Ik ben 40j en heb ook al jaren smetvrees, ik weet zelf niet hoe het begonnen is.
Ik probeerde altijd onopvallend mijn handen te wassen enzo.
Niemand wist hier van, misschien wel van ja die vind veel vies mo niet de label smetvrees.
Heb op gegeven moment beseft ik moet hulp zoeken, voelde mij een slechte tante voor de kindjes van mijn zus en dit deed pijn en ben dan naar psycholoog gegaan, ging na een half jaar veel beter, toen kwam corona, alles om zeep en nog viezer van alles geworden. Ik voelde mij nog slechter, ik bestelde alles online, en ik was ergens blij dat er corona was, dan had ik zogezegd uitvlucht om niet onder de mensen te komen. Ik kwam nergens, enkel werk en thuis.
Ik was een slechte tante en dochter vond ik.
En nee ik kan niet babysitten, want het is corona, veel leugens verteld, voor niemand te doen kwetsen, maar daar kwetste ik mezelf het hardst mee.
1 ding was er positief aan corona, ik kon openlijk praten over mijn smetvrees tegen mijn collega's , dat luchte op, mijn verhaal kwijt kunnen.
Ook tegen mijn beste vriendin kunnen vertellen, ze dacht altijd dat het niet zo erg was.
Tegen mijn familie wilde ik het niet vertellen, wist niet hoe ze zouden reageren.
En ik wilde mij ook niet anders gedragen bij mijn ouders of zus thuis, daar was het minder erg.
Toen corona door de meeste mensen al bijna vergeten was, dacht ik, ik moet terug hulp zoeken, terug naar psycholoog, deze keer ergens anders, had niet zo'n klik met de vorige. Maar uiteindelijk kon ze mij niet helpen omdat ik nog altijd met corona in mijn hoofd zat, je moet je handen wassen.
En toen heb ik de vraag gesteld aan haar, zou medicatie een hulp zijn voor mij, ze zei dat kan zeker een duwdje in je rug zijn dat je nodig hebt.
Dan ben ik naar huisarts geweest en voor de eerste keer tegen mijn huisart gezegd,
hij wist hier ook niets van.
Hij verwees mij door naar psychiater.
Die schreef mij dan antidepressiva voor, deze hielp na een tijdje om terug meer buiten te komen, maar had wel wat bijwerkingen, vooral heel moe zijn.
Dan kreeg ik nog een andere antidepressiva, waar je meer energie van kreeg,dit merkte ik wel, vooral op het werk.
Ik kan terug genieten, ik speel met mijn nichtjes en kom meer bij mijn ouders en in winkels.
Ben meer vrij.
Smetvrees is niet weg hoor.
Het enigste wat ik nog wel doe is als ik me vuil vind, dan douche ik nadien en na winkelen handen wassen of dettoldoekjes in auto, ik vermijd geen dingen meer, ik doe ze en handel wel nadien.
Ervoor ging ik alles uit de weg.
En daar kan ik mee leven, het beperkt mij niet.
Natuurlijk mijn probleem is niet opgelost alleen maar voor tijdelijk.
Voor mensen met familielid met smetvrees, gewoon vertellen hoe je je voelt, face to face en alleen.
Reageren ze er niet op of gaan ze het uit de weg, respecteer dit en vertel gewoon als je er klaar voor bent mag je het mij vertellen,
misschien kan ik helpen.
Het grootste probleem, wat super raar is voor iemand met smetvrees, mijn huis is een stort en vies en ik krijg het niet opgeruimd, precies 1 stap vooruit en 3 achteruit.
Ik begin precies een hoarder te worden, afval op de grond, kleren.
Vuile afwas, dingen die ik koop en daar al een jaar liggen om desinfecteren, want alles van de winkel moet proper zijn.
Als je het een jaar niet gebruikt, heb je het dan wel nodig.
Mo dan wel in zo'n stort wonen.
Heeft hier nog iemand ervaring mee?
Dank u om mijn verhaal te lezen
Kate
Ik probeerde altijd onopvallend mijn handen te wassen enzo.
Niemand wist hier van, misschien wel van ja die vind veel vies mo niet de label smetvrees.
Heb op gegeven moment beseft ik moet hulp zoeken, voelde mij een slechte tante voor de kindjes van mijn zus en dit deed pijn en ben dan naar psycholoog gegaan, ging na een half jaar veel beter, toen kwam corona, alles om zeep en nog viezer van alles geworden. Ik voelde mij nog slechter, ik bestelde alles online, en ik was ergens blij dat er corona was, dan had ik zogezegd uitvlucht om niet onder de mensen te komen. Ik kwam nergens, enkel werk en thuis.
Ik was een slechte tante en dochter vond ik.
En nee ik kan niet babysitten, want het is corona, veel leugens verteld, voor niemand te doen kwetsen, maar daar kwetste ik mezelf het hardst mee.
1 ding was er positief aan corona, ik kon openlijk praten over mijn smetvrees tegen mijn collega's , dat luchte op, mijn verhaal kwijt kunnen.
Ook tegen mijn beste vriendin kunnen vertellen, ze dacht altijd dat het niet zo erg was.
Tegen mijn familie wilde ik het niet vertellen, wist niet hoe ze zouden reageren.
En ik wilde mij ook niet anders gedragen bij mijn ouders of zus thuis, daar was het minder erg.
Toen corona door de meeste mensen al bijna vergeten was, dacht ik, ik moet terug hulp zoeken, terug naar psycholoog, deze keer ergens anders, had niet zo'n klik met de vorige. Maar uiteindelijk kon ze mij niet helpen omdat ik nog altijd met corona in mijn hoofd zat, je moet je handen wassen.
En toen heb ik de vraag gesteld aan haar, zou medicatie een hulp zijn voor mij, ze zei dat kan zeker een duwdje in je rug zijn dat je nodig hebt.
Dan ben ik naar huisarts geweest en voor de eerste keer tegen mijn huisart gezegd,
hij wist hier ook niets van.
Hij verwees mij door naar psychiater.
Die schreef mij dan antidepressiva voor, deze hielp na een tijdje om terug meer buiten te komen, maar had wel wat bijwerkingen, vooral heel moe zijn.
Dan kreeg ik nog een andere antidepressiva, waar je meer energie van kreeg,dit merkte ik wel, vooral op het werk.
Ik kan terug genieten, ik speel met mijn nichtjes en kom meer bij mijn ouders en in winkels.
Ben meer vrij.
Smetvrees is niet weg hoor.
Het enigste wat ik nog wel doe is als ik me vuil vind, dan douche ik nadien en na winkelen handen wassen of dettoldoekjes in auto, ik vermijd geen dingen meer, ik doe ze en handel wel nadien.
Ervoor ging ik alles uit de weg.
En daar kan ik mee leven, het beperkt mij niet.
Natuurlijk mijn probleem is niet opgelost alleen maar voor tijdelijk.
Voor mensen met familielid met smetvrees, gewoon vertellen hoe je je voelt, face to face en alleen.
Reageren ze er niet op of gaan ze het uit de weg, respecteer dit en vertel gewoon als je er klaar voor bent mag je het mij vertellen,
misschien kan ik helpen.
Het grootste probleem, wat super raar is voor iemand met smetvrees, mijn huis is een stort en vies en ik krijg het niet opgeruimd, precies 1 stap vooruit en 3 achteruit.
Ik begin precies een hoarder te worden, afval op de grond, kleren.
Vuile afwas, dingen die ik koop en daar al een jaar liggen om desinfecteren, want alles van de winkel moet proper zijn.
Als je het een jaar niet gebruikt, heb je het dan wel nodig.
Mo dan wel in zo'n stort wonen.
Heeft hier nog iemand ervaring mee?
Dank u om mijn verhaal te lezen
Kate
Anoniem
04-09-2023
