gelukkig heb ik dat de afgelopen jaren geleerd, en dat gaat steeds beter. Ik merk ook dat juist mijn angsten afnemen, als ik juist luister naar wat mijn behoefte en grens in het moment is, en er ook daadwerkelijk ernaar handel. Ik weet natuurlijk niet of dit bij jou ook wellicht speelt.
Juist grenzen aangeven, en luisteren naar je eigen behoeften (wat heel gezond is), kan vaak een angst reactie geven, als je dat niet gewend bent, of uit zo'n milieu als ik kom.
Je schrijft : "Mijn vriendin wil graag...." Het is in eerste instantie de behoefte van jou vriendin. Je schrijft dat je het ergens ook wel leuk zou lijken, maar 24/24 met de groep samen, maakt jou doodsbenauwd.
Als dit ten eerste puur de behoefte is van jou vriendin, en niet die van jou, kan ik je benauwde gevoel wel voorstellen. Zeker als je wellicht toch besluit om mee te gaan, puur om in eerste instantie je vriendin en de anderen een plezier te doen.
Dat onze sociale batterij (wellicht door een introvert karakter, waar niks mis mee is) snel leeg is, betekend niet dat we dat moeten veranderen, en juist over onze eigen grenzen moeten gaan. Dat is juist ongezond, en tegendraads.
Als ik je bericht zo lees, lijkt het je ergens wel leuk om toch mee te gaan, maar wil je wel graag je eigen ruimte blijven behouden. Je wilt dus graag grenzen stellen, zodat jij zelf kan besluiten hoelang je met de groep kan en wilt zijn, en de tijd voor jezelf kan "opeisen" Het "klinkt" toch dat je wat ansgtig bent, om je duidelijke behoeften en grenzen te communiceren naar de groep.
Ik ben benieuwd of je toch bent meegegaan, en hoe het is afgelopen.
Lieve groeten,
Dewi
SUCCES !
En hoe is het verder verkopen?
Ga stapje voor stapje vooruit (Verhaal 95)
2Wauw, wat een heftig verhaal, maar tegelijk ook heel erg moedig dat je je zo kwetsbaar durft op te stellen. Jouw verhaal heeft mij heel erg geholpen, want het heeft mij het gevoel gegeven dat ik niet alleen worstel met een sociale angst en een verleden vol met pesten. Dank je wel. Ik ken je niet, maar toch wil ik je zeggen dat je heel erg waardevol ben.
groetjes Beer
Groetjes,
André
Mijn broer met sociale fobie wil euthanasie (Verhaal 71)
Dit verhaal gaat niet over mijzelf maar over mijn broer van 43.
Mijn broer lijd al zo lang hij zich kan herinneren aan een sociale fobie. Hij heeft een pest verleden en onze thuisbasis was ook niet al te best. Hij heeft een HBO opleiding, is charmant, begaan en zorgzaam. Maar ondanks deze kwaliteiten die hij zelf niet ziet werkt hij niet en heeft hij geen relatie. En dat laatste is zijn grote verdriet. Hij was graag vader geworden en zo de beste partner zijn. Maar het lukt hem gewoon niet. Hij denkt voor niemand van waarde te zijn heeft naar eigen zeggen niets te bieden. Hij kan het niet opbrengen om te werken omdat hij constant bang is om beoordeeld te worden en dat ze toch niets aan hem hebben. Dit alles breekt mijn hart en ik wil hem zo graag helpen. Gisteren heeft hij aangegeven naar de huisarts te willen om zijn euthanasie te regelen.. wij zijn als familie verscheurd.
Het is zo’n leuke lieve en knappe jongen en ik gun hem het allerbeste van de wereld. Ik weet alleen niet hoe ik hem kan helpen.
Zijn er mensen die deze ernst van sociale angst ervaren en therapie hebben gevolgd wat doeltreffend was? Of weet iemand iets over NVS of DBS?
4Wat vervelend dat je gebukt gaat onder sociale angst. Heb je enige vorm van hulp/steun hierin, familie, vrienden, partner of therapeut?
Lieve groet,
Dewi
Voor de buitenwereld lijkt het alsof ik een succesvolle intelligente knappe vrouw van 51 ben maar mijn destructieve gedachten geloven er niets van.
Ik ben zelf ook volop op zoek naar een oplossing maar je botst op zoveel onbegrip dat de moed/energie/hoop/vertrouwen volledig verdwijnt.
Volgens mij ligt de oplossing bij het vinden van begripvolle mensen die je stelselmatig terug doen geloven in je eigen kunnen door positieve ervaringen op te doen. Ik ben zeker dat die mensen er zijn, het probleem is ze vinden.
Ik hoop met heel mijn hart dat je broer blijft zoeken, ik doe dat ook (vele dagen lukt helemaal niet hoor en kom ik liefst niet buiten) maar vanaf ik terug een beetje energie heb probeer ik iets nieuws uit (al is het maar wat opzoekwerk of eens een mail sturen). Indien ik enige steun kan bieden, al is het dan als gelijkgestemden mag je het hier altijd laten weten. Liefs x
Ik hou van warmte, en ga nu in de winter naar Zuid Tenerife.
Zonnige groetjes,
André
Ben erg moe van alles (Verhaal 98)
1Het kwam als golven over me heen (Verhaal 97)
Is dit paniek?
Mvg
Mijn collega's bellen en appen, maar ik durf ze niet te antwoorden (Verhaal 63)
Ik ben Kim en ik ben bang, bang om voor het leven. Al sinds ik een jaar of 10 ben. Het begon met de scheiding van mijn ouders, en gaandeweg leek ik er mee om te kunnen gaan of beter gezegd bouwde mijn muur en masker zich op. Helemaal na een verre verhuizing, en allerlei problemen die het samengestelde met zich mee brachten: heimwee, missen familie vooral mijn vader en zus, ruzie, geld problemen, drugs, een lastige stiefbroer en toen mijn eigen problemen.
De middelbare school leek zonder angst,
ik maakte vrienden. Wel begon hier het roken,
af en toe drinken en wiet roken.Heel veel wiet te roken. De laatste 10 jaar is de verslaving erin geramd. Ik rookte samen met mijn twee vrienden en apart. Ik woonde zelf vanaf mijn 19e een lange periode samen met een van hen. Zij zijn inmiddels succesvol gestopt met blowen.
Ik ben sinds een aantal maanden gestopt met blowen, met in mijn angstige periodes een terugval. Wat ik aan niemand durf te vertellen.
Op het moment komt ik voor de tweede keer in 6 jaar over de vloer bij een psycholoog en volg ik weer cognitieve gedragstherapie. Naast mijn eerdere vastgestelde ADD, angststoornissen ben ik nu ook nog eens depressief.
Ik heb eigenlijk een leuke baan in de zorg, met vast tijden en leuke collega's waar ik een goede band mee heb opgebouwd. Maar de laatste maanden begon de motivatie minder te worden. Vorig jaar is er een collega overleden en er waren kleine problemen in het team en veranderingen natuurlijk door corona.
Deze week is een slechte week ik heb mij door middel van een appje voor de zoveelste leren afgemeld, ik vind bellen doodeng als ik een slechte week heb. Het liefst slaap ik dan dagen af en aan. Maar mijn collega's bellen en appen de laatste twee dagen, ik heb hen vertelt over de kern waar ik mee worstel. Ze appen en bellen mij en ik word daar erg zenuwachtig van. Zo erg zelfs dat ik ze niet durf te beantwoorden, zowel via de telefoon als via de app. Ik vind het doodeng ze te beantwoorden? Wat zeg ik ze?
2Wat vervelend dat je gebukt gaat onder sociale angst. Heb je enige vorm van hulp/steun hierin, familie, vrienden, partner of therapeut?
Lieve groet,
Dewi
Ik hoop dat het inmiddels beter met je gaat. ik las je berichtje en ik wil je graag op het hart drukken dat je niet alleen bent hierin. this too shall pass en na regen komt echt zonneschijn
Liefs,
Het gevoel dat ik nergens bijhoor (Verhaal 15)
Hallo,
Ik ben 42 jaar en heb al m'n hele leven het gevoel dat ik nergens bijhoor. Op school stond ik altijd aan de kant, ik was aan de stille kant, en ik voelde me uitgesloten.
Nu heb ik nog steeds problemen op feestjes of in groep. Ik weet nooit iets interessants te vertellen , en als ik al iets vertel heb ik het gevoel dat niemand luisterden of het interessant vind. Ik blijf dan ook meestal aan de kant zitten.
5Hoi trees
Ik voel hetzelfde en vermijdt ook liever feestjes enz.
Weet nooit wat te vertellen.
Ik ben verhaal 40 en weet mij ook geen raad meer hoe ik dat wil oplossen.
Ik voel dat ik contact wil maar durf niet en weet niet hoe.
Mvg
Ik wil jullie wel helpen.
Ik ben nu 59, en deel hetzelfde gevoel nergens bij te horen. Vroeger stond ik steeds aan de kant, zag de groepjes rondom mij. Ik stond eens bij het ene, dan bij het andere. Maar eigenlijk bij geen één.
Sinds een jaar heb ik ook het gevoel me niet man te voelen, maar ben ook geen vrouw.
Ik woon alleen, niet omdat ik daar voor kies, maar omdat het nu eenmaal zo gaat. Sociaal zijn gaat me beter af nu met ouder te worden, maar hetzelfde probleem blijft. Zolang het oppervlakkig blijft. Gaat het nog, maar echt verbinding krijg ik niet met anderen.
Voila moest het eens kwijt.
Gevangen in mijn hoofd (Verhaal 93)
Niet in staat om te reageren (Verhaal 92)
Vriendschapsrelaties (Verhaal 83)
Ik zou graag eens met iemand willen praten over hoe sociale angststoornissen en vriendschapsrelaties. Contacteer mij als jij eens met mij hierover wilt praten zou me echt helpen!!!
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
3Ik heb dit ook en zou hier ook graag over willen praten.
Mvg
Depressie door sociale angst (Verhaal 91)
Vandaag intake gehad bij een gespecialiseerde GGZ instelling en daar te horen gekregen dat ik door mijn sociale angsten een depressief ben.. ik vind sociale contacten aangaan erg lastig. Ik vermijd liever mensen. Hierdoor lukt het ook niet om mij werk te doen. Maar wat doe je als je niet veel mensen om je heen hebt. Heeft iemand tips?
Tips om minder angstig te zijn bij presentaties? (Verhaal 55)
3Dat je het alleen voor je docent kan doen.
Ik durfde het ook niet en ik mocht het dan doen met docent alleen op een andere dag.
En anders zou ik eerst eens oefenen met vrienden of familie, mensen waar je je goed bij voelt.
Goed voorbereiden, het is voorbij voor je het weet.
Ik wou dat ik meer of betere tips had voor je sorry,
Veel succes!
Dan ben ik eigenlijk al in zo’n negatieve spiraal dat ik voor anderen ga nadenken.
Wat mij helpt is proberen wat liever te zijn voor mezelf en te denken: ook al stuur ik nu een raar appje of is het raar dat ik een tijdje niks van me heb laten horen, het is in ieder geval een appje. En meestal helpt het ook als ik uitleg dat het niet zo goed gaat en ik de neiging heb om uit contact te gaan. Mensen zullen dan beter begrijpen hoe je werkt en meer begrip tonen
Ik had een keer een spreekbeurt over een profielwerkstuk dat bestond uit een theoretisch deel en het tweede deel waarin ik mijn ervaringen vertelde. Ik geloof dat toen bij mij het kwartje viel. Als eerste vertelde ik over mijn angst terwijl ik openlijk heel bang was. Dat hielp. Ten tweede vonden ze het theoretische deel niet leuk en mijn ervaringen wel.
Als ik nu moet spreken kies ik altijd een onderwerp waar ik zelf in geloof of enthousiast over ben. Ik laat ook altijd een 'ongemakkelijke' stilte vallen in het begin. Daarmee laat ik zien dat ik zenuwachtig ben en dat het oké is en creëer ik de mogelijkheid voor stiltes of bedenktijd. Die ik veel minder nodig heb omdat de druk er af is om elke seconde op te vullen met praten. En ik maak contact. Dat is cruciaal :).
Nog een beetje theorie omdat ik het leuk vind om op een podium te staan en zo wat dingen heb ontdekt. Er zijn volgensmij een aantal regels of wetten.
1 Je bent ondergeschikt aan het publiek, dwang of presteren werkt niet.
2 Je maakt contact. Je laat jezelf zien ook als dat kwetsbaar of bang is. Ook laat je merken dat je het publiek ziet. Het publiek is en soort super persoon met zijn eigen behoeften en gevoelens. Het wil gezien worden.
3 Je neemt het publiek mee op reis. Maar dat doe je vragend want dwang(1) is verboden :)
4 Het publiek wil alleen mee als je echte emoties laat zien. Dus doe niet of je enthousiast bent als je het niet bent. Beter is het om eventueel met wat schaamte te zeggen dat je niet enthousiast bent over je eigen verhaal. Liever oprecht bang dan vals stoer.
5 Blijf deze regels de hele tijd toepassen. Merk je dat het publiek verveeld raakt of geërgerd, benoem dat dan. Het publiek voelt zich alleen prettig als het gezien wordt en vrij mag uiten en voelen wat het voelt. Als je de ergernis van het publiek negeert is dat erger dan het publiek actief ergeren.
6 Ik vind het altijd leuk om het publiek te betrekken door vragen te stellen en daarop te reageren.
7 Als het publiek tegen je is no matter what, vergeet het. Je kunt proberen om het te benoemen en te vragen wat zij dan willen maar als ze niks willen kun je beter je biezen pakken en het terug geven aan degene die jouw vroeg het praatje te houden.
Ik kan 'publieken' laten huilen, lachen, boos maken, in verwarring brengen, enthousiast maken en ontroeren. Ik ben altijd blij als na afloop iemand naar mij toe komt om mij te bedanken. Complimenten, hoe goed ik zou zijn daar kan ik niks mee. En zelfvertrouwen hebben of uitstralen vind ik overbodig. Als het maar echt is.
Tja en huilen. Als het niet veilig voelt .. das wel vervelend. Daar weet ik ook niks op. Maar als je het kan vertellen voor de groep.. en ze schieten je niet af .. dan kun je misschien zelfs wel huilen en met een glimlach zeggen: 'kijk daar heb je het haha'. De meeste mensen vinden spreken heel eng dus de meeste zullen ook respect hebben als je ondanks je kwetsbaarheid toch daar gaat staan en door gaat of stopt maar het wel geprobeerd hebt.
Ik ben heel bang als ik met iemand alleen ben ook met mensen die ik heel goed ken. Daarom ging ik hier kijken.. ik kreeg net wel een idee dat deze tips misschien daar ook wel bij werken ..al denk ik ook 'het zal wel' want ik heb al zo veel geprobeerd.. maargoed blijkbaar is de spreekangst wel weg gegaan. Ik ben nog bang hoor maar ik vind het ook leuk en het is geen doodsangst meer of dat ik lijkbleek en kotsmisselijk het klaslokaal moest verlaten.
Ik ben heel bang wat mensen van me vinden (Verhaal 5)
Ik vind het heel spannend om in het openbaar met iemand te praten, omdat ik dan heel bang ben wat mensen van me vinden.
Zodra ik het gevoel heb dat iemand een praatje met me wil beginnen pak ik snel m’n telefoon en doe ik alsof ik heel druk bezig ben. Handig, zo’n telefoon om je achter te verstoppen, maar ik zou graag meer contact met andere mensen willen.
Als ik maar zou durven…
6C.
Zo herkenbaar.
Mijn sociale angst is (denk ik) ontstaan door een laag zelfbeeld wat ik heb overgehouden uit mijn kindertijd (diagnose 'zwak begaafd'),
Tot ik na vele mislukkingen en het gevoel 'gek' te zijn mij heb laten testen en ADHD blijk te hebben. Mijn IQ is gemiddeld maar...
Ik moet wel met een ander label dealen, namelijk die van ADHD.
De vele mislukkingen,impulsieve acties en confliten die helaas passen bij die klote aandoening hebben van mij een steeds sociaal angstiger en onzekerder persoon gemaakt.
Ik vermijd steeds vaker persoonlijke interactie met b.v collega's .
Ik ben nu 63 en heb mij altijd onzeker gevoeld in het contact met anderen,en heb niet de illusie er na 57 jaar nog vznaf te komen.
Heb geen vrienden en geen hulp.
Raak snel in paniek lichtelijk en in de war.
Wil graag van het probleem af alleen weet ik zo goed niet hoe.
Durf je geen hulp zoeken/vragen of is er een andere reden dat je geen hulp hebt?
Hen je iemand waar je er een beetje mee over kan praten?
Dat kan echt helpen! Gewoon de stap nemen om hulp te vragen, dat is waarschijnlijk een van de moeilijkste stappen maar daarna wordt het beter, professionele hulp weet altijd beter wat het beste is voor wat jij precies hebt.
Ik wens je veel succes en hoop dat je de stap neemt om hulp te zoeken, ik weet dat het heel moeilijk is.
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen en hoe ik me moet gedragen als ik ergens ben waar veel mensen zijn.
Kotsmisselijk (Verhaal 87)
bruiloften,begrafenissen altijd gespannen gevoel waar ik ook misselijk van word en ooit moet overgeven van te voren.dagen erna nog last van de spanning.ben introvert.ooit heb ik wel eens dat ik helemaal geen zin heb en er kotsmisselijk van word om ergens naar toe te gaan ook al is het een gevoel dat het geen sociale angst is.
1Verjaardagen organiseren krijg ik slapeloze nachten van (Verhaal 88)
Uren na de vergadering voel ik de spanning nog in mijn nekspieren (Verhaal 74)
Er is een onderliggende angst bij veel mensen voor represailles als ze zich te kritisch opstellen, ik voel die angst zelf ook.
Zodra de bespreking begint bevries ik en hoop ik maar dat het niet escaleert. Ik ben zelf dan geen actief deelnemer aan het gesprek, wat ik mezelf later kwalijk neem, want het is laf en vanuit mijn functie wordt eigenlijk verwacht dat ik me actiever opstel.
Uren na de vergadering voel ik de spanning nog in mijn nekspieren, en kan ik de gedachten en zelfverwijten maar niet van me af zetten.
Ik denk dat ik me in groepen ergens altijd een beetje onveilig voel, zelfs bij vrienden ben ik heel gespitst op de onderlinge relaties en gevoeligheden.
Zelf vermoed ik dat de kiem hiervoor ligt in de tijd dat ik op de middelbare school in een heel nare klas zat, waar een constante dreiging van geweld heerste en een giftige sfeer.
Maar misschien heeft die sociale angst er bij me altijd wel ingezeten.
2Mag ik vragen wat voor werk u doet wat voor functie?
Ik ga huilend naar school en kom huilend terug (Verhaal 68)
1Goed dat je hier wel jouw verhaal kunt delen. Hopelijk lucht dat wat op. Als je het lastig vind om met je ouders te praten zou je ook kunnen overwegen een keer een afspraak te maken bij de dokter.
Veel sterkte met alles.
Altijd bang wat mensen van me vinden (Verhaal 43)
2Uit je bericht begrijp ik dat jij je soms erg bekeken en ongemakkelijk kunt voelen. Dit weerhoud je bijvoorbeeld om op een mooie zonnige dag lekker in de tuin te gaan zitten. Wat jammer dat je angst ervoor zorgt dat je niet goed durft te doen wat je zo graag zou willen. Onthoud altijd dat anderen meer met zichzelf en hun eigen leven bezig zijn dan met wie dan ook (net zoals jij zelf waarschijnlijk ook). Je beperkt jezelf in dit geval door je eigen gedachten die natuurlijk wel ergens vandaan komen (misschien uit je kindertijd?), maar niet van toepassing zullen zijn op de daadwerkelijke situatie: in de tuin zitten.
Probeer echt bewust te zijn van je negatieve gedachten. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Waarschijnlijk dat een buurman of buurvrouw een negatief oordeel over je heeft als ze je zien zitten. Dit is heel, maar dan ook heel erg onwaarschijnlijk. En al zou het zo zijn dat het bij een ander al negatieve gevoelens oproept wanneer jij alleen maar in je tuin zit, dan is dit toch echt een probleem van de ander. Die zou dan wel niet zo een leuk leven hebben, want als dat al negatieve gevoelens oproept bij een ander hoe zal deze persoon de rest van zijn/haar leven dan wel niet ervaren? Stel je voor dat het andersom is en jij ziet je buurvrouw in de tuin in het zonnetje zitten. Heb jij dan allerlei negatieve gedachten over haar en ga je dan aan iedereen vertellen dat je buurvrouw in de zon zat, hoe durft ze! ...Nee he? Dat dacht ik al ;).
Je schrijft ook dat je schoonmoeder vaak kritiek op je heeft. Ik weet natuurlijk niet waar deze kritiek over gaat en waarom zij zoveel kritiek op je heeft. Kun je dat toelichten? Mijn ervaring met mensen die extreem veel (onnodige) kritiek leveren is dat deze mensen zelf vaak gewoon niet zo gelukkig zijn met zichzelf. Het zijn vaak juist de mensen die wel eens kritisch naar zichzelf zouden mogen kijken. Wat ook zou kunnen meespelen is dat ze extreem gefocust is op het beste willen voor haar zoon en dat ze kritiek levert om het gevoel te hebben dat ze daardoor invloed heeft op jullie relatie. Hoe dan ook, ook voor je schoonmoeder geldt dat er een reden is voor haar houding die helemaal niet zoveel met jou te maken hoeft te hebben. Probeer het je daarom niet te erg aan te trekken en als ze veel onnodige kritiek levert kun je er natuurlijk ook gewoon een keertje wat van zeggen. Het is altijd goed om je grenzen aan te geven.
Je geeft verder aan dat je relatie lijdt onder je angsten. Zou je dat kunnen toelichten? Tot slot wil ik je meegeven dat het goed is om goed naar je angst te luisteren, want de kans is groot dat je het wegduwt. Wat probeert je angst je te vertellen? Waar ben je precies bang voor? Schrijf dit bijvoorbeeld voor jezelf op. Wat ook kan helpen is om je gedachten uit te pluizen aan de hand van het G-schema. Op deze (betrouwbare) website kun je een digitale flyer naar jezelf laten mailen waarin wordt uitgelegd hoe dit werkt: https://wijzijnmind.nl/psychische-klachten/psychipedia/cognitieve-therapie/gschema. Je leert via het G-schema deze negatieve gedachten te "vangen" en ze om te zetten in een meer helpende gedachte.
Het kan sowieso fijn zijn om te gaan schrijven (en dan echt met de hand). Koop bijvoorbeeld een schriftje en schrijf je angst op en pluis deze uit zoals hierboven uitgelegd. Door dit te doen "schrijf" je het van je af waardoor je het ergens kwijt kunt. Ook kan schrijven je echt helpen om je gedachten te ordenen en tot nieuwe inzichten te komen. Als je het gevoel hebt dat je angst de overhand neemt, kan het goed zijn om het met je huisarts te bespreken. Je huisarts kan je dan op weg helpen om bijvoorbeeld een psycholoog te vinden. Een psycholoog kan je natuurlijk ook goed helpen bij dit proces.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt! Liefs
Bizar om in dit werkveld te werken terwijl ikzelf last heb van sociale angsten (Verhaal 46)
Een tijd terug merkte ik dat ik sociale situaties vermeed, of dat ze heel beangstigend waren. Stations, binnenstad, vrienden. Zelfs appjes antwoorden was een dagtaak.
Veel blowen deed veel met m'n gevoel; ontspannen, of 'normaal' voelen. Hiervoor behandeld en al een goeie tijd clean.
Daarnaast was ik begonnen met een antidepressivum, en deze gestopt toen het wat beter ging.
Nu komen de gevoelens en paniek wederom terug en overweeg ik opnieuw te beginnen met de medicijnen en behandeling op de angsten.
Het is wat.
3Ik hoop doordat ik m’n verhaal deel je wat meer vertrouwen krijgt in jezelf en in je opleiding.
Ze heeft me jaren geleden gekwetst (Verhaal 27)
Ik heb last van sociale angst in bepaalde situaties. Het grootste probleem is dat ik in paniek raak/angst gevoelens bij mij op komen wanneer ik mijn schoonmoeder zie. Ze heeft me jaren geleden een x aantal keer gekwetst. Ik zie mijn schoonmoeder al een hele lange tijd niet meer. Ik ben hiervoor al eens bij een praktijkondersteuner ggz via de huisarts geweest, alleen was dit niet de juiste persoon om mij te helpen. Ze zei letterlijk dat ze niet kon begrijpen dat ik mij zo druk maakte om mijn schoonmoeder.
1Ik durf het mijn familie niet eens te vertellen (Verhaal 23)
Hallo iedereen,
Ik heb vanaf mijn twaalfde last van een sociale fobie, omdat ik op de middelbare school ineens gepest werd. Nu, 20 jaar later, heb ik nog steeds vaak last van mijn sociale angst en ben dan ook sinds kort gediagnosticeerd met een sociale angststoornis en een depressieve stoornis.
Ik volg inmiddels therapie, dit heeft wel enigzins effect. Ook gebruik ik al enkele jaren antidepressiva. De therapie maakt dat ik minder down ben, want ik heb een poosje zo vreselijk de balen gehad van mijn sociale angst dat ik begon te denken dat de dood misschien de enige uitweg zou zijn. De therapie heeft mij uit dit dieptste dal getrokken. De angst gaat met ups and downs. Ik hoop dat ik ooit normaal kan gaan leven! Ik schaam mij erg voor mijn sociale angststoornis, alleen mijn partner weet dat ik hier momenteel therapie voor volg. Ik durf het mijn naaste familie nieteens te vertellen.....
3Beste Sann, ik ben Josje, een moeder van een meisje van 16 met sociale angsten. Op dit moment heeft ze therapie bij een vrijgevestigde therapeut. Mag ik vragen hoe oud jij nu bent en in welke gemeente je woont. Mijn dochter heeft eens aangegeven dat ze graag mensen zou leren kennen die hetzelfde hebben als zij. Als ik jou verhaal lees herken ik veel van wat zij me verteld. Misschien zouden jullie iets kunnen hebben aan contact met elkaar. Groetjes, Josje
Sorry, ik heb deze reactie onder het verkeerde item gezet. Ik lees in jouw verhaal dat je ongeveer 32 bent. Ik ben voor mijn dochter op zoek naar een leeftijdsgenootje. Sorry voor deze verkeerde plaatsing.
Heb je wel steun aan je partner?
Ik blijf nu vaak hangen in het verleden (Verhaal 80)
2Wat vervelend voor je dat je al zo'n lange tijd zoals je zelf zegt, "in gevecht" bent. Ondanks de mindere momenten/periodes, is het mooi dat je vaak toch ook nog goede momenten/periodes ervaart.
Het is zeker niet te laat om hulp in te roepen van een therapeut, en of door te gaan met het proces waar je al mee begonnen was. 43, je bent nog jong!
Wat vind jij belangrijk in het leven, en doe of leef je ook datgene wat je belangrijk vind?
Heb je het gevoel nuttig/dienstbaar te zijn in het leven, voor mensen, en op welke manier is dat dan?
Lieve groeten,
Dewi
Het is overigens nooit te laat om hulp in te schakelen denk ik.
Bang om te plassen (Verhaal 36)
Hi allemaal jullie gaan mij vast gek vinden
Maar ik ben constant bang om te moeten plassen en dat ik misschien lek in m’n broekje. Ookal gebeurt t nooit toch ben k er bang voor. Laatste dagen isnt zo erg geworden dat k niet alleen iets langer op t toilet zit of constant m’n onderbroekje controleer. Maar ik ben zelfs bang om t onder de douche te laten lopen of na t douchen bij t aantrekken van m’n slipje ben k zo ontzettend bang. Ik heb mijzelf deze angst aangepraat en er naar gehandeld en ben er nu helemaal verstrikt in geraakt. Iemand die me kan helpen? Iemand die hetzelfde meemaakt? Reageer aub.. ik heb nu medicijnen gekregen oxazepam maar werkt niet echt op m’n gevoel alleen dat m’n lichaam wat rustiger word..
En ja heb traumatische dingen meegemaakt.. ik snap dat t ergens vandaan komt.. het erge is dat k nu helemaal niet meer uit m’n bed kom.
1Sociaal zijn is enorm lastig is geworden (Verhaal 56)
Mijn naam is Mirthe en ik ben 20 jaar. Ik heb al jaren last van sociale angst. Ik heb nu sinds een jaar ook last van depressie en ik merk dat sociaal zijn enorm lastig is geworden.
Ik studeer op dit moment verpleegkunde en ik ben afgelopen week niet naar school geweest, omdat ik me gewoon echt te slecht voelde. Nu merk ik dat ik er enorm tegen opzie om weer te gaan volgende week. Ik heb me niet afgemeld bij mijn werkgroep en heb de hele week appjes genegeerd. Ik heb dit gedaan, omdat ik bang ben dat ze me niet meer aardig vinden of dat ik buiten de groep val hierdoor.
Ik heb vaak het gevoel dat mensen veel van me verwachten en door die druk lukt het me niet om ook maar de simpelste dingen te doen, zoals een appje sturen.
Zijn er mensen die zich (een beetje) in kunnen herkennen?
1Kan het zijn dat je voor jezelf de lat heel hoog legt en niet je omgeving?
blozen en trillende handjes (Verhaal 24)
Hey,
Een aantal jaren geleden begon het... Opeens moest ik ontzettend blozen om alles wat anderen tegen me zeiden of aan mij vroegen. Hierbij had ik ook last van trillende handjes en voelde ik mij enorm ongemakkelijk worden in sociale situaties. In eerste instantie had ik geen idee wat mij overkwam, totdat ik er last van kreeg en ging speuren op het internet naar de symptomen die ik ervoer in sociale situaties. Meteen als één van de eerste hits, las ik iets over een sociale fobie/sociale angst. Ik las verder en verder...
Het verhaal paste precies bij de klachten die ik ook ervoer. Had ik dan ook een sociale fobie/sociale angst? Ik durfde er met niemand over te praten en probeerde via internet te zoeken naar forums die aangemaakt waren en waar ze in spraken over dezelfde problematiek, waar ik ook mee worstelde. Het was een erg lange periode van strijden en op dit moment heb ik nog steeds last van mijn klachten die ik ervaar in sociale situaties. Ik begin zelfs situaties te vermijden en ik merk dat het steeds drukker wordt in mijn hoofd, omdat ik me telkens maar weer afvraag wat anderen van mij vinden of van mij denken.
Nu heb ik wel gedurfd om in gesprek hierover te gaan met een psycholoog op school en heb ik voor mezelf een online dagboek aangemaakt om mijn gedachtes en gevoelens daarin op te schrijven en op die manier mijn hart te luchten. Het helpt enigszins, maar het is nog niet hetgeen waar ik naar opzoek ben. Ik ben opzoek naar dingen die mij kunnen helpen bij mijn sociale fobie/sociale angst en waardoor ik mij minder ongemakkelijk voel in sociale situaties. Die zoektocht zet ik vooralsnog voort en gaat ook nog wel een tijdje duren, ben ik bang...
1Vermijden is bekrachtigen van de angst. Situaties blijven aangaan ondanks de ongemakken die je voelt. En erna voldoende rust nemen om van de spanningen bij te komen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Ik heb last (gehad) van agorafobie (pleinvrees/straatvrees) dus ik weet waar ik het over heb.
Wat voor mij helpt bij een vol hoofd is ademhalingsoefeningen. Bijvoorbeeld van Wim Hof maar je hebt enorm veel keuze, kies vooral iets dat hij je past. De ademhalingsoefeningen van Wim Hof zorgen ervoor dat je pijnappelklier melatonine aanmaakt en dat ontspant (noemen ze ook wel het slaaphormoon). Verder is het voor mij een moment van stilstaan en ontlading van spanning.
Goed om gedachten op te schrijven! Ik heb ervaren dat ik zo letterlijk mijn zenuwstelsel kan ontprikkelen door het 'extern' te brengen. Ook dit kan helpen tegen een vol hoofd.
Ik heb nog steeds last van een verhoogd zelfbewustzijn en de angst wat anderen van mij vinden (sociale angst). Mensen zijn echter vaak met zichzelf bezig, ga na of jouw gedachten reëel zijn. Ik zou willen dat ik het magische antwoord had. Ik denk dat de kern zit in zelfliefde. Het zijn immers ook jouw gedachten dat anderen negatief over jou denken. Is het niet stiekem jouw eigen oordeel maar door de ogen van een ander?
Ik ben nog niet waar ik zijn wil. Maar wat helpend is geweest is om meer aandacht te geven aan jouw positieve eigenschappen. Probeer dit uit te werken met concrete voorbeelden uit het verleden op te schrijven. Alles wat aandacht krijgt groeit!
Voortdurend bang dat ik pech heb later (Verhaal 86)
Ik heb zelfs angst dat mijn gepieker een chromosoom o.i.d. aanmaakt die de kans op iets juist groter maakt. Ik zelf heb best een laag libido, waardoor ik soms zelfs bang ben dat doordat er in de slaapkamer niet zo veel gebeurt, mijn eitjes of dat van hem ''te veel zijn'' en er zodra we wel een kindje willen, het hierdoor misschien ook wel mis gaat?
Ik raak ook heel snel getriggerd. Tiktok, Facebook, YouTube, artikelen. Zo kreeg ik een YouTube reclame van iemand die haar zwangerschap bekend maakte en boem; ik was alweer getriggerd om weer vanalles online op te zoeken hoe groot de kans is dat, hoe je kan controleren of en hoe groot de kans is dat een nipt test of punctie de verkeerde uitslag geeft. Je kan een nipt test en een punctie doen.. Maar ondanks dat kan zeggen dat er niets is.. Kan het bij de bevalling toch ineens wel zijn.
Ik schaam me gewoon om dit te vertellen maar hebt het zo niet in de hand.. Ik heb de angst ook niet in de hand. En je hebt ongetwijfeld zo veel liefde dan voor je kind.. Maarja. Ik pieker hier hele dagen en nachten over, tot nare dromen aan toe.
En echt, ik wil hier niemand mee kwetsen die wellicht zelf een kindje/broertje/zusje hebben met een beperking, maar we willen allemaal het liefst een gezond kindje (later)..
Hoe gaan jullie om met naasten die je niet echt begrijpen? (Verhaal 85)
Ik heb helaas al een hele lange tijd last van sociale angst en kom hier moeilijk overheen, ik heb in de corona periode online therapie gehad wat tijdelijk heeft geholpen.
Toen ik was begonnen op de kunstacademie kwam alles weer terug, daar moet je elke week een presentatie houden in het Engels wat ik erg zwaar vond.
Mijn vader heeft helaas ook een kleine tia gehad waardoor ik en mijn zus bijna elke dag in de weer zijn, dit alles werd mij teveel waardoor ik ben gestopt met mijn opleiding.
Mijn familie vindt het eigenlijk maar stom en legt alles bij mij neer, hierdoor voel ik mij nog ongelukkiger en weet ik het even niet meer..
Morgen heb ik wel een afspraak bij de huisarts, ik hoop dat ik uiteindelijk misschien iets van medicatie kan krijgen tegen deze angst.
Hoe gaan jullie om met naasten die je niet echt begrijpen?
Wat zal ik doen met studie of werk? (Verhaal 72)
3In de angst schieten (Verhaal 84)
Op mijn sportvereniging of op mijn werk ook daar ben ik regelmatig teveel bezig met wat anderen over mij denken.
Groetjes van Iris.
Sociale angst bij mensen die ik ken (Verhaal 3)
Ik heb sociale angst vooral bij mensen die ik ken en die verwachtingen van mij hebben... De ene keer gaat het beter dan de andere keer, maar als ik weer een teruggetrokken moment heb, dan voel ik me ellendig.
6Gelukkig ben je hier niet alleen in! Ik herken dit heel erg. Continu bang zijn dat je niet bent zoals mensen verwachten/hopen dat je bent, of bang zijn om mensen teleur te stellen. Ik weet hoe het is, hang on!
Dit snap ik helemaal. Dat heb ik ook vooral als iedereen mij als een blij persoon ziet (want dat ben ik ook) maar zodra het minder Met me gaat dan ga ik me liever buitensluiten en stil zijn totdat ik me weer happy voel zeg maar.
Zo herkenbaar
Sterkte en veel liefs!
Ik zou graag een groep mensen wlllen bij wie ik me veilig voel en mezelf kan zijn (Verhaal 17)
Ik heb goeie therapie gehad tegen mijn sociale fobie, maar voel me er verdrietig onder dat het mij bijna niet lukt om nieuwe contacten aan te gaan. Juist doordat ik door de fobie in een sociaal isolement terecht ben gekomen vind ik het zwaar om dit te veranderen. Terwijl ik het juist zo graag zou willen. Een groep mensen bij wie ik mij veilig voel en mezelf kan zijn..
5
Enorm last van bloosangst (Verhaal 19)
Ik heb enorm last van bloosangst.
Vooral bij taboe onderwerpen of in situatie waarin iets is gebeurd en ik bang ben om de schuld te krijgen en rood te worden, zodat mensen denken die heeft het vast gedaan! Dit belemmerd mij vaak in mijn werk en in het sociale leven. Verder ben ik gewoon een sociaal iemand en niet bang om contacten aan te gaan. Iemand tips hoe hier vanaf te komen/te behandelen?
3Het is vaak na een minuut of 2 wel weggetrokken. Het is oke.
Als iemand er naar vraagt kun je het benoemen als je je daar fijn bij voelt! Je kan dit!!!
Ik kijk ertegen op elke keer dat ik mij klaar maak om erheen te gaan (Verhaal 82)
Niet genoeg (Verhaal 75)
Ben al 7j gescheiden en aan het vechten om te overleven maar het voelt meer en meer aan alsof het nutteloos is
2Je zegt naast je zoon niemand anders te hebben. Ik vraag me af hoe de banden met je familie zijn? Zagen/zien zij ook dat je ex een Narcist is en of zitten zij ook nog in de hypnose?
Ik kom zelf uit een disfunctionele familie met een verslaafde en Narcistische vader, en een onder ontwikkelde moeder. Na jaren van emotioneel, geestelijk en fysieke mishandeling ben ik voor mezelf opgekomen. Het was niet makkelijk want alle familie had/heeft zich tegen me gekeerd. Het herstel is zwaar en complex, zeker ook omdat ik geen enkele steun hierin heb gehad/heb van familie en of vrienden. De paniek/angst aanvallen, depressie en minderwaardigheid gevoelens ken ik maar al te goed. Het gaat nu een stuk beter met me, ondanks dat ik nu al jaren leef met chronische ziekten. Ik heb geleerd om grenzen te hebben en zelf respect. Voorheen had ik geen idee wat dat inhield.
Onthoudt dat je de stap niet alleen voor jezelf hebt gemaakt, maar ook voor je zoontje. Ik hoop dat het goed gaat met je zoonte, en dat hij niet veel schade heeft over gehouden van het Narcistisch misbruik.
Ik heb zelf veel steun gehad bij de youtube filmpjes van Dr. Ramani over Narcistisch misbruik. Er is ook een Nederlandse therapeut op youtube (ervaringsdeskundige) die filmpjes daarover deelt.
Sterkte met al je processen.
Lieve groet,
Dewi
Ik bedenk 100 goede redenen waarom het niet gelegen komt (Verhaal 66)
2Ik herken mij wel in wat je zegt. Ik voel me heel vaak (onterecht) schuldig om iets wat ik wel, maar ook niet gezegd heb. Ik ben dit voor mezelf gaan onderzoeken. Het blijkt dat ik in de kern altijd het gevoel heb niet goed genoeg te zijn. Ik heb heel vaak het gevoel dat ik het simpelweg niet goed gedaan heb.
Is dit bij jou mogelijk ook het geval?
Dewi
Wat goed van je dat je hier je verhaal neergezet hebt, dat kan enorm opluchten.
Wat vervelend dat jullie contact nu zo gelopen is. Vervelender vind ik het, dat jij nu met angstklachten (zweten, paniekaanval) zit.
Het is dapper en goed dat je duidelijk je grens hebt aangegeven. Grenzen aan geven is heel gezond. Toch blijft ze contact met je zoeken. Ik denk dat ze het net zo erg vind dat jullie ruzie hebben, en je daarnaast ook gewoon mist.
Mijn advies is; praat er nog eens goed over met elkaar. Probeer haar uit te leggen wat jij zo vervelend vind, en wat je graag anders wil/ziet. Dat geldt andersom ook voor haar.
Hopelijk helpt dat om je angst klachten te verminderen, en wie weet wordt jullie contact weer beter.
Dewi
Het liefst blijf ik in mijn kamer (Verhaal 76)
1Wat vervelend dat je al zolang last hebt van sociale angst. Weten je vrienden of familie ook dat je hier last van hebt, en proberen ze je daarbij te steunen?
Lieve groet,
Dewi
Spijt als ik niet gezegd heb wat ik wilde zeggen (Verhaal 67)
Een ander situatie zoals,
Als ik een belangrijke gesprek gehad en wat ik wil praten vergeten heb en later terug om nog een keer te vertellen dat mijn hart tocht niet opgelucht.
Dan ben ik week minsten blijf hangen bij de probleem.
1Wat knap dat je hier je verhaal deelt, dat is al een stap! Je komt over als een zelf bewuste jongen met veel zelfreflectie. Je weet heel goed wat er in je speelt en kan dit heel goed verwoorden, heel knap en mooi.
Ik weet niet wat er precies op je 17e gebeurd is. Heb je hier ooit met iemand over gesproken? Heb je familie, vrienden of iemand anders waar je je problemen mee kan delen?
Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat. Als je je ei kwijt wilt, dan luister ik graag naar je.
Lieve groet,
Dewi
Door het blowen steeds angstiger (Verhaal 58)
2Ik zou je klachten/symptomen voorleggen aan je huisarts. Wees daar niet bang voor. Praat erover met iemand. Ik hoop dat het spoedig beter met je gaat, en je angst klachten en hartkloppingen zullen afnemen.
Sterkte!
U bent zeker niet abnormaal. Elk mens is anders, en we hebben allemaal verschillende behoeften. Deze behoeften zijn ook onderhevig aan verandering. Als u op moment voelt dat u graag alleen bent, zonder mensen, dan is dat helemaal okey.
Lieve groet,
Dewi
Bang voor mensen die ouder zijn dan mij (Verhaal 79)
Ik zou heel graag naar een therapeut of psycholoog? Gaan maar durf te stap niet zetten. (Verhaal 78)
Ik ben 21 jaar en heb al een tijdje last van sociale angst.
Vroeger durfde ik niet eens alleen naar de winkel bvb
Nu lukt dat al een beetje beter omdat het soms “moet” met dat ik alleen gaan wonen ben, maar is nogaltijd met een raar gevoel in m’n buik.
Ik werk nu ook al ondertussen een jaartje, maar heb het er erg moeilijk mee, elke dag heb ik stress en begin ik te zweten en hartkloppingen etc, te krijgen voor ik moet gaan werken, soms al de avond ervoor door er aan te denken.
Ik slaap er soms gewoon niet door, en dan sta ik zo moe op het werk.
Ik zou heel graag naar een therapeut of psycholoog? Gaan maar durf te stap niet zetten, zou niet weten hoe ik er moet over beginnen, ik zou helemaal dichtklappen. Heeft er nog iemand dit probleem? Hoe hebben jullie de stap gezet voor hulp te zoeken?
1Wat ik eigenlijk wil zeggen; maak een afspraak bij je huisarts, dit is dagelijkse kost voor hen. Klap je dicht, weten zij wel de juiste vragen te stellen. Neem een papiertje mee met aantekeningen, of schrijf desnoods je hulpvraag op papier. Zij verwijzen jou wel naar de juiste persoon. Wacht niet zolang als ik gedaan heb, je bent nu nog jong!
Zal hier binnenkort mijn hele verhaal ook delen.
Sterkte!
Hoor ik er eigenlijk wel bij (Verhaal 77)
Ik heb denk ik een introvert karakter.
Na de basisschool gepest en mijzelf meer gaan afsluiten. Gebroken gezin. Narcisme wellicht in de familie, daar was ook spanning en huiselijk geweld. En toen las ik laatst in het dossier van de huisarts, na een doktersconsult, dat ik ook nog een angststoornis zou hebben. Huh? Die was nieuw. Mijn hoofd zit vol met alles wat niet lekker loopt. En alles wat ik nog moet doen. Chaos zeg maar. Ik sport, werk en ga weer studeren binnenkort. Heb hobby's en voel me echt niet zielig. Toch baal ik er flink van. Waarom ben ik niet de lolbroek waar iedereen bij wil gaan staan? Mensen weten helemaal niet hoe ik echt in elkaar zit. Of ze begrijpen niet wat ik bedoel. Dat voelt heel eenzaam. Schaamte, omdat ik niet de sociale ouder ben die ik wil uitstralen. Mensen in mijn omgeving krijgen er steeds meer kennissen bij. In mijn beleving wordt het hier steeds stiller. Het gevoel van er niet bij horen met regelmaat weer terug.. Zou de huisarts dan toch gelijk hebben 🙄😏
1Wie weet dat dit jou ook helpt? Sterkte
Het beheerst mijn hele leven. (Verhaal 50)
Ik ben een man van 52 en ik kamp al vanaf mijn 16 met een sociale angst. Eerst was ik gewoon bang om naar een omgeving met anderen te gaan, maar als ik er eenmaal was ging het wel. Door de jaren heen ging ik me dan overdreven opstellen, om maar niet te laten zien hoe bang ik eigenlijk was.
Steeds vaker kreeg en krijg ik hierdoor paniek aanvallen. Heel zenuwachtig worden, en bang dat de mensen het zouden zien. Vreselijke zweet buien, het loopt dan in stralen langs mij hoofd, en anderen het zagen en zien.
Hierdoor werd ik, en word ik nog steeds aldoor banger. Wat moet ik dan zeggen als ik dat heb, want er voor uit komen durf ik niet. Het is de angst voor de angst die ik als heel erg ervaar, en waar door ik nu alle contakten ontloop om dat maar niet te hoeven voelen.
Ik heb altijd het gevoel dat ik erg mijn best moet doen, en ook al doe ik alles goed, zie ik nog steeds erg veel dingen die ik fout doe, ook al zien anderen dat niet. Het geeft me erg veel onrust en angst. Door dit alles heb ik het vertrouwen in mezelf compleet verloren, en ben nu al voor de vierde keer overspannen geworden. Ik heb al meerdere therapieen gehad, maar het helpt weinig. Het is nu zo erg dat ik me bijna niet meer laat zien, en altijd thuis binnen zit, om de angst maar niet te hoeven voelen. Maar dat helpt weinig, want ik weet dat dit zo niet door kan gaan, en dat ik ooit mijn werk weer zal moeten doen. Dat bezorgt me zoveel spanning en stress, dat ik niet eens meer slapen kan. Ontspanning zoeken, door bv een stuk te gaan wandelen, lukt me gewoon niet, ik ben dan in mijn hoofd allerlei dingen aan het bedenken wat mensen die me zien lopen wel niet over me zouden kunnen denken. En dat zijn dan altijd negatieve dingen. Ik weet dat ik die gedachten om moet draaien naar positieve dingen, maar dat wil maar niet lukken. Ik probeer dat wel, maar positieve dingen kan ik niet als waar geloven, de negatieve gedachten zijn voor mij zo erg waar, dat al het andere erdoor vervalt. Ik voel me zo een mislukking, een minderwaardig mens en ik denk steeds vaker dat ik beter met het leven kan stoppen.
Alles wat ik van de therapeut hoor, en wat ik lees over hoe je hier mee om moet gaan, cognitieve gedrags therapie geeft mij zoveel spanning, angst en paniek gevoel dat ik dat gewoon niet zie zitten, puur door de angsten en panieken die het me bezorgt. Ik heb het al zo vaak geprobeerd, maar het word steeds erger. Ik denk dat ik het gewoon niet kan.
Ook al vertel ik mezelf dat het alleen maar beter kan worden, door het aan te gaan wil dit niet een waarheid voor mij worden. Ik kan dat blijven herhalen in mijn hoofd wil het maar niet waar worden. Zelfs niet met kleine stapjes. Wat zijn eigenlijk kleine stapjes, die bestaan voor mij niet eens, alles zie ik als een enorme stap. In mijn hoofd maak ik het steeds zo erg dat ik het niet meer durf. Ik weet dat het alleen maar in mijn hoofd zit, en dat het niet reeel is, maar het is er wel, en het geeft me zo een angst dat ik nergens meer toe kom. Zelfs het hier opschrijven geeft me angst. Durf ik op versturen te klikken, en zo het risico lopen dat iemand uit mijn omgeving dit kan lezen en dan kan zien hoe bang ik wel niet ben om te leven?
Ik kan hier nog een hele poos over doorgaan, want het beheerst mijn hele leven. Liever hoor ik of er mensen zijn die dit ook herkennen, en zo wat steun aan elkaar kunnen hebben.
Groeten van een zeer angstig iemand.
2Fijn om de verhalen hier te lezen. Dat geeft wel troost.
Werk al 3 jaar bij hetzelfde werk en ben nog iedere dag angstig om met mensen te praten daar , ik praat wel en kom ook over als iemand die sociaal is , maar het is zo vermoeiend om me zo te gedragen terwijl ik me vanbinnen heel anders voel.. vooral het bang zijn dat mensen 'zien' dat je angstig bent , met het zweten en rood worden etcetera.. dat maakt het nog erger .. ik heb ook vaak gedacht als ik zo moet door blijven leven wil ik het niet eens . Ik probeer er een positieve draai aan te geven en gewoon alles te ondernemen , maar alleen al de energie die er voor nodig is , is verschrikkelijk . Ik ervaar dit zelfs bij famillie , vrienden en collega's.. het is zwaar vermoeiend ... en heb ook genoeg therapieën gehad en emdr en cognitieve gedragstherapie, maar heb ook het gevoel dat ik nooit van deze sociale angststoornis af zal komen .. ben trouwens 24.
Ze weten niet wat voor strijd ik met mezelf voor (Verhaal 65)
Ze weten alleen niet wat voor strijd ik bijna dagelijks met mezelf voer. Vooral als ik wat minder goed in mijn vel zit ben ik heel erg bezig met wat anderen van me vinden. Ik ben enorm bang om afgewezen te worden. Ik heb diep van binnen de overtuiging dat ik dom, raar, gek gevonden word. Iedereen die met elkaar praat is in mijn beleving over me aan het roddelen, als iemand even niet zo vrolijk kijkt bij het groeten heeft diegene een gruwelijke hekel aan me, denk ik dan. Ik ga dan redenen bedenken waarom. Daardoor haal ik mezelf ook erg onderuit. Alles wat gezegd wordt interpreteer ik zo negatief mogelijk. Ik wil alles altijd heel erg goed doen omdat ik kritiek wil voorkomen. Hierdoor ga ik vaak over mijn grens. Mijn hoofd zit vaak helemaal vol. Ik heb genoeg mensen om me heen maar voel me heel vaak eenzaam. Ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Ik huil vaak in de auto. Dit is iets waar ik heel mijn leven al last van heb, en ik heb therapie gehad, dat heeft echt wel geholpen maar af en toe gaat het toch weer helemaal mis. Dat zal er wel allemaal bij horen maar soms voelt het alsof het gewoon niet lukt. Het voelt alsof ik mijn hele leven al aan het vechten ben. Omdat ik zo met mijn hoofd bij mezelf zit gaan relaties soms niet goed. Ik ben niet altijd attent, vergeet dingen. Dit verwijt ik mezelf dan ook weer. Soms voelt het alsof ik niet echt leef. Dan vraag ik me af waarom ik er eigenlijk ben. Zo erg kan het zijn.
En de mensen zien een vrolijk vriendelijk meisje.
1Het is net of ik bijna mijn eigen verhaal lees... Echt het meeste is zó herkenbaar.
Het is zo vermoeiend om steeds te vechten tegen je eigen gedachten. En inderdaad niemand die het ziet en al helemaal niet kan begrijpen.
Veel sterkte gewenst!
Groetjes Margo
Ik ben 19 jaar en heb diagnose sociale angst (Verhaal 8)
Hoi!
Ik ben 19 jaar. Kortgeleden heb ik de diagnose sociale angst gekregen. Omdat ik het gevoel heb dat er niet veel mensen zijn in mijn omgeving die mij begrijpen ben ik opzoek naar lotgenoten van ongeveer dezelfde leeftijd.
Groetjes
5Beste anoniem,
Wat goed dat je verbinding zoekt! Dat vind ik zo gaaf!
Ik ben niet iemand van 19 jaar (zelfs al heel lang niet meer ;-)) en ik heb ook geen diagnose sociale angst. Dus ik ben niet de persoon die je misschien zoekt. En dat is misschien ook niet erg.
Ik wil je laten weten dat ik ook soms bang ben. Vooral bij mensen die ik niet goed ken. Of bij grote groepen. Zelfs bij de vrienden van mijn partner, die ik toch al 4 jaar ken, voel ik me niet mijzelf.
En toch doe ik hetzelfde als jij; ik probeer verbinding te zoeken. Ik geloof dat dat me verder helpt. Ik hoop dat het jou ook verder helpt. Blijf spreken/typen anoniempje!!!
Want ik denk dat er veel meer mensen bang zijn, die niet moedig genoeg zijn om het te laten zien.
Hey iemand van 19 jaar ;)
Ik ben zelf bijna 18, en loop al 4 jaar rond met een sociale angststoornis. Bij mij is de diagnose ook pas net (ongeveer 1 jaar geleden) gesteld. Ik wil er graag met je over praten als dit je chill lijkt! Mail me! denisevdkroon@gmail.com
En hij gaf mij de naam van een Vereniging voor Verlegen Mensen. VVM. Daar heb ik een cursus gevolgd, die mij veel heeft geholpen.
iemand van 19 hier :). ik heb laatst ook de diagnose sociale fobie gekregen. voor mij kwam dit echt als een verassing omdat ik het beeld in mijn hoofd had dat mensen met een sociale fobie zich alleen maar afzonderen. Ik heb dit zelf in periodes, vaak gaat het een tijd goed totdat het weer een keer fout gaat en ik erg onzeker wordt en mij afsluit. Ik worstel hier al mijn hele leven mee dus dacht dat dit normaal was en dat ik mij aanstelde. het is fijn om te weten dat ik niet alleen ben!
Ter illustratie: ik kreeg al hartkloppingen als ik alleen de kantine door moest lopen op school, als ik de bus instapte en de chauffeur niet durfte te groeten, met vrienden maakte ik me constant zorgen of ik wel genoeg zei en als ik iets zei of het wel leuk en grappig genoeg was... ik heb ongeveer een jaar rondgelopen met zulke klachten tot ik erover begon te praten.
Ik wist dat ik niet mezelf was, en dat ik door mijn angsten mezelf afzonder van iedereen en ook geen nieuwe contacten maakte, terwijl ik daar wel altijd naar streefde. Ik houd ervan om gezellig met anderen te zijn. Dmv emdr en exposure therapie heb ik mezelf laten zien dat de angst iets puur irrationeels is.
Wat ik wil zeggen is dat een angst niet jouw hele 'persoonlijkheid' is. It doesn't define you. Het houdt je alleen tegen. En het is iets waar je echt vanaf kan komen!
EMDR heeft mijn sociale fobie verminderd (Verhaal 4)
Op aanraden van iemand heb ik een EMDR-sessie gedaan. Dit heeft mijn sociale fobie verminderd.
Zo ben ik al een stuk minder bang bij mijn schoonfamilie. Wat eerst ontzettend veel energie kostte, voel ik me nu een stuk relaxter en kan ik meer mezelf zijn (zonder dat het zweet me uitbreekt en ik paniek voel). Ik wordt een stuk minder getriggerd. Dat geeft wel rust.
Daarnaast zijn er nog meer situaties waarin ik nu minder angst voel en minder bezig ben met wat een ander van mij vindt.
Ik ben er nog zeker niet, en ga nog een een aantal emdr-sessies doen.
5Wat knap van je, weet je schoonfamilie er ook van af waar je last van hebt?
Zou ik misschien mogen weten bij welke therapeut je langs bent geweest?
Ik herken me zelf namelijk in jou verhaal !
Je kan kijken welke therapeut je aanspreekt en bij je in de buurt woont en een bericht sturen. Ik kan het aanraden!
Ik wist niet dat EMDR hielp voor angst klachten.
Ik wil erkenning uitspreken ❤️
Ik ben op vreselijke manier gepest (Verhaal 29)
Ik ben als 5 jarig jongetje op een vreselijke manier gepest geweest waardoor ik angsten heb gecreëerd en me ook vaak heb afgezonderd. Heb dus nooit vrienden gehad omdat ik altijd bang was dat er weer wat zou gaan gebeuren. Ik merk dat in veel situaties met mensen angst om de hoek kan kijken en dan heb ik mezelf niet onder controle. Ben nu 41 en alles gaat ineens zo snel voorbij waarbij de angst ervoor zorgt dat ik erg blijf stilstaan en nog steeds in mijn eenzame cocon zit. Wil graag contacten hebben of zekerder voelen maar dat kost een hoop energie. Ik hoop dat ik hier leuke gesprekken kan hebben.
1Heeft dat pesten lang geduurd of heb je er in andere situaties nog steeds mee te maken? Woon je in NH of Utrecht?
Angst en haat (Verhaal 70)
Maarja.. toen ik over ging naar hogere school was het net alsof ik me ineens van allemaal andere dingen 'bewust' werd, alles op school was een hell vanaf daar, niet durven anderen aan te kijken, allemaal nieuwe mensen, allemaal verschillende groepjes, er was gewoon een 'hoek voor de jonge zielige sociopaatjes' in die klote school.
Ik ben echt een binnenvetter, maar op een gegeven moment ontplof ik gewoon, ik WAS het zat en ben het nog steeds ZAT.. ik confronteer één van de klootzakken die mij toen aan het pesten was ik hield de armen klem van één van diegenen die mij altijd zat te pesten en vol met al mijn HAAT keek ik hem in de ogen en hij werd bang, hij kon er NIETS tegen doen want ik was lichamelijk sterker.. en ik zag zijn ANGST in zijn ogen en dat gaf mij een HEEL GOED gevoel, hij begon te schreeuwen van onmacht maar de bel voor de volgende 'les' en de grote groep die tijdens die bel luidde zorgde ervoor dat niemand er iets van kon horen.. ik had niets tegen hem gezegd maar hij begreep het wel.
Een dag later werd ik in een hoek gedouwd door vier lafaards waarvan één daarvan een broer was van de jongen die jongen die ik bang had gemaakt (en terecht in mijn hoofd, had hem niet in elkaar geramd wat ik wel had kunnen doen maar zo ben ik niet,) en met z'n vieren bedreigden zei mij om niet aan zijn 'kleine broertje te komen', zei waren twee koppen groter dan mij en ik begon te huilen en daar schaam ik mij nog STEEDS voor.
LAFAARDS, ik wou dat ik minstens één van hen helemaal KAPOT had gemaakt .. maar ik begon te huilen en toen zei één van hen 'oh hij is maar twaalf ofzo man'. en ze besloten met z'n allen om mij niets aan te doen maar mij te vernederen. Ik weet dat het nu andere mensen zijn maar ik kan het niet los laten, ik houd nog steeds woedende buien over aan hun, onmacht, je kan niet terug de tijd in maar ik fantaseer er nog steeds om hoe het zou zijn als ik één van hen helemaal KAPOT had kunnen maken maar het niet heb gedaan omdat ik BANG was.
Ik ben altijd BANG voor iedereen, zelfs mijn eigen ouders en mijn vier broers terwijl zei mij nooit iets aan hebben gedaan, het zijn de beste ouders en broers die ik mij kan voor stellen. Toch gaat deze HAAT door en het maakt mij kapot. Ik grijp naar druks, op het moment alcohol in (zware maten) terwijl ik weet dat het mij alleen maar zwakker maakt.
HAAT ik één van de makkelijkste emotie's om te tonen. Ik heb zoveel maskers op dat ik niet meer weet wie 'ik' ben.
Ik weet niet hoe ik dit allemaal moet uit leggen op een juiste manier, en dat gaat nooit gebeuren.
Ik ben enorm verdrietig, enorm bang angstig en een enorme binnenvetter en ben nu 29, hoe lang gaat dit nog duren? Zoveel verschillende therapiën heb ik doorgaan en meerdere keren maar het heeft niets geholpen.
Sorry ik wou dit gewoon even dumpen.
Altijd al ben ik heel angstig geweest (Verhaal 9)
Altijd al ben ik heel angstig geweest, vanaf de kleuterschool al. Later heb ik verschillende therapieën gevolgd en heb ik verschillende medicijnen geprobeerd, maar niets helpt.
Angst beheerst mijn leven en ik moet mijzelf echt elke dag naar buiten dwingen. Wie herkent dit en heeft iemand een goede ervaring wat kan helpen?
4Nou en of ik dit herken. Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Helaas weet ik geen oplossing. Als je het al van kindsbeen af aan hebt dan hoort het bij je karakter.
In het beste geval kun je met behulp van therapie er mee leren leven. Pluspuntje is dat de heftigheid van de angst er met de loop der jaren van af gaat.
Tot die tijd kun je niet veel beter dan er het beste van te maken. Ik bedoel daarmee: wél naar buiten gaan en wél de dingen opzoeken waar je plezier aan beleefd. Wandelgroepen zijn vaak prima activiteiten voor de sociaal angstige persoon. Sterkte maar!
Ik wil graag mezelf terug zijn (Verhaal 25)
Hallo
Ik heb een sociale angststoornis, alleen is dit nog niet bevestigd. Maar ik weet het gewoon. Ik bloos snel, ik mijd sociale situaties, ik durf amper naar de bakker, een supermarkt vind ik al helemaal eng.. Zelf bij mijn eigen vrienden ben in angstig.. Dit is begonnen zo'n jaar of 4 geleden, ik ben nu 26. Ik heb een enorme moeilijke periode achter de rug van depressies. Ik nam zware medicatie. ik ben nu 3 jaar gestopt met medicatie en ben mijn leven gaan aanpassen. Ik heb soms het gevoel dat ik mezelf niet meer ken als ik in de spiegel kijk. Ik weet soms niet meer wie ik ben en ik wil graag mezelf terug zijn van toen ik bv 17 jaar was. Ik ben al naar psychologen geweest maar heb nog nooit verteld dat ik angstig ben in alle situaties.... ik weet er echt geen raad meer mee
1Ben bang als ik haar vergeef dat ze me nog een keer kwetst (Verhaal 69)
ik hoef geen dokter of therapie want ik denk dat dit niet zo erg is maar ik moest tegen iemand zeggen was zei was een van de 2 a 3 vrienden die ik heb
Mijn eerste stap (Verhaal 40)
Ben een vrouw van 40 jaar.
Al van kleins af aan heb ik angsten, en zoveel mensen die het niet begrijpen waarom ik niet durf te bellen, of naar een dokter durf te gaan, of wat dan ook. Uiteindelijk als het echt moet dan doe ik het wel maar met zoveel hartkloppingen, darm problemen zweethanden. Ik probeer alles op me man af te schuiven, hij doet het voor me of hij moet met mij meegaan. Heb totaal geen vertrouwen meer in de mens en durf ook totaal geen hulp te zoeken, want ik durf niet met die persoon te bellen voor een afspraak te maken of om erheen te gaan. Tegenwoordig dat beeldbellen pfff ik zeg liever dat me camera stuk is. Ik heb in de zorg gewerkt en heb het idee dat ik wel nu probeer om de stap te nemen om ergens heen te gaan of iemand aan te spreken maar als ik al weet dat het vreemd is, dan probeer ik eronder uit te komen. Zo bang on fouten te maken, zo zenuwachtig dat ik amper n woord durf te zeggen enz. Het duurt echt weken voor ik mezelf ben. Bij sommige mensen gaat het wat sneller als ik me op me gemak voel, maar zelfs bij bekende hoop ik niet dat ze me aanspreken, bellen of op bezoek komen.
Ze vragen zich juist af waarom ik niet gauw op bezoek kom of niet bel en ik durf niet te zeggen dat ik angsten heb en de mensen niet vertrouw.
Vorig jaar hartproblemen gekregen en geopereerd aan me hart en nog durf ik niet alleen naar het ziekenhuis te gaan en me klachten op tafel te gooien. Vraag me echt af zijn het nu nog wel hartklachten of juist de spanning voor alles wat ik heb en doe. Komen de hartklachten van al die stress van jaren dat ik die angsten heb?
Ik maak me zo gek met alles, heb geen zelfvertrouwen, en ik zie er zo tegen aan in alles wat ik nu doe en zeker in de corona tijd dat ik alleen naar de dokter moet, alleen dingen moet doen of telefonisch moet afhandelen pff. Ik durf niet naar vreemde mensen te gaan die mij zouden kennen helpen, want ohjee ik moet alleen met ze zijn of ik moet met ze bellen. Ik neem me man mee en laat hem liever het woord doen, en weet dat dat niet altijd kan. Hij helpt me veel en steunt me ook erin maar soms heb ik het idee dat hij het niet begrijpt waarom of hoezo...
Ben veel klein en dom gehouden bij mijn ouders, enigst meisje tussen 2 broers.
Heb in het verleden veel meegemaakt met pesten en traumas waar ik niet serieus voor werd gehouden, want alles was ik zelf schuld werd gezegd.
Veel belogen en bedrogen geworden.
En zelfs door me exen klein worden gehouden, ik was maar een domme geit.
Ik weet dat ik veel ken, kan en weet maar durf het gewoonweg niet.
Dit is me eerste stap om mijn verhaal te doen en kan uren blijven schrijven, dat is wat ik wel nog durf zonder mijn naam.
3André ik doe veel om me te ammuseren, films, schilderen, tekenen, gamen, wandelen, noem t maar op. Veel dingen wat ik alleen kan doen en verplicht me zelf om met de hond te lopen zodat ik onder de mensen kom, zou zowiezo moeten na de hartoperatie in beweging blijven.
Greet bedankt voor t lieve berichtje.
Ja lastig dat anderen dat meer weg duwen dan een steuntje te geven.
En nu lastig om dat steuntje te vinden
Ik kom erachter dat de sociale angst totaal niet weg is (Verhaal 64)
Ik zou graag mijn verhaal willen delen met jullie. Ik voel me namelijk vaak de enige die hiermee rondloopt, alsof iedereen om mij heen hier geen last van lijkt te hebben en ik de enige ben die hierop vastloopt... Na het lezen van sommige verhalen besef ik mij een beetje dat ik lang niet de enige ben die hiermee rondloopt.
In de coronatijd merkte ik dat mijn sociale angst veel minder werd en ik dacht er zelfs vanaf te zijn. Ik merkte namelijk op dat ik minder vaak last had van buikpijn wanneer ik naar sociale activiteiten moest en minder last had van angstiggevoelens en nare gedachten over mijzelf. Nu bijna alle maatregelen er weer af gaan kom ik erachter dat de sociale angst totaal niet weg is, maar simpelweg minder was doordat ik in de coronatijd weinig nieuwe mensen heb leren kennen en mijn sociale leven heel overzichtelijk was en bestond uit mensen die ik al kende. Hier baal ik ontzettend van, want ik wil helemaal niet constant in mijn gedachten vastzitten en sociale activiteiten zoals borrels, verjaardagen, bruiloften en verenigingen vermijden...
Het is nu zelfs zo erg dat ik niet meer naar mijn lessen durf te gaan, uit angst dat mensen me raar vinden en niks met me te maken willen hebben.
Herkennen jullie je hierin?
Kan niet zijn wie ik echt ben (Verhaal 57)
Ik krijg al een tijdje therapie maar tijdens therapie kan ik me niet goed openstellen en probeer ik “wenselijk gedrag” te vertonen en zeg ik vaak wat ik denk dat mensen willen horen. Ik zit zo in de knoop met mezelf en kan bij niemand zijn wie ik echt ben. Ik verlang ernaar om gezien te worden en rust in mijn lichaam te voelen ipv altijd angst. Op dit moment ben ik zo moe van de stress en angst dat het voor mij niet echt meer hoeft. Ik wil rust in mijn hoofd en wou dat ik mijn hersens uit kon zetten voor een tijdje
1Jeejtje, ik voel je vermoeidheid en nare gevoelens door je verhaal heen. Ik vind het heel naar voor je dat je dit zo moet ervaren! Wat goed dat je hiervoor al hulp hebt gezocht ook! Voor velen is dit al een hoge drempel namelijk! Ik wil alleen even zeggen dat je hier zeker niet de enige in bent.. misschien een idee om dit berichtje aan je therapeut te laten lezen? Dan hoef je het niet uit te spreken naar haar/hem toe, maar ben je wel 100% jezelf!
Pas als je het "probleem" echt bij de kern aanpakt, kan er vooruitgang komen. Anders kost therapie veel emotie en energie
Ik wens je het allerbeste en veel sterkte!
Veel liefs
In groepen ben ik altijd de "stille" (Verhaal 62)
Pff waar moet ik beginnen. (Verhaal 47)
Maar hetgeen waarvoor ik begon met schrijven is omdat ik sinds een paar weken een baan heb waar ontzettende angst bij hem. Ik heb deze baan moeten nemen omdat ik geen WIA uitkering toegekend kreeg en mijn ww uitkering ging stoppen en ik financieel anders niet kan rond komen.
Helaas is dit een callcenter baan waar ik direct aan het werk kon, wetende dat ik door mijn sociale angst een hele erge bel angst heb.
Nu mijn punt, sinds ik hier werk is mijn angst zo ontzettend erg terug gekomen. Ik heb een dag voor mijn werk al hartkloppingen (met extra systolen, gemeten met ECG), misselijk gevoel en zweten. En voor en tijdens het werk ben ik zo misselijk dat ik daar ook van moet overgeven, Heel erg hartkloppingen en naar lucht happen, zweten en koude rillingen, zweet handen, schrikachtig, niet goed kunnen concentreren en blokkeren. Een hele waslijst maar dit is natuurlijk het ergst voor het werk en een gedeelte blijft de hele dag ook na het werk hangen, zelf de volgende dag nog. Ik heb niet zo'n zin om weer in therapie te gaan of medicatie ervoor te nemen. Ik probeer regelmatig te mediteren, ik gebruik all thuis hulpmiddelen tegen de angst en misselijkheid en pas geleerde methodes toe, maar niks helpt en het blijft heftig en krijg er geen grip op. Heeft iemand tips voor mij? of ben je er mee eens dat ik alles goed toepas en moet afwachten hoe het op zijn tijd gaat?
Liefs, een wanhopige Deborah
2Dus ik wil hier meer mee zeggen dat je zeker niet de enige bent van onze leeftijd die hier moeite mee heeft en dat je niet te veel druk op jezelf moet leggen want kleine stapjes zijn ook stapjes vooruit. Ik hoop dat dit je wat meer vertrouwen geeft!
Wat ik je wel kan zeggen, is dat jouw klachten heel goed te behandelen zijn. Dus wees gerust, je komt hier met je juiste behandel methode overheen.
Groetjes,
Ik vermijd sociale situaties (Verhaal 1)
Ik heb een sociale fobie. Als ik in een omgeving ben waar andere mensen zijn, ben ik bang dat zij me afkeuren. Ik ben bang dat ze me niet leuk vinden en ik voel me onhandig in sociale situaties.
Ik ben zo'n beetje alle sociale situaties aan het vermijden: vriendschappen, een relatie, mijn vrije tijd. Ik ben bang dat er een oordeel over me wordt uitgesproken. Dat is beangstigend voor mij.
3Hoi! Ik herken mezelf best wel in jouw verhaal. Ik ben zelf ook erg bang dat anderen mij zullen afkeuren. Of dat hetgeen wat ik doe niet goed genoeg gevonden zou worden door andere mensen. Groetjes
Ik ben doodop en ik ben zeer bang voor nu en de toekomst! (Verhaal 61)
Ik heb veel van bovenstaande onderwerpen gelezen maar ik heb veel van verschillende angststoornissen die hier boven staan. Ik kan hier ook nog borderline aan toevoegen. Een angststoornis op zich is al erg genoeg maar bij borderline voel je je nooit een hele persoon. Je moet elke dag je identiteit zelf terug samenstellen en dit in combinatie met emotiewisselingen, woedeaanvallen en angstige gedachten die ook psychotisch van aard (kunnen) zijn. Niet te vergeten is de verlatingsangst die constant op de loer ligt.
Als ik zeg dat ik moe ben, komt dit niet overeen met hoe het werkelijk is. Ik ben doodop en ik ben zeer bang voor nu en de toekomst! 🙏🏼🤞
Vele tips heb ik geprobeerd, maar niks helpt (Verhaal 60)
Net ontdekt dat zoiets als sociale fobie bestaat (Verhaal 22)
Hallo iedereen,
ik ben 26 jaar en weet pas sinds kort dat er zoiets als bloosangst/sociale fobie bestaat. Ik ben juist altijd een heel extravert persoon geweest, de meeste mensen zien mij nog steeds zo. Ik maak makkelijk nieuwe contacten, lijk goed een weg te vinden bij groepen en lijk het prima voor elkaar te hebben - ook qua vriendschappen. Ook heb ik juist altijd gekozen voor werk waarbij ik veel in contact sta met andere mensen en juist ervoor kies om in de schijnwerpers te staan - acteren, theater, rondleidingen geven.
Maar hier komt de keerzijde die eigenlijk niemand weet en waarvan ik het met niemand erover durf te hebben. Het begon plotseling vanaf mijn 22ste ongeveer, ineens kreeg ik steeds meer kleine paniekaanvalletjes als ik met mensen aan het praten was. Het overviel me altijd. Soms bij mensen die ik kende, soms ineens terwijl ik aan het werk was met gasten, het gebeurde gewoon en er was geen rode draad in te vinden. Ik werd me ineens overmatig bewust van hoe ik overkwam en ik kreeg ineens de angst dat ik onbegrepen werd, of dom werd gevonden. Het liefste wilde ik dan door de grond zakken. Deze aanvallen kwamen steeds vaker, waardoor ik minder zelfverzekerd werd en niet wist wat mij overkwam. Soms kon ik het onder controle krijgen en dan beschreef ik het als 'een vreemde opvlieger', op andere momenten kon ik mezelf niet meer herpakken en ging het pas weg als ik weg kon van die persoon, of groep, waarbij het op dat moment gebeurde. Ik ken niemand die hetzelfde gevoel heeft als ik en daardoor voel ik me vaak erg eenzaam in mijn angst. Ook omdat mensen het juist totaal niet van mij verwachten. Ik vermijd wel hierdoor af en toe steeds meer contact - vooral met vreemden - of ik durf steeds minder snel met nieuwe groepen mensen in aanraking te komen. En als, dan wil ik vaak toch een glaasje alcohol naar binnen werken om mezelf over de drempel te helpen. Ditzelfde heb ik ook met daten. Afgewezen worden voelt ook steeds zwaarder, het voed mijn diepe onzekerheid en ik begin steeds meet het gevoel te krijgen dat ik gek ben ofzo, of een dramaqueen, of slap.
Hoe gaan jullie hiermee om?
4Hallo, ik snap goed wat je doormaakt. Ik ben zelf ook 26 en heb hier al last van vanaf mijn 19de. Wat altijd wordt aangeraden is om je gedachten te veranderen over sociale situaties en vooral de angst niet te vermijden. Ben je al bij een psycholoog geweest? Mocht je hier eens met me over willen praten, laat het gerust weten. Wellicht dat we elkaar een beetje kunnen helpen.
Hallo,
Je beschrijft het precies zoals ik het ook ervaar. Ik ben 21 jaar oud en bij mij begon het rond mijn 15e... Sinds al die jaren, ben ik opzoek gegaan wat mij het beste zou kunnen helpen. Ik durfde het vrienden of familie niet te vertellen, dus zocht vooral op internet.
Mijn angsten zijn nog niet voorbij, maar soms merk ik dat het wel minder is geworden. Ik heb nu de stap gezet om er met een psycholoog over te praten en daarnaast heb ik op internet ook boeken besteld die gaan over sociale fobie/sociale angst.
Ik kan je op dit moment nog niet de gouden tip geven, maar ik wilde toch even reageren op je bericht, omdat ik mezelf precies herken in hetgeen wat je schrijft. Soms is het juist fijn om dat te lezen/te horen, dat je hierin niet de enige bent! Ik hoop dat je voor jezelf oplossingen kunt vinden om beter om te kunnen gaan met de angst en dat het via die weg minder wordt.
Groetjes,
Hoi,
Wat komt dit ontzettend bekend voor. Dat wat jij zegt komt zo overeen met mijn situatie. Bij mij begon het bij mijn bijbaantje in het restaurant, zo rond mijn 21e (ben nu 29). Ineens een ontzettend rood hoofd, niet zo maar een rood hoofd maar gewoon echt gloeiend rood. Iedereen kijkt je aan en vraagt wat er met je aan de hand is en ik telkens maar smoesjes verzinnen of vragen waar ze het over hadden, ik heb het toch gewoon een beetje warm? Maar ondertussen er zelf van balen,schamen en neerslachtig van worden. In de jaren daarna nog steeds last van deze angstaanvallen gehad en vaak een gloeiend rood hoofd. Vooral in situaties waarbij je niet snel weg kan, bijvoorbeeld tijdens uiteten met vrienden of tijdens een presentatie of werkoverleggen. Op mijn 23e uiteindelijk naar de huisarts gegaan en mijn probleem voorgelegd. daaropvolgend ben ik in behandeling geweest bij een psycholoog en warempel, het ging beter met mij! Maar eigenlijk is het daarna weer bergafwaarts gegaan en mijd ik nog steeds bepaalde sociale situaties, heel vaak nog wel het angstgevoel maar wel minder de uiting in een gloeien rood hoofd, gelukkig!. Ik heb ook een baan waarin ik veel in contact kom met mensen (werk op een p&o - afdeling). Ook tijdens werkoverleggen snel blozen en vooral niet te lang aan het woord willen zijn.
Op dit moment ben ik ook vrijgezel maar zie er gewoon goed uit en ben hartstikke sociaal. Maar dit blozen en het denken wat anderen hiervan vinden kost mij zoveel energie en beperkt mij in mijn doen en laten op het werk en mijn deeltijdstudie. Ik denk wel eens; wat als er geen bloosangst zou zijn?
Ik weet niet wanneer je dit verhaal hebt geschreven of dat je dit nog leest, maar jouw verhaal sprong er bij mij bovenuit en wellicht kunnen we in contact komen om hier over te praten. Ik ben op het punt gekomen dat ik het zat ben en ben opzoek naar een geschikte training om van mijn angst af te komen.
Wellicht kunnen we iets aan elkaar hebben. Laat het dan even weten met een berichtje hieronder.
Groet,
R. (man)
Vaak gespannen en angstig in sociale situaties (Verhaal 14)
Ik word ook vaak gespannen en angstig in sociale situaties. Ondanks dat ik weet dat er niks kan gebeuren, andermans mening niet uit moet maken, etc. draait mijn lichaam volle toeren: hoge hartslag, zweten en nervositeit.
Vaak ben ik erg bang voor wat mijn lichaam gaat doen, en dan schrik ik van de zenuwachtige reactie die mijn lichaam geeft. Doordat dit voortdurend weer opkomt voel ik me steeds vaker ongemakkelijk en angstig in sociale situaties.
Ik denk dat ik medicatie ga proberen om minder lichamelijke angst te ervaren. In combinatie met cognitieve gedragstherapie zou ik dan ook psychisch rustiger moeten worden en de boel weer op de rit kunnen krijgen. Ik wil mezelf niet laten belemmeren door deze fobie en wil er dan ook alles aan doen het op te lossen (of te verminderen!)
1Zijn dit normale uitingen? (Verhaal 32)
Hallo
Alvast excuses voor de lap tekst! Ik heb het gevoel soms angstig te zijn in sociale situaties en wil graag mijn verhaal doen om te zien of mensen dit herkennen en of dit normale uitingen zijn of er meer aan de hand is :D
Mijn gevoel:
Vaak angstig voor sociale situaties. Sociale situaties soms vermijden. Angstig op vooral georaniseerde/gemaakte sociale evenementen zoals verjaardagen en bijvoorbeeld personeelsuitjes. Angst voor onbekenden, wanneer er iemand bij is die ik niet ken, een nieuwe collega of invaller komt werken en etc. Ook veel sociale angst bij bekenden zoals familie en vrienden, verschilt per keer. Het is erger als ik zelf moe ben en weinig in te brengen heb. Ik voel mij niet interesant genoeg, ben bang van wat mensen van mij denken en wil anderen pleasen (ben ook erg onzeker en denk dat ik niets goed kan, negatief zelfbeeld en perfectionistisch?). Ik krijg intense angst bij stiltes en wil dan het liefst vluchten. Vroeger rookte ik als afleiding nu niet meer, wel veel alcohol gebruik bij vrienden om wat meer te ontspannen. Door de angst soms domme dingen zeggen of onprettige opmerkingen maken en sociaal wat lomp zijn, waardoor ik me weer nog stommer voel. Vaak de focus op hoe ik er bij sta, wat ik wil zeggen, waardoor je wat de ander doet/zegt niet meekrijgt en sociale situaties nog lastiger worden. Dan krijg ik een soort van blackout/vaag gevoel, waardoor ik er niet bij bent (angst?). Dingen vaak overdenken, soms scenarios al helemaal van te voren uitdenken. Of achteraf peinzen over iets wat ik heb gedaan/gezegd. Verder soms juist last van angsten die 'zomaar' aanwezig te lijken zijn zoals voor het slapen gaan of als ik boodschappen ga doen of misschien over bepaalde dingen nadenk.
Mensen zien dit niet aan mij, soms kom ik ook heel sociaal over. Het is makkelijker als ik in een rol zit, bijvoorbeeld op mijn werk (dan gaan die gedachtes uit). Ook tijdens een drama stuk of presentatie op school kon ik in mijn element zitten en had ik er geen problemen mee. Ik ervaar dit probleem (bewust) al vanaf de middelbare school waar ik het gevoel had er nooit bij te horen, moeilijk contact te maken, mensen te vermijden (heb toen een sociale cursus gevolgt, maar wist niet waarom ik dit moest doen). Bij mijn eerste vriendinnetje werd het duidelijk toen ik elk afspraakje met angst tegemoet ging en scenarios al helemaal uitdacht over wat ik kon zeggen. Ik probeer als ik die gedachten nu krijg, het los te laten en blanco in situaties te stappen, maar ik houd nog wel problemen over zoals geen initiatief nemen in sociaal contact (investeren), één op één contact vermijden en dingen met anderen doen die ik graag wil doen, wat toch wel resulteert in het alleen voelen. Niet te voelen ergens bij te horen en je niet (altijd) op je gemak voelen bij anderen.
Persoonlijke eigenschappen:
Mijn tweelingbroer heeft hier ook last van. Hij (en mijn oudere broer) zijn gediagnostiseerd met ADD en de kans dat mijn andere oudere broer en ikzelf dat hebben is ook vrij groot. Misschien dat dit ook invloed kan hebben op hoe ik ben, denk en mij gedraag. Verder ben zie ik mij meer als een introvert, ben ik vaak serieuzer ingesteld, besteed ik graag tijd alleen, waarin ik soms op ga in (creative) dingen en de wereld om mij heen vergeet. Ik vind het soms moeilijk om dingen te verwoorden met spraak, vooral op het moment zelf. Ik heb tijd nodig om over dingen na te denken en er later op terug te komen. Ik vind het veel makkelijker/prettiger om dingen uit te schrijven (dat is misschien wel te zien :P).
Hier wat specifieke voorbeelden waarin mensen zich misschien wel herkennen?
- Niet in de trein eten (bang dat anderen de geluiden horen)
- Niet opstaan in de trein om bv naar de WC te gaan (bang dat mensen kijken, misschien dat ik raar loop)
- Zorgen dat mijn oordopjes in het openbaar nooit te hard staan, dat anderen mijn muziek horen (wat zouden ze van mijn muziek vinden)
- Niet bellen in de trein of andere plekken waar mensen zijn. (Ik houd sowieso niet van bellen. Soms bewust niet opnemen en negeren, omdat ik er geen zin in heb).
- Bekenden op het perron of ergens op straat vermijden, zodat je niet het contact aan hoeft te gaan en dan bv de hele reis opgescheept zit (bang zijn om niet te zeggen te hebben)
- Nooit met één iemand afspreken (de focus ligt dan op mij waarin ik gezellig moet zijn en wat te zeggen moet hebben, prettiger in een groep met soms specifieke extraverte personen. Ook in een groep soms angstig voelen, bang voor stiltes).
- Precies op tijd bij het lokaal aankomen om wachtende klasgenoten te omzuilen en in de pauzes mijn eigen weg gaan.
- Op tijd op verjaardagen komen, zodat de focus niet om mij ligt als ik binnen kom. Op feestjes als het zo uit komt, juist later komen, zodat het al gaande is en de soms eerste ongemakkelijk uurtjes al weg (gedronken) is.
- Tijdens een vergadering notuleren zodat ik daarop kan focussen in plaats van te vergaderen.
- Als iemand de flat binnen gaat voor mij, slomer lopen/post pakken om te vermijden om samen de lift in te stappen.
2Echt heel bizar (of eigenlijk niet) maar je omschrijft op enkele punten na mijn gevoelens en ervaringen.
Vooral ruim op tijd op feestjes komen zodat iedereen mij bij binnenkomst moet begroeten en niet andersom (de aandacht ligt dan niet op mij, maar de binnenkomers). Eén op één vermijd ik omdat ik bang ben niets te vertellen te hebben, of niet gezellig/interessant/grappig genoeg te zijn. Het gebeurt mij dan wel eens meer dan één keer dat ik me ineens in een gesprek bevind met één persoon en zodra ik het doorheb begin ik ongemakkelijk te doen (voor mijn gevoel). Weet mij geen houding te nemen en zeg soms wanneer er stiltes vallen van die hele rare dingen.. waarvan ik achteraf liever had dat ik het niet gezegd had en gewoon de stilte had opgevuld met: stilte.. of de ander een gespreksonderwerp laten bedenken.
Vroeger was ook bezig in mijn hoofd met waar ik mijn handen moest plaatsen en mijn algehele houding, zelfs mijn ademhaling. Daar ben ik nu gelukkig vanaf.
You are not alone.
Het komt volgens mij op hetzelfde neer. We zien onszelf als onwaardig, minderwaardig. We zijn teveel bezig met onszelf in onze koppie waardoor we soms de schoonheid van de wereld en de mensen waarmee we in contant zijn niet meekrijgen zoals wij en zij dat verdienen.
Dan zeg ik tegen mezelf: vanaf vandaag ga ik niet meer zenuwachtig zijn in sociale situaties.. en bij het eerst volgende contact besef ik hoe erg ik het telkens onderschat.
Maar goed.. We komen er wel hoor. Jij en ik! We zullen een angst vrije sociale leven hebben.
17 jarig meisje met sociale angststoornis (Verhaal 12)
Ik ben een 17 jarig meisje en ik kamp al 4 jaar met een sociale angststoornis. Dit is officieel vastgesteld.
Ik heb een jaar lang een relatie gehad, maar sinds dat uit is, is alles verder bergafwaarts gegaan.
Ik voel me ongemakkelijk op feestjes. Hoe meer onbekenden, hoe erger. Ook als ik alleen naar een supermarkt moet, ben ik bang dat mensen me zien, veroordelen en vervolgens afkeuren.
Wat me vooral belemmert in het dagelijks leven is het feit dat ik niet met jongens af kan spreken. Tenzij ik met ze ben opgegroeid, of ze al heel lang ken. Er kan totale paniek uitbreken als iemand me pusht om af te spreken. Of als ik iemand ongepland op straat tegen kom.
Het lijkt me super fijn om iemand te vinden die (deels) het zelfde heeft en behoefte heeft om er over te praten! Je kunt mailen naar denisevdkroon@gmail.com
1Ik herken me enorm in je verhaal! Nadat ik begonnen was met m'n nieuwe opleiding kreeg ik ook enorm last van sociale angst terwijl dit voorheen op de middelbare altijd meer op de achtergrond was. Ik heb daarom besloten om toch maar contact op te zoeken met een psychologen. Zij kan je bijvoorbeeld helpen met je negatieve gedachten die je zegt dat je hebt. Weet in ieder geval dat je niet alleen bent.
Xx meisje van 21
Sociale angststoornis (Verhaal 53)
Ik heb al sinds een lange tijd een sociale angststoornis.
Ik heb het heel fel,
Ik ben juist met mijn vriend gaan samenwonen maar toen ik thuis woonde durfde ik niet eens alleen naar de winkel gaan.
Nu doe ik het wel soms is maar heb ervoor een paniekaanval en soms ga ik dan gewoon helemaal niet en stel ik het uit.
Ik durf ook niet bellen.
Nu ik samen woon met men vriend wil hij natuurlijk ook dat ik ga werken voor bij te dragen
En ik wil ook heel graag werken.
Maar ik durf te telefoon niet opnemen of langs interims gaan.
Weet ook niet of durf ook niet er over te praten
Heb een verslavings periode van drank en drugs achter de rug (Verhaal 51)
Laatste tijd ook weer erger geworden. En heb een verslavings periode van drank en drugs achter de rug.. heb medicatie om m’n angst wat minder te voelen. Maar soms is het weer zo overweldigend vooral als ik me ook nog eens eenzaam voel want heb ook ADD/ADHD erbij t is zeer complex. En slik soms een extra pammetje bij. Heb over 2 weken gesprek met hulpverlening weet alleen niet of dit ooit nog goed komt, ben eind me jaren 20 nu. Iemand met advies? Groetjes N.
Ik voel me zó niet op mijn gemak op verjaardagen (Verhaal 49)
1Op m’n 16e werd het erger (Verhaal 44)
1Goed dat jij je verhaal deelt. Ik heb zelf ook last van angstklachten in sociale situaties, maar ben wel een stuk ouder dan jij. Hopelijk leest iemand dit die qua leeftijd wat dichter bij je in de buurt komt, zodat jullie contact kunnen leggen. Misschien heb je een leuke hobby/sport waarbij je ook meteen in contact komt met anderen? Wanneer je iets gemeen hebt met elkaar, schept dit vaak toch al snel een band. Of bijvoorbeeld via werk/bijbaan?
Weet dat je in ieder geval niet alleen bent in dit en super goed dat je hulp bent gaan zoeken. Er is helaas geen one size fits all oplossing voor sociale angst. Het is daarom goed om verschillende dingen uit te proberen en dit samen met een hulpverlener/coach te doen. Uiteindelijk leer je beter omgaan met je angst waardoor je er veel meer rust over hebt. Je zal leren dat het grotendeels een mindset is. Als ik naar de mensen om me heen kijk, zie ik ook dat veel mensen over angsten heengroeien. Dus het komt hoe dan ook goed.
Liefs
Ik ben donkerder qua gedachten en wereldbeeld dan mijn naasten (Verhaal 45)
Alsof ik altijd in een soort bubbel zit (Verhaal 38)
Hoi, ik heb last van sociale angst. Ik heb hier al best een tijdje last van. Ik ben altijd best verlegen geweest maar op de basisschool was dit altijd prima. Op de middelbare school trok ik op met meiden die wat uitbundiger waren en die me uiteindelijk links lieten liggen. De combinatie van wat verlegen zijn en er niet bij horen zorgde ervoor dat ik steeds angstiger werd. Ik werd angstig op school, werk en op de sportclub. De enige momenten waarop ik geen last heb van angst is wanneer ik met familie ben (want die verlaten je sowieso niet) en wanneer ik op vakantie ben (want je weet dat je de mensen die je op vakantie tegenkomt waarschijnlijk toch niet meer zult zien). Ik heb het gevoel alsof ik altijd in een soort van bubbel zit waardoor ik nooit echt volledig dingen beleef. Ik ben nu 23 en tijdens mijn studentenleven is het probleem alleen maar erger geworden. Ik heb niet meer een familie als thuisbasis omdat ik op kamers woon en ik ben constant omringt door nieuwe huisgenootjes. Super leuk natuurlijk maar ook erg lastig. Vooral omdat ik nu ook constant het idee heb dat mijn huisgenoten me beoordelen bijvoorbeeld. Ik zou graag nieuwe mensen ontmoeten maar ik durf niet naar borrels, feestjes, sportclubs, etc waardoor ik bijna altijd alleen thuis ben. Zijn er meer mensen die hier mee te maken hebben?
1Ik denk dat wat hij heeft geholpen is een gezonde dosis schijt hebben aan je huisgenoten, maar dan niet op een negatieve manier. Ik denk dat de kans heel groot is dat de angst die je hebt niet echt op realiteit is gebaseerd. Zij zullen ook gewoon druk zijn met hun eigen leven en niet continu op jou of de rest gefocust zijn (dat is mijn analyse op mijn eigen 23 jarige zelf naderhand).
Ook herken ik de angst voor borrels. O god, borrels. Ik kreeg (en krijg nog steeds wel eens) de kriebels bij de gedachte alleen al. Ik werk in een organisatie waar borrels nauwelijks voorkomen, maar ga er wel af en toe heen. Misschien kun je dat ook proberen? Gewoon om eens te kijken hoe het je bevalt. Ik denk dat je door jezelf af en toe bloot te stellen aan je angsten je ook sneller inziet dat er niks is om bang voor te zijn. En weet dat de aanwezigen altijd meer met zichzelf bezig zijn dan met jou.
Als je angst de overhand neemt in je leven dan is het wel goed om eens met de huisarts te praten. Wellicht kun je om te beginnen met de praktijkondersteunende psycholoog te praten? Die kan je misschien helpen of op weg helpen naar een goede psycholoog? Je hoeft het natuurlijk niet allemaal zelf te doen. Misschien heb je al eens hulp gezocht. Het kan natuurlijk ook gewoon fijn zijn om er bijvoorbeeld met je famlie over te praten.
Probeer in ieder geval niet teveel te luisteren naar het negatieve stemmetje in je hoofd. Probeer er echt bewust van te zijn dat het maar een gedachte is. Plaats de gedachte op een denkbeeldig wolkje en laat hem overwaaien. Of schrijf van je af en probeer je negatieve gedachten te vervangen voor positieve, helpende gedachten. Meer aandacht besteden aan het positieve is sowieso een hele goede tip voor je mindset! Bedenk als je wakker wordt eens drie positieve dingen of dingen waar je dankbaar voor bent. En doe hetzelfde als je gaat slapen. Als je het leuk vindt kun je dit ook opschrijven of in je telefoon noteren.
Ik hoop dat je iets aan mijn tips hebt! Heel veel liefs en succes
Ik ga nu helemaal nergens meer heen (Verhaal 41)
Heeii,
Ik wil oook even mijn verhaal kwijt.
Ik ben al heel mijn leven wat verlegen en dat werd ietsje beter toen ik naar de middelbare school ging... maar toen kwamen de feestjes en het uitgaan en ik voelde me altijd al onprettig en onzeker en ging dus naar alleen naar de plekken waarvan ik vond dat het nog wel ging. Wel altijd heel veel stress voordat ik erheen ging. Tot op een punt dat ik zoveel stress en paniek voelde dat ik besloot minder naar feeestjes enz te gaan. Dat ging zo door tot ik mijn vriend kreeg vanaf dat moment werd het alleen nog maar erger. Ik ga nu helemaal nergens meer heen. Ik heb nu zoiets van ik ga niet elke keer mezelf zo stressen dus ik ga gewoon helemaal niet meer. Door te tijd heen ben ik hierdoor veel vrienden kwijt geraakt en loopt mijn relatie ook niet lekker maar ik het lukt me niet om wel al die leuke dingen te doen.
3Probeer met de mensen die je om je heen hebt toch regelmatig leuke dingen te ondernemen. Dat hoeft niet een feestje te zijn, maar je kunt bijvoorbeeld samen een activiteit gaan doen die wat meer bij je past. Verder denk ik wel dat het goed is om jezelf af en toe te blijven uitdagen en toch naar dat ene feestje te gaan. Desnoods neem je iemand mee of je partner. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Vergeet nooit dat andere mensen altijd meer met zichzelf bezig zijn dan met jou. En als het je echt niet meer bevalt kun je altijd nog weg. In zo een geval: niet teleurgesteld raken in jezelf, volgende keer beter!
Hopelijk heb je er iets aan! Liefs
Ik leef dagelijks in een hel van angst en paniek (Verhaal 35)
Hallo ook ik heb een soort van sociale fobie...ik weet niet of dat het is. Heb het hele internet al afgezocht wat ik nu heb en eigenlijks kan ik het geen naam geven. Ik leef dagelijks in een hel van angst en paniek. Ik slik al 20 jaar antidepressiva wat ik nooit had moeten krijgen. Ik vervloek de dag dat ik dit middel heb voorgeschreven gekregen! En ik vervloek ook de dokter die dit heeft gedaan! Ik kom er helaas nooit weer van af! Maar wat ik het ergste momenteel vind is dat ik angstig word als ik bij mensen thuis kom. Ik begin dan te zweten en met mn neus te snuiven..bang dat mij iets ergs gaat overkomen. Bang om dood te gaan. Dit is toch niet normaal! Ik heb dit al jaren en het wordt steeds erger! Dit is geen leven zo.
1Ik herken de angst die je voelt als je bij mensen thuiskomt. Bij mij gaan vaak in meer of mindere mate ook de alarmbellen af, zelfs bij mensen die dicht bij me staan kan ik hier soms last van hebben sinds een jaar of drie. Helemaal niet leuk! Ik kan er zelf bijvoorbeeld heel erg duizelig en extreem moe van worden. Misschien is het fijn om de mensen die dichtbij je staan op de hoogte te brengen van de angst die je hebt, mochten ze dit niet al weten van je? Dat lucht misschien een beetje op.
Wat je misschien ook helpt is een taakconcentratieoefening te doen als het je lukt? Dat houdt eigenlijk in dat je je echt focust op hetgeen waar je op dat moment mee bezig bent, zonder te luisteren naar het interne stemmetje. Misschien kun je het eerst oefenen met alledaagse dingen zoals douchen of de afwas doen? En daarna oefenen in sociale situaties? Luister en kijk goed naar de persoon met wie je bent, zodat je in het moment blijft. En als je je dan toch vervelend gaat voelen zou je het kunnen aangeven bij de persoon met wie je bent.
Dit laatste klinkt voor je waarschijnlijk als het slechtste idee ooit, maar het proberen weg te stoppen of te vluchten zorgt ervoor dat je alleen met je angsten/zorgen blijft rondlopen terwijl de kans groot is dat een ander je op dat moment goed kan helpen. Ook hoef je dan geen "masker" op te zetten en zo blijf je ook weer dicht bij jezelf en het zorgt voor begrip bij de ander. Het schept ook juist weer een soort band en misschien heeft de ander er ook wel eens last van (heel veel mensen hebben hier sowieso wel eens last van en zullen het herkennen).
Wat ik verder nog aan tips kan geven: wees lief voor jezelf! Eet gezond, beweeg af en toe een beetje en kijk eens of meditatie iets voor je is. Meditatie schijnt te helpen in het nemen van afstand van je angsten, zodat ze niet overheersen. Een extra tip is om al deze tips niet in één keer toe te willen passen ;), want dan wordt het moeilijk om vol te houden. Begin bijvoorbeeld eerst eens een maandje met dagelijks mediteren. Hier zijn apps voor die je kunnen begeleiden. Als je het een maandje volhoudt zit het meer in je systeem, waardoor je het gemakkelijker blijft doen. Na een maand zou je kunnen nagaan of het je is bevallen en eventueel kun je er dan iets aan toevoegen zoals bewegen etc etc.
Ik hoop dat je iets aan mijn tips hebt! Heel veel sterkte en geluk.
Ik kan niet eens uitleggen hoe erg het is (Verhaal 42)
Ik heb vanaf mijn 18e ongeveer erg last van een sociale angststoornis. Ik ben nu 22. Ik heb het gevoel dat ik niet eens kan uitleggen hoe erg het is. Dat ik het nooit echt onder woorden kan brengen. Ik voel me onbegrepen en alsof ik de enige ben. En zelfs als ik al jullie verhalen lees, voel ik me nog steeds zo.
Gesprekken ervaar ik vaak als ongemakkelijk. Ik heb ook altijd het idee dat ik de ander ongemakkelijk laat voelen of dat ik bijvoorbeeld op een verjaardag, de hele sfeer verpest door hoe zenuwachtig ik over kom.
Hierdoor komen suïcidale gedachtes bij mij naar boven. Er gaan gedachtes in mijn hoofd rond zoals: ik voel me nergens op mijn gemak en niemand voelt zich op hun gemak bij mij. Ik kan geen vrienden meer maken. Ik ben dom, niet grappig, saai. Ik wil dit niet meer.
Ik doe mijn best deze gedachtes te laten en door te vechten, maar soms zou ik willen dat niet het hele leven 1 grote uitdaging is. Telefoon oppakken? Uitdaging. Onverwachts een nieuw persoon ontmoeten? Uitdaging. Bij mijn vader eten die hartstikke lief is, maar die ik niet zo vaak zie? Uitdaging. Ik voel me eigenlijk maar bij 1 persoon echt op mijn gemak. Dat is de reden dat ik er nog ben. En zolang ik er nog ben zal ik hiermee moeten leren leven.
Ik ben al bij meerdere instellingen geweest en denk nu eindelijk de goeie gevonden te hebben. Daar ga ik hopelijk snel aan de slag kunnen. Daarbij wil ik EDMR gaan proberen aangezien ik daar veel positieve verhalen over heb gehoord en ook hier lees ik dat weer.
1Ik zag je berichtje en zie dat er geen reacties op zijn binnengekomen dus ik dacht laat ik je een reactie sturen. Om te beginnen wil ik kwijt dat je echt niet de enige bent! Ik voel me vaak net zo en ook vaak onbegrepen, want het is ontzettend moeilijk aan anderen uit te leggen. En ik mijn directe omgeving heb ik geen mensen die hier in zulke extreme mate last van hebben. Dan voelt het natuurlijk al snel alsof je de enige bent, maar dat is niet zo. Ook zijn er ontzettend veel (!) mensen die hier in meer of mindere mate last van hebben.
Ik herken de uitdagingen die je noemt, alhoewel het uiteindelijk toch een kwestie is van gewoon blijven doen en "oefenen" en jezelf blootstellen aan je angst. Praat er ook over met je omgeving, ook al begrijpen ze je niet altijd. Het is wel fijn om te weten dat anderen weten wat er in je koppie omgaat. En wees alsjeblieft niet te streng voor jezelf. Je bent maar een mens en je bent nog hartstikke jong en je gaat nog zoveel meemaken waardoor je beeld hierop nog zal veranderen. Gun jezelf die kans.
Het maakt me verdrietig om te lezen dat je niet meer verder zou willen leven. Omdat je angst een hoofdrol speelt is het inderdaad goed om goede hulp te zoeken. Zijn je problemen dieper van aard? Zoek een goede therapeut waarmee je bijvoorbeeld schematherapie kunt gaan doen en exposure. Als je daar hulp bij nodig hebt (bij je zoektocht naar een goede therapeut), kun je altijd aankloppen bij je huisarts. Heb ik ook gedaan.
Wat tot slot helpt is je tijdens sociale situaties goed te focussen op de ander en wat diegene te vertellen heeft in plaats van te luisteren naar dat gemene stemmetje in je hoofd. Het is maar een gedachte. Wel een hele negatieve! Maar het is maar een gedachte. Neem hem niet voor waarheid aan. Probeer echt in het moment zelf te blijven en ervan te genieten. Het leven gebeurt nu en om je heen en niet in je hoofd. Leer ruimte maken voor het nu en de zorgen over het verleden en wat er komen gaat los te laten door bijv. te gaan mediteren.
Wat mij ook heeft geholpen is dat ik tot de conclusie kwam dat ik niet bang ben voor de mensen om me heen (want ook ik heb hier last van bij de mensen die dichtbij me staan) , maar voor mijn eigen reactie op zo een sociale situatie. Uiteindelijk ben ik gewoon bang voor mezelf, omdat ik bang ben dat ik me niet weet te redden. Ik heb uiteindelijk altijd zelf de touwtjes in handen en ben geen weerloos wezen en jij ook niet. Ga de uitdaging aan door dingen te blijven ondernemen, in het moment zelf proberen te blijven en jezelf nooit te straffen als het een keertje anders uitpakt dan je zou willen. Ik weet zeker dat er een punt komt waarop je terugkijkt en ziet dat je echt wel wat stapjes hebt gemaakt en dat is waar je je kracht uit zal halen.
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik gewoon de uitdaging aan ga en hier goed mee wil leren omgaan. Misschien helpt jou dat ook? Het leven is veel te mooi en te kort om je te laten leiden door je angsten. Het verschilt natuurlijk per persoon wat helpt en wat niet maar ik hoop oprecht dat je hier iets aan hebt. Luister bijv podcasts zoals "Met z'n allen de podcast" van Gwen en "Kukuru" van Giel. Laat je inspireren. Maar voel je vooral niet alleen en de enige want je bent echt niet alleen in dit.
Heel erg veel liefs!
Ik voel me vaak gevangen in mijn gevoel (Verhaal 2)
Ik voel me vaak gevangen in mijn gevoel. In contacten met mijn baas weet ik niet wat ik moet zeggen. Het zweet breekt me uit en ik wil dan letterlijk vluchten. Ik voel me dan dom, etc.
1Sterkte allen!
In rustige stapjes steeds meer durven (Verhaal 33)
Sinds 2018, het eerste jaar van de middelbare heb ik altijd angst voor sociale situaties. Ik was dat jaar ook depressief en geen een van mijn vrienden maakte het iets uit en ze maakten het alleen maar erger. Daardoor bleef het nog veel langer en had ik nooit meer ergens zin in. In de 2e klas kwam ik erachter dat ik misschien niet alleen verlegen ben, maar dat ik ook een sociale angststoornis heb. Het leek me niet ok dat elke keer als ik langs iemand fietste en diegene naar me keek ik er dagen erna nog steeds over na dacht of diegene me lelijk of raar vond. Bij gym is het ook altijd een drama want ik maak me er de week van te voren al druk om. Wat nou als ik iets raars doe? Vinden mensen me raar? Straks val ik wat dan? Ik probeerde altijd ziek te zijn op de dag van gym. Op dit moment ben ik erachter gekomen dat de enige manier om eraf te komen is in rustige stapjes steeds meer durven. Het zal altijd eng blijven, maar ooit word het minder. Ik heb het nu nog steeds maar zit in het proces naar een beter leven :)
1Beste Sann, ik ben Josje, een moeder van een meisje van 16 met sociale angsten. Op dit moment heeft ze therapie bij een vrijgevestigde therapeut. Mag ik vragen hoe oud jij nu bent en in welke gemeente je woont. Mijn dochter heeft eens aangegeven dat ze graag mensen zou leren kennen die hetzelfde hebben als zij. Als ik jou verhaal lees herken ik veel van wat zij me verteld. Misschien zouden jullie iets kunnen hebben aan contact met elkaar. Groetjes, Josje
Ik ben bang in sociale situaties (Verhaal 6)
Ik ben een man van in de 40. Waarschijnlijk als je me zou zien zou je denken dat ik een stoere vent ben, kale kop en altijd mijn woorden klaar.
Realiteit is echter anders. In sociale omgevingen ben ik angstig. Verjaardagen vind ik vreselijk. Ik probeer altijd als eerste te zijn zodat mensen mij gedag moeten zeggen. En liever blijf ik niet te lang. Voor borrels heb ik altijd een excuus. Uit eten in drukke restaurants doe ik wel maar ik ga zo zitten dat ik alles in de gaten kan houden.
Met therapie wordt gaat het inmiddels beter. Ik heb handvatten gekregen en we hebben achterhaald waar de angst vandaan komt. Het helpt om het te snappen. Nu nog toepassen in de praktijk. Volgende week weer een verjaardag.
3Hallo , ik heb 5 jaar sociale angst gehad en sinds 2017 ervan af. Ik coach nu mensen.
Hoe gaat het met jou angst nu ?
herkenbare verhalen.
Hoi Wouter hoe ben je er vanaf gekomen?
Sinds pesten op school is het een sociale angststoornis geworden (Verhaal 37)
Ik ben al van jongs af aan een verlegen temperament, maar sinds pesten op school is het een sociale angststoornis geworden. Dat is inmiddels 14 jaar geleden, en ik heb veel stappen gemaakt, maar het blijft nog altijd een ding waar ik dagelijks mee vecht. Op sommige dagen is het beter dan andere. Maar ik blijf heel gevoelig voor de (vernomen..) 'afwijzende blik' in de ogen van de ander, en dan word ik stil, en ga ik me terugtrekken. Ik zou willen dat ik wat steviger in m'n schoenen kon staan, of met andere woorden, wat meer schijt kon hebben.
Mensen denken vaak dat ik afstandelijk ben, en gereserveerd, maar van binnen is dat allesbehalve zo.
M'n vriendinnen en vrienden hebben geen last van het soort verlegenheid dat ik heb, en ik mis het wel eens om me daarin begrepen te voelen. Het lijkt mij fijn om lotgenotencontact te hebben. Wie zich geroepen voelt om eens te kletsen, let me know :)
Ben heel de dag bezig met wat mensen van me vinden (Verhaal 31)
Ik deel mijn verhaal onder een andere naam. Ik hoop alleen gewoon in contact te komen met mensen die hetzelfde denken en voelen. Of mij in iedergeval echt kunnen begrijpen. Ik heb zo veel lieve mensen om me heen. Maar ik ben ook zo bang om hun kwijt te raken. Ik ben zo bang om dingen fout te doen. Ik ben heel de dag bezig met wat mensnen van me vinden. Ik ben bij de psycholoog ik krijg dus hulp. Maar zou t tof vinden om met iemand die hetzelfde heeft in contact te komen
1Echt heel bizar (of eigenlijk niet) maar je omschrijft op enkele punten na mijn gevoelens en ervaringen.
Vooral ruim op tijd op feestjes komen zodat iedereen mij bij binnenkomst moet begroeten en niet andersom (de aandacht ligt dan niet op mij, maar de binnenkomers). Eén op één vermijd ik omdat ik bang ben niets te vertellen te hebben, of niet gezellig/interessant/grappig genoeg te zijn. Het gebeurt mij dan wel eens meer dan één keer dat ik me ineens in een gesprek bevind met één persoon en zodra ik het doorheb begin ik ongemakkelijk te doen (voor mijn gevoel). Weet mij geen houding te nemen en zeg soms wanneer er stiltes vallen van die hele rare dingen.. waarvan ik achteraf liever had dat ik het niet gezegd had en gewoon de stilte had opgevuld met: stilte.. of de ander een gespreksonderwerp laten bedenken.
Vroeger was ook bezig in mijn hoofd met waar ik mijn handen moest plaatsen en mijn algehele houding, zelfs mijn ademhaling. Daar ben ik nu gelukkig vanaf.
You are not alone.
Het komt volgens mij op hetzelfde neer. We zien onszelf als onwaardig, minderwaardig. We zijn teveel bezig met onszelf in onze koppie waardoor we soms de schoonheid van de wereld en de mensen waarmee we in contant zijn niet meekrijgen zoals wij en zij dat verdienen.
Dan zeg ik tegen mezelf: vanaf vandaag ga ik niet meer zenuwachtig zijn in sociale situaties.. en bij het eerst volgende contact besef ik hoe erg ik het telkens onderschat.
Maar goed.. We komen er wel hoor. Jij en ik! We zullen een angst vrije sociale leven hebben.
Een naar gevoel bij gedachte dat je maar 1 keer leeft (Verhaal 10)
Ik heb een angst (denk ik) het is niet dat ik heel bang ben maar als ik na denk over dat je maar 1 keer leeft en het leven opzich geeft het mij een heel naar gevoel van binnen. Ik weet niet meer wat ik eraan kan doen.
Op internet staan allerlei fobieën en angsten maar ik zie nergens mijn angsten. Heeft u raad voor mij? Hoor het graag ik ben trouwens 16 jaar
2Hey!
Ik ben een meisje en ben bijna 18. Ik heb al ruim 4 jaar een sociale angststoornis en sta open om er met je over te praten als je er behoefte aan hebt. Mail me! ***********@gmail.com
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Ik geloof in reincarnatie:
De christenen geloofden tot 300 jaar na christus is reincarnatie,
evenals de hindoeisten en volgens mij de boedhisten ook.
Voor mij is het 99 % zeker.
Dus dan zou je niet bang hoeven te zijn dat je maar 1 keer leeft.
Zou ook een beetje flauw zijn omdat iedereen totaal andere levensomstandigheden heeft die niet met elkaar te vergelijken zijn, Dat zou wel heel oneerlijk zijn als er maar een leven zou zijn. de mensen in Afrika en de miljonairs en de zieken en de uiterst succesvolle en getalenteerde en de zwerers
angstig bij oogcontact (Verhaal 30)
Ik ben angstig bij oogcontact. Bij telefonisch contact voel in mij zelden zenuwachtig. Als ik iemand in de ogen moet kijken voel ik mij in de meeste gevallen zo angstig.
1Hoi
Ik heb ook een sociale fobie
En sommige dingen heb ik al geleerd.
Ook oogcontact.
Mijn reactie is om iemand niet diep in de ogen te kijken,
maar meer er om heen te kijken, bijv je blik richten op het bovenste van de neus van degene die je aankijkt.
Angst voor bekenden (Verhaal 21)
Onlangs is er een oude vriend van me gestorven. Ik heb er vroeger fantastische tijden mee beleefd. Maar in het afgelopen jaar ben ik hem 2 keer tegengekomen en heb ik hem volledig genegeerd. Waarom? Uit angst... Als ik nu terugblik op de afgelopen jaren doe ik dit heel erg veel. Mensen waar ik fantastische tijden mee beleefd heb negeren. Niet in hun gezicht maar ik doe alsof ik hen niet zie. Dit zorgt vaak voor heel ongemakkelijke situaties want hou dit maar eens vol... En ik wil dit niet meer! Ik heb vanzelfsprekend weinig tot geen vrienden omdat ik iedereen die ooit belangrijk was in mijn leven negeer. Herkent nog iemand dit? Ik heb me nu voorgenomen om dit niet meer te doen, hoe moeilijk dit ook voor mij is... Maar zo leven gaat niet meer. Achteraf fantaseer ik dan heel leuke gesprekken. Bizar he. :-(
2Niet bizar, heel herkenbaar
ik ben ook uit contact gegaan
maar als ik je zo lees ben je een super lief mens, hsp wellicht?
gesprekken fantaseren is ook niet gek..
je bent helaas normaler dan je denkt! ;) Maar je hoort je fijn te voelen .. knap dat je jezelf aanpakt heel stoer !!
Dankjewel! Heel herkenbaar. Ik voel me ook super onveilig, bij vrijwel iedereen en negeer mensen dan ook. Of ik ga raar gedrag vertonen waardoor ze mij verlaten.
Terwijl in mijn eentje reizen en nieuwe mensen ontmoeten vind ik makkelijk.
Er zit dus een grote verlatingsangst zodra ik gehecht ben aan iemand en wil dat die mij leuk vindt. Ik heb geen idee dit te doorbreken maar ik ben echt klaar met die pijn en eenzaamheid. Ik wil gewoon mezelf zijn. Alhoewel ik niet meer echt weet wie dat is...
Ik wens jou heel veel succes op jouw reis naar geluk en ik ben benieuwd hoe t je afgaat om mensen niet langer meer te negeren.
Ik doe het lijken alsof ik niet zenuwachtig ben (Verhaal 28)
Hey! Ik ben J. Op een blauwe maandag at ik wat met mijn vriendin bij de Burger King. Ik voelde mij onbehaaglijk, er was iets vreemds aan de hand. Iemand die ik al erg lang kende en lief had, daar voelde ik mij ineens ongemakkelijk bij, onrustig. Ik schudde het van me af. Zocht er niets achter.
Een keer achter de kassa komt een goede kennis van mij bij de kassa waar ik achter zit afrekenen. Nou, dit was zweten geblazen. Om te zeggen dat ik zenuwachtig was, zou een understatement zijn. Ik was aan het zweten. Het gevoel was weer terug, alleen erger.
Op een dag wilde de manager bij mij afrekenen. Hij hield zijn kleding in de hand en wachtte keurig in de rij. Ik had hem inmiddels gespot en het zweet brak me uit.. Ik werd onwijs zenuwachtig, zodanig dat mijn benen hevig begonnen te trillen. Eerlijk gezegd was ik allang bij dat het niet mijn handen waren net als de vorige keer, of mijn lippen. Dit keer zag mijn manager het niet, dacht ik verheugd.
Op deze manier ben ik lang door gegaan. Het doen lijken alsof ik niet zenuwachtig ben of mij onzeker voel terwijl ik dat beiden ben.
Een paar jaar later heb ik een afspraak bij een psycholoog. Plots loopt er een ander medewerker binnen die ik nooit eerder heb gezien en die vraagt mij heel brutaal maar ook voor mijn gevoel beoordelend waarom ik er zo lang mee rondliep en niet eerder aan de bel heb getrokken. Dit samen met andere factoren hebben ervoor gezorgd dat ik niet door ben gegaan bij mijn psycholoog.
Sinds die tijd probeer ik mijn angsten zelf te overwinnen. Ik ken betere dagen en soms echt dagen vol intensieve angst die veel energie kosten.
Mijn angst begon bij mensen die mij kenden, die iets van mij verwachtte. Dit heeft zich helaas ontwikkeld tot een angst voor iedereen! Bekenden en onbekenden.
Zoals ik boven heb beschreven ken ik goede en slechte tijden. De ene ontmoeting gaat zo goed, ik ben wat meer ontspannen en het voelt zo goed daarna. Soms gaat het mis. Dan voel ik mij zenuwachtig en reageer ik op een dergelijke manier. Ik heb het gevoel (en weet wel zeker) dat andere mensen het door hebben.
Mijn beste vriendin zag een keer een paniekaanval van mij. Ze weet niet dat ik sociale angst heb. Maar ik neem aan dat ze zag dat ik zenuwachtig en angstig was omdat ze tegen mij zei “J, we kennen elkaar nou al zo lang. We zijn haast familie”. Ze zag het vermoed ik. Het is iets waar we het niet over hebben, nooit niet.
Ook op mijn werk hoorde ik 2 collega's zeggen "Zo, die J hé, die heeft van die zenuwachtige tikjes. Ze lijkt wel nerveus". Dit bevestigde voor mij dat anderen het doorhebben. Vooral de mensen doe vaak met je optrekken.
Hier loop ik nu zo'n 9 jaar mee rond. Ik was ooit een zeer sociale dame die graag in het middelpunt stond. Een contrast van wie ik nu ben.. Mensen behandelen mij als het meisje die van aandacht hield. Dat maakt samenkomsten nog meer beangstigender. Ik vermijd feestjes, bijeenkomsten, werkuitjes en vriendinnen. Ik heb het geluk dat mij vriendinnen daadwerkelijk om mij geven en ondanks dat ik altijd excuses heb om niet af te spreken behouden ze het contact en investeren ze in onze vriendschap.
Bij mijn eigen gezin voel ik af en toe angst tijdens momenten. Mijn vriend die heeft niets in de gaten vermoed ik. Ik heb hem ongeveer verteld waar ik mee zit, maar hij snapt het niet.
Tot slot wil ik nog even vertellen in welke situatie ik angst voel en ben benieuwd wie dat ook ervaart of in welke situatie jij het ervaart.
Ik ervaar de meeste angst in 1 (kleine) ruimte met een persoon. Als ik samen op bezoek ben en de gene met wie ik ben gekomen bijv even de gezamenlijke ruimte vertaal en ik alleen ben met iemand voel ik mij meteen angstig.
Ik probeer bewust te blijven en dit op te lossen mawr zit met mijn handen in mijn haar.
Ik hou btw van zingen en kan het toevallig ook. Speel je een instrument en kamp je ook met angsten, reageer ajb.
Groetjes,
j
1ik heb zowat hetzelfde. ook bij mensen die ik lang ken en zelfst bij mijn eigen gezin. ik durf soms geen oogcontact maken of ik heb schrik dat ik rood word....
Altijd als ik naar buiten ga (Verhaal 26)
Altijd als ik naar buiten ga voel ik mij gespannen. Of als ik met wat vrienden afspreek die ik lang ken ben ik bang dat ze me “vreemd” vinden. Ik krijg veel complimenten, maar denk altijd aan het negatieve over mijn eigen. Ik heb nooit het gevoel dat ik genoeg ben voor iemand. En dat ik niemand gelukkig zal kunnen maken
Al zo'n 6 jaar last van sociale angst (Verhaal 16)
Hallo, ik ben een jongen van 18 jaar en heb al zo'n 6 jaar last van sociale angst. Waar ik me het meest beperkt in voel is het ontmoeten van nieuwe mensen en mezelf zijn in groepen, in nieuwe groepen bevries ik en weet ik niks meer te zeggen.
En als ik dan thuis kom is dit heel vervelend want dan kan ik wel gewoon mezelf zijn.
Wat ik het meest vervelend vind, is dat mensen mij zo niet echt leren kennen, ze kennen eigenlijk alleen mij + de sociale angst die ik heb, maar niet de vrije Boris. En zo is het ook erg lastig voor mij om goed contact te maken en vrienden te maken.
1Hoi Leone,
Heel herkenbaar. Ook mij is het na therapie niet gelukt om een sociaal netwerk op te bouwen. Op zich lukt het mij wel om contact te leggen, maar het contact onderhouden vind ik lastig. Ondanks de therapie blijft ik last houden van negatieve gedachten (na een eerste kennismaking heb ik niets interessant meer te melden of ze zullen me wel dom/saai etc. vinden). Ben benieuwd of jij inmiddels op de goede weg bent?
Mvg,
Babs
Mijn verhaal - iemand met dezelfde klachten? (Verhaal 20)
Ik ben 51 jaar en tot mijn 16e had ik nergens last van. Ineens op een dag midden in een café vond ik dat mijn vriendinnen veel populairder en leuker overkwamen dan ik. Ik besloot daar iets aan te doen en dronk een fles likeur voor ik naar het café ging. Dat was een week later en ik was behoorlijk populair, zo bezopen dat 2 jongens mij meenamen en aanrandden. Ongeveer 3 maanden later kwamen de angstaanvallen, ik durfde niet meer in het openbaar te drinken, roken of eten. Ik kreeg een baan, maar als ik moest bellen trilde ik en ook iets aannemen trilden mijn handen. In de kantine eten durfde ik niet, ik sloot mij langzaam af van anderen. Op een dag was ik het zo moe, dat ik whisky kocht en een paar slokken nam alvorens ik ging werken. Met odol erbij. Het ging goed en langzaam moest ik wel meer slokken nemen om het in stand te houden. Ik werd overmoedig en begon te flirten met een collega, was eigenwijs etc. Uiteindelijk ging ik daar weg, denk dat niemand ooit iets geweten heeft, alcoholisten zijn slim. Ik sukkelde door de jaren heen en mijn man had ook geen respect meer voor me en idem dito. Toen kreeg ik een nieuwe vriend genaamd coke. Heerlijk was dat en niemand merkte het. Na 2 jaar recreatief gebruikt te hebben werd ik verslaafd en deed het iedere dag. We gingen scheiden en mijn ex-man kreeg alles, ik had niks meer en begon een relatie met mijn dealer. Na 1 1/2 jaar leerde ik een Belg via Internet kennen en trok bij hem in. Ik stopte met de drugs, van de ene op de andere dag. 11 jaar heeft de relatie geduurd, toen maakte ik er een einde aan want ik was behoorlijk geïndoctrineerd door hem met rare ideeën waar ik verder niet op in wil gaan. Heb nu een hele lieve man, maar ben veel depressief en wisselvallige buien, alles is zwaar, snel geprikkeld en moe. Ga na 2 gesprekken met Indigo naar Emergis en hoop dat het helpt.
Mensen met dezelfde klachten? Hoor het graag.
Ik hou mijn angsten al best lang voor me (Verhaal 18)
Hoi Ik ben een meisje van 23 jaar en ik worstel eigenlijk al best lang Met sociale angst alleen is het erger geworden toen ik begon Met mijn opleiding (nieuwe stad, nieuwe omgeving en allemaal verantwoordelijkheden) .
Het is vooral als ik stress ervaar en veel binnen Zit dan komt Die angst bij me opborrelen. En dan durf ik soms niet eens naar buiten omdat er continu negatieve gedachten naar me binnenstromwn en elke persoon Die ik tegen kom denk dat Hij iets slechts over me denkt ik ben super kritisch over mezelf en Ik voel me op zulke momenten gewoon niet "goed genoeg" .
Het verschilt ook per dag en soms per week hoe ik me voel. De ene dag voel ik me vrolijk en dan is de angst minder maar als ik me niet zo dit voel dan is de angst ook sterk aanwezig.
Ik houd dit al best lang voor me kan er eigenlijk niet echt Met iemand over hebben.. vandaar dar ik het maar hier doe + ik heb nog nooit op een forum gereageerd, tips zijn welkom.
1Ik snap je verhaal je hecht heel veel waarde aan wat andere van jou vinden. Ik heb dit in mindere mate maar ben ook altijd bang om veroordeeld te worden door andere mensen. Verder ben ik oké op sociaal gebied. Heb je op dit moment hulp? Als je er over wil praten sta ik daar altijd voor open.
Mvg Xander.
Ik ben bang voor afwijzing (Verhaal 13)
Na jaren slecht slapen een slaaponderzoek gehad. Daar kwamen ze er snel achter dat ik een depressie had. In therapie voor de depressie, therapeute kwam er snel achter dat ik een sociale angst stoornis en een negatief zelf beeld heb.
Ik voel mij alleen in gezelschap, vooral bij mensen die heel dichtbij staan. Ik wordt dan stil of ga juist uitbundig lachen, waardoor ik me dan weer angstig en stom voel.
Ik ben bang voor afwijzing en stom gevonden worden. Hierdoor vermijd ik sociaal contact. Als ik mensen in vertrouwen neem en vertel waar ik last van heb zeggen ze het te begrijpen maar er niets aan te kunnen doen.
Dat ik het nu hier schrijf is een hele stap.
Ik durfde er met niemand over te praten (Verhaal 11)
Tot enkele weken geleden had ik het gevoel dat ik in mijn broek zou plassen wanneer ik in sociale situaties terecht kwam. Voor een jongen van 20 jaar is dit best vervelend.
Ik durfde er met niemand, buiten mijn vriendin, over praten. Mijn vriendin begreep me gelukkig wel, maar wat als het uit zou geraken? Zou ze dan overal gaan vertellen wat ik heb?
Uiteindelijk ben ik professionele hulp gaan zoeken. En sinds een week kan ik zeggen dat ik het onaangename gevoel niet meer heb gehad. Ik heb leren focussen op de dingen die goed gaan, de dingen die ik WEL kan, in plaats van de dingen die ik NIET kan.
Hoewel ik nog heel voorzichtig ben in contacten, voel ik me al een pak beter in mijn vel!
Voeg zelf een verhaal toe
Zoek een therapeut
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:
- Aarschot
- Achterhoek
- Alkmaar
- Almelo
- Almere
- Amersfoort
- Amstelveen
- Amsterdam
- Amsterdam-Centrum
- Amsterdam-IJburg
- Amsterdam-Noord
- Amsterdam-Oost
- Amsterdam-West
- Amsterdam-Zuid
- Apeldoorn
- Arnhem
- Assen
- Assendelft
- Asten
- Baarn
- Barendrecht
- Barneveld
- Bergen op Zoom
- Berkel en Rodenrijs
- Best
- Bilthoven
- Bollenstreek
- Breda
- Brummen
- Brunssum
- Bussum
- Capelle aan den IJssel
- De Bilt
- Delft
- Den Bosch
- Den Haag
- Deurne
- Deventer
- Didam
- Dongen
- Dordrecht
- Dronten
- Driebergen
- Ede
- Eemnes
- Eersel
- Eindhoven
- Elst
- Emmen
- Enschede
- Ermelo
- Etten-Leur
- Geldermalsen
- Geleen
- Gennep
- Goirle
- Gooi
- Gorinchem
- Gouda
- Groningen
- Haaksbergen
- Haarlem
- Haarlemmermeer
- Hardenberg
- Harderwijk
- Heemskerk
- Heemstede
- Heerhugowaard
- Heerlen
- Heiloo
- Helmond
- Hengelo
- Hillegom
- Hilversum
- Hoeksche Waard
- Hoofddorp
- Hoogeveen
- Hoorn
- Houten
- Huizen
- IJsselstein
- Landgraaf
- Leeuwarden
- Lelystad
- Leiden
- Leusden
- Lisse
- Maarssen
- Maastricht
- Malden
- Meppel
- Middelburg
- Nieuwegein
- Nieuw-Vennep
- Nijmegen
- Nijverdal
- Noordwijk
- Noordwijkerhout
- Nootdorp
- Nunspeet
- Oegstgeest
- Oldenzaal
- Oosterhout
- Oss
- Oud-Beijerland
- Pelt
- Purmerend
- Putten
- Raalte
- Rheden
- Roermond
- Roosendaal
- Rosmalen
- Rotterdam
- Schagen
- Schiedam
- Schijndel
- Sint-Michielsgestel
- Sittard
- Someren
- Tiel
- Tilburg
- Twente
- Uithoorn
- Utrecht
- Valkenswaard
- Veenendaal
- Veghel
- Veldhoven
- Venlo
- Venray
- Vianen
- Voorburg
- Voorschoten
- Waddinxveen
- Wageningen
- Westland
- Wijchen
- Wijk bij Duurstede
- Waalwijk
- Zaandam
- Zaanstad
- Zeewolde
- Zeist
- Zevenaar
- Zoetermeer
- Zutphen
- Zwolle
Staat jouw plaats er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>
- ✓ 180+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Angst-Therapie Zevenaar
20-11-2024:
Angst-Therapie Doetinchem
19-11-2024:
Angst-Therapie Zutphen
sociale problemen (Verhaal 34)
Hoi hoi, Ik ben Anthony en ik heb een probleem.
Ik heb vanaf jongs af aan al veel sociale problemen gehad, deze heb ik echter in mijn tienerjaren grotendeels overwonnen.
Tegenwoordig ben ik iemand die je hoogst waarschijnlijk van afstand al ziet aankomen, ik praat graag met mensen en sta altijd met mijn kop overal vooraan.
Nu is het echter zo dat ik in de sales ben terechtgekomen, en een groot gedeelte van mijn werk bestaat uit anderen over te halen om het vak ook een kans te geven, mits mijn huidige probleem; Ik heb er moeite om mensen aan te spreken met het gevoel dat ik ze lastig val.
Dit is iets wat mijn potentieel om door te groeien binnen de sales extreem in de weg zit, angst om niet aardig gevonden te worden is überhaupt een groot probleem voor mij, zelfs als het gaat om afwijzing door vreemden.
iemand die tips heeft?
Mvg, Anthony.