Smetvrees - forum lotgenoten

Waar ligt het verschil tussen hygiënisch zijn en smetvrees hebben?

Ik vind mezelf juist hygiënisch, terwijl ik voor anderen wellicht een lichte mate van smetvrees heb.

Op een openbaar toilet leg ik altijd wc-papier op de bril voordat ik erop ga zitten (als ik er al op ga zitten). Hygiënisch of smetvrees?

Ik raak liever niet met mijn handen de deurknop van een openbaar toilet aan. Dat doe ik dan met een papiertje, mijn elleboog, of een mouw. Is er geen andere mogelijkheid dan mijn hand te gebruiken, dan was ik mijn handen op een later moment nog eens. Hygiënisch of smetvrees?

Als ik iemand een hand heb gegeven, dan vind ik het wel fijn om binnen beperkte tijd mijn handen te wassen (voordat ik met mijn handen aan mijn gezicht zit). Hygiënisch of smetvrees?

Hoi,

Ik heb smetvrees in lichte vorm, vind ik zelf. Ik was gewoon vaak mijn handen, zo'n zeven keer per dag. Ik was iedere dag mijn haren. Ik drink niet van andermans kopje enzo. Maar het ergste is dat ik dwanggedachten heb. Ik stel me hele vieze dingen voor en dat dat dan werkelijkheid wordt als het oorlog is. Bijvoorbeeld met een theelepeltje langs iedereens anus gaan en dan het smeer dat daar vanaf komt moeten op eten. Irreeel, maar stel dat er iemand op zo'n zieke gedachte zou komen? Verder denk ik vaak op de wc bij de grote boodschap aan mensen die ik leuk vind en aan wie ik absoluut niet wil denken als ik bezig ben daarmee. Herkennen jullie dit soort krankzinnige gedachtes?

Sinds vorig jaar heb ik mijn moeder verloren.
En sinds april (denk ik) ben ik abrupt gestopt met mijn antidepressiva, fluoxitine sandoz.

Maanden ging het goed totdat ik een erge terug val had rond mei, moeder dag EN de verjaardag van mijn moeder.

Sinds dien heb ik dus een soort dwang en smetvrees opgebouwd.
Ik durf mijn kat niet meer aan te raken, moet mijn handen ALTIJD grondig wassen terwijl ik dettol handzeep gebruik?? (Belachelijk he?)

Na de schone was, MOET ik ook mijn handen wassen. Na elke handeling moet ik het doen.
Moet zelfs de kraan op een bepaalde manier open draaien want anders raak ik in paniek, en ga ik nog erger mijn handen/armen wassen.

Ik ben zelfs nu zo ver om mijn kat weg te doen zodat ik geen zorgen meer daar van heb!
Ik wil dit niet meer! Ik raak er van in paniek!

Hoi allemaal,

Ik zit weer eens huilend op de bank; ocd, smetvrees. Geen pretje, lichtjes uitgedrukt.

Het begon een aantal jaren geleden, maar het is nu toch wel ernstig aanwezig.

Ik ben bezig met therapie en voor mijn gevoel gaat het ietsjes beter. Ik heb ook nog de diagnose autisme gekregen half vorig jaar en ben in augustus ‘20 moeder geworden van een prachtige zoon na een zeer heftige bevalling met een fluxus van 2 liter. Al met al een heftig jaar en een hoop te verwerken.

Autisme en moederschap even daar gelaten, heb ik een ook ernstige vorm van smetvrees.

Ik weet op het moment gewoon niet meer wat te doen. Ik word niet gesteund door mijn man. Hij kan alleen maar benoemen hoe slecht het allemaal wel niet is wat ik doe.. maar dat ik ook vorderingen maak, dat merkt hij niet.

Ik moet aanhoren hoe een slechte moeder ik ben dat ik mijn kind ‘steriel’ op voed, of hoe abnormaal het is dat ik zo schoon ben of dat er maar zo weinig mensen op bezoek kunnen komen.

Hij dreigt ook geregeld met: ik zal het eens aan de buitenwereld vertellen wat jij allemaal doet of zoals zojuist kwam er een vriendje van hem langs, midden in de ochtend spits, ik had nog niets gegeten of gedronken dus ik gaf aan dat ik het niet fijn vind als er in de spits mensen langs komen. Ook hiermee wordt gedreigd het tegen zijn vriendje te vertellen.

Er worden opmerkingen gemaakt in het bij zijn van anderen als ik iets schoon maak of mijn handen was: “het is gewoon een psychische ziekte”. En ja, dat is het, een ziekte.

Ik probeer het wel eens te vergelijken met een gebroken been. Tegen een persoon met een gebroken been zeg je ook niet: “ga maar even lopen”.
Net als dat je niet van iemand met een ocd kunt verwachten: “stopt nu met je dwang handelingen”.

Mijn partner is op het moment liever weg van huis en met zijn telefoon in de weer, dus gezellig met onze zoon op de bank zitten, is er niet meer bij. Eigenlijk zijn gezellige gesprekken of momenten er helemaal niet meer bij.

Het enige wat vooral nog op de voorgrond staat is, hoe ernstig mijn dwang handelingen zijn.

Ik vraag hem geregeld of we even gezellig met zijn drietjes kunnen zijn, maar dat zit er niet in.

Kortom, ik probeer echt beter te worden. Ik ga het huis weer uit, ik kom veel vaker buiten, ik raak weer dingen aan die ik niet aan durfde te raken, maar dit doet er allemaal vrij weinig toe.

Ik heb smetvrees en dat is belemmerend voor mijn familie en mij en dat is het belangrijkst voor mijn partner. Niet hoe ik beter word, maar de nadruk leggen op hoe ziek ik ben.

Hopelijk zijn er mensen die wel gesteund worden, want en een psychische ziekte hebben en niet gesteund worden, werkt zeer deprimerend.

Ik heb nu ongeveer 3 jaar echt last van mijn smetvrees.

Het begon heel onschuldig: steeds iets vaker schoonmaken. Steeds een keer vaker mijn handen wassen. Steeds vaker per dag doekjes vervangen. Steeds vaker fysiek contact met andere mensen proberen te vermijden.

Alles zo weinig mogelijk aanraken en wanneer ik per ongeluk wel een deurkruk of een handvat of iets dergelijks aanraakte was ik direct in paniek en probeer ik meteen een gelegenheid te vinden om mijn handen te wassen. Alles sloop erin.

Ik was mijn handen tot bloedens toe, ik nodig nauwelijks nog mensen uit bij mij thuis. Ik ga liever naar iemand anders toe, en wanneer ik thuis kom stap ik direct onder de douche. Alle kleren etc. draag ik maar 1x.
Wanneer iets op de grond valt gooi ik het eigenlijk gelijk al weg.

Ga zo maar door.
Doodongelukkig wordt ik ervan. Ik merk aan mezelf dat ik inwendig zo onrustig ben als ik 'iets aangeraakt heb'. Pas wanneer ik het HELE huis schoon heb, gedoucht heb, en niks meer aangeraakt heb voel ik rust. En die rust duurt natuurlijk kort. Want je kan niet niks aanraken.. Die onrust is er dus 24/7. Het sloopt me echt.

Maar de taboe en de schaamte is zo hoog dat ik geen hulp durf te zoeken. Ik durf gewoon niet de stap te nemen, terwijl ik weet dat alles eronder lijd. Mijn sociale leven, mijn relatie..

Ik heb een erge vorm van smetvrees. Mijn handen zijn kapot van het wassen, tientallen keren per dag. De vloer is voor mij per definitie foute boel.

Iedereen moet zijn schoenen uit als ze mijn huis in komen (zijn niet zoveel mensen, ik laat ze niet graag binnen en heb amper netwerk). Als iets op de grond valt durf ik het niet op te rapen.

Ik laat dat anderen doen en laat ze het een paar keer schoonmaken. Ik kan nog veel meer noemen maar ik ben er nu al moe van en ik schaam me.

Vroeger had ik een normaal leven. Ik vind het zo moeilijk dat ik hierin verstrikt ben geraakt. Ik kom er maar niet uit en voel me zo onbegrepen. Ik wil het liefst met rust gelaten worden.

Ik heb OCD wat zich uitte in dwanggedachte en alles tot in den treure controleren voor ik de deur uitging en teldrang en had het aardig onder controle,tot de corona intrede deed in nederland.Nu is mijn ocd terug en daar is smetvrees voor buiten bijgekomen.
Als ik bij de stoplichten sta,raak ik de knoppen niet met blote handen aan maar met mijn handen in handschoenen,of(zoals in de zomer)met een leeg opruimzakje voor de uitwerpselen hond om mijn hand en als ik die niet bij me heb met de mouw van mijn jas.Ook deuren raak ik aan met mijn elleboog en niet met mijn handen enz...En als ik met iemand buiten op afstand van 3 meter praat,zie ik bacillen voor me die naar me toe komen.Als ik boodschappen doe heb ik handschoenen aan omdat ik niet weet wie vóór mij de producten heeft aangeraakt,en dus niet weet of diegene drager is van het virus.Thuis heb ik nergens last van,thuis heb ik geen smetvrees.Ik wordt ook nerveus als ik voor mijn gevoel niet voldoende afstand heb gehouden met praten met iemand buiten.Het is zeer vermoeiend en niet alleen voor mij maar ook voor mijn gezin.Zij worden moe van mij.En mij kost het verschrikkelijk veel energie,het gevecht in mijn hoofd.

Geraak je ooit van smetvrees af? Ik volg nu een jaar therapie. Op 1 vlak is het al beter, maar de smetvrees verlegt zich. Ik weet het allemaal niet meer. En wanneer is iets echt vuil?

Ik heb smetvrees, Elke dag maak ik het huis schoon de vloer op me knieën af doen met een doekje. Als er iemand naar de wc is geweest ga ik het gelijk schoonmaken. Me handen knieën zijn helemaal kapot. Ik weet me zelf geen raad ik heb het al 12 jaar en de ene jaar is het erger dan het andere jaar. Me zoontje me vriend iedereen in. Huis leid eronder. Ik wil er gewoon vanaf. Ik dwing me zelf soms om het niet te doen. Maar uit eindelijk doe ik het toch. Iedereen verklaar me voor gek en ik voel me niet begrepen door me fam en vrienden. Me wereldje is ook heel klein geworden. Omdat ik niemand thuis wil hebben bang dat het vies word. Ik wil er echt vanaf mischien heeft iemand tips,

Ik heb sinds een jaar ontzettende last van smetvrees en een fobie.

Het begon met een fobie voor kuchen, omdat ik bang was om ziek te worden. Deze fobie begon tijdens mijn studeertijd. Wanneer de tentamens eraan kwamen ontliep ik zieke, kuchende mensen in de trein: want ziek worden was voor mij geen optie.

Dit gaat hand in hand met mijn perfectionistische karakter en met mijn faalangst, nog een angst waar ik helaas al vanaf mijn 12e last van heb. Deze angst is ook steeds erger geworden.

Deze fobie voor kuchen en hoesten kwam echt pas tot uiting toen ik stopte met mijn studie, mijn moeder ziek werd en mijn zus die al uit huis was weer terug kwam in huis omdat haar relatie van 7 jaar kapot ging. Met andere woorden, een hele hoop negatieve verandering. Dit alles triggerde de angst die nu mijn leven een hel maakt.

Steeds denk ik dat het beter gaat, maar dan heb ik weer een terugval. Het lijkt zich de laatste tijd ook uit te breiden tot simpelweg smetvrees. Nou heb ik niet heel erg last van de obsessieve handelingen (al merk ik wel dat ik hier een beetje mee begin, want tja, het is toch lekkerder om je handen te wassen dan over te gaan in een paniekaanval).

De laatste tijd ben ik ook bang om aangeraakt te worden, specifiek door handen. Vooral wanneer mensen naar de wc zijn geweest, vlak voordat zij mij aanraken.

Dit alles beheerst mijn leven compleet. Ik wil gewoon weer normaal zijn, leven zonder angst. Ik wil dit niet. Ik heb al verschillende therapieën gehad, en soms lijkt het even te werken en dan val ik even later weer terug.

Dit alles maakt me ook zwaar depressief. Depressie en angst versterkt elkaar ook nog eens en het is gewoon niet makkelijk om zo te leven. Ook voor mijn naasten is het ontzettend zwaar. Ik voel me verschrikkelijk naar nu en hoop dat iemand hier mij begrijpt, want ik schaam me ook voor mijn fobie, als ik heel eerlijk ben.

Ik heb geen smetvrees, maar mijn moeder wel. Dat is sinds corona terug komen opzetten en is nu vrij erg geworden. Ze wil niemand meer binnen laten, ook haar kinderen niet. Ze is boos als we in de (voor)tuin komen hallo zeggen, en wil ons niet aanraken, ze blijft op 1,5 meter afstand. Ook van haar kleindochter (mijn dochtertje) van 1 jaar. Ze vit ook op m'n vader als hij wel dichterbij komt. Ze is nu terug naar haar therapeut, en krijgt daar opdrachtjes zoals gaan kijken aan een supermarkt, en met mij gaan wandelen.
Probleem is dat ze dan - weliswaar emotioneel - uitgebreid praat over waar ze niet tegen kan en boos over wordt en wat haar 'grens' over gaat, en dat dat mij enorm kwetst, en ik dat niet kan zeggen tegen haar. Ik probeer te luisteren en begrip te tonen, ik wil haar helpen en steunen, maar tegelijkertijd doet het mij veel pijn dat mijn moeder me niet wil aanraken, me niet wil binnen laten in mijn eigen ouderlijk huis, mijn dochtertje niet meer wil pakken, laat staan oppassen op mijn dochter. Het raakt namelijk ook aan een probleem dat ik altijd al gehad heb met haar, dat zij emotioneel altijd afstand heeft gehouden van ons - haar kinderen (en man). Ze heeft altijd al een groot probleem gehad met intimiteit en fysieke nabijheid, knuffels geven vindt ze vreselijk en heeft ze dus ook nooit gedaan bij haar eigen kinderen. Nu voelt het gewoon alsof zich dat nog eens vertaalt in smetvrees. En het is moeilijk om dan vol begrip naar haar te luisteren terwijl ze op geen enkele manier lijkt te zien of erkennen dat dat ook wel pijnlijk is voor mij. Ik heb het gevoel dat er voor mijn gevoelens geen plaats is. En dat als ik zou zeggen dat het me pijn doet, ik haar alleen maar kwets en 'dieper duw'. En dat is misschien een vaker voorkomend probleem met dit soort dingen, zoals smetvrees? Je kan het de persoon met smetvrees niet kwalijk nemen, en toch voel je je soms boos én afgewezen.