Dochter met overgeeffobie

Beste mevrouw

Uw verhaal komt overeen met ons verhaal. Onze dochter is 14 sinds deze zomer de diagnose Emetofobie. Gedurende enkele maanden heeft ze slecht tot niets gegeten en daardoor heeft ze nu ernstig ondergewicht.
Ze is onder behandeling bij GGZ. Heeft medicatie en Cognitieve gedragstherapie. Maar verbetering zien wij na 6 maanden niet.

Ik kom graag met u in contact.

Met vriendelijke groet
Een bezorgde vader (en moeder)

hi,

Ik ben een 17 jarig meisje met emetofobie die ik al sinds mijn 6e heb. Sinds afgelopen jaar heb ik ook een terugval gehad met angst en heb ook veel paniekaanvallen net zoals uw dochter. Wat mij nu tijdelijk helpt is een kalmeringsmiddel genaamd oxazepam. Dit wordt vaak wel gezien als een erg verslavend middel, maar het helpt echt enorm als uw dochter gewoon geen raad meer weet wanneer ze in een paniekaanval zit en gewoon rust wil. Ik weet namelijk uit eigen ervaring hoe slopend het is om constant in vlucht stand te zitten. En als je dit middel als ‘noodmedicatie’ gebruikt bijvoorbeeld 1 a 2 keer per week en u de ‘beheerder’ bent van de medicatie dan heb je ook minder risico op verslaving. Ik hoop dat u hier wat aan heeft.

Dag, het gaat inmiddels stukken beter met mijn dochter gelukkig!
@Ronald, hoe is het nu met jullie dochter?
@Gwynne, onze dochter heeft een tijdje lorazepam gehad wat haar door de ergste paniek heen heeft geholpen!

Hé, ik ben zelf 26 en heb al sinds ik mij kan herinneren last van deze angst klachten. Sommige periodes meer dan andere, maar uit eigen ervaring kan ik aanraden om te beginnen met je gedachtes beter onder controle te krijgen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar je kunt hiervoor kijken naar ademhalingsoefeningen (ik vind die van Wim Hof erg goed werken) en begin met mediteren. Dit klinkt misschien erg zweverig, en geloof mij ik ben zelf zo nuchter als het maar kan zijn, maar de angst komt en wordt versterkt puur door je gedachten.

Zelf zou ik voorzichtig zijn met medicatie (ben hier zelf nooit aan begonnen) omdat je uiteindelijk moet leren leven met je angstgevoelens en medicatie hier slechts een quick fix voor is.

Hé, ik ben zelf 26 en heb al sinds ik mij kan herinneren last van deze angst klachten. Sommige periodes meer dan andere, maar uit eigen ervaring kan ik aanraden om te beginnen met je gedachtes beter onder controle te krijgen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar je kunt hiervoor kijken naar ademhalingsoefeningen (ik vind die van Wim Hof erg goed werken) en begin met mediteren. Dit klinkt misschien erg zweverig, en geloof mij ik ben zelf zo nuchter als het maar kan zijn, maar de angst komt en wordt versterkt puur door je gedachten.

Zelf zou ik voorzichtig zijn met medicatie (ben hier zelf nooit aan begonnen) omdat je uiteindelijk moet leren leven met je angstgevoelens en medicatie hier slechts een quick fix voor is.

Hallo iedereen. Ook hier in ons gezin hebben we te maken met emetofobie. Mijn dochter wordt 14 in sept. Ze heeft het op dit moment heel moeilijk om naar school te gaan, te eten, op reis te gaan.. en noem maar op.. volgende week kunnen we terecht bij een psychiater en gaan al een tijd met haar naar de psycholoog. Voor de ouders ook vooral heel lastig, omdat je wil dat ze iets eet, je wil dat ze naar school gaat omdat ze een A attest moet hebben omdat ze zelf per se naar een andere school wil gaan in sept. ( zit nu in een middenschool)
En je wil je kind zo niet zien afzien en helpen. Ik heb al vele uren geduld en babbels gehad om haar een beetje positiviteit te geven. Ik hoop echt dat de medicatie haar wat zal helpen, want zo gaat dit niet verder.. weet dat we drie tot zes weken geduld moeten hebben eer de medicatie kan aanslaan.. Op schoolkamp heb ik het gevoel dat de kennis omtrent deze aandoening niet gekend is, zodat de aanpak dan ook helemaal niks helpt.. in tegendeel. Ze voelt zich niet gehoord. Als ze een paniekaanval krijgt zetten ze haar 2 uur apart in de eetzaal dan nog.. dus ja .. zijn er nog moeders of vaders die hiermee moeten omgaan? Of tips hebben hoe hiermee om te gaan. Ik vind het moeilijk omdat ik dan denk dat ik meega in haar irrationeel denken..
Alvast bedankt om eens te luisteren..
groet Debbie