Hypochondrie - forum lotgenoten

Ben 28 jaar, Mijn hypochondrie is vorig jaar begonnen.
Had veel stress tijdens het werken aan mijn Masterproef. Keel begon droog te worden, Lymfklieren in nek raken gezwollen. Ik vreesde elke dag het ergste, waardoor mijn halsspieren opgespannen waren, waardoor ik meer pijn kreeg. Ik dacht dat ik keelkanker had. Na verschillende doktersbezoeken en 4 weken psycholoog was alles weer in orde.
1 jaar later. Corona tijden, stress elke dag. Diezelfde pijnen zijn er weer, en ik denk terug aan kanker of zelf Covid-19. Ik weet diep vanbinnen dat het waarschijnlijk gewoon van de stress is, maar een deel van mij is ervan overtuigd dat ik dodelijk ziek kan worden.

Heel irritant, heel allesverwoestend. Bedankt om te luisteren.

Tja..... 9 jaar. Sexueel misbruik begonnen.. Me moeder overleed plotseling toen ik 24 was. Me man ging met een ander die 10 jaar jonger was.. Sindsdien ziekteangst..
12 psygologen verder... Maar na een paar weken is het er weer.. Emdr. Helpt kort.
Elke dag angst.. Nu weer keel pijn. Nee rare keel. Moeilijk praten kost me moeite. Oor ook pijn sinds vandaag. Kanker.? Google. Ja dus kanker... Maar durf niet naar dokter.... Google maakt je helemaal gek....... Zou niet mogen dat wat je ook intikt. Je hebt kanker.. Dar is vreselijk. Slaap je niet meer. Me huis elke dag schoon maken.. Als ik ga..... Dood.. Dan is het maar schoon. Al 35 jaar lang.. En je bkijft het houden.gaat niet weg.. Soms even... Maar dan weer genadeklap.

Help... Ik wil zo niet door... Is niet te doen.. Praat er wel met me man over soms.... Wil niet zeuren. Maar de rest.. Niemand weet het. Ben de sterke vrouw.. Hard werken en door.!
Ik wens jullie kracht en sterkte allemaal.. Zoek overal naar hulp of gelijk gestemde... Maar vind ze niet.. Kwam dit per toeval tegen..even me verhaal dus.. Lekker doen.. Liefs. S

Ik ben een jongeman van 35 en heb altijd wel last gehad van een lichte vorm van hypochondrie. Mijn1 moeder zei altijd tegen mij:" ach, jij denkt altijd het ergste''. Darmkanker, blaaskanker, een hartafwijking. Ik heb het allemaal gehad. Deze angst zakte meestal weg na een bezoek aan de dokter.

Sindskort heb ik last van hoofdpijn en oorsuizen aan de rechterkant waardoor ik ervan overtuigd ben dat ik een hersentumor heb. Deze langdurige klachten resulteren op dit moment in hypochondrie 2.0. Ik ben hiervoor bij de dokter geweest en wilt me doorsturen naar de kno arts, maar qua symptomen denkt ze niet aan een hersentumor, nou ik wel!!! Sinds 3 maanden beheerst dit mijn leven en ik kan nergens anders meer aan denken. Het vervelende eraan is dat er wel echt klachten zijn met mijn oor/neus en half hangende oog waardoor ik hoofdpijn krijg. Hierom wordt ik ook doorgestuurd naar de kno arts. Echter duurt het nog 2 en een halve week voordat ik een afspraak heb. Mijn leven staat echt op de kop en kan op dit moment nergens meer van genieten. Hypochondrie zegt dan tegen mij: Je karakter veranderd omdat je een hersentumor hebt. 1 van de vele symptomen die ik lijk te hebben volgens google . 16 uur per dag spoken dit soort gedachten door het hoofd. Laatst een dagje six flags gedaan met een maat van mij, maar kan er gewoon niet van genieten. Het liefst slaap ik 2 en een halve week lang en wordt ik wakker op de dag da ik een afspraak heb in het ziekenhuis.

Bij het begin van de Corona in maart 2020 .was ik aan het werken en na de pauze ging ik plassen en begon plots alles te tintelen, kreeg hartkloppingen en de tintelingen leken maar niet weg te gaan . Ben dan eventjes gaan zitten ma de collega’s zagen niets verkeerd aan mij . Ze hebben dan de ambulance gebeld daar testen gedaan met mijn bloed maar niets gevonden ... zat is een stressvolle periode had die dag ook bijna niets gegeten en veel koffie gedronken ..nu heb ik sinds die dag altijd schrik om dit terug te krijgen terwijl er fysisch niet echt mis was ..hoe verhelp ik dit ?

Door mijn werk als tolk voor terminale kankerpatiënten heb ik een enorme angst voor kanker ontwikkelt, Door reflux klachten en vaak voor een ecg door gestuurd te worden ook een angst voor hartfalen hartinfarct en hartstilstand bijgekomen. Jaren zo goed als onder controle gehad, na het overlijden van mijn moeder in Corona tijd is dit in alle hevigheid terug gekomen, ik heb nu een aantal verhalen gelezen en veel is zeer herkenbaar voor mij, het is nu 1 minuut over 2 na middernacht fijn dat ik jullie gevonden heb. Ik schrijf enorm veel omdat het mij verlichting brengt. Dank voor het lezen.

Allereerst; fijn om dit allemaal te lezen. Ik vind het erg naar dat er veel mensen zijn die hetzelfde ervaren als ik, maar ergens ook wel heel fijn. Ik herken me namelijk in vrijwel alle verhalen.

Ik ben op 16 jarige leeftijd betrokken geweest bij een verkeersongeluk waarbij mijn beste vriend op slag dood was en ik op een haar na gemist werd door de automobilist. Sindsdien is het langzaamaan mis gegaan met mij. Dat is nu bijna 20 jaar geleden. Ik heb de afgelopen maanden bij een psycholoog gelopen omdat ik niet meer om kon gaan met de steeds vaker voorkomende paniekaanvallen omdat ik bang was dat ik een ziekte onder de leden had. Ziekte staat voor mij gelijk aan doodgaan. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo hoeft te zijn, zeker tegenwoordig met alle medische kennis niet meer.

Ik had angstaanvallen, zweet brak me uit, het steeg me naar mijn hoofd, kreeg hartklopping, werd misselijk en voelde me ongekend ongelukkig. Ik hoorde overal verhalen over mensen die ziek waren geworden, leek het wel overal te lezen en pikte altijd in het voorbij gaan een ramp verhaal op. Beetje het gevoel dat als je een oranje met groene auto koopt omdat het zo lekker uniek is, dat je op de terugrit naar huis 20 van zulke auto's tegenkomt.

Ik heb 2 jonge kinderen en die kan ik toch niet zo achterlaten als ik er niet meer ben? Maar los daarvan: ik wil niet dat ze mij ooit zo zouden zien. Mijn gedachtes namen compleet de overhand en ik was eigenlijk al 20 keer gestorven in mijn hoofd. Alles wat ik online las dat gaf mij de bevestiging dat ik ziek was en nog maar eventjes te leven had. Ik zocht juist bevestiging dat het wel mee zou vallen... maar die bevestiging heb ik in al die jaren nog nooit gevonden.

Na allerlei testen heb ik de bevestiging van PTSS gekregen van de psycholoog en daar kwam/komt mijn angststoornis/hypochondrie ook vandaan. Zij heeft 7 behandelingen EMDR met mij doorlopen en sindsdien ben ik van een PTSS score 53 naar een score 2 gegaan. Dit werkt nu ook door in mijn hypochondrie klachten. Ik was tijdens het ongeluk zo ongelooflijk machteloos geweest dat die machteloosheid altijd voeding is geweest voor mijn angststoornis. Als ik geen controle over een situatie had, ging het mis. Bijvoorbeeld met in een vliegtuig stappen, ernstige ziektes, etc.

Maar ik kan het inmiddels beter relativeren, ik kan mezelf tegenhouden als ik het weer wil opzoeken op internet (het maakt namelijk niet uit wat je opzoekt, altijd kom je uiteindelijk op kanker.nl) en misschien wel het belangrijkste; ik besef dat het geen lichamelijke klacht is maar dat het een mentale klacht is. Vaak bij de huisarts geweest en uiteindelijk was PTSS de enige keer dat de huisarts 'iets' kon vinden.

Tuurlijk is het soms nog een ramp en schiet ik weer even in mijn oude gewoontes maar het gaat al honderd keer beter dan het ging. Ik voel inmiddels ook andere emoties die voorheen geremd waren, iets wat heel gek is maar wel betekent dat er iets is veranderd. Ik reageerde altijd extreem alert op dingen. Zo heeft mijn hele familie 'last' van vetbultjes in hun lichaam. Super erfelijk, super onschuldig, maar geen goede combinatie met hypochondrie. De keren dat ik dacht dat ik een tumor had ontdekt zijn ontelbaar. Ik zag mijn begrafenis al voor me. Ik durfde in mijn meest slechte periode niet eens meer te douchen.

Mijn vader is laatst helemaal door de mangel gehaald in het ziekenhuis en heeft wel meer dan 40 vetbultjes. Bleken allemaal gezond te zijn. Mijn opa had er nog veel meer en is uiteindelijk 95 geworden en gezond gestorven aan ouderdom. Ook mijn tante heeft er enorm veel en die heeft ze laatst allemaal weg laten halen, zijn onderzocht en bleek ook niks te zijn.
Vroeger zou ik denken: Ja, maar bij mij zal het wel mis zijn. Nu denk ik in 9 van de 10 gevallen: 'Ik heb ze in het ziekenhuis met een echo, bij de fysio én bij de huisarts laten checken en ze kwamen allemaal los van elkaar tot dezelfde conclusie: 'Het zijn vetbultjes'. Dat in combinatie met dat ik weet dat het erfelijk is geeft mij nu wel ergens rust als ik er weer 1 vind. Gezien de voorgeschiedenis zal ik er in mijn leven namelijk nog wel meer gaan vinden.

Lang verhaal, maar sporten helpt mij enorm. Ik kan op die manier checken hoe fit ik ben en als je echt een ernstige ziekte onder de leden hebt dan wordt je conditie waarschijnlijk niet steeds beter. Gezond leven, gezond eten en verder probeer ik te genieten van alles wat me blij en gelukkig maakt. En probeer ik zo goed mogelijk om te gaan met deze vreselijke nare angststoornis.

Voor alle mensen die hier ook last van hebben, wellicht is EMDR een goede optie om met je PTTS / Angststoornis of Hypochondrie om te gaan. Vaak ligt er een onderliggend probleem die met EMDR heel snel (vaak al na 3 behandelingen) te verhelpen is. Het heeft mij in ieder geval ongelooflijk geholpen en dan wens ik jullie ook allemaal.

Heel veel succes :-)

Even mijn verhaal delen. Sedert maand of 7 heb ik last van misselijkheid en tintelingen. Bloedonderzoek gehad maar daar was cholesterol aan de hoge kant en bloeddruk te hoog. Xanax voorgeschreven geweest maar hielp niet echt en er ook na 1 maand mee gestopt zonder af te bouwen. Vroeger nooit ziek geweest maar nu kwamen de kwaaltjes hoofdpijn tintelingen ook soms branderig gevoel spieren. Dus dacht ik van snel even te googelen wat ik beter niet gedaan had want nu voel ik mij nog slechter. Savonds wel beter gevoel dan overdag. Bij het opstaan voel ik mij direct misselijk en zou liever ganse dag in bed blijven liggen. Ik haal mij ook van alles on het hoofd van hartziekte tot als en noem maar op. Zijn er nog mensen die dit meemaken want naar dokter durf ik niet omdat ik schrik heb om slecht nieuws te ontvangen. Autorijden durf ik ook niet meer uit schrik dat ik iets ga krijgen aan mijn hart. Ik heb mij nog nooit zo gevoeld en wil terug mijn happy leventje wat nu heel veraf lijkt. Hopelijk kan er mij iemand helpen.

Hallo iedereen,
Ik ben 13 jaar en de afgelopen tijd heb ik ondervonden dat ik hypochondrie heb. Dit begon allemaal toen ik 11 jaar was met ernstige stress. Die is nooit over gegaan en door die stress krijg ik juist lichamelijke klachten die ik dan op het internet opzoek en me daarover bang maak. De laatste tijd gaat deze angst van kwaad tot erger. Iedere dag heb ik wel iets om bang over te zijn. Neem nu vandaag, ik werd wakker met een pijn plekje op de hoofdhuid en al zonder het internet te gebruiken maakte ik mezelf wijs dat ik een hersentumor heb. Ik had geen hoofdpijn maar na het opzoeken van de symptomen kreeg ik dat ineens wel. Nu ik word ook enorm bang wanneer mensen praten over ziekten bijvoorbeeld als iemand op tv zegt dat hij/ zij kanker heeft gehad krijg ik meteen ook alle symptomen. Ik probeer mezelf te vertellen dat mijn symptomen geestelijk zijn maar in mijn hoofd denk ik altijd ‘wat als’. Dit ruïneert mijn leven volledig en ik wil gewoon gelukkig zijn. Ik heb ook een enorme slechte band met mijn ouders als het hierover gaat want ze hebben het allebei ook gehad en ik denk dat ze gewoon die pijn niet willen herleven door mij.
Liefste groetjes,
Emily

Hallo,

Ik ben 33 jaar en heb al enige tijd last van mijn maag/darmen. Enkele weken geleden een CT scan en stoelgangonderzoek gehad wat volledig normaal was. Het bloedonderzoek wijst aan dat de lipasen verhoogd zijn wat mij heel veel angst aanjaagt dat er iets mis is met mijn pancreas. Ik neem nu pancreasenzymen waardoor de klachten veel beter zijn maar de huisarts raadt aan om bijkomend een ademtest te doen om te kijken of mijn pancreas naar behoren werkt. Ik ben heel erg ongerust nu, ook al zegt de huisarts dat dat niet hoeft.

Bij mij is het begonnen toen ik 13 was (ben nu 14) het begin bij de angst op een hersen tumor, daar ben ik over heen gestapt, ik ben nu 24/7 bezig met de ziekte “leukemie” ik blijf meer dingen opzoeken en symptomen zoeken, ik word er heel angstig van en daardoor kom ik nog dieper in de put (ik krijg door mijn Andesgebergte JUIST vaak hoofdpijn en word daardoor JUIST duizelig, heefd iemand goede tips om er vanaf te komen

Ik ben een meisje van 12 en heb emetofobie ik raak in paniek als ik misselijk ben moet overgeven of buikpijn heb allemaal omdat ik in paniek raak om overtegeven als ik een keer denk ik ben misselijk dan en ik dat ook ik heb een maandje geleden last gehad van geen slaap mijn ritme was weg ik was snachts tussen 1/6 vaak wakker omdat ik misselijk werd ook heb ik sinds 2 weken het zelfde in de auto trein enzo ik word misselijk en bang als ik misselijk dan denk ik ook meteen ik ben wagen ziek.. ondertussen neemt dit mijn leven eigenlijk over 

Hallo,

Ik ben nieuw hier en wil graag mijn verhaal delen, in de hoop dat het in elk geval een beetje oplucht. En dat iemand misschien nog tips voor mij heeft.

Allereerst: wat enorm veel herkenning in jullie verhalen! Aan de ene kant fijn, aan de andere kant natuurlijk vervelend dateer zo veel mensen met dit probleem rondlopen.
Het grote verschil is wel dat ik niet bang ben dat ik zélf ziek word, maar dat mijn moeder dat wordt en ik haar verlies.

Ik ben een alleenstaande vrouw van 43 en altijd wel wat angstig geweest. Heimwee en claustrofobie voornamelijk. Drie jaar geleden is mijn vader overleden. Eind oktober 2017 kregen we totaal onverwacht te horen dat hij kanker had en nog geen vier maanden later moesten we al afscheid van hem nemen. Een enorm traumatische ervaring. Ik mis hem vreselijk en door deze gebeurtenis ben ik dus heel erg bang om mijn moeder ook kwijt te raken.

Gesprekken met een psych, inclusief cognitieve gedragstherapie, hebben wat geholpen. Ik ken de theorie, weet hoe mijn brein werkt op dit vlak en dat ik bij angst meteen naar inktzwarte scenario’s ga, maar als ik niet lekker in mijn vel zit, kan ik de rem er niet op zetten, op die gedachtes.

Nu zit ik dus weer in zo’n fase dat ik ervan overtuigd ben dat m’n moeder ernstig ziek is. Niet helemaal zonder reden, want ze heeft sinds een paar dagen een verdikking in d’r mond en onder d’r kaak. Dat kan natuurlijk maar één vreselijke ziekte zijn, in mijn hoofd...
Ik ben er werkelijk de hele dag mee bezig. Paniek, huilbuien, zweten, geen eetlust, noem maar op. Erg vermoeiend weer. En wat ik van velen hier ook al las: deze hele coronaperiode, zónder afleiding en met veel te veel momenten alleen en dus tijd om te piekeren, helpt ook niet echt.
Ik wilde nooit aan de medicijnen hiervoor, maar inmiddels overweeg ik dat toch. Op deze manier is het leven niet echt een pretje.

In elk geval bedankt voor het lezen.

Hoi!
Ikzelf ben niet bang om ziek te worden, maar ik ben wel heel bang dat mensen waarmee ik op dat moment de tijd doorbreng ziek worden. Van eten of van alcohol, om maar iets te noemen. Dat ze misschien moeten overgeven of diarree krijgen.
Echt irritant.
Hoe kom ik hier vanaf??

Het lucht echt op om deze verhalen te lezen. Ik ben een man van net 28 en lijdt al nu een aantal jaar aan een lichte angstoornis die alleen maar erger lijkt te worden.

Het begon bij mij rond mijn 22 a 23ste net na mijn studenten tijd. Ik had net een full-time baan direct uit mijn studie, woonde anti-kraak voor een paar 100 euro in de maand en ik had toen der tijd een leuke vriendin. Ik was gek op feestjes, DJde zelf ook en blowde eigenlijk wel elke dag vier joints al twee jaar lang.

Ik kon er prima mee gaan tot op de dag dat ik op een rustige zondagavond op de bank zat met een glas rode wijn, gedoucht en wel een film zat te kijken. Ik draaide van mijn laatste beetje Hasj een mini jointje. Na 10 minuten begonnen ik een eigenaardige druk op m'n borst te voelen en m'n handen begonnen te shaken. Uiteraard leg je dan je hand op je borst om je hard slag te voelen en die ging tekeer als een spartelende vis op het drogen. Ik ijsbeerde misschien wel een half uur lang door m'n huis heen of ik ging op m'n rug liggen en ademhaling oefening doen. Niks hielp, ik ga dood dat was het enige wat ik kon denken. Als ik mijn ogen sloot zag ik mezelf dood liggen op de grond in m'n badjas en werd ik gevonden door m'n huisgenoot. Daarna verplaatste het hele schouwspel zich naar mijn huilende ouders over een begrafeniskist gebogen. In m'n hoofd hoorde ik m'n favoriete muziek bombastisch door de zaal klinken.

Uiteindelijk heb ik mijn moeder gebeld en die is samen met mijn zus gekomen en die hebben me kunnen kalmeren. M'n zusje die drie jaar jonger dan mij is heeft naast me moeten slapen tot de volgende ochtend omdat ik niet meer alleen durfde te slapen. Nu hoor ik je denken: maar dit klinkt gewoon als een paniek aanval, gevoed door je overmatig THC gebruikt. Dat klopt, alleen lijkt het erop dat sinds ik dat heb mee gemaakt een angstoornis heb ontwikkeld die zich ontvouwen heeft tot hypochonder.

Elk jaar heb ik weer een nieuwe ziekte. Vier jaar terug dacht ik dat door onverklaarbare steken in m'n zij en een tijdje gele ontlasting leverkanker had. Dit ging uiteraard gepaard met wederom visioenen van begrafenissen, huilende moeders en treurige vrienden. Uiteindelijk na veel zeuren heeft m'n huisarts mij door verwezen naar de internist, waarnaar bij een onderzoeksperiode van twee maanden er uit kwam dat ik kern gezond was.

Inmiddels heb ik in een periode van 4 jaar gedacht dat ik: Leverkanker, Darmkanker, een Hersentumor, een Melanoom boven m'n geslachtsdeel (wat een etterend scheerwondje bleek te zijn), Mond -en KeelKanker heb.
Deze periode is het weer Lymfeklier kanker omdat ik denk dat ik een zwelling in mijn rechter oksel heb (althans dat zegt mijn gevoel). Sprinkel daar nog over heen dat ik dagelijks kan denken bij hoofdpijn, dat ik een hersenbloeding heb en dan check of m'n mondhoeken nog rechtstaan of dat ik m'n arm nog kan bewegen en je bent continu bezig met een ziekte.

Ik begin er vermoeid van te raken en heb nu ga nu eindelijk hulp inschakelen. Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts en ik wil doorverwezen worden naar een psycholoog. Daarnaast probeer ik zo gezond en regelmatig te leven.

Voor iedereen dit leest en met dezelfde dingen worstelt, hou vol. We komen hier wel boven op, en vergeet er af en toe er ook niet om te lachen. Maak er soms een grapje over met je geliefde en je vrienden, houdt het luchtig. Zorg goed voor jezelf, en haal voldoening en kracht uit de dingen je leuk vindt op te doen, wat dat ook mag zijn.

Niks doen is geen optie.
Sterkte.

D

Alohaa

Op 1 december heb ik mijn eerste paniekaanval gehad, met spoed naar het ziekenhuis gebracht want ambulance personeel dacht dat het om een hartaanval kon gaan.
Ben 27, heb overgewicht en trage schildklier maar verder gezond.
In het ziekenhuis aangekomen, zei de dokter na een aantal onderzoeken dat het een paniekaanval was geweest, en heeft me medicatie om te kalmeren voorgeschreven.

10 dagen later, en 2 of 3 paniekaanvallen later, vertrouwde ik de dokter niet meer, en heb me huisarts bezocht, hij heeft me verhaal aangehoord, me hart beluisterd, bloeddruk gemeten en bloedonderzoek gedaan en volgens hem was me hart gezond en hoefde ik me geen zorgen te maken

Ondertussen zijn we bijna 2 maanden verder en heb vorige week weer een paniekaanval gehad, en ik blijf vrezen voor een hartaanval of hartaandoening, heb een andere dokter bezocht en volgende week ga ik holter onderzoek doen, echocardiagram en bloedonderzoek doen, maar volgens hem kan ik gerust zijn en zal het niets zijn.

Ik begin het zat te worden dat ik mezelf niet kan controleren en elke keer angstig en paniekerig ben als ik iets voel.
Zou psichotherapie helpen? Leef er pas 2 maanden mee maar ben het zat om constant bang te zijn.

Hallo allemaal,

Ik ben een jonge jongen van 20 jaar die heel graag geschiedenis leraar wilt worden(volg deze opleiding ook), ik heb sinds ik jong was wel eens hypochondrie aanvalletjes gehad, met name omdat ik veel Google over ziektes. Dit doe ik niet meer nu en achteraf wou ik dat ik het nooit had gedaan.

Kreeg helaas rond eind december toen ik net wakker werd een benauwdheid op de borst, wat het nou werkelijk waar was weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik hierdoor toch zo een erge klap heb gehad! ik kreeg een warme uitstraling over me borst (dit was een paniek aanval) en ik dacht direct aan een hartaanval.. hele ochtend lang heb ik gestresst en lopen hyperventileren, ik belde de dokter op die zei dat t Corona was! ik snel die test gedaan En het was geen Corona.

En vanaf die dag liep het mis, dag in dag uit hyperventileren: (letten op me hart) (licht raar gevoel in het hoofd). En maar denken je hebt wat ernstigs. Toen ging ik naar de dokter toe die zei dat ik sowieso een hypochonder was en dat ik leed aan paniekaanvallen. Dit stelde me gedeeltelijk gerust maar toch weer niet. Ik lag de hele dag in me bed op me telefoon te kijken deed niks meer aan school, Maar goed me klachten verdwenen geleidelijk tot ik alleen maar last had van een licht gevoel in mijn hoofd.

En een week later komt mijn oma te overlijden, en die hele hypochondrie paniek aanvallen komen weer. Dit keer weer bij mijn borst ieder prikje iedere steekje dat 1a2 minuten duurt maakt me doodsbang. Heb soms hele rare aanvallen waarin t voelt alsof t einde nabij is. Ik zucht en gaap en haal diep adem.

Ik ben oprecht ten einde raad. Ik word zo ontzettend gek van mezelf, ik besef mij dat ik hypochondrie heb en dat ik mezelf gek maak maar alsnog blijft die angst er. Mijn vriendin vertelde mij dat er een jong jongentje van 16 uit haar buurt een bloed prop in ze hersenen had en ja hoor de angst werd weer erger. Ik negeer me school werk volledig terwijl het me droombaan is en ik ontzettend gemotiveerd ben. Ik schrijf dit verhaal nu om 5 uur in de nacht omdat ik door de angst niet kan slapen. Had net weer een paar paniek aanvallen waarin t voelde alsof alles stuk zou gaan maar dit schrijven heeft me gerust gesteld.

Door jullie verhalen te lezen ben ik wel een stuk geruster gesteld, als ik zie hoe erg bepaalde mensen het hebben en toch door kunnen bijten heb ik alleen maar respect, ook voel ik me een stuk minder eenzaam nu. Ik zou graag wel eens met iemand in gesprek gaan hierover laat het me maar weten als je interesse heb.

Mvg

H.b

Hi,
Wat ben ik blij dat dit forum bestaat. Het is inmiddels 2 uur s'nachts en ik heb twee uur zitten google'en naar kanker. Toen ik er klaar mee was dacht ik laat ik eens google'en naar hypochondrie en zo kwam ik uit op deze pagina. Wat ontzettend fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dit probleem. Ik heb sommige berichten lachend gelezen, omdat ik mezelf er ZO in herkende en dacht 'dit is eigenlijk te komisch voor woorden dat we zo'n denkwijze hebben', maar eigenlijk is het niet grappig. Ik heb al sinds mijn 12e last van hypochondrie en ik ben inmiddels 21. Ik heb goede en slechte periodes, maar corona heeft mij zoveel stress en angst gegeven dat er een nieuw level hypochondrie is unlocked bij mij. Ik ben niet zozeer bang voor corona, maar de stress door de hele corona situatie heeft weer mijn hypochondrie getriggerd. Ik ben voornamelijk bang voor kanker. Ik denk altijd dat ik kanker heb en ik heb volgens mezelf al elke kankersoort gehad. Ik heb ook gewoon lichamelijke klachten, zoals een grote random blauwe plek, een random bloedneus, schimmelinfecties (huidgriep), jeuk. Zulke klachten zijn dan vaak verspreid over meerdere maanden, maar ik ga ze toch met elkaar verbinden, waardoor ik al snel de optelsom 1 + 1 = 2 in mijn hoofd maak. Ik trek het op dit moment echt niet meer en daarom heb ik besloten om een psycholoog in te schakelen.... hopelijk werkt dit.

Hey allemaal , ik vind het best eng om hierover te praten aangezien ik dit nooit doe. Sinds 5 jaar terug is het bij mij begonnen. Hypochondrie heeft mijn leven jarenlang soms erg zwaar en lastig gemaakt. Ik heb natuurlijk in mijn hoofd al heel veel ziektes gehad van lymfeklierkanker tot noem het maar op. Ik weet niet of er meerdere mensen zijn die net als ik ook denken dat ze soms mentale ziektes hebben . Ik heb bijvoorbeeld een lange tijd gehad dat ik dacht dat ik ocd had en ik daardoor me ook zo ging gedragen. Nu is dit gelukkig weer weg maar ik vind het erg dat er zoveel mensen hier ook last van hebben omdat ik weet hoe erg het kan zijn. Een avond werd het me te veel ik was er zo van overtuigt dat ik een bepaalde ziekte had dat de angst overnam. Ik trok wit weg alles draaide ik werd erg misselijk en ik kreeg een erge paniekaanval ik had het ook erg benauwd en kreeg bijna geen adem. Ik werd gelukkig door mijn ouders gerustgesteld en na een tijdje ging het beter. Soms weet ik gwn niet meer welke symptomen egt zijn en welke ik verzin. Dankjewel als je dit verhaal hebt afgelezen dat betekend erg veel hopelijk kunnen we onze angst overwinnen

Tijdens verbouwingen heb ik een verkeerde houding aangenomen. De avond zelf begon mijn 2 kleine tenen 'te slapen... een dof gevoel. Sindsdien kwamen mn angsten terug op. MS! Op de mri vd onderrug zag men een ontsteking ts de l4 en de l5. De dokter zei dat ik mij nt ongerust moet maken, maar momenteel beheerst het leven .. ik check alles. Ik ben uitgeput en voel vanalles.

Hallo! Ik ben 23 jaar en heb het erg te kampen met heel veel bang voor ernstige ziektes (vooral kanker).
Ik ben toen ik jong was heel veel in het ziekenhuis geweest omwille van een rugprobleem die ze niet konden plaatsen. Geen enkele dokter wist wat er aan de hand was. Er werd heel veel tegen mij gezegd. Van leukemie tot een tumor in mijn rug. Dit was het gelukkig allemaal niet. Uiteindelijk ben ik in Leuven goed geholpen en hebben ze gevonden wat de oorzaak was. Uiteindelijk jaren later heb ik hier geen last meer van, maar wel van de angst om ernstig ziek te worden of weer iets te hebben zonder dat ze ‘het’ vinden. Ik heb al enkele maanden een enorme trekkingspijn aan de linkerkant van mijn buik aan mijn ribbenkast. Hierbij denk ik direct aan botkanker of een andere soort kanker.. ik ga hier voor naar de psycholoog maar zelfs deze kan mij hier niet vanaf helpen...
ik ben het echt moe om elke dag op te staan met de gedachten dat ik dood ga of er niet meer lang ga zijn...

Hoi,

Zelf heb ik geen klachten, maar ik leef met een partner die last heeft van hypochondrie.
Sinds 2 weken houd hij afstand en blokkeerd zijn telefoon.hij komt niet thuis. Terwijl hij een gezin heeft. Ik moet hem met rust laten.
Ik ben er nu achter gekomen dat hij blijkbaar een lichamelijke klacht heeft en daar nu eindelijk een onderzoek voor gaat laten doen. Maar 2 weken lang heb ik stress gehad wat is er aan de hand met hem. Hij wil er niet over praten. Ik vind het heel lastig om hiermee om te gaan. Ik wil hem graag hiermee helpen, maar hij staat er niet open voor. Hij zit helemaal in zijn eigen wereld met angst paniek aanvallen. Herkend iemand dit en wat zou een goede aanpak kunnen zijn om hem te ondersteunen. Ik heb al gezegd dat hij met met iemand moet praten. Maar het lijkt erop dat hij niks wilt aannemen. Elk jaar komt er wel een vergelijkbare situatie waardoor hij weer helemaal inzichzelf keert. Ik zou zo graag willen dat hij er een manier voor zou kunnen vinden om er beter mee om te gaan.
Zijn er mensen hier die oplossingen hebben waar hij iets aan heeft. Misschien ook iets anders dan erover praten want dat is niet zijn sterkste kant.

Ten eerste super fijn dat dit platform bestaat! Ik ook als maler, heb nu veel te maken met hypochonder gedrag. Door de corona crisis zit ik vaker thuis dan dat ik werk en dat eist zijn tol. Al sinds kleins af aan hou ik me vaak bezig met mijn gezondheid. Ik lees veel over angsten voor grote ziektes zoals kanker. Ik heb het net iets anders wat ik nog niet heb voorbij zien komen, daarom deel ik graag mijn verhaal. Ik ervaar angsten na aanleiding van handelingen of momenten. Bijvoorbeeld: Ik ben m’n oorbel kwijt: dus zal die vast in mijn oor zitten. Ik krijg paniek en ga daadwerkelijk pijn voelen. Laatst maakte ik een video met flits waardoor ik een tijd niet goed kon zien en ben er van overtuigd dat ik een oog beschadiging heb. Of ik wordt me opeens bewust van een zwart kronkeltje zien als ik in het licht kijk. De angst om doof of blind te raken door mijn eigen acties. Het daadwerkelijk geloven in waar ik bang voor ben zoals met die flits of oorbel. Dit zijn voorbeeldjes van velen andere angsten. Ik weet ook niet zo goed of dit hypochondrie is omdat ik het niet op deze manier er over lees. Ik kan weken of maanden zitten met zelfgemaakte symptomen, alsof mijn brein het uit angsten voor mij creëert om er in te geloven. Ik hoor graag je reactie!

Voor het eerst kreeg ik last van hypochondrie toen ik 18 jaar oud was, een bobbeltje in mijn nek moest wel kanker zijn. Inmiddels ben ik 58 jaar en heeft deze angstoornis vele maanden, misschien wel jaren, van mijn leven verpest. Momenteel maak ik mij alweer maanden druk over een vreemde zeurende pijn bij mijn ribben, zou het longvlieskanker of alvleeskanker zijn? De huisarts heeft al een paar keer geprobeerd mij gerust te stellen, ook is er een röntgenfoto gemaakt waarop niets te zien was en toch blijft de angst. Ik gebruik 20 jaar paroxetine, hierdoor is de angst wel minder, maar zeker niet weg. Ook ben ik bij twee psychologen geweest, die hebben mij ook niet van mijn angststoornis kunnen verlossen. Hopelijk kom ik er ooit nog eens echt vanaf.

Ik heb ook last van hypochondrie. Alleen voldoe ik niet aan het typische beeld van regelmatig naar de huisarts gaan. Want ik vind dat heel erg lastig. Ten eerste omdat ik wéét dat veel van m'n klachten vaak kunnen komen door stress (maar ja ... je weet het niet zeker ...) en vanuit een opvoeding van 'je moet je niet aanstellen' wil ik dus juist niet dat typsiche hypochondergedrag vertonen.
Daarnaast ben ik heel perfectionistisch en 'moet' ik dus precies weten wat ik voel, wanneer, waar, hoe, sinds wanneer enz enz voor ik naar de dokter 'mag'. Dus ben ik ook vaak heel obsessief aan het controleren wat ik voel of zie wat natuurlijk ook weer heel veel stress geeft. Maar ja, dan kom ik pas van de klachten af als de stress over is, en de stress gaat pas over als de klachten over zijn ... Lekker circeltje ... Gelukkig heb ik tot nu toe al mijn ingebeelde ziektes ruimschoots overleefd ;-) en ik hoop dat waar nu de laatste tijd al m'n aandacht op gericht is, ik ook weer gewoon zal overleven. Maar als het wél iets ernstigs zal blijken te zijn mocht ik er ooit mee naar de dokter gaan ... dan heb ik ook nog eens een stemmetje dat zegt 'dan is het je eigen schuld! Je bent te laat naar de dokter gegaan!'. Maar ik realiseer me ook dat als ik naar dat stemmetje luister (dat dus ook zegt 'je mag pas als je alles heel goed weet' en 'je hoeft echt niet heen, want het is ewoon stress', het is dus nooit goed bij dat "stemmtetje" en naar de hypochondrie, ik straks misschien wel minstens eens per week bij de dokter zit. En daar wil ik gewoon niet aan toegeven .. Daarnaast google ik natuurlijk ook uitgebreid. Maar je leest vaak dat mensen dat doen om te 'bewijzen' dat ze écht iets mankeren. Maar ik doe het juist om mezelf gerust te proberen te stellen (waarbij je helaas de angstaanjagende info toch nooit helemaal kunt skippen).

Zijn er meer mensen die deze 'a-typische' dingen herkennen (het niet naar de huisarts gaan, maar niet uit angst voor iets ergs maar omdat je je er zo goed bewust van bent hypochondrisch te zijn en vanuit een stuk perfectionisme) en het googlen juist als geruststelling?

Ik kamp al een paar jaar met een angsstoornis, en daardoor staan mijn spieren helemaal stijf in mijn rug en doet het dus ook altijd pijn tussen mijn schouderbladen.
Ik denk altijd dat het mijn hart is en controleer dan ook dagelijks mijn bloeddruk en hartritme.
Soms heb ik dat onder controle en dan begint er wel weer iets anders is mijn lichaam.

Nu heb ik continue het gevoel dat mijn mond scheef hangt en een zwaar gevoel in mijn rechter arm en been. Met af en toe alsof iemand er kleine naalden in steekt.

Ik word er zo onzeker van en ben bang voor hersentumor of een Tia etc.

Erg moe ben ik ervan en ik wou dat het met een simpele knop omzetten weg was!

Mijn verhaal begon in mei 2019: bevallen op 6 maand van een zoontje met een open rug. Daarna nog 4 beginnende miskramen, het nieuws gekregen dat een zwangerschap sowieso heel erg moeilijk zal worden, Corona, een vader van een kind uit m'n klas dood aan Corona deze week (dat was de druppel om deze nacht niet te slapen en te panikeren) en vooral een hypochonder geworden. Ik had ergens altijd wel al stress en angst, maar nooit zo drastisch dat het m'n leven bepaalde. Elk pijntje elke woord dat ik vergeet, elke ader die ik zie en elke stuiptrekking in m'n spier heb ik gezien. Ik heb mezelf al jong dementie toegeschreven darmkanker en nu Parkinson. Want ja een open rug is ook maar bij 1 op 1000 dus waarom zou ik die ziektes nu ook iets hebben? Al weken ben ik aan het trillen in m'n vingers. Kijkend naar m'n kuit of ze eens samentrekt en ja hoor soms trekt ze samen = pure paniek. Ik heb een goede psycholoog die me nu begeleid en trauma verwerking doet en deze ochtend heeft de huisarts me over de volledige lijn kunnen geruststellen. Maar nu is de drang naar dr Google weer groot. Ik krijg al rillingen en m'n kuitspieren doen al pijn. Herkenbaar voor iemand? Of heb ik toch ALS of Parkinson.

Ik herken mezelf echt zo erg in jullie verhalen. Bij mij is het ongeveer een jaar geleden begonnen, ik volgde bia social media het verhaal van een 21 jarige meid die acute leukemie had. Zij deelde al haar ups en downs met haar volgers en is uiteindelijk overleden. Sindsdien kwam bij mij het besef dat dit mij ook zomaar kan overkomen (ik ben 21 jaar). Ik kreeg op een nacht mijn allereerste paniekaanval en dacht dat ik dood ging. Na die paniekaanval werd het heel erg, ik kon niks anders meer dan op de bank liggen en denken dat ik binnekort dood zou gaan. Uiteindelijk bloed laten prikken en naar de huisarts geweest, alle waardes waren goed. Ik kreeg erg veel last van hyperventilatie en mijn paniek was soms zo heftig dat het voelde alsof ik uit mn eigen lichaam stapte. Ik was heel erg bang om een hartaanval te krijgen. Nu heb ik het vooral met kanker, alles wat ik voel is een bepaalde soort kanker in mijn gedachten. Ik ben vandaag nog voor een borstonderzoek geweest omdat ik bang was voor borstkanker. Als ik een beetje druk voel op mijn oog of wazig zie denk ik gelijk dat ik een tumor achter mijn oog heb. Als ik in fel licht heb gekeken of een flits van een foto dan denk ik dat ik blind word, door de vlekken die ik zie. Als ik me verspreek denk ik dat mijn hersenen niet meer goed werken. Het kleinste ding, noem het maar en ik maak er een ziekte van. Als ik iets leuks op de planning heb staan, (om even een voorbeeld te noemen we krijgen in juni een puppy) dan maak ik mezelf wijs dat ik die dag niet ga halen. Soms voelt het alsof ik die geluksmomenten niet verdien en er wel iets moét gebeuren met me. Soms heb ik er een tijdje geen last van en soms heel erg. Ik zoek telkens naar bevestiging van een arts als geruststelling dat ik niks heb. Het is vreselijk moeilijk vooral omdat niemand me begrijpt rondom mijn familie.

Hoi,

Sinds 15 maanden ben ik een gelukkige moeder van een zoontje! Sinds ik moeder ben, voel ik een hele verantwoordelijkheid. Wat ook logisch is natuurlijk, je heb die nou eenmaal voor je kind.
Maar sinds ik moeder ben, ben ik zo bang om ernstig ziek te worden. Bij ieder pijntje denk ik, het zal toch niet.
Heeft iemand hier ervaring mee?

Ik moet even van mij afschrijven in de hoop herkenning te vinden bij andere,en evt tips.
Vorig jaar april heb ik een traumatische ervaring meegemaakt toen mijn man ernstig ziek in het ziekenhuis lag.
Sindsdien is het bij mij begonnen, onrustig gevoel, zenuwachtigheid en angstig zijn. In oktober hoorde ik op de radio een verhaal over een jonge presentatrice die borstkanker bleek te hebben en dat het belangrijk was om jezelf te controleren. Dat is bij mij blijven hangen in mijn hoofd op de een of andere manier waardoor ik ineens mezelf heel vaak ging controleren. Ik ben niet familiair belast, maar er blijft een angst aanwezig. En in november voelde ik bij mezelf een knobbeltje, ik kreeg een totale paniekaanval, zag mezelf al 100x doodgaan en noem maar op. Uiteindelijk bleek het gelukkig om niks bijzonders te gaan. Maar het heeft bij mij echt iets gedaan. Ik ben sindsdien zo ontzettend angstig om iets te voelen in mijn borsten, ik ben erg nerveus om te douchen omdat ik bang ben iets te voelen ik ben bang om mezelf in de spiegel te zien, bang om iets te zien wat er afwijkend uit ziet. ik heb in januari nog een echo gehad omdat ik weer wat voelde en 10 maart j.l. weer. En ik voelde afgelopen vrijdag weer wat waarvan ik twijfelde of het er al zat of niet. Om gek van te worden!!! Verstandelijk kan ik met momenten redeneren dat als ik 3 weken terug nog een echo gehad heb, dat wat ik nu voel niks bijzonders kan zijn, dan gewoon klierweefsel, en dat het er waarschijnlijk altijd gewoon al zat, maar omdat ik nu mezelf zo grondig onderzoek ik alles voel en opmerk!
Maar oh ik kan echt vaak doorslaan met de gedachten wat als.... wat als....
Ik heb deze week intake gesprek gehad bij de psycholoog en ik ga daar straks wekelijks heen en ik heb van de huisarts oxazepam gekregen voor de momenten als ik het echt niet meer trek.
Maar ik heb advies en herkenning nodig om andere die dit ook ervaren en ook geruststelling.

Meer dan 15 jaar flink gerookt (sig en elektrisch met chemische troep). Tot overmaat van ramp de afgelopen 2.5 jaar verslaafd aan wiet geweest. Ik had al lange tijd klachten maar die negeerde ik vanwege mijn verslaving. Naar de dokter gaan deed ik niet vanwege mijn verslaving. Ik was bang dat alles uit zou komen. Door corona wakker geworden en gestopt met alles, cold turkey. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik na zoveel jaar eindelijk wakker werd en mijn lichamelijke klachten niet meer kon negeren. Zo heb ik bijvoorbeeld al lange tijd (nu nog) verhoging/koorts. Dat was een grote red flag voor mij. Eerst dacht ik copd of longkanker te hebben, ct scan gehad en spirometrie, niets uitgekomen. Daarna dacht ik kanker in de lever te hebben, want uit het bloedonderzoek kwamen afwijkende leverwaardes naar voren, buikecho gehad, niets uitgekomen, daarna dacht ik kanker in mijn voortplantingsorganen te hebben, uitstrijkje + vaginale echo gehad, niets uitgekomen. daarna dacht ik blind te worden vanwege eenzijdige oog- hoofd en aangezichtspijn. meerdere malen bij oogarts geweest, niets zorgwekkends uitgekomen, daarna dacht ik mondkanker te hebben, vanwege terugkerende zweertjes en petechiën in mijn mond, tandarts bezocht niks uitgekomen. nu denk ik Hodgkin of een lymfoom te hebben, vanwege een aanhoudende gezwollen lymfeklier onder mijn oor. Ik kan niet meer werken of functioneren en Google me helemaal suf. Het enige wat mij enigszins helpt is slapen. Mijn relaties lijden er enorm onder. Mensen krijgen het heen en weer van me. Maar ik ken mijn lichaam en ben ervan overtuigd dat er iets speelt wat over het hoofd is gezien.

Het is allemaal begonnen na de scheiding van mijn ouders. Ik kreeg keelpijn en ging opzoeken op google natuurlijk zeiden ze keelkanker sindsdien doe ik niets anders meer dan dingen opzoeken bij ieder pijntje of kwaaltje. Ik denk ook steeds gezwollen klieren te hebben of een nieuw gezwel ik heb bang voor kanker. Ik ga vaak naar de arts na het bezoek gaat het 1 dag beter en dan herval ik weer. Heeft hij me wel goed onderzocht? Bloedtest was ook goed dus ging het ook dag beter maar dan weer hetzelfde. Weet iemand wat ik kan doen? Het begint mijn leven te leiden...

Hallo!

Ik ben Marc, 27 jaar en leef ook al een aantal jaren (4/5) met hypochondrie / ziektevrees. Waar het precies door gekomen is? Ik heb geen idee. Dat het gerelateerd is aan (overmatig) stress is me wel zeker duidelijk.

1,5 jaar geleden was ik bezig met het afstuderen van mijn studie. Ik was die periode heel erg druk en dat bracht ook de nodige stress met zich mee. Ik kreeg die tijd veel last van mijn maag. Eerst dacht ik dat het vast niets was maar ik merkte dat ik na enige tijd echt een hyperfocus kreeg op de klachten. Ik ging in mijn buik drukken om te checken of ik iets voelde. Bij elk raar gevoel raakte ik in de stress en ging ik googlen. Ik wist het zeker, ik had maagkanker. Uiteindelijk alles laten onderzoeken (gastroscopie ed) en natuurlijk niks aan de hand.

Toen is de angst een tijd weg gegaan maar sinds een half jaar (begin corona) weer in volle ornaat teruggekomen. Paar heftige dingen in mijn leven gebeurd (vader hartinfarct / schoonmoeder mondkanker) en kreeg in juli last van keelpijn. Lang verhaal kort; uiteindelijk allemaal klachten in mn nek / keel / oor. Ik had mondkanker dacht ik. Had dat ook allemaal van dichtbij meegemaakt met mijn schoonmoeder. Doorverwezen naar een KNO-arts + bloedonderzoek gehad. Uitslag was dat er weer niks te zien was. Alleen ben ik nu niet gerustgesteld. De angst is overgeslagen in paniekaanvallen en hyperventilaties.

Ik weet op de meeste momenten wel dat het een angststoornis is. En ik ben er ook van overtuigd dat ik hier vanaf ga komen / er mee om kan gaan met de
juiste hulp en inzet. Alleen is het wel zo ongelofelijk zwaar omdat ook ik er echt 24/7 mee bezig ben.
Loop sinds begin coronatijd hiervoor ook bij een psycholoog. Ik ben beroepsmuzikant; mijn hele sector ligt plat door corona en dat geeft veel stress. Dit is dan ook de reden waardoor de angst / hypochondrie zo sterk is geworden denk ik.

Ik ben er ook nog lang niet. Ik heb veel verhalen gelezen en het is echt heel rot maar laat het je leven niet te veel beïnvloeden (ik weet dat dat makkelijk gezegd is). Zoek hulp, doe leuke dingen en vraag soms 2x om bevestiging van je huisarts als je toch twijfelt! Laat je niet kisten! :)

Hopelijk komt iedereen er (zo veel mogelijk) vanaf!

Ik denk dat ik aan deze stoornis lijdt.
Ik denk altijd dat ik borstkanker heb, ik vraag dit meerdere keren op een dag aan m’n man..
en dan denk ik dat ik er nog long kanker bij heb..
en daarna pijntje onder in het kruis en denk dan dat ik ook nog baarmoeder kanker heb..
het neemt m’n leven echt af.. altijd bang en verdrietig in mezelf omdat ik
Bang ben dat ik
Ziek ben durf ook niet meer naar de dokter.

Ik ben 15 jaar en heb sinds ik me kan herinneren hypochondrie. Ik heb geen idee waar het vandaan kwam. niemand in mijn familie heeft een ziekte of ooit een ziekte gehad. Maar het begon toen ik heel jong was dat ik bang was om misselijk te worden. Dat was het enige wat ik toen kende en ik kende nog geen google enzo. Toen ging het jaren lang goed met me en had nergens last van en 1.5 jaar geleden kreeg ik het weer. druk op mijn borst, veel boeren laten, brokgevoel keel. dokter gegaan meerdere keren maar was gezond. Ik was heel bang voor hartziekte , longziekte, al die dingen en sinds toen ben ik begonnen met googlen naar ziektes dat is de grootste fout. Het ging na een paar maanden steeds beter en heb een jaar lang bijna nergens last van gehad. Tot een maand geleden kreeg ik het opeens heel warm. Ik dacht dat ik corona had. ik heb dagen lang gegoogled alles over corona opgezocht en ik heb een test gedaan en die was negatief. Toen ging het wat beter. maar een paar weken geleden weer nieuwe klachten. Had last van spierpijn en vermoeidheid zonder rede dus toen was ik bang voor spierziektes, auto immuun ziektes, stofwisselingziektes alles en heb daar dagenlang over gegoogled en zorgen gemaakt opzoek naar geruststelling dat er 0% kans is dat ik het krijg. Daar was ik ook over heen en toen begon ik bang te worden voor kanker. Ik heb alles over kinder kanker opgezocht alle cijfers alle vormen van kanker en alle symptomen ervan. En nu ben ik daar weer heel bang voor en check mijn lichaam voortdurrend. vooral voor hersenkanker word ik bang. Maar ja dit was mijn verhaal k hoop dat jullie kunnen reageren en iets herkennen en reageren

Als kind had ik te maken met een niet-zo-stabiele thuissituatie, mijn moeder was gescheiden en alleenverdiener waardoor ze nogal druk was. Ze werkte fulltime in een restaurant, naar mijns inziens maakte dat dat ze optrok met figuren die niet de beste invloed op haar hadden -zij dronken en rookten namelijk veel en mijn moeder deed dat helaas ook.
Ze is in haar verleden nogal getraumatiseerd geweest en op een gegeven moment bleek dat het haar teveel was geworden en kon ze niet meer voor mij zorgen.
Vervolgens heeft ze mij en mijn broertje tijdelijk afgestaan aan familie omdat ze even tot zichzelf moest komen en haar trauma verwerken. Alleen de familie leden waarbij wij waren voor een aantal jaar waren op zijn zachtst gezegd incapabel als het aankomt op liefdevol opvoeden. Een zeker figuur drukte vooral mij op het hart dat mijn moeder op een dag kanker zou krijgen doordat ik haar stress bezorgde (ik was een puber, zoals alle andere pubers). Mijn moeder waar ik zielsveel van houd, zou kanker krijgen door mij. Dat werd mij verteld door dit familielid en in eerste instantie voelde ik me vooral unwanted en schuldig en gewoon een enorme last voor iedereen. Later is het zich gaan manifesteren in hypochondrie aangaande mijzelf en mensen waar ik van houd, zoals mijn moeder die nog steeds rookt en drinkt.
Ik kan soms zo intens bang zijn dat ze zal sterven. Of dat ik zal sterven aan kanker. Het houd me vaak bezig wanneer ik een headline zie of wat lees over kanker op internet.
Wat te doen?

Hoi allemaal, wat een herkenbare verhalen.
Ik heb sinds kort keel oor en neus klachten, nu al 2 keer bij de huisarts geweest voor mijn keel, daar zit volgens mezelf een verdacht plekje.
2 keer super fijn geholpen en gerustgesteld! Voor 2 dagen.......
Het plekje gaat niet weg en volgens de dokter is het iets wat bij me hoort.
Prima, zou je denken! Maar het blijft natuurlijk door mijn hoofd spoken.
En daar blijft het niet bij. Dan denk ik ineens weer wat te voelen in mijn long, of borst, en dan uit schaamte niet nog een afspraak durven maken.
Binnenkort mijn eerste afspraak bij een psycholoog! Hopelijk gaat dit me helpen.

Ik heb veel last van hypochondrie elke dag denk ik wel van zal ik niet dood gaan of kanker krijgen of andere ziektes soms raak ik echt in paniek hiervan en vooral door de steken en kleine steekjes op mijn borst en mijn lichaam voelt gwn vermoeid aan door al dat piekeren en door de angsten. Ik ben helemaal onderzocht en alles was goed meerdere keren bloed geprikt ook allemaal goed, vaak denk ik shit een hartaanval maar is het een paniekaanval en moet daar van uit angst ook huilen omdat ik nog niet dood wil en bij mezelf denk ik wil mijn oude levendje terug gewoon weer gezellig met vrienden weg kunnen en normaal naar school kunnen zonder natedenken. Ook heb ik verkeerde ademhaling (hyperventilatie) waardoor die steekjes ook komen zegt het ziekenhuis.
Toch blijf ik maar angstig

Gelukkig ben ik zoveel mogelijk naar me oude levendje aan het terugwerken. Want schaam me ook voor wat ik heb allemaal...😕

Groetjes anoniem

Klachten hebben, onderzoeken krijgen, nog steeds niks gevonden, steeds bang zijn dat het ernstig is, al een jaar thuis door Corona, niet kunnen werken, zit in de muziek industrie, leven op z’n kop, vermoeid zijn, en mensen blijven maar zeggen “zit het tussen je oren” ik ga u naar specialisten voor onderzoeken, om gek van te worden, wil gewoon mijn ding doen maar mijn lichaam houd me tegen, en dan weer in die rot angst schieten ppftt!

Hallo ik ben een jongen van 20,

Ik heb sinds een aantal maanden last van hypochondrie, ik merk veel dat mijn angsten springen van hartfalen/aanvallen naar darmziektes en rare plekken op de huid. Ik keek laatst naar mijn tenen en zag echt een blauwe nagel! Ik rennen naar me vader en broertje en die zeiden dat me nagel er normaal uit zag! ook me vriendin en beste vriend zeiden dit. maar dan komen die twijfels en dan wint de angst toch... ook heb ik soms last van een onprettig gevoel op de borst/buik die na enkele minuten verdwijnt had kort geleden een hartfilmpje en bloed geprikt maar niks viel te vinden, het is heel erg vermoeiend en irritant... ik heb er nooit last van gehad maar 3 maanden terug begon het. Ik vermijd op dit moment afspraken met vrienden of met mijn vriendin omdat ik bang ben voor een aanval als ik met ze ben. Soms spreek ik wel met me beste vriend af maar zelfs dan let ik hevig op me lichaam soms ook op mijn spraak om te kijken of ik niet verward spreek. Het is echt zo erg vermoeiend ik wil er zo graag van af zijn maar het blijft maar komen.

Hey iedereen
Ik ben 15 jaar, en heb onder andere emetofobie (angst voor overgeven en ziek worden) en regelmatig last van paniekaanvallen, ik kan enorm slecht tegen de stress. Nu begin ik ook mij druk te maken dat ik iets ergs heb zoals kanker. Het begon allemaal toen ik denk ik rond september vaak misselijk begon te worden. Allereerst dacht ik dat het door de stress kwam van mijn emetofobie. Toen het erger werd en ik ook klachten kreeg als bleek zijn, enorm moe en duizelig zijn, vond mijn moeder het een goed plan om bloed te laten trekken. Mijn dokter ging er van uit dat ik bloedarmoede had, wat ik erg raar vond want ik was voornamelijk misselijk en niet zo vaak duizelig. Maar goed, ze heeft toen mijn bloed getest en daar kwam uit dat ik een sterk vitamine b12 tekort had en foliumzuur tekort, de klachten van b12 tekort kwamen helemaal overeen met wat ik had. Ik ben hiervoor capsules gaan slikken en begon te merken dat ik niet meer zo moe was en het eigenlijk beter ging. Maar, toen op een dag ging ik de douche in en begon mijn neus opeens te bloeden. Paniek!! Ik begon direct op te zoeken en kwam uit op leukemie. Ik begon spontaan te huilen, en zwaar te ademen. Doordat ik dus op leukemie was uitgekomen toen ben ik ALLES wat ik toen had van klachten gaan opzoeken. Dit doe ik nu nog en heb hier enorm spijt van. Ik heb nu sinds iets langer dan een week ook keelpijn die niet weggaat, terug naar de dokter, die zei dat het een ontstoken kliertje is. Ik heb een paar dagen geleden terug bloed laten trekken en mijn vitamine probleem is terug in orde. Alleen is nu mijn cholesterol veel te hoog, daar hadden ze blijkbaar de vorige keer niet op getest. Er is wel een grote kans dat het erfelijk is, want heb geen overgewicht en ben nog jong, enorm veel mensen van mijn familie hebben dit probleem. Ik ben nu iets geruster over het hele leukemie gedoe omdat mijn rode en witte bloedcellen compleet in orde zijn. Ik wou in ieder geval mijn ervaring gewoon delen en ik wil graag iedereen duidelijk maken dat de kans dat je iets ergs hebt op jonge leeftijd enorm klein is. En de grootste tip dat ik kan geven is zoek niks op maar ga gewoon naar de huisarts als je ongerust bent.

Groetjes
Anoniem

Ik kamp dus al enkele jaren met een angst voor ziekte, en jeetje hoe hard ik schrik als ik dit lees hoeveel mensen dit ook hebben. Ergens ook wel een geruststelling om te weten dat ik niet alleen ben.

Ik ben momenteel 21 jaar en de angst is begonnen rond mijn 16-17 jaar. Het neemt zoooo hard mijn leven over, dat ik niet meer kan genieten van de dingen en continu onder stress sta en aan het piekeren ben over wat ik nu weer mankeer. In februari in 2020 heb ik een hersenscan laten nemen, en er was niks aan de hand, voor een maandje terug gerust gesteld. Nu is het weer zo erg, ik heb in 2 weken tijd vernomen dat 3 personen van bij mij in de buurt overleden zijn aan kanker, en je wilt niet weten wat er dan in m’n gedachten omgaat ‘ik weet het zeker, ik heb kanker’ mijn angst voor kanker is zo groot. Vroeger bezocht ik wekelijks een dokter en nu ontwijk ik een dokter, uit schrik dat die me zal doorsturen naar het ziekenhuis voor scans, en toestanden. Ik heb al sinds oktober een knobbeltje achteraan op mijn schedeltje en je hoort het al komen ‘ik heb botkanker’, natuurlijk heb ik de diagnose zelf gesteld toen. Toen ik in oktober bij de dokter zat heb ik dit aangekaart en hij zei dat ik me geen zorgen moest maken als het niet groter werd, en omdat ik zwanger was dat hij me liever niet in der de scan wou sturen, dat ik het gewoon in de gaten moest houden. Nu is mijn zwangerschap jammer genoeg misgelopen, en ligt mijn focus weer volledig op dat knobbeltje. Mijn partner vindt het ook vermoeiend en zegt dat aangezien ik nu niet meer zwanger ben dat ik dan maar naar de dokter moet om het te laten nakijken en vragen voor een scan. Nu verdoezel ik het allemaal en denk ik ‘neen, de dokter heeft gezegd dat ik me geen zorgen moet maken als het groter wordt’ terwijl ik nu wel perfect voor een scan kan gaan. Wat denken jullie? Wat zou ik doen? Mijn angst om doorgewezen te worden naar het ziekenhuis, om dan een slechte diagnose te krijgen en mijn lijdensweg te zien met de dood als gevolg, neemt mijn leven volledig over, maar ik kan me er niet overzetten om naar de dokter gaan. Momenteel 2 sessie’s gehad bij de psycholoog, maar dit helpt ook niet... pff, het is echt erg zo vermoeiend. Veel sterkte met iedereen die hiermee te maken heeft, het zijn echt donkere gedachten...

Gek hoe typerend mensen zijn met hypochondrie. Ik herken in elk verhaal wel iets. Ook ik ben elke ziekte inmiddels al afgegaan in mijn hoofd. A.l.S, kanker, problemen met mijn hart en zo gaat het maar door. Elke maand komt er weer iets nieuws. Ik denk dat de grootste boosdoener google is. De drang om iets op te zoeken. De drang om zolang te zoeken totdat je iets gevonden hebt wat je op jezelf kunt betrekken. Wat voor mij helpt is telkens wanneer er weer een negatieve gedachte naar boven komt deze meteen te labelen. Geef die gedachte een naam. Deze gedachtes kun je bijna niet wegdrukken ze komen toch wel naar boven helaas. Maar als je de gedachte weet te herkennen door hem voor jezelf te labelen wordt die plotseling een stuk minder eng. Waardoor je hem sneller los kunt laten. We maken ons zorgen om de gekste dingen, maar de kans dat je gezond oud wordt is vele malen groter!

Ik ben een jongen van 19 jaar en ik heb last van trillen. Ongeveer 4 maanden geleden kreeg ik met mijn opleiding les over neurologische aandoeningen zoals MS, Parkinson en CVA (ik studeer fysiotherapie). Na deze lessen gehad te hebben ging ik tijdens de zelfstudie erg letten op de symptomen die bijv. MS en etc. hebben. Hierbij merkte ik dat bij het bewegen mijn handen trillen en vervolgens kwam ik erachter dat mijn hele lichaam trilt. Toen begon de angst... ik ging alle literatuur en richtlijnen af om te kijken wat het kan zijn en ik ging me toen echt zorgen maken. Een maandje later ging ik naar de huisarts die zorgelijk leek na het consult en die verwees me naar de neuroloog. Die ging erg goed om met mijn angst en stress en heeft me uitgebreid onderzocht. Hij concludeerde dat ik een essentiële tremor heb, een onschuldige bewegingsstoornis... maar ik blijf maar nadenken over parkinson en etc. Nu heeft de huisarts me verwezen naar een psychosomatische fysio en daar breng ik nu vaak bezoekjes. Alle dokters zeggen op dit moment dat er geen indicatie is voor iets ergers maar ik blijf maar piekeren en het lukt me niet om het een plekje te geven. Misschien heeft iemand tips?

Ik heb nu sinds 2018 last van hypochondrie, het is bij mij begonnen door een horrorverhaal (ik zal iedereen de details besparen) en toevalligheden, zoals een reportage op TV, reclame voor stichtingen etc. Opeens voelde ik iets in een spier wat ik niet kon plaatsen. En opeens sloegen mij gedachten volledig door, ik heb een spierziekte, ik ga het niet overleven enzovoort. Toen ik ging praten met mijn dokter wist zij mij gerust te stellen, het ging weer een paar maanden beter en toen opeens had ik last van mijn longen. En natuurlijk ook gelijk weer paniekaanvallen. Deze keer in combinatie met overspannenheidsklachten waardoor ik van ziekte naar ziekte hypochonderde. Ik was al aan het wachten op een psycholoog en die kwam er eind 2018, na drie maanden therapie, veel rust, leuke dingen doen en slikken van citalopram voelde ik me weer helemaal goed. Ik heb heel 2019 en het grootste deel van 2020 geen last gehad van mijn ziekteangst.

Nu is het helaas weer terug. Ik ben niet bang voor corona maar door situatie ervaar ik veel stress en spanning die zich bij mij vaak vertaald naar ziekteangst. Het is iedere dag een soort strijd tussen mijn gedachten. Het is vreselijk vermoeiend. ik begin nu weer met medicatie, helaas start het met veel bijwerkingen die weer leiden tot meer onrust. Ik hoop dat ik mensen kan helpen met het delen van mijn verhaal. Ik ben er al een keer van af gekomen en ik weet dat me dit weer gaat lukken. Als er iemand nog tips heeft voor behandelingen, meditatie of tegen bijwerkingen van citalopram hoor ik dat graag :), succes iedereen hier!

Ik ben blij dat ik deze site gevonden heb en iig het gevoel heb dat ik er niet alleen voor sta.Ik heb qua ziekte heel wat mee gemaakt in mijn leven en kan me zelf goed voorstellen dat de hypochondrie daar weg komt.Even in het kort: 4 x rugoperatie, herseninfarct waardoor mijn linkerhand en voet niet meer goed functioneren ,hartoperatie, hartinfarct trombose been,recent operatie voet nav klapvoet..ik ben vooral heel bang dat ik kanker krijg onder het motto van ,ik heb alles al gehad alleen dat ontbreekt nog dus zal dat ook nog wel komen ..ik wordt er helemaal gek van in mijn hoofd..ben er zo ongeveer 24/7 mee bezig..wie o wie helpt me AUB hoe je dit kunt aanpakken.Las al iets van hypnose...

Beste allemaal,

Hier komt mijn verhaal.
Ik zit met het volgende: vanaf vorige week zaterdagkreeg ik last van een aantal klachten zoals extreem droge mond, in de nacht plassen, vermoeidheid en hoofdpijn. Ik ben op de klachten gaan googlen en kwam al gauw op Diabetes uit. Dinsdagochtend ben ik naar de huisarts geweest, en hij reageerde vrij luchtig ” wat denk je zelf dat het is. Nou ten eerste ik ben geen arts en ten tweede het kan van alles zijn, het weer etc. Gisterochtend ben ik ga bloedprikken. Gistermiddag heb ik met de spoed de huisarts opgebeld. Ik kreeg hartkloppingen, overmatig zweten, hoofdpijn en heel slap gevoel. Assistente zei ga gelijk wat zoets drinken en eten en ik bel je over een half uur weer. Na dat half uur ging het een stuk beter. Tot dat ik het na het avond eten weer kreeg. Neem een suikerklontje zei mn vriend. En inderdaad de rest van de avond nergens meer last van gehad.

en vandaag de uitslag van het bloedonderzoek. Niks aan de hand alles was goed. Een suikerwaarde van 5,6 (niet nuchterige maag)Dit was een keurige waarde volgens haar. Ben ik helemaal mee eens.

De assistente aan de lijn vertelde mij. Zorg dat je altijd wat te eten bij je hebt en op het moment dat je het voelt aankomen neem je wat zoets. Eet wat vaker kleine tussendoortjes in plaats van grotere maaltijden. Hier kan ik mij ook wel in vinden.

Maar toch Ik voel me niet helemal serieus genomen. Ik vond de klachten die ik gister had echt heel erg heftig, al is mijn suikerwaarde niet te hoog.

Komt een van jullie dit wellicht bekend voor? met andere woorden is het zo dat al is je suikerwaarde niet afwijkend, is diabetes dan ook in alle gevallen uitgesloten?

Nou heb ik nooit eerder dit soort klachten gehad, op dit moment heb ik de klachten ook. Ik probeer er niet te veel mee bezig te zijn dan valt het meer. Dus ergens denk ik ook niet dat het hypochondrie is, maar ergens twijfel ik ook want ik ben afgelopen week veel info gaan zoeken op internet en heb dan ook dezelfde symptomen als een diabeet maar volgens de HA is er dus niks aan de hand.

Daar vertrouw ik dan maar op

ik zie jullie ervaringen graag tegemoet

Ik herken heel veel in alle verhalen. Ik ben een vijftiger en heb al last van hypochondrie vanaf de puberteit. Het gaat met pieken en dalen, soms is het even wat minder, maar altijd aanwezig. Net als alle hypochonders denk ik bij alle pijntjes en bultjes aan het ergste. Kanker in alle vormen staat daarbij bovenaan op mijn lijstje en daaraan gekoppeld een vreselijke doodsangst (vooral 's avonds in bed kan ik dan echt in paniek raken). Momenteel heb ik een bult in de hals, best groot. Dokter zegt is dat het een klier is die vergroot is, als het niet binnen 3 weken weg is bloedonderzoek/echo. De bult doet niet zeer, ben ook niet verkouden/keelpijn/tandpijn of zo waardoor de klier opgezet zou kunnen zijn. Ik maak me vreselijk veel zorgen. Ga ik googelen: hodgkin, non-hogdkin, leukemie, allemaal met symptoom vergrote klier in de hals. Paniek alom. Echtgenoot wordt een beetje moe van mij, dus ik probeer mij in te houden. Moet ik erbij zeggen dat ik de ziekte van Crohn heb waarvoor ik veel medicijnen gebruik en als je dan die lijst met bijwerkingen leest, word je nog veel angstiger! Als je iets hebt/voelt en gaat googelen kom je altijd uit bij de ergste dingen, ik zoek dan zelfs al naar behandelingen en overlevingskansen enz. Herkent iemand dit?

Ook ik ben een hypochonder. Ik probeer mezelf vaak te relativeren wat soms lukt. Maar momenteel gaat het ook niet zo goed. Ik weet hoe kwetsbaar gezondheid is. Mn man kreeg plotseling iets, mn moeder, mn zoon.. en daar heb ik enorme angst door ontwikkeld. Voor mn gevoel ben ik aan de beurt. Ik ben moeder van 4 kinderen. Mijn gezin is mij alles. En juist kost het me nu zo moeite om ervan te genieten. Ik controleer elk plekje, bultje, kuiltje. En ook ik Google. En Google maakt me bang. Maar als ik het niet doe.. het is soort dwangmatig. Ik moet weten wat dat opeens is. Wat ik dan ontdek of voel. Het spookt heel de dag dan door mn hoofd. Het maakt me bang waardoor ik me angstig en verdrietig voel. De angst om mn gezin achter te moeten laten. Vind ik zo heftig. Ik heb een paar jaar terug al hulp gehad. Maar het is een zwak punt. Wat op stress momenten heftig terug komt. In de donkere dagen van de winter heb ik er veel meer last van dan in de zomer.

Hallo allemaal,

Even de behoefte om mijn hart te luchten...
Word zo moe van mezelf. Die constante angst om ziek te zijn, ziek te worden of dood te gaan. De meest nare ziektes passeren in mijn hoofd de revue. Wanneer ik eindelijk geruststelling heb gevonden (door bezoekjes aan de huisarts of onderzoeken bij de specialist) ligt het volgende alweer op de loer.
Het is echt heel vermoeiend...ik heb veel gelezen over de therapieën bij hypochondrie, met name Cognitieve Gedragstherapie, maar ik twijfel of dit zal gaan helpen. Ik weet namelijk dondersgoed dat het irreële gedachten zijn; ik ben een gezonde, jonge, sportieve meid en ik ben niet ziek. Maar toch, telkens weer die angst, die angst om ziek te worden en vooral de angst om dood te gaan. Het put me soms helemaal uit. Dan weer die vicieuze cirkel, want als ik moe ben kan ik al helemaal niet helder nadenken, word ik prikkelbaarder en voel ik helemaal van alles in mijn lijf waar ik weer een negatieve, irreële gedachte aan kan verbinden. Zoals ik al zei; ik weet precies hoe het werkt...maar waarom kan ik er dan niet mee stoppen?

Liefs van een medehypochonder. Sterkte voor iedereen!

Hallo allemaal,

Het is nu 2 jaar terug dat ik voor het eerst een flinke paniek aanval heb gehad. Met als aanleiding een zeer stressvolle periode. Zo enorm geschrokken van dit gevoel dat ik enorm bang ben geworden. Bang dat ik iets mankeer of dat ik een ernstige ziekte heb. Ik durf soms niet mijn huis uit of mijzelf in te spannen, dan voel ik alleen maar meer.

Laatst langs geweest bij de dokter voor een raar gevoel bij mijn hart. Ik kon heel bewust de hartslag voelen en soms slaat hij een slag over. Dit zijn hartoverslagen en is volkomen normaal.
Ik moet zeggen, ik kan hier niet aan wennen. Ik probeer continue te relativeren, maar wilt niet echt lukken. Soms heb ik er meer last van en soms minder. Ik wordt er helemaal gek van. Het overheerst mijn leven.

Goede avond ben zelf een hypochonder en heb angststoornis en borderline
Nu start ik.met dgt angst die uk heb zijn bang dat ik iets aan me hart in dag en nacht ben ik er mee bezig en zou graag met mensen in contact komen die dat ook hebben en ook leven daar door minder leuk is en wordt en of tips hebben hier mee om.te kunnen gaan

Hallo allemaal,

6 jaar geleden kreeg ik z’n erge paniekaanval dat ik het halve jaar erna nauwelijks meer durfde wat ik voorheen deed. Ik werd steeds angstiger en kreeg steeds meer paniekaanvallen. Na een half jaar begon mijn behandeling waardoor mijn hypochondrie wat minder werd. Helaas blijft het terugkregen, nu nog erger gezien het coronavirus.

Naast hypochondrie heb ik ook een vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Ik vind het lastig om erover te praten maar merk steeds meer dat dat wel het beste is. Om deze reden ben ik begonnen met bloggen. Hier zal ik mijn verhaal delen en mijn weg naar herstel. Als jullie hier benieuwd naar zijn kunnen jullie mijn blog lezen op: dianleeft.wordpress.com.

Ik zou het leuk vinden als je een kijkje neemt en een reactie achterlaat!

Ik ben een vrouw van 21 en sinds het uitbreken van de coronacrisis is hypochondrie ook weer in mijn leven gekomen. Als kind van 10/11 heb ik hier een paar jaar veel last van gehad, maar de angst is uitgedoofd toen ik naar de middelbare school ging. Nu steekt hij is alle hevigheid weer de kop op, ik denk door alle stress rondom de crisis. Het denken aan het hebben/krijgen van een ernstige ziekte neemt mijn hele dag in beslag en het verpest mijn kwaliteit van leven. Als ik iets voel of iets vreemds zie aan mijn lichaam dan raak ik in paniek en ook als ik geen enkel symptoom heb voel ik me angstig en ben ik continu bang om iets te krijgen. Ik probeer rationeel na te denken en mijn lichaam niet continu te checken, maar de gedachten en de angst zijn zó sterk. Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan en of jullie tips hebben voor therapievormen die jullie geholpen hebben!

Ging na verpleegkundige voor blaas test ma dat ging niet door dus even.bloeddruk controleren.was supper hoog zij heb altyd dokter ben ma nee hij meteen na huis arts bloeddruk pillen was je echt bang geworden na 2 dagen na andere dokter bloeddruk meter om 24 uur ma alles wasigelijk goed soms bloeddruk.beetje hoog ma niks ergs geen medicijne of zo voor gekregen.ma hou wel hartoverslag na huis arts meachien stress

Hypochondrie echt begonnen toen mama diagnose kanker kreeg

2017 het noodlot sloeg toe mama word gediagnoseerd met darmkanker na vele behandelingen en vaak kantje boordje is ze nu stabiel maar momenteel ben ik veel banger als zei denk constant dat ik ook darmkanker heb heb namelijk veel last van krampen winderigheid enz enz maar daar blijft het jammer genoeg ook niet bij ik heb 1 levendige lichaamsbeleving ( en autisme ) ben constant bang voor interne bloedingen plotse pijn en verlamming & natuurlijk kanker het beheerst heel mijn leven ik ben geen moment meer gerust er gaat geen uur in de dag voorbij dat in niet aan ziektes & aandoeningen denk met gevolg zwaar vermagerd door constante stress spierpijnen over heel mijn lichaam ( volgens de dokter ook door stress al heb ik er natuurlijk 1 ander gedacht over ) .. en slaapeloosheid ik ben echt ten einde raad wat als ik ooit echt 1 ziekte heb ik kan dat verdict niet aan ik kan dat niet wat moet ik doen??
Ben al naar meerdere psychologen gegaan maar het is enkel zonde van het geld geen resultaten in tegendeel

Heeft iemand hier ervaring me? Ik ben ten einde raad ik sta open voor alle tips ik kan niet meer

Alles wat ik om me heen hoor over ziektes betrek ik op mezelf. Ik voel paniek en angst opkomen en ben dan bang. Dat gevoel neemt me als het ware over en ik heb geen grip meer over mezelf.

Het is nu zover dat als er op tv iets is over een ziektes ik gelijk weg zapp, zodat ik niet in mijn eigen draaikolk terecht kom.

Hoi iedereen, ik herinner mijn eerste paniekaanval nog heel levendig. We spreken van 17 jaar geleden. Nu ben ik er 37. Google is mijn grootste fout. Constant opzoeken. En inderdaad dan vind je zeker en vast wel het ergste. Het brein is zo sterk dat ik soms denk dat ik gek wordt. Ik ben nu in therapie. Het ging 8 maanden zeer goed. Tot nu... Last van de buik en darmen, heup speelt op,.... de godganse dag piekeren over wat het zou kunnen zijn. Soms denk ik dat ik beter zonder internet of smartwatch zou rondlopen. Geen controle geen angst.

Ik ben 20 jaar en heb last van hypochondrie. Ik word er echt gek van bij elk pijntje denk ik het ergste, door deze gedachtes word ik erg onrustig en wakker ik paniekaanvallen bij mezelf aan. Hierdoor vererger ik alles alleen maar.

Ik vind het moeilijk om te geloven dat ik niks onder de leden heb aangezien het niet zwart op wit staat, ik bedoel heb laatst wel bloedgeprikt (alles was goed) maar los daarvan denk ik er kan toch nog zoveel meer mis met me zijn? Door dat ik het dus niet zeker weet, kan ik mezelf niet gerust stellen dat ik niks ergs heb. Daarnaast ben ik bang dat ik dood ga in mijn slaap aan erge dingen? Hebben meer mensen dit en hebben jullie tips?

Ik zit er erg mee en dat wil helemaal niet..

Ik ben sinds mijn achtiende jaar een hyohgonder. Ben nu 63 jaar allerlei medicijnen geslikt om dat ik heel erg depressief werdt. Het maakt mijn leven tot een hel. Er is in die jaren geen vooruit gang in gekomen. Als ik zo n heftige dag heb komt er niets uit mijn handen en heb ik nergens geen zin in. Ik sluit mezelf af voor alle mensen. Ik heb de hoop op genezing al lang op gegeven. Maar je moet door wat heel moeilijk is. Je kunt nergens meer van genieten en er met niemand over praten alleen met mensen van de ggz. maar die hebben ook geen passende oplossing om jouw angst en gedachte te veranderen. Dat moet jezelf doen maar mij is het nogniet gelukt.

Sinds een 3-tal weken heb ik last van mijn linkerborst. Het manifesteerde zich door een plotse pijn aan/naast de tepel met daarbij een zwelling. Een dag later zag het ook lichtjes rood.
Ik moet er bij vermelden dat mijn moeder over 23 jaar overleden is aan borstkanker en in functie daarvan wordt ik 6-maandelijks gescreend hiervoor.
Ik had meteen een afspraak gemaakt met de dokter van de borstkliniek en volgens hem ging het hem om een inflammatoire cyste.
Ik ben natuurlijk dit gaan opzoeken op internet en dat was blijkbaar echt geen goed idee. Daar las ik over inflammatoire borstkanker en hoe slecht die prognoses daarvan zijn. En de angst was vertrokken. Ik heb een deel van mijn moeder haar dossier thuis liggen en daarin stond dat zij dit soort kanker heeft gehad. En dan was het voor mij volledig compleet.
De dokter heeft een mammo en echo gedaan alsook een punctie van de ontstoken zone. Dus echt wel het maximale. Hieruit kwam enkel een ontsteking en fibrose.
Maar de angst en paniek is compleet. Ik doe de voorbije weken niets anders dan piekeren, onrustig zijn,....Ik heb echt het gevoel dat het begint mis te lopen.
Creeër ik nu echt dit klachten zelf door mijn angst? Dat ik een hypochonder ben, daar ben ik mij zeer van bewust maar wat ik nu meemaak vloeit wel voort uit een bestaande ervaring.
Ik heb nu echt wel het gevoel dat ik dit soort kanker ga hebben en dezelfde weg als mijn moeder opga.
Zijn er mensen hier die iets soortgelijk hebben meegemaakt?
Ik zou voor het ogenblik mijn bed opmaken bij de dokter en dat is echt niet gezond :-(

Ik heb veel meegemaakt in een korte periode, nooit ergens last van gehad, sinds vorig jaar april is mijn stiefzus overleden, aan baarmoederhalskanker, alles is toen zo snel gegaan dat ik het soms nog niet eens kan geloven dat iemand van zo dichtbij er niet meer kan zijn en zo snel kan overlijden, ik ben kapster, heb haar pruik opgezet met opbaren en makeup gedaan. Ben toen dag later ook meteen met een nieuwe baan begonnen waardoor ik denk ik niet goed heb gerouwt. Afgelopen maart ben ik ook met een andere anticonceptie begonnen, andere hormonen, en zijn de paniek en angstaanvallen begonnen. Duizelig, misselijk. Ik kreeg een extreem hoge ademhaling waardoor ik mijn ribben te veel heb belast waardoor als ik mijn armen naar achteren spreid best gevoelig en drukkend is, nou kun je het natuurlijk wel raden, dat het natuurlijk door me hoofd ging dat ik bang was om Iets aan me hart te krijgen, ik ben bijna 26, mijn stiefzus is 29 geworden, het idee dat ik steeds dichter bij die leeftijd kom krijg ik heleeemaaaal paniek van. Op een avond rustig op de bank gaan liggen tv kijken, brak het zweet uit ik werd niet goed, zijn met spoed na de eerste hulp in het ziekenhuis gereden waardoor de arts zei dat ik een paniekaanval had.. huh huh paniekaanval? Wat is dat. Wat een onzin nog nooit gehad. Even kwam ik tot rust, nog geen 2 weken later kreeg ik weer paniek in me hoofd, dalijk heb ik iets, dalijk ga ik dood, elke keer. Slapeloze nachten, dokter in dokter uit, heb zelfs een hartfilmpje gemaakt waarop niks te zien was, bloeddruk gecheckt, zuurstof. Alles was helemaal prima. Zou het dan toch door die nuvaring komen en de hormonen? Ben nu sinds 1 week gestopt met de anticonceptie en de klachten lijken minder te worden, de afspraak staat al klaar met de psycholoog, soms heb ik nog paniekaanvallen en ben helemaal in tranen omdat het einde zoek is en ik soms echt niet weet wat ik met mezelf moet. Ik ga eindeloos dagen op google zitten wat de symptomen zijn als je een hartaanval of hartstilstand krijgt, nou van die symptomen krijg ik dus al paniek en ga ik ze ook echt voelen, ik moet altijd een bevestiging hebben dat de symptomen die ik heb dat ik dan allang al een hartaanval had moeten krijgen toch? Zeg ik dan tegen mijn partner. Zo voel ik me dagen goed, en zo heb ik overal last van, en zeg ik tegen de dokter voel ik het dus ook echt of denk ik dat ik het voel. PFFFF

Ik type dit op het moment van mijn zoveelste dieptepunt. Ik ben een normale en vrolijke jongen maar op het moment dat ik iets afwijkends bespeur in of op mijn lichaam dan word ik een ander mens. Nu heb ik bijvoorbeeld als ik eten door slik dat het raar voelt in mijn buik (een soort pijn). Ik ben naar de dokter geweest en die zei natuurlijk, probeer eens een rennie ofzo.

Achteraf denk ik altijd, zie je wel dat het niks is. Tijdens de klachten denk ik oprecht dat ik dood ga. ik schrijf nog net geen afscheidsbrieven. Ik word er knettergek van. Mijn pa heeft het ook en die slikt seroxat. Ik ben van plan om er op eigen kracht uit te komen (ik studeer notabene psychologie) maar het is erg lastig. Het voelt soms alsof het een verloren strijd is die ik aanga.

Kortgeleden heb Ik de diagnose longkanker gekregen. Mijn partner is een hypochonder, maar nu heeft hij werkelijk zoveel verschillende klachten, dat hij zo'n 3 artsen, therapeuten, etc. bezoekt per week. Hoe kan dit gestopt worden, Elke dag zijn klachten aanhoren, terwijl ik zelf uitputtend vermoeid ben. Hoe kan ik dit veranderen?

Hoi,

Op de eerste plaats dank aan jullie allemaal. Het voelt echt als een opluchting om te lezen dat ik niet de enige ben.. ik heb mij de afgelopen 10 jaar vaak heel eenzaam gevoeld.

Ik kan de dag dat ik begon met ziekte symptomen googelen nog precies herinneren. Had veel last van hoofdpijn en natuurlijk vertelde google mij dat ik een hersentumor had. Pure paniek voelde ik maar na een nacht goed slapen kon ik weer helder nadenken. De afgelopen jaren ging het op en af, soms had ik weken dat ik nergens last van had. Helaas heb ik mezelf al ontelbaar vaak gediagnosticeerd met diverse soorten ziektes die er uiteindelijk voor zullen zorgen dat ik kom te overlijden. Ik ben vaak in mijn hoofd al aan het nadenken over wat ik nog moet regelen voor mijn gezin als ik kom te overlijden. Dit is zo vermoeiend en ontzettend stress vol. De afgelopen maanden ben ik mezelf totaal kwijt geraakt, in het verleden waren het periodes waarin ik dacht dat ik iets onder de leden had maar sinds een half jaar heb ik geen dag meer rust. Omdat er geen periodes meer zijn dat ik niet denk dat ik ziek ben loop ik op het einde van mijn latijn. Ik ervaar echte hartkloppingen en raak soms uit het niets in paniek. Ik weet gewoon niet meer waar ik het zoeken moet, uren lang verdoe ik mijn tijd aan Google. Tijd waarin ik mijn gezin echt tekort doe. Op het moment ben ik er van overtuigd dat ik overal in mijn lichaam tumoren heb en dat ik binnen een half jaar afscheid moet nemen van mijn naasten.. ik hoop dat ik over een week kan zeggen dat dit allemaal weer een irreële angst is geweest maar toch zegt iets in mij dat dit écht zo is. Hebben jullie tips voor therapieën die kunnen helpen bij hypochondrie? Ik heb EFT en EMDR al geprobeerd. Deze helpen vaak maar korte periodes.. ben bang dat ik meer nodig heb om uit dit diepe dal te komen.

Liefs, V

Beste mensen,

In mijn jeugd toen ik 14 was al een tijd last gehad van verschillende lichamelijke klachten en angstgevoelens wat betreft de gezondheid van mezelf en mijn vader. Deze angst duurde enkele maanden, naar schatting 3/4 maanden waarin ik ook geen school heb gehad etc.
Mijn moeder is toen ik twee was al opgenomen in een verpleeghuis als gevolg van complicaties na bloedvergiftiging (bacterie). Dus was en ben erg gehecht aan mijn vader. Deze angst voor een ziekte bij zowel mezelf als m’n vader beheerste mijn leven. Maar na een aantal sessies met een psycholoog en steun van mensen op mij heen, toch de draad weer kunnen oppakken. Overigens nooit iets lichamelijks kunnen vinden in deze tijd bij mij.

Helaas ben ik nu inmiddels 25 en heb ik weer last van veel lichamelijke klachten. Hartkloppingen, snel vermoeid, benauwdheid en zit hierdoor ook totaal niet lekker in mijn vel. Ben al meerdere malen bij de huisarts geweest en een puffer gekregen etc. Helpt uiteraard allemaal niet en ook een keer in het ziekenhuis voor een ECG en bloedonderzoek en dit liet niks geks naar voren komen. Toch heb ik nog steeds klachten die mij sterk hinderen in mijn dagelijks leven en door deze klachten heb ik angst dat er iets mis is met mijn hart. Zo voelt het en ik heb het idee dat ook echt zo is.
De huisarts heeft het echter al weg gezet als stress/spanning en is aan de ene kant ook te begrijpen gezien mijn thuissituatie. Toch vertrouw ik het helemaal niet en zou ik graag aanvullend onderzoek willen laten doen. Wat is jullie advies hierin? Ik ben trouwens nooit bestempeld met hypochondrie, maar heb wel zeker de kenmerken af en toe. Aan de ene kant ben ik bang dat er wat aan de hand is met mijn hart en voel ik mij niet serieus genomen en aan de andere kant denk ik bij mezelf dat ik mij niet zo moet aanstellen. Zit echt in een cirkel waar ik niet uitkom..

Groet,

Joshua

Even een verhaal van mij afschrijven en hoop dat mensen mijn klachten herkennen. Ik heb sinds 2015 ziekte angst. Toen voor AlS, een keer voor lymfeklierkanker en huidkanker. Ook een keer een maar onderzoek gehad. Ben al een paar keer aan de antidepressiva geweest voor angst..

Nu sinds febr bang voor hart/longen. Ik heb soms een gevoel bij keel net of een ander verstopt zit een paar seconden. Of er iets dichtgaat. Dat is een paar maanden weggeweest en nu weer terug. Ook soms bij in en uitademen hoor ik een reutelend gevoel in longen. Niet heel erg maar je hoort wat. Huisarts heeft al naar hart geluisterd etc alles oke. Ben bang voor een vestopte ader of iets. Ik word echt gek ervan. Ook soms pijn li borst. Kent iemand deze klachten?

Hallo allemaal,

Ik ben een vrouw van 27, al 6 jaar lang heb ik last van hypochondrie..
Sommige periodes erger dan de andere. Op dit moment is het weer ondraaglijk en merk ik dat ik niet goed kan functioneren omdat ik continu bezig ben met wat ik voel in mijn lichaam! Rechts in mijn hoofd voel ik een doffe pijn, ben hier al mee naar de dokter geweest, er zijn wat testen gedaan en alles is goed! Toch maak ik me hier 24 uur per dag druk om, slaap niet in de nacht, alleen maar paniek aanvallen. Nu is het mijn hoofd morgen kan het weer een andere pijn zijn waar ik mij druk om maak. Ik ben doorverwezen naar de GGZ maar ivm een wachtlijst duurt het erg lang voordat ik een intake gesprek heb. Ik wilde mijn verhaal gewoon even kwijt en het is voor mijzelf toch wel fijn om te lezen dat ik niet de “enige” ben die dit probleem heeft.. geeft enigszins wat troost!

ja ik heb ook veel meegemaakt vriendin psychose 10 keer opgenomen twee kinderen uithuis geplaatst en ook angsten voor van alles.blijft maar in je hoofd spelen.gaat de ene dag wat beter dan de andere maar herken op dit f orum wel veel overeenkomsten groetjes dirk.

Ik heb sinds kort (weer) last van een verlammende angst. Ben een man 32 en heb eerder al eens antidepressiva (Fluoxetine) gebruikt voor een paniekstoornis. Dit was in 2010. Daarna ook nog andere medicatie geprobeerd. Het ging met medicijnen altijd wel wat beter, maar ik wilde er vanaf, onder meer ivm de bijwerkingen. Ik sport fanatiek en probeer o.a. met hardlopen en krachttraining de angst weg te duwen. Dit lukt maar deels. Ben vaak bang dat mijn gezondheid eraan gaat, ook al is daar geen enkele aanleiding voor. Bang om iets aan mijn ogen te krijgen, bang dat mijn bloeddruk te hoog zal worden en dat ik hartproblemen krijg. Dit alles maakt me onrustig en gejaagd, ook al weet ik diep van binnen dat ik me druk maak om niets. Probeer te accepteren dat ik de angsten heb, valt niet mee. Ik ben erg benieuwd of iemand zich in mijn verhaal herkent en wat hij/zij gedaan heeft om ermee om te gaan. Hoor het graag!

Hallo, ik ben een aantal jaren geleden gediagnosticeerd met een paniekstoornis (met agorafobie), een gegeneraliseerde angststoornis en een vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Het ging een langere tijd goed met me. Nou heb ik sinds een maand dat er bepaalde lichamelijke sensaties/klachten/symptomen zijn in mijn lichaam. Nou ben ik niet per se bang dat ik een lichamelijke ziekte onder de leden heb, maar ik ben wel ontzettend bang dat die lichamelijke klachten nooit meer weggaan en ja dat ik misschien toch een psychosomatische ziekte aan praat in mijn hoofd (nou zijn het in feiten ook somatische klachten, want er is geen lichamelijke oorzaak). Nou vraag ik me af of zoiets ook onder hypochondrie valt?