Hypochondrie - forum lotgenoten

Hey Sis,

Als ik het zo lees, zit je nu in een moeilijke situatie. De stress die er bij komt van je vader zijn ziekte zorgt er voor dat je lichamelijke sensaties nog meer voelt dan voorheen. Er mee omgaan is een proces. Begeleiding is belangrijk. Ook is het belangrijk dat je vriend je begrijpt maar let op, je mag niet verwachten dat hij het moet oplossen voor jouw. Zoek hulp. Het zal jouw helpen om alles beter te plaatsen en het zal je situatie thuis ook verbeteren. De eerste stap is de moeilijkste maar dan kan het alleen maar beteren. Bij vragen, let me knop.

Beste bij mij is dat juist het zelfde minstens dat ik ziek ben denk ik al dat ik kanker heb en elke dag opnieuw voorbeeld heb ik keelpijn dan denk ik al dat ik keelkanker heb en ga zo maar voort nu neem ik sedistress voor wat rustiger

Dag Riane,

Ik herken je klachten. Trillingen, Spierfasciculaties, … gisteren had ik er ruim 30 op 1 dag. Ze duren niet lang maar het is elke keer voldoende om je te storen let wat je bezig bent.

Armen, benen, rug, hals, lippen, kaak, zitvlak,…

Mijn huisarts - waar ik na een week van het ontstaan van mijn klachhten naartoe ging - maakte zich niet druk. Dacht dat het psychologisch was. Psycholoog bezoek gehad. Niet echt veel aan gehad.

Na 3 maanden was voor mij de maat vol. Ik heb dan gelijk een afspraak geboekt met een
Neuroloog.
Ook deze man deed wat testjes (meten van reflexen met zo een hamertje), dan heeft hij de kracht in mijn benen en armen gemeten.
Niets aan de hand. Ik terug weg na 15 minuten. Wat hij me vertelde toen ik buitenging heeft de 2 weken nadien me
Parten blijven spelen. “Spiertrekkingen en fasciculaties spelen geen rol. Zolang je ze maar niet voelt in je olifant”. Ik vervang hier bewust het lichaamsdeel door het woord olifant want daar mag je het niet voelen.

Zijn woorden zijn nog niet koud. De dag erna, drie keer gokken waar ik het voel? Juist … in mijn olifant.
Terug een afspraak. Er gaat nu een EMG genomen worden in een grotere kliniek.
In afwachting van die afspraak … spierpijnen, het gevoel dat mijn spieren stijf zijn.

Na de test EMG ga ik te horen krijgen dat het niet ALS is (hoewel dit wel mijn angst is dat ik dat wel ga te horen krijgen), maar dat het psychologisch is.

Ik ben nu bij een andere psycholoog in behandeling. Deze laat me adhv technieken (rechtbanktechniek bv) inzien dat het geen ALS kan zijn. Maar toch merk dat ik desondanks dat toch het onderzoek ga laten doen.

Als ik je symptomen vergelijk met die van mij, kan het niet anders dan dat je last hebt van stress. Probeer dat aan te pakken en de spiertrillingen te negeren. Ga door met je leven. Ik deed het niet. Het gevolg…. Het verergert alleen maar. Tot je half gek bent.

Ik wens je veel succes !

Ik ervaar het zelfde. Zoveel onderzoeken gehad en gelukkig altijd alles in orde.
Maar je gedachte blijft het zelfde het zou toch niet. Daarom is deze forum wel echt een aanwinst om rust te vinden zoveel verhalen waar ik me zelf terug zie.

Ik herken het heel erg. Ben ook gevaccineerd en ben altijd bang wat te krijgen een mijn hart bijvoorbeeld.

Hoi Anniek,
Ik heb wel eens gehoord dat hypochondrie vaker voor komt onder medicijn studenten. Je leest en leert dan zoveel wat je ook op jezelf kunt betrekken.

Ik adviseer je geen ander beroep. Maar probeer wel een modus te vinden. Probeer mindfullness, elke dag even 15 min, zijn diversen apps. Gun jezelf even de tijd, het werkt niet binnen een paar dagen. Stoppen met googlen, bij onrust lees de verhalen op de site. Probeer regelmatig buiten te sporten/bewegen. Heel veel sterkte.
Groetjes

Hallo "lotgenoten",

Ik lees een hoop verhalen welke mij erg bekend voorkomen.
Ik heb al sinds jaar en dag last van hypochondrie. Ik heb dit de afgelopen jaren onder controle weten te houden, mede dankzij het volgen van een mindfullcursus en een ACT training. Eventueel kan dit andere ook helpen!!
Echter ben ik weer terug bij het begin en heb ik momenteel erg moeite om alles onder controle weten te houden.

Ik ben bewust van het feit dat ik hypochonder ben, maar ik weet niet hoe ik met sommige situaties om moet gaan.

Als ik wat voel leg ik de focus daarop en kan ik het niet loslaten.
Gevolg: pijn/last, extra spanning op de plekken waar ik de focus op leg, waardoor twijfels weer toeslaan en ik weer de neiging krijg om te google voor geruststelling, of de dokter maar weer bellen.

Hoe kan je hier mee omgaan, hoe laat je los?

Groetjes Wesley

Hoi Wil,

Ik heb MS en herken je klachten niet. Misschien is dit een kleine geruststelling voor je.
Mijn vriend heeft ook mirtazapine geslikt en die herkent je 'licht in het hoofd' klacht wel degelijk. Ademhaling was bij hem de key. Ik zou je willen aanraden om je te verdiepen in ademhalingstechnieken. Weet niet precies hoe het zit maar met een verkeerde ademhaling zet je co2 niet goed om in je longen en kun je licht worden in het hoofd.

Ik hoop dat je hier misschien iets aan hebt!

Hey
Ik begrijp je, ik maak een beetje hetzelfde door..
Alleen heb ik andere klachten en pijnen,
Ik heb dusdanig veel zenuwpijn (volgens de artsen beschadigde oogzenuwen) in mijn ogen dat ik ook helemaal in paniek ben.
Heb ooit m’n gezicht verbrand , enorm diep maar nooit m’n ogen. Dus ik weet niet waarop dit gestaafd wordt dat ze beschadigd zijn. Maar maak me wel elke dag zorgen en heb heel veel pijn..

Jouw verhaal .. ik snap je gegronde angst voor hetgeen je meemaakt. Het is niet gemakkelijk!
Het gevoel van kastje - muur.
Al denk ik wel dat angst hier veel aandeel heeft. Je maakt ook geen makkelijke periodes door hè.

Ik hoop dat alles gewoon oké is en dat de kwalen niet levensbedreigend zijn.

Ik ben er bijna zeker van dat angst je veel pijn doet en ziek maakt..

Hopelijk gaat het een beetje intussen.

Laat van je horen!

Beste Anoniem,

Om jouw vraag kort en bondig te beantwoorden: nee, dat kan niet. Jij hebt geen (uitgezaaide) kanker. Jouw ziekte bestaat eruit dat je bang bent om ziek te zijn. Dat is de enige ziekte die je hebt.
Blijf dit tegen jezelf herhalen en zoek psychologische hulp want dit is niet te doen. Het is de angst die spreekt en die je gek maakt. Geloof mij, ik heb zelf ook de meest bizarre symptomen bij elkaar opgeteld om tot uitzaaiing van een of andere kankersoort te komen en pas wanneer de angst is gaan liggen, zie ik in hoe volstrekt onlogisch mijn gedachtegang was. Ik vermoed dat jouw angst al jaren zo hoog is dat je je momenten van relativering nog niet hebt gehad. Grappig genoeg kan ik bij een ander - zoals jouw verhaal - wel inzien dat het kant noch wal raakt.

Ik adviseer je zo snel mogelijk hulp te zoeken. Ik heb dat pas op mijn 30e gedaan en heb spijt dat ik dat niet eerder heb gedaan.

Succes!

Hoi Floris. Probeer vooral kalm te blijven en niet direct tot actie over te gaan of te doemdenken. Laat het nu in elk geval deze vakantie rusten. Als je terug bent kan je het altijd nog laten bekijken door een dokter/je tante als je je dan nog ongerust voelt. Maar zoals de ervaring is die je inmiddels hebt, is niet elk bultje of knobbeltje een probleem :) fijne vakantie, je kan dit!

Lieve Floris. Ik begrijp je helemaal. Ik zit zeg ik Griekenland en heb steeds steken in me buik en ik ben ook echt bang en kan niet genieten. Ik probeer echt vast te houden aan het feit dat als ik thuis kom ik (weeeer) me eigen dokter kan bellen. WE KUNNEN DIT! Probeer de knop om te zetten. Veel liefs.

Esther, hoop dat het nu beter met je gaat. Google doorspitten heeft geen zin, je wordt er alleen maar angstiger van. Beter is daamee te stoppen.
Sterkte!

Hoi Angsthaasje,

Ik herken je verhaal! Ben zelf ook een periode erg bang geweest voor psychische problemen en heb hier ook paniekaanvallen om gehad.
Wat mij erg hielp was erover praten met een psycholoog. Zij liet me inzien dat ik dat soort ziektes niet heb en nu, anderhalf jaar later kan ik er meer objectief naar kijken zonder er bang van te worden en zie ik inderdaad dat ik dat niet heb en ook nooit heb gehad. Het werkt heel goed om jezelf te leren kennen, kijk naar jouw kwaliteiten, wie jij bent, wie je was als kind en probeer een realistisch, positief beeld van jezelf te schetsen, focus je daarop en de angsten zullen waarschijnlijk minder worden. Heel veel succes en ik sta open om erover te praten! Groetjes

Ik heb volgens mij al iedere klacht ooit gevoeld.. mijn hersenen kunnen dit aansturen. Zodra ik er (onbewust) mijn focus op leg dan worden de klachten alleen maar erger.

Probeer je vast te houden aan dat ze niks kunnen vinden en dat je dus gezond bent.. sterkte en succes

Dit vraag ik mij ook sterk af. Ik heb hier enige tijd ook iets gepost en ook totaal geen reactie gehad. Spijtig want dit is nu toch eenmaal de reden waarom iemand iets op deze fora plaatst. Om toch met lotgenoten in contact te komen om die herkenbaarheid te krijgen.
Ik hoop dat je intussen misschien al ergens anders of bij de dokters een antwoord hebben kunnen krijgen.

Gebruik je medicijnen? Want ik heb het zelfde gehad en het lag aan de medicijnen wat ik gebruikt het was wel een zoektocht voor mij het heeft 9 maanden geduurt.heel veel sterkte hoop dat je er achter komt waar het aan licht.

Wat je typt is herkenbaar, en heel vervelend voor je. Je bent extra alert en daardoor voel je dingen die voor anderen normaal zijn. Mede hierdoor vind je op google niets dat je zorg wegneemt, maar alleen de erge gevallen. Die worden veel vaker aangeklikt en zo blijven ze ook bovenaan staan. Honderden artikelen met 'een knobbeltje, niets aan de hand' doen het gewoon niet zo goed op internet.

Kleine geruststelling misschien is dat ook zowel een bultje op mijn scheenbeen heb als bij mijn knie. Bij een goede vriend gecheckt, die heeft er meer dan 10. Ook mee bij een dokter geweest, geeft aan dat het niets is. Het is belangrijk om dit te accepteren. Dit een beetje hoogover in de gaten te houden, maar als het ineens enorm gaat groeien merk je dat echt wel en is het een bezoekje waard. Je hoeft dit niet elke dag of elke week obsesief te controleren.

Ik heb zelf de hypochondrie ook al jaren, in fases erger dan de andere keer. Ik ga nu proberen om de dagboek tip te hanteren. Misschien ook wat voor jou: "1. Houd een dagboek bij

Noteer per dag je angstige momenten. Schrijf op waarom je bepaalde lichamelijke verschijnselen niet vertrouwt. Wat gebeurt er als de angst bij je opkomt? Wat voor klachten krijg jedan? Welke gedachten komen in je op? En wat doet je dan?

Geef je toe aan je angsten door direct aan een ernstige ziekte te denken? Vlucht je voor de angst door in bed te gaan liggen of veel te eten? Of probeer je de angst te verdoven door gebruik van alcohol, drugs of kalmerende middelen?"

Heel veel succes. Jij kunt dit!

Dit is zo herkenbaar voor mij. Toen mij zoon ernstig ziek was, werden we meerdere keren weggestuurd, zelfs in het ziekenhuis. Uiteindelijk is hij door het oog van de naald gekropen. Elke keer als ik nu wat voel (met name bultjes/ verdikkingen), weet ik nou niet: is het mijn gedachte of is het echt en daardoor raak ik volledig in paniek. Het ergste is ook dat ik van alles voel en overal. Misschien is het normaal of heb ik het al heel lang, maar focus ik mij er nu meer op.

Ik heb echt PRECIES hetzelfde

Ik ook zo herkenbaar

De kans dat je zwanger bent nadat 1) geen ejaculatie in jouw lichaam heeft plaatsgevonden en 2) je binnen de daarvoor aangeduide tijd een morning after pil hebt genomen is extreem klein. Tel daarbij op dat je testen negatief zijn; maak je geen zorgen! De menstruatiecyclus kan beïnvloed worden door vele dingen waaronder stress. Het aantal mensen dat onbewust zwanger was is overigens ook heel klein. Je spreekt dus over extreem kleine kansen. Ik hoop dat dit je zorgen in perspectief plaatst.
Wat steekjes in je buik is trouwens niet echt een symptoom van zwanger zijn. Dat kan wel in het begin duiden op de innesteling maar als het goed is houdt dat op enig moment wel op en ik begrijp dat het bij jou al maanden geleden is. Daarnaast zouden je borsten inmiddels zo’n 2 cupmaten zijn toegenomen (en zo blijven ;-)) en begint je buik in omvang te groeien. Ik ben nu zwanger van mijn tweede kindje en echt waar, wat jij omschrijft lijkt in niks op alle symptomen die ik had (en alle moeders in mijn omgeving). Het komt wel goed!

Ik ervaar precies dezelfde klachten. Tot kort geleden had ik er geen probelemen mee om naar buiten te gaan, maar ik merk dat ik hier steeds meer moeite mee krijg. Vooral drukke plekken maken me zeer nerveus. Laatst in de auto na mijn hart weer eens te voelen overslaan een mega paniekaanval gehad, zo erg dat ik bijjna flauwviel achter het stuur. Echt waardeloos!

Hey anoniem, leuk dat je je verhaal deelt. Ik herken zoveel van mezelf in jouw verhaal.. vooral die angst en het steeds opzoeken van dingen maken het alleen maar erger..

Heel mooi duidelijk en herkenbaar🙏
Dank voor de tips!

Zeer herkenbaar verhaal. Ik heb zojuist een verhaal geplaatst wat enorm op dat van jou lijkt. Lees het maar eens..

Hoi, ik herken helemaal wat je zegt, ik ben ook 14 jaar en ook de angst voor leukemie, weet jij toevallig waar je je geplaatste bericht kan zien ?

Hai herken het ook ben net 15 geworden ben ook veel bang bij elk knobbeltje of pijntje is kanker mijn tante is dokter en weet ook niet meer wat ze moet omdat mij gerust Ellen geen zin meer heeft. Ben al 2 jaar bang en gaat niet over iemand tips

Oh ja en vergeet niet je vader is dokter het is zijn werk en je bent zijn zoon als hij zegt dat het niks is dan is het niks hij zou je echt niet laten lopen met iets! Dit is echt zo

Hoi Floris.

Ik vind t heel rot voor je dat je op zo’n jonge leeftijd zo’n angsten hebt.
Je tante de dokter kan je ook vertellen dat bij stress en paniek heel veel klachten hetzelfde zijn, die op allerlei ziektes lijken, maar dat meestal NIET zijn.
Als je nu denkt ik merk iets aan mn lijf ga dan direct even iets anders doen. Bv iemand bellen of appen, tik tok kijken. Doe iets wat echt je aandacht vraagt. en leuk vindt. Doe dat min 20 min. Dan zul je zien dat je er even niet aan gedacht hebt, en meestal niet meer hebt gevoeld. Als dat wat je voelde heel ernstig is dan laat je lijf zich nl echt niet in de maling nemen door afleiding. Probeer t maar eens. Iets leuks doen helpt echt. Veel succes.

Hai een jaar later 15 inmiddels ben nog steeds bang maar wat je zegt klopt inderdaad dankjewel

Hey!
Ik heb precies hetzelfde: symptomen/klachten waardoor ik denk dat ik een ziekte heb of een hersenbloeding ga krijgen of een hartaanval... maar ik voel me altijd beter erna. Plus heb ik een bloedtest gedaan waar geen ontstekingen of dingen in mijn bloed tegen zijn gekomen waaruit blijkt dat ik gezond ben... alleen met hypochondrie stelt dat niet zo snel gerust. Ik denk dat jij zeker ook hypochondrie hebt, en mijn tip is: schaam je er asjeblieft niet voor!!! En vertel het aan je omgeving: in kleine stappen misschien? Eerst iemand waar je zeker van weet dat die je altijd steunt. En als je het eerst echt niet durft in je omgeving ga met de huisarts praten! Die weet echt raad! Misschien ook voor je geruststelling een bloedtest doen?
Ik hoop dat ik je hiermee voldoende geholpen heb!

Tip: de klachtenlijstjes op Google zijn misleidend. Je herkent bijna altijd wel iets!

Denk aan je leeftijd en kans berekening .
Je hebt een crikel met ernstige ziekte die is onderverdeeld in soorten. Die in leeftijden.
Die in geslacht. Die in percentage om te overlijden. Dan is de kansberekening zo minimaal dus maak je niet te druk. En Bij twijfel even naar de dokter 🙂

En idd Google nooit

Lieverd dat durf ik zo t schrijven omdat je zo jong bent. Ga naar de de huisarts en vraag voor therapie , bij iemand die angststoornissen behandeld. Ik ben nu 69 jaar en heb nog steeds heel veel last. Maar het begon in mij tijd ook toen ik 15 jaar was, toen was het nog niet bekend . Ik las toen zelf een stukje in een libelle van mijn oma, een mevr de Wolf die dat ook had en de fobie vereniging had op gericht. Ik heb pas op mijn 40 ste therapieën gehad en daar heb ik nu toch vaker profijt van . Nu is er goede hulp en schuif en niet voor je uit. Hoe eerder er over praten ,hoe beter het voor je is. Schamen hoef je je er niet voor, want er zijn heel veel mensen met dit probleem. Ik wens je heel veel geluk in je leven en denk er eens goed over na.🍀🍀🍀🍀❤

Hoi schrijver,

Ik zag jouw verhaal en herkende mezelf in een groot deel best wel. Wat onwijs verdrietig dat je moeder overleden is.. gecondoleerden heel veel sterkte daarmee de komende tijd!

Over hypochondrie en met name dan bang zijn voor het krijgen van kanker kan ik erg goed meepraten. Ik ben zelf 27 jaar en heb de afgelopen 2,5 jaar ook in en uit gelopen bij mijn huisarts en ziekenhuizen. Dan kreeg ik buikpijn en was ik overtuigd van het feit dat ik darmkanker had. Onderzocht; niks aan de hand. Dan was het weer een andere kanker. Nu loop ik sinds juli 2020 al rond met het idee dat ik keelkanker heb. Alle symptomen lijken te kloppen. Mijn huisarts neemt mijn hypochondrie gelukkig erg serieus. Ben ook doorgestuurd naar een KNO-arts. Niks te vinden.

Zoals je zelf wel zult herkennen ben je door je hypochondrie ook hyper gefocust op alles wat je in je lichaam voelt en is alles wat niet herkenbaar voelt een teken dat er ‘iets ergs aan de hand is’. Zoals je aangaf met je lever, dat je nu pijn hebt sinds je die uitslag gekregen hebt; dat is echt je gedachtes. Ik voel ook heel veel pijnen in mijn keel sinds ik weet wat alle symptomen zijn van keelkanker en ik 24/7 hiermee bezig ben.
Je gaat echt dingen voelen die er ‘niet zijn’ en je lichaam reageert ook heftig op de stress dat je bang bent voor kanker.

Ik heb ook de oplossing niet, maar ik loop sinds 2,5 maand bij een gespecialiseerde therapeut. Je zult het haast niet geloven maar na mijn 1e hypnotherapie sessie had ik nergens meer last van. Ik was eindelijk mezelf weer. Ik heb na 1,5 week wel weer een terugval gehad, maar deze therapie valt erg goed aan te raden!

Praat er goed over met je huisarts en psycholoog. Zoek steun bij je vrienden en misschien hier bij mensen die met hetzelfde te kampen hebben. Je bent niet alleen en geloof me, ookal voelt het echt uitzichtloos en iets waar je nooit meer vanaf komt; dat is niet zo. Je komt er echt weer boven op! Geef jezelf te tijd en de rust om uit te vinden hoe je hiermee om moet gaan. En het is oke om je er kut over te voelen! Het is ook niet makkelijk.

Als je behoefte hebt om er nog eens over te babbelen, schroom niet om me te berichten!

Hopelijk voel je je snel wat beter :)

Groetjes,
Marc

Marc mag ik vragen waar jij de hypnotherapie hebt gedaan. ik zoek een goede hypnotherapeut.
dank alvast.
Eles

Hoi Eles,

Ik zit bij Mathilda! Zit in Amsterdam en ik geloof ook in Assendelft.

Groetjes,
Marc


---
Redactie: zie https://therapie-assendelft.nl/
(Mathilda staat ook met profiel op deze website)

Ik heb die klachten ook, heb een echo van de buik gehad en heb ook overgewicht. Daar door die vervetting van de lever. Dus afvallen, maar na een paar dagen ook pijn in mijn zij en onderrug. Ben helemaal verkrampt, zelfs een bloed onder zoek in het geheel en een alleen van de lever waren helemaal goed. Ik vind het heel erg van je moeder en denk dat als je last hebt van hypergondrie , dit weer voor exstra angst zorgt. Heel veel sterkte, gr Marianne

Herkenbaar, als ik bijvoorbeeld hoor dat mijn moeder ergens last van heeft, ze geeft bijvoorbeeld aan dat haar zicht slechter wordt dan zie ik het al gebeuren dat ze blind wordt en er niets aan gedaan kan worden. Vermoeiend is het hè 😥

Ik heb heel erg dat met melanomen. Ben alleen ook veel onder zonnebank geweest. Een drama is het . Eeuwig checken van alles. ;)

Wauw ik herken dit zo erg! Ik heb heel veel moedervlekken met name op mijn rug. Door al de media ben ik er ook eens naar gaan kijken en kwam tot de ontdekking dat ik bruin/ zwarte heb, bruine en bruinrode. Ik maak mezelf ondertussen helemaal gek en Google gemiddeld 2 keer per dag op moedervlekken en de kwaadaardige. Als ik plaatjes vergelijk zijn ze redelijk normaal, soms iets a typisch. Ik durf zelf dus niet eens naar de huisarts te gaan.. bang voor… ik leef dus op Google, gefixeerd zijn en denken aan kanker en dood

Dit heb ik ook. Ik heb de afspraak met mijn huisarts dat ik 1x per jaar kom. Zij heeft foto’s in mijn dossier en vergelijkt ze dan met die van vorig jaar. Mag altijd komen als ik denk dat er 1 veranderd is. Met deze steun heb ik deze angst redelijk kunnen loslaten

Hi Stijn,

Helaas is mijn vader een half jaar overleden. En waren mijn klachten voor enige tijd weer verdwenen. Tot ik laatst een uitstrijkje heb laten en die helaas niet goed bleek te zijn (pap3A) en ik mij nu natuurlijk weer erge zorgen maak en alles van mijn vader weer boven komt. Ik heb over twee weken een verder onderzoek lopen, en hoop dat alles mee valt en ik weer verder kan gaan met het leven.

Groetjes,

Sis

Heel herkenbaar het is verschrikkelijk, ik denk ook steeds dat mijn lichaam en mijn onderbewuste mij wilt waarschuwen dat ik ernstig ziek ben, er is ook een kant die zegt welnee je bent niet ziek dit is je angststoornis die praat. Maar wat is waarheid en waar moet ik naar luisteren, ik had een licht afwijkend uitstrijkje niets om me zorgen om te maken zeiden ze na onderzoek in het ziekenhuis, nu heb ik blaasontsteking en mezelf in mijn hoofd gepraat dat er toch een tumor zit die op de blaas drukt. Het is zo vreselijk vermoeiend 😓

Jouw verhaal triggert mij. Ik ben zelf heel strak christelijk opgevoed. Angst werd dus al vroeg gezaaid voor de dood, hemel, hel, god, duivel. Op het ene kind meer dan het andere. Ik heb er misschien meer aanleg voor maar het is wel een interessante gedachte. Het hoeft niet eens een christelijk opvoeding te zijn maar het kan ook een ander trauma zijn dat dit zaadje al vroeg heeft geplant. Dan is de volgende vraag,.hoe kom je er weer af?!

Heb je al overwogen om PrEP te gaan slikken? misschien kan dit je angsten wegnemen. Ik zelf gebruik al 4 jaar PrEP, en loop ook al jaren lang zonder condoom seks te hebben als MSM. ben nog altijd hiv negatief door de PrEP

Ik herken mijzelf hierin,ik durf al jaren niet meer op restaurant of feestjes omdat ik bang ben voor een allergische reactie.Het is zelfs zo erg dat ik zelfs thuis niet meer alles durf eten wat ook mijn gewicht niet ten goede komt. Ik heb wel degelijk allergieën die bewezen zijn. Maar laatst was ik een tomaat aan't eten en mijn keel begon te jeuken in volle paniek naar de dokter die zei geen tomaten meer eten. Enkele weken geleden at ik een appel kreeg ik ineens aan 1 kant lichte zwelling aan mijn lip.Weer volle paniek naar de dokter. Nu telkens als ik iets wil eten kan ik niet op mijn gemak eten omdat ik bang ben om te reageren.En sta altijd op de rem als ik iets wil eten dit is niet meer fijn het beheerst ook mijn hele leven. Ik ga naar een angstcentrum maar vind dat ook niet helpen hij zegt gewoon die appel eten en je gedachten op iets anders richten. Maar dat lukt mij niet. Soms ben ik het zo moe om bang te zijn dat ik zo niet verder kan leven.Maar ik ben ook bang voor dood te gaan.Eigenlijk heb ik voor heel veel dingen bang. Ik begrijp jou helemaal. Het is verschrikkelijk om zo in angst te leven.Maar wie kan ons helpen?

Hoi, dit is echt wel hypochondrie.
Hij moet onder ogen zien dat hij hypochondrie heeft en dat hij niet alleen is.
Als hij dit gaat herkennen kan hij zichzelf pas helpen.
Hij wil dus op een andere manier controle behouden op zijn lichaam. Meestal waar wij hypochonders mee struggelen zit heel diep. Het kan zijn dat hij iemand vroeg verloren heeft..
Ik zou graag met hem willen praten hierover

Hoi,

Wat vreselijk voor je en gecodoleerd.
Heb zelf al meer dan 25jaar hypochondrie.
Heb er met hulp beter mee leren om te gaan.
Helaas draait deze aandoening om controle te hebben over je situatie.
Wat wij moeten leren is dat wij geen controle hebben over onze moment dat wij dood gaan..
Het enige waar wij controle over kunnen krijgen is onze eigen gedachtes..maar dit heeft veel oefening nodig. Begin voor jezelf met afleiding zoeken, doe iets wat veel aandacht vereist.
Bedenk iets wat jou leuk lijkt om te doen en stort daar je gedachtes op. Dit gaat zeker helpen.

Hoi merel,

Ik heb ook last gehad van een hart dat oversloeg..erg vervelend.
Ik heb toen selfs de nightcare gebeld.
Uiteindelijk is dit allemaal ontstaan door een onbewuste stress situatie op het werk.
Zoek voor jezelf afleiding, doe dingen die veel aandacht van je vragen, op die manier ga je je focus verplaatsen..
Uiteindelijk zal het gevoel wegtrekken.
En blijf vooral weg van google..
Want bij google ben je al dood als je iets onschuldigs opzoekt zoals bijvoorbeeld een lopende neus.
Hopelijk gaat dit jou helpen.

Je verhaal is zo herkenbaar. Wat je zegt, je staat op scherp en alles wat je googled: kanker, waardoor je de controle over jezelf weer verliest.
Ik weet zelf ook dat je niet moet googlen maar automatisch doe je dit. Veel sterkte!

Hoi, je verhaal raakt me. Op dit moment zit ik zelf ook in een terugval en weet ik zeker dat keelkanker heb. Ik heb al weken kriebelhoest en ook al een paar keer wat bloed gezien. Heb vandaag de stap gezet om toch maar naar de huisarts te gaan. Vreselijke plek, en vooral; als ik het aan hem uitspreek, heb ik het waarschijnlijk ook. Dat is een grote denkfout. Ik heb mezelf moeten leren om naar de huisarts te willen gaan, want het liefste vermijd ik die plek. Ik probeer ook altijd een stukje duiding te geven van wat er op de achtergrond speelt, maar ga niet op de emo-tour zodat mijn klacht (hopelijk) nog wel serieus wordt genomen. Misschien helpt dit wat.

Hoi Mel ,

Heel herkenbaar , ik word ook stapelgek van mezelf .
Niet kunnen ontspannen , nergens alleen. naartoe durven omdat ik bang ben dat ik neerval en niemand me dan vind op tijd.
Wat mij helpt is dan dit forum te lezen en even de saturatie meter te pakken zodat ik zie. dat mijn hartslag wel snel gaat (door het druk maken) maar we mooi regelmatig is.
Heel vee succes en sterkte.

Grtjs San

Hi! Ik herken dit zo! Ben nu in onderzoek en zit dit met klachten te schrijven… het blijft zo frustrerend wetend dat stress en angst niet helpt.. ik hoop zo dat er ooit een of ander middel komt die dat stresshormoon kan onderdrukken!
Wel fijn altijd om te weten dat we niet alleen zijn!

Hi! Ik herken mezelf volledig in dit verhaal, ik adviseer je om echt een psycholoog op te zoeken! Die kunnen echt geruststelling geven dat wat je voelt psychosomatische klachten zijn en niet vanuit je hart, ben je al naar de arts geweest met je klachten?

Dit heb ik precies hetzelfde!!!!

Wat herkenbaar, dat op willen hoesten.
Wat is het toch een vervelend iets.

Groetjes,

Hoi doemdenker

Alles wat je vertel is heel herkenbaar.
En goed dat je de ziekte die je denkt te hebben niet opschrijf.
Dat pijn met plassen heb ik nu ook sinds een paar weken ben daarvoor al naar de dokter geweest en het is geen blaasontsteking. Maar denk gewoon bij jezelf dat is allemaal stress.
Ik heb nu weer sinds een week enorme benauwdheid , ik dacht dat ik eindelijk klaar was maar mijn lichaam denkt van niet. Het gaat echt vanzelf over , het is een bepaalde fase in het leven en daar kom je echt overheen geloof me.

Groetjes

Heel herkenbaar. Wachten op uitslagen is voor mij de hel! Daarom neem ik nooit deel aan bevolkingsonderzoeken .. durf ook niet naar de dokter bij klachten.. meeste gaat gelukkig vanzelf over .. maar ja toch een heel naar probleem

Zo herkenbaar! Het is echt heel rot op dit te hebben. Sterkte!

Hoi doemdenker,

Ik kwam gisteren dit forum tegen en ik weet niet hoelang het geleden is dat je dit heb geschreven. Ik hoop dat het inmiddels beter met je gaat.

Ik heb ook gedachten dat ik iets mankeer en erg bang dat de huisarts mij door verwijst naar het ziekenhuis om bepaalde uitslagen te krijgen. Ik heb december 2020 corona gehad en na mijn herstel begon de ellende. Angst, bang voor een dokter (heb ik sinds een jaar of 2 maar vroeger nooit!!!) Hartkloppingen steken in borst, pijn bij middenrif kortom algehele malaise. Bloeddruk goed, hartfilmpje bij huisarts goed ( ik blij maar later denk ik weer jaaa maar dat is een moment opname) bloedonderzoek was allemaal goed. Moet er wel bij vermelden dat ik in corona tijd die maand heel erg veel stress heb gehad. Dus conclusie stress. Maar ben nu bijna half jaar verder en voel me nog steeds niet altijd goed. Heb oxazepam gekregen en ben nu 1 week aan het afbouwen met afkickverschijnselen. Maar ik probeer door te zetten. Mijn dochter zegt dat ik beter een verwijskaart voor onderzoek evt hart en maag kan vragen aan de huisarts. Maar ik durf niet. Snap niet hoe het zover is gekomen met mij........

Liefs en heel veel sterkte. Ik leef met je mee.... Over ziektes die ik liever niet opschrijf.... 💚

Dag Marga, dag allen.

Lang niet meer op deze site geweest.
Het is weer zover.
Ongelooflijk hoe vaak ik mij weeg, afvallen is een ziekte die ik liever niet opschrijf.
Darm problemen, vaak naar het toilet.
Ik word moe van mijzelf en zit weer aan de parexetine.

Hoe gaat het met jullie.

Ik heb dit ook, ik zit tot nu toe elke nacht op mijn Fitbit mijn lage hartslag in de gaten te houden. Ik ben bang dat die zo laag is dat ik een hartstilstand krijg. Hij is normaal 75 nu 60 normaal gaat mijn hart abnormaal snel nu langzaam en ik denk meteen mijn hart is te zwak word er gek van

Dag S,
Wat heftig dat je dit moet meemaken. En het is heel begrijpelijk dat je bang bent om je kids alleen te moeten achter laten.
Ik hoop dat je betere tijden gaat leren kennen. Ik ben zelf ook moeder en sindsdien is mijn hypochondrie sterk verergert. Ook denk ik altijd aan deze negatieve gedachten. Maar ik heb wel een man en dat stelt mij gerust.
Misschien helpt het voor jezelf om wel alvast dingen vast te leggen voor later. Bijvoorbeeld waar zijn jouw kids graag?
Het geeft je misschien iets meer houvast.
Daarnaast ga ik zelf starten met exposere. Maar soms kan EMDR of cognitieve gedragstherapie ook helpend zijn. Ik wil je dat wel adviseren.
Daarnaast doet wandelen ook echt heel goed.
Veel sterkte met de negatieve gedachten. Hopelijk wordt je ze een keer de baas!!
Liefs, Mel

En ik dacht nog later :
Corona kan hele rare dingen doen met je zenuwstelsel en spieren. Zelfs na een lange tijd nog.

Dit is zooooo herkenbaar. Ik zit alleen nog in die fase dat ik niet naar de huisarts durf...

Sterkte!

Wat herkenbaar!!!

Zo ontzettend herkenbaar. Mijn vader was ook altijd angstig. En ben angstig en beschermd opgevoef. Daar pluk ik nu de wrange vruchten van. Sterkte!

zo herkenbaar! Het beheerst je hele leven. Ik word er zo moe van. Mijn vader was ook een angstige man en ik ben ook zo opgevoed. Niet zozeer met ziektes. Maar wel dat de lift eng is en vliegen in een vliegtuig etc. Hij bedoelde het goed maar door zijn super bezorgdheid ben ik voor heel veel dingen bang. Het ene pijntje is nog niet weg of het andere is er.

zo herkenbaar! Het beheerst je hele leven. Ik word er zo moe van
Ik ga ook elke maand op controle bij de huisarts.
Elk jaar word mijn bloed onderzocht en dan de keren dat ik mezelf helemaal gek maak met de gedachtes dat ik helemaal vol met …… zit en niet heel
lang meer heb.
Word er zo gek van, heb al behandelingen hiervoor gehad en het is al beter maar weet dat ik er nooit helemaal af zou komen.
En ben dan zoooo blij om herkenbare verhalen te lezen.
Op een of andere manier geeft me dat toch wel een beetje rust.

Ik herken je verhaal. Je leeft maar eigenlijk ben je al...

Ik herken de angst bij mezelf. Wat mij soms helpt is soms, het komt zo als het komt. Probeer je gedachten in pos dingen te stoppen. Ga wandelen en als je de paniek op voelt komen ga onder de douche en laat je ontspannen door de het stromend warm water. Het zijn de kleine dingen die het doen.

Ook ik herken me in dit nare gevoel, het neemt de controle over je. Het engiste wat je kunt doen is het gevecht aangaan met je "inner demons""

Knap dat je naar de huisarts gaat, ik heb hypogondrie en durf dus niet naar de huisarts voor alles omdat ik bang ben voor de uitslagen. Al met al weten we zelf meestal dondersgoed dat het in ons hoofd zit en daarmee je lichaam meespeelt.
Erg slopend allemaal

Sterkte veer in deze moeilijke tijd

Al sinds mijn jeugd een hypochonder, opgeblazen buik, het eten blijft hangen in mijn keel. Ik ben erg bang voor kanker, ga vaak naar huisarts. Op dit moment ben ik weer heel erg angstig...

Richt,

Dit is zo herkenbaar!! Met name het gevoel alsof mijn eten niet zakt. Verder heb ik ook last van enorme misselijkheid, boeren, opgeblazen gevoel, lusteloos.
Als hypochonder vraag ik me af of deze klachten door een lichamelijke aandoening komen of door mijn angststoornis.
Wie herkent deze klachten?

Ik loop nu 2 jaar met een ziekteangststoornis. Dit is ontstaan na de geboorte van onze 1e dochter. Kom er gewoon niet van af lijkt het wel. Ben onder behandeling van een psycholoog en gebruik anti depressiva

Zo herkenbaar!

Heel herkenbaar , ik slik wel AD en dat helpt wel . Het zorgt er iets minder voor dat je blijft malen en dat je gedachtes minder in cirkels blijven gaan , maar het is geen wondermiddel . Het blijft ( in ieder geval bij mij ) altijd aanwezig . Ik heb 6’goede jaren gehad met heel enkele keer en moment van angst maar nu zit ik er weer vol in , sta ook aan het begin van de overgang en dan worden de angsten ook weer versterkt . Dus ik gebruik ook diazepam, het is vergelijkbaar met oxazepam alleen blijft het langer in de bloed zitten dus je krijgt naar mijn idee niet elke keer van die kortstondige rustmomenten , maar het bouwt een beetje een laagje op . Naast natuurlijk nog steeds hard aan jezelf werken ….

Hi , heel herkenbaar en wat je zegt het is ook eenzaam , je zit zo in je eigen wereld met je angsten en ik moest wel om je verhaal lachen. Want ook ik weet het altijd beter en focus op de dingen die eigenlijk niet gezegd worden of tussen neus en lippen door en dan ga je daar later weer over maken . Het is inderdaad dat we geen vertrouwen in ons lichaam hebben terwijl het eigenlijk enorm knap in elkaar zit . Ook gaan we als hypochonders meteen uit van het ergste terwijl gewone kwalen geen optie zijn . Het is al met al ontzettend vermoeiend !

Ik begrijp dat je het plotseling van dichtbij mee hebt gemaakt. Maar jij bent een andere persoon en een gezond lichaam. Als je onzeker bent over je lichaam, dat je een dodelijke ziekte hebt, ga na je huisarts en bespreek het met hem (haar). De huisarts kan je eventueel onderzoeken en geruststelling. Vertel je huisarts over je angsten en je stress en doodsangst. Blijf er niet alleen mee rond lopen, het verpest zoveel mooie dingen in je leven en kost verloren energie. Ik heb zelf ook Hypochondrie en als ik weer zo paniek aanval krijg over dodelijk ziektes ga ik na de huisarts. Schaam je er niet voor om heen te gaan de huisarts is er voor jou. Vertel het aan een goede vriend of vriendin, vraag of je haar of hem mag bellen als je je zorgen maakt. Kijk voor jezelf wat triggers zijn van je gedachten, soms is dat een tv programma of mensen die over ziektes praten. Probeer dat te vermijden. Ik hoop dat ik je iets heb kunnen helpen, je staat niet alleen. Er zijn meer die het hebben. Sterkte.

Als ik dat ga doen ben ik zo blut :p

Grappig dat ik dit nu lees. Ik heb al sinds de puberteit donkere kringen onder mijn ogen. Als ik moe ben zijn ze donkerder. Je moet er niet op googlen want het kan dan van alles weer zijn. Laatst stond ik op een foto en schrok van m'n donkere kringen, meteen foto's bekeken van jaren terug. Op de 1 zag je bijna niks. Op de andere duidelijk wel. Ik heb t voor een groot deel kunnen laten gaan. De meest logische reden is dat dit nou eenmaal bij je hoort. De huid daar is dun ,de ene dag zal t er anders uitzien als de andere dag.

Hoii ik herken dit heel erg heb dit bijna elke avond dat ik niet kan slapen omdat ik denk dat ik niet meer wakker word

Wat zijn jouw rituelen om in slaap te vallen. Het is nu 0230 en telkens als ik lig schiet ik weer overeind met angst

Hoi Ron,

Tien ik angstaanvallen had in het begin ( alweer 15 jaar geleden ) was ik bang om een hartaanval te krijgen en niet meer wakker te worden. Ik bleef nachten wakker en viel overdag zittend in slaap. Ik ging dan snachts m'n huis schoonmaken want wilde in een opgeruimd huis gevonden worden als ik dood ging. Wat mij heeft geholpen hier vanaf te komen is accepteren dat je jezelf niet kunt helpen als er wel wat gebeurd. Ook al ben je wakker. Ik heb mezelf gedwongen te denken: laat maar komen en we zien het wel. Het gaf me rust en na een tijdje dacht ik er niet eens meer aan. De klachten van hartkloppingen en ademhaling verdwenen toen ook. Zo ben ik er jaren vanaf geweest.
Het klinkt zo simpel maar het is super moeilijk, ik heb nu ook een terugval waar ik uit probeer te komen. Ik weet dat het kan.

Ik ben nu 36 maar had op jouw leeftijd ook net een kindje gekregen en had toen veel angstklachten. Dus ik herken me in je verhaal. Op een gegeven moment was ik er zo zat van dat ik dacht laat het maar komen die hartaanval. Ik sliep amper nog uit angst niet meer wakker te worden. Heel gek, maar toen stopte het....een aantal jaren lang geen last gehad. Ik had nog wel regelmatig de gedachtes maar de angst bleef weg. Nu heb ik er alweer een aantal jaar last van, mijn grootste angst zijn nu kankers, met name longkanker. Ik probeer heel hard dezelfde mindset weer te krijgen maar dat lukt op dit moment nog niet.

Ik snap jouw gevoel helemaal. Ik ga er hulp voor krijgen want heb precies hetzelfde. Tegelijkertijd berust ik mij in het feit dat ik zo bewust ben van elk pijntje of afwijkend gevoel omdat ik met een paniek stoornis kamp. Dus ik zeg tegen mezelf; hier komt weer een paniek moment, laat het gebeuren. Dan ga ik maar out. En als ik niet out ga leer ik alleen maar dat paniek niet zo erg is. Wel vervelend; maar niet erg.

Ik ken dit persie goed. Ik heb inderdaad ook en paniekaanval gehad waardoor is ook hyperventilatie bijgekomen. Vanaf toe elke keer als ik mij goed voelde was niet zo veel aan de hand,maar elek keer als ik mij niet goed voelde,ergens pijn of iets anders denk ik er direct over,wat was het,waarom was het,het is misschien geen hartaanval. Ik heb door spanning veel last van nek en borst waardoor denk ik veel aan hartaanval. Ergens weet ik dat het allemaal tussen die oren zit maar het is best moeilijk om er vanaf te komen. Ik kan jou zeggen dat sport help mij wel vergeten soms,maar ik denk dat je moet gewoon loslaten en zeggen tegen jezelf ook,ik kan het niet veranderen dus als er iets moet gebeuren dan gebeurt het sowieso. Dus bang zijn help je sowieso niet,misschien is beter dat we gewoon zeggen tegen zichzelf wat komt dat komt ik kan het sowieso niet tegen houden,ik geloof dat het beter is.

Dank je wel, na 16 jaar therapie in en therapie uit en talloze medicatie waarvan niets werkt, had ik dit ook al bedacht maar dat iemand het voor me opschrijft kan ik hoe gebruiken!

Meisjes ik ben ook altijd bang voor alles. Wat helpt is om te bedenken hoe groot de kans zou zijn voor jullie om wat te hebben. Heel heel klein. Je hebt een cirkel met nare ziekte die voorkomen die wordt onder verdeeld in soorten. Daarna in leeftijden en daarna in kansen om het te krijgen. En dan nog in kans om dood aan te gaan. Ik garandeer dat de kans heel klein is. Dus geniet van het leven !

Medicie kunnen al zoveel tegenwoordig
Jullie vallen amper ik een risico groep
Wel wil ik meegeven rook niet dat Helpt niet tegen angsten maat ook al doe je het wel ben je nog niet dood

en Google niet!!!!

Oh ja je hebt nog de verdeling van man en vrouw in de cirkel met ziekte

Ik herken de angst voor douchen heel erg! Ik ben ook altijd bang om iets te ontdekken. Ik ben zelfs bang om te voelen, dus dan voel ik heel snel iets per ongeluk en dan durf ik niet meer te voelen. Fijn om te lezen dat we niet alleen zijn

Jaa alles wat je vertelt herken ik mijzelf in!!! Echt. En hoe was de uitslag?? Ik hoop dat alles beter gaat.
Ik zit momenteel in ook zo een erge periode

Het gaat beter. Uitslag was niets natuurlijk. Daarna een tijdje gelooft dat ik ms zou hebben. Ik heb nu gepaste medicatie die goed helpt gelukkig. Sertreline is daarom zeker een goede keuze als de psychiater het aanbiedt.

Super bedankt ik heb me rot gelachen. ( ondanks het natuurlijk heel triest is!)

Wat is een zes minuten dagboek, wat doe je daarmee?

Hoi Sjoerd,
Voor mij is dit heel herkenbaar,overal pijn en schouders keel darmen hoofdpijn minder scherp zien. Dat minder scherp zien kan aan de mobile beeldscherm liggen. Te lang elkaar turen. Probeer minder lang achter de computer of telefoon te zitten. Wat ook nog kan helpen is er. Computer bril.
Gr.Tina

Hey Sjoerd,

Wat onwijs vervelend man.. en waarschijnlijk erg vermoeiend dat je geen antwoorden lijkt te krijgen op de vraag wat er ‘mis’ voelt in jouw lichaam.
Las je verhaal en herkende me er deels in. Compleet ander verhaal vanuit mij kant. Ik loop al jaren met hypochondrie, maar is de afgelopen 2 jaar echt heel erg geworden. Bij mij uit het zich altijd in een bepaalde plek waar ik last krijg (laatste 2 jaar is dat mijn keel) en de angst dat ik op die plek kanker zou hebben. Ik heb ook allerlei onderzoeken gehad, ben 28, altijd erg gezond en verder nooit echt ziek en artsen kunnen ook niks vinden.
Ik heb door die angst echt hele heftige stress en daarmee angstaanvallen gekregen. Dat heb in sinds een half jaar door goede hulp weer vrij goed onder controle.

Wat ik graag mee wil geven aan je is dat de klachten die je beschrijft (slecht zien, spierpijn bij schouderbladen, brok in de keel) echt 100% uitingen van je lichaam van de stress zijn.
Ik heb ook die klachten, en nog meer, gehad / sommige nog steeds in hele heftige mate. Ik was altijd bang dat dat kwam omdat ik ziek was of er iets met mijn hart was o.i.d. maar dat is echt uiting van stress. Stress heeft zo veel fysieke en mentale invloed op je, onderschat dat niet.
Ik kan me heel goed voorstellen als je in zo’n molen van onderzoeken en stress zit dat je daar klachten door krijgt.

Ik heb echt een tijd heel diep gezeten door die dingen, maar door de juiste hulp echt weer deels de oude ben. Bespreek het met je huisarts. Probeer iets te vinden waardoor je je lichaam en geest kan ontspannen (ik weet dat dat veel makkeijker gezegd dan gedaan is). Sporten / bewegen is altijd echt een hele goede + goed slapen en eten zijn echt basis dingen voor meer rust in je lijf. Probeer jezelf niet gek te maken en vooral niet te googlen op symptomen. (ik kreeg door het googlen meer stress. Je leest de ergste dingen over symptomen en door die stress gaat je lichaam
daar ook weer fysiek op reageren)

Hopelijk voel je je snel wat beter en als je behoefte hebt om nog een keer te babbelen kan dat altijd.

Groetjes,
Marc

“De centrale vraag die ik me constant stel is:
Voel ik iets, omdat ik er telkens aan denk? Of denk ik iets, omdat ik het telkens voel?”

Ik denk beide: je voelt iets omdat je er constant aan denkt en je denkt het omdat je van alles voelt. Een negatieve vicieuze cirkel die ik herken en zelf ook niet weet te doorbreken.

Fijn te lezen dat je ondanks de negatieve gedachten toch zo positief kunt zijn. Hoe is het gegaan bij de psycholoog?

Hallo allemaal,

Ik ben een vrouw van 27, al 6 jaar lang heb ik last van hypochondrie..
Sommige periodes erger dan de andere. Op dit moment is het weer ondraaglijk en merk ik dat ik niet goed kan functioneren omdat ik continu bezig ben met wat ik voel in mijn lichaam! Rechts in mijn hoofd voel ik een doffe pijn, ben hier al mee naar de dokter geweest, er zijn wat testen gedaan en alles is goed! Toch maak ik me hier 24 uur per dag druk om, slaap niet in de nacht, alleen maar paniek aanvallen. Nu is het mijn hoofd morgen kan het weer een andere pijn zijn waar ik mij druk om maak. Ik ben doorverwezen naar de GGZ maar ivm een wachtlijst duurt het erg lang voordat ik een intake gesprek heb. Ik wilde mijn verhaal gewoon even kwijt en het is voor mijzelf toch wel fijn om te lezen dat ik niet de “enige” ben die dit probleem heeft.. geeft enigszins wat troost!

Ook ik heb last van hypochondrie.
Maagpijn misselijk zuurbranden diarree.
Denk het ergste .wie helpt mij.

Bij mij speelt het ook erg in vlagen op. Maar vooral de laatste 2 jaar heel erg. Als kind mijn vader verloren. Daardoor ben ik altijd erg alert en verantwoordelijk geweest. Geen echte puber streken gehad ook.

Daarna ging het heel lang goed. Ik ben inmiddels moeder en nu merk ik weer dat ik last heb van verantwoordelijk zijn, alert zijn. En helaas ook op ziektes. Tijdens 1 van mijn bevallingen is het mis gegaan medisch ( door een artsenfout) en ben ik op het IC beland. Dat was kantje boord.

Als moeder van 4 jonge kinderen pak ik ook alle virussen op. Überhaupt vermoeid. Maar de laatste 2 jaar gaat het echt niet lekker. Behalve geregeld ziek ook een long instelling en Corona achter de rug en daarnaast veel psychisch leed. Een vriend overleed aan kanker, een collega verloor haar kind bij een ongeluk. En ik maar malen, angsten hebben. Het is afschuwelijk. Van alle stress kreeg ik gordelroos op mijn borst. Voor de zekerheid moest ik ook een mammografie maken van de huisarts. Dat is nu 2 maanden geleden en het blijft maar malen; hebben ze wel goed gekeken? Waarom heb ik nog pijn? ‘S nachts heb ik paniek aanvallen.

En elke dag neem ik me voor boven mijn angsten te gaan staan, de uitvoer is er alleen niet naar

Wat is jouw verhaal herkenbaar! Bij mij verplaatst de angst zich ook voortdurend naar andere plekken in mijn lichaam. En als een domter ergens een opmerking overmaakt, dan gebeurt dat ook daara bij mij (zoals afvallen, nachtzweten). Wat is hypochondrie toch een lastige aandoening. Ik wens je veel sterkte!

Hallo
Zo herkenbaar
Ik denk nu dus naar een maag onderzoek dat ik een bloeding heb wat ze niet weten
Omdat ik een lage bloeddruk heb en wat gedesoriënteerd ben
Niet gek na bijna week amper slapen
Gisteren was het ook nog mijn hart ik ben deze week al 3 x opgenomen
En blijk niks te hebben
En dan denk ik miss was het er toen nog niet wat als dit of dat
Heel dag ben ik mijn klachten op aan zoeken en overtuig dat ik dood ga
Ik loop ook constant met bloeddrukverlagend wat me nog gekker maakt
Ging tijd goed ben nu terug bij af het vreet aan mij
Ik zie wat ik me kinderen en man aandoe maar kan mezelf niet stoppen
Ik zal graag met iemand erover willen praten
Ben bang dat ik zo word opgenomen gek word etc
Ik wil mezelf terug

Waarom zou je niet na de huisarts kunnen? Jij kunt zeker na de huisarts, hij of zij is er voor jou. Je ka gewoon heen bellen en vragen voor een gesprek daar is niets raars aan. De assistent hoef je niets uit te leggen als jij dat niet wilt. Zij is namelijk geen huisarts. En dan vertel je jou angsten en je gevoel,ds huisarts kan jou misschien even gerust stellen door even te kijken na jou (kwaal). En hulp voor jou zoeken. Je bent niet gek alleen onzeker. Zo als ieder op deze site.
Sterkte meid. Kies voor jezelf en zoek hulp.

Stress kan heel veel lichamelijke klachten geven, nekpijn last van je darmen, schouders hals, dove vingers en handen, trillingen, slecht zicht, hart kloppen, pijn op je borstbeen, oorsuizen, pijn in je rug, slecht slapen, afvallen, pijn in de kaken door te gespannen te zijn, keelpijn, hoge bloeddruk. Zo zie je dat stress heel veel met je lichaam doet. Ik spreek uit ervaring al 18 jaar. Wat ik je kan aanraden is als je weer een paniek aanval krijgt van hypochondrie om te gaan douchen en probeer je angst weg te spoelen ook als het in de nacht is. Je bent niet alleen in je angst en paniek. Je bent hebt schijnbaar een sterk lichaam want al die ziektes waar je bang voor bent en mee na de huisarts bent geweest heb je dus niet. Dat was dus ook inbeelding. Probeer het even los te laten die angst. Kijk na de mensen die echt ziek zijn en probeer dan te denken zo erg heb ik het niet. Ik weet het is gemakkelijk gezegd dan gedaan maar soms helpt het.
Nou meid je staat niet alleen. Aan het einde van ons leven zeggen de hypochonder ( had ik toch gelijk). Sterkte

Dit is voor mij heel herkenbaar, ik val in de maanden november en december +- 10 kilo af, pure angst om het niet te halen het nieuwe jaar. Verjaardagen van mezelf mijn man en onze zoon zijn een dram,(als ik het maar haal). Straks ga ik dood of wordt ik ernstig ziek. Neem de rust in probleem afleiding te zoeken dat (kan) helpen. Lotgenoot

Hoi Elaine,

Vraag me dit ook vaak af. We graven soms in het verleden met psychologe. Bij mij was mijn moeder heel overbezorgd zelfs nu nog. Kan ook erfelijk zijn of traumatische gebeurtenis. Dokters zeggen dat we een bepaalde stof tekort hebben in de hersenen. Sommigen zeggen dat het uit de darmen komt, teveel theorieën die voor ieder anders is.

Groetjes

Hoi Elaine,
Er komt wel een stuk erfelijkheid bij kijken. Net als Stijn heeft mijn moeder het ook en is deze ook altijd overbezorgd. Net als haar moeder, mijn oma. Nu maar hopen dat ik het niet door geef aan mijn kinderen😂.

Dank voor jullie reactie, en ja mijn oma en ader hadden het ook.

Hoi Elaine,
Ik ben opgevoed in een fijne en veilige omgeving maar ben toch hypochonder. Het heeft ook met de aard van het beestje te maken zei mijn therapeut.

Ik kan je uit ervaring vertellen dat je gewoon na de huisarts kan gaan. Vertel je huisarts dat je het vervelend vindt en dat je je opgelaten voelt om steeds weer te komen met je angst voor ziektes. Als het een goede huisarts is zou hij zij je gerust stellen, en zeggen dat jij je niet aanstelt en je altijd welkom bent. Ik spreek jammer genoeg uit ervaring. Vertel je angst.

Wat was het als ik vragen mag? Zelfde klacht en daarbij nog 1000 andere klachten.

Helaas geen goede raad maar wel herkenning. Ik word gek van mezelf. Ik heb het voornamelijk met mijn moedervlekken (die er al mijn hele leven zitten) ineens zie je van alles op tv… ga ik zitten googlen of mijn moedervlekken misschien wel melanoom zijn enz. Het is te idioot.
Mijn moeder heeft borstkanker gehad, gelukkig goed hersteld en inmiddels 10 jaar verder, mijn opa bleek geen diabetes te hebben maar alvleesklierkanker en was binnen een paar maanden overleden. Zo kan ik nu dus denken, straks krijgt mijn vader dat ook.. die heeft ook diabetes ( is te zwaar) enz enz.
Ik denk wel eens… mens, leef je leven als het zo is dan overkomt het je” maar het lukt me gewoon niet.
Naar een huisarts durf ik bijvoorbeeld niet met mijn moedervlekken want wat nou als…
Maar ondertussen is Google roodgloeiend van het opzoeken.
Brrr…..

Hoi Kimberley,
Je bent ontzettend goed bezig. Meditatie, mindfullness, veel sporten en gezond eten heeft er voor mij ook gezorgd dat ik 80% van de klachten kwijt ben. Ik ben nog zoekende naar die laatste 20%. Heel veel sterkte met de onderzoeken.
Groetjes

Hallo Lieke,

Herkenbaar hoor! angst en paniek in golven... Ik mag over een week naar de KNO... zit al weken in de totale angst en ben paniekerig. In een maand tijd twee keer keelpijn gehad, en toen ging ik (sukkel) letterlijk met mijn vinger voelen in mijn keel. Voelde ik een hele rare bult, harde verdikking en sloeg de angst mij om het hart. Niet meer weggegaan. De bult ook niet. Gelukkig een begripvolle HA. Die heeft al wel 4 keer gekeken in mijn keel maar maakt zich geen zorgen. Voor de zekerheid naar de KNO. Wat duurt het dan toch allemaal lang voordat je daar terecht kan, en wat steekt de angst dan weer ineens de kop op. En blijft. Ik heb nu ook een vreselijke 'brok in de keel', veel slijm, maar tegelijkertijd een droge mond.

Heb je de CT scan inmiddels gehad? (ik kan niet zien wanneer de berichten worden gepost). En hoe voel je je nu?

Wauw dat van die moedervlekken herken ik zo erg! Ik heb er best veel op mijn rug / nek en heb sinds een klein half jaar enorme angst voor melanoom gekregen. Ik kijk bijna dagelijks naar mijn rug zelfs met een zaklamp om de kleur goed te kunnen zien.
Hoe gek is dat dan…. Ik weet dat ze er al jaren zitten.
Ik denk dat het bij mij komt doordat mijn moeder hele grote soort van uitgesmeerde zwarte heeft. Zij heeft echter de insteek “ het zit er al jaren, gewoon niet aan denken, doet toch geen zeer” en ik denk…. “ och mam als het maar geen kanker is. Nou komt dat ook omdat mijn moeder 12 jaar geleden borstkanker heeft gehad.
Ook daarin ben ik nogal gefocust, elke keer voel ik weer.
Word gek van mezelf en kan het niet loslaten

Het is heel herkenbaar deze angst, ik zou gewoon naar de dokter gaan als je voor dit symptoom nog niet bent geweest het zou je kunnen helpen.

Ook ik zou van het ergste uitgaan. Maar inderdaad als deze knobbel er fysiek echt zit zo ik toch naar de dokter gaan en ook benoemen dat het er al 8 maanden zit maar je bang bent voor de uitkomst.

Ik zou toch naar de huisarts gaan. Ik heb ook eens een knobbel in de oksel gehad die flink zeer deed en mij ook beperkte in de bewegingen… het bleek bij mij een ontstoken talgklier / haarzakje te zijn. Er werd een sneetje gemaakt om de troep eruit te laten en dat was al meteen een bevrijding. Het hoeft niet iets ergs te zijn. Sterkte

Ik herken het.
Vind het zelfs, lastig om deze verhalen te lezen.

Er zit veel bij, wat mijn brein weer voer geeft om in paniek te raken.
MIjn moeder weet hoe ik mij voel.
Schaam me om het te delen met anderen.

Heel herkenbaar om bang te zijn voor verschillende dingen heb er zelf ook veel last van, ik zou toch met iemand gaan praten erover. Zelf is het heel moeilijk om op te lossen lukt bij mij ook niet heb je veel last van de angst?

Het komt en het gaat met vlagen.
Wanneer ik bijv. Een opmerking krijg met “jij hebt ook veel moedervlekken” wanneer ik bijv mijn haar omhoog heb op me werk, dan is ineens het gevoelens maar 10 keer kijken voor de spiegel naar mijn rug en nek. Mijn moedervlekken zien er nog altijd hetzelfde uit maar Google of zelfs Facebook maakt me dan helemaal gek met het check je vlekje bijv.
Dan troost ik me even met de gedachten dat er heel veel mensen zijn met veel moedervlekken en dan gaat het soms over soms ook niet.
Nu mag ik bijvoorbeeld van mezelf niet meer kijken een maand lang.
Toch kan ik het dan niet laten om het slinks op te noemen aan bijv mijn ouders. Mijn vader zegt dan “ o ik heb hier (buik) 2 plekjes en die hou ik ook zelf in de gaten” mijn moeder zegt “ ik hou me er niet mee bezig” nou dan is de eror er weer.
Net zoals wanneer mijn moeder weer voor een controle foto moet van haar borst, dit jaar voor het eerst weer na 10 jaar om de 2. Jaar…. Compleet in paniek want wat nou als….
En me vader met zijn suiker…. Wat nou als hij net als mijn opa alvleesklierkanker krijgt.
Ik weet van mezelf dat het slechte gedachten zijn omdat als je het krijgt het er al is…. Maar toch kan ik het op de een of andere manier niet los laten.
Voor mezelf kan ik nog denken “ dan maar dood” voor anderen maak ik me dan meer zorgen.
Zucht. Ineens lijkt alles wel in het teken van K te staan.
Het is eigenlijk extreem geworden na het overlijden van Marc de Hond…. Dan keek ik toch naar die docu en dan bedrukt het me.