Emetofoben geven eigenlijk zelden tot nooit over.
Dat las ik toen ik 18 was. De vreugde die ik toen voelde bij het lezen van dat bericht was alarmerend en direct ging ik naar de huisarts.
Ik vertelde haar hoe ik bang was om "je weet wel". Alleen al het uitspreken van die woorden maakte mij bang. Een soort walm gaat over mijn lichaam heen bij de woorden k*ts en m*ss*l*k.
De huisarts verwees mij eindelijk toch een verwijsbrief, na vele gesprekken bij de praktijk ondersteuner (wat uiteraard niet genoeg ondersteuning was voor mij) Een verwijsbrief met daar op "angststoornis".
Eenmaal na weken wachttijd kreeg ik een psycholoog tot mijn beschikking om nog een keer het verhaal uit te leggen en nog een keer die walm over mn lichaam te voelen bij het uitspreken van de verboden woorden.
Zij schreef een brief met "post traumatische stress stoornis en lichte eetstoornis".
Na vele sessies emdr ging het steeds en steeds beter tot ik op een punt kwam waarbij ik gewoon naar school kon en zelf alcohol kon drinken en kon eten tot ik vol zat.
Nu, 2 jaar laten is dat allemaal weer weggezakt. Een aantal weken geleden begonnen de gedachtes op te borrelen en na een paar flinke paniekaanvallen wist ik dat het tijd was om weer een psycholoog te zoeken. Helaas is het deze keer ook erger dan de vorige keer. Ik heb om de dag een paniekaanval en bij alles wat ik eet of drink ervaar ik stress en vele negatieve gedachtes. Ik sla veel maaltijden over en eet ontzettend minimaal om te voorkomen dat ik zou *v*rg*v*n maar ook om te voorkomen dat ik reden heb tot paniek. Het maakt me zo verdrietig dat ik als 20 jarige niet kan leven zoals mijn vrienden. Ik durf niet uiteten, op vakantie of naar festivals. Ik durf niet uit te gaan snachts of überhaupt buiten huis eten vind ik dood eng. Dan ben ik dus al gespannen omdat ik naar buiten ga, wordt het nog veel spannender dat ik moet eten en wetende dat ik dat spannend vind maar het nog spannender want als iets spannend is gaat je lichaam spannend voelen wat het nog spannender maakt en ik ben het zat.
Dat las ik toen ik 18 was. De vreugde die ik toen voelde bij het lezen van dat bericht was alarmerend en direct ging ik naar de huisarts.
Ik vertelde haar hoe ik bang was om "je weet wel". Alleen al het uitspreken van die woorden maakte mij bang. Een soort walm gaat over mijn lichaam heen bij de woorden k*ts en m*ss*l*k.
De huisarts verwees mij eindelijk toch een verwijsbrief, na vele gesprekken bij de praktijk ondersteuner (wat uiteraard niet genoeg ondersteuning was voor mij) Een verwijsbrief met daar op "angststoornis".
Eenmaal na weken wachttijd kreeg ik een psycholoog tot mijn beschikking om nog een keer het verhaal uit te leggen en nog een keer die walm over mn lichaam te voelen bij het uitspreken van de verboden woorden.
Zij schreef een brief met "post traumatische stress stoornis en lichte eetstoornis".
Na vele sessies emdr ging het steeds en steeds beter tot ik op een punt kwam waarbij ik gewoon naar school kon en zelf alcohol kon drinken en kon eten tot ik vol zat.
Nu, 2 jaar laten is dat allemaal weer weggezakt. Een aantal weken geleden begonnen de gedachtes op te borrelen en na een paar flinke paniekaanvallen wist ik dat het tijd was om weer een psycholoog te zoeken. Helaas is het deze keer ook erger dan de vorige keer. Ik heb om de dag een paniekaanval en bij alles wat ik eet of drink ervaar ik stress en vele negatieve gedachtes. Ik sla veel maaltijden over en eet ontzettend minimaal om te voorkomen dat ik zou *v*rg*v*n maar ook om te voorkomen dat ik reden heb tot paniek. Het maakt me zo verdrietig dat ik als 20 jarige niet kan leven zoals mijn vrienden. Ik durf niet uiteten, op vakantie of naar festivals. Ik durf niet uit te gaan snachts of überhaupt buiten huis eten vind ik dood eng. Dan ben ik dus al gespannen omdat ik naar buiten ga, wordt het nog veel spannender dat ik moet eten en wetende dat ik dat spannend vind maar het nog spannender want als iets spannend is gaat je lichaam spannend voelen wat het nog spannender maakt en ik ben het zat.
Annabel
17-07-2023
