Emetofobie - forum lotgenoten

Hoi allemaal.
Ik ben een jonge bloem van 41 jaar. Hihihi
Ik heb al vanaf mij 10de jaar emetofobie. Vreselijk vind ik het. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Het is nu zo erg dat ik niet meer kan genieten van eten. Vooral als ik me avond eten moet eten. Altijd bang nu dat het eruit komt ,dus ontwijk ik vet eten. Veel brood leef ik het liefste op en als ik voel of denk dat mijn buik raar doet eet ik niks.
Ik heb vorrig jaar 13 maart voor het laats moeten spugen. Dat was vreselijk voor me. Moest 6x spugen. Daarvoor heb ik 4 weken weten weg tedenken. Maar denk dat me maag een virus er uit moest werken.
Ik ben zelfs ,omdat mijn paniek aanval zo erg was naar de eerste hulp gegaan om medicijnen voor het spugen.
Mijn paniek aanval is zwaar.... hartkloppingen, zweten, trillen,droge mond, willen vluchen,benauwd krijgen,bang zijn en geen controle meer over me lichaam hebben.
Ik heb na de laatste x spugen een maag onderzoek gehad onder narcose gelukkig en ct scan gehad. Daar kwam gelukkig niks uit. Heb tegen de arts uitgelegt van mij fobie. Zij heeft mij door gestuurd naar een hypnotherapie.
Ik heb daar nu een paar sessies van gehad en krijg daar bij ook mdr therapie.
Blijkbaar is er iets gebeurd in me leven wat een trauma is gevormt in me hoofd voor spugen.
Mijn hersenen hebben dat niet gefilterd dus blijft het in mijn hooft zitten. Nu met die therapie zijn we bezig om die trauma weg tefilteren en hope op een beedje dragelijker bestaan met spugen.
Misschien snapt iemand mijn probleem...
Gr Bloempje

Hey iedereen

Ik heb sinds deze zomer een extreme angst voor overgeven ontwikkeld die alleen maar erger wordt. Het begon toen ik in Frankrijk te veel gegeten had en daardoor misselijk werd, ging over de wc hangen maar er kwam maar niets. Enkel dat vreselijke gevoel dat je moet overgeven. Ik ben altijd al wel bang geweest voor overgeven maar sinds toen ben ik er bijna elke dag mee bezig geweest. Ik ben heel voorzichtig met wat ik eet en wat ik doe, maar het neemt gewoon heel mijn leven in beslag. Ik mis hoe ik gewoon alles kon doen zonder me zorgen te moeten maken dat ik ging overgeven. Soms word ik ‘s nachts wakker en voel ik me super misselijk, krijg ik het koud en begin ik te trillen, maar er komt maar niets uit. Ik maak mezelf constant gek dat ik moet overgeven ookal gebeurd dat nauwelijks. De laatste keer dat ik echt heb moeten overgeven is al zeker 5 jaar geleden. Ik kan er wel tegen als iemand anders overgeeft, ik heb namelijk toen mijn vriend dronken was zijn kots nog moeten opruimen omdat hij te ziek was en gewoon direct ging slapen. Enkel van het geluid word ik ongemakkelijk. Ik zou graag weten of er mensen in dezelfde situatie als ik zitten die dus ook soms zelfs misselijk ervan worden, en mss enkele tips willen geven? Het zou me echt helpen.
Liefs van mij

Hey iedereen

Ik heb sinds deze zomer een extreme angst voor overgeven ontwikkeld die alleen maar erger wordt. Het begon toen ik in Frankrijk te veel gegeten had en daardoor misselijk werd, ging over de wc hangen maar er kwam maar niets. Enkel dat vreselijke gevoel dat je moet overgeven. Ik ben altijd al wel bang geweest voor overgeven maar sinds toen ben ik er bijna elke dag mee bezig geweest. Ik ben heel voorzichtig met wat ik eet en wat ik doe, maar het neemt gewoon heel mijn leven in beslag. Ik mis hoe ik gewoon alles kon doen zonder me zorgen te moeten maken dat ik ging overgeven. Soms word ik ‘s nachts wakker en voel ik me super misselijk, krijg ik het koud en begin ik te trillen, maar er komt maar niets uit. Ik maak mezelf constant gek dat ik moet overgeven ookal gebeurd dat nauwelijks. De laatste keer dat ik echt heb moeten overgeven is al zeker 5 jaar geleden. Ik kan er wel tegen als iemand anders overgeeft, ik heb namelijk toen mijn vriend dronken was zijn kots nog moeten opruimen omdat hij te ziek was en gewoon direct ging slapen. Enkel van het geluid word ik ongemakkelijk. Ik zou graag weten of er mensen in dezelfde situatie als ik zitten die dus ook soms zelfs misselijk ervan worden, en mss enkele tips willen geven? Het zou me echt helpen.
Liefs van mij

Ik ben Jamie en ik ben 26 jaar. Van kinds af aan al struggle ik met een angst voor overgeven, ziek worden of misselijk zijn. Ook al heb ik dit sinds mijn 5de niet meer gedaan, (dit is het moment dat ik even afklop met de angst dat het dan alsnog gebeurt) toch heb ik nog altijd een exrreme angst voor spugen.

Als kind heb ik een darminfectie gehad waarbij ik erg ziek ben geweest. Ik heb hier, voor mijn gevoel, 3 weken aan een stuk zo'n 4 á 5 keer per dag gespuugd en diarree gehad. (Dit blijkt niet langer dan 1,5 week te zijn geweest). Ik weet niet zeker of mijn angst hierdoor gekomen is maar ik weet wel dat dit erg indruk geeft gemaakt op mij.

Ik kan nog veel meer voorbeelden noemen waarbij ik ben geconfronteerd met overgeven welke veel bij mij teweeg hebben gebracht. Waar ik precies bang voor ben kan ik niet goed uitleggen. Niemand vindt het leuk en iedereen vind het vies om over te geven. Ik ben ook niet bang om te stikken en ook niet voor de geur, smaak of iets dergelijks. Ik denk dat mijn angst komt door het feit dat ik niet meer goed weet hoe het voelt om te spugen. Ik heb zelf spastische darmen waardoor ik vaak last heb van mijn maag en darmen. Vaak gaat een toilet bezoek dan ook gepaard met misselijkheid ervoor of erna waardoor ik poepen meestal ook als vervelend ervaar. Bij elke vorm van misselijkheid, zuur of borrel in mijn buik denk ik dan ook gelijk: "Misschien is dit dan het wel". Dan begint onbewust de angst te komen en voelt het alsof mijn keel licht dichtgeknepen wordt. Ik weet inmiddels goed dat dit de angst is die spanning brengt. Vroeger omschreef ik dit gevoel als misselijkheid. Dan probeer ik mij te focussen op mijn ademhaling en zet ik meditatie muziek op waar ik rustig van word. Soms trekt het gevoel dan gauw weg en gaat het beter. Maar als het misselijke gevoel niet snel genoeg naar mijn zin verdwijnt dan ontstaat er een paniekerig gevoel en word ik onrustig. Ik grijp dan vaak naar een Rennie in de hoop dat het misselijke gevoel zakt. Als dit dan niet het geval is raak ik lichtelijk in paniek. (Voor mijn gevoel heb ik dan al 2 opties geprobeerd die ik kan afstrepen). Mijn handen en voeten beginnen dan te zweten en ik krijg een tintelende bovenlip of kaken. Soms krijg ik dan ook een droge mond en begin ik te trillen. Dit is het moment dat ik aan het hyperventileren ben. Gelukkig krijg ik dit de laatste jaren sneller onder controle en kan ik het goed hendelen.

Gelukkig ben ik niet de hele dag bezig met mijn fobie en durf ik bijvoorbeeld wel gewoon te eten. Wel zijn er momenten waarbij het zou kunnen zijn dat ik geconfronteerd word met overgeven. waar ik van te voren bewust over nadenk. Als ik een vliegtuig in stap hoop ik maar dat ik niet naast iemand zit die moet spugen. Of als ik uit eten ga bestel ik alleen iets wat ik ken en eet het liefst alleen bij restaurants waarvan ik zeker weet dat "het goed gaat". Ik ben, los van de fobie, geen extreme drinker, maar ik zou bijvoorbeeld nooit door elkaar drinken. Extreem dronken mensen, of mensen met buikgriep vermijd ik liever.
In een theater of bioscoop schiet soms ook de gedachte door mijn hoofd: "Wat als ik nu zou moeten spugen? Dan kan ik niet gelijk naar de wc". Dan bekruipt mij weer dat onrustige, "misselijke" gevoel. Maar ik vermijd het niet en het trekt vaak wel weer weg.

Daarentegen heb ik geen smetvrees of dwangstoornis. Hoewel ik vroeger soms bij misselijkheid tijdens het tanden poetsen tweemaal mijn tandenborstel achter in mijn keel moest steken om te bevestigen dat ik niet hoefde over te geven. Raar eigenlijk, dat je het dan toch een soort van opzoekt om te kijken of je wel of niet moet spugen.. Deze dwang is er nu gelukkig nu niet meer.

Ik vind het niet moeilijk om over mijn fobie te praten maar ik vind het wel moeilijk wanneer mensen mij voor gek verklaren of er te makkelijk over denken. Ik verwacht niet dat men mij begrijpt, want ik begrijp het zelf ook amper. Mensen zeggen wel eens: "Je moet gewoon dit, en je moet gewoon dat". Met de beste bedoelingen proberen zij je te helpen. Maar helaas is het niet zo makkelijk. Ik snap wel dat zij zo denken, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik wil mij graag laten helpen omdat het mijn leven een stuk makkelijker zou maken. Ik weet ook zeker dat mijn PDS ook minder en rustiger zal worden wanneer ik niet meer angstig ben. Ik woon nu ook samen en heb ook te maken met mijn vriend die ook buikgriep zou kunnen krijgen. Ik leef dus nu met een dubbele angst. Angst voor mijzelf maar ook angst voor hem. Ik heb liever niet dat hij te veel drinkt of bijvoorbeeld mosselen eet. Ik beperk hem dus op bepaalde manieren met mijn angst en dat is niet eerlijk. Ik merk dat hij soms ook angstig wordt voor mij als hij eens misselijk is. Bang dat hij moet overgeven voor mij. Dat is natuurlijk niet oke.

Ook willen wij over een aantal jaar misschien wel aan kinderen beginnen. Ik zie nu al tegen de zwangerschap op omdat ik bang ben dat ik misselijk ga worden of zou moeten spugen. Mensen zeggen dan: "Dat verschilt per persoon want niet elke vrouw heeft dat". Dat weet ik, maar dat is geen garantie voor mij. Het idee dat het zou kunnen gebeuren maakt mij al bang. Ik denk dat zodra wij voor het eerst seks hebben zonder dat ik de anticonceptiepil slik, ik vanaf dat moment misselijk zal zijn van angst omdat ik misschien zwanger zou zijn. En dat dan 9 maanden lang.
Ook wil ik voor mijn eigen kinderen durven zorgen als zij eens ziek zijn.

Ik weet dat ik niet gek ben en dat ik niet de enige ben met dit probleem. Er zijn mensen waarbij deze angst nog veel groter is. Maar het is wel zodanig dat ik er iets mee moet doen. Dus dat ga ik nu doen.

Hallo,
Ik wil graag mijn ervaringen met jullie delen.
Ik weet van mezelf dat ik een hele zwakke maag heb en snel moet overgeven. Dit gevoel beangstigend mij en daardoor zit ik gevangen in dit cirkeltje.
Al van kleins af aan raakte ik bij gespannen situatie’s misselijk en was het gevolg daarvan braken. Bijvoorbeeld bij de sinterklaas intocht of het kerstdiner op school.
Ik ben ook best onzeker en rond mijn 18e vond ik mezelf te dik en vond ik dat het tijd was om af te gaan vallen. Ik ben toen heel streng gaan lijnen en raakte hierdoor ook erg in de war. Op een gegeven moment was ik wel tevreden en ben ik gestopt met lijnen. Ik wilde nu weer “normaal” gaan eten. Dit lukte echter niet ik was heel erg bezig met wat ik at en ging aan het einde van de dag nog eens na wat ik allemaal had gegeten en raakte hierdoor misselijk. Ik was er wel van bewust dat ik was doorgeslagen en wilde ook echt weer aankomen. Ik was een beetje in de war maar ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Het voelde maanden lang alsof ik een steen in mijn maag had en een brok in mijn keel. Ik at alles met tegenzin. ik werd voornamelijk ‘s ochtends misselijk wakker. Ik dacht dan ook wat is er mis met mij.. Toen ik een relatie kreeg werden de gedachtes van misselijkheid en braken nog veel erger ik dacht dan bijvoorbeeld dat ik zou moeten braken als ik bij mijn vriend slaap. Deze gedachtes werden soms ook werkelijkheid omdat ik mezelf dan ziek ging praten. Ik ben destijds ook naar een diëtiste geweest, zei gaf mij toen een schema om mijn eetpatroon te normaliseren. Dit heeft mij niet heel veel geholpen ik wist namelijk echt wel hoe een normaal dagelijks eetpatroon er uit ziet alleen was dit voor mij op dat moment onmogelijk. Omdat ik mij elke dag ziek voelde heb ik onderzoeken gehad in het ziekenhuis (maag/darm onderzoek en bloedonderzoek) ook hier kwam niks uit. Het ging mij enorm belemmeren in mijn dagelijks leven. Ik vermeed uiteten gaan en genoot ook een stuk minder van dingen die ik vroeger juist zo leuk.Toen het uit ging (mede door mijn rare gedrag uit angst om misselijk te worden heb ik mezelf heel streng toegesproken ik zei tegen mezelf: en nu ga je normaal doen je bent niet ziek het zit tussen je oren.
Het was echt een hele strijd die ik heb gevoerd met mezelf en heb ook een paar kleine terugvallen gehad maar herpakte mezelf direct. het is mij gelukt om toen een jaar lang gelukkig te leven. Toen mensen van dichtbij ook zagen dat ik weer wat aan was gekomen heb ik ze voorgelogen dat mijn gedrag kwam doordat ik galstenen had, hier voel ik mij ook heel schuldig over maar ik schaamde me te erg om de waarheid te vertellen en deze symptomen kwamen overeen. De waarheid heb ik ook nooit tegen mijn toenmalige vriendje gezegd. Ik dacht ook dat ik voor altijd gelukkig zou zijn omdat ik mezelf voorgenomen had nooit meer terug te gaan naar toen. Voornamelijk 3x per week fitness heeft mij er bovenop geholpen. Nu een jaar later zit ik sinds +- 6 maanden weer in dit cirkeltje. Een enorme terugval. Dit keer is het erger dan ooit. Ik sta elke dag misselijk op en heb af en toe onder het eten dat ik weg ren naar de wc om over te geven. Ik probeer elke dag te vechten tegen dit gevoel maar als ik op sta is het eerste wat ik doe gal spugen. Daarna voel ik me wat beter en begin in aan mijn ontbijt, deze eet ik wel met tegenzin. Ik probeer tussen de middag ook gewoon wat te eten maar zit er als een berg tegenop. Af en toe als ik eten in mijn mond heb denk ik dat ik misselijk wordt en moet dan letterlijk spugen. Ik wil zo graag weer kunnen genieten van eten. Mijn werk lijd er onder en thuis ben ik niet te genieten. Ik durf bijna niemand te vertellen dat ik zo erg struggle met deze fobie. Ik heb voor 3 maanden terug daarom hulp gezocht en ben heel erg benieuwd wat die hulp mij gaat bieden. Ik ben heel bang voor de toekomst.. ik wil zo graag weer kunnen genieten van eten en goed voor mezelf kunnen zorgen mijn droom is om later een gezin te hebben, dit zijn dingen die ik door mijn fobie niet meer kan realiseren. Ik wordt van die gedachten angstig en deprimerend. Ik ben ook erg benieuwd of iemand zich kan vinden in mijn verhaal.

Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 28 met emetofobie.
Ik krijg meteen een paniekaanval als ik weet dat iemand die ik ken buikgriep heeft.
En ik hoef maar iets te voelen en ik denk al meteen: ojeej, als ik maar niet ziek wordt of misselijk.
Als ik iets gegeten heb en ik kom erachter dat het over de datum is is het ook een drama. Toevallig net iets gegeten wat tm gister goed was. Nou ik heb nu een paniekaanval en heb meteen maagzuur van de stress. Ik ga dan opzoeken hoelang het duurt dat ik klachten kan krijgen en hou de uren dan ook bij.
Ik ga vaak met niet zo heel veel plezier ergens naartoe. Vooral verjaardagen, waar veel mensen bij elkaar zijn. Door deze fobie heb ik vaker last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Wat ook behoorlijk vermoeiend is. Ik durf ook niet vaak te vertellen over mijn fobie omdat het, wees eerlijk, nogal belachelijk overkomt. Er zijn niet veel mensen die deze fobie begrijpen. Ik kan ook niet zeggen waarom ik er zo bang voor ben. Ik weet het eigenlijk niet. Iets eraan maakt mij in ieder geval paniekerig.

Ik ben als de dood om misselijk te worden, als de dood om te moeten spugen, ik vermijd alles wat buitenshuis is, omdat ik bang ben dat ik moet spugen en mensen mij zijn, ik ben bang dat ik door de angst voor spugen, juist moet spugen, ik leef al weken in mijn huis, en durf helemaal niets meer, ik ben zo boos op me zelf, maar het is allemaal zo zwaar, hoe ingodsnaam kom je verder je leeft in een cirkel angst voor de angst hoe in godsnaam accepteer je het, en hoe kom je hier uit, kennen mensen dit? Hebben jullie wel eens echt gebraakt door de angst? Of maken wij ons zelf zo gek?

Hey ik ben 16 jaar en ik heb al vanaf kleins af aan de angst om zelf over te geven of als mensen overgeven. Als dat gebeurt dan krijg ik het heel warm en gaat m'n hart erg snel kloppen. Als het iemand anders is die moet overgeven dan hou ik m'n oren dicht en wil ik het liefst zo snel mogelijk daar weg. Ik denk dat ik dit heb gekregen toen op een dag mijn oma te veel snoep had gegeven en die avond erg ziek was. Ik eet ook nooit meer zoveel snoep, let daar nu fort altijd op. Ook doe ik er alles aan om niet te hoeven overgeven. Zoals de houdbaarheidsdatum checken weg blijven bij zieke mensen. Te lang in de auto zitten durf ik niet moet een reis pilletje nemen. Allemaal van dat soort dingen.

Laat weten hoe ik dit minder kan maken of jouw ervaring hier mee dat zou erg fijn zijn!

X

In januari kreeg ik buikgriep, ik heb die dag vanaf 4 uur ‘s nachts tot 4 uur ‘s middags 12 keer overgegeven en 2 koorts aanvallen gehad. Ik was altijd al bang om over te geven maar vanaf toen werd het erger.

Tot maart had ik er niet zo veel last van, ik was toen druk bezig met school. Ik zat in mijn examenjaar en vanwege corona had ik al begin april zomervakantie. Op een dag werd ik ‘s nachts heel misselijk wakker en heb vervolgens een paar uur misselijk op bed gezeten.

Vanaf toen gebeurde dat nog een paar keer. Ik had vaker last van misselijkheid overdag en van een opgeblazen gevoel. Ik ging meerdere malen naar de huisarts hiervoor. Ik heb medicijnen geslikt en onderzoeken gedaan, maar er kwam niks uit.

Het is nu juli en alles is alleen maar erger geworden. Ik heb vaker nachten wakker gelegen van de misselijkheid. Ik ben nu elke dag wel 1 of 2x misselijk en kan niet meer normaal mijn leven lijden. Ik drink niet meer en spreek ook minder af met vrienden omdat ik bang ben dat ik misselijk word. Vaak gaat de misselijkheid gepaard met een paniekaanval omdat de angst voor overgeven zo groot is.

Ik ben op een punt dat ik de misselijkheid die ik heb probeer te plaatsen in een van de hokken: misselijkheid door honger, misselijkheid en ik moet overgeven (dezelfde soort misselijkheid als de buikgriep in januari) en de standaard misselijkheid zonder overgeven. Ook al heb ik in al die maanden nooit overgeven (1x van de alcohol, niet ideaal voor de emetofobie) maak ik mezelf elke keer wijs dat ik dat dit keer wel moet doen.

Ik weet niet meer wat ik hier aan moet doen, maar zo kan ik niet leven. Ik heb nu vakantie maar ga over een maand studeren. Ik kan hier niet mee op een campus wonen, daarvoor is de angst te heftig.

Hallo Mijn naam is Anoniem en ik ben 20 jaar. Ik heb eigenlijk heel mijn leven al last van emetofobie. (bang voor overgeven) sinds een maand terug dat ik hoorde dat mijn vriend moest overgeven, werd het alleen maar erger. Ik maak mezelf dan gek, en ben bang dat ik toen ook moest. (Hij moest overgeven omdat hij slaap te kort had en een nacht had doorgehaald) Ik ben aldoor bang om nu ook zelf over te geven, en bang dat de mensen om mij heen dat moeten. Ik kom er maar niet overheen, en ik wordt er zelf ook echt gek van.. zelfs als ik bij iemand ben zoek ik eerst uit waar ik kan overgeven ALS ik toch wel moet...ik eet aldoor wat minder omdat ik dus dan ook bang ben. Ik was benieuwd of ik hiermee geholpen kon worden, of het echt tussen mijn oren zit..

Ik heb enorm veel schrik voor over te geven. Deze angst is er gekomen nadat ik een aantal maanden geleden buikgriep kreeg en hier fel van heb moeten overgeven. Nu denk ik telkens als ik misselijk ben aan die ene keer dat ik zo heb moeten overgeven. Het maakt me enorm angstig, ik wil dit niet nog eens meemaken. Door die angst ga ik allerlei situaties vermijden. Ik pendel dagelijks naar school en neem hiervoor de trein, dit is onmogelijk geworden sinds ik emetofobie heb. Ik heb schrik dat het daar ook zal gebeuren en dat er dan geen uitweg is, dat mensen het allemaal zullen zien en mij niet gaan helpen. Klinkt dit verhaal bij jullie bekend? Hebben jullie tips om hier mee te leren leven? Want ik denk dat de fobie er wel altijd gaat blijven zijn maar dat je er mee kan gaan leven, dat deze niet je leven gaat beheersen

Hallo lotgenoten,

Sinds de basisschool heb ik al last van emotofobie, nu ben ik ondertussen 21 en weet nog steeds niet waar mijn fobie vandaan komt.

Op de lagere school moest ooit een jongen overgeven en vroeg de leerkracht wie hier niet tegen kon, ik denk dat ik toen zoals hun wilde zijn uit onzekerheid en hun angst zo heb overgenomen.
Toen ik ziek werd op vakantie had ook mijn nicht emotofobie, ik denk dat ik haar angsten ook overgenomen had.

Op de basisschool zei ik vaak dat ik ziek was tegen mijn moeder, eigenlijk was ik gewoon bang dat iemand anders ziek zou zijn die dag.
Op de middelbare school heb ik er weinig last van gehad, behalve als ik er echt mee in aanraking kwam. Dan was het wel echt paniek.

De laatste jaren word het steeds erger. Helaas durf ik ook niet naar de huisarts voor hulp, dit komt namelijk omdat ik medicijnen krijg tegen misselijkheid die ik pak als ik bang ben dat ik ziek word/ben of in de buurt ben bij iemand die mogelijk zou kunnen overgeven. Ik ben dus bang dat als ik mijn verhaal vertel aan de huisarts, ik deze medicijnen niet meer krijg.
Ik probeer online hulp te zoeken, helaas kost dit allemaal geld en heb ik dat er niet voor over omdat ik bang ben dat het toch niet helpt.

Liefs,
Een meisje

Goedemiddag
Zelf ben ik 40 jaar en heb ik deze angst al sinds ik mij kan herinneren. En dit gaat met pieken en dalen. Ook heb ik al vaak hulp van psychologen gezocht en dan gaat het een tijdje goed maar altijd val ik weer terug en overheerst deze fobie
Ik ontwijk heel veel en heb constant een misselijk gevoel.
Hier zo mee bezig zijn put mij uit. Het is zó vermoeiend !
Liefs van mij

Hallo iedereen!
Ik ben 13 (bijna 14) jaar en heb nu denk ik al 3/4 jaar emetofobie. Ik denk dat ik het had gekregen toen ik rond mijn 5e een knakworst op school at en ik daar buikgriep/ voedselvergiftiging van kreeg. Toen moest ik heel veel overgeven en was ik erg geschrokken. Later had ik pas echt een fobie hierdoor gekregen.

Op dit moment voel ik me ook niet helemaal fit en raak ik dus (lichtelijk) in paniek, ook moet ik hierna voor het goede doel een nacht wakker blijven op school met mijn klas en daar maak ik me dus ook wel druk om omdat ik me nu niet zo lekker voel. Ik voel me vooral niet heel fijn doordat ik wel honger heb maar ik niet durf te eten omdat ik dan bang ben dat er het zelfde gebeurd als afgelopen zomer...: Ik werd ziek en moest wel flink overgeven.

Normaal kan ik gewoon goed met mijn emetofobie omgaan alleen de laatste tijd heb ik gewoon een terugslag. Het komt omdat er in mijn klas echt veel kinderen ziek waren geweest deze periode en er gisteren een jongen naast mij zat die eigenlijk de griep heeft, maar wel naar school kwam. Ook had er iemand ongeveer 3 weken geleden in het trappenhuis overgeven waar ik dus nog langs moest. Daar was ik wel erg van geschrokken. Het is nu natuurlijk over een paar dagen al kerst en dan ben ik ook jarig en ik wil dan echt niet ziek zijn, want vorig jaar was ik met kerst ook ziek, maar had toen gelukkig niet overgegeven.

Vandaag rond 12 uur werd ik ook opeens misselijk, maar daarna zakte het gelukkig wel weer, maar ik raakte wel echt in paniek. Ik weet dan gewoon niet wat ik moet doen en ik zal dan het liefst de mogelijkheid hebben om in de toekomst te kijken om te weten wat er zal kunnen gebeuren en ik dus in kan grijpen voordat het mis gaat... Maar dat kan helaas niet.

Dat was het wel zo'n beetje, ik moest even mijn hart luchten
Bedankt voor het lezen :)

Liefs