Emetofobie - forum lotgenoten

Ik heb zolang ik me kan herinneren de angst om over te geven en vooral de angst voor buikgriep. De angst en paniek is periodes weg geweest doordat ik veel afleiding had of goed in mijn vel zat. Afleiding is sowieso de tip! Maar de ervaring is wel, je komt hier nooit helemaal vanaf en je zult echt jezelf onder ogen moeten komen en dealen met deze angst.
De rede dat ik hier een verhaal post is omdat ik op dit moment weer erg last heb van angst en paniek. Mijn man had gisternacht overgegeven en diarree. Ook koorts van 38 graden of te wel hij had buikgriep. In het begin ging het redelijk met mij en kon ik hem zelfs nog helpen, maar hoe langer het duurde hoe meer mijn angst de overhand nam. Ik ben als een gek gaan schoonmaken en heb alles gedesinfecteerd. Maar de angst blijft nu.... krijg ik het ook? Zit het virus in mijn lichaam? En wanneer komt het? Ik durf niet meer te slapen, voel me constant gestresst en krijg geen hap meer door m’n keel. Ook voor mijn kinderen ben ik bang. Wat als zij het krijgen? Het helpt om hier mijn verhaal neer te zetten en hopelijk wat reacties te ontvangen van mensen die zich hierin herkennen.
Ik voel me soms echt alleen, iedereen zegt joh waar maak je je druk om. Maar zo werkt het gewoon niet.

Hoii allemaal!
Ik heet Didi, ben 15 jaar oud en net als jullie heb ik erg veel last van angst om over te geven.

Vanaf klein kinds af aan vond ik het al eng en vies als ik of iemand anders moest overgeven, maar sinds een tijdje heb ik er veel meer last van.

In januari begon ik ,ongeveer één keer in de twee weken, last te krijgen van maagzuur, misselijkheid en het niet zakken van mijn eten en hierdoor was ik ook vaak erg angstig.

Vanaf februari, toen ik ook een keer op school heb overgegeven, had ik dit elke dag en zo was ik dus nog veel vaker bang. In de ochtend was ik erg misselijk.

Sinds ongeveer zes maanden word ik elke dag misselijk wakker en sinds ongeveer vijf maanden merk ik dat mijn emetofobie mijn dagelijks leven beïnvloed.

In de ochtend begint het al: Ik sta twee-en-een-half-uur voor ik van huis moet vertrekken naar school op, omdat ik anders bang ben dat mijn ontbijt niet is gezakt, ik eet 's morgens heel weinig en ik huil elke ochtend, omdat ik met de fiets naar school moet en bang ben dat mijn maag dit niet aan kan, waardoor ik zou moeten overgeven.

Mijn angst beïnvloed ook zeker mijn schoolleven. Ik zit in 5gymnasium en ik steek dus ook erg veel tijd in school. Helaas moet ik door het 'bang zijn' nog meer tijd aan school besteden. Ik kan me namelijk niet concentreren tijdens lessen of als ik thuis huiswerk maak, aangezien ik alleen maar aan overgeven kan denken.

Ik haal dus geen hoge cijfers, terwijl ik erg hard voor school werk. Dit is natuurlijk best deprimerend. Ik eet ook niks op school en omdat mijn ontbijt ook erg licht is, ben ik in de afgelopen vijf maanden ook erg afgevallen.

Als ik thuis kom, ben ik uitgeput van een dag proberen te concentreren, aantekeningen te maken, alles bij te houden, maar vooral van het voor iedereen een groot gordijn optrekken. Al die 'vriendinnen' die automatisch als openingszin hebben: 'Hee! Hoe gaat het?'. Alleen daarvan kan ik al een hele dag op mijn bed huilen.

Tegen iedereen liegen over het feit dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat en je last hebt van een angststoornis en paniekaanvallen, herkennen jullie dat ook?

Maar ja, die paniekaanvallen zijn ook een reden dat ik niet het huis uit durf. We hebben allemaal leerplicht, dus ik kan school niet skippen. Al helemaal niet als ik al achter loop, omdat ik totaal geen concentratie en interesse in de lessen kan opbrengen.

Maar de rest van alle sociale gelegenheden skip ik het liefste wel. Op school heb ik namelijk ook al een aantal hyperventilatie-aanvallen gehad en dit heb ik liever niet nog eens. In de avond durf ik niet te slapen, omdat ik bang ben voor nachtmerries en de volgende spannende en weer-uitdagende dag. Ik sliep maar een paar uur per nacht...

Ik weet niet of jullie hier ook last van hebben, maar sinds kort slik ik voor het slapen gaan melatonine, een slaapverwekkend middeltje. Ik kom nu dus van het probleem dat ik weinig slaap af, maar ik word 's nachts wel vaak (soms zelfs huilend) wakker van de nachtmerries.

Zo is elke dag een uitdaging voor me. Ik denk dat ik in een cirkeltje zit; Ik ben misselijk en daarom bang, maar door de angst word ik misselijk. Mijn angst wordt steeds groter en het neemt mijn leven over. Ik durf allerlei kleine, normale dingen zoals naar het toilet gaan of eten en drinken niet.

Ook was ik enorm vaak mijn handen, om alles extra hygiënisch te houden. Ik vermijd zieke mensen en ik blijf bij alle alcoholische dranken (of mensen) uit de buurt. Ook heb ik moeite met afspreken met vriendinnen of simpelweg naar de supermarkt gaan.

Bij alles wat ik doe, schiet de gedachte 'wat nou als ik moet overgeven' door mijn hoofd. Ik heb het gevoel alsof deze fobie (en allerlei andere bijkomende angsten, zoals straatvrees en angst om te eten) mijn leven beheerst.

Ik denk er vaak aan om het leven toch maar op een of andere manier te beëindigen, want op deze manier hoeft het allemaal niet van mij. Ook de gedachte om alles maar achter te laten en af te zijn van deze manier van leven schiet dus vaak door mijn hoofd, maar ik wil mijn familie ook niet kwijt natuurlijk.

Het ergste van alles is dat ik denk dat ik lichamelijk niks mankeer. We hebben allerlei bloedonderzoeken en een darmonderzoek laten doen, maar hier is niets uit gekomen.

Ik word in de ochtend dan ook pas na een paar seconden misselijk. In de eerste drie seconden van de nieuwe dag voel ik me goed, maar daarna besef ik dat ik weer wakker ben en er dus kans is op overgeven.

Ik denk dat ik mezelf misselijk maak met mijn eigen gedachten. Hier kan ik niks aan doen, en ik besef ook echt dat dit gebeurt. Daarom ga ik binnenkort naar een psycholoog. Het enige wat me nu nog op het been houdt, is mijn familie. Voor hen blijf ik.

Maar het vervelende is dat sinds we weten dat er niks fysieks met me aan de hand is, ik enorm veel ruzie met mijn moeder heb. Normaal gesproken hebben we altijd een supergoeie band gehad. Mam was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn allerbeste vriendin.

Nu we dus de uitslagen van al die testen terug hebben, zegt mijn moeder dat ik me altijd aanstel en niet zo moet zeuren. Ik voel me een mislukte dochter en dat vind ik echt heel erg. Ik voel me heel erg onbegrepen en ik denk dat ik niet de enige ben.

Ik denk dat wij elkaar juist goed kunnen begrijpen en daarom wil ik ook graag jullie advies vragen. Ik ga dus vanaf volgende week naar een psycholoog, maar ik wil ook graag zelf aan mijn problemen werken.

Hebben jullie tips? Wat kan ik doen om die vervelende fobie de deur uit te werken? Als jullie nog hulp of advies nodig hebben, mogen jullie het ook altijd aan mij vragen, omdat ik denk dat het toch wel een gerust gevoel geeft met lotgenoten, die ook niet zo dichtbij je staan, te praten!

Ik hoop dat ik snel van mijn emetofobie af ben en dat jullie ook snel van jullie angst af zijn!
Xx Didi

Ik kan niet meer samen met anderen aan tafel zitten eten. Ik hoor iedereen eten dat vind ik erg vies. Ik krijg er kokhals neigingen van.

Ik eet nu apart van de rest, maar dat is natuurlijk geen oplossing. Wie weet raad?

(Dit verhaal schreef ik ongeveer een jaar geleden, ik zal onderaan een update geven van hoe het nu gaat)

Mijn leven met Emetofobie
 
Hallo allemaal. Ik wil graag mijn verhaal vertellen over mijn leven met Emetofobie. Om te beginnen zal ik even uitleggen wat Emetofobie voor mij is. Emetofobie is eigenlijk een angst voor braken. En naast braken komen er ook veel dingen bij kijken zoals dat andere mensen moeten braken, misselijk zijn of dat je zelf misselijk bent. Het wordt een fobie genoemd omdat het niet alleen een angst is op bepaalde momenten maar het een angst is die eigenlijk continu door je hoofd gaat en dus eigenlijk je leven overneemt.
Ik heb mijn hele leven al last gehad van de angst dat vooral andere mensen ziek zouden worden en zouden moeten braken, maar zelf had ik dit niet altijd door. Onbewust ging ik dingen vermijden en bepaalde dingen heel erg controleren. Zo weet ik nog dat als ik met een groep mensen in de auto moest ik eerst altijd vroeg of iemand eventueel voorin wilde zitten voor eventuele wagenziekte en dit deed ik dan om diegene een soort van in de gaten te houden. Ook als er iemand dichtbij mij ziek was wekte dit veel spanning op.
Tot hier is het voor mij altijd maar een angst geweest die af en toe op trad..
Toen kwam er een moment dat ik mezelf zag veranderen. Het was zomervakantie 2016 en ik merkte dat ik erg vaak moe was, vaak geen zin had in activiteiten, niet vrolijk reageerde naar mijn familie en een beetje terughoudend was. Toevallig was ik net voor de vakantie begonnen met de pil slikken. Ik ging een beetje googelen en ik vond veel negatieve verhalen over de anticonceptiepil maar ik bleef het toch nog even proberen en ik maakte aantekeningen per dag hoe ik mij voelde. Ik werd ook vaker misselijk en werd soms heel boos of verdrietig uit het niets. Naar school gaan was voor mij heel fijn want daar had ik erg veel afleiding en maakte iedereen mij vrolijk, maar zodra het laatste lesuur begon werd ik stiller en voelde ik verdriet op komen, dan fietste ik naar huis en begon ik te huilen op de fiets. Vaak belde ik dan mijn moeder en nam zij op met: “Hee Lieke!”. Ik bleef stil en dan wist mijn moeder al hoe laat het was, ik zat in een, door ons genoemd, “dipje”. Deze dipjes herhaalde zich op een gegeven moment dagelijks. Een tijdje vond ik het erg moeilijk om met mensen te praten over hoe het met mij ging, op school was ik heel vrolijk vanwege de afleiding dus mensen merkte niks aan mij maar ik had het idee dat ik de enige was in mijn omgeving met wie het niet goed ging en praatte er daarom amper over. Na een tijdje rond te hebben gelopen met dipjes besloot ik te stoppen met de pil slikken. Ik merkte dat het wel iets beter met mij ging maar ik was zeker niet de oude Lieke die altijd vrolijk was en overal het beste van probeerde te maken. 3Havo verliep voor mij ook niet vlekkeloos, ik leerde vaak thuis om afleiding te zoeken maar als ik die afleiding niet nodig had dan leerde ik niet. Door alles bij elkaar maakte ik mezelf wijs dat niks goed ging en ik nooit meer de oude vrolijke Lieke zou worden. Ik hield mezelf zo erg vast aan die gedachte dat ik er alleen maar ongelukkiger van werd. In oktober 2016 besloot ik mijn haar kort te knippen wat ik op dat moment helemaal niet mooi vond en dus ook onzeker was over mijn uiterlijk. Het moment waarin ik merkte dat mijn angst voor overgeven zich aan het omzetten was in een fobie was op een zaterdag. Ik ging ’s avonds met mijn beste vriendin naar een wedstrijd van PEC Zwolle en toen ik thuis kwam voelde ik me niet lekker. Ik was in bed gaan liggen en ik trilde alleen maar, ik kreeg mezelf niet warm en ik kreeg een hele gevoelige buik. Vanaf die dag is eigenlijk alles begonnen. Na 4 dagen met een gevoelige buik op bed te hebben gelegen was ik zo’n 6 kilo afgevallen, ik durfde niks meer te eten behalve groente. In deze tijd heb ik mezelf ook heel erg veel dingen wijs gemaakt. Ik moest van mezelf vooral groente eten, ik mocht niks eten waar suiker of vet aan was toegevoegd en ik wilde zo vaak als ik kon sporten. Ook maakte ik voor mezelf veel ritueeltjes, ik begon veel gember thee te drinken en kon op een gegeven moment niet meer zonder, ook als ik me niet lekker voelde raakte ik een beetje in paniek en wilde ik perse frisse lucht hebben en een mandarijntje eten.
Op dit moment van het verhaal heb ik nog nooit hulp gehad. Dit veranderde na een moment dat ik niet snel meer vergeet. Iemand die dicht bij mij staat werd ziek op een vrijdag avond bij mij thuis. Diegene moest toen overgeven en dat zag ik met eigen ogen. Toen gebeurde er iets met me wat heel naar was. Huilend op de bank kon ik niks meer zeggen tegen mijn vader. Hij kwam toen tot de conclusie dat er hulp nodig was. Die zelfde week hebben we een afspraak gemaakt bij de dokter en hebben we besloten om mij aan te melden bij Cognito. Cognito is een Praktijk voor psychologische begeleiding in de Basis of Specialistische GGZ (geestelijke gezondheidszorg). De therapie die ik dan zou gaan volgen is cognitieve gedragstherapie. Mensen die deze therapie volgen die hebben vaak problemen die te maken hebben met angst en om die angsten te vermijden gaan ze zichzelf verkeerde gewoontes aanleren. Ze gaan zichzelf dingen wijsmaken en ze blijven die gewoontes vaak toepassen als het slechter gaat. Met deze therapie proberen ze dit te doorbreken. Ik ging samen met mijn ouders op kennismakingsgesprek en ik probeerde globaal een verhaal te maken van waar ik last van had. Ik vertelde dat ik erg vaak dipjes had en daardoor heel erg vaak verdrietig was en daarnaast ook last had van mijn fobie. Toen hebben we eerst vooral gewerkt aan mijn dipjes. De tijd van mijn dipjes was heel frustrerend. Het was een tijd met erg veel verdriet maar waar het vandaan kwam was echt een raadsel. Ook kreeg ik ze in de wintermaanden dus ik hoopte ergens dat het ook een soort winterdip was. Ik stuurde ook dingen naar vriendinnen zoals: ‘’Het is frustrerend om niet meer het vrolijke en spontane meisje van vroeger te zijn.’’ En dit was ook precies wat mij dwars zat. Het paste totaal niet bij mij om altijd alles onder controle te willen hebben en telkens overal over na te denken en spontane acties te skippen. Vaak deed ik dingen juist heel onverwachts en random maar dat zat er toen voor mij niet in. In deze tijd ging ik ook verhuizen met mijn vader. Mijn vader en moeder zijn gescheiden en mijn vader was toen verhuisd naar Zwolle centrum. Na een aantal jaar daar te hebben gewoond heeft hij besloten om samen met zijn vriendin samen te gaan wonen in Utrecht in een ontzettend leuk en gaaf huis. Om eerlijk te zijn had ik hele tegenstrijdige gedachtes over weggaan uit het huis in Zwolle centrum. Het was een heel mooi huis maar ik merkte wel dat het niet helemaal een thuis was en ik ook bijna niet meer op mijn eigen kamer durfde te slapen door de gebeurtenis die ik hierboven heb benoemd over dat iemand die dichtbij mij stond ziek was geworden. Ik sliep voornamelijk op mijn broer zijn kamer en kon stiekem niet wachten om naar het nieuwe huis te gaan. Ondanks dat ik maar een aantal keer in de maand in Utrecht ben voel ik mij daar al veel meer thuis dan in het oude huis. Toen de warmere maanden er weer aan kwamen ging het veel beter met mijn dipjes en zat ik al iets beter in mijn vel. Mijn vader en zijn vriendin die vertelde aan mijn zus, mijn (stief)broertje en mij dat wij de kans hadden om in de zomervakantie naar Amerika te gaan. Een aantal jaar daarvoor hadden wij Amerika ook al een keer bezocht. Dit was ontzettend gaaf en een van de leukste dingen die ik ooit had gedaan. Het plan was om deze keer naar de VS te gaan maar ook om Canada te bezoeken. Toen het einde van het schooljaar er aan kwam leek het heel goed met mij te gaan en had ik mijn therapie bij Cognito afgerond. De vakantie kwam er aan en dit vond ik nog wel heel spannend, we zouden veel met ze allen in één hotelkamer slapen en ik vond het erg moeilijk om een kamer of bed met iemand te delen. Ik was dus klaar bij Cognito en naar Amerika gaan was eigenlijk een soort test. Op dat moment had ik ook al bijna anderhalf jaar een relatie en diegene met wie ik een relatie had kon zich altijd goed plaatsen in mijn fobie. Hij ging niet mee op vakantie en dat was toen ook nog een tijdje heel lastig voor mij terwijl het natuurlijk helemaal niet gek is dat als je naar Amerika gaat met je familie, je vriendje niet mee kan. Eenmaal in de VS heb ik eigenlijk alleen maar genoten. Wel was ik nog heel erg bezig met wat ik allemaal at. Ik was al een tijdje pescotariër (eet geen vlees, wel vis) en dit was ik ook geworden door mijn fobie, daardoor at ik vooral salades met bijvoorbeeld zalm. Door geen vlees te eten gaf ik mezelf een soort zekerheid dat ik daar in ieder geval niet meer ziek door kon worden. De vakantie in de VS en Canada verliep verder heel goed en was zeker een positieve ervaring. Terug in Nederland begon school weer en ik voelde me eigenlijk heel erg goed. behalve over één ding en dat was mijn relatie. Na een relatie van een jaar en zeven maanden stopte deze hier. Het is natuurlijk sowieso een lastige beslissing maar voor mij was het vooral heel lastig dat hij vanaf het begin had meegekregen wat er met mij aan de hand was en dat ik diegene los moest laten. Aan de andere kant is het wel een goede beslissing geweest omdat ik nu ook wist dat ik problemen zelf op moest gaan lossen en zo werd ik veel zelfstandiger en minder afhankelijk van iemand. Ook vertelde ik vriendinnen nu veel vaker over mijn fobie en die snapten ook steeds meer hoe het allemaal werkte. De laatste maanden van het warme weer ben ik erg veel met vriendinnen geweest en was ik ontzettend gelukkig. Ook leerde ik een jongen kennen waar ik het heel leuk mee had en na een tijdje werd dat ook steeds serieuzer wat ik ergens ook wel lastig vond. Ik wilde niemand van last zijn met mijn problemen en wilde het eigenlijk gewoon zelf oplossen en er verder niemand mee lastig vallen. Ergens ging dit best goed, ik kon vaak mijn verhaal kwijt en daar kon hij dan vaak weer positief op reageren en mij blij maken. En wat vooral belangrijk was, is dat hij niet het idee had dat hij mijn problemen moest oplossen maar mij gewoon vrolijk maakte zodra het nodig was. Toch vertelde ik hem wel wat de situatie was, ik at geen vlees, ik at eigenlijk alleen maar gezonde dingen, ik dronk geen alcohol en ik had soms slaapproblemen. Verder zat ik wel goed in mijn vel en voelde mij ook best gelukkig. Maar ik moest niet vergeten dat er soms ook terugvallen zijn en die kwam er voor mij ook. Nu komt er een erg persoonlijk stukje maar wil het wel delen. Het gaat over een weekend en dit weekend was misschien wel een van de zwaarste en angstigste weekenden die ik heb meegemaakt. Dat weekend vierden we sinterklaas met de familie van mijn moeder. Hele leuke avond gehad en veel gelachen. Die nacht werd ik wakker van een geluid, het geluid dat iemand moest overgeven. Gek genoeg deed ik niks, ik deed mijn ogen open, ik staarde naar het plafond, en ik luisterde eigenlijk gewoon. Ik probeerde alles wat ik geleerd had bij Cognito toe te passen op dat moment en ik deed heel erg mijn best om het gewoon te accepteren. Ik kreeg een appje van mijn moeder (die ook thuis was) of het nog goed met me ging. Sterk appte ik terug dat het prima ging maar vijf minuten later appte ik haar of ze toch bij mij wilde komen liggen. De dag daarna ging ik sinterklaas bij mijn vader vieren in Utrecht. De hele dag voelde ik mij een beetje gespannen omdat ik wist dat ik ’s avonds weer naar Zwolle ging en daar was ook degene die ziek was. Daarnaast moest ik als gevolg van iets wat eerder dat weekend was gebeurd, ’s avonds de morning after pil slikken. En dit was echt het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Voor mij voelde het alsof ik expres een pil ging nemen die mij ziek zou maken. De hele nacht heb ik gespannen wakker gelegen hopend dat mijn lichaam mij niet in de steek zou laten. Uiteindelijk ging het naast wat buikpijn eigenlijk prima met me en heb ik dit weekend redelijk achter me proberen te laten. Al was er wel een soort nieuwe angst bij gekomen, ’s nachts wakker worden van bepaalde geluiden die me deden herinneren aan die nacht. De wc deur die werd geopend, iemand die moest hoesten etc. Hierdoor sliep ik elke nacht met oortjes in met muziek en hierdoor sliep ik veel slechter dan normaal. Ook kwam het in die maanden vaak voor dat ik ’s nachts misselijk wakker werd en een paniekaanval kreeg. Het werd voor mij zelfs ‘’normaal’’. Steeds vaker kwamen mijn oude gewoontes terug maar deze keer erger dan dat ze eerder waren. Ik moest van mezelf zo vaak sporten als dat ik er tijd voor had, ik wilde echt geen rare dingen eten en begon zelfs totaal plantaardig te eten, ik wilde geen normale yoghurt meer eten, geen eieren meer, geen kaas meer, niks… In principe at ik alleen brood, groente en ’s avonds dan avondeten zolang het maar gezond was. Ik begon extra te letten op houdbaarheidsdatums, ik wilde liever niet in restaurants eten omdat ik dan geen controle had over de ingrediënten in mijn gerecht, ik dwong mezelf elke avond gember te eten omdat ik wist dat dit hielp tegen misselijkheid, alcohol raakte ik nog steeds met geen vinger aan en ga zo maar door. Met allerlei gedachtes begon ik mezelf totaal gek te maken, ik maakte mezelf dingen wijs en ik was vaker wél bezig met mijn fobie dan dat ik er niet mee bezig was. Bij elke handeling die ik uitvoerde dacht ik na. Het waren nu geen dipjes meer waar ik last van heb maar alleen maar angstige gedachtes die door mijn hoofd gingen. Ook wel ‘’rampgedachtes’’ genoemd. Wat als dit, wat als dat… etc. Ik wilde af van mijn problemen maar had totaal geen zin om weer een proces in te gaan met moeilijke momenten. Dit was een appje die ik toen naar mijn vriend stuurde:
 
‘’Ik voel me echt niet fijn dat ik naar de dokter ga morgen, weet dat er weinig kan gebeuren, maar heb het idee dat morgen het begin wordt van gewoon een kut tijd, kijk i don’t know wat er uit gaat komen maar ik ben al eerder bij therapie geweest voor die dipjes en op lange termijn was het heel fijn omdat ik geen dipjes meer had en bepaalde trucjes had om uit mijn dipjes te komen alleen op korte termijn was het echt een hele moeilijke periode met nog meer dipjes en nog meer huilen en nog meer het idee dat het nooit meer goed zou komen… zit er gewoon echt tegenop dat ik weer hulp moet hebben. Ik zou er gewoon van dromen om gewoon al die problemen niet meer te hebben.’’
 
Na wat afspraken te hebben gehad met de huisarts ben ik weer terug gegaan naar Cognito en dit is de beste beslissing geweest die wij hebben kunnen maken. Ik kreeg een nieuwe psycholoog en voelde mij meteen heel erg op mijn gemak bij haar. (Bij mijn oude psycholoog ook daarentegen) Ik ben alles met haar op een rijtje gaan zetten en gaan zoeken naar wat nou echt mijn zwakke punten waren. Dit deden we aan de hand van een boekje en veel opdrachten. Het werd meer een uitdaging die ik aanging en wat af en toe misschien heel moeilijk zou gaan worden. Elke week schreef ik op of er nare dingen waren gebeurd en wat er toen met mij gebeurde. Toen we een goed overzicht hadden ging ik mijn gedachtes uitdagen door dingen te doen die ik liever niet zou doen. Dit waren dingen zoals: een keertje uitgaan, bij anderen thuis slapen, geen gember eten ’s avonds, ongezondere dingen eten en in een gesloten zaal zitten zoals bij een concert of een bioscoop. Dit was soms heel zwaar en ik zei vaak tegen mezelf dat ik het niet kon en ik alles fout deed. Toch vertelde mijn psycholoog mij elke week weer dat er genoeg dingen waren die heel knap waren wat ik had gedaan en dit gaf mij erg veel vertrouwen. Het gevoel dat ik het kon kwam steeds vaker opzetten. Maar natuurlijk mocht ik niet vergeten dat er nog steeds tegenslagen konden komen. In de zomervakantie van 2018 gingen mijn vader, mijn broertje, vriendin van mijn vader en ik naar IJsland. Ontzettend gaaf natuurlijk! En toch dwaalden er al weken lang gedachtes door mijn hoofd hoe dat dan zou gaan. Reizen met onze eigen camper door een land met mensen die ook gevoelig zijn voor wagenziekte, niet in mijn eigen bed slapen maar in de camper, niet wetende wat ze daar verkopen aan eten en vooral of ze er ook gember verkochten.. Het was voor mij zo ontzettend moeilijk dat ik zelfs wilde overwegen niet meer mee te gaan en op dat moment stonden mijn gedachtes op één en was de ontzettend gave reis voor mij veel minder belangrijk dan mijn fobie. Mijn ouders hebben samen de beslissing voor mij gemaakt dat ik mee ga naar IJsland en ik schaam mij dat ik dit vertel maar huilend heb ik kleren in mijn koffer gegooid en ik deed erg naar tegen mijn ouders. Deze beslissing werd een week voor mijn herkansingen gemaakt en de dag na mijn herkansingen zou ik vertrekken naar IJsland. Ik moest mijn herkansingen knallen om over te gaan naar mijn examenjaar dus ik zette mijn verdriet van mij af, accepteerde het besluit van mijn ouders en ging knallen voor mijn herkansingen. Helaas heb ik deze niet gehaald en betekende dit dat ik zou blijven zitten. Na maanden knokken voor zowel school als voor mijn fobie bleef ik dus zitten maar ergens kon ik dat ook accepteren. De dag van mijn herkansing hoorde ik dat ik het niet haalde, ’s middags even goed gehuild, ’s avonds met papa naar Utrecht gereden en de dag daarna in het vliegtuig gestapt naar IJsland en wat heeft dit mij goed gedaan. Ik had mijn eigen tentje, ik sliep heerlijk, heb genoten van de natuur, de wandelingen, de aparte nieuwe dingen die ik mocht meemaken en fijne mensen om mij heen. Natuurlijk was ik nog steeds bezig met het gezond eten en ik dacht nog steeds veel na maar het was al een stuk draagbaarder dan eerst. Toen begon mijn nieuwe schooljaar ‘’weer’’ in 4havo. Met veel motivatie begon ik het jaar en ik wilde zo graag goede cijfers halen en dit ging allemaal best goed. Ondertussen had ik nog steeds een relatie en dit ging allemaal eigenlijk heel goed en ik was ook heel gelukkig maar toch voelde ik ergens dat ik het alleen moest afmaken ofzo. De laatste dingen op een rijtje zetten, zelf mijn leven even helemaal ordenen en (misschien beetje egoïstisch) me even totaal te richten op hoe ik mij voelde en wat ik nog moest doen om echt weer helemaal gelukkig te kunnen zijn. En daar ga ik dit verhaal nu mee afsluiten, wat moest ik doen om weer helemaal gelukkig te zijn. Eigenlijk alles wat ik mezelf nu ‘’verbood’’ om te doen. We zijn nu weer een paar maanden verder en ik kan nu denk ik wel zeggen dat ik blij ben met mijn leven en dat ik ook zeker heel gelukkig ben. Met genot kan ik een patatje wegwerken en snoep eten, gezellige avondjes met wijntjes vermijd ik ook zeker niet meer en ik mag misschien wel weer wat vaker sporten. Ondanks dat ik drie jaar geleden dacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden, dat ik me een slachtoffer voelde van deze fobie en mij afvroeg waarom dit mij nou weer moest overkomen, ben ik na drie jaar knokken wel echt weer het vrolijke spontane meisje van vroeger. Zolang je vecht voor een doel kom je er ooit echt wel, misschien met wat omwegen en tegenvallen maar opgeven heeft nooit zin. Ik heb geleerd om te leven met mijn fobie, en een fobie hebben is zwaar, absoluut, maar ik heb er ook ontzettend veel van geleerd en ben nu alleen maar heel dankbaar dat ik weer gelukkig kan leven. De fobie is er nog, behalve op momenten dat ik echt even geen zin in hem heb (;

Dus, als je dit hele verhaal hebt gelezen, respect. Nu hoe t met mij gaat. Ik ben 18 jaar trouwens. Het gaat eigenlijk super goed met me, er zijn toevallig laatst wat momenten geweest waarin ik weer in contact kwam met dat iemand anders moest overgeven. En ik ben wel angstig en voel me er wel naar door, maar ik kan het wel aan ofzo. Eigenlijk verwachte ik een hele erge paniekaanval te krijgen maar verbaaste me erover dat dit mee viel. Nu moet ik zeggen dat het op t moment zelf nog bijna minder erg leek dan de gevolgen er van. Ga wel weer erg nadenken en doorratelen. Hebben jullie ervaring met emetofobie en een relatie? Hoe gaan jullie hier mee om? Hoe gaat je vriend/vriendin hier mee om?

hallo iedereen!
ik ben nu 15 jaar oud en heb denk ik sinds mijn 6e als last van emetofobie.

Het werd veel erger rond mijn 9e/10e, ik durfde niet meer naar school (ik ging misschien 1x per week naar school), had super erge paniekaanvallen en was gewoon zo bang om te overgeven of met mensen in de buurt te komen die ziek zouden kunnen zijn/worden... Ik heb ook smetvrees.

Ik doe er alles aan om te voorkomen dat ik zou kunnen spugen, altijd meerdere keren houdbaarheidsdatums checken bij alles, niet in de buurt komen met zieke mensen, super vaak me handen wassen, niet met dronken mensen in contact komen, niet te veel eten.

Ik denk dat het ontstaan is doordat ik me ouders om een maandag ochtend hoorde overgeven in het toilet (ik was toen 5 of 6 jaar) ik was zo bang door de geluiden en alles dat ik keihard begon te huilen en achter de bank sprong en me handen op me oren hield en heel de tijd schreeuwde papa mama stop alsjeblieft. Ik denk dat ik hier zo van ben geschrokken dat het toen ontstaan is! pas toen ik 9 of 10 jaar was moest ik zelf overgeven toen begon de emetofobie echt..

Nu ben ik 15 jaar en heb er nog steeds last van paniek aanvallen vooral s'avonds en s'nachts. Ik durf wel naar school maar vind het alsnog moeilijk.

Er zijn nog veel meer gebeurtenissen gebeurd rond dit onderwerp... maar dat is te veel om te vertellen

hopelijk begrijpen jullie mij! liefs

Ik ben bang om over te geven, omdat ik het verschrikkelijk smerig vind. ik ben vooral bang voor het gevoel dat het eruit komt en de smaak.

Ik doe er alles aan om niet te hoeven braken. Ik check altijd de houdbaarheidsdatums en eten wat ik er vreemd vind uitzien en/of anders als normaal vind smaken, dat laat ik staan.

Mensen waarvan ik weet dat ze de buikgriep hebben, blijf ik liever uit de buurt, omdat ik geen risico wil lopen om besmet te worden. Ik ben nu 30 en de laatste keer dat ik moest braken was ik 14.

Ik doe er alles voor om niet misselijk te worden en te hoeven braken. Gek genoeg kan ik er wel tegen als iemand anders moet braken, als ik maar weet dat het niet iets besmettelijks is.

Hallo allemaal,

Helaas heb ik ook last van emetofobie.
Vanaf dat ik jong ben raak ik al in paniek als ik moet spugen.
Maar gelukkig gebeurd het me niet elk jaar of heel vaak.
Eerder wanneer er iemand moest overgeven of ik zelf misselijk was raakte ik alleen in paniek.
Tegenwoordig bellemerd dit mn hele leven.
Ik durf bijv niet meer bij mijn vriend te slapen.
Ga niet meer winkelen of ergens heen waar geen toilet in de buurt is.
Werken in de zorg lukt me nog maar het is elke dag een strijd om er te komen.
Ik ben elke dag misselijk door de spanning en wordt er echt helemaal moedeloos van.
Ik heb nog nooit gespuugd van spanning of paniek. Gelukkig...
Soms wou ik eens dat het me gewoon gebeurde zodat ik er misschien minder bang van wordt.
Wanneer ik naar de winkel ga zit ik in de auto doe ik mijn raam iets open.
Rijd ik naar de winkel zoek ik een parkeerplaats achteraf. Raap ii mezelf bij elkaar. Pak wat ik moet hebben en ben er zo snel mogelijk weer weg. Mensen die dit herkennen?
En hebben mensen tips of is iemand eraf gekomen?

En HOE DAN?

Liefs,
Isa

Ik zou graag weten hoe anderen van dit forum deze test hebben ervaren. Ik wist letterlijk niet wat ik kon verwachten, maar raakte er totaal van in paniek door het staafje waarmee ze m’n keel ingingen. Kokhalzen en letterlijk bijna over m’n nek gaan doordat het zo diep moest. Ik verkrampte helemaal. Hebben anderen deze ervaring ook gehad?

Het leven is een nachtmerrie

Zo voelt het.
Het leven met deze fobie is extreem moeilijk vind ik. Ik heb deze angst sinds ik me kan herinneren nu ben ik 18 en probeer ik een zo normaal mogelijk leven mee te maken. Ik probeer dingen die ik nu kan niet op tegeven en er juist harder voor te vechten. Ik ben bang om zelf te braken, braaksel van mezelf of anderen te zien, om andere te zien braken en ook om dieren te zien braken. Ik heb een lijstje gemaakt lang geleden met alle dingen die ik niet meer kan. De lijst was lang, deprimerend en saai. Een carrière als docent, avondjes uit met vriendinnen, een eigen hond of kat, gezellig naar de bioscoop, eigen Kids, een drankje drinken, een film of serie kijken zonder minstens 5 keer weg te lopen en zelfs de avond snack van 8 uur stond op het lijstje. Op mijn 16de besloot ik te gaan vechten, vechten voor de dingen die iedereen zo leuk en geweldig lijkt te vinden en ik simpelweg niet kan. Nu 2 jaar later heb ik een bijbaantje als oppas in de dag uren, kan ik eindelijk op vakantie met vriendinnen zonder heimwee/overgeef angst. Kan ik zonder stress bus zitjes van 2 uur maken met een volle bus met vreemden. En kan ik voorzichtig een biertje drinken met vriendinnen.
Mijn tip is VECHT ook jij kunt dit heel deze strijd heb ik alleen gedaan niemand van mijn naasten weet van mijn fobie. Het is een lange weg, zeker geen makkelijke maar het resultaat is geweldig.

Ooit word ik een docent, een moeder en hopelijk een oma.
-anoniem

Hallo allemaal. Ik ben zo verschrikkelijk bang om over te geven dat het mijn hele leven beheerst. Ik word er dood moe van en wil graag in contact komen met lotgenoten.

Ik heb emetofobie. Ik ben enorm bang om over te geven. Als ik me een beetje misselijk voel, dan raak ik al in paniek.

Ik doe dan ook vanalles om te voorkomen dat ik misschien zou moeten overgeven, zoals houdbaarheidsdata checken, geen contact met zieke mensen, superhygiënisch zijn, niet buitenshuis eten. En natuurlijk heel vaak mijn handen wassen...

Het begon met een simpele buikgriep, s’avonds zat ik aan het avond eten. Bloemkool en nog wat andere dingen. Toen ik mijn laatste hap bloemkool at merkte ik dat ik me niet heel lekker voelde. Ik ging naar bed als de normale 11 jarige die ik was en werd om 5u wakker en gaf over in het toilet. De herinnering? 7 kilo afgevallen gepaard met moeilijke 1,5 week ziek zijn en angst voor overgeven. Bloemkool eet ik niet meer, en zo wel ben ik 24 uur lang gestresst. Na 5 jaar staat er op dit exacte moment een plastic zak naast m’n bed en altijd een fles water. Ik durf niks te drinken met alcohol en durf niks met wiet. Ook weinig slaap is al angstwekkend voor mij want stel je voor dat mijn immuun systeem verzwakt. Als iemand ziek is geweest vermijd ik ze het liefst voor 48 uur. Ik durf geen melk te drinken en eet alleen brood vleeswaren als ze pas net een dag of 2 open zijn. Zodra ik in contact kom met iemand die ziek is geweest of zegt dat hij buikpijn heeft begint de stress. Aftik tijd dus 24u let ik op wat ik voel of mijn temperatuur. Als er iets afwijkt gaat de stress omhoog, paniekaanvallen, en veiligheid maatregelen. (zoals emmer, plastic zak mee, fles water) soms als ik in de les zit en te lang nadenk bereid ik me voor op de ‘wat als’ situatie. Dit houd in dat stel je voor dat ik moet overgeven, waar ga ik heen? Is er een emmer? Prullenbak? Iemand die ik vertrouw? En zelfs een plek om te schuilen. Als laatst durf ik mij nooit nep ziek te melden, want wat nou als ik echt ziek word? Iemand vertelde mij dat praten over je angsten ze weg kan halen. Daarom heb ik mijn verhaal verteld.

Hoii, ik wil mijn verhaal delen omdat ik me afvraag of er nog iemand is die dit heeft. İk heb al mijn hele leven last van sociale angst gehad, door deze angst kreeg ik heel veel buikpijn. Later kreeg ik door die buikpijn een overgeefangst en dus daardoor nog meer sociale angst. Een onophoudende cirkel. Eerst begon mijn overgeefangst met dat ik bang was dat dingen niet goed gebakken waren, en als iemand anders zei dat die misslijk was of moest overgeven dan deed ik mijn oren en ogen dicht en begon mijn maag te draaien en kreeg ik een kots gevoel. Daarna werd het erger. Op school was mijn overgeefnagst heel erg omdat ik heel veel sociale angst had. İk moest in de lessen vooraan zitten omdat ik het gevoel moest hebben dat ik optijd naar de wc kon rennen. Ook als ik in een nieuw gebouw was moest ik meteen weten waar de wc was. Kon dit niet dan werd mijn angst om over te geven alleen maar groter. Daarna gebeurdr dit ook op het werk. Daarna kon ik ook niet meer in restaurants eten omdar ik bang was dat als ik vol zit ik moest kotsen, dus als ik naar een restaurant ga draait mijn maag op slot. Als ik met mensen praat die ik niet ken komt mijn overgeef angst ook naar boven. Als ik moet eten met andere mensen is weer hetzelfde verhaal als met het restaurant. Daarna ging ik naar het mbo en moest ik met het openbaar vervoer naar school. ik kreeg( en heb) deze overgeefangst heel erg in de bussen en treinnen omdat die heel vol zitten. Ook werd het zo erg dat ik het zelfs in mijn eigen huis soms kreeg, als er bijvoorbeeld bezoek was. Ook als bijvoorbeeld een vreemde op straat met mij wilt praten komt deze angst naar boven. İk heb dus geen angst voor het overgeven zelf maar angst dat ik het op momenten moet doen dat het niet kan. Nu ga ik alleen maar buitenshuis met een plastic zak in mijn broekzak, zodat ik het gevoel heb dat als ik moet kotsen ik het daarin kan doen. İk ga nooit ergens heen zonder die zak, ik kan niet met onbekende mensen praten ( dus ook nooit een relatie krijgen) ik kan niet bij mensne eten of in restaurants. İk kan niet naar clubs of op stap gaan. İk kan niet meer normaal uit huis zonder die angst. Tw ik kreeg/krijg hier heel veel zelfmoord gedachtes door. Heeft iemand hier tips tegen, ik weet echt niet meer wat ik moet doen een therapeut helpt ook niet

Sinds een jaar of 3 geleden ben ik elke dag (maar dan ook de hele dag) misselijk. Het begon toen ik een keer iets heel erg smerigs had gegeten. Ik had al een angst voor overgeven maar niet zo erg. Die dag durfde ik ook niet over te geven. Ik bleef wel misselijk maar er gebeurde niks. Sinds die dag ben ik dus nu al 3 jaar lang continu misselijk. Dit belemmerd mijn hele leven. Ik zit alleen maar thuis, ik doe geen boodschappen, en ik kan hooguit maar 10 min naar buiten. De angst om over te geven is dan zo groot. Ik weet niet of andere dit ook hebben maar als iemand dit herkent zou ik het fijn vinden als iemand een reactie plaatst.

Hi iedereen,

Mijn naam is Fen en ik ben 18 jaar.
Sinds 1 jaar geleden heb ik emetofobie ontwikkeld. Dit gebeurde heel specifiek op 29 augustus 2019. Het was een warme zomerdag en had ijskoudwater gedronken wat letterlijk de druppel was. Dit ging maar niet over en het gevoel van moeten overgeven was er ineens 24/7. Mijn hele sociale leven is in duigen gevallen. Ik ging niet naar school, opstap, terrassen, afspreken, uiteten of met het ov. Puur omdat ik bang was dat er wat gebeurd. Ik heb onderzoeken in het ziekenhuis gehad omdat er eerst niet duidelijk was wat ik mankeerde. Ondertussen ben ik er allemaal achter en zit het stress, trauma en in mijn onderbewustzijnde gerelateerd. Ik merk dat als ik stress ervaar op welke manier dan ook ik in paniek raak om over te geven. Hierdoor creëer ik buikpijn en wil ik alles afzeggen. Ik heb EMDR gehad, shiatsu, acupunctuur en hypnose. Ik moet toegeven dat hypnose me zeker heeft geholpen. Alleen na een tijdje verlies ik soortvan controle over de angst. Het is mega moeilijk om het gevoel wat je voelt en de gedachte dat het tussen mn oren zit samen tot geen buikpijn te krijgen. Ik vind het nogsteeds lastig om dingen te doen waar ik tegenop zie. Ik merk ook dat ik mezelf letterlijk gek maak. Ik zit erg vast in de visieuze cirkel. Ik zou het fijn vinden om te praten met iemand die hetzelfde ervaart. Het voelt soms wat alleen omdat niet veel het begrijpen.
Tips zijn altijd welkom!
En geef niet op jongens je bent sterker dan je angst het is slechts een gevoel dat je zelf creëert! Je bent niet alleen.

Hallo,

Bij mij is het ontstaan door mijn jeugd, als kind had ik ieder jaar buikgriep vaak opgelopen door broertjes en zusjes of vrienden. Ik moest dan zo'n 6 x overgeven in de nacht en dat was zo heftig dat ik er nu zoo bang voor ben geworden. Ook al ben ik nu 16 en heb ik vanaf mn 14e tot 16e pas een keer moeten overgeven nog steeds heel bang. Vooral nu de zomertijd komt, vaak heerst er dan buikgriep. Ook al hoor ik dat t heerst krijg ik letterlijk buikklachten hoe het kan? Het is verschrikkelijk. Ik heb al een emmer klaar staan voor stel je voor. Deze angt is verschikkelijk en maakt mij letterlijk ziek! Ik wil niet in therapie omdat mn ouders enzovoort er niet vanaf weten heeft iemand tips?

Hallo,

Mijn naam is Britt en ik ben 22 jaar oud. Ik heb in mijn leven niet vaak overgegeven maar heb er toch een enorme angst voor. Heftige paniekaanvallen als het gevoel van overgeven mij overvalt. Ik ben op deze site terrecht gekomen omdat ik net heb overgeven en het echt verschrikkelijk vond. Mijn lichaam probeert het tegen te houden en ik ben bang dat ik misschien straks weer over moet geven. Dit wil ik absoluut niet... Het klinkt heftig, maar op zo'n moment wil ik liever dood dan overgeven. Die gedachte vind ik zo heftig en geeft aan hoe erg de angst is. Ik weet veel van angst af door een angststoornis waar ik nu geen gelukkig in mijn dagelijkse leven geen last meer van heb. Ik hoop dat mijn braakfobie ook ooit minder wordt. Heeft allemaal te maken met controle houden over ons lichaam, niet durven overgeven, letterlijk én figuurlijk. Ik hoop dat het goed met jullie allemaal gaat. Heel veel liefde en kracht jullie kant op! X

Hoi allemaal.
Ik ben een jonge bloem van 41 jaar. Hihihi
Ik heb al vanaf mij 10de jaar emetofobie. Vreselijk vind ik het. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Het is nu zo erg dat ik niet meer kan genieten van eten. Vooral als ik me avond eten moet eten. Altijd bang nu dat het eruit komt ,dus ontwijk ik vet eten. Veel brood leef ik het liefste op en als ik voel of denk dat mijn buik raar doet eet ik niks.
Ik heb vorrig jaar 13 maart voor het laats moeten spugen. Dat was vreselijk voor me. Moest 6x spugen. Daarvoor heb ik 4 weken weten weg tedenken. Maar denk dat me maag een virus er uit moest werken.
Ik ben zelfs ,omdat mijn paniek aanval zo erg was naar de eerste hulp gegaan om medicijnen voor het spugen.
Mijn paniek aanval is zwaar.... hartkloppingen, zweten, trillen,droge mond, willen vluchen,benauwd krijgen,bang zijn en geen controle meer over me lichaam hebben.
Ik heb na de laatste x spugen een maag onderzoek gehad onder narcose gelukkig en ct scan gehad. Daar kwam gelukkig niks uit. Heb tegen de arts uitgelegt van mij fobie. Zij heeft mij door gestuurd naar een hypnotherapie.
Ik heb daar nu een paar sessies van gehad en krijg daar bij ook mdr therapie.
Blijkbaar is er iets gebeurd in me leven wat een trauma is gevormt in me hoofd voor spugen.
Mijn hersenen hebben dat niet gefilterd dus blijft het in mijn hooft zitten. Nu met die therapie zijn we bezig om die trauma weg tefilteren en hope op een beedje dragelijker bestaan met spugen.
Misschien snapt iemand mijn probleem...
Gr Bloempje

Hey iedereen

Ik heb sinds deze zomer een extreme angst voor overgeven ontwikkeld die alleen maar erger wordt. Het begon toen ik in Frankrijk te veel gegeten had en daardoor misselijk werd, ging over de wc hangen maar er kwam maar niets. Enkel dat vreselijke gevoel dat je moet overgeven. Ik ben altijd al wel bang geweest voor overgeven maar sinds toen ben ik er bijna elke dag mee bezig geweest. Ik ben heel voorzichtig met wat ik eet en wat ik doe, maar het neemt gewoon heel mijn leven in beslag. Ik mis hoe ik gewoon alles kon doen zonder me zorgen te moeten maken dat ik ging overgeven. Soms word ik ‘s nachts wakker en voel ik me super misselijk, krijg ik het koud en begin ik te trillen, maar er komt maar niets uit. Ik maak mezelf constant gek dat ik moet overgeven ookal gebeurd dat nauwelijks. De laatste keer dat ik echt heb moeten overgeven is al zeker 5 jaar geleden. Ik kan er wel tegen als iemand anders overgeeft, ik heb namelijk toen mijn vriend dronken was zijn kots nog moeten opruimen omdat hij te ziek was en gewoon direct ging slapen. Enkel van het geluid word ik ongemakkelijk. Ik zou graag weten of er mensen in dezelfde situatie als ik zitten die dus ook soms zelfs misselijk ervan worden, en mss enkele tips willen geven? Het zou me echt helpen.
Liefs van mij

Hey iedereen

Ik heb sinds deze zomer een extreme angst voor overgeven ontwikkeld die alleen maar erger wordt. Het begon toen ik in Frankrijk te veel gegeten had en daardoor misselijk werd, ging over de wc hangen maar er kwam maar niets. Enkel dat vreselijke gevoel dat je moet overgeven. Ik ben altijd al wel bang geweest voor overgeven maar sinds toen ben ik er bijna elke dag mee bezig geweest. Ik ben heel voorzichtig met wat ik eet en wat ik doe, maar het neemt gewoon heel mijn leven in beslag. Ik mis hoe ik gewoon alles kon doen zonder me zorgen te moeten maken dat ik ging overgeven. Soms word ik ‘s nachts wakker en voel ik me super misselijk, krijg ik het koud en begin ik te trillen, maar er komt maar niets uit. Ik maak mezelf constant gek dat ik moet overgeven ookal gebeurd dat nauwelijks. De laatste keer dat ik echt heb moeten overgeven is al zeker 5 jaar geleden. Ik kan er wel tegen als iemand anders overgeeft, ik heb namelijk toen mijn vriend dronken was zijn kots nog moeten opruimen omdat hij te ziek was en gewoon direct ging slapen. Enkel van het geluid word ik ongemakkelijk. Ik zou graag weten of er mensen in dezelfde situatie als ik zitten die dus ook soms zelfs misselijk ervan worden, en mss enkele tips willen geven? Het zou me echt helpen.
Liefs van mij

Ik ben Jamie en ik ben 26 jaar. Van kinds af aan al struggle ik met een angst voor overgeven, ziek worden of misselijk zijn. Ook al heb ik dit sinds mijn 5de niet meer gedaan, (dit is het moment dat ik even afklop met de angst dat het dan alsnog gebeurt) toch heb ik nog altijd een exrreme angst voor spugen.

Als kind heb ik een darminfectie gehad waarbij ik erg ziek ben geweest. Ik heb hier, voor mijn gevoel, 3 weken aan een stuk zo'n 4 á 5 keer per dag gespuugd en diarree gehad. (Dit blijkt niet langer dan 1,5 week te zijn geweest). Ik weet niet zeker of mijn angst hierdoor gekomen is maar ik weet wel dat dit erg indruk geeft gemaakt op mij.

Ik kan nog veel meer voorbeelden noemen waarbij ik ben geconfronteerd met overgeven welke veel bij mij teweeg hebben gebracht. Waar ik precies bang voor ben kan ik niet goed uitleggen. Niemand vindt het leuk en iedereen vind het vies om over te geven. Ik ben ook niet bang om te stikken en ook niet voor de geur, smaak of iets dergelijks. Ik denk dat mijn angst komt door het feit dat ik niet meer goed weet hoe het voelt om te spugen. Ik heb zelf spastische darmen waardoor ik vaak last heb van mijn maag en darmen. Vaak gaat een toilet bezoek dan ook gepaard met misselijkheid ervoor of erna waardoor ik poepen meestal ook als vervelend ervaar. Bij elke vorm van misselijkheid, zuur of borrel in mijn buik denk ik dan ook gelijk: "Misschien is dit dan het wel". Dan begint onbewust de angst te komen en voelt het alsof mijn keel licht dichtgeknepen wordt. Ik weet inmiddels goed dat dit de angst is die spanning brengt. Vroeger omschreef ik dit gevoel als misselijkheid. Dan probeer ik mij te focussen op mijn ademhaling en zet ik meditatie muziek op waar ik rustig van word. Soms trekt het gevoel dan gauw weg en gaat het beter. Maar als het misselijke gevoel niet snel genoeg naar mijn zin verdwijnt dan ontstaat er een paniekerig gevoel en word ik onrustig. Ik grijp dan vaak naar een Rennie in de hoop dat het misselijke gevoel zakt. Als dit dan niet het geval is raak ik lichtelijk in paniek. (Voor mijn gevoel heb ik dan al 2 opties geprobeerd die ik kan afstrepen). Mijn handen en voeten beginnen dan te zweten en ik krijg een tintelende bovenlip of kaken. Soms krijg ik dan ook een droge mond en begin ik te trillen. Dit is het moment dat ik aan het hyperventileren ben. Gelukkig krijg ik dit de laatste jaren sneller onder controle en kan ik het goed hendelen.

Gelukkig ben ik niet de hele dag bezig met mijn fobie en durf ik bijvoorbeeld wel gewoon te eten. Wel zijn er momenten waarbij het zou kunnen zijn dat ik geconfronteerd word met overgeven. waar ik van te voren bewust over nadenk. Als ik een vliegtuig in stap hoop ik maar dat ik niet naast iemand zit die moet spugen. Of als ik uit eten ga bestel ik alleen iets wat ik ken en eet het liefst alleen bij restaurants waarvan ik zeker weet dat "het goed gaat". Ik ben, los van de fobie, geen extreme drinker, maar ik zou bijvoorbeeld nooit door elkaar drinken. Extreem dronken mensen, of mensen met buikgriep vermijd ik liever.
In een theater of bioscoop schiet soms ook de gedachte door mijn hoofd: "Wat als ik nu zou moeten spugen? Dan kan ik niet gelijk naar de wc". Dan bekruipt mij weer dat onrustige, "misselijke" gevoel. Maar ik vermijd het niet en het trekt vaak wel weer weg.

Daarentegen heb ik geen smetvrees of dwangstoornis. Hoewel ik vroeger soms bij misselijkheid tijdens het tanden poetsen tweemaal mijn tandenborstel achter in mijn keel moest steken om te bevestigen dat ik niet hoefde over te geven. Raar eigenlijk, dat je het dan toch een soort van opzoekt om te kijken of je wel of niet moet spugen.. Deze dwang is er nu gelukkig nu niet meer.

Ik vind het niet moeilijk om over mijn fobie te praten maar ik vind het wel moeilijk wanneer mensen mij voor gek verklaren of er te makkelijk over denken. Ik verwacht niet dat men mij begrijpt, want ik begrijp het zelf ook amper. Mensen zeggen wel eens: "Je moet gewoon dit, en je moet gewoon dat". Met de beste bedoelingen proberen zij je te helpen. Maar helaas is het niet zo makkelijk. Ik snap wel dat zij zo denken, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik wil mij graag laten helpen omdat het mijn leven een stuk makkelijker zou maken. Ik weet ook zeker dat mijn PDS ook minder en rustiger zal worden wanneer ik niet meer angstig ben. Ik woon nu ook samen en heb ook te maken met mijn vriend die ook buikgriep zou kunnen krijgen. Ik leef dus nu met een dubbele angst. Angst voor mijzelf maar ook angst voor hem. Ik heb liever niet dat hij te veel drinkt of bijvoorbeeld mosselen eet. Ik beperk hem dus op bepaalde manieren met mijn angst en dat is niet eerlijk. Ik merk dat hij soms ook angstig wordt voor mij als hij eens misselijk is. Bang dat hij moet overgeven voor mij. Dat is natuurlijk niet oke.

Ook willen wij over een aantal jaar misschien wel aan kinderen beginnen. Ik zie nu al tegen de zwangerschap op omdat ik bang ben dat ik misselijk ga worden of zou moeten spugen. Mensen zeggen dan: "Dat verschilt per persoon want niet elke vrouw heeft dat". Dat weet ik, maar dat is geen garantie voor mij. Het idee dat het zou kunnen gebeuren maakt mij al bang. Ik denk dat zodra wij voor het eerst seks hebben zonder dat ik de anticonceptiepil slik, ik vanaf dat moment misselijk zal zijn van angst omdat ik misschien zwanger zou zijn. En dat dan 9 maanden lang.
Ook wil ik voor mijn eigen kinderen durven zorgen als zij eens ziek zijn.

Ik weet dat ik niet gek ben en dat ik niet de enige ben met dit probleem. Er zijn mensen waarbij deze angst nog veel groter is. Maar het is wel zodanig dat ik er iets mee moet doen. Dus dat ga ik nu doen.

Hallo,
Ik wil graag mijn ervaringen met jullie delen.
Ik weet van mezelf dat ik een hele zwakke maag heb en snel moet overgeven. Dit gevoel beangstigend mij en daardoor zit ik gevangen in dit cirkeltje.
Al van kleins af aan raakte ik bij gespannen situatie’s misselijk en was het gevolg daarvan braken. Bijvoorbeeld bij de sinterklaas intocht of het kerstdiner op school.
Ik ben ook best onzeker en rond mijn 18e vond ik mezelf te dik en vond ik dat het tijd was om af te gaan vallen. Ik ben toen heel streng gaan lijnen en raakte hierdoor ook erg in de war. Op een gegeven moment was ik wel tevreden en ben ik gestopt met lijnen. Ik wilde nu weer “normaal” gaan eten. Dit lukte echter niet ik was heel erg bezig met wat ik at en ging aan het einde van de dag nog eens na wat ik allemaal had gegeten en raakte hierdoor misselijk. Ik was er wel van bewust dat ik was doorgeslagen en wilde ook echt weer aankomen. Ik was een beetje in de war maar ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Het voelde maanden lang alsof ik een steen in mijn maag had en een brok in mijn keel. Ik at alles met tegenzin. ik werd voornamelijk ‘s ochtends misselijk wakker. Ik dacht dan ook wat is er mis met mij.. Toen ik een relatie kreeg werden de gedachtes van misselijkheid en braken nog veel erger ik dacht dan bijvoorbeeld dat ik zou moeten braken als ik bij mijn vriend slaap. Deze gedachtes werden soms ook werkelijkheid omdat ik mezelf dan ziek ging praten. Ik ben destijds ook naar een diëtiste geweest, zei gaf mij toen een schema om mijn eetpatroon te normaliseren. Dit heeft mij niet heel veel geholpen ik wist namelijk echt wel hoe een normaal dagelijks eetpatroon er uit ziet alleen was dit voor mij op dat moment onmogelijk. Omdat ik mij elke dag ziek voelde heb ik onderzoeken gehad in het ziekenhuis (maag/darm onderzoek en bloedonderzoek) ook hier kwam niks uit. Het ging mij enorm belemmeren in mijn dagelijks leven. Ik vermeed uiteten gaan en genoot ook een stuk minder van dingen die ik vroeger juist zo leuk.Toen het uit ging (mede door mijn rare gedrag uit angst om misselijk te worden heb ik mezelf heel streng toegesproken ik zei tegen mezelf: en nu ga je normaal doen je bent niet ziek het zit tussen je oren.
Het was echt een hele strijd die ik heb gevoerd met mezelf en heb ook een paar kleine terugvallen gehad maar herpakte mezelf direct. het is mij gelukt om toen een jaar lang gelukkig te leven. Toen mensen van dichtbij ook zagen dat ik weer wat aan was gekomen heb ik ze voorgelogen dat mijn gedrag kwam doordat ik galstenen had, hier voel ik mij ook heel schuldig over maar ik schaamde me te erg om de waarheid te vertellen en deze symptomen kwamen overeen. De waarheid heb ik ook nooit tegen mijn toenmalige vriendje gezegd. Ik dacht ook dat ik voor altijd gelukkig zou zijn omdat ik mezelf voorgenomen had nooit meer terug te gaan naar toen. Voornamelijk 3x per week fitness heeft mij er bovenop geholpen. Nu een jaar later zit ik sinds +- 6 maanden weer in dit cirkeltje. Een enorme terugval. Dit keer is het erger dan ooit. Ik sta elke dag misselijk op en heb af en toe onder het eten dat ik weg ren naar de wc om over te geven. Ik probeer elke dag te vechten tegen dit gevoel maar als ik op sta is het eerste wat ik doe gal spugen. Daarna voel ik me wat beter en begin in aan mijn ontbijt, deze eet ik wel met tegenzin. Ik probeer tussen de middag ook gewoon wat te eten maar zit er als een berg tegenop. Af en toe als ik eten in mijn mond heb denk ik dat ik misselijk wordt en moet dan letterlijk spugen. Ik wil zo graag weer kunnen genieten van eten. Mijn werk lijd er onder en thuis ben ik niet te genieten. Ik durf bijna niemand te vertellen dat ik zo erg struggle met deze fobie. Ik heb voor 3 maanden terug daarom hulp gezocht en ben heel erg benieuwd wat die hulp mij gaat bieden. Ik ben heel bang voor de toekomst.. ik wil zo graag weer kunnen genieten van eten en goed voor mezelf kunnen zorgen mijn droom is om later een gezin te hebben, dit zijn dingen die ik door mijn fobie niet meer kan realiseren. Ik wordt van die gedachten angstig en deprimerend. Ik ben ook erg benieuwd of iemand zich kan vinden in mijn verhaal.

Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 28 met emetofobie.
Ik krijg meteen een paniekaanval als ik weet dat iemand die ik ken buikgriep heeft.
En ik hoef maar iets te voelen en ik denk al meteen: ojeej, als ik maar niet ziek wordt of misselijk.
Als ik iets gegeten heb en ik kom erachter dat het over de datum is is het ook een drama. Toevallig net iets gegeten wat tm gister goed was. Nou ik heb nu een paniekaanval en heb meteen maagzuur van de stress. Ik ga dan opzoeken hoelang het duurt dat ik klachten kan krijgen en hou de uren dan ook bij.
Ik ga vaak met niet zo heel veel plezier ergens naartoe. Vooral verjaardagen, waar veel mensen bij elkaar zijn. Door deze fobie heb ik vaker last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Wat ook behoorlijk vermoeiend is. Ik durf ook niet vaak te vertellen over mijn fobie omdat het, wees eerlijk, nogal belachelijk overkomt. Er zijn niet veel mensen die deze fobie begrijpen. Ik kan ook niet zeggen waarom ik er zo bang voor ben. Ik weet het eigenlijk niet. Iets eraan maakt mij in ieder geval paniekerig.

Ik ben als de dood om misselijk te worden, als de dood om te moeten spugen, ik vermijd alles wat buitenshuis is, omdat ik bang ben dat ik moet spugen en mensen mij zijn, ik ben bang dat ik door de angst voor spugen, juist moet spugen, ik leef al weken in mijn huis, en durf helemaal niets meer, ik ben zo boos op me zelf, maar het is allemaal zo zwaar, hoe ingodsnaam kom je verder je leeft in een cirkel angst voor de angst hoe in godsnaam accepteer je het, en hoe kom je hier uit, kennen mensen dit? Hebben jullie wel eens echt gebraakt door de angst? Of maken wij ons zelf zo gek?

Hey ik ben 16 jaar en ik heb al vanaf kleins af aan de angst om zelf over te geven of als mensen overgeven. Als dat gebeurt dan krijg ik het heel warm en gaat m'n hart erg snel kloppen. Als het iemand anders is die moet overgeven dan hou ik m'n oren dicht en wil ik het liefst zo snel mogelijk daar weg. Ik denk dat ik dit heb gekregen toen op een dag mijn oma te veel snoep had gegeven en die avond erg ziek was. Ik eet ook nooit meer zoveel snoep, let daar nu fort altijd op. Ook doe ik er alles aan om niet te hoeven overgeven. Zoals de houdbaarheidsdatum checken weg blijven bij zieke mensen. Te lang in de auto zitten durf ik niet moet een reis pilletje nemen. Allemaal van dat soort dingen.

Laat weten hoe ik dit minder kan maken of jouw ervaring hier mee dat zou erg fijn zijn!

X

In januari kreeg ik buikgriep, ik heb die dag vanaf 4 uur ‘s nachts tot 4 uur ‘s middags 12 keer overgegeven en 2 koorts aanvallen gehad. Ik was altijd al bang om over te geven maar vanaf toen werd het erger.

Tot maart had ik er niet zo veel last van, ik was toen druk bezig met school. Ik zat in mijn examenjaar en vanwege corona had ik al begin april zomervakantie. Op een dag werd ik ‘s nachts heel misselijk wakker en heb vervolgens een paar uur misselijk op bed gezeten.

Vanaf toen gebeurde dat nog een paar keer. Ik had vaker last van misselijkheid overdag en van een opgeblazen gevoel. Ik ging meerdere malen naar de huisarts hiervoor. Ik heb medicijnen geslikt en onderzoeken gedaan, maar er kwam niks uit.

Het is nu juli en alles is alleen maar erger geworden. Ik heb vaker nachten wakker gelegen van de misselijkheid. Ik ben nu elke dag wel 1 of 2x misselijk en kan niet meer normaal mijn leven lijden. Ik drink niet meer en spreek ook minder af met vrienden omdat ik bang ben dat ik misselijk word. Vaak gaat de misselijkheid gepaard met een paniekaanval omdat de angst voor overgeven zo groot is.

Ik ben op een punt dat ik de misselijkheid die ik heb probeer te plaatsen in een van de hokken: misselijkheid door honger, misselijkheid en ik moet overgeven (dezelfde soort misselijkheid als de buikgriep in januari) en de standaard misselijkheid zonder overgeven. Ook al heb ik in al die maanden nooit overgeven (1x van de alcohol, niet ideaal voor de emetofobie) maak ik mezelf elke keer wijs dat ik dat dit keer wel moet doen.

Ik weet niet meer wat ik hier aan moet doen, maar zo kan ik niet leven. Ik heb nu vakantie maar ga over een maand studeren. Ik kan hier niet mee op een campus wonen, daarvoor is de angst te heftig.

Hallo Mijn naam is Anoniem en ik ben 20 jaar. Ik heb eigenlijk heel mijn leven al last van emetofobie. (bang voor overgeven) sinds een maand terug dat ik hoorde dat mijn vriend moest overgeven, werd het alleen maar erger. Ik maak mezelf dan gek, en ben bang dat ik toen ook moest. (Hij moest overgeven omdat hij slaap te kort had en een nacht had doorgehaald) Ik ben aldoor bang om nu ook zelf over te geven, en bang dat de mensen om mij heen dat moeten. Ik kom er maar niet overheen, en ik wordt er zelf ook echt gek van.. zelfs als ik bij iemand ben zoek ik eerst uit waar ik kan overgeven ALS ik toch wel moet...ik eet aldoor wat minder omdat ik dus dan ook bang ben. Ik was benieuwd of ik hiermee geholpen kon worden, of het echt tussen mijn oren zit..

Ik heb enorm veel schrik voor over te geven. Deze angst is er gekomen nadat ik een aantal maanden geleden buikgriep kreeg en hier fel van heb moeten overgeven. Nu denk ik telkens als ik misselijk ben aan die ene keer dat ik zo heb moeten overgeven. Het maakt me enorm angstig, ik wil dit niet nog eens meemaken. Door die angst ga ik allerlei situaties vermijden. Ik pendel dagelijks naar school en neem hiervoor de trein, dit is onmogelijk geworden sinds ik emetofobie heb. Ik heb schrik dat het daar ook zal gebeuren en dat er dan geen uitweg is, dat mensen het allemaal zullen zien en mij niet gaan helpen. Klinkt dit verhaal bij jullie bekend? Hebben jullie tips om hier mee te leren leven? Want ik denk dat de fobie er wel altijd gaat blijven zijn maar dat je er mee kan gaan leven, dat deze niet je leven gaat beheersen

Hallo lotgenoten,

Sinds de basisschool heb ik al last van emotofobie, nu ben ik ondertussen 21 en weet nog steeds niet waar mijn fobie vandaan komt.

Op de lagere school moest ooit een jongen overgeven en vroeg de leerkracht wie hier niet tegen kon, ik denk dat ik toen zoals hun wilde zijn uit onzekerheid en hun angst zo heb overgenomen.
Toen ik ziek werd op vakantie had ook mijn nicht emotofobie, ik denk dat ik haar angsten ook overgenomen had.

Op de basisschool zei ik vaak dat ik ziek was tegen mijn moeder, eigenlijk was ik gewoon bang dat iemand anders ziek zou zijn die dag.
Op de middelbare school heb ik er weinig last van gehad, behalve als ik er echt mee in aanraking kwam. Dan was het wel echt paniek.

De laatste jaren word het steeds erger. Helaas durf ik ook niet naar de huisarts voor hulp, dit komt namelijk omdat ik medicijnen krijg tegen misselijkheid die ik pak als ik bang ben dat ik ziek word/ben of in de buurt ben bij iemand die mogelijk zou kunnen overgeven. Ik ben dus bang dat als ik mijn verhaal vertel aan de huisarts, ik deze medicijnen niet meer krijg.
Ik probeer online hulp te zoeken, helaas kost dit allemaal geld en heb ik dat er niet voor over omdat ik bang ben dat het toch niet helpt.

Liefs,
Een meisje

Goedemiddag
Zelf ben ik 40 jaar en heb ik deze angst al sinds ik mij kan herinneren. En dit gaat met pieken en dalen. Ook heb ik al vaak hulp van psychologen gezocht en dan gaat het een tijdje goed maar altijd val ik weer terug en overheerst deze fobie
Ik ontwijk heel veel en heb constant een misselijk gevoel.
Hier zo mee bezig zijn put mij uit. Het is zó vermoeiend !
Liefs van mij

Hallo iedereen!
Ik ben 13 (bijna 14) jaar en heb nu denk ik al 3/4 jaar emetofobie. Ik denk dat ik het had gekregen toen ik rond mijn 5e een knakworst op school at en ik daar buikgriep/ voedselvergiftiging van kreeg. Toen moest ik heel veel overgeven en was ik erg geschrokken. Later had ik pas echt een fobie hierdoor gekregen.

Op dit moment voel ik me ook niet helemaal fit en raak ik dus (lichtelijk) in paniek, ook moet ik hierna voor het goede doel een nacht wakker blijven op school met mijn klas en daar maak ik me dus ook wel druk om omdat ik me nu niet zo lekker voel. Ik voel me vooral niet heel fijn doordat ik wel honger heb maar ik niet durf te eten omdat ik dan bang ben dat er het zelfde gebeurd als afgelopen zomer...: Ik werd ziek en moest wel flink overgeven.

Normaal kan ik gewoon goed met mijn emetofobie omgaan alleen de laatste tijd heb ik gewoon een terugslag. Het komt omdat er in mijn klas echt veel kinderen ziek waren geweest deze periode en er gisteren een jongen naast mij zat die eigenlijk de griep heeft, maar wel naar school kwam. Ook had er iemand ongeveer 3 weken geleden in het trappenhuis overgeven waar ik dus nog langs moest. Daar was ik wel erg van geschrokken. Het is nu natuurlijk over een paar dagen al kerst en dan ben ik ook jarig en ik wil dan echt niet ziek zijn, want vorig jaar was ik met kerst ook ziek, maar had toen gelukkig niet overgegeven.

Vandaag rond 12 uur werd ik ook opeens misselijk, maar daarna zakte het gelukkig wel weer, maar ik raakte wel echt in paniek. Ik weet dan gewoon niet wat ik moet doen en ik zal dan het liefst de mogelijkheid hebben om in de toekomst te kijken om te weten wat er zal kunnen gebeuren en ik dus in kan grijpen voordat het mis gaat... Maar dat kan helaas niet.

Dat was het wel zo'n beetje, ik moest even mijn hart luchten
Bedankt voor het lezen :)

Liefs