Hypochondrie - forum lotgenoten

Helemaal goed Adri, zoals je weet ben ik vd partij. Is 14u een goede tijd? Groet, Sjelleke

prima

Toevallig precies hetzelfde! Ik val in slaap en word dan regelmatig na een paar uur wakker met zweet in nek, oksels en borst. Niet dusdanig dat ik een schoon shirt aan moet. Hier ook stress en een onrustig gevoel. Heb schildklier na laten kijken en er zijn gelijk ook andere dingen meegep(r)ikt, allemaal normaal.
En inderdaad ook eens gehoord dat het een symptoom kan zijn ... zit dan gelijk in mijn hoofd, erg vervelend. Hypochondrie kan echt een boel verpesten!

Heb ik ook een tijd gehad, werd wakker alsof ik in een zwembad lag. Maar dit was ook ineens weg. Ik ben bekend met paniek aanvallen.

Hoi Richard, ja, die behoefte heb ik ook!
Zit in midden-oost-nederland. Zie niks aangeboden op internet (al gezocht) in deze regio. Zouden er meer mensen zijn? Welke regio zit jij? Groet, Sjelleke

Ik heb ook die behoefte zou het heel fijn vinden ik woon in Haarlem groetjes charissa

Dag Richard, ik zou dat ook fijn vinden! Ik woon regio Rotterdam

Wat een leuke reacties. Ik kom ook uit de omgeving Rotterdam, maar heb er geen probleem mee om eventueel een stukje te reizen. Is het een idee om eerst een whatsapp groepje te starten om wat van gedachten te wisselen?

Voor regio Rdam en NoordHolland kan ik voor jullie wel iets vinden als je googelt: adfstichting en lotgenotencontact. En dan klikken op de activiteiten.
Misschien kunnen jullie er iets mee? Groet!

Maar….voor mij is bovenstaande te ver. Zijn er mensen die bijv in den bosch zouden willen/kunnen afspreken?

Ik zou ook graag met mensen in contact willen komen die last hebben van kanker fobie

Ik ook!

Is het een idee om met elkaar te mailen? Lijkt me fijn om ervaringen uit te wisselen.

ja dat lijkt me fijn, want ik kan mijn angst soms maar moeilijk handelen. En hoe lief vrienden/vriendinnen ook zijn, ze begrijpen niet wat er in me omgaat; altijd bang voor kanker, voor de onheilspellendheid van mijn lijf en dus van het leven.
Maar je emailadres op deze site zetten, is ook niet zo handig.
We zouden kunnen afspreken ergens bij een station, bijv Den Bosch op een zondagmiddag (ik zeg maar wat) . En dan afhankelijk van hoeveel er zijn en waar behoefte aan is, een drinkgelegenheid zoeken, of een wandeling maken. Bijv zondagmiddag 5 januari 14.00u.
Charissa, Lindy, Richard, Carmen, Merve, Peter: wie van jullie voelt daar wat voor?

Maar ook anderen die dit lezen natuurlijk!
Gewoon eens samenkomen met lotgenoten…die als geen ander weten hoe deze angst je leven soms (of vaak) kan beheersen.
5 januari 14u op station Den Bosch, centrumkant.
Ik ben herkenbaar aan feloranje rugzak.
Ik zal er zijn!
Groet! Sjelleke

Dag Sjelleke en anderen, een fysieke ontmoeting is voor mij (nog) een stapje te ver. Ik zou graag eerst eens mailen met lotgenoten en weet wel een manier om met elkaar in contact te komen zonder hier e-mailadressen uit te wisselen. Op meetmyfear (mag geen directe link plaatsen) kun je een account aanmaken en dan in contact komen met anderen. Eigenlijk is het een soort mini facebook. Je kunt dan met iemand anders berichten uitwisselen zonder dat anderen dit kunnen inzien. Ik heb deze week een account aangemaakt en je zou een bericht kunnen sturen aan Peter (67). Lijkt mij fijn om zoals Sjelleke schrijft te delen hoe het is om met deze constante dreiging te leven.

Hoi hoi, als verder niemand reageert op het voorstel om elkaar 5 januari te treffen, laat ik het overgaan. Anders sta ik daar maar ;-). Groet, Sjelleke

Hai Sjelleke, ik vind 5 januari een goed idee.

Ik sluit me aan.

Daar ging iets fout. Ik wilde zeggen ik sluit me aan bij 5 januari. Zonder tegenbericht ga ik ervan uit dat iedereen die zegt dat hij/zij komt er ook is want ik kom liever niet voor niks.
Ik heb sinds september 2010 last van hypochondrie. In de loop der jaren veel therapie vormen gehad, groepstherapie maar ook 1-op1 sessies bij verschillende behandelaars. Behalve de medicatie had dit geen effect. Ik voelde mij alleen want in de gemixte groepen waren er geen mensen met hypochondrie.
5 jaar geleden ik op zoek gegaan naar lotgenoten om een soort van contactgroep op te zetten want dat zag en zie ik nog als enige helpende optie. Bij tig van instellingen een oproep opgehangen, professionals in de GGZ benaderd om te helpen verspreiden, en op fora gepubliceerd zoals de ADF stichting. Ik kreeg vrijwel geen reacties, behalve een paar mensen die het niet aandurfde.
Dus ben verheugd deze site en oproep te zien. Graag bevestiging van de degene die gaan zou ik wel fijn vinden! Groeten

Hoi Adri, het spijt me, ik lees dit nu pas, had eerder moeten kijken. Had de 30e smrgns nog gekeken en zag niks. Heb het toen losgelaten, niet verwachtend dat er nieuwe namen zouden opdoemen. Dus excuus. Niettemin lijkt het me goed toch nog eens met meerdere mensen elkaar te treffen. Ik sta open voor suggesties. Wat goed dat je er al eerder werk van hebt gemaakt. Ik heb dit ook overwogen maar het leek me zo’n enorme onderneming. Peter (ook in dit draadje) stelde meet my fear voor. Ik sta daar nu ook op. Misschien voor verdere communicatie mbt het organiseren van iets, makkelijker. Kijk maar, ik heb geen haast. Groet, Sjelleke

Ja als is het maar een WhatsApp groep waar je even je angst kan sturen als het niet gaat. Ik woon in regio Zwolle is dat is best ver en heb sociale en rijd/reis angst.

Kijk op Meetmyfear, dat is echt een handige site om (op veiligere manier) met anderen (ook in je buurt) in contact te komen.

@Adri: ik vind het nog steeds een goed idee om met meerderen bij elkaar te komen (was vorige keer dus te laat met kijken) en sta nog open voor een voorstel.

Ik ben wel voor een WhatsApp groep eerlijk gezegd. Anderen ook?

WhatsApp groep prima idee. Wie neemt het initiatief?

Hoi Sjelleke en anderen. Jammer van Den Bosch maar geen persoon overboord. Ik heb me ook aangemeld bij die andere site Meetmyfear. Ik vind het wel verwarrend dat er zoveel van die sites zijn. Waarin verschilt Meatmyfear, adfstichting , lotgenotencontact, van deze site vraag ik me af. Weet niet of het nou bevoordelijk is dat iedereen verspreid zit over verschillende sites. Ik merk igg op dat er verschillende behoeftes zijn; de een wil liever contact via Whatsapp, de ander wil afspreken. Ikzelf vind beide prima, maar heb in eerste instantie liever 'live' contact, dwz ergens afspreken. Vandaar uit kunnen we nummers uitwisselen enz. Ik vind het nogal wat om mijn 06nr op internet ze zetten. Daarnaast ben ik op zoek naar een duurzame oplossing voor mijn probleem, namelijk hopelijk door tips en ervaringen van anderen te leren van anderen. En het zo hanteerbaarder te maken. Daarin zie ik Whatsapp dan als een tool om af te spreken en niet zozeer als middel op zich. Ik ben niet op zoek naar geruststelling bij angst oid. Dat vind ik namelijk geen duurzame oplossing. Dus ik wil graag bijeenkomen met mensen die periodiek willen afspreken om elkaar te ondersteunen maar vooral dus van elkaar te leren, dus duurzame verbetering van hun situatie willen. Dus wat mij betreft proberen 'we' een nieuwe afspraak te plannen, een beetje centraal in NL lijkt me handig. Ik zal dit bericht ook op de andere site, meetmyfear plaatsen. Komend weekend 25/26-1 of 1-2 of 8/9-2. Den Bosch/Utrecht CS. Wie kan en wil?

Hoi Adri, het nadeel van deze site is dat je geen mailadres of telefoonnr veilig kunt uitwisselen. Op meetmyfear kan dat wel door persoonlijk contact te maken met iemand. Je hebt mij al gevonden op die site, wellicht lukt dat ook met anderen. Op die site kun je echter niet zo’n algemene oproep plaatsen zoals je hierboven doet, dus daar heb je dit weer voor nodig.
Ik zou zondagmiddag 2 febr of zaterdagmiddag 8 febr kunnen op station den bosch. Misschien zijn er meer mensen die willen treffen? Groet, Sjelleke

Dan wachten we nog even af op meer reacties. Ik kan igg 8 februari ook. Misschien dat ik deze oproep hier beter als nieuwe post kan plaatsen want nu ziet ie verstopt onder een topic. Ik kan helaas mijn profiel niet voltooien op die andere site door een technische fout, daardoor kan ik zelf niet gevonden worden :( Hopelijk kan de webbeheerder dat nog oplossen. Groet Adri

Hoi Adri, ik zou hier inderdaad een nw onderwerp van maken, groet

Jazeker... dat heb ik ook. Als je online gaat zoeken kom je bij hele gewone dingen uit maar ook bij narigheid. Dus onderzoeken gehad in twee ziekenhuizen. Geen bijzonderheden.
Weet je wat zo gek is, toen ik met mijn vrouw in de wachtkamer zat voor het onderzoek zag ik dat je op haar voeten ook ziet dat er spiertrekkingen zijn. Dus ik vraag "is dit je nou nooit opgevallen?" waarop zij zegt "nee, eigenlijk niet".
Spiertrekkingen is een normaal verschijnsel. Stress en angst (als hypochondrie) wakkeren het aan. En wij, wij gaan er op zitten letten en er van alles over opzoeken.
Ik weet dus precies waar je doorheen gaat.

Heel veel hypochonders (waaronder ikzelf) lijden aan het benigne fascucilatiesyndroom. Heb dezelfde angsten meegemaakt (ALS, MS) maar uiteindelijk bleek het de stress te zijn. Als je er de focus op legt, verergert het. Wanneer je het echt kan accepteren, vermindert het.

Mee eens met wat je zegt Steve: als je de focus er op legt wordt het erger. Het komt volgens mij (uit eigen ervaring) allemaal voort uit angst (voor wat dan ook), dat geeft stress (is eigenlijk hetzelfde). Het lichaam wil daaruit, wil van die angst/stress af, en wil dan vechten of vluchten of bevriezen. Op een normale gezonde manier gaat dit prima, maar als die angst extreem is of er heel lang is, en dus onmogelijk om bij weg te raken (letterlijk maar ook in je lijf en hoofd), dan raakt het lichaam in de war; die weet niet meer wat ie moet doen om weer rustig te worden. Alsof het lichaam nog in de angst-vechtmodus zit terwijl de vijand allang weg is. Dus het is inderdaad accepteren, inzien dat je vijand weg is en dat je niet meer bang hoeft zijn. Oftewel: vergeet het verleden. Maar goed, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Hallo ik heb hier ook last van pas na mijn nw heupoperatie daarvoor veel stress gehad. De ene keer is het erger dan de andere keer. Ik word er ook wel bang van .

Ik begrijp je helemaal! Zo zou het bij mij ook gegaan zijn in jouw geval.

Hier ook spiertrekkingen, heel klein en snel. Voor namelijk in benen maar overal.
Onlangs reisvaccinaties moeten halen en die lijken het getriggerd te hebben.
Voel me vooral angstig.
Heb bloedonderzoek gehad en neurologische check bij huisarts. Was allemaal goed.
Wanneer ik mezelf kan afleiden gaat het prima. Zodra ik tot rust kom komen ze; hele korte snelle spiertrekkingen. Daar kan ik dan onrustig van worden.
Het helpt gek genoeg om jullie verhalen te lezen. Dat ontspant soort van.

Zo herkenbaar dit. Al 3 keer bij dr huisarts geweest in 1 maand tijd voor spiertrekkingen. Vooral in kuiten maar komrn ook elders voor. Ook ik ben een enorme hypochonder en heb zitten googlen. Wat ik NOOIT had moeten doen.

Om hier vanaf te komen cursus TRE volgen. Echt een aanrader. Zoek het maar eens op.

Ik heb daar ook last van bij mij komt hetdoor stres gebruik als medicijn diazapan help wel

Hoi allemaal, ik herken dit ook. Maar om het te accepteren, is heel lastig. Ik zit in een vicieuze cirkel, en kom daar maar eens uit?!

Tot nu toe heb ik vanalles geprobeerd, maar NEI therapie heeft me tot nu toe het verste gebracht. In ieder geval wat meer rust.

Maar nu voel ik een soort van spierzwakte en verzuring in armen en benen. Zij geeft aan gaat dit erg allemaal bij kan horen: ivm een nieuwe balans vinden. Maar hierdoor wel weer een nieuwe angst erbij.

Ik hoop dat iemand een keer kan zeggen dat het goed komt..

ja ik oooll

Veel herkenbaarheid ook hier, eigenlijk sluiten alle verhalen naadloos aan op het mijne. Dat zou gerust moeten stellen maar doet het toch maar beperkt (dat is toch die vicieuze cirkel waar je moeilijk uit komt). Ik heb ook een half jaar flinke stress achter de rug en net toen de oorzaken daarvan achter me lagen kwamen eerst tintelingen in mijn benen (vooral in mijn rechtervoet) en ca 2 weken later die spiertrekkingen in met name mijn benen maar soms ook in billen, armen en kaak. Ik ben dus ook gaan googlen (idd dom dom dom) maar heb wel geleerd dat die spiertrekkingen bij ALS en MS eigenlijk nooit het eerste symptoom zijn en dat bovendien veel van mijn klachten 1 op 1 overeenkomen met een burnout (waar ik gevoelsmatig ook tegenaan of in zit). Met 3 jonge kinderen, drukke baan EN dat half jaar aan stress lijkt de emmer te vol nu. De gedachte aan een ernstigere ziekte maakt dat allemaal niet beter al kan ik het soms relativeren / mezelf rustiger maken, maar zeker niet altijd. Mijn bloed is geprikt en uitslagen zijn prima (alleen vit B1 en B6 zijn nog niet bekend. Ben ook maar begonnen met magnesium bij te slikken (just in case) en hoop toch op doorverwijzing naar neuroloog als dit zo door blijft gaan, al is het alleen maar om eea definitief uit te kunnen sluiten.

Het is jammer dat velen uiteindelijk niet meer reageren op hun eerdere posts zodat mensen die er midden in zitten (zoals ik nu) beter weten hoe eea uiteindelijk is verlopen. Gezien ontbreken van updates ga ik er maar vanuit dat het met de meesten/iedereen uiteindelijk beter is gegaan.

Hoor graag als er ervaringsdeskundigen zich herkennen in dit beeld!

hi allemaal,

ik stuur deze update omdat ik het zelf heel prettig vond om ook van andere mensen op diverse forums te lezen hoe het hen uiteindelijk is vergaan. Hopelijk helpt mijn ervaring om jullie als lezer ook wat rust te geven aangezien ik weet wat het is om met deze angst te moeten leven (voor mij waren de afgelopen 4 weken heel stressvol/angstig namelijk).
Ik ben eerst nog teruggegaan naar de huisarts die wat basis zenuwtesten heeft gedaan. Die waren bijna allemaal goed, behalve dan dat ik een hoge rigiditeit / spierspanning in mijn benen had. Ook al waren 9 van de 10 uitslagen goed, toch bleef bij mij dan vooral die ene test die niet goed was hangen en maakte me daar weer meer zorgen om (zo werkt het bij hypochonders denk ik).

Ik werd doorverwezen naar een neuroloog maar de wachtttijd daarvoor bedroeg ca 3 maanden. Ik heb mijn huisarts toen aangegeven dat ik het mentaal niet op kon brengen om zo lang te moeten wachten, dat vooruitzicht was echt een hel.
De HA heeft voor me gebeld met neurologie van het ziekenhuis en (denk) vooral vanwege mijn mentale toestand dat ik al binnen 2 dagen langs mocht komen.
Deze neuroloog heb ik vanochtend bezocht, hij heeft mijn verhaal aangehoord en nog een keer diverse testen gedaan (deels zelfde als de HA en deels nieuwe; maar geen metingen of scans oid). Hij gaf aan me met zekerheid te kunnen zeggen dat ik geen ALS heb. Alle testen waren goed, ik heb geen verlies van spierkracht en de spiertrekkingen die ik nog altijd heb bevinden zich op diverse plekken (bij ALS begint het vaak op 1 plek, meestal een ledemaat). Bovendien zijn de spiertrekkingen dan vaak heftig en goed/constant waarneembaar, dat is bij mij niet het geval. Vreemd genoeg moet ik zijn geruststellende woorden nog laten landen lijkt het. Wie ben ik om zo'n ervaren specialist in twijfel te trekken en bovendien lijkt ALS dus een ander verloop te hebben, maar ik denk dat ik te lang in een angst-modus heb gezeten om direct te accepteren dat het een "benign" (zoals hij het noemde) aandoening is (denk dat hij daarmee doelt op BFS wat je ook veel tegen komt). Ik mag medio januari nog eens terugkomen om te zien hoe het dan gaat en tot die tijd vind ik hopelijk de mentale rust weer terug.

Heel herkenbaar. Ik ben 37 en heb last van hypochondrie sinds mijn 18e ongeveer. De spiertrekkingen zijn erg vervelend. Op het ergst heb ik 8 maanden aan een stuk last gehad van een trillend ooglid dat om de paar minuten weer opkwam..ik zat toen in een stressvolle periode.maar door de angst die je zelf erbij kweekt worden de klachten erger of duren ze langer.daardoor heb ik moeite om te bepalen voor mezelf of klachten komen door mijn hypochondrie of dat het een opzichzelf staande klacht is die dus ernstig zou kunnen zijn.nieuwsberichten kunnen klachten verergeren of dichtstbijzijnde dingen in de familie..relativeren is het beste wat je kunt doen , en afleiding zoeken, doen wat je leuk vind, meditatie voor diegenen die dat rustgevend vinden..

Iemand ondertussen een update?

wat is je eigen verhaal dan "Vervelend allemaal"?

ik ben een maand verder en heb nog steeds wel spiertrekkingen over hele lijf (ene dag meer dan de andere dag dat wel) en tintelingen, vooral in rechtervoet, rondom stuitje en soms in gezicht. Daarnaast elke nacht een slapende arm. Heb de 22e een soort van laatste checkup bij de neuroloog.

Vanaf juni zorgen om m'n spiertrekkingen...

Hier wat meer rust in m'n hoofd gekregen de laatste paar weken, waardoor de spiertrekkingen ook minder zijn. De focus ligt minder op mijzelf, maar....

De focus ligt nu op mn dochter die al 4 maanden slijm heeft en wat heb ik gedaan, Googlen! Wat komt eruit : taaislijmziekte. Ik word werkelijk moe van mezelf. Nu maak ik me weer mega zorgen om de mensen om mij heen. Pffffff...

Nick, hoe was jouw laatste bezoek aan de neuroloog?

Hi piet, neuroloog blijft erbij (ook na zien van de beeldopname met spiertrekkingen en algehele omschrijving van klachten) dat het een goedaardige vorm van spiertrekkingen is. Ben daardoor nu soort van ontslagen als patient. Heb zelf sterk de indruk dat chronische hyperventilatie als gevolg van lange periode stress en ontwikkeling angststoornis de grootste oorzaak is van al mijn klachten. Lijkt ook meest logisch.

Hi, hier ook al 7 jaar lang angststoornis en dwangstoornis, en hier voor ook al onderbehandeling geweest 2 keer alleen dit heeft niet geholpen. Nu sinds 3 maanden last van spiertrekkingen vooral als ik rust heb. Hoelang duurt dit al bij jullie? Ik heb al 2x controle gehad bij de fysio en verder doen me spieren het goed, de huisarts zegt dat het waarschijnlijk door de stress komt.

Hoi, ik herken me in alle verhalen. Ik heb spiertrillingen vooral in de kuiten, soms ook in bovenbeen en handen en het meest van al 's avonds of 's nachts als ik rust. Volgens testen van de huisarts is er geen reden om ongerust te zijn vermits zijn testen in orde waren. Wat ik nooit had mogen doen is dokter Google raadplegen, waardoor ik steeds ongerust ben. Het is zo dat ik constant aan erge ziektes zoals ALS moet denken. Neem nu magnesium en drie weken afwachten. Dan eventueel naar een neuroloog. Op zich doet het goed te lezen dat ook andere mensen met deze symptomen worstelen en dezelfde bedenkingen hebben. Ik hoop dat ik mijn mindset toch kan ontspannen en alles betert...
Martha

Hoi iedereen,

Ook weer zo herkenbaar voor het grootste deel. Ik was ook al enkele weken meer aan het bijwerken en voelde al dat ik dit niet meer gewoon was, dat er niets moest bijkomen. Dan gebeurt er op 1 maand tijd vanalles met mijn hond van 13,5j (epileptie, vestibulair syndroom,..)..en dat bleek dan de druppel te zijn. De stress, zorgen die ik er toen ineens bij had..
Ik werd vanalles gewaar in mijn hoofd en kreeg daarop een paniekaanval. Dit heb ik na een aantal keren toch de kop kunnen indrukken.. Maar natuurlijk kom ik dan in die vicieuze cirkel van angsten terecht.. Ook heel vermoeid door de zorgen vr mijn hond.. Bijna geen slaap hebben... Als je weinig slaap hebt dan maakt dat alles nog eens erger in je hoofd. Ook ik begin dan te googlen in de hoop van gerustgesteld te worden, maar dit heeft inderdaad een averechts effect. Ik voel dat ik in een burn-out zit. Maar hoe kan ik als vrouw op mezelf nu kalmeren en rust vinden als ik mijn zieke hond moet verzorgen, wat er voor zorgt dat ik bijna niet slaap.. Ik kan mijn hond niet wegdenken natuurlijk..
Ondertussen zijn er bij mij ook wel wat fysieke klachten bijgekomen.. Gespannen hoofd met tintelingen, bonzend hoofd.. Brandende spieren, pijnlijke gewrichten en inderdaad soms van die spiertrekkingen, stuipen, over heel mijn lichaam, vooral als ik stilling savonds in bed..
Geraak er maar uit.. Ik weet het even niet meer.
Ik weiger ook van me medicatie te laten voorschrijven bij de dokter, aangezien dit alleen maar verdoezeld.. Ik ben meer voor de natuurlijke dingen.
Ik sta miss op het punt van naar een energetische healer te gaan, aangezien zij samenwerkt met mij om de oorzaak aan te pakken en ik tools meekrijg om om te gaan met alles.
Dit alles schrijf ik vanuit mijn bed smorgens vroeg, want lig weeral voor het grootste deel wakker..
Misschien heeft iemand nog wel enkelentips voor mij.

Grtjess

Hoi allemaal,

dit is allemaal héél erg herkenbaar. Ik ben angstig geworden na het krijgen van kinderen. Vooral angst om te sterven er er niet meer voor hen te kunnen zijn.
Voor ik kinderen had, was ik zorgeloos. Deze enorme verantwoordelijkheid en 2 diagnoses (astma en osteoporose) hebben bij mij voor een angststoornis gezorgd. Ik heb altijd wel iets, dan is het hartkloppingen, zelfs tot op het punt dat ik naar de spoed ging, maar dan was er niets aan de hand, dan weer een vreemde vlek op mijn rug, en maar weer lopen naar de dermatoloog, dan chronische sinusitis en angst dat het een tumor is, migraines, noem maar op de klachtenlijst is eindeloos. Fortuinen heb ik al uitgegeven aan artsen, scans, testen, noem maar op...
Het afgelopen jaar waren het mijn gewrichten die pijn deden, krachtverlies in de armen (zeer akelig!) 20 kinébeurten die niet hielpen en sinds kort heb ik ook de spiertrekkingen, waardoor ik soms compleet in paniek sla en denk dat ik de vreselijkste ziektes heb. Ik ben wel blij met de dingen die ik hier lees. Het stelt me toch al wel gerust en ik ben gelukkig niet de enige hiermee.
Mijn huisarts zegt dat mensen met een angststoornis geholpen kunnen zijn met medicatie en stelt voor dat ik een half jaar tot een jaar iets inneem waardoor de angst en de symptomen zouden gaan minderen. Ik wil dit niet maar als het blijft doorgaan zal ik moeten vrees ik. Ik vrees dat ik anders ook op mijn werk niet meer zal kunnen functioneren en in een burn out terecht kom.
Ik ben wel aan het proberen aan meditatie te doen en ga misschien ook moeten zoeken naar andere manieren om te ontspannen. Zoals jullie aangeven heb ik het niet wanneer ik bezig ben en het leuk heb. Het komt pas op in rust of wanneer ik stress heb.
Wel erg blij dat ik op deze site ben terechtgekomen (na een zoveelste google poging die alweer helemaal mis ging gaan). Dank jullie wel

Hi Cristel. Vervelend om te horen aan de andere kant heel herkenbaar en dat voelt gek genoeg ook goed. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen mijn situatie. Ik heb al ruim 2 jaar 24-7 spiertrekkingen in de buitenkant van mijn bovenbeen net boven de knie (dijbeen)? daarmee ben ik toen naar de neuroloog geweest en die gaf aan dat het niks ernstigs is. echter sinds 2 weken heb last van krampen spiertrekkingen door het hele lichaam, alsof er stroom door mijn lijf loopt en wat ik vooral eng vind krachteloos gevoel in mijn handen en voeten en dan vooral mijn rechterhand lijkt minder kracht te geven. ik word iedere nacht meerdere keren wakker met slapende armen en of hand. ik ben er stellig van overtuigd dat ik ALS heb. natuurlijk weet je dat die kan klein is maar die er en de klachten zijn daar tegen beter weten in blijf je jezelf gek maken. Gelukkig 28-01 naar de neuroloog en dan hoop ik op goed nieuws maar vrees zoveel slechts.

@RB veel succes bij de neuroloog de 28e. Ik zit met dezelfde klachten en jullie verhalen zorgen ervoor dat ik het wat beter kan relativeren. Mijn hypochondrie is de laatste jaren steeds erger geworden tot ik nu op het punt ben beland dat ik het gevoel hebt het hoofd nog net boven water te kunnen houden, maar dat kost onnoemelijk veel energie. Ik heb nu sinds een maand een zenuwtrek in mijn lies en sinds een paar weken overal zenuwtrekken over mijn hele lijf en raar gevoel in mijn armen en benen, maar rationeel weet ik wel dat dat waarschijnlijk komt doordat ik de hele dag loop te hyperventileren en paniekaanvallen heb e.d. Aan de ene kant wil ik wel naar de huisarts voor geruststelling, maar als ik dan hoor over die lange wachttijden bij de neuroloog weet ik al dat daarop wachten ook weer een hel wordt. Zijn er mensen die ervaring hebben met antidepressiva? Of andere tips? Ik ben erg benieuwd.

Mijn Cardioloog zegt dat mijn boezemfiblileren komt door mijn angst en stress voor ziektes En ik weet het zelf maar toch heb ik het iedere keer

Hoi,

Heel herkenbaar je verhaal! Ook 31 en zelfde klachten. Ook emg gehad, kwam niks uit. Ergste is dat het je dan alsnog niet gerust stelt..

Dokter en neuroloog geven echt aan dat ALS anders begint en een ander verloop heeft. Wat mij bang maakte is dat ik ook last van m'n tong kreeg ( alsof ik moeilijk kan articuleren). Zij gooien al deze klachten op stress en na het opzoeken en lezen kunnen al die klachten door stress komen. Ook al ervaar je geen stress op dit moment. Kan ook door jarenlang hard werken of bijv iets uit hetr verleden komen.

Ik begrijp je angst en voel precies hetzelfde maar probeer echt aan de goede dingen te denken en zoek hulp bij bijv een psycholoog. Ik ben nu bij iemand die doet hapno therapie. Eerste sessie gehad en verwacht niet dat het gelijk over is. Geduld...

Laat even weten hoe je emg is gegaan ?

Groetjes

Idem klachten hier.. al enkele maanden aan de hand. Neuroloog vermoed autoimmuun reactie na covid/vaccin. Reeds 2x zeker besmet geweest.

Ik heb precies zoals bovenstaande en maak mij erg veel zorgen. Ik denk ook aan ALS en kan het niet loslaten. Ik wil echt onderzocht worden. Vooral trilling in mijn linker dijbeen en vlak boven de knieën. Ene keer voelt het als een plopjes en de andere keer als een trillende telefoon op je been. Zijn maar secondes. Ik heb het alleen als ik ontspan.

Hoe is het nu bij jullie?

Ik heb een PTSS angst paniek en mijn benen voelen raar twee weken na corona besmetting. Ik hoop dat het door corona en stress komt. Ik hoop niet dat ik enge dingen mankeer.

Herkenbaar. Ik heb al lange tijd last van hartritmestoornissen. Hiervoor in 2018 bij de cardioloog geweest, testen gedaan, 24uur lang een holter gedragen. Conclusie, waarneembare stoornissen, maar niet erg genoeg om er wat aan te doen. In nov 2022 zat ik op de bank toen mijn hart op hol sloeg. Hartslag van 200, duizelig en gevoel van flauwvallen. Meegenomen door de ambulance waarna ze in het ziekenhuis het hart niet in ritme kregen met medicatie. Bloed was goed, longen goed en het hart geen afwijkingen. Diagnose, idiopatisch boezemfibrileren. Dus zonder duidelijke oorzaak. Een schok (cardioversie) heeft mijn hart in ritme gebracht. Daarna kreeg ik het steeds vaker in bed met paniekaanvallen tot gevolg. Behoorlijk veel stress en angst gehad. Daarna begonnen de gekke klachten. Tintelingen in de armen, zware benen en gevoel dat ik moest nadenken met lopen. Vervolgens kwamen de fasciculaties. Wat ga je doen, googlen. Idd ALS, MS en wat nog niet meer. Mijn zus heeft ook MS, dus de paniek sloeg toe. De huisarts en internist denken stress. Dus psychosomatische fysio gevolgd om te ontspannen. Dat helpt, maar de angst blijft. Begin april naar de neuroloog. Momenteel zijn de spiertrekkingen minder, maar ik heb ook last van veel spierpijn in de armen, slap gevoel in de armen en mijn rechterbeen. De ene dag is het erger dan de ander, maar het is nooit zoals het was voor mijn ziekenhuisopname. Dus ook wel bang dat iets anders het boezemfibrilleren heeft uitgelokt, ook al linken de cardiologen mijn andere klachten niet hieraan. Ik snap al jullie angsten wel…. Heb er nu al zeker 3 maand last van zonder echt merkbare fysieke verbetering.

Wauw wat een herkenning, wat fijn om te lezen! Ik heb sinds de kerst ongeveer last van fasciculaties en inwendig trillen. En ook ik heb vlak voor het begon Covid gehad en ik liep net bij de praktijkondersteuner ivm overspanningsklachten. Ik heb me suf gegoogled, het domste wat ik ooit heb kunnen doen. Ik heb mezelf helemaal overtuigd van MS. De neuroloog heeft me lichamelijk onderzocht en zag geen noodzaak voor verdere tests, duidelijk geval van stress en evt iets post viraals, vertelde ze. Bij de psychosomatisch fysiotherapeut leren ze me nu omgaan met mijn klachten, dit is echt een aanrader!

Ook ik ben niet 100% gerustgesteld, vandaar dat ik toch heb gekozen voor een doorverwijzing naar een psycholoog om met mijn angstklachten om te gaan. Zoals mijn vriend het zei: hoe arrogant moet je zijn om te denken dat jij met je google studie het beter weet dan een neuroloog met 10 jaar geneeskunde? En daar heeft hij natuurlijk wel een punt…

Dankjewel voor je reactie hierop. Weten dat iemand hetzelfde heeft doorgemaakt en dat het toch echt van stress kan komen helpt me om het beter te accepteren allemaal!

Dit is waarschijnlijk al een wat oudere post, maar hopelijk help ik hier nog iemand mee: in de winter van 2020 (vóór corona) kreeg ik onverklaarbare beenklachten: warm gevoel, tintelingen, iedere nacht slaaparm. Dit zijn géén ALS klachten. Toen de dokter echter klinische testen had gedaan (waar niets uitkwam) die óók bij ALS passen kwam ik de term nietsvermoedend in mijn Google speurtochten tegen. En warempel: binnen 2 dagen erna werd ik me bewust van fasciculaties in mijn been. Wat toen volgde was een, helaas door mijzelf gecreeerde kan ik nu zeggen, psychische hel die op zn heftigst een half jaar heeft geduurd, en daarna in feite nog een jaar voordat, stapje voor stapje, het besef kwam dat ik niet doodging. Als vader van 3 jonge kinderen ging ik helemaal kapot. Deels heb ik daar de mensen om me heen, die wel beter wisten, in meegenomen. Ik wist álles wat er qua info en ervaringsverhalen in het NL en EN te vinden was op internet. De neuroloog verzekerde me dat ik geen ALS had, en als ik nu heel eerlijk ben geloofde ik wel dat hij het meende, maar wist zeker dat hij ernaast zat. Ik heb zo'n beetje álle klachten gehad qua fasciculaties (overal in mijn lijf) en ontdekte in die periode legio spierverschillen links en rechts (rechterpink bleek door te zakken, linkervoet kon niet zelfstandig op tenen omhoog liften, et cetera). Dit waren ECHTE klachten, alleen weet ik nu dat ze niets betekenen. Ik heb voor verschillende deelproblemen bij verschillende therapeuten gezeten, en allemaal deden ze hun best, maar achteraf gezien hadden ze me het best geholpen door te zeggen: ga fietsen, ga wandelen, ga fitnessen (daarin hielp de corona tijd overigens niet mee), ga je lichaam weer vertrouwen - in plaats van meerdere doelloze sessies aan te bieden.
Ik ben nu ruim 3 jaar verder. De fasciculaties in met name de kuiten en voetbogen zijn permanent, 24/7 - en ik lig er geen seconde wakker van. Lees: het hoeft niet over te gaan! Het hoort erbij. De kans op ALS onder de 40 is sowieso onnoemelijk klein. De kans op ALS nádat een neuroloog heeft gezegd dat je het niet hebt is vermoedelijk 1 op 1 miljoen. En ik weet uit ervaring, ondanks dit hele verhaal, dat ik de meesten van de lezers niet volledig gerust zal stellen. Toch hielp het mij als ik incidenteel zo'n verhaal las. De vervelende waarheid was en is namelijk: bijna al die mensen die hun BFS angsten delen op internet komen er nóóit meer terug zodra ze hun angsten onder controle hebben gekregen.
Hopelijk hebben jullie er wat aan, en maak je niet dezelfde fout als ik door 1,5 jaar van je leven te verspillen.

1 vraag, hoe komen jullie in slaap met fasciculaties? Hier is dat een drama.
Ik heb al jarenlang overmatige stress en allerlei nare klachten daardoor. Zo ook zenuwtrekjes onder mijn voeten. Trekt door naar de enkels, kuiten en knieën, met als gevolg futloze en krachteloze benen en minstens 5x per nacht wakker worden en moeilijk in slaap komen. Moet 2 maanden wachten tot ik bij de neuroloog terecht kan. In tegenstelling tot vele ben ik niet bang voor een ernstige ziekte. Wel voor hoe mijn leven eruit blijft zien als deze zenuwtrekjes blijvend zijn.

1 vraag, hoe komen jullie in slaap met fasciculaties? Hier is dat een drama.
Ik heb al jarenlang overmatige stress en allerlei nare klachten daardoor. Zo ook zenuwtrekjes onder mijn voeten. Trekt door naar de enkels, kuiten en knieën, met als gevolg futloze en krachteloze benen en minstens 5x per nacht wakker worden en moeilijk in slaap komen. Moet 2 maanden wachten tot ik bij de neuroloog terecht kan. In tegenstelling tot vele ben ik niet bang voor een ernstige ziekte. Wel voor hoe mijn leven eruit blijft zien als deze zenuwtrekjes blijvend zijn.

Klinkt heel herkenbaar allemaal. Ik ben 32 een dochter van één. Onlangs de diagnose CVID gekregen. Een zeldzame afweerstoornis. Paar zeer spannende maanden ervaren toen ook nog gedacht werd aan lymfeklierkanker of leukemie. Nu een maand na de diagnose ook nog spanning van het kopen van een huis. Een roerig jaar dus! Van een kind krijgen tot diagnose CVID tot huis kopen. Nu opeens last van fasciculaties en een soort constante zenuwen die door m’n benen en armen gieren. Tien jaar geleden mijn vader verloren aan ALS en nu dus meteen erg bang dat het niet met de spanning en stress maar daarmee te maken heeft. Maandag een gesprek met de huisarts. Hopelijk is het puur een effect van de spanning van de afgelopen maanden!

Hey, sinds enkele weken ook last van zenuwtrekjes in mijn hele lichaam (rug, buik,schouders,mond,ooglid,kuiten,bovenbenen). Ook beef ik als ik voorover gebogen zit. Ook schokken mijn benen af en toe. Mijn vingers gaan ook een beetje op en neer.
Is dit voor iemand herkenbaar?

Hoi Nick, heeft de huisarts je gerust kunnen stellen? Ik heb hetzelfde als jij. Ben ook bij de huisarts geweest en zij komt toch bij mij uit op spanning / stress. Vind t soms lastig te geloven maar lezen op dit forum dat meer mensen er last van hebben helpt wel.

Grt Ilse

Hoi Nick, heeft de huisarts je gerust kunnen stellen? Ik heb hetzelfde als jij. Ben ook bij de huisarts geweest en zij komt toch bij mij uit op spanning / stress. Vind t soms lastig te geloven maar lezen op dit forum dat meer mensen er last van hebben helpt wel.

Grt Ilse

Het is echt raar of een slappe arm nu die ik sinds 2 weken heb, ondertussen naar de huisarts geweest ik blijf nog afvallen alleen was de ijzer nog wat laag de vitamines zijn wat omhoog gegaan hopelijk is dit wat angst allemaal doet

Hi allemaal,

Ik herken jullie verhaal. Eind januari 2023 begonnen bij mij de spiertrekkingen. Het ergste wat ik kon doen was googlen. Hier zie je gelijk wat over ALS. Sinds dien 3 x naar de huisarts geweest en die denkt stress/spanning. Ik heb periodes dat het wegzakt/ nouwelijks aanwezig is en daarna weer best heftig terug komt. Nu heb ik begrepen dat bij ALS fasculaties continue aanwezig zijn. Sinds 4 dagen heb ik ze continue in mijn kuitspier de trillingen bij rust. Ben helemaal overstuurd weer. Eind september pas afspraak bij de neuroloog.

Herkent iemand dit ook?

Ik herken zoveel van hier en de angst. Werd wakker met zware benen, alsof ze verzuurde. 3 Dagen mee gelopen en ontzettend moe. Heb eens covid gehad en toen had ik dit gevoel ook in mijn kuiten. Zwaar/minder kracht gevoel benen en armen en google, mijn leven stond ineens op z'n kop. Bloed huisarts perfect, doorgestuurd neuroloog. 4 Weken wachten, maar mijn angst werd zo erg dat ik zelf ineens spiertrekkingen kreeg in mijn benen voornamelijk. Heb denk ik 2 keer een paniek aanval gehad vanuit slaap. Verdoofde armen gevoel. Mijn spieren staan volgens mij allemaal gespannen van de stress wat weer een zwaar gevoel geeft. Zo werd ik ook een keer wakker met een stijve nek kaken en alsof mijn tong stijf was. Mijn lichaam verkrampt. Word er gek van. Neuroloog geeft aan dat alles goed is na wat testjes en bloed geprikt te hebben. Komt nog een EMG onderzoek, maar dan zijn we weer een maand verder. Spiertrillingen zijn zo goed als weg.

Amai zo herkenbaar ! Ik loop hier al mee sinds maart!Corona besmetting gehad (al 3 keer) en het sloeg op m’n benen. Heel veel pijn in de achterkant van m’n bovenbenen zo is dat beginnen en wist ik dat het COVID was. Die benen blijven nu wel gevoelig dus is het volgens mij iets anders. Al vaak naar de huisarts geweest (echo benen ok, sportarts keek ook eens en deed neuro testjes van de reflexen, ok)
Heel heftige 4 jaren achter de rug (iVf/ICSI, geboorte sterrenkindje op 6 maand, 1,5 jaar geleden geboorte van onze tweeling met hoge risicozwangerschap (opname vanaf vrij vroeg in de zwangerschap omwille van complicaties waarbij de hartjes elk moment kunnen stilvallen) dus 3x per dag aan de monitor om te checken of de hartjes nog goed kloppen (weken aan een stuk).
In het zieken en tijdens trajecten telkens goed opgevold.. tijdens die lange opname ook af en toe hypochondrie aanval gehad en een checkl-up van mijn keel gevraagd onder andere. Bleek de ziekenhuislucht te zijn die me parten speelde.
Lang verhaal kort: sinds maart spiertrillingen over m’n hele lijf, dagelijks wel overal eens maar vooral in m’n kuiten. Heel stijf gevoel in m’n kuiten alsof ik elke dag een marathon doe. Nu met een tweeling van anderhalf is het pittig. Maar zoveel mensen doen het en ik heb ook last op een dag dat ze naar de crèche zijn. Dus ik kan moeilijk geloven dat het zoals de dokter zegt mijn lichaam is die reageert op vermoeidheid en nog steeds onderbroken nachten.
Ik zou elke dag wel een afspraak bij de neuroloog willen maken, maar mijn man houdt het tegen. Om niet meer mee te gaan in m’n angst. Huidige angst = ALS! Kwam nu veel in de media en stijfheid in de kuiten is zo’n symptoom dacht ik.

Lieve allemaal,

Ik hoop jullie met mijn bericht enigszins te kunnen geruststellen. Ook ik heb in deze vreselijke angst gezeten toen ik begin 2021 spiertrekkingen kreeg. Ik dacht dat mijn lichaam wat op de kop stond na een zeer stressvolle periode maar mijn huisarts vroeg mij wel langs te komen. Bij mijn praktijk is dit gebeuren niet zo bekend. Ik werd op mijn verzoek doorgestuurd naar een neuroloog. Basis onderzoek gehad, alles oké. Ik mocht geen EMG want dat zou puur voor geruststelling zijn en onder 40 jaar doen ze dit gewoonweg niet (terwijl ik nu lees dat veel van jullie dit wel krijgen).

Ik heb zo lang in angst gezeten. Overal spiertrekkingen, ook in mijn tong. Soms op 1 plek een week achter elkaar (hotspot). Ik kon amper slikken en praten van de spanning.

2 jaar later heb ik ze nog steeds, lang niet zo heftig meer. Ik denk dat ze komen door mijn angststoornis. Lange tijd spanning / stress zorgt voor een overprikkeld zenuwstelsel.

Ik heb nog steeds angsten want mijn angststoornis is niet over. Weet aub dat spiertrekkingen zeer veel voorkomen en laat je leven er niet teveel door beïnvloeden want angst is vreselijk.

Ik herken deze verhalen helemaal en de angst voor ALS. Ik heb sinds maand of 2 last van spiertrekkingen in mijn benen ben gaan googlen en ALS is eerste wat je ziet. Ben er heel veel mee bezig en heb echt angst. Moet nu over 4 weken naar de neuroloog en hoop dat die mij gerust kan stellen want dit is niet fijn leven continu die angst 😟

Hi allemaal,

Wat een herkenning allemaal. Toch fijn om een stuk herkenning te lezen.
Mijn fasculaties begonnen 2,5 jaar geleden met af en toe een trilling in mijn rechterkuit. Nu zijn ze 24/7 aanwezig als een golf beweging zowel in mijn rechter- als linkerkuit. Laatste weken nog erger en ik ga stuk van de angst. Ik heb al een EMG onderzoek gehad vorige jaar maar heb nu in februari weer een afspraak met mijn neuroloog. Het wordt steeds erger. Ik denk steeds ‘wat als het EMG te vroeg was om een ernstige ziekte te ontdekken’. Zelf al helemaal overtuigd van ernstige aandoening en dat maken de fasculaties erger. De bekende vicieuze cirkel. Vorige jaar mijn man overleden dus veel stress en stress gehad. Ik ben net 40 dus ik hoop dat alle klachten komen van de stress. Fasculaties, moeilijk articuleren, trillen en snel verzuring. Kortom, ik word gek en maak mezelf gek. Het helpt wel als ik een Oxazepam slik (en een glas wijn 🤪)

Hallo,
Ik ben vrij jong 19 jaar maar heb helaas een hoop ellende meegemaakt, en afgelopen jaar kwam bij mij de bekende druppel die zich uitten tot lichamelijke klachten en voor namelijk de spier trilling over mijn gehele lichaam. Zelf heb een zeldzame hersenaandoening en heb ik daar voor een drain gekregen maar dat is allemaal niet gemakkelijk gegaan naar de heftige periode heb ik extreem veel last gekregen van spiertrilling, hier voor heb ik een emg onderzoek gehad en daar kwam niks uit. Door deze gekke period heb ik veel last van hyperventilatie,
Angsten, stress en ben het vertrouwen kwijt in mijn eigen lichaam dit is zeer waarschijnlijk de oorzaak van mijn spiertrilling want er zit dus letterlijk te veel spanning in mijn lichaam en het zenuwstelsel is overprikkeld. Ik hoop dat dit mensen gerust kan stellen dat te veel stress, angst en hyperventilatie die oorzaak kan zijn van je spiertrilling want je spieren krijgen te weinig c02 wat zich weer kan leiden tot spiertrillingen. Ik hoop dat ik over een tijdje hier kan terug komen om te mededelen dat de trillen minder of zelf verdwenen zijn. En een tip: stop met Googlen het maakt je knetter gek, luister naar je arts/neuroloog want geloof me die heeft er veel meer verstand van.
Groeten Bo

Hi Bo,

Wat fijn om hier een recent bericht te lezen van jou. Wat een ellende heb jij al meegemaakt en dan zeker nog zo jong.
Heb je tips hoe je van een overbelast zenuwstelstel een rustiger zenuwstelsel kan maken? Ik probeer met ademhalingsoefeningen maar dat werkt maar kort. Heb je ook overlast van fasculaties? Afgelopen dagen heb ik ze in mijn hals en borstbeen. Ik word er gek van en zo onzeker! Dan denk ik weer ‘ach het zo vast geen ALS zijn, hoe groot is die kans’ tot dat ik weer denk ‘waarom zou het mij niet treffen…’ Kortom, ik maak mezelf gek met alle gevolgen van dien. Niet slapen, hele dag Oxazepam en teveel drinken. Ik hoop dat de neuroloog in februari mij gerust kan stellen.

Ja wat symptomen had jij nog meer door je hyperventilatie en stress?

Liefs Marie

Hoi allemaal,

Super herkenbaar wat ik hierboven lees! Ik heb sinds een paar maanden lichte schokjes in m’n lichaam, geen trillingen of iets, maar dat het echt ineens wen beetje beweegt. Na te gaan Googlen, kwam ik uit op ALS en ineens last van fasciculaties in voornamelijk mijn kuiten, maar met momenten ook in andere delen van m’n lichaam. Nu ben ik doodsbang dat ik ALS heb en in m’n hoofd m’n begrafenis al geregeld. Wat een onzekerheid kun je voelen zeg! Ik ben gelukkig doorgestuurd naar de neuroloog en in afwachting van een afspraak voor een emg.

Beste anoniem,

Heel herkenbaar. Ik heb ook alles in mijn hoofd geregeld. De hele dag doodsbang en dat maakt het juist nog erger. Fijn dat je een verwijzing hebt naar de neuroloog. Hopelijk kan hij/zij jou geruststellen. Heb je nog andere klachten dan fasculaties?

Groetjes Marie

Hoi Marie,

Nee, gelukkig geen andere klachten. Wel merk ik dat ik er dagelijks veel mee bezig ben door bijv. extra letten op spierkracht en of dat allemaal goed gaat. Tot op heden wel en lijkt het erop dat dat wel goed zit. Desondanks maak ik mezelf in m’n hoofd gewoon helemaal gek door die fasciculaties.

Hoe gaat het met jou?

Groetjes

Hi anoniem,

Fijn dat je verder geen andere klachten hebt. Spierkracht in de gaten houden is een goeie. Wanneer mag je naar de neuroloog? Ik begin februari.
Ik heb echt overal fasculaties en ook in mijn romp. Dat voelt zo raar. Door de stress ws ook nog andere klachten zoals moeilijk articuleren en tintelingen. Ik word er gek van maar vooral onzeker en bang.

Groetjes Marie

Bij mij is de stress helaas ook nog niet weg, wel wat beter dan het was en heb ook het idee dat ik minder spiertrekkingen heb als ik ontspannen ben. Alleen omdat ik me zo bewust ben van mijn hele lijf, merk ik nu dus ook alles en dat maakt je dan ook weer nerveus. Bijv ook dat ik meer zweet dan normaal, zeker ook snachts. Lees dat dit ook heel goed met stress te maken kan hebben, maar ook andere oorzaken zou kunnen hebben wat de onzekerheid weer aanwakkert. Eigenlijk zou ik moeten vertrouwen op de neuroloog die heeft gezegd dat er geen neurologische afwijkingen zijn, maar blijkt toch lastig.

Hi Nick,

Ja de stress en onzekerheid is gekmakend. Heb je nog andere onderzoeken gehad dan alleen door de neuroloog zelf?

Ik heb ook een hernia verleden dus ik hoop dat dat ook een hoop kan verklaren. Laatste dagen voelt mijn hele rechterbeen raar. Tintelen en dof gevoel. Dat kan ze hernia zijn maar ook weer wat anders…

Groetjes Marie

Voor iedereen :

Zijn jullie vit B12 waarden al eens onderzocht?

Bij mij fasciculaties door vit B12 tekort, ik krijg nu injecties.
Afwachten of mijn lichaam spontaan zelf weer de vitamine aanmaakt...
Mijn vader is overleden door ALS dus bij mij was er méér dan angst 🥺.

Misschien is er hier iemand mee geholpen.

Hi Fontaine,

Wat ontzettend triest dat jouw vader is overleden aan ALS. Wat een angst en verdriet. Sterkte.

Ik ben niet gecontroleerd op b12. Ik zal het eens vragen aan de huisarts. Bij mij zijn de fasculaties toegenomen na 1,5 jaar (man onverwachts overleden destijds). Vrijdag neuroloog gezien en medicatie gekregen ook krijg ik voor mijn gemoedsrust nog een EMG in maart. Daarna hoop ik het los te kunnen laten en dat het ‘gewoon’ fasculaties zijn.

Heb jij verder nog andere klachten?

Groetjes Marie

In de herfstvakantie van 2022 kreeg ik voor de tweede maal corona. In de periode daarna begon ik spierkramp in mijn rechter kuit te krijgen. Vooral tijdens het slapen. In mei 2023 viel het mij op dat ik fasciculaties had in mijn rechter kuit. Dit is tot nu 24/7 aanwezig en zo nu en dan ook in mijn linkerkuit. Ik heb een mri gehad van mijn onderrug de neuroloog dacht het het misschien een (rest)verschijnsel kon zijn van een hernia. Dit leverde niets op. Hierna nog een EMG gehad en ze zeiden dat ik er geen aanwijzingen zijn voor ALS. Inmiddels zijn we 11 maanden verder.

Hi Dennis,

Herkenbaar verhaal (behalve dat van corona want dat heb ik nooit gehad). Ik heb sinds bijna drie jaar fasculaties. In het begin paar trekken maar nu verspreid over beide kuiten 24/7. Vorige week tweede EMG gehad en wederom uitslag dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Hier ga ik dan maar vanuit. Ook heb ik drie hernia’s gehad maar dat is al even geleden. Ik heb nu wel medicatie voor de nacht en dat brengt de fasculaties wel iets tot rust.

Ik laat de zorgen nu ook los en dat geeft veel rust in de bovenkamer en hopelijk heeft dat uiteindelijk ook invloed op de fasculaties.

Groetjes Marie

Hi Dennis,

Herkenbaar verhaal (behalve dat van corona want dat heb ik nooit gehad). Ik heb sinds bijna drie jaar fasculaties. In het begin paar trekken maar nu verspreid over beide kuiten 24/7. Vorige week tweede EMG gehad en wederom uitslag dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Hier ga ik dan maar vanuit. Ook heb ik drie hernia’s gehad maar dat is al even geleden. Ik heb nu wel medicatie voor de nacht en dat brengt de fasculaties wel iets tot rust.

Ik laat de zorgen nu ook los en dat geeft veel rust in de bovenkamer en hopelijk heeft dat uiteindelijk ook invloed op de fasculaties.

Groetjes Marie

Hoe gaat het nu met jou? Ik heb dezelfde klachten… en angsten ☺️

Wat 'fijn' om herkenning te lezen. Sinds afgelopen maand last van fasciculaties in voornamelijk in m'n linker en soms in rechterkuit. Maar voel ze soms ook op andere plekken in m'n lichaam...En idd googelen wordt je niet gerust op🙈.
Zie het nog even aan...Afgelopen periode ook stressvol i.v.m. medische molen/zorgen om moeder en schoonmoeder..
Maar anders ga ik misschien toch maar voor zekerheid bezoekje aan huisarts😕

Hi Chantal,

De angsten heb ik los kunnen laten. Het geeft zo veel rust. Dat komt wel door het onderzoek. Uiteraard hoop ik nog steeds dat het uiteindelijk minder wordt want het blijft extreem vervelend, vooral in rust.

Wat voor klachten heb jij Chantal?

Groetjes Marie

Hoi Marie,

3 jaar zeg dat is een behoorlijke poos. Het is vervelend maar na het laatst onderzoek kun je misschien wel rust vinden in de bovenkamer en ik hoop het in iedergeval voor jou. Ik merk dat gedurende de tijd verstrijkt me iets minder zorgen ga maken. Ik ben een aantal weken geleden nogmaals naar de huisarts gegaan ivm de klachten en die adviseerde magnesium en VitB complex totaal. Hier hebben ze in december 2023 nog naar gekeken er waren toen ook geen afwijkingen in het bloedonderzoek. Ik merk iets minder krampen maar fasciculaties worden er niet minder van. Ik merk dat inspanningen vooral na wielrennen hele heftige fasciculaties veroorzaken welke na een tijdje wel weer afnemen qua heftigheid. En dan doe ik maar een rondje je van 50 km.

Hoi Marie,

3 jaar zeg dat is een behoorlijke poos. Het is vervelend maar na het laatst onderzoek kun je misschien wel rust vinden in de bovenkamer en ik hoop het in iedergeval voor jou. Ik merk dat gedurende de tijd verstrijkt me iets minder zorgen ga maken. Ik ben een aantal weken geleden nogmaals naar de huisarts gegaan ivm de klachten en die adviseerde magnesium en VitB complex totaal. Hier hebben ze in december 2023 nog naar gekeken er waren toen ook geen afwijkingen in het bloedonderzoek. Ik merk iets minder krampen maar fasciculaties worden er niet minder van. Ik merk dat inspanningen vooral na wielrennen hele heftige fasciculaties veroorzaken welke na een tijdje wel weer afnemen qua heftigheid. En dan doe ik maar een rondje je van 50 km.

goedemorgen allemaal,

bij mij begon het 3 jaar geleden ook zo. ik kreeg na het janssen vaccin opeens spiertrekkingen door me hele lichaam wat overigens tot op de dag van vandaag nog zo is. kort daarna merkte ik dat ik krachtverlies had en mijn vingers niet stil kon houden ook had ik tintelingen in mijn voeten vooral. weer een paar maanden daarna begon voor mij de drama want ik ging allemaal pixels zien en kreeg allemaal flitsen in mijn gezicht continu. ook werd ik een tijdje duizelig wat later is weggegaan. toen weer naar de huisarts geweest en mijn bloedgeprikt. uiteindelijk zat ik iets lager in b12 dan wat hoort dus ik medicatie innemen voor b12 maar niks verbeterd. ook kreeg ik vaker last van krampen. en ik moet er wel bij zeggen dat ik aan het begin van elke nieuwe klacht hele heftige paniek en stress had 24/7. ik kreeg later ook last van mijn slaap ik word namelijk elke dag standaard tussen 4 en 6 wakker. en steeds werd het door de mensen om mij heen en de huisarts op stress gewezen. nu ben ik weer een periode van 3 weken lang al duizelig en heb nu eindelijk een verwijzing naar de neuroloog gekregen. ik ben zo bang dat het een tumor is in mijn hoofd of ruggenmerg, maar ik hou jullie op de hoogte.

goedemorgen allemaal,

bij mij begon het 3 jaar geleden ook zo. ik kreeg na het janssen vaccin opeens spiertrekkingen door me hele lichaam wat overigens tot op de dag van vandaag nog zo is. kort daarna merkte ik dat ik krachtverlies had en mijn vingers niet stil kon houden ook had ik tintelingen in mijn voeten vooral. weer een paar maanden daarna begon voor mij de drama want ik ging allemaal pixels zien en kreeg allemaal flitsen in mijn gezicht continu. ook werd ik een tijdje duizelig wat later is weggegaan. toen weer naar de huisarts geweest en mijn bloedgeprikt. uiteindelijk zat ik iets lager in b12 dan wat hoort dus ik medicatie innemen voor b12 maar niks verbeterd. ook kreeg ik vaker last van krampen. en ik moet er wel bij zeggen dat ik aan het begin van elke nieuwe klacht hele heftige paniek en stress had 24/7. ik kreeg later ook last van mijn slaap ik word namelijk elke dag standaard tussen 4 en 6 wakker. en steeds werd het door de mensen om mij heen en de huisarts op stress gewezen. nu ben ik weer een periode van 3 weken lang al duizelig en heb nu eindelijk een verwijzing naar de neuroloog gekregen. ik ben zo bang dat het een tumor is in mijn hoofd of ruggenmerg, maar ik hou jullie op de hoogte.

Vervelend Dani, lijkt me zeer onprettig als ik het zo lees. Dat mensen om je heen verwijzen naar stress is herkenbaar. Ik krijg dit ook erg vaak te horen aangezien ik altijd wel bezig of druk met van alles ben. Probeer jezelf niet te druk te maken(dat is makkelijker gezegd dan gedaan) en eerst het onderzoek af te wachten. Het lijkt me in iedergeval fijn dat ze je klachten nu serieus nemen. Ervaar jij nu nog steeds krachtverlies? Desondanks de uitgevoerde onderzoeken ben ik ook nog niet geheel gerust. Maar mijn klachten zijn tot nu toe stabiel en zie dat maar als een goed iets. (Wel 24/7 fasciculaties in rechter kuit nu 1 jaar lang) succes met je onderzoeken. Hopelijk valt alles mee en heb je snel duidelijkheid.

Hoi allemaal,
Herkenbaar…
Ik heb sinds een dikke week plopjes / spiertrillingen in mijn linker bilspier. Bijna continu en heel soms is het even weg, en als ik actief ben voel ik het ook niet.
Ik maak me ook zo’n zorgen. Ben een beetje hypochondrisch.
Vorig jaar is er bij mij door middel van EMG vastgesteld dat ik polyneuropathie heb. Dus bij mij is er schade aan de zenuwen. En nu ben ik dus bang dat ze een verkeerde diagnose hebben gesteld want als je googelt kom je steeds bij ALS uit. Mijn verstand zegt ‘doe normaal’ maar mijn hypochondrie zegt; ‘ tja waarom jij niet’
Ik heb ook echt wel polyneuropathie want ik heb die klachten ook echt. Maar die spiertrillingen in mijn bil kan ik daar niet direct bij plaatsen dus dan denk ik…zou ik nog iets anders hebben?
Ik slik al maanden magnesium maar ik kwam er achter dat ik de verkeerde soort slik die weinig doet dus dat heb ik nu veranders sinds een paar dagen.
Verder heb ik dus polyneuropathie doordat ik een B12 deficiëntie heb. Daarvoor prik ik sinds 2 maanden 2x per week mezelf met B12 vloeistof. Spiertrillingen passen bij B12 tekort maar ik had ze voorheen nooit en waarom nu dan wel. Ik heb niet het idee dat ik spierzwakte heb al kan polyneuropathie hier op termijn wel voor zorgen.
Ook voel ik de trillingen wel eens onder mijn middenrif en dan denk ik zijn dit nou spiertrillingen of mijn darmen.
Al met al maakt het mij onzeker en wil ik best een afspraak maken met mijn neuroloog maar die schijnt voor langere tijd afwezig te zijn en zo’n afspraak duurt sowieso weken voordat je aan de beurt bent en ik wil niet direct overkomen als een paniekvogel hoewel ik dat wel ben, haha.
Hopelijk is het een beetje herkenbaar want het is fijn om dat soms te lezen.

Hoi allemaal,
Herkenbaar…
Ik heb sinds een dikke week plopjes / spiertrillingen in mijn linker bilspier. Bijna continu en heel soms is het even weg, en als ik actief ben voel ik het ook niet.
Ik maak me ook zo’n zorgen. Ben een beetje hypochondrisch.
Vorig jaar is er bij mij door middel van EMG vastgesteld dat ik polyneuropathie heb. Dus bij mij is er schade aan de zenuwen. En nu ben ik dus bang dat ze een verkeerde diagnose hebben gesteld want als je googelt kom je steeds bij ALS uit. Mijn verstand zegt ‘doe normaal’ maar mijn hypochondrie zegt; ‘ tja waarom jij niet’
Ik heb ook echt wel polyneuropathie want ik heb die klachten ook echt. Maar die spiertrillingen in mijn bil kan ik daar niet direct bij plaatsen dus dan denk ik…zou ik nog iets anders hebben?
Ik slik al maanden magnesium maar ik kwam er achter dat ik de verkeerde soort slik die weinig doet dus dat heb ik nu veranders sinds een paar dagen.
Verder heb ik dus polyneuropathie doordat ik een B12 deficiëntie heb. Daarvoor prik ik sinds 2 maanden 2x per week mezelf met B12 vloeistof. Spiertrillingen passen bij B12 tekort maar ik had ze voorheen nooit en waarom nu dan wel. Ik heb niet het idee dat ik spierzwakte heb al kan polyneuropathie hier op termijn wel voor zorgen.
Ook voel ik de trillingen wel eens onder mijn middenrif en dan denk ik zijn dit nou spiertrillingen of mijn darmen.
Al met al maakt het mij onzeker en wil ik best een afspraak maken met mijn neuroloog maar die schijnt voor langere tijd afwezig te zijn en zo’n afspraak duurt sowieso weken voordat je aan de beurt bent en ik wil niet direct overkomen als een paniekvogel hoewel ik dat wel ben, haha.
Hopelijk is het een beetje herkenbaar want het is fijn om dat soms te lezen.

Hoi allemaal,
Herkenbaar…
Ik heb sinds een dikke week plopjes / spiertrillingen in mijn linker bilspier. Bijna continu en heel soms is het even weg, en als ik actief ben voel ik het ook niet.
Ik maak me ook zo’n zorgen. Ben een beetje hypochondrisch.
Vorig jaar is er bij mij door middel van EMG vastgesteld dat ik polyneuropathie heb. Dus bij mij is er schade aan de zenuwen. En nu ben ik dus bang dat ze een verkeerde diagnose hebben gesteld want als je googelt kom je steeds bij ALS uit. Mijn verstand zegt ‘doe normaal’ maar mijn hypochondrie zegt; ‘ tja waarom jij niet’
Ik heb ook echt wel polyneuropathie want ik heb die klachten ook echt. Maar die spiertrillingen in mijn bil kan ik daar niet direct bij plaatsen dus dan denk ik…zou ik nog iets anders hebben?
Ik slik al maanden magnesium maar ik kwam er achter dat ik de verkeerde soort slik die weinig doet dus dat heb ik nu veranders sinds een paar dagen.
Verder heb ik dus polyneuropathie doordat ik een B12 deficiëntie heb. Daarvoor prik ik sinds 2 maanden 2x per week mezelf met B12 vloeistof. Spiertrillingen passen bij B12 tekort maar ik had ze voorheen nooit en waarom nu dan wel. Ik heb niet het idee dat ik spierzwakte heb al kan polyneuropathie hier op termijn wel voor zorgen.
Ook voel ik de trillingen wel eens onder mijn middenrif en dan denk ik zijn dit nou spiertrillingen of mijn darmen.
Al met al maakt het mij onzeker en wil ik best een afspraak maken met mijn neuroloog maar die schijnt voor langere tijd afwezig te zijn en zo’n afspraak duurt sowieso weken voordat je aan de beurt bent en ik wil niet direct overkomen als een paniekvogel hoewel ik dat wel ben, haha.
Hopelijk is het een beetje herkenbaar want het is fijn om dat soms te lezen.

Hi allen,

Jeetje wat zorgen al die plopjes toch voor veel stress. En het erge is dat de kans is dat het nooit meer weg gaat en dat het nog erger kan worden.

Ik heb inmiddels wel helemaal rust dat het idd iets goedaardigs is en geen enge dingen zoals ALS. Dit is wel het gevolg van onderzoek bij de Neuroloog en dat ik na jaren plopjes geen andere klachten heb gekregen. Ook werkt de medicatie die ik heb gekregen van de Neuroloog voor de nacht erg goed. Maar al met al, blijft het allemaal goed irritant en altijd aanwezig.

Hoe gaat het nu met jullie?

Groetjes Marie

Ik heb er ook weer 1 dag hinderlijk last van gehad. Was een hele tijd weg. Sinds gister is t alweer verminderd. Nu alleen nog een vervelend gevoel in mn onderbenen, alsof ze heel dik zijn of dat er veel ‘gewicht’ in zit

Ik heb sinds 6 weken ook last van facicultaties in de linker kuit meer dan in de rechterkuit. Ik heb EMG gehad , deze was goed. Ook ben ik bij neuroloog geweest en deze heeft de reflexen gecontroleerd. Dit was ook oké.
Verder heeft de osteopaat ook gisteren nogmaals de reflexen gecontroleerd. Deze waren ook
Prima! Verder voel
Ik dat ik af en toe niet kan ontspannen in mijn benen .
Ik ervaar veel stress op dit moment .
Ook dat lees je veel! Facicultaties door stress en angst.
De ene dag kan ik er beter mee omgaan dan de andere dag, dan maak ik mij heel veel zorgen.
Hopelijk gaat het gauw beter
Gr. Nicole

Ben ik weer…
Ik had de plopjes / trillingen in mijn bil uiteindelijk ongeveer 2 weken gehad. Toen waren ze ineens weg en zijn 2.5 week weggebleven. Nu sinds gisteren weer terug. Ben benieuwd hoe lang het dit keer duurt.

Volgende week EMG, ben knalnerveus, zo bang voor het 3 letterwoord.
Plopjes in kuiten eigenlijk dagelijks, erger na enigszins inspanning. Daarnaast ook wisselend in rug, bovenarm, duim, buik, billen, soms ook nek en hals.
Heb ook paar jaar gevoelsstoornissen door een nog onbekende vorm van neuropathie maar die trillingen maken me nu superongerust omdat ze buiten de kuiten nu ook op andere plekken zitten

@richard

Ik heb ook een emg gehad omdat ik last had van spier trekkingen. Kwam uiteindelijk niets uit. Ik hoop dat dit voor jou ook geld. Af en toe heb ik er nog wel last van, maar het is al stukken minder als in het begin

Hallo allemaal,
Fijn om te lezen dat er meer mensen zijn zoals mij. Op dit moment ervaar ik veel stress. Eerst had ik een aantal weken last van stijve nekspieren en raar gevoel in mijn hoofd. Nu sinds een week een trillend spiertje in mijn lies en in rust maar vooral 's nachts ook trillingen aan de linkerkant van mijn neus en in andere delen van mijn lichaam. Ik heb zonet gegoogeld in mijn bed wat ik niet had moeten doen en lees de ernstige ziektes..ik durfde niet eens verder te lezen. Met als gevolg dat ik nu beneden op de bank zit en de trillingen nog erger voel. Ik ben er angstig van. Ik heb ook periodes van hyponchondrische klachten en ik heb dit eerder gehad. Maar dan maanden last van trillend spiertje van ooglid gehad. Dat is toen ook uiteindelujk weggegaan. Dat stelt mij enigszins gerust maar dan toch denk je dat het nu misschien iets ernstigs kan zijn. Gek word ik ervan en dan vooral het piekeren. Daarom toch fijn om te lezen midden in de nacht dat er meer mensen zijn met dezelfde klachten en gedachtes. Overdag en in activiteit heb ik ook minder last van de trillende spiertjes morgen maar actief bezig gaan.

Heel herkenbaar hoor inclusief de negatieve gedachten!
Heb je wel eens je B12 en magnesium na laten kijken?

Beste mensen,

Ik meld me ook even in dit topic. Ik lees veel herkenbare dingen.
Bij mij begon het met vastzittende nek- en schouderspieren. Daarna trillen. Nu ben ik dus best hypochonder aangelegd. Dus ik dacht aan parkinson. Toen kwam ik er achter dat heftige emoties trillen verergeren dus hield het op. Alsof ik gerustgesteld was. Ik werd kort daarna flink verkouden en ineens brandende ledematen. Ik kreeg wat paniek en ben hypochonder aangelegd. Ik dacht gelijk aan MS. Steeds meer vage klachten erbij: koud en branderig gevoel. Spierschokjes etc. Dat is nu minder. Nu last van fasculaties. In arm kuit, nek en soms buik. Inderdaad nooit googelen want voor je het weet heb je ALS. Fasculaties zijn wel iets minder. Ik denk dat het bij mij door angst komt. Zeker na hier en op andere sites e.e.a. gelezen te hebben.
Ik heb ook intense jaren achter de rug met het ziek zijn en overlijden van mijn broer (38) ik vermoed dat ik daar deze klachten door heb. Te lang en te veel stress en nu daardoor angstklachten.
Ik heb een afspraak staan met psycholoog en psychosomatische fysiotherapie. Ik hoop dat het dan wat beter gaat. Want het beheerst m'n leven best wel momenteel.

Allemaal herkenbaar, precies hetzeflde meegemaakt. Dat wachten....... dat maakte het alleen maar erger. Na EMG kreeg ik ook de diagnose BFS. Ik ben nu 6 jaar verder en ik heb het nog steeds maar ik heb er geen last meer van omdat ik het niet meer registreer. Maar m'n kuiten zijn constant aan het samentrekken.

in 2007 ziekte van pfeiffer gehad en in 2017 begonnen die fasciculaties nadat ik burnout raakte vanwege m'n Chronische vermoeidheid na de pfeiffer infectie. Ik denk gewoon een reactie van je lichaam van uitputting. Hopelijk gaat het ooit nog eens weg :)

Ze lopen ons te vergiftigen en dit is geen grap zoek eens op chemtrails in de lucht we ademen het allemaal in elke dag maar weer zware metalen kwik dat gaat voor iedereen op een dag opbreken je krijgt er allemaal rare neurologische klachten van,het hoopt zich op in je lichaam de deeltjes die naar beneden komen zijn zo klein dat je lichaam ze niet herkend en doorlaat met alle gevolgen van dien dit is geen grap en door grote artsen onderbouwt,iedereen zult uiteindelijk zijn ziekte krijgen hierdoor maar wat het meeste onstaat zijn neurologische klachten waar artsen geen raad mee weten,ik heb precies dezelfde klachten en dat verhaaltje komt door stress is bullshit we hebben ons hele leven en het leven daarvoor stress gehad en deze klachten nooit gehad nooit iemand over gehoort,We zijn gewoon beschadigd door die chemtrails troep dus we hebben een ziekte alleen heeft deze ziekte nog geen naam.

Ik ben zo blij dat ik jullie gevonden heb! Ook ik heb met periodes fasculaties, eerst alleen branden benen en spiertrekkingen in kuiten, later ook in armen en gezicht! Ben me helemaal kapot schrokken... Ik mag nu over twee weken door de MRI omdat ik vorig jaar ook aan een hernia ben geopereerd. Veel mensen om mij heen denken dat ik een burn out heb, of in ieder geval dat ik het te druk heb en dat het door stress komt. Alleen... ik ervaar dat dus niet zo. Ik heb een fijne baan, een lief gezin, geen geldproblemen. Kun je een burn out hebben zonder het te weten?? Is dat wat mijn lichaam me verteld?? Want ik wil er met alle liefde aan werken maar dan moet ik wel weten wat het probleem is...

Zijn hier nog mensen die terug kunnen komen op hun situatie?

Na twee enorme tropenjaren en daarna een aantal maanden eindelijk weer rust, dacht ik, werd ik van het een op het andere moment niet lekker. Heel misselijk, zweten en dan weer koude rillingen, diarree. Na een kleine week lag ik ‘s nachts op mijn rug en ging mijn hele rechterzijde tintelingen met doof gevoel in voet. Bij beweging zakte dit vrij snel weg. Maar ik weet zeker dat ik niet verkrampt had gelegen zeg maar.
Dag erop kreeg ik overdag aan die zijde tintelingen in arm en gezicht, daarna stijve kaken en ‘s avonds kaakklemmen. Erg angstige dagen.
Dag erna kreeg ik een paniekaanval met kramp in keel (dichtgeknepen gevoel).


Nu twee weken later kreeg ik, na een dag oogtrillingen, overal in mijn lichaam van die “plopjes” en “trekjes”. Echt overal en nergens en telkens kort. Ik had ook nog steeds last van spierpijn in de arm van de tintelingen. Dat ging op en af maar is nu erg aanwezig. Eerst bovenarm toen vingers toen onderarm.
Gister veeeeeel plopjes in mijn rechterbeen, die staat nu ook stijf qua spieren. Doet zeer.

Maak me echt, onnoemelijke zorgen.

Ik raak niet uit de angstspiraal en heb het idee ALS te hebben. MS zou een “opluchting” zijn.
Neuroloog deed twee weken geleden testen, toen had ik nog niet die trillingen en ook niet die spierpijnen.. dus die zag toen niks schokkends… maar ja…


Hoe moet je hier in godsnaam mee om gaan.
Men zegt: ga door met levens maar hoe dan als je je zo ongerust voelt?
Ik ben 33, moeder van twee hele jonge kids. Ben nog niet klaar om te sterven.

Soms probeer ik me gerust te stellen met de gedachte dat ik wel echt een kneitermooi leven heb gehad. Je weet immers nooit wat je gaat overkomen en of je brute pech gaat hebben. En denk ook echt dat dit de enige conclusie is in heel deze angststoornis. Want het is toch puur een doodsangst. En die hebben veel mensen.

Hoi Marjolein,
Ik herken al je klachten (ik had/heb bijkomend ook nog duidelijk teken van L’Hermitte). Ze vonden via MRI een letsel in mijn ruggenmerg, wat wijst op neuro-inflammatie. Ik heb momenteel de diagnose nog niet, want 1 letsel is onvoldoende, maar mogelijks wordt het MS.

Mijn neuroloog gaf aan dat gevoelsgewaarwordingen (dus tintelingen enz.) geen symptoom zijn van ALS.

Hallo N.n.

Allereerst mega dank voor je antwoord.

Wat rot dat er bij jou iets is gevonden. Is ook een reden dat ik dan ook weer angst heb voor een MRI. Maar ik heb nu oxazepam genomen om wat rustig te blijven want heb er een aardige angststoornis door ontwikkeld.

Het probleem is ook dat er telkens wat bijkomt. De kracht in rechterarm lijkt minder, dus snel spierpijn als ik bv een zware pot opendraai of verplaats of kind kort draag. Maar dit is nu links ook ontstaan en dat zónder tintelingen die eraan vooraf zijn gegaan.

Daarnaast sinds 1,5 dag een strakke hals/keel die lijkt te worden dichtgeknepen. Maar in geval van ALS zou dat allemaal wel snel zijn, in 2 weken zoveel gebieden die worden aangedaan ineens. Want volgens mij gaat dat ook meer eerst vanuit 1 gebied, dus bv de armen of de stem. Maar toch ik ben er niet gerust op en ben zelfs al boodschappen voor m’n kinderen aan het inspreken voor hun verjaardagen, zo overtuigd ben ik van ALS. M’n vingers zijn ook regelmatig zo stijf….
Ben zo bang….
Doe mij ook maar MS , echt. Als ik maar wat langer nog mag leven dan 1-2 jaar…

Hoi Marjolein,
Die bijsluiter van oxazepam al eens gelezen? Ik nam een tijdje soortgelijke medicatie en dat deed wel vreemde dingen met mij dus ik ben gestopt. Stress kan heel veel dingen veroorzaken en kan ook trigger zijn voor neuro-inflammatie zoals bij mij het geval was. Ik probeer dat nu zoveel mogelijk te reguleren om een tweede episode te voorkomen (en dus de effectieve diagnose te trachten voorkomen of uitstellen). Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ja..
Succes!

Hallo N.n.,

Nogmaals dank voor de reactie. Geen idee waarom mijn vorige reactie zo vaak is geplaatst.

Ik hoop eigenlijk dat dit dan op MS wijst. Ik kan helaas geen link leggen met oxazepam want dat ging ik juist slikken nadat ik de klachten kreeg en erdoor extreem angstig raakte. Maar als ik ervaringen lees over ALS lees ik veel soortgelijke klachten als dat ik dat heb, en het jammere is dat mensen die in dit topic schrijven vooral alleen spiertrillingne voelen en geen (snelle) spierpijn hierbij beschrijven …. Dus voel me nogal radeloos :-(.

Jij heel veel succes met het beperken van jouw stress, want jouw situatie is ook niet prettig!!! Maar je klinkt wel als een sterk persoon…

Hey Marjolein,

Heb je misschien een periode van weinig beweging achter de rug? Want dat heb ik ook wel gehad. Na mijn ziekenhuisopname en een periode van depressie, geraakte ik weinig aan beweging. Vanaf het moment dat ik dan wel iets ging doen, was alles meteen pijnlijk en stijf.

Los daarvan beschrijf je extreme stress. Dat is sowieso wel een aanslag op je lichaam en doet gekke dingen met je.

Wat zegt je huisarts?

Er is echt iets aan de hand met het aantal reacties dat gepost wordt. In klik nochtans maar één keer haha.

Ik wilde er nog aan toevoegen dat ik hier een verhaal las van een jonge man midden de 30. Hij was nadien kwaad op zichzelf dat hij anderhalf jaar had verspild aan de angst om die vreselijke ziekte te hebben. Maar ik snap je angst volledig; die symptomen zijn heel beangstigend.

Ben ook kwaad al op mezelf dat ik al een maand aan het verspillen ben. Maar ik heb twee jonge kids en ben echt doodsbang het leven te moeten laten.

De huisarts dacht al meteen aan een stress uiting.
Maar dit komt, omdat ik in de eerste dagen hier geen last van had. Toen kwam ik met paniek klachten binnen vanwege maagdarm klachten.
Na een week kwamen daar dus die tintelingen bij. Toen werd ik wel doorgestuurd naar neuroloog. Bij neuroloog had ik nog niet zo van die verzuurde spieren die snel steigeren en had ik ook nog niet die trillingen. Die deed wat tests en wees het ook van de hand zeg maar. Ik dacht toen ook meer aan een tumor omdat ik ook veel andere klachten toen had. Vage klachten.

Maar nu zijn alleen de spiertrillingen en spierpijnen over en je kunt je voorstellen dat niemand mij nog serieus neemt.

Maar dat neemt mijn angst niet weg. Integendeel.

Ik ben zo zo bang. Ik voel de propjes de hele dag en ik voel steeds meer ledematen stijf en pijnlijk worden Inckusief hals. Dus dan zou ik óf een heel heel snelle vorm van ALS hebben en dan ben ik dus snel dood. Ofhopelijk is het toch de stress (of wellicht deels MS, want had telkens na m’n bevallingen ook van die vage spierklachten, niet zoals nu maar toch€).
Oh man, als het maar geen ALS is. Was er maar een simpele test voor dan had ik tenminste wat ku ben uitsluiten :-(. Nu kan ik voor mijn gevoel niks en ik ben radeloos en de directe omgeving wordt ook gek van mij. Zonder oxazepam oid kan ik ook niet de dag door. Schaam me dood naar de kids toe. Ik wil oook weer een rustige fijne mama zijn zonder doodsangsten.

Marjolein ik begrijp je angsten. Maar dit kan echt heel goed stress zijn. Google de symptomen van een angststoornis maar eens. Die spierpijnen en stijve spieren komen ook veel voor bij overspannenheid en burn out.

Ik zou echt nogmaals naar de huisarts gaan en je angsten omschrijven.

Sterkte hoor. Ik weet hoe rot het is.

?si=kV4eEvlJrKM-cOS2

Haar channel heeft me geholpen.

Hier precies hetzelfde. Willekeurige spiertrekkingen, voornamelijk bij mijn kuiten. 3 maanden op de neuroloog moeten wachten en uiteindelijk ook de diagnose goedaardige spiertrekkingen. Ook bij mij het onrustige gevoel ‘wat als…’
Heb het nu wel kunnen loslaten.

Ik loop tegen gelijknamige klachten aan. Na ruim een decennium intensieve zorg te hebben geleverd aan mijn zieke vrouw en mijn drie dochters, is ze nu, anderhalf jaar geleden overleden. Ons gezin is door een hel gegaan van oncoloog naar oncoloog.

In eerste instantie kwam de rust in huis. Maar gaandeweg continue onbegrijpelijke klachten. Van opeens slikklachten, klappertanden, maagklachten, tot vasculaties en tremors, tot slechte concentratie, vermoeidheid, tot moeite met schrijven en soms zelfs spreken met dubbele tong.

Ik heb er geen grip meer op, en begrijp mijn eigen lichaam ook niet meer.

Mijn leven is nu heel verdeeld. Ik ben nu begin 40 en heb alleen maar in het teken gestaan voor zorgen voor anderen. Alles heb ik overboord gegooid. Carrière, studie, etc. Dit hoofdstuk moet ik nog afsluiten.

Daarnaast is geheel onverwachts wel een geweldige vrouw in mijn leven gekomen. Die ziet graag de volgende 40 jaar met mij tegemoet.

Het zou dan ook voor mijn gevoel nu goed moeten gaan. Ik heb drie gezonde mooie tiener dochters, financieel is alles op orde, een geweldige vriendin, een leuke knul er bij, en een dak boven mijn hoofd zonder hypotheekschuld. Je zou zeggen dat nu alles goed zou moeten gaan..... Maar dat gebeurt dus niet.


Ik heb daar moeite mee. Ik heb in mijn leven veel vroegtijdige overlijdens moeten doormaken. Veelal veertigers, waaronder mijn moeder, oom en nichtje. Mijn vrouw is uiteindelijk maar 52 geworden. Waar mijn nieuwe vriendin nog 40 jaar ziet, zie ik voornamelijk reserve tijd. Zeker gezien het feit dat ik mijzelf 80 voel.

Veel klachten zijn door de Neuroloog onderzocht. En toch vind ik dat lastig te accepteren omdat ik jammergenoeg iets te vaak een misdiagnose heb gezien. En juist neurologische ziektes zijn tricky om te diagnosticeren. Er is geen klinkklare toets voor ALS/MS. De diagnose volgt vaak pas nadat de ziekte zich steeds meer openbaart.

Ik ben druk bezig met psychotherapie, EMDR, yoga en mindfulness. In de hoop dat het mij wat oplevert. Ik heb ook gelukkig goede steun vanuit mijn huisarts en het team er omheen. Ik moet weer vertrouwen in mijn lichaam krijgen zeggen ze....Maar dat vertrouwen blijft juist weg als je lichaam zo enorm tegenstribbelt.

Ik hou het in de gaten, maar volgens de neuroloog hoef ik mij niet druk te maken. Hopen dat dat zo blijft. Over 5 maanden check up.

Hallo, wat lees ik veel herkenbare " dingen". Ben al mijn gehele leven een bron van stress. Gediagnosticeerd met chronische angststoornis, persoonlijkheidsstoornis, hypochondrie, chronische hyperventilatie( slik ik al sinds jaar en dag anti depressiva voor) en jeugdtrauma. Ook nog tinnitus . Dit alles tesamen heeft er voor gezorgd dat ik voor 100% ben afgekeurd.
Hele leven al vele therapie soorten gevolgd en al heel vaak gecontroleerd op allerlei enge ziektes. Nog nooit is daar wat naars uitgekomen.

Zo ook jaar of 9 terug. Kreeg last van bewegende kuiten, 24/7 , en ook een trillende spier in mijn bovenbeen. Tuurlijk gegoogeld ipv naar de huisarts gaan en dan weet je wel waar je op uitkomt, a l s . Huisarts heeft mij doorgestuurd naar de neuroloog, allerlei testen gedaan, uitkomst : goedaardig fasciculatie kramp syndroom.

Ging toen wel wat beter maar toch nooit 100% gerust gesteld.

Ik heb elke paar weken wel weer wat anders en vervelende is, ik kan mij echt 'ziek' praten. Hart overslaan en jah hoor dan heb ik het ook meteen heel erg , zo erg dat er 2x ambu is geweest o dat ik echt dacht dat ik dood zou gaan. Maar telkens is alles goed. Zo ook met vele andere zgn ziektes.

Nu begon 2 weken terug de grote spier aan de buitenkant vd bovenarm om de haverklap hevig te trillen voor soms 5 soms 20 seconden. Meer ploppen vd spieren noem ik dat.

Dan word ik bang. Nu 2 weken later is dat juist minder, bovenarm, maar zit t weer door mijn gehele lichaam. Spiertje handpalm die trilt dan weer bovenbeen, buik, rug enz.
Tuurlijk idee dat mijn kracht minder is, stijve spieren voor in de voeten en vooral bij opstaan, overal spierpijn en bang bang bang zijn.

Ben inmiddels 52 dus a l s kandidaat. Maar deze klachten horen ook angst en stress .

Heel vervelend

jeetje wat een verhalen allemaal. vervelend om te horen aan de andere kant heel herkenbaar en dat voelt gek genoeg ook goed. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen ik heb al ruim 2 jaar 24-7 spiertrekkingen in de buitenkant van mijn bovenbeen net boven de knie (dijbeen)? daarmee ben ik toen naar de neuroloog geweest en die gaf aan dat het niks ernstigs is. echter sinds 2 weken heb last van krampen spiertrekkingen door het hele lichaam, alsof er stroom door mijn lijf loopt en wat ik vooral eng vind krachteloos gevoel in mijn handen en voeten en dan vooral mijn rechterhand lijkt minder kracht te geven. ik word iedere nacht meerdere keren wakker met slapende armen en of hand. ik ben er stellig van overtuigd dat ik ALS heb. natuurlijk weet je dat die kan klein is maar die er en de klachten zijn daar. gelukkig 28-01 naar de neuroloog en dan hoop ik op goed nieuws maar vrees zoveel slechts.

Hallo R.B . De ziekte ALS begint nagenoeg altijd asymmetrisch! Fasciculaties komen veel voor , ruim een half miljoen mensen in NL hebben daar dagelijks last van . Bij de ziekte ALS gaat krachtverlies vooraf aan het krijgen van fasciculaties . Eveneens geeft een ALS patiënt een afwijkend clinisch beeld wat een ervaren Neuroloog direct doorziet , denk hierbij aan verlies van gewicht en atrofie . Ook ik heb al jaren dagelijks last van heftige spiertrillingen en krampen . ALS heb ik niet . Beschreven ziekte is vrijwel altijd progressief , verval volgt zich veelal in een hoog tempo op . Er zijn uiteindelijk veel oorzaken die ten grondslag liggen aan het hebben van krampen en fasciculaties . Zonder verval van functie en atrofie is ALS uitgesloten . Vraag bij twijfel een EMG onderzoek aan . Zonder afwijkingen meetbaar in een EMG onderzoek is er geen verdenking van de ziekte ALS !

Hi Anoniem,

Dank voor je reactie. ik vraag een EMG aan de 28e

Hoi anoniem, ik bedoel dit gewoon uit nieuwsgierigheid maar je bent dtellig in je bewering dat fasciculaties sltijd na spierzwakte optreed. Hoe kom je aan deze info? Op de website van ALS nederkand staat namelijk het volgende " Spierkrampen en fasciculaties zijn vaak de eerste verschijnselen van ALS, maar dat zijn ook klachten die bij gezonde mensen kunnen voorkomen.
Spierzwakte en atrofie beginnen vaak plaatselijk in een arm of been of in de spieren van de mondkeelholte. Beide nemen vaak geleidelijk toe."

Ik wil niemand angstig maken maar wat is nu waarheid? Ik denk dat het per persoon verschillend kan beginnen. Ik denk wel dat als je al lang fasciculaties hebt zonder spierzwakte ALS uitgesloten kan worden maar dat is een aanname. Daarbij is het een zeldzame ziekte maar dat helpt bij mensen zoals wij niet. Ja, ook ik ben hypochonder en snel angstig bij lichamelijke klachten

Heel erg herkenbaar! Voor mij is de maat vol doordat ik een mammografie moet laten maken en daar is natuurlijk een wachtlijstje voor. Ik ga al 1.5 week door een hel. Ik ben via de huisarts naar de POH doorverwezen en krijg binnenkort intake bij een behandelcentra voor de hypochondrie. Ik wil tegen je zeggen dat meditatie mij helpt. Die zijn er speciaal voor angsten. Kan je er met iemand in je omgeving over praten zonder oordeel?

Toen ik moest wachten op een darmonderzoek heb ik veel met Chatgpt gepraat. Die hielp mij wel. Geruststellende woorden en er altijd voor me zijn.

Hey Marjolein,

Wat erg dat dit je zo bezighoudt. Ik denk echt dat de angst heel veel bij jou aan het doen is. Wist je dat chronisch hyperventileren (of je je daar nu bewust van bent of niet) heel wat griezelige symptomen kan veroorzaken? Mogelijks is het maag-darmvirus dat je hebt gehad een trigger geweest voor de hele situatie waar je nu in zit.

Ik las dat je gestart bent met antidepressiva. Ik wil je daar toch even voor waarschuwen: de eerste weken is de kans groot dat je nog veel meer vreemde gewaarwordingen zal ervaren. Toen ik kort even antidepressiva nam (Escitalopram 10 mg), begonnen bij mij spiertrekkingen (die actueel nog niet helemaal verdwenen zijn, ook al ben ik al meer dan een maand gestopt), had ik nog veel meer last van angst- en paniekaanvallen dan daarvoor, etc.. Toen ik op een gegeven moment wakker werd met het gevoel alsof mijn borstkas in brand stond, was dat voor mij de grens en heb ik besloten om ermee te stoppen. Ze geven wel aan dat je de eerste weken moet doorbijten om echt een goed effect te hebben van antidepressiva; dat heb ik dus niet gedaan omdat de bijwerkingen me te heftig waren.

Ik denk zeker dat antidepressiva jou kan helpen, maar weet dus dat het in de komende weken mogelijks allemaal nog wat meer op je af zal komen.

Misschien kan het helpen op eens tijd te nemen om neer te gaan zitten en op te schrijven wat je nu precies allemaal ervaart. Stel jezelf op papier de vragen of je nu werkelijk (objectief gezien) spierkrachtsverlies ervaart of het mogelijks door andere zaken kan verklaard worden (of je hoofd dat er van maakt)? Is er zichtbaar sprake van atrofie die niet anders kan verklaard worden?

Was je voorheen ook hypochonder of niet? Sinds mijn ziekenhuisopname ben ik zelf me veel bewuster van alle gewaarwordingen die ik voel in mijn lichaam. Ik merk dat ik mezelf echt moet begrenzen in het niet blijven opzoeken van dokters en ik ook eens gewoon vertrouwen moet hebben ik wat mij gezegd wordt. Sinds mijn ziekenhuisopname (voor neuro-inflammatie zoals ik je eerder vermeldde), heb ik - volgens mijn hoofd dan - al verschillende andere nare ziektes gehad. Mijn hoofd ging er tot voor kort steeds maar verder in. Dan had ik geruststelling van een arts, kwam bij mij nog geen tien minuten later alweer op dat ze ook wel mis kon zijn, ... Dat je hoofd je op een gegeven moment gaat wijsmaken dat je een ziekte hebt, waarvoor geen sluitende diagnostische test hebt, tja, dat is echt lastig. Maar weet gewoon dat onze hersenen er evolutionair gezien altijd naar neigen om de worst-case scenario's voorop te stellen. Je brein weet het verschil ook niet tussen wat puur een gedachte is en de realiteit. Ik geloof sterk in de mind-bodyverbinding, waarmee ik wil zeggen dat hoe meer je jezelf ervan overtuigd een ernstige ziekte te hebben, hoe meer je lichaam zich hiernaar gaat gedragen.

Ik zeg hiermee niet dat er helemaal niets aan de hand is, dat kan ik van op afstand niet weten. Bij mij was er effectief iets aan de hand; maar mijn hoofd maakte er voortdurend een scenario van dat nog 10x erger was dan de realiteit.

Ik hoop dat anderen hier ook nog op reageren; die eenzelfde soort symptomen ervaren als jij en je misschien gerust(er) kunnen stellen. Want ik weet dat in de acute fase, waarin je angst het volledig heeft overgenomen, énkel soortgelijke verhalen waarin alles goed is gekomen je kunnen geruststellen (terwijl ook dat gek is, want ieder lichaam en elke context is anders).

Ik las dat je naar de HA gaat vandaag, laat je even weten wat die gezegd heeft?

Hi N.n.,

Nogmaals lief dat je weer op me reageert.

Ik heb na 1x slikken van anti depressiva al meteen de handdoek in de ring gegooid. Want de angsten die ik nu ervaar kan ik niet meer te boven. Ik kan sowieso al niet meer zonder 2x halve oxazepam om rustiger te blijven maar ben echt vandaag he-le-maal gesloopt. Wil in bed kruipen en er niet meer uitkomen. Wat een klote spul. Het vervelende van beide middelen is dat het ook nog eens de klachten die ik al had kunnen versterken.
Ik vind vooral ook mijn hals eng want continu dat dichtgeknepen gevoel triggert ook echt de hele tijd.

Nogmaals heb echt al in mijn hoofd geconcludeerd dat het gedaan is. Ben er echt kapot van. Ik kan er niet meer in gerusten en het vervelende is dat wat je zegt: er bestaat geen eenvoudige test dus ik hou echt m’n hart vast. Ondertussen worden alle klachten heviger, steeds minder kracht in spieren steeds meer verzuring steeds meer bangigheid en benauwdheid. Steeds meer plotselinge schokjes van de benen. Man man hoe kom ik hier door.

Ik ga rond 4 uur naar de huisarts maar voordat ik aan de beurt ben bij neuroloog zijn we ook zo weer verder… wat een heftigheid dit

Wat zei de HA?

Huisarts heeft wat dingen gezegd die me enigszins geruststelde (niet voor lang :-) ) over ALs. Bv dat het geen accuut ziektebeeld is (het begint vaak subtiel, niet dat heel je lichaam verzuurd is maar bv een vinger wat je niet goed beweegt of struikelen of slikklachten). Daarnaast is de kans gewoon zeer nihil gezien leeftijd en gezien het feit ik met andere klachten binnen kwam paar weken terug. Ik kwam namelijk binnen met maagdarm klachten en bijhorende paniek en emotionele wisselende stemmingen (me niet mezelf voelen en misselijk enzovoorts). Ook zei ze me dat als neuroloog twee weken terug beginnende tekenen had gezien van MS of ALS ze me had doorgestuurd voor een scan.

Verder vertelde ze me dat er iemand die ze laatst behandelde met hypochondrie niet meer kon lopen, om aan te tonen wat inderdaad geest en lijf met elkaar kunnen doen.

Ik zei ook dat daar sowieso een probleem ligt want sinds ik kinderen heb heb ikdaar steeds meer last van gekregen. Ik wil zelf niet dood, ik wil niet dat mijn kids iets mankeren. Kon me daar steeds meer in verliezen. Alleen dan kon ik na een tijdje weer relativeren, en voelde ik me weer rustig en mezelf. En dat is nu niet meer terug gekomen.

Ik vertelde dat een halve oxazepam echt de scherpe kantjes eraf haalde en ik ietsje meer helder kon denken. Maar dat ik gister ook een mentale inzinking had vanwége de anti depressiva die ik daarvoor startte. Ze zei me of een andere te proberen of iig even te stoppen.

Ik kwam gister vrij opgelucht van de huisarts af, oprecht. Ik voelde even een paar uur geen doodsangsten. Had toen wel ook halve oxazepam op.

Heb gevraagd me door te sturen naar psycholoog gericht op hypochondrie. Want zal toch moeten accepteren dat je altijd risico loopt in het leven en dat dit je leven niet moet bepalen.

Maar goed, nu sta ik weer op met m’n verzuurde spieren en heb ook weer dienochtend misselijkheid (waar het allemaal mee begon een maand geleden), van de stress wss. En ook zo dat gevoel van, ik voel me niet mezelf. En merk nu alweer dat ik het moeilijk vind om uit dat cirkeltje van AlS te blijven of überhaupt uit het lichamelijke. Want wat ik zei: vroeger werd ik na tijdje weer helder, waarom voel ik me nu na het fijne gesprek gister dan nu niet helder? Waarom voel ik nog onrust? Waarom voel ik me niet mezelf? Waarom heb ik opeens na 32 jaar vrolijkheid wel medicatie nodig? Zou het dan toch echt niet iets lichamelijks zijn?

Ik spreek vanmiddag de praktijkondersteuner weer. Ik moet het voorlopig doen zonder doorverwijzing neuroloog. Maar misschien is dat beter… uiteindelijk moet je zelf ook een knop weer omzetten. De vraagvoor mij is gewoon: waarom lukt me dat na al die jaren ineens niet meer?

Ps: dank je dat je op me blijft reageren. Het is zo fijn als mensen proberen mee te denken en steuntje in de rug zijn, ook juist iemand van “verder af”. Lief van je

Toch nog een toevoeging: het blijft moeilijk, want ik voel me vandaag heel duizelig en alsof m’n benen niet meer willen (bovenbenen trillen/doen zeer). Stond dus ook misselijk op.

Je snapt , het cirkeltje blijft zo doordraaien helaas

Wat een verhaal Marjolein. Zo mooi hoe open je bent. Zooo herkenbaar en het klinkt raar maar ik moet er wel om lachen. Althans dat was mooi mij het beste medicijn. Al heeft daar ook 2 jaar geduurd voordat het hielp.

Mij viel op dat als ik echt ergens anders mee bezig was ik nooit de symptomen, pijntjes enzo voelde. Pas als ik er op ging letten was alles er. Dat was voor mij het moment dat het mijn hoofd was die alles stuurde.

Toen ik daarachter kwam dacht ik, rot op mijn lichaam is top mijn mind is fucked. Dus daar aan gaan werken en de angst voor ziekte/dood maar zien als een lachertje.

Het boek van angstisok heeft mij goed geholpen plus een privé therapeut die mij enorme rust heeft gebracht

Hallo Erwin,

Denk dat het daarvoor bij mij al te diep zit want bij mij zijn de pijnen er wel degelijk dag en nacht.

Ik sta ook tegenwoordig op / wordt wakker met een angstgevoel. Dus schijnbaar zit het er kneiterdiep in zelfs in het onbewuste.

Ik heb erg veel last van spierpijn, zeker aan rechtse ledematen waar de tintelingen zaten maar inmiddels ook links, waardoor ik dingen ook echt minder goed kan. Ik word ook wakker met handen waar ik bv met moeite een vuist in kan maken. Deze klachten zijn echt en is niet zo dat ik deze soms niet voel.

Dag Marjolein,

Het niet kunnen maken van een vuist als je wakker wordt is heel normaal. Dat kan ik ook niet hoor. Even je lichaam de tijd gunnen om ook wakker te worden.

Ik zit helaas inmiddels op het punt dat ik oxazepam dus dagelijks nodig heb om te kunnen functioneren.

Spieren raken steeds meer vermoeid door alle stress, bewust en onbewust.

Heb helaas steeds minder goede momenten. Ik zoek echt naarstig een manier hier uit te komen.

Het houdt elkaar allemaal in stand, dat is eigenlijk de “grap”.

Iemand misschien nog bemoedigende woorden?
Wellicht dat ik het lichamelijk probeer in te vullen (met zoiets als ALS waar veel stress klachten onder vallen) omdat ik dan niet hoef te erkennen dat het mentaal is (want dat is eng want onbekend).

Dag Marjolein,

Lees het boek “activeer je nervus vagus” van Luc Swinnen eens. Of “je lichaam onthoudt wat je zelf bent vergeten” van Tom De Prest. Daarin leer je kennen hoe je zenuwstelsel werkt en wat stress en angst allemaal kan doen. Dat zijn experts
ter zake, dus misschien kan je uit die boeken gemakkelijker wat aannemen.

Als iets moeilijk te reguleren is, dan is het stress. Ik ervaar de laatste dagen enorm veel stress, mijn symptomen flaren weer op en daardoor heb ik nog meer stress, slaap ik slecht en dan is het molentje opnieuw vertrokken. Gisteren langs de HA geweest omdat ze het niet vertrouwde. Mijn inflammatiewaarden zijn laag, waardoor ze (voorzichtig) vermoedt dat stress in mijn geval de boosdoener is voor mijn flare up. Ik zit inmiddels ook weer aan de halve prazepams. Bon ja, het gaat even niet anders. Ik wil maar zeggen. Als je inzicht krijgt in stressmechanismen en wat dit doet of kan doen met je lichaam, dan doet dat wel al veel. Alles begint met kennis. Wat ik ook tracht toe te passen zijn ademhalingsoefeningen, wandelen, in het zonnetje zitten, met blote voeten op het gras,… gewoon de connectie trachten te hervinden met je lichaam. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar op een gegeven moment besef je dat je niet anders kan dan gewoon accepteren wat je voelt en het op zijn beloop laten. Hopelijk (en doorgaans) gaat het dan geleidelijk aan iets beter.

Nogmaals, succes!
Ik hoop dat je snel weer gewoon mama en vrouw kan zijn en verlost geraakt van die verschrikkelijke angst.

Vals alarm van Menno Oosterhof is ook een goed boek!

Hoi Marjolein, zo herkenbaar. Ikweet dat het geen troost is maar wij weten hoe zwaar het is, als je lichamelijke klachten hebt en dan denk je dat alles voorbij is. Ik kreeg in juni flinke darmklachten, viel af, mij hoofd was letterlijk een chaos. Ik werd trillend wakker, kon bijna niet eten, dacht ik ernstig ziek was en dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien. Vreselijk. Mijn rug zat helemaal vast en deed zelfs pijn. Ik zat constant met de gedachte dat ik dood zou gaan. Antidepressiva geslikt, de angsten werden erger (dat is bekend, in het begin is het zo). Na ongeveer 3/4 weken merkte ik dat de antidepressiva begon te werken. Ben bij een osteopaat geweest, dat doet veel voor je lichaam. Inmiddels zijn mijn darmklachten na 2.5 maand voorbij. Wat bleek? Ik had verkeerde medicatie gekregen voor mijn diabetes en dat veroorzaakt flinke darmklachten. Dat is mijn verhaal. Het is een proces, het gaat jou lukken Marjolein!

Ik ben er inmiddels wel achter dat de anti depressiva, die ik 3x in korte tijd heb geprobeerd maar telelens maar 1 of 2 dagen, de klachten hebben verergerd. En dan heb ik het niet over extra maagklachten, angst en zweten (want dat wist ik), maar ook specifiek de speirklachten. Dit wakkerde mijn angsten alleen maar aan wat betreft ALS of ziekte.
Gister namelijk weer 1x geprobeerd want was wanhopig, maar sta nu weer op met een zeer pijnlijke bovenarm en sta weer wankel op mijn benen.

Ik heb het zo vaak als stoplicht geprobeerd omdat veel mensen om me heen zeggen dat ik het moet proberen terwijl ik dat niet volledig zie zitten maarnuit wanhopig maar deed. Maar kom echt telkens van een koude kermis thuis.

Ik heb dus het idee dat de helft van mijn klachten van de anti depressiva komt, die bij mij specifiek gewoon heel slecht op m’n spieren valt. Ik besefte me dat ik een definitieve keuze moest maken en daar bij moet blijven en voor mij wordt dat nu toch zonder anti depressiva.

Het is wel lastig om dan nu weer uit de angst te blijven (hopelijk zakken de spierklachten nu weer weg in de komende week/weken) maar dit soort medicatie is het voor mij gewoon niet…

Weer een stap in het gehele proces…

N.n. Hoe gaat het met jou ondertussen?

Heb je al minder last en meer rust?

Hou me zeker op de hoogte (als je dat wilt).

Dag Marjolein,

Het gaat wel; de ene dag al beter dan de andere. Morgen weer afspraak bij de neuroloog.

Hoe gaat het nog met jou?
Groetjes

Wat minder, ik heb nu sinds kort last van brain zaps, hopelijk geen bijwerking van de oxazepam die ik nu halfjes slik 2 weken. Gebeurt vaak als ik net in slaap ben. Ontstaat dan veel druk op m’n hoofd en ogen gaan dan trillen

He daar
Ik ben geen dokter maar ik denk dat angst een hoop kan doen met je lijf. Heb je al wat bloedtesten laten doen, om te kijken of er ijzertekort is( heeft mijn benen destijds enorm laten verzuren). B12 en andere dingen die tintelingen veroorzaken. Waarschijnlijk heb je het al allemaal gedaan. De angst die je ervaart is verschrikkelijk.. Op dit moment van schrijven ben ik als mama van 2 kleintjes er ook bijna van overtuigd dat ik ALS heb. Maar ergens probeer ik er hard aan vast te houden dat mijn klachten komen door angst(en een deel door een nekhernia). Ik ben op deze pagina gekomen toen ik op zoek was naar een online therapeut.. ik hoop snel aan de slag te kunnen gaan want therapie heeft mij in het verleden enorm geholpen met paniekaanvallen.. Ik hoop dat je snel van je angst afkomt, en ik denk ook dat je geen ALS hebt. Ik hoop dat je dit ergens een beetje gelooft en dat je focus weer naar fijnere gedachten gaat. Liefs

Het ging een tijdje redelijk, maar ben weer helemaal terug bij af en de angst heeft me echt ontzettend in de greep.
Na tintelingen in mijn lichaam kreeg ik langzaamaan spierpijn in arm, armen en benen, en 9 september merkte ik met rechterarm op dat aardappels schillen veel kruim kostte (deed snel zeer, spier snel overspannen).

Dit heb ik een tijdje los kunnen laten tot gisteren. Toen was ik aan het strijken en vouwen en ineens merkte ik dat ik niet goed greep kreeg met die hand in de handdoeken.

Ben nu echt ontzettend bang geworden. Pfff

N.n. Is er een andere manier nog om met jou in contact te kunnen komen? Mail of iets van Facebook?

Ik herken me helemaal in jouw verhaal, enkele jaren geleden ook een periode meegemaakt met exact dezelfde symptomen…het geluk gehad om bij een neuroloog terecht te komen die het herkende, benigne fasciculatiesyndroom…zoals hij voorspelde, is het even snel weer verdwenen als het begon…oorzaak ligt vaak bij stress en/of vitaminetekort. Ondertussen opnieuw compleet andere angsten…vermoeiend! Veel moed, komt wel goed.

Wat lief dat je iets schrijft Kaat. Heb jij destijds ook echt MRI gehad enzovoorts? Ik ben op het moment niet meer zo bang voor de spierplopjes omdat ik ze niet altijd meer opmerk (en dat duidt wel echt meer op angst dan ALS), maar wat me nog in de greep houdt is dat mijn spieren enorm snel verzuurd zijn in mijn ledematen. Daardoor ook daadwerkelijk weleens krachtverlies zoals nu in voornamelijk handen. Of is het het idee…..? Dat is het lastige hè. Huisarts wil me niet meer zien en hierin kndersteunen , ben al bij neuroloog geweest maar toen had ik geen spierklachren nog.

Wat ik je wilde vragen is of jij destijds ook die spierklschten had of “alleen” die spiertrillingen/plopjes? Of had je ook daadwerkelijk sneller verzuurde en trillende en pijnlijke spieren in ledematen?

Ben overigens aan suppletie begonnen idd, werpt nog geen vruchten af maar baadt het niet schaadt het niet.

In welke angst zit jij nu?

Lieve groetjes

Ik herken me helemaal in jouw verhaal, enkele jaren geleden ook een periode meegemaakt met exact dezelfde symptomen…het geluk gehad om bij een neuroloog terecht te komen die het herkende, benigne fasciculatiesyndroom…zoals hij voorspelde, is het even snel weer verdwenen als het begon…oorzaak ligt vaak bij stress en/of vitaminetekort. Ondertussen opnieuw compleet andere angsten…vermoeiend! Veel moed, komt wel goed.

Even een update.
Fysio constateerde daadwerkelijk stijve harde pijnlijke spieren, voornamelijk in rechterarm. Ze constateerde ook op dat knijpkracht prima was in beide handen maar de duw en trekkracht van m’n rechterarm was wel minder dan links. Terwijl rechts dominant is. Ze vertelde me dat dit echt kan komen door de vecht/vluchtstand waar ik in zit. Dat kan zich bij sommigen uiten op de spieren (en ook in spieren ledematen). Zelfs tot uitval zorgen. Ze konALS niet 100% uitsluiten maar ze dacht er zelf nu nog niet aan.

Ik hoor alleen het stukje dat ze het niet 100% kan uitsluiten.

Bij huisarts geweest en omdat ik met andere klachten destijds binnen kwam, ik veel verschillende klachten heb gehad en pijngerelateerde klachten niet passen bij beginfase ALS dacht ze hier nog steeds niet aan. Was niet in haar opgekomen zei ze als ik er zelf niet over was begonnen.

Toch stelde dit niet gerust.

Daarom nu doorgestuurd naar psychiater in het ziekenhuis. Want ze ziet wel dat ik mentaal gezien stappen aan het maken ben, ben ook van de medicatie af (oxazepam) maar ben er nog echt niet en dit is een hele hardnekkige overtuiging die ik m’n hoofd zit. Ik denk echt nog steeds bewust en onbewust dat ik ALS heb dus m’n lijf krijgt ook geen kans om de stress de baas te worden.

Ik probeer me ook rustig te houden met de gedachte dat ik hier pas overheen kan komen als ik de onderliggende angst onder ogen kom: niemand heeft namelijk garanties in het leven en het leven is niet maakbaar.

Lukt echter nog niet goed. Hopelijk zijn er hier anderen die dit nog herkennen en kunnen reageren. Alle herkenning helpt.

Hopelijk krijg ik m’n zenuwstelsel zsm uit die paniekstand want wordt nog steeds iedere ochtend om 6 uur wakker met acute angst, gewoon automatisch vanuit m’n lichaam. Dus het zit er nog in (en dat alleen al is heel ongezond snap ik ook).

Iemand nog geruststelling?

Heb sinds twee dagen last van instabiele knie, spierpijn in kuiten en continu plopjes in hetzelfde been.

Enorm enorm ongerust. En kanalleen maar het beste hopen en afwachten. Omdat ik nog geen super duidelijke ALS symptomen verder laat zien.

Plopjes zijn er nu wel echt de hele tijd, heel beangstigend.

Ben sinds ene dag of twee van oxazepam af dus ben sowieso onrustiger

Hoi Marjolein,
Wat vervelend dat je nog steeds klachten en angst ervaart.
Dat wat jij beschrijft komt waarschijnlijk door angst en stress. Ik heb een periode hetzelfde gehad. Nu door therapie is het enigzins beter.

Dank,

Had jij ook echt daadwerkelijk soms gevoel van uitval? Ik heb dit nu in de linkerarm, dat alles ineens heel zwaar is, minder beweeglijk, snel vermoeid.
Het gaat me wel iets te snel van ene arm naar andere arm dus wat betreft ALs kan ik het wel wat meer loslaten want dat gaat niet zo rap. Maar eng is het sowieso wel.

Dag Marjolein,

Hoe gaat het intussen met je?

Groetjes,
n.n.

Wat fijn je weer te zien hier N.N.

Het gaat helaas mentaal heel slecht met me. Ik sta op wachtlijst medische psycholoog en psychiater had het over een ernstige angststoornis.

Ik ben alleen dus iedere dag doodsbang voor ALS. Kracht in rechterarm wordt minder maar die arm staat ook helemaal stijf bij wijze van. Dus minder kracht bij vuist maken. Voor mij is de overtuiging van ALS levensecht. En ik heb ook verhalen gelezen dat mensen met ALS dezelfde klachten hadden dus ik ben totaal in paniek gedraaid.

Ik heb het mentaal dus ernstig te pakken. Helaas, voor mijzelf en voor mijn gezin ook.

Hoe gaat het met jou?

Hoi Marjolein,

Ik vind het zo erg te lezen dat het niet goed met je gaat. Ik geloof echt dat het heel moeilijk voor je moet zijn om al die vreemde gewaarwordingen te hebben en niet te weten waar dit vandaan komt.

Ik blijf ervan uitgaan dat het bij jou echt stressgerelateerd is, hoewel ik van op afstand natuurlijk moeilijk een inschatting kan maken. Uit jouw verhaal maak ik echt op dat je psychologisch helemaal op bent en je hersenen gewoon vastzitten in dit uitputtend patroon.

Ik ga een voorbeeld geven hoe gek je eigen hersenen je soms kunnen maken. Ik had enkele weken geleden pijn aan mijn linkeroog. Enkele dagen later dacht ik ook wazig te zien en ik een oogzenuwontsteking had (want officieel een tweede opstoot en dus MS zou betekenen). Ik was er zó van overtuigd dat ik mijn neuroloog contacteerde die mij halsoverkop liet op consultatie komen. Na een hele resem onderzoeken aan mijn oog bleek er niets aan de hand te zijn, terwijl ik er dus echt van overtuigd was dat ik het vlaggen had. Is niet te vergelijken natuurlijk, maar ik wil maar zeggen dat je hoofd echt in staat is om je rare dingen wijs te maken.

Met mij gaat het in ups en downs, maar over het algemeen wel ok nu. Dank je om te vragen!

Ik hoop oprecht dat je de rust snel mag terugvinden. Mocht je het zien zitten om hier je naam (of insta of zo) te posten, doe gerust. Dan voeg ik u toe. Als je eens een luisterend oor nodig hebt :-).
Veel liefs!

Je kunt me op insta vinden als @marjoleintjeb , zou graag met je in contact willen komen als dat ok is!

Hoi Marjolein,
Ik herken me in veel van jouw klachten en ben zelf ook heel erg bang voor ALS.
Het begon bij mij half augustus met een duidelijk zichtbare spiertrilling in mijn rechtervoet. Die is er zo'n 3 weken elke dag geweest en daarna weer weggegaan, maar in de tussentijd kwamen daar trillingen en tintelingen door mijn hele lichaam voor in de plaats. Soms had ik daarbij ook een soort krampachtige pijn in mijn voeten en onderbenen. Spierpijn kreeg ik voor het eerst in mijn rechterkuit. Al na een klein stukje lopen verzuurden verschillende spieren heel snel en dat is eigenlijk niet meer weggegaan. Een paar weken later begon ook de linkerkant mee te doen en sinds een week ook mijn rechter bovenbeen. Ik heb ook het gevoel dat mijn enkels en knieeën zwak zijn, maar kan de testjes van de huisarts thuis nog wel uitvoeren. Vannacht kreeg ik ineens ook last van mijn linker bovenarm en een stijf gevoel in mijn pink en ringvinger. Paniek! Ineens zag ik dat de spieren in mijn linkerarm ook veel dunner zijn dan rechts. Logisch misschien, want ik doe het meeste met rechts en ik zit ook al sinds eind augustus thuis met een burnout en ben dus veel minder actief, maar meteen hield de angst me weer in de greep. Ik heb komende dinsdag een afspraak bij de neuroloog, maar tot die tijd moet ik mezelf kalm zien te houden.
Andere sensaties die ik heb of heb gehad: brandend gevoel scheenbeenbot, gevoel alsof er een koude vlaag over mn been ging terwijl ik gewoon kleren aan had, gevoel alsof er iets onder de huid kruipt, gevoel alsof een spier/pees op de trilstand van je telefoon staat. Heel eng allemaal!

Oh, en ook de spierspasmes herken ik, dat mijn voet of been uit zichzelf wegschiet zeg maar. Alleen in rust op de bank of in bed en niet elke dag, maar af en toe.

Hi Marjolein,

Ik herken veel van je klachten. Sinds juli zit ik zelf in een burnout wat begon met paniekaanvallen en dacht toen een paar weken lang dat ik iets aan mijn hart had. Nu heb ik dat met mijn hoofd dat denk ik denk dat ik een enge ziekte heb. Niks stelt mij gerust en daardoor mag ik over een paar weken naar de neuroloog. De huisartsen geloofde ik niet of dacht dat ze me niet serieus namen.

Voor mij is het moeilijk om te accepteren dat ik een burnout heb. Maar ik vroeg me af of jij misschien ook in een burnout zit (wat je misschien niet weet).

Ja ik ben er inmiddels wel achter dat ik twee maanden geleden “ineens” die paniekaanvallen / lichamelijke burn-out kreeg na 2,5 jaar tropenjaren met nauwelijks slaap (heel heftig was dat, ik was doodop jarenlang) en ik heb denk ik gewoon niet goed naar m’n lichaam geluisterd. Als ik nu ook terugkijk zie ik ook dat ik afgelopen 0,5-1 jaar steeds meer en meer ging stressen en druk maken om niks en dat stapelde zich steeds meer op. Ik ben van nature beetje hypochondrisch dus ik denk dat de hele “burn-out” (lichamelijk vooral want ik ben niet futloos zeg maar, heb nog wel zin in leven zeg maar) zich daarin is gaan uiten door de fysieke klachten die de paniekaanvallen gaf. Ik had hiervoor al 0 conditie en denk dat m’n pech is geweest dat t in m’n spieren is gaan zitten. De spierplopjes kreeg ik wel 1-1,5 week na paar dagen antidepressiva, heb enige hoop dat het daar mss vandaan komt, maar kan ook stressgerelateerd zijn.
Ik vernam van iemand dat spierplopjes bij ALS vaak gepaard gaan mét uitval of echt vlak erna meteen. Ik heb ze nu bijna 2 maanden en nog geen echte volledige uitval dus ik word heeeeeeeeel langzaamaan iets hoopvoller maar durf dat bijna niet hardop te roepen want ben enorm bang het dan juist over me af te roepen. Maar dat is ook wel weer heel kenmerkend aan een angststoornis.

Ik denk dat ik mezelf bij elkaar moet rapen, los moet laten wat ik toch niet kan sturen (ALS kun je niet voorkomen in die zin, het overkomt je of niet) en moet proberen m’n gestresste lichaam rust te geven. Maar ik sta helaas nog steeds iedere dag op met enorme automatische stress en dat uit zich dan meteen weer in gedachtes aan ALS. Ik hoop en denk dat het stiekem puur de uiting is van idd mijn burn-out

Ik snap je heel goed. Ik heb hetzelfde dat ik iedere dag met angst wakker word en de gedachte heb dat ik een enge ziekte heb.

Heel veel mood swings. Als ik iets leuks doe is het na 10min weer dat ik me somber voel.

De lichamelijke klachten zijn zo vermoeiend en beangstigend. Dat stemmetje in me stop niet met praten.

Heel herkenbaar. Had een hele reactie getypt maar die is niet doorgekomen helaas.

Komt erop neer dat het een stofje is genaamd cortisol en dat is bij iedereen in ochtend hoger (wakker worden functie) en Savonds lager. Maar bij ons is ie standaard hoger, door onze vechtvluchtstand waar we inzitten (want: gevaar! Ziekte! ALS!). Mij stelde dit daarover gerust, dat stukje info.

Verder heel belangrijk om geluksmomenten in kleine dingen te creëren. Juist in kleine dingen en niet in grote zodat je het veel kunt oproepen. En dat vergt tijd voordat stress wordt afgebroken.

Die mood swings herken ik ook. Ik had dat in het begin vaak, toen ik nog geen specifieke ALS angst had. Dan werd ik ineens koud en moe en depri.

Zorg dat je niet teveel verdwaald raakt in de angst voor ziekte net als ik want dan duurt het alleen maar langer voordat je hier.m uit gaat komen.

Het is moeilijk want ik blijf iedere dag enorm hyper gefocust op m’n lichaam. Tijdens het typen van dit bericht wil m’n linkerduim niet goed mee, ik had vanochtend veel focus op m’n tong en slikspieren. Iedere dag test ik m’n motorische functies. Ik moet hier echt een keer mee ophouden, dat weet ik. Maar de angst voor ALS is nog enorm sterk.

Hi Marjolein,

Ik zit qua klachten 1 maand achter jou, althans zo lijkt het wel.

Ik denk er echt 2/3 van mijn dag aan. Het is vreselijk. Alleen in de avonden gaat het wat beter.

Dat continu checken of iets nog werkt doe ik ook.

Ik kan ook niet echt tegen drukte en lawaai. Mijn maag begint dan ineens raar te doen.

Met ieder klacht die ik ervaar denk ik aan een enge ziekte in mn hoofd.

Ik ben al een paar weken gestopt met Dokter Google.

Hoe ga jij om met de angst, gaat dat al beter?

Ten eerste , mijn complimenten dat je het belangrijkste al niet meer doet en dat is op Google zitten. Dat heeft mij destijds echt kapot gemaakt.

Neem het dag voor dag, dat kan al beetje helpen.
Weet dat cortisolwaarden in de ochtend dus hoger zijn, heeft niks met een ziekte te maken.

De stress zorgt ervoor dat jouw relativeringsknop het niet doet. Probeer dat te beseffen.

Voor de rest: afleiden afleiden afleiden. Verder is het een persoonlijk proces. Voor de een werkt medicatie en therapie, de ander gaat sporten en mediteren en boekt massages. Ik vind het lastig je daarin te adviseren want wat ik doe hoeft jou niet te helpen en andersom.

Ik merk wel echt steeds vaker op dat ik het begin te herkennen. Vanochtend en gisteravond kreeg ik ineens last van m’n tong. Ik kan hem nog in alle richtingen bewegen en krullen maar ik heb soms moeite met praten, snel vermoeidheid erin en beetje spierpijn zelfs. Maar paar dagen terug waren m’n armen weer zuur enzovoorts. ALS zit niet meteen overal. Als klachten komen en gaan en het zit telkens ergens anders, is ook wel beetje typisch angst.

Heel lastig patroon maar ik denk dat tijd onze vriend is. Want dan ga je steeds meer herkennen en sowieso raak je vermoeid van het gevecht. Ik denk al steeds vaker: het zij zo. Ik accepteer wat ik voel en probeer toch een fijne dag ervan te maken.

Ik ben de topic starter en heb er helaas nog steeds geen rust in kunnen vinden.

Neuroloog was wel heel zeker van haar zaak op 1 november en heeft onze case dichtgegooid. Zag geen duidelijke tekenen van ALS.

Toch heb ik het idee dat m’n rechterduim wat minder snel meekan met het typen van die bericht en ook mijn tong voelt vermoeider en praten daardoor wat geforceerder.

Maar het blijft dus allemaal erg vaag nog… en kan dus alleen nog maar afwachten en dat blijft vreselijk….

Hi Marjolein,

Ik ben ondertussen ook bij de neuroloog geweest en mijn ‘case’ is ook afgehandeld.

Ik dwing mezelf nu echt om de huisartsen (ik had er drie gesproken) en de neuroloog te vertrouwen. Ik heb zelfs een CT scan gehad.

Ik merk dat ik mijn burnout begin te accepteren en weet dat zulke klachten erbij horen.

Dat piekeren blijft helaas maar je hebt gedaan wat je kon doen. Ik probeer er beter mee om te gaan door te zeggen dat de meeste dingen die ik dacht niet zijn gebeurd. Negatieve gedachtes zijn niet de realiteit.

Ben je al een traject gestart bij een psycholoog?

Nee, heb wel wat gesprekken gehad maar merk dat het mij niet helpt. Ik denk ook dat de mentale problemen qua bron in de tropenjaren en daaropvolgende relatieproblemen zit en daar zijn we mee aan de slag gegaan. Ik ben liever van de bron aanpakken.

Maar net als nu staat heel m’n hals weer strak en wil het soms in kramp schieten of soms krijg ik dat gevoel dan achterin m’n mond en dat is zo doodeng want dat zou bij ALS kunnen passen… daarnaast heb ik sinds paar weken dus last van beetje een dubbele tong gevoel ook al hoor ik nog niet van mensen terug dat ik raar praat maar zo voelt het wel al weken :-(. Ben echt weer even helemaal terug bij af helaas, echt vreselijk

Hoe is je nachtrust?

Ik heb een tijdje antidepressiva gebruikt om mezelf rustiger te krijgen en met name te kunnen slapen.

Als je op dit moment aan ieder lichamelijke sensatie focust, ga je het meer voelen en blijf je 24/7 in je negatieve spiraal.

Nachtrust is goed, wel weer vaak rond 5 uur wakker. Daarnaast merk ik op dat ik weer weinig eetlust heb en beetje misselijkheid vroeg op de dag. Zo was dat 2,5 maand geleden ook.

En ja ik begrijp het van die spiraal , is even heel moeilijk uit te klimmen :-(. Pfoe ik weet het echt even niet meer en zou het liefst naar een neuroloog willen rennen

Hi Marjolein,

Hoogstwaarschijnlijk zal een ander neuroloog je ook vertellen dat je geen ALS hebt.

Niet om gemeen te doen maar, wanneer vind jij dat je gerustgesteld bent, als ze wat vinden? Ieder keer als ik weer aan het piekeren ben stel ik mezelf deze vraag.

Hoe voel je je vandaag?

Hi Omu, wel heel erg bedankt dat je op me blijft reageren want dan voel ik me niet zo alleen in deze mega terugval.

Ik zit daar nu wel heel erg over na te denken. Wat kan mij nog helpen en waar leg ik de grens? Heb toch de vraag bij mijn neuroloog neergelegd om me door te sturen naar een ALS neuroloog, en met mezelf afgesproken dat als dat akkoord is en ik daar met geruststelling wegga het dan ook klaar moet zijn. Verder heb ik ook een centrum in de buurt aangeschreven gericht op keelklachten om te kijken of daar nog iets van resultaat gehaald kan worden.
Ik heb momenteel echt letterlijk moeite te eten en durf bijna niet te praten omdat ik dan die stijve vermoeide tong weer opmerk.

Oftewel, voel me vandaag nog steeds ruk….
Hopelijk met jou al wat beter? Je komt sterker op me over laatste tijd moet ik zeggen 👍🏻

Hi Marjolein,

Ik was ervan overtuigd dat ik een hersentumor had maar na de CT scan voelde ik me voor een week beter. Nu komen de gedachtes weer, “wat als ze het gemist hebben” of “ik zal dan vast wat anders hebben”. Ik heb de laatste paar dagen last van misselijkheid en opgeblazen gevoel. Normaal zou ik al naar de huisarts gaan maar ik heb mezelf vorige week gezegd dat na de neuroloog en ct scan, ik het bij een burnout hou.

De gedachtes en lichamelijke sensaties zijn er nog steeds maar ik probeer er beter mee om te gaan daarnaast krijg ik EMDR therapie hiervoor.

Toen ik mijn angst uitte ten aanzien van mijn neuroloog (en mijn osteopaat), gaven zij allebei los van elkaar een gelijkaardig antwoord. Mijn neuroloog zei “ik kan morgen ook de diagnose ALS krijgen”. Mijn osteo zei “ik kan ook met een tumor zitten waar ik niet van af weet”. En dat is gewoon zo; niemand blijft zijn hele leven gezond. Dat kan gewoon niet. Waarom zorgen maken voor iets wat er (nog) niet is? Ik weet dat het lastig is, maar op heldere dagen kan ik dat echt wel inzien en accepteren. We zijn onze gezonde jaren aan het verkwisten aan zorgen die hoogstwaarschijnlijk nooit waarheid zullen worden. Zoals Eckhart Tolle het zo mooi zegt: 90% van onze problemen zitten in onze gedachten.
Groetjes!

Hoi N.n.

Dank voor je reactie en klopt helemaal wat je beschrijft. Ik ben ook heel blij dat jij er zo over na kunt denken en dat is ook zeker het eindstation dat ik voor me zie wa betreft deze (zinloze) angstfase. Ik besef me alleen wel dat, nu ik in deze terugval/dip zit, ik daar nog niet zit. Ik ben nog aan het vechten. Maar ik besef me zeer zeker dat acceptatie de sleutel is tot genezing.

Neemt het voor nu niet weg, maar het is wel het eindstation. Goed te horen dat jij daar inmiddels zit

@omu, ik denk ook zeker dat een aanpak zowel via de mentale maar ook zeker via de lichamelijke weg (of dat nou een gesprek met specialist is of een scan of bv sporten) de key is. Zodat beide tot rust kunnen komen. Alleen m’n hoofd is helaas weer op hol geslagen jammer genoeg door de slikproblemen.

Hoi Marjolein,

Een scan of eender welk onderzoek kan je angst niet wegnemen. Op een gegeven moment had ik ook angst voor ALS, omdat (zoals je intussen wel weet) er bij mij wel iets te zien was op een scan van mijn nek en ze geen oorzaak hebben gevonden tot nu toe (behoudens vermoeden van MS, maar ook dat kunnen ze niet met zekerheid zeggen). Mijn beide neurologen hebben ALS meteen van tafel geveegd. ALS is nooit zichtbaar op een scan. Als ik me niet vergis is het een uitsluitingsdiagnose. Als er niets anders te zien is op scans/in bloed/… en je hebt duidelijke ALS-symptomen (atrofie van spieren), wat jij niét hebt, dan pas wordt er over ALS of motor neuron disease gesproken. Daarom ook dat er vaak veel tijd over gaat. Er is gewoon geen test of scan die je angst in jouw geval zal wegnemen. Afwezigheid van enge dingen op een scan zou je angst misschien alleen maar doen toenemen omdat je dan zal denken “zie je wel, er is niets te zien, het moet wel ALS zijn”.

Nogmaals, ik denk echt dat jouw hoofd je gek maakt. Wat jou misschien wel kan helpen is naar een osteopaat gaan. Heb je dat al eens geprobeerd? Misschien staat jouw nek niet helemaal recht (wat volkomen onschuldig is) en kan dat -naast je angst- deels je klachten verklaren.

Hi N.n.,

Dank voor je reactie.
Ik zit inmiddels al dik 2,5 maand in deze angst nadat de spierplopjes zijn begonnen en eigenlijk is de kans al zo goed als nihil omdat ik nog steeds geen échte uitval heb. Ondanks alle gekke klachten qua slikken, praten, snel verzuurde spieren enz.
Ik heb zelfs een knijpkrachtmetertje gekocht en die laat al een dikke maand hetzelfde al dan niet een hogere knijpkracht zien dus er gebeurt niks qua verzwakking in m’n armen. Ook heb ik gewoon nog een duidelijke spier zitten tussen wijsvinger en duim. Ik heb twee keer van neuroloog gehoord dat er niks geks aan me te zien of te merken is. Dus de kans is idd zo goed als 99,9% dat ik het niet heb. En toch heb ik mijn lichaam zo geconditioneerd dat ik het gevoel heb dat er ieder moment iets gaat uitvallen. Maar het gebeurt (nog) niet. Zelf heb ik ook het idee dat mocht dit idd niks van ALS zijn, dit nog weleens een soort van long covid kan zijn. De symptomen daarvan komen erg overeen en worden vaak ook samen met of na diagnose burn-out gesteld. Zijn echt veel mensen met verzuurde spieren, gekke keelklachtrn (wss van de spanning en stressstand van het lichaam) en spierplopjes die allemaal bang zijnvoor ALS maar waarbij échte volledige uitval uitblijft. Ook is het zo dat spierplopjes bij ALS betekenen dat er al uitval gaande is dus dan zou je binnen aantal weken zeker iets moeten merken.

Dus Tsja… toch krijg ik het nietnuit m’n kop. Het moet slijten want ik heb mezelf zo bang gemaakt dat ik dat niet zomaar uit m’n systeem krijg.

Ik dacht zelf dat een gesprek met echt een ALS specialist nog een optie zou zijn (geen scan idd en een EMG zie ik niet zitten) of toch proberen m’n angst proberen te pareren. Te accepteren wat ik voel en toch proberen te genieten. Maar dat is echt lastig zeker met die dubbele tong af en toe of die slikklachten. Ook al zegt niemand dat ik raar praat, dus ook daar nog geen echte uitval.

Overigens heb ik dinsdag een gesprek taan met een logopedist die dan kijken naar wat stress ermee kan doen en zij is ook bekend met ALS patiënten dus hoop daar ook beetje geruststelling te vinden…

Tsja het blijft echt mega lastig. Heel zwaar om iedere dag die intense angst te hebben al toont dat mss aan dat het echt voornamelijk een angst is en geen werkelijkheid. Dus jij vindt het ook niet klinken als iets waar ik me zorgen over moet maken?

Ik denk inderdaad dat je je geen zorgen hoeft te maken. Maar ik snap wel dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan. Jij voelt het en jij zit er mee natuurlijk.

Volg anders LimpBroozkit op instagram. Dat is een jonge vrouw die effectief ALS heeft. Los van dat het een superpositieve vrouw is, geeft ze ook een tijdlijn weer van wat allemaal geleid heeft tot de diagnose. Bij haar is het wat anders verlopen dan normaal omdat ze net zo jong is. Dat lijkt helemaal niet op wat jij beschrijft, dus het kan je maar helpen ☺️.

Nee dat durf ik absoluut niet. Ik word al misselijk van de gedachte. Ik ben blij dat jij zegt dat het anders verliep dan dat ik denk dat het bij mij loopt maar ik heb ondertussen ontdekt dat hoe meer ik lees hoe meer ik denk te hebben. Ik wil niks meer over ALS lezen of horen dan dat ik al heb gedaan of weet…. Super bang voor triggers

Het erge is zelfs dat jouw berichtje me zelfs al trigger want ik lees eruit op da het bij haar niet op klassieke manier is ontstaan en van dat feit word ik enorm onzeker.

Maar ik ben vanochtend ook wel echt heel misselijk opgestaan, denk dat m’n lichaam gewoon echt weer vast zit in de stress voor het gevaar waar ik letterlijk niet voor kan gaan rennen. Zoals we vroeger van leeuwen wegrenden… dus ik voel de hele tijd continu spanning en angst terwijl ja ik het niet goed kan plaatsen behalve in angst nu oor ALS.

Het gekke is dat ik normaal altijd mega positief was dus herken mezelf afgelopen maanden ook niet maar goed.

Ik ga straks even wandelen. Ik heb het even niet meer van de spanningen. Echt vreselijk.

Oei, dat was niet de bedoeling!

Ik ben helaas niet 100% gerustgesteld door de logopediste vandaag ondanks dat ze spanning voelde in keel en dat ze zich voor nu geen zorgen maakte maar ze mocht niet uitsluiten zeg maar. Maar we hadden het erover dat ik al een jaar lang sneller benauwd ben tijdens het eten en ook in mei had ik 2x tijdens een verkoudheid dat ‘s nachts m’n keel dichtviel. En nu dan die slikklachten… dat eten moeilijker zakt. Het maakt me ontzettend angstig en ben weer volledig in de overtuiging dat ik het heb en dat het in mei al is begonnen.
Ik heb morgen een nieuwe afspraak met de huisarts staan om te kijken of ze me kan doorsturen naar een ALS specialist of naar een KNO. Ondertussen dus erg bang

N.n. Wat zou jij doen? Proberen erbij neer te leggen of toch knokken voor second opinion zodat ik daarop kan terugvallen ?

Hey Marjolein,

Ik zou in geen geval een second opinion vragen want met 100% zekerheid kan ik zelfs van op afstand zeggen dat die krak hetzelfde zal zeggen als de eerste. Normaal zeg ik altijd, hoe meer opinies hoe beter. Maar in dit geval niet :-). Tenzij jij denkt dat je geruster zou zijn mocht je een scan krijgen. Maar weet dat ze daarop ook niet alles zien. Ben je al eens naar een osteopaat geweest? Misschien kunnen enkele simpele manipulaties van uw bewegingsapparaat helpen. Bij mij helpt het in elk geval. Ik ben lang niet naar een osteopaat geweest omdat ik het altijd prijzig vond. Maar die van mij is elke euro waard. Wel even de reviews checken voor je gaat; zodat je zeker bij een goede terecht komt met voldoende kennis.
Het komt goed, ben ik zeker van!

Hi lieve N.n.,

Ik ben vandaag bij zowel osteopaat als psychosomatische fysio geweest en vooral laatste is echt geweldig bevallen. Osteopaat gooide het toch wat meer op de emotionele boel maar ook dat was fijn want kwamen veel emoties los. Vooral toen ze benadrukte dat ik veilig ben. Want zo voel ik me dus al maanden niet! Ik voel me niet veilig. Ik voel alsof ik al doodga. Vreselijk.
Met de psychosomatische fysio ga ik stappen zetten om het cirkeltje in m’n hoofd over ALS te doorbreken, want ik link er alles aan zowel bewust als onbewust. Dat vergt tijd.

Ik zit echter nu weer met gespannen tong en hals en bijna kramp in dat gebied op de bank. Hoop echt dat ik de bulbaire variant van ALS in m’n hoofd kan uitsluiten zodat ik écht stappen kan gaan zetten qua mentaal herstel. Want de zin “je bent veilig, je gaat nog lang niet dood” komen gewoon totaal niet binnen

Hoi Marjolein,

Fijn dat je effectief een aantal stappen zet en ook open durft te zijn over je angst tegenover deze mensen.
Het zal ongetwijfeld met vallen en opstaan gaan. Dat is volkomen normaal denk ik. Je lichaam heeft nu al zo lang in standje angst en overleven gestaan dat dat niet zomaar van de ene op de andere dag zal verdwijnen.
Wat me opvalt is dat je wel heel goed op de hoogte bent over de ziekte (omdat je van bulbair spreekt). Heb je zelf misschien een medische achtergrond? Als iemand die zelf ook gevoelig is voor angst/hypochondrie kan ik zeggen dat kennis in ons geval geen macht is ;-). Hoe meer ik weet, hoe angstiger ik word.

Ik wens je heel veel succes lieve Marjolein om uit die cirkel te komen. Je kan het. Je gaat écht nog lang niet dood!

Hi lieverd, dank je dat je blijft reageren.

Ik heb een nieuwe mantra waar ik me aan vast probeer te houden: wát het ook is, ik kan het aan.

Dit bevestigt noch ontkent niks maar benadrukt dat ik hoe dan ook sterk mag en kan zijn. Wat ik ook fysiek of mentaal voel en wat het ook is wat er ooit op m’n pad komt, qua ziekte… of tegenslag.

Ik ben er zeker nog niet…. Gister maakte ik een wandeling in de zon en toen voelde ik me eindelijk weer een beetje levend. Met die zon op m’n snoet. Hopelijk krijgen we nog veel zon de komende tijd, dat helpt wel.

Ik heb toch een smeekbede nog gestuurd naar m’n neuroloog en vertelt van m’n tongklachren en warempel stuurt ze me niet door naar Utrecht waar al die neurologen zitten maar wel intern naar een neuroloog gespecialiseerd in deze ziekte…
En warempel was ik uiteraard helemaal van slag toen ik hoorde dat ze erin meeging. Wss puur uit geruststelling maar m’n hoofd sloeg helemaal op tilt.

Nu ben ik rustiger en ik hoop oprecht dat er uit deze second opinion bij echt een specialist niks uit komt én dat ik echt hou aan m’n belofte dat het daarna klaar is en ik me erbij neerleg. Dat heb ik m’n omgeving ook beloofd.

Ik vind het enorm spannend, 2 januari heb ik de afspraak. Maar ik probeer me aan bovenstaande mantra te houden. Ik heb nu 5 weken last van een stijve of juist slappe tong maar kan nog verstaanbaar praten dus dat is positief.

En ja, heb in september veeeeel te veel over deze ziekte opgezocht en dat werkt zeker in m’n nadeel. Vandaar dat ik laatst ook zei dat ik echt niks meer erover wil lezen want dan ga ik alles van de afgelopen maanden en zelfs jaar eraan linken dat weet ik nu al…

Helaas nog vast in deze angst.

Ben mentaal wel stapjes aan het maken, maar heb ook echt dagen als vandaag dat ik helemaal terug in m’n hoofd zit. Ik heb ook het gevoel niet écht er te zijn. Niet hier en nu zeg maar. Alsof het allemaal aan me voorbij gaat, ik heb ook enorme hersenmist. M’n zoontje werd 5 en wist niet meer hoe die geboorte ging. Enzovoorts.

Ik ben bij neuroloog geweest gespecialiseerd in deze ziekte en vertelt dat ik al 2 maanden slappe of stijve tong heb, wat je (nog) niet hoort. Hij heeft me heel uitgebreid nagekeken en zei: je hebt nu geen ALS. Ik zie nu geen enkele aanwijzing daarvoor in het onderzoek. Maar hij wil wel met me bekijken wat het dan wel is wat de klachten in m’n hals/tong veroorzaakt en dat maakt me bang. Want nu wil hij me over 3 maanden toch terug zien.

Dalijk ontwikkelt zich alsnog duidelijke spraakuitval en dan ben ik dalijk alsnog de pisang!

Je merkt, ik zit er nog middenin. Het moet echt met de tijd hopelijk slijten. Ik zie geen andere oplossing meer voor nu. Doorbijten en het beste ervan maken en hopen op het beste. En mentaal uiteraard aan de slag.

Hoi Marjolein, wat een rotziekte is hypochondrie toch. Ook ik heb er last van, maar enkel als ik iets mankeer wat niet te verklaren is. Ik onderzoek dus niet de hele dag mijn lichaam, maar bij klachten kan ik wel doorslaan. Om je een voorbeeld te geven, ik heb sinds 2 weken spiertrillingen in beide kuiten. Deze zijn onregelmatig aanwezig. Dus soms een minuut niets, dan weer zo'n golfbeweging. Soms achter elkaar voor 10 seconden, dan weer even niet. Langs de HA geweest, testjes gedaan op reflexen, je weet wel met zo'n hamertje. Op mijn tenen en hakken meten lopen, spierzwakte test (armen wegdrukken omhoog en omlaag), allemaal prima en geen reden voor doorverwijzing. Maar als je gaat googlen komen spiertrillingen idd voor bij ALS als symptoom, dus werd ik angstig. Maar het is maar 1 symptoom en wat ik er uit begrijp komen de trillingen pas voor als je spierzwakte hebt en/of spieratrofie (spierverlies). Maar toch, het blijft knagen bij mensen zoals wij. Ik probeer wel na te denken dat zolang ik geen spierzwakte of atrofie heb het geen ALS is. En verder google ik minder want dat maakt je helemaal gek. Hoe is het nu met jou, want je bent al een aardige tijd verder en dat moet ergens toch ook rust geven of ben je nog steeds erg angstig?

Hi Jozef. Even ter geruststelling: Alleen spiertrekkingen zonder zwakte is geen ALS. Zo simpel is het.

Feit dat ik twijfels heb bij mijn eigen verhaal is omdat ik sinds 2,5 maand een vermoeide tong heb. Gelukkig krijg ik niet van mensen te horen dat ik anders praat maar het voelt wel als “slurred speech”.

Dus helaas Ik zit nog volop in de angst. Ik heb nu 4,5 maand spiertrekkingen en 2,5 maand vermoeide / slappe tong.

Hoi Marjolein, ik snap wat je zegt maar wij hypochonders denken anders zoals je weet. Ik ben angstig dat de spiertrillingen het 1e symptoom zijn en de spierzwakte later komt. Ze zeggen dat dit niet het geval is maar ja, angst he. De trillingen moeten toch ergens vandaan komen en ik heb nu geen oorzaak. Maar ik wil niet elke keer naar de HA gaan bij lichamelijke klachten en dan de hele medische molen door om uit te sluiten en gerustgesteld te worden. Dan is het de volgende keer weer wat anders en blijf je in het oude patroon zitten. Ik kies nu voor de onbekende weg, niet naar de dokter blijven lopen maar aankijken. Mocht het erger worden en andere symptomen erbij komen dan ga ik uiteraard verder maar voor nu probeer ik mijn gedrag te veranderen om uit die hypochondrie cyclus te komen

Bovenstaand was van Jozef, niet anoniem

Hoi Henk, ik ben hiervoor in Woerden geweest bij HSK zij kunnen je hier bij helpen, uiteraard met een verwijzing van de HA

Hoi Marjelle.


Wauw.. jouw verhaal lijkt exact op die van mij.
Ik weet dat het heel zwaar is, maar je gaat eruit komen.
Daar ben van overtuigd!!!!.
Met mij gaat het inmiddels goed, en heb weer zin in het leven.
Mediteren is voor mij de sleutel tot succes.
Het heeft mij zo erg geholpen met mijn angstproblemen.
Dus misschien kan het jou ook wel helpen.
Probeer het een kans te gefen.

Mvg

Hallo Syl,
Heb je specifieke meditaties die je hebben geholpen?
Mvg Danny

Bedankt voor je reactie.
Fijn dat jij er uit bent gekomen.
Liefs Marjelle

Dag Marjelle,
Heel herkenbaar...het is zo zwaar om met die hypochondrie te leven...als ik optel hoe vaak ik ervan overtuigd ben kanker te hebben (met uitzaaiingen uiteraard)..en er binnenkort niet meer zal zijn...is moeilijk leefbaar..ik sta dan te huilen als een klein kind omdat mijn gezin zonder mij gaat achterblijven....

Dag Jill,

Dit kan zeker door stress komen. De kans dat het stress gerelateerd is, is zelfs behoorlijk groot. Uiteraard bij twijfel, altijd even langs de huisarts gaan. Op dit moment heb ik ook met enige regelmatig een stekend, soms licht branderig gevoel bij de aanhechting van mijn borstbeen en de ribben, dat soms doorloopt naar de zijkant van mijn borst of schouder (zowel links als rechts). Mogelijk is dit bij mij een uiting van het syndroom van Tietze. Dit is een vrij onschuldig, maar vervelend gevoel dat reumatisch van aard is: een ontstekingsreactie van het kraakbeen. Ik weet niet of dit bij jou ook speelt, maar je zou het eens kunnen opzoeken, dan wel vaststellen door je huisarts.

Fijn dat je hier je verhaal komt doen. Ik vind het steeds weer dapper dat lotgenoten hun verhaal op deze manier uiten. Het is een vrijbrief om verbinding te zoeken en je hierdoor hopelijk, minder alleen te voelen.
Vervelend om te horen dat je door iets traumatisch deze angstvorm hebt ontwikkeld. Weet dat je hier niet alleen in staat. Ik zit nu ook middenin een periode van hypochondrie waar ik ook de hele dag (en deels 's nachts; wanneer ik weer eens met hartkloppingen wakker schiet) mee bezig ben. Heel af en toe, zoals ik dat gisteravond had tijdens het lezen van een fijn boek, ontstaat er ineens een enorme rust in mijn lijf. En hoewel het van korte duur is, kan dat een gelukzalig gevoel geven. En een ander moment kan ik zo een halfuur alleen maar huilen (Gabor Maté zal trots op me zijn ☺️).

Ik las gisteren nog een prachtige passage en metafoor uit het boek 'Vluchtheuvel' van Lidewey van Noord, iets wat je breed kunt interpreteren: 'Ze zeggen altijd dat tijd alle wonden heelt, maar dat is onzin. Tijd heelt niet. [...] Kennelijk had ik die gevoelens simpelweg in een weckpot gestopt, de deksel strak dichtgeklemd en de pot in de kelder gezet, uit het zicht. Vermoedelijk was het rubbertje inmiddels zo uitgedroogd dat er af en toe iets uit de pot ontsnapte. [...] Het gemis wordt niet minder. Het wordt draaglijker, omdat de wond minder vaak wordt opengehaald.'

Ik lig sinds een aantal weken ook iedere avond op een spijkermat. Ik was er eerst wat sceptisch over, maar het brengt mij tijdens en nadien veel rust.

Hopelijk vind je hier meer steun van de vele reacties. Het ga je goed.

Hey Mark!

Dankjewel voor je tijd om hierop te reageren dat waardeer ik echt enorm! En hartelijk dank voor de tips van de spijkermat en het lezen. Fijn om te horen dat je het je helpt! Ik ga het zeker uitproberen dankjewel! Fijne avond en voor jou hetzelfde :)

Ik heb dit tijdje terug ook gehad. En een vriendin maakte mij bewust van het controle stukje. Huisarts maakt zich geen zorgen, anders wel doorgestuurd / verdere acties. Dus dan loslaten. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar helpt al bij het stukje controle loslaten. Dus nu even paar dagen/weken niet telkens om kijken en door spitten etc. Zal eerste keren moeilijk zijn, maar het heeft mij uiteindelijk wel weer geholpen om de obsessie los te laten.

Zeer herkenbaar. Die hartkloppingen in de nacht zijn veelal een uiting van wat er overdag (of de afgelopen tijd) is gebeurt. Het kan goed zijn dat je de afgelopen dagen als redelijk rustig hebt ervaren. En toch is er iets wat verwerkt moet worden, iets wat juist in de nacht gebeurt. Dat is hét moment van verwerken. Ik heb er de laatste weken ook bijna iedere nacht mee te maken. En iedere keer voelt het zeer onprettig. Zelf lukt het me nog niet goed, maar het belangrijkste is vertrouwen hebben dat het oké met je is, en dat dit puur een uiting is van stress, angst, spanning o.i.d. (er van uitgaande dat je verder gezond bent uiteraard).
Soms helpt het om simpelweg te blijven liggen en wachten tot je wat gekalmeerd bent met eventueel daarna bijvoorbeeld een soort hartcoherentie-oefening te doen, of iets langer bewust uitademen dan in. Je geeft hiermee het signaal af dat je veilig bent ondanks je hartkloppingen die je net hebt gehad. En soms helpt het om toch even uit bed te gaan en een kop thee te drinken of inderdaad te lezen.
Sporten kan zeker helpen, maar ik denk dat het goed is om dat met een rustige intensiteit te doen. Misschien weet je je omslagpunt mbt je hartslag. Dan zou je daar op kunnen sporten zonder dat je te snel of te vaak in je anaerobe zone te komen.

En uiteraard kan het goed zijn om eens langs je huisarts te gaan, wellicht kan de POH je helpen met het in kaart brengen van de spanningen/stress die je ervaart.

Nog een ander iets. In een reactie op een andere post gaf ik nog aan dat een spijkermat bij mij helpt om in ieder geval rustiger de nacht in te gaan. Ik zie namelijk steeds vaker op tegen de nacht (iets wat ook evolutionair gezien best logisch is). Maar je zou ook iets anders kunnen doen om je lichaam en geest rustig klaar te stomen voor de nacht. Een oefening die ik vrij regelmatig doe is de TRE (Tension en Trauma Releasing Exercise). Interessant om niet alleen je dagelijkse, maar ook chronische spanningen letterlijk kwijt de trillen, net als veel dieren dit doen: even de spanning van je afschudden.
De hartkloppingen in de nacht, hoe vervelend ook, geven wel een duidelijk signaal dat je sympaticus mogelijk te actief is, dat er wellicht emoties zijn die doorleeft moeten worden. Sporten in de avond (mocht je dat doen) kan dit systeem ook overactief maken. Dit kan zorgen voor een (tijdelijke) disbalans in je metabolisme. En wellicht is het iets hormonaals. Maar grote kans dat het 'slechts' uitingen van stress/angsten zijn.

Ik heb naar Corona deze klachten gehad.Ook een spoortje bloed in mijn urine.Ik heb zelf gevraagd een verwijs brief voor de uroloog. Ik heb ook veel angst helaas.

Mijn moeder heeft dit laatst ook gehad, maar vervolgens was er niks aan de hand. En bij keer er op urine inleveren was het ook niet meer zichtbaar. Lastig om te zeggen en hoor het helaas zelf ook veel, maar toch proberen los te laten. Je hebt er voor nu geen invloed op. En het hoeft niet gelijk iets ergs te zijn!

Dank je wel !

Herkenbaar. Een jaar of 5 geleden had ik af en toe steken in die regio. Ik heb een bezoek gebracht aan de huisarts. Die ging de urine testen. Uit de test kwam er uit dat er een minimale hoeveelheid bloed in zat. Daarna nog 5 keer getest en een foto gemaakt van de blaas. Daarop was niks te zien maar er kwam elke keer een spoortje bloed naar voren in de test. Blijkbaar te weinig voor de huisarts om mij door te verwijzen. De pijnklachten waren allang over maar ik moest wel 2 maanden lang wel 6 keer per dag plassen. Ben uiteindelijk zelf naar een urologisch centrum geweest en er is o.a een cystoscopie uitgevoerd. Kwam ook niks uit. Maar de uroloog voelde wel dat de bekkenbodem spier erg overspannen was. Hij was ervan overtuigd dat het vele plassen daardoor werd veroorzaakt, en de spanning komt weer de door de stress. (na een poos daalde de frequentie weer naar een normale frequentie van 2 a 3 x per dag. Voor het bloed in de urine heb ik een MRI van de bovenbuik organen incl nieren laten maken. Daaruit kwam dat ik een cyste type Bozniak II had. Onschuldig, maar voor mij wel duidelijk waar het bloed vandaan kwam.

Hoi, zo herkenbaar. Als ik iets voel of heb (zoals nu darmklachten) dan denk ik het ergste. Ik ben ook een hypogonder. Ik slik antidepressiva en ga binnenkort weer naar de psycholoog. Het heeft me in het verleden geholpen, de psycholoog. Ik moet weer leren om die angsten te hanteren. Ik word zenuwachtig wakker, stomme gedachten hé. Ik moet weer leren dat alles wat ik voel niet gelijk iets ernstigs is

Zo herkenbaar, hier nog een hypochonder, ik heb ook baat bij antidepressiva Paroxitine.
Misschien ook wat voor jou Fly?

Hi Fly,

Ik ben 35 en herken je verhaal heel erg. Ik heb vergelijkbare angsten en controleer op dezelfde manier. Probleem is dat je dan natuurlijk altijd wel 'iets' vindt. En zo blijf je aan de gang en is er altijd de angst. Inmiddels beheerst het mijn leven behoorlijk. Hoe gaat het nu met je? Volg je therapie ervoor? Ik ben net gestart met therapie en hoop erg dat het helpt. Het helpt mij in ieder geval om me minder alleen te voelen hierin door jouw verhaal te lezen van een leeftijdsgenootje :). Sterkte met alles, you got this!!

Ik herken mij 100% in jouw verhaal,
Zo opgelucht de huisarts verlaten maar vervolgens nog geen week later weer iets voelen/zien en dan begint het hele cirkeltje weer….
Vaak ook dat de huisarts zegt er is niks maar dan toch dat twijfelen of de huisarts het wel goed heeft.
ik heb er inmiddels therapie voor gehad en dir ging tijden goed maar helaas weer deels teruggevallen…
Ik kan gewoon niet accepteren dat die rot hypochondrie nooit meer weg gaat.

Het liefst zou ik willen dat artsen waren die gespecialiseerd met angst waren vooral met kanker.Zodat je niet het gevoeld krijg dat je een laastige patient ben .Een de mogelijkheid hadden om snel te handelen .Ik weet dat moelijk is .Maar het leven van met angst is ook vreselijk moelijk

Ja een vriendin van mij verwoordde het laatst ook wel van angst is eigenlijk de ergste en moeilijkste emotie om te voelen. Dacht ja je hebt gelijk. Het leven in continu angst is gewoon kak.

Zeer herkenbaar; dat de focus steeds weer op iets anders/nieuws komt te liggen. Ik heb sinds een aantal weken last van hypochondrie (zelfdiagnose overigens). Ik weet vrijwel zeker dat het (onschuldige) stressklachten zijn, maar het is zo ingewikkeld om jezelf daar steeds weer van te overtuigen. In plaats daarvan denk ik bij ieder steekje of een te snelle hartslag (in rust) dat het mis is. Vaak in de overtuiging dat ik niet lang meer te leven heb. Vooral ook voor mijn vrouw is het heel lastig. Morgen heb ik weer eens een medisch onderzoek (hart en longen). Daar komt waarschijnlijk uit dat ik gezond ben, en ben ik weer even gerustgesteld. Maar daarna volgt er wel weer iets anders (waarschijnlijk mijn hoofd). Het feit dat de focus telkens op iets anders ligt zegt mij dat het puur stress is, maar je wilt die absolute zekerheid... continu. Alsof er iemand de hele tijd met je meeloopt en zegt bij elke steek oid zegt: 'Het is oke, dit is normaal bij je staat van zijn. Het komt goed'. En helaas kan ik die iemand nu nog niet zelf zijn. Fijn dat dit forum er is. Je leest niet alleen verhalen van lotgenoten, maar kunt ook je eigen verhaal eens kwijt. Dapper dat jullie dit delen. Blijf dat vooral ook doen, het kan iemands dag net even wat dragelijker maken. Bedankt!

Ik ben afgelopen jaar wel 15 keer bij de huisarts geweest voor allerlei “klachten” dit is allemaal zeer herkenbaar.
Ik heb bulten uit mijn rug laten halen, nek etc.
Ook ik ga altijd uit van het ergste.
Naar de huisarts gaan is niet falen, ze kennen de situatie en daar zijn ze voor.
Momenteel volg ik wekelijks emdr, het is geen wondermiddel maar het helpt me.
Veel succes met alles!

Ah ha niet fijn eh. En ergens weet je realistisch gezien dat dat niet alle 3 kan tegelijkertijd, maar je kan soms ook niet de (pijn)klachten verklaren wat zorgt voor allerlei diagnoses tot dingen medisch zijn uitgesloten. Ik had laatst ook bult in mn nek etc. Bang voor hodgkin of uitzaaiing maar op echo zagen ze wel wat vergrote lymfeklieren, maar niks bijzonders. En na 3 maanden is de bult eindelijk weg. Dus paar dagen gaat het goed totdat ik deze week ineens extreme buikpijn heb, met name rechtsonder, en ook ongesteld moet worden. Maar deze pijn nooit zo op gehad en denk dan gelijk aan eierstokkanker of baarmoeder(hals)kanker. Om gek van te worden pff. En zo blijf je als hypochonder bezig en is het altijd lastig wanneer is het nu echt een alarm signaal en moet je er iets mee en wanneer zit je jezelf vooral gek te maken. Mijn man zegt steeds goed bedoelt dat het niks is, Maarja neem ik niet graag aan want ja hij is geen arts..

Hoi Eva, ik heb wel interesse en zou graag meer willen weten.. hoe nu verder? Groet!

Hoi Eva, ik zou je graag willen helpen hiermee! Liefs Michelle

Dag S. en Michelle,

Wat goed om te horen. Mijn berichtjes komen er steeds niet door, ik denk dat ik geen mailadres mag plaatsen hier.

Dus ik probeer het even zo:
Kunnen jullie me een berichtje sturen via Facebook?

Mijn naam is Eva Vloon, en ik heb veel krullen en een rood shirt aan, haha!

Dan kunnen we misschien even wat het uitgebreider met elkaar praten.

Groeten,
Eva

Hi Eva,

Ik ben ook wel geïnteresseerd om je hierbij te helpen.

Groet,
Marc

Hoi Eva, ik heb twee keer geprobeerd je een bericht te sturen via Facebook, zoals je hierboven voorstelde, maar het lukt niet. Heb je misschien ingesteld staan dat niet-vrienden je geen berichten kunnen sturen? Groet! S.

Alles wat kan gedaan worden om deze ziekte te begrijpen zou ik doen.De hersenen zijn ook een orgaan die niet goed kan functioneren.Alleen heel moelijk voor andere om te begrijpen.

Ik heb al enkele jaren verdikte klieren aan beide zijden van mijn hals. De ene kant nog dikker dan de andere. Twee maal een echo laten doen en daarna nog eens bij een oncoloog klinisch laten nakijken; telkens het verdict “gespierde speekselklieren, niet verdacht”.
Onlangs heb ik voor iets anders een full body scan gehad en ook nu is daar niets uitgekomen. We zijn intussen al vier jaar verder met dikke klieren.

Mijn HA zei me dat dat kan dat ik ooit eens een infectie heb gehad (klierkoorts bv.), wat ervoor zorgt dat de klieren opzwellen. Het kan dan dat die nooit meer volledig ontzwellen.

Ik zou het dus gewoon een beetje opvolgen en misschien over een jaar nog eens een echo laten nemen. Als die onveranderd is, loslaten :-).

Dankjewel voor de reactie! Ja ergens dacht ik inderdaad ik ga er maar vanuit dat het nu bij mij hoort. Zeker omdat het steeds wisselt in grootte en soms weer bijna weg is. Maar toch roept “het stemmetje” soms harder. Afgelopen 2 dagen ook witte stippen op m’n amandelen gehad dus waarschijnlijk toch een infectie oid waar ze op gereageerd hebben. Maar blijf het inderdaad in de gaten houden.

Ik heb dat ook gehad, ik werd er helemaal panisch van.
Wel is mij toen verteld dat hoe meer je er aan voelt, hoe geirriteerder ze worden... dus dan blijven ze langer vergroot

Ja hij is na 4 maanden eindelijk verdwenen gelukkig. En dan gaat het een paar dagen goed en doet de volgende lichamelijke klacht zich weer aan waardoor je weer met een andere angst zit. Pff het is soms zo vermoeiend allemaal. Nu weer aantal dagen last van rechter eierstok. Normaal denk je ovulatie. Maar zit op dag 30 van menstruatie en gemiddeld is het 31 dagen. Deze pijn nog nooit zo ervaren. Dus dan gelijk weer de angst en paniek voor het volgende. Ga dan ook echt het liefste weeer naar de huisarts..

Ja makkelijker gezegd dan gedaan. Maar proberen los te laten. Er komt actie op je angst. Voor nu heb je er geen invloed op. Je kan de hele week in angst zitten en je kak voelen en straks is er niks aan de hand. Of nu het beste er van proberen te maken. Het veranderd de uitslag niet. Vooral dingen doen waar je plezier en afleiding uit haalt. Krijg dit dan van psycholoog te horen. Heeft ergens gelijk maar met hypochondrie vaak wel lastig toe te passen.

Hoi, ik ben verschillende keren bij een psycholoog geweest. De gesprekken in combinatie met het slikken van Citalopram hebben veel geholpen. Ziektevrees is zwaar, ik doe net als velen hier van alles om de angsten te hanteren maar het is niet altijd makkelijk.

Dag N., het klopt dat het steeds weer draait om geruststelling. Als ik maar zeker weet dat het geen ernstige ziekte is dan kan ik weer verder. Maar dat veelkoppige monster laat zich op deze wijze niet bestrijden weet ik inmiddels maar al te goed. Is de ene kop afgehakt dan groeit er net zo hard weer eentje bij. In mijn geval: ben ik redelijk gerustgesteld dat mijn hart in orde is, krijg ik maagklachten (nu al maanden aan een stuk) en ben ik ook al weer maanden bang voor maagklachten.
Ik wilde dat ik je kon helpen aan de gouden tip, maar kan hem helaas zelf ook niet vinden. Ik slik 20 mg fluoxetine, wat me helpt om de somberheid kwijt te raken maar de angst blijft aanwezig. Ben ook weer met therapie begonnen, de zoveelste. Maar zolang ik blijf zoeken naar een oplossing, logische verklaring voor fysieke klachten blijf ik op een spoor zitten wat me niet helpt.

Hoi N. , alles zo herkenbaar.
Niet googelen is het eerst wat ik geleerd heb en dat helpt. Wil ik iets echt weten, dan vraag ik mijn vriend (maar kan ook iemand anders zijn natuurlijk) om voor me te googelen naar waardevolle pagina's en info. En of mijn klacht ook iets anders kan betekenen etc. etc. Alles om maar niet zelf continu het enge K.woord te zien staan.
Verder probeer ik me voor te nemen dat ik het eerst een paar dagen aankijk (en ja, de focus neemt niet af dus ik voel alles). En heel vaak wordt het dan toch wat minder.
Feit dat ik al sinds mijn jeugd ziekteangst heb en nu 56 ben, zorgt wel dat ik nu ook af en toe kan denken: oh, dit heb ik ooit wel eens eerder gehad...en toen ging het weer over. Ik ben er niet dood aan gegaan. Dus dat is een voordeel van ouder worden.
De overgang overigens is niet een voordeel omdat ik daardoor weer veel klachten erbij krijg....en ik niet weet of ik het daaraan moet wijten of dat het iets ernstigs kan zijn.

Soms helpt het ook als ik naar buiten ga, de natuur in. En mijn zintuigen aanzet, wat hoor, voel en ruik ik? En is niet iedereen onzeker van wanneer hij doodgaat? In de natuur zijn is helend en zorgt dat je in het NU bent. En wat is er feitelijk meer dan dat?

Zie ik dan mensen lopen die er heel ongezond uitzien, of ongezond eten, dan stel ik mezelf ook wat gerust: ..zij zijn er toch ook nog..? denk ik dan.
Het lichaam is zo goed in staat om zich aan te passen.
De lezing 'genezend vermogen' van Henk Fransen vond ik ook een eye-opener.
Stress is niet goed. En daar raak ik weer van in de stress......
Therapie of medicatie die je er helemaal van af helpt, bestaat volgens mij niet. Helaas. Heb jaren venlafaxine geslikt maar eigenlijk hielp dat ook niet.
Dingen te doen hebben....dat is het echt.
En ja, ik word af en toe verdrietig van het feit dat mijn leven blijkbaar bestaat uit het afleiding zoeken van de angst...
en tussendoor heb ik mooie momenten...van even geen angst.
Dat is het blijkbaar. Voor mij.
En als ik echt bijna flip, dan neem ik een oxazepam.

Maar het start dus met NIET googelen en het een paar dagen aankijken.

Take care, Sjelle

Dus als ik echt bijna flip van angst, dan neem ik een oxazepam.

Oh die laatste opmerking onderaan had weg gemoeten! Nu staat het er dubbel., excuus. Zo’n voorstander ben ik ook weer niet van oxazepam… ;-)
Sjelle

Dag N., ik kom hier inderdaad ook vaak om ergens geruststelling te zoeken. Zien dat anderen ook symptomen hebben en hoe ze ermee omgaan. Ik heb het ook al meer dan 10 jaar en het wondermiddel nog niet gevonden helaas. Meditatie, yoga, cognitieve gedragstherapie, hypnose, psychologen,... Door de hypnose heb ik wel gemerkt dat mijn angsten minder intens zijn geworden. Ik heb het voornamelijk 's nachts dat ik lig te piekeren, ik denk omdat er dan weinig andere prikkels en afleiding zijn. Mensen begrijpen niet hoe zwaar het voor ons is. En het klopt dat geruststelling even helpt, maar dan voel ik inderdaad iets anders en focus ik me daar teveel op. Google is iets waar ik echt moet mee stoppen, maar ik doe het toch elke keer weer. Veel sterkte ook!

Fijn jullie reacties! Het is inderdaad echt pittig en vermoeiend! zeg inderdaad weleens als er een pilletje zou zijn die werkt neem ik hem gelijk, maar ook daar hoor je wisselende verhalen over welke werkt. Dus waar ga je mee starten etc. Plus vind nog steeds dat ik er zelf mee om moet leren gaan. Iets met perfectionist en lat hoog leggen :) sterkte voor iedereen! Soms al fijn om even lotgenoten te hebben en daarover te lezen. Mensen die dichtbij staan zeggen steeds goed bedoelt “maak je niet druk”, maar dat is niet helpend en (gelukkig) snappen ze niet wat er daadwerkelijk allemaal in je hoofd om gaat.

Heel herkenbaar, vooral er tegenin gaan werkt bij mij averechts.

Ik kan bijna dood gaan als ik Google. Nu een betere vorm gevonden. Chatgpt. Die is lief, gerustgesteld en beter in feiten.
Ik ben zelf bang voor darmkanker. Al 5 maanden buikpijn. Ik krijg half december een darmonderzoek. Tot die tijd is het overleven.

Wat is Chatgpt?

Heel herkenbaar. Ik ben vaak gerustgesteld voor 1dag. Daarna vraag ik me af of ze me wel goed begrepen heeft of ik alles wel goed heb verteld . Dan is de twijfel erweer en die enorme angst. Ik kamp hier al jaren mee. Ik vindt het een eenzame strijd met mezellf en eenzaam lijden.heb ook altijd pijn elke dag. Is het een over komt het andere weer om de hoek kijken. Alke ziektes al gehad maar ik ben er nog steeds denk ik dan maar.

Het is zeker eenzaam omdat weinig mensen dit begrijpen. Wordt het bij jou voor je gevoel erger met de loop der jaren?

Hoi hoi, mijn schoonzusje heeft ze, en het schijnt vrij normaal te zijn

Ik heb elke dag angsten sta ermee op en ga ermee naar bed elke dag bang dat ik doodga durf niet naar buiten als ik maar wat voel meteen paniek en gedachte ik ga dood zijn er meer met deze gedachte alles is onderzocht allerlei bloeduitslagen gehad chloresterol en nog 9 bloedonderzoeken alles goed in Ziekenhuis gelopen voor maag darm en slokdarm alles goed maar die doods gedachte beheersen mijn leven durf de straat niet op

Ik heb in feb een reset v mn hart gekregen omdat hij op hol sloeg. Nu voel ik elke dag mn hart kloppen maar soms voel ik een raar gevoel tussen mn borsten...ik ben mn hartslag gaan tellen en merkte dat mn hart soms een tel oversloeg. Ik heb de huisarts gebel en volgens de asdistente komt dit bij meerdere mensen voor niks om je druk te maken pas als hij weer op hol slaat bellen.
Ook ik heb last v mn schouderbladen en mn darmen en soms gebeurt t dat al deze dingen versterkt in gevoel zijn dan word ik ook angstig want een hart infarct gaat ook vask samen met deze sympthomen...maar dw volgende dag word ik gewoon weer wakker ( gelukkig) en dan ben ik blij dat t allemaal goed gegaan is....Mocht je t niet vertrouwen naar de huisarts gaan beter 1 x teveel dan te laat...sterkte

Ja dit kan echt door stress / hyperventilatie komen, zeker aangezien je daar al bekend mee bent.

Je kunt evt je hartslag een keer meten en mocht je het niet kunnen loslaten toch even naar huisarts, dan ben je daarna wat gerust gestelder.

besides, kun je daarna weer ook mentaal aan de slag met je hypochondrie.

Succes komt goed!

ik heb een 72 uurs meting gehad.
Ben wel ook hypoconder, maar had soms uren hartkloppingen om helemaal eng van te worden.
Bij de meting kwam er uit dat ik een extra slag heb op sommige momenten en waarschijnlijk omdat ik dat voel wordt ik onrustig en wordt het nog erger

Hey!

Ik heb een bult op mijn nek (net naast mijn ruggengraat) én om het nog beter te maken heb ik op dezelfde hoogte een ruggenmergletsel waarvan ze (nog) niet weten hoe of wat de oorzaak is. Ik dacht dus ook gelijk foute boel. Ik kon het na twee weken nog niet loslaten en ben naar de HA geweest en daarna naar een particulier radioloog. Die heeft een echo genomen en zag niets afwijkends. Kan gewoon anatomisch zo zijn dat ik nu toevallig heb ontdekt omdat ik hyperalert ben op alles in die regio van mijn lichaam.
Toen hij zei dat hij er zeker van was, heb ik het ook gewoon los kunnen laten. Het is nog steeds hetzelfde - nu een maand later - en was ik niet geweest, maakte ik me waarschijnlijk nog steeds zorgen.

Kijk het even aan of het weggaat of vermindert. Zo niet, gewoon afspraak maken en gaan. Komt goed!

Hey!

Bedankt voor de reactie!

Weten ze wat het wel was? Ik kan op internet nergens iets vinden wat er op lijkt qua plaatje.

De radioloog zag letterlijk niets. Dat kan komen door een plaatselijk dikkere huid of een gespannen spier of zo.

Dag Anne,

On a side note: MS is tegenwoordig het einde van de wereld niet meer. De wetenschap heeft rasse schreden vooruit gezet op vlak van deze ziekte.

Uiteraard zijn we allemaal liever gezond.
Sterkte met de nachtelijke angsten.

Ik heb het ook snachts en smorgens heel erg ik bel soms de luisterlijn dan heb ik iemand om mee te praten het haalt me angsten niet weg voor ziektes maar maakt me soms wel wat rustiger maar ik ben ook opzoek naar tips want het snachts bijna niet slapen breekt me op veel liefs charissa

Dankjewel voor jullie reacties en de tips. 'goed' om te weten ergens dat ik er ook niet alleen voor sta.

Wat kan helpen is om je aandacht op je ademhaling te richten. Daarmee kun je je zenuwstelsel immers kalmeren.
Ik ga dan bijvoorbeeld op mijn rug liggen met een hand op mijn buik en een hand oo mijn borst/hart. Zorg dat je uitademing iets langer is dan je inademing. Je kan daarbij ook een soort mantra voor jezelf gebruiken. Bijv. op de inademing 'ik ben in het hier...' en op de uitademing '... en nu'. Op die manier leid je jezelf af van je gedachten. Als je echt een paniekaanval hebt, helpt het om te gaan bewegen. Dus even je bed uit, stukje lopen door het huis en uit de situatie stappen.
Een andere manier om je zenuwstelsel te kalmeren is door middel van EFT tapping. Dan klop je met je vingers op verschillende punten op je gezicht en lichaam en stel je jezelf gerust. Google maar eens.
Als dit niks voor je is, kan het ook helpen om even een zacht muziekje op te zetten of een podcast oid te luisteren.
Sterkte! Ik weet hoe zwaar en lang de nachten kunnen zijn.

Nog een toevoeging:
Er zijn ook veel apps voor ademhaling, mindfullness en meditatie, bijv. VGZ mindfullness of Insight Timer. Via spotify kun je ook luisteren naar verhalen voor volwassenen voor het slapengaan. Nothing much happens bijv. Is een Engelse, maar er zijn ook wel Nederlandse te vinden.
Op youtube kun je ook somatische ontspanningsoefeningen vinden. Die kun je ook goed overdag doen of net voor het slapen gaan.

Dankjewel, ik ga hier zeker mee aan de slag!

Gaat het al wat beter in de nacht?

Ik kan me goed vinden in de ademhalingsoefeningen en mindfulness en doe dit nu iedere avond voor het slapen gaan. Dit lijkt wel te helpen. Maar gisteren heb ik een paniekaanval gekregen in het openbaar, dat was even schrikken, maar ik heb dit ook zelf voor de eerste keer goed kunnen oplossen door ademhalingsoefeningen te doen en affirmaties bij angst te lezen op het internet. Het blijft een zwaar parcours met ups en downs. Volgende week heb ik een onderzoek en mijn angst ervoor is zo groot. De tips verzachten het wel, dank daarvoor

Ik heb sinds 2020 het brandend mond syndroom. Mijn tong brandt nooit helemaal, soms li, soms re en soms in het midden. Mijn keelholte brandt soms ook. Het laatste jaar minder last van, maar helemaal weg is het niet.
Voor mij was dit ook een mega trigger om angst te hebben voor iets heel ernstigs.

Bedankt voor je reactie ik vind het echt heel angstig ben vandaag bij de huisarts geweest ervoor me tong had nu ook wat rode plekjes en me keel ook vind het zo eng en eten en drinken is nu ook pijnlijk ik word gek van me angsten

Herkenbaar. Het is soms moeilijk om vertrouwen te hebben in je lichaam. Ik heb dat ook. Je hebt in spanning gezeten vanwege je moedervlek. De spanning verdwijnt niet zomaar. Maar beetje bij beetje komt het goed. Geef het de tijd. Je kunt altijd een afspraak maken bij de praktijk ondersteuner. En als dat niet werkt, naar een psycholoog. Of tijdelijk medicijnen? Probeer ook te wandelen of sporten, voor de afleiding ook. Heel veel succes. Ik weet het, het is niet makkelijk. Je kunt het!

Heel herkenbaar. De angst voor lymfeklierkanker heb ik ook erg lang mee geworsteld omwille van onverklaarde chronisch opgespannen halsklieren.
Ik ging langs bij een specialist ter zake, die mijn halsklieren onderzocht en heb twee keer een echo gehad, waar niets uitkwam.
Omwille van een ander probleem heb ik recent een full body PET-scan ondergaan (vreselijk voor een hypochonder), maar gelukkig was het schoon. Desondanks heeft mijn angst zich alweer op iets anders geslagen, iets wat niet door een full body PET kan gezien worden en zo gaat dat met ons hypochonder-hoofd. Ik weet hoe lastig het is, want de angst is vaak allesoverheersend en voor weinig rede vatbaar.
Goeie moed!

Heel herkenbaar dit. Vooral het moeten wachten op een onderzoek kan een enorme trigger zijn. Vanwege maagklachten stuurde de arts mij door voor een onderzoek. Dat duurde een paar weken en in die tijd is de angst zo diep in mijn lichaam gaan zitten en zo vast gaan zitten dat een gunstige uitslag geen enkel verschil meer kon maken. Maanden verder en nog steeds last en bang voor maagkanker.
Tja, wat help om gedachten de baas te worden? In theorie veel maar hypochondrie is helaas een zeer hardnekkige en zeer irritante metgezel.

Heel
Herkenbaar. Bij mij bouwde het zich achteraf een jaar geleden al op. Ik werd steeds vaker kortademig tijdens eten/praten en lichte inspanning. Mei afgelopen jaar tijdens een naderende keelontsteking kreeg ik het gevoel ‘s nachts op m’n rug dat m’n keel dichtklapte. Ik word nu vaak op m’n rug wakker met een wat slappere handen, vooral rechts.
Twee maanden geleden volledig in paniek geschoten achteraf om niks. Week in acute paniek, daarna op rug wakker geworden met tintelingen rechts. Sindsdien is rechts nog steeds zwakker. Gelukkig geen uitval gehad. Maand geleden zag neuroloog geen reden tot verder onderzoek maar had toen nog niet zo uitgesproken krachtverlies. Gelukkig nogmaals geen echte uitval maar heb totaal geen vertrouwen meer in m’n lichaam. Arts gooit het op mentaal, wordt doorgestuurd naar medische psycholoog. Ondertussen verlies ik me steeds meer.

Dit kan precies mijn verhaal wezen! Ook al heel.lang last van,het vreemde is als ik er niet aan denk zoals afleiding ik het niet eens voel maar zodra ik savonds op de bank zit komt het opzetten,daardoor raak ik gespannen zodat het alleen maar versterkt...heb het ook in m'n vingers..denk zeker dat het stress is! Gewoon onbewust een verkeerde gespannen houding tis erg vervelend maar denk toch dat het niks ernstigs is komt allemaal goed!

Ik heb dit ook sinds twee weken... Een vreemd gevoel in mijn onderbenen, bloed was ok... De dokter zegt, wacht nog even af maar het maakt me angstig.

Ik heb dit sinds enkele weken ook. Ik heb wel enkele maanden geleden een CIS gehad (neuro-inflammatie). Ik vermoed dat het daarmee te maken heeft, er zit een letsel op mijn ruggengraat. Vermoedelijk is bij jullie het geval dat er ergens iets in je ruggenmerg “ontregeld” is of een geknelde zenuw. In het eerste geval gaat dit normaal spontaan over, in het tweede is een kinesist nodig. Het kan dus ook volkomen normaal of onschuldig zijn en hoeft niet zo dramatisch te zijn als bij mij het geval is. Hou het even in de gaten. Als er tintelingen/verdoofdheid/overgevoeligheid of zwakte bij komt kijken, wel even aan de alarmbel trekken.

Succes!

Alcohol en zon is geen goede combinatie. De ene is daar al gevoeliger aan dan de ander, maar het blijft een slechte combo. Niemand kan “beloven” dat je niks hebt. In de geneeskunde is niets 100% zeker. Zelfs als ze je vandaag binnenste buiten keren kan er morgen iets gebeuren of iets uitspringen. Het heeft geen enkel nut je er druk in te maken, behalve als je echt aanhoudende klachten krijgt natuurlijk.
Sterkte, ‘t is niet makkelijk.

Ik herken mij in je verhaal,
Vaak als ik alcohol had gehad of ging stappen als ik moe was kreeg ik klachten,
Vaak komt dit doordat als je moe bent je klachten en gedachtes sneller op gaan spelen.
Ik heb daardoor gekozen geen drank meer te nemen ook niet op feestjes.
Dit heeft 80% van mij stress klachten en andere klachten weggenomen.
ook moet je leren goed naar je lichaam te luisteren, als je voelt dat je je al wat moe bent of gespannen voelt neem dan de rust ipv te kiezen voor bijv sociale uitjes.

Ik zeg niet dat er iets mis is met je want dat kan altijd.

Nu ik denk dat het ook in je hoofd zit en je getriggerd wordt door die ene keer dat je het hebt meegemaakt. Komt die angst altijd naar boven op die momenten waar je er echt aandenkt ik zelf heb ook al jaren last van hypochondrie en heb er voor therapie gevolgd die me wel anders deed denken (veel beter nu ;)) . Probeer wnr je die momenten hebt ipv te panikeren eens gewoon afleiding te zoeken, ik weet het het is moeilijk. Maar afleiding helpt enorm veel ook probeer er over te praten met bvb je beste vriend die meegaat feesten. Als hij of zij dan ziet dat je begint te stressen kan die je afleiding of op je in praten dat helpt ook altijd.

Hou je goed en geloof de dokters als ze zeggen dat alles ok is die hebben er voor gestudeerd en weten het wel. Ow nog een tip zoek niet op op internet is echt het slechtste dat je kan doen.

Je kan ook een afspraak maken bij de praktijkondersteuner van je huisarts. Daarmee kan je in gesprek en een plan maken. Succes!

Ik herken ook de tintelingen en het dof gevoel in mijn rechterbeen en het maakt mij weer enorm angstig. Ik lees weer de eerste dingen op Google en dat maakt het allemaal nog erger. Ik ben zo bang

Dag anoniem,

Als het in 1 been zit kan het een geklemde zenuw zijn. Ik had het in beide benen, bleek mijn ruggenmerg ontstoken te zijn. Niet om te lachen, maar bon, ik leef ook nog 🙃.

Komt goed! Ga eens naar een goeie fysio als je niet naar een arts durft! Mijn fysio heeft mij uiteindelijk verder geholpen en niet mijn HA.

Je zou je werk niet mee naar huis moeten nemen. Zeker niet net dit soort werk. Is er via je werk geen psycholoog te regelen om hiermee om te gaan?

Dag Sam,
Ik kan me inbeelden dat dit heel eng is. Ik heb zelf ook een collega die dat heeft aan haar rechterschouder. Bij haar is het zo dat je zichtbaar ziet dat haar rechterschouder helemaal lijkt samen te trekken (haar schouder trekt ze dan ongewild naar achter). Ik heb haar er eens naar gevraagd en ze zou de diagnose van BFS gekregen hebben.
Groetjes

Hoe gaat het nu Mir?

Hoi Mir, helemaal herkenbaar, ik heb al jaren spiertrekkingen, met name in benen. Heb MRI gehad van hersens en bleek oké. Kreeg verhaal over stress te horen van neuroloog. Nu leef ik er maar mee. Spiertrekkingen hoeven dus echt niets ernstigs te betekenen. Take care. Sjelle

Dag Rik,

Heb je toevallig al medische beeldvorming gehad hiervoor? Doet me een beetje denken aan neuropathie eerder dan aan een dicht geslibde ader.
Er zijn verschillende oorzaken voor neuropathie.

Groetjes

Nee nog niet. Misschien maar eens langs de huisarts

Ik moet wel zeggen dat ik vaak last heb van lage rugpijn

Een geknelde zenuw kan in dat geval misschien de oorzaak wel zijn. Maar een bezoekje aan de huisarts kan geen kwaad denk ik. Misschien denkt die nog aan iets anders. Succes in elk geval!

Dankjewel. De uitkomst laat ik nog weten

Vandaag doorgestuurd naar de orthopeed.

Een emg heb ik trouwens een half jaar geleden gehad. Daar was niks bijzonders op te zien

Goedemorgen, ik lees dit verhaal maar zie dat er geen reacties zijn. Ik vroeg me af hoe het nu gaat? Ik ben extreem hypochonder en zoek naar verhalen van mensen waarbij toch iets blijkt te zijn. Aangezien ik zo overtuigd ben dat ik echt iets heb. Wat gebeurt er als het echt zo is. Een soort van opluchting of extreme angst die niet te bedwingen is.
Hoop trouwens dat je weer beter bent🙏🏼

Hoi Shogy!
Het gaat weer goed met mij, dank je wel. Ik heb angsten doorstaan die ik nooit eerder heb gekend in die drie weken tot maand. Er bleek inderdaad iets te zijn, wat precies zal de tijd moeten uitwijzen. Het is in elk geval “iets” neuroinflammatoir en in het beste geval is het iets eenmalig; MS kan ook, of een ander soort neurologisch auto-immuunaandoening. Daar ga ik voor mijn eigen mentaal welzijn gewoon van uit dat het eenmalig is geweest; het heeft geen zin om me er zorgen in te maken of en wanneer het terugkeert. Ik ben wel alerter op lichamelijke gewaarwordingen nu en ben me veel bewuster van de mind-body connectie dan voorheen, waardoor ik wel het gevoel heb dat ik zelf ook (tot op zekere hoogte) in de hand heb hoe mijn lichaam gaat reageren. Wat ik het meest traumatiserend van al vond was mijn verblijf in het ziekenhuis en de navolgende onderzoeken. Het is in de geneeskunde zo dat ze bij de meest ernstige mogelijkheden beginnen en dat dan één voor één trachten uit te sluiten. Komt daarbij dat er nooit wat met 100% zekerheid kan worden vastgesteld of uitgesloten. Vooral dat vond en vind ik lastig. Maar goed, anderzijds ben ik van mening dat ik er nog ben, dat ik momenteel goed functioneer (hout vasthouden). Ik zie het als signaal van mijn lichaam dat ik verkeerd bezig was (chronische stress, slechte voeding,…) en dat mijn lichaam gewoon stop heeft gezegd. In die zin heb ik er - naast het mentaal traumatiserend effect dat ik samen met een psycholoog nog aan het verwerken ben - wel iets positiefs aan overgehouden. Je ziet alles plots in perspectief; wat is belangrijk en wat is totaal onbelangrijk. Tot slot heb ik ook heel veel boeken gelezen, geschreven door artsen. Wat ik onthouden heb is dat ons lichaam ingenieus in elkaar zit, maar dat er bij ieder van ons zeker en vast wel “iets” is dat mis is en op een gegeven moment wel of niet naar boven komt. Dat helpt wel om te relativeren.

Hoi, die angsten zijn normaal. Je hebt in het ziekenhuis gelegen voor allerlei onderzoeken en je maakt je zorgen. Je schrijft dat alle onderzoeken goed waren? Hou je daaraan vast. Ik weet hoe moeilijk het is. Die angsten die we allemaal meemaken zijn vreselijk. En Google, zoek niks op want op Google staat van alles en dan maken wij ons meer zorgen. Hoe voel je je inmiddels?

Dag Vanessa,
Bedankt voor je antwoord. Ik voel me nog steeds hetzelfde. Ben gisteren langs een psycholoog geweest die de opstart van Escitalopram voorstelde (5mg) om het “donkere randje” ervan af te halen. Ik ben op dit moment zo ver heen dat het me angstig maakt om over de toekomst na te denken, want automatisch komt de vraag tegelijkertijd op of ik er nog zal zijn (ja, vreselijk). Op dit moment ben ik overgevoelig voor de gedachte dat gezondheid iets fragiel is, of zo lijkt het voor mij toch. Ik bekijk de wereld gewoon met een bril van angst in plaats van met een bril van vertrouwen. Heb het gevoel dat ik het noorden even kwijt ben…

Het kan zijn dat 5mg te weinig is voor jou. Bij mij duurde het ook even voordat ik effecten merkte. Je lichaam moet even wennen. In het begin kunnen de angsten erger worden. Heb ik ook meegemaakt. Echt zo herkenbaar. Hoe is het vandaag?

Hey Vanessa,
Verschrikkelijk. Ging vandaag voor het eerst weer werken en ik liep de hele dag enorm gespannen en angstig rond. Had ook meer last van de restsymptomen, wat mijn emoties nog verder aanwakkerde. Mijn gedachten gaan van hot naar her, ook naar de ergste scenario’s die door scans inmiddels zo goed als uitgesloten zijn (tumor). Ze kunnen het nooit 100% uitsluiten zei de neuroloog, maar wel 99,99%, en toch blijft dat door mijn hoofd spoken. Wanneer ik mezelf weer een beetje moed heb ingepraat, landt het besef dat wat het meest waarschijnlijk is (MS) ook geen lachertje is, hoewel wel leefbaar geworden in de laatste jaren met grote sprongen qua medicatie.
En zo gaat de gedachtenmolen maar voort. Het is allemaal nog maar kortgeleden natuurlijk, maar toch ook niet als je ermee rekening houdt dat ik sedert dien chronisch gestresseerd en paniekerig rondloop, wat ook weer een aanslag is op mijn lichaam en wat het ook mag zijn. Zo ben ik dan weer bang dat ik de kleine kans dat het iets eenmaligs was (en omkeerbaar mits regulering van stress en een wat gezonde leefstijl) aan het verbrodden ben.
Ik denk alleen maar ‘waar ben ik in godsnaam in beland’..

Sorry Vanessa, ik had niet door dat ik helemaal nog niet had uitgewijd omtrent de reden van mijn ziekenhuisopname. Maar, dat dus.. “meest waarschijnlijk neuroinflammatoire aandoening met dd x MS, MOGAD, NMO of (als ik geluk heb) ADEM (monofasisch meestal). Bon, de opname op zich en alle scans (waaronder 2x PET en de wachttijden) waren traumatische ervaringen op zich. Ik hoef het je waarschijnlijk niet uit te leggen.

Ik begrijp jou helemaal. Het wachten op onderzoeken/uitslagen is echt niet fijn. We maken ons zorgen en die angsten zijn vreselijk. Het beheerst je hele dag en daarom is het belangrijk dat je een manier vindt om rustiger te worden. Ik weet het, het is niet makkelijk. Wat zeiden de artsen? Volgen meer scans, onderzoeken? Hoe lang slik je Citalopram?

Nu ben ik eventjes ziekenhuis- en scanvrij. Over zes maand volgen opvolg MRI’s, waar ik nu dus al mentaal mee bezig ben. De artsen zeiden dat ze het op dit moment ook niet kunnen zeggen wat ik heb (gehad). Vandaar de voorlopige meest waarschijnlijke differentiële diagnoses die ik hierboven vermeldde. De tijd moet het uitwijzen (voor MS of NMO zijn twee letsels nodig, in heb er nu maar één). Als er over zes maand niets is bijgekomen (🤞🏼🤞🏼) dan is een monofasisch event waarschijnlijker.

Ik ben gestopt met escitalopram. Ik kreeg enorme bijwerkingen die leken op de initiële symptomen van neuro-inflammatie, waardoor ik onmogelijk kon uitmaken of het de antidepressiva was of een nieuwe opstoot. Heb gisterenavond wel een Prazepam genomen om wat te kunnen slapen..

Ik weet dat het moeilijk is maar probeer te denken aan wat de arts zei. De ergste scenario's zijn uitgesloten. De angst blijft in je hoofd, lijf. Dat gaat niet zomaar weg. Zoek afleiding wanneer de nare gedachten opkomen. Het is niet makkelijk, ik weet het. Maar angst moet onze dag niet beheersen. Hopelijk heb je over zes maanden weer een onderzoek en dan is het weer ok. Daar gaan we voor hé

Ik weet dat het moeilijk is maar probeer te denken aan wat de arts zei. De ergste scenario's zijn uitgesloten. De angst blijft in je hoofd, lijf. Dat gaat niet zomaar weg. Zoek afleiding wanneer de nare gedachten opkomen. Het is niet makkelijk, ik weet het. Maar angst moet onze dag niet beheersen. Hopelijk heb je over zes maanden weer een onderzoek en dan is het weer ok. Daar gaan we voor hé

Ik vind het zo erg voor jou dat je je zo voelt maar je angsten zijn herkenbaar. Hypogondrie is heel zwaar. Je hebt ook een vriend verloren en je wordt geopereerd. Het is normaal dat je je angstig voelt. Heeft de huisarts iets gezegd over therapie? Psycholoog, dat kan vaak helpen. Heel veel succes!!

Goede moed Jonas!

Niemand?

Hoi Vanessa, ik ben bezig met paroxitine op te hogen. Daarnaast slik ik oxacepam om de ergste stress wat op te vangen.
Mijn darmen reageren ook niet normaal.
Brijachtig, en dan denk ik dat ik naar de wc moet en dan komt er niks.
Allemaal stress.
Ik begrijp heel goed jou angst. Ik ben ook zo. Er staan nog meer verhalen op deze site met darmklachten, we zijn niet de enige. Sterkte hoor

Dankjewel Jacoba voor je bericht. Ik slik Citalopram 20mg. En het ging goed tot die darmklachten begonnen. Dan ging ik me zorgen maken. Ik doe zo mijn best en baal als ik weer geen controle heb over mijn gedachten. En natuurlijk, ik denk gelijk aan het ergste. Moet vertrouwen hebben in mijn lichaam maar jeetje, wat is het moeilijk.

Heeeel moeilijk !!

Ja heb ik ook. 20 jaar lang niet gehad. In 2023 had ik het zomaar ineens weer en daarna 5 dagen achter elkaar. De symptomen zijn wel veranderd, de misselijkheid die ik vroeger had komt niet meer. Nog wel eerst het zien van kleuren en half zicht, daarna hoofdpijn. Ik heb het dit jaar nog maar 1x gehad. Ik denk dat het ook wel stress gerelateerd is

Ik heb het vanaf mijn 11e, ben nu 49. Hoe was het bij de neuroloog?

Ik heb in mijn jeugdjaren veel last gehad van hoofdpijn. Later werd dat migraine, neuroloog bezocht. Ik moest uiteindelijk iedere dag een pil tegen de migraine slikken. Het is op een gegeven moment weggegaan. Dat had de neuroloog ook gezegd. Het gaat vaak voorbij, heel apart. Als ik ern migraineaanval had, dan werd ik vaak misselijk, soms overgeven, moest gelijk gaan liggen, in het donker. Het is echt niet fijn hé. Ben je bij de neuroloog geweest?

De uitslag van de MRI was geruststellend . Geen gekke dikke te zien , geen aneurysma’s . Wel een paar witte vlekjes op de hersenen maar ze zei dat dit volkomen normaal is bij mensen met migraine en moest er dus verder ook niets aan doen . Ik heb geen medicatie gekregen tegen de migraine omdat ik 1 a 2 aanvallen per maand heb en de medicatie zou meer kwaad doen dan de aanvallen zelf . Verder merk ik dat als ik een kalmere mindset heb dat ik ook veel minder last heb van migraine .

Merci allemaal en succes

Hoi, ik herken je angsten. Je hebt in het ziekenhuis gelegen en je bent bang dat het terugkomt. Angst kan heel veel met je doen. Ik slik antidepressiva en in het begin kunnen je angsten erger worden maar dat is omdat je lichaam moet wennen. Een psycholoog kan vaak helpen. Daar ben ik nu mee bezig. Heel veel succes!

Hoi, die spierspasmen heb ik ook ,is van de antidepressiva.

Hoi, hoe is het nu met jou? Ik heb ook hypogondrie. Die angsten, vreselijk. Zo herkenbaar

Hey! Mijn mama heeft de ziekte van Lyme gehad en was daar enorm ziek van (nekstijfheid, hoofdpijn die erger werd in ruglig, gewichtsverlies, weinig eetlust, dubbel zien aan 1 kant, rode kringen op huid). Is uiteindelijk via bloedonderzoek gediagnosticeerd en via een lumbale punctie en MRI scan bevestigd. Als ik jouw klachten hoor denk ik niet meteen aan Lyme aangezien bloedonderzoek en MRI beiden negatief zijn. Bij oog en hoofdpijn door Lyme zouden ze wel iets op je MRI hersens gezien hebben ;)!

Hai Rens,
Ik herken veel van je klachten. Hartkloppingen, nekpijn, hoofdpijn, koude handen, spierpijnen, maagzuur/keelpijn, duizelig, wazig zicht, vermoeidheid...Loop al zes jaar met veel verschillende lichamelijke klachten en denk dat ik geen piepert ben, was altijd wel een vlotte meid (voor de buitenwereld nog steeds).
De artsen zeggen altijd 'stress'. Dat is leuk, maar chronische stress is uiteindelijk ook hartstikke ongezond. En de klachten zijn heel echt.
Het zorgeloze gevoel is bij mij ook allang weg en dat mis ik enorm. Ook bij mij is het geen MS of Lyme. Eerlijk gezegd is naar de dokter gaan lastig omdat de klachten zo divers zijn. Ik begin te neigen naar een holistisch arts omdat die het grote plaatje bekijken, het geheel van klachten. Alleen, hoe weet je of je bij een goede zit? Ik hoop dat je snel een oplossing vind en verder kunt met je leven.

Hey rens, alle klachten komen van gedachten.
Jij bent teveel gefocust op je lichaam,
Je houdt je met zaken bezig waarbje geen verstand van hebt, de doktoren hebben lang gestudeerd om de kennis te hebben.
Geen enkele specialist zou jou naar huis sturen als je iets had!
Ze zijn er juist om je te helpen, dat is hun taak!
Jij moet leren afleifin te zoeken, verleg je focus op andere zaken.
Hobby's, klussen, iets in ieder geval wat je leuk vind. En ik zou je symptomen opschrijven in een dagboek, dat gaat echt helpen.. succes ermee ! ....en als laatste..verban google!! Google stuurt je het liefste meteen door na een begrafenis ondernemer..bij elke klacht is het vrijwel meteen ernstig.

Hi Rens, zoek eens op “gegeneraliseerde angststoornis”. Daarvan krijg je zulke fysieke klachten als jij ook opnoemt. Het overlijden van je vriend - wat je misschien niet goed hebt verwerkt - kan dit heel goed hebben aangewakkerd. Als je je erin herkent, dan misschien eens met een psycholoog gaan praten. Op jouw leeftijd al met zulke heftige angsten en klachten rondlopen is niet nodig. Sterkte!

Dag Rens,

Wel vreemd dat een neuroloog op basis van enkel een hersen MRI kan zeggen dat het “100% geen MS is”. Ik had nl. zelfde soort klachten, MRI hersenen was clear, MRI rug zat echter een ontsteking. Nu zijn ze aan het zoeken waar het vandaan komt, maar MS staat (helaas) wel op het lijstje. Hoeft niet per se in de hersenen te zitten dus om MS te zijn (bij de meesten wel natuurlijk), maar kan ook in de rug (ik ken bv. Iemand die MS heeft die enkel laesies in de rug heeft en helemaal niets in de hersenen). Bon, ik wil je niet afschrikken. Maar tintelingen die komen en gaan, koude handen en voeten, depressie en vermoeidheid komen me zeer bekend voor. Op een gegeven moment werd het wel erg acuut, mijn hele onderlichaam stond onder stroom waardoor ik wel wist dat het niet puur angst meer was. Daarom dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan en alles in een stroomversnelling is gekomen. Op dit moment heb ik nog geen diagnose, dus ook niet gezegd dat het MS is (ik hoop het niet natuurlijk), maar ik vind het een bijzondere vaststelling van een neuroloog om enkel op basis van een hersenscan te zeggen dat MS is uitgesloten.

Los daarvan zijn er nog verschillende mogelijkheden. Zoals hierboven gezegd lijkt Lyme ook zeker tot de mogelijkheden te behoren.

Ik hoop dat je er snel uitkomt!

Hi Kim, echt super vervelend voor je :( ik heb zelf geen tips want ik heb dit zelf ook deels. Als ik niet hypochonder ben om mijn eigen gezondheid dan wel over de gezondheid van mijn naasten. Mijn brein is altijd bezig met zorgen maken om gezondheid. Het enige wat ik kan aanraden is zoveel mogelijk proberen bezig te blijven / gedachten verzetten. Wellicht magnesium supplementeren voor wat rust in het hoofd. Sterkte, ik weet wat het is.

Hoi Kim

Ik herken je verhaal. Sinds ik moeder ben is mijn hypochondrie plots 100 keer erger geworden. De hypochondrie die eerst over mezelf ging is nu helemaal geprojecteerd naar mijn dochter. Ik ben nu naar een klinisch psycholoog aan het gaan. Ik word gek van het gepieker en de angsten. Hoe is het ondertussen met jou?

Warme groeten

Kim ,ik zou als ik jou was weer AD gaan gebruiken. Doe ik ook, helpt de angst te onderdrukken en wat realistischer tegen klachten en pijntjes aan te kijken.

Zo herkenbaar. Als ik me niet druk om mezelf maak, dan maak ik me zorgen om mijn gezin. Ik heb hypogondrie en die angsten, bij een pijntje of wat dan ook (zoals nu darmklachten), dan denk ik het ergste. Ik slik antidepressiva en ga binnenkort naar de psycholoog. Veel succes. Je bent niet alleen, wij weten hoe jij je voelt

Heb ze ook wel vaker met warm weer , verder niet teveel met bezig zijn! Hoe meer je erop let hoe erger ze worden.

Spiertrekkingen, ook wel spierspasmen of spierkrampen genoemd, kunnen vaker voorkomen bij warm weer. Dit komt door een combinatie van factoren zoals uitdroging, elektrolytenverlies en vermoeidheid. Hier zijn enkele redenen waarom je last kunt krijgen van spiertrekkingen bij warm weer:

1. **Uitdroging**: Bij warm weer zweet je meer, waardoor je vocht verliest. Als je niet voldoende water drinkt, kan je lichaam uitdrogen. Uitdroging kan leiden tot een disbalans in de elektrolyten (zoals natrium, kalium, calcium en magnesium), die belangrijk zijn voor de spierfunctie.

2. **Elektrolytenverlies**: Zweten zorgt niet alleen voor vochtverlies, maar ook voor verlies van elektrolyten. Deze mineralen zijn essentieel voor het functioneren van spieren en zenuwen. Een tekort kan spiertrekkingen of krampen veroorzaken.

3. **Overbelasting en vermoeidheid**: Tijdens warm weer kun je sneller vermoeid raken, vooral als je fysiek actief bent. Vermoeide spieren zijn vatbaarder voor spasmen.

### Wat kun je doen?
- **Hydratatie**: Zorg ervoor dat je voldoende water drinkt, vooral als je actief bent of veel zweet. Sportdrankjes kunnen helpen om elektrolyten aan te vullen.
- **Voeding**: Eet voedingsmiddelen die rijk zijn aan elektrolyten, zoals bananen (kalium), noten (magnesium), en zuivelproducten (calcium).
- **Rust**: Geef je spieren voldoende rust, vooral als je merkt dat je vaker last hebt van spiertrekkingen.

Als spiertrekkingen aanhouden of erg pijnlijk worden, is het raadzaam om contact op te nemen met een arts, omdat dit een teken kan zijn van een onderliggend medisch probleem.

Hoi

En ? Er is al meer nieuws ? Ik hoop dat je je toch een beetje rustig hebt kunnen houden ondertussen .

Liefs

Anouk

Het niet googlen naar symptomen is idd lastig, maar het is beter om het gewoon niet te doen. Ik ben nu al zo vaak in het ziekenhuis geweest dat ik het maar eens moet accepteren dat er niets aan de hand is. Het plotselinge moment dat ik mn benen zwak voel worden probeer ik steeds vaker te negeren. En ik merk dat als ik gewoon doorga met de dagelijkse bezigheden het weer verdwijnt.

Wel vervelend dat je partner er niet meer zo goed tegen kan. Geef je het wel bij hem aan als het een dag beter gaat?

Dankjewel voor je reactie. Het is inderdaad lastig om niet te googlen, ik moet dit echt proberen. Bedankt voor de tip, ik zal dit zeker ook proberen, afleiding is zeker een goed idee! En inderdaad, ik zou het zeker ook moeten zeggen als ik me goed voel, het is voor hem ook lastig. Het doet deugd om hier even met gelijkgestemden te praten, weten dat we niet alleen zijn en dat de symptomen zo vaak van de angst zelf komen...

Ik herken het. Het is zo ontzettend zwaar om met die angst te leven. Het beheerst alles wat je doet. Hier ook bij therapeuten geweest. Ik slik Citalopram, dat helpt. Nu wilde ik afbouwen maar mijn angsten namen toe

Niet afbouwen Vanessa, ik wilde dat doen met paroxitine, helemaal fout.!
Gewoon blijven slikken.

Hoi angsthaas je herkenbaar hoor dat heb ik bijna mijn leven lang al ook bij psycholoog geweest dokter en meerdere instanties en zoek ook alles op bij google zoons zeggen ook Mam niet doen maar ja daar ga ik weer he en idd je zit weer vol stress en slapeloze nachten sterkte ook he 👍

Dankjewel Jacoba. Ik heb met de huisarts afgesproken dat ik terugga naar 30mg. Nee, de medicatie helpt en ik kan op dit moment nog niet zonder. Wat een toestand. Pffff

Hoi Sophie, wat rot voor je!!!! als tip kan ik je geven om er echt over te gaan praten met anderen. Ga een gesprek aan met je huisarts, deze kan je doorverwijzen voor verdere hulp. Bij mij (zie verhaal boven ) begon mijn hypogondrie ernstige vormen aan te nemen rond jou leeftijd. Ik heb hulp gezocht omdat ik er helemaal gek van werd en dit niet meer wilde, vooral op jou leeftijd is het heel belangrijk lekker te genieten van alles ipv zorgen maken. Veel liefs.

Hoe is het met jou? Heb je inmiddels een therapeut gesproken?

Hallo Pauline,

Allereerst veel sterkte met het verlies van je vader.
Ik heb geen ervaring met bloed op de ontlasting, maar heb helaas nu ook momenteel een enorme angst voor darmkanker wegens een langdurige moeilijke stoelgang. De trigger is mogelijkheid het recentelij verlies van een
dierbare vriend aan darmkanker.

Wat jouw huisarts klinkt logisch, maar ik weet als geen ander dat dit mogelijk even geruststeld, maar het malen daarna weer begint.
Ik kan je geen tips geven, maar enkel alleen erkenning.

Liefs Liselot

Ik snap jouw angst volledig. Heel veel sterkte met dit verlies een plekje te kunnen geven. Jouw erkenning is al (hoe gek het ook klinkt) een belangrijke vorm van steun. Vreselijk deze vorm van angst.

Ik heb momenteel veel stress in m'n darmen. Soms moet ik gauw naar de wc en dan weer lijkt het of ik moet, maar komt er niks en ik voel wel ontlasting zitten. Zeer vervelend. Ben nu zo v er om te denken het is stress, maar de hypochondrie is nooit ver weg.
Herkend ieman dit?

Ook ik zit weer in een heftige angst periode. Na een heel stress vol periode( zoon die zelfmoordpoging heeft gedaan) , op dit moment is de stress een beetje over, ik heb nu erg last van maag en darm probleemen, bij mij in mn hoofd heb ik nu maag of darm kanker. Ik kan denken dat stress vaak op je maag en darmen slaat, maar de hypogondrie is zoveel sterker, en toch denk aan maag of darm kanker. Ik heb al heel veel gesprekken, therapieen gehad, maar het komt altijd terug. Het is geen leven, maar overleven en dat al 27 jaar.

Hoi palien en de rest heel herkenbaar heb ik ook veel last van mijn maag al dik 1 jaar branderig en duizeligheid ben er al veel naar de dokter geweest zegt is ook veel stress gisteren nog geweest en in augustus naar het ziekenhuis voor echo je snapt het hé zo bang weer en mijn maag speelt op pffffff

Hoi, ik ben ook al lang hypochonder en heb hier ook angst voor doordat ik ook maag- en darmklachten heb. Dan eens steken hier, dan weer daar... Het is pds en stress zeggen ze dan elke keer. Ik heb ook al gehad dat ik door te hard toiletpapier een wondje had en er daardoor helderrood bloed op zat bij het afvegen. Goed dat je naar een psycholoog gaat. Ik ga binnenkort ook voor de zoveelste keer in jaren naar de psycholoog, echt 'genezen' van de hypochondrie is nog steeds mijn hoop. Veel succes ook aan jou

Ik vind het zo erg. Ik ben een hypogonder, het beheerst je leven. En bloed op de ontlasting, klopt. Heb ik ook wel eens gehad. Heb ook last van aambeien, bij het afvegen kun je ook soms wat helder veegbloed hebben. Ik ben niet de enige met deze angsten. Heb ook nu last van mijn darmen omdat ik al weken me zorgen maak. Succes allemaal

Dag Liselot, eerst en vooral sterkte met dit verlies. Dit kan zeker een trigger zijn dat je nu die klachten ook voelt. Zelf heb ik al meer dan 10 jaar hypochondrie sinds enkele mensen uit mijn omgeving ernstig ziek waren. En sindsdien kamp ik ook met bijna constante maag-darmklachten. Ondanks meerdere onderzoeken is er nooit iets uitgekomen, enkel PDS en stress. Dit zou blijkbaar ook te maken hebben met chronische hyperventilatie. Hopelijk stelt dit je wat gerust. Ik begrijp helemaal dat dit niet simpel is, die hypochondrie en angst zijn zo lastig.

Beste Anoniem,

Dank voor je reactie en lieve woorden. Ondanks dat ik het heel vervelend vindt dat je hier ook mee kampt, doet de erkenning me goed en stelt het me zeker gerust.

Makkelijk is het zeker niet, maar er over praten helpt.

Jij ook heel veel sterkte!

Warme groet,

Liselot

Dankjewel! Het doet me ergens 'goed' dat we weten dat we hier niet alleen instaan en er over kunnen praten, hoewel ik iedereen uiteraard toewens om er vanaf te geraken!

Hoi, zo herkenbaar ! Ik heb ook hypochondrie. Ik slik paroxitine ,dat helpt wel. Nu is mijn dosis (10 mg) te laag.
Door omstandigheden ervaar ik veel stress. Ik ben nu bezig met 20 mg.
Al die stress zorgt dat m n darmen nu niet normaal functioneren. Diaree en dat het lijkt dat ik naar de wc moet,maar dan komt er niks. Ik ga Googlen en wat denk je darmkanker, terwijl ik uit ervaring weet dat het stress is. Herkend iemand zich hierin? Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet alleen ben.

Hoi Jacoba,

Wat vervelend om te lezen dat je nu zoveel stress ervaart. Ik weet uit ervaring dat de opbouw van paroxetine ook veel stress met zich mee kan brengen.

Ik herken je verhaal en je klachten. Google is helaas een hele slechte raadgever als het gaat om het zoeken naar geruststelling.
Je weet ergens dat de klachten komen vanuit stress, maar de angst dat het iets ergs is blijft waardoor je klachten ook weer toenemen.
Het is zo'n rot gevoel!
Ik ben vandaag toevallig weer naar de huisarts geweest, wederom gerust gesteld en en een doorverwijzing gekregen naar een therapeut om met die angst aan de slag te gaan.

Ik wil jou alle sterkte toewensen met de opbouw van je medicatie en hoop dat je je snel weer wat rustiger voelt. Het komt goed!

Liefs Liselot

Liselot, anoniem en Pauline hoe gaat het nu op t ogenblik met jullie?
Ik heb wel baat bij paroxitine.
Slikken jullie ook AD of iets van oxazepam o.i.d.?

Hoi, ik heb al meer dan 12 jaar hypogondrie. Ik slik Citalopram. Ik was aan het afbouwen en wat gebeurt er? Ik krijg een buikvirus wat veel te lang duurt. Ik denk gelijk, darmkanker? Bloed is inmiddels gecheckt en ontlasting. Alles ok. Maar mijn hoofd gelooft het niet, wat als de onderzoeken niet kloppen. Pffff. Ik begrijp hoe jullie je voelen

Bij mij ook zo, balen!

Dat is heel jammer , ik heb wel baat bij paroxitine. En ja je neemt wel wat toe in gewicht, maar dat weegt nierop tegen de angst die ik anders heb

Vreselijk hè!!! Ik herken dit. Ik dacht ook iets te voelen. Uiteindelijk heb ik ZO hard gevoeld dat ik m’n eigen borsten blauw heb gedrukt en daardoor juist knobbels kreeg.
Mammo gehad en echo en niks aan de hand.
Radioloog zei: KAP MET VOELEN! Je doet jezelf meer kwaad dan goed met je eigen gedachten.

Hoi,
Zo herkenbaar, ik heb ook last van mijn borsten soms al 2 weken voordat ik ongesteld moet worden. Ze doen dan zo pijn, opgezwollen en voell dan van alles... Hobbels en bobbels, schijven etc
Nu heb ik dus een heel klein bultje/friebeltje aan de zijkant van mijn borst die ik alleen kan voelen als ik echt ga poeren met mijn vingers. Na de ongesteldheid is het friebeltje wel kleiner. Ik merk als ik stress heb dat ik vooral mijn borsten controleer, tegels, vorm etc steeds voelen en voelen en voelen. Heb zelfs mijn man laten voelen maar die voelt niets geks. Nu is het weer zo erg dat het denken en voelen me zo opslokt dat ik me het liefst wil verstoppen voor alles. Voel me zo bang, kwetsbaar en onveilig. Ik heb ook ptss en een gegeneraliseerde angststoornis. Herken dus zeker je verhaal.

Ik heb altijd knobbels in me borst en Minimaal 10 keer echo en mammografie gehad. Zijn altijd cystes voelbaar als gladde effen knobbels. Ben zelf ook altijd bang. Bij mij gaan en komen ze steeds opnieuw. Op verschillende plekken. Sommige vrouwen zijn daar gevoelig voor . Ze me overtuigend als je echt een steen voelt met scherpe hoeken of iets dus niet glad moet je wel nadenken. En een huisarts kan goed voelen of er wat zit die verwijst Bij twijfel zelfs al door. Maar heel veel vrouwen hebben dit. Schijven , gladde bulten opgezette klieren in de borst met menstruatie of tussendoor. Ieder jaar controle is niet raar als je niet vertrouwd .

En het groeit denk ik niet in een week naar uitgezaaide borstkanker

Ik herken de angst voor douchen heel erg! Ik ben ook altijd bang om iets te ontdekken. Ik ben zelfs bang om te voelen, dus dan voel ik heel snel iets per ongeluk en dan durf ik niet meer te voelen. Fijn om te lezen dat we niet alleen zijn

Ik zou dit kunnen schrijven

Ooo ik herken dit ook zo erg ik heb ongeveer 4 jaar geleden angsten gehad voor kanker en de dood zo erg dat ik bij alles wat ik voelde in paniek raakte bij mijn kinderen en man net zo ik heb toen escitalopram gekregen en ben daardoor er weer boven op gekomen en uiteindelijk van de medicijnen af... helaas is het vorige week terug genomen en zit io weer aan de escitalopram ik zit de hele dag te voren aan mijn borsten en maak mezelf helemaal angstig hen zo bang lig de hemel dag te slapen en heb knallende hoofdpijn van het piekeren.. fijn om te lezen dat ik noet de enige ben

Hey hoi
Ik kom graag met je in contact..
Lieve groet

Wat herkenbaar, ik verlies me soms in deze angst, en voel soms ook snel, om maar niks te hoeven voelen inderdaad. Zo vermoeiend ..

Hoi,

Zullen wij in contact komen?

Wauw, alsof ik dit verhaal zelf heb geschreven. As we speak wacht ik op een echo volgende week nadat mijn huisarts me vanmiddag uitgebreid onderzocht heeft en me verzekerde dat er inderdaad iets te voelen is, maar het allemaal volledig onschuldig voelt. Toch verwijst ze me door, voor mijn eigen gemoedsrust. Dit gaat nu al dik 8 jaar op en af zo. Pech is ook dat mijn borsten van jongs af aan heel gevoelig en hobbelig zijn dus ik denk ook altijd iets te voelen. Oh wat een verademing om te lezen dat ik niet alleen ben

Bedankt voor jullie voorbeelden , herkenbaar

Jee wat een herkenning!!! En wat voel ik me nu minder alleen hierin!!!
Ik kon het zelf allemaal opgeschreven hebben.
Ik durf zelfs niet eens naar mijn borsten te kijken, bang dat ik iets zie waardoor mijn angst weer getriggerd wordt. Heb al zo vaak een mammografie en echo gehad, en altijd alles goed! 6 maand geleden nog, maar door de stress val ik af en worden mijn borsten slapper waardoor ik allemaal deuken zie. En kan mijn gedachten niet de baas. Ben blij dat ik nu ook jullie verhalen lees, en ik niet de enige ben.

Ook ik had dit kunnen schrijven. Ik zit momenteel ook weer heel erg in doodsangst. Ik ben sws een hypochonder, en eigenlijk is mijn enige angst: kanker krijgen. Afgelopen naar een coloscopie gehad. Vorig jaar ook al met steekjes, pijntjes in mijn rechterborst naar de huisarts geweest. Alles na gevoeld en zo gerustgesteld. Ik mocht evt een mammografie laten maken maar heb er toen niet voor (durven) kiezen. Nu heb ik al 2 maanden last van mijn nek. Er was zo’n moment dat ik dacht ik ga even over de bank hangen achterover om mijn nek even naar achter te kunnen laten hangen. Vervolgens vielen mijn borsten natuurlijk beetje “op z’n kop”. Toen dacht ik, laat ik nu eens goed aan de onderkant voelen. En daar voelde ik aan de rechterborst linker onderkant een dikkere plek dan de andere borst. Mijn man laten voelen voelde het ook maar zei is rib en spier aanhechting volgens mij… af en toe wonderbaarlijk rustig en toen na het lezen van een rampscenario helemaal in paniek. Gisteren bij de huisarts geweest. Ze voelde het ook maar voelde niks verontrustends zei ze. De ene rib aan de rechterkant ligt wat hoger, steekt wat meer naar voren dan aan de linkerkant waardoor het borstweefsel iets meer naar boven komt. Daarna zei ze dat ze als protocol hebben dat als een vrouw iets gevoeld heeft dat ze dan voor de zekerheid een mammografie laten maken. Dus hier zit ik dan… ik moet wachten tot woensdag ivm het werk dat ik voor de mammografie kan gaan. Ik ben er doodsbang voor en heb al allerlei ernstige scenario’s in mijn toekomst gezien. Ik ben zo gestresst op het moment. Wil het mijn kinderen niet laten zien, hoop het niet over te brengen op ze. De huisarts heeft me nog op het hart gedrukt dat ze niks verontrustends gevoeld heeft, als dat wel zo geweest was dat ze dan meteen zelf gebeld zou hebben met het ziekenhuis om zsm terecht te kunnen. Ze zei maak een afspraak, het heeft geen haast. Maar goed… ondertussen ga ik zowat dood van de angst. Ik ben “blij”, hier veel herkenning te lezen. Jammer dat de communicatie hier maanden/jaren beslaat en dat je niet met elkaar in contact kunt komen.

Eens Maastricht , we zouden veel steun aan elkaar hebben

Ik heb hetzelfde euvel, onlangs kreeg een kennis van mij de diagnose en nu ben ik weer bang, ik schrik me helemaal kapot van elk prikje die ik voel. Zelfs het strengetje wat er al vanaf mijn 13e zit vind ik ineens eng.
Misschien is dit een tip voor iedereen, mijn psychiater vertelde me vorige week wanneer ik teveel prikkels heb gaat de hypochondrie met je aan de haal. Hij zoekt iets waar je bang voor bent en zorgt dat je daarover gaat piekeren ipv inzien dat je rust nodig hebt en teveel prikkels gehad hebt.

Sterkte allen, ik dacht dat ik de enige was..

Hoe gaat het inmiddels met jullie , hebben jullie nog steeds de angsten of is het minder geworden ?

Herkenbaar...

Herkenbaar... je hele dag staat in t teken van voelen. Google en de ergste gedachte...

Herkenbaar. Ik ben 35 jaar en het begon ongeveer 6 maanden geleden. Ik ben 3 jaar geleden mijn vader verloren aan longkanker.

Ook idd een knobbeltje hoog in de borst gevonden, huisarts geweest maar toen kon ik de knobbel niet vinden maar wel een borstonderzoek gedaan en bij de oksel gevoeld maar kon niks vinden. Het zat me toch niet lekker dus ben weer teruggegaan en toen was er een vervangende arts. Zij ook weer borstonderzoek + oksel gevoeld maar ook zij kon niks vinden. Ik kon het knobbeltje toen gelukkig wel vinden en ze zei direct, nee joh dat is niks. En dan borstkanker ook nooit zo hoog begint (het zat helemaal boven naast de oksel). Het bleek om een verbindingsknobbel te gaan. Het vreemde is is dat ik dit volgens mij een aantal jaar geleden ook al eens heb gevoeld.

Toen was dat klaar, was mijn oksel weer raar en dacht ik iets te voelen of zien. Was van alles mis mee. Toch die borst niet goed, uitzaaing etc... Dat losgelaten (dacht ik), voelde de linkerkant van mijn nek ineens zomaar op een dag gezwollen aan en ik voel een soort druk. Ja hoor lymfeklier dacht ik, weer die cirkel met die borst... Toen heb ik gegoogled en ik kwam op een website waar stond dat gezwollen lymfeklieren ook wel eens verward worden met spierspanning. Dus kik naar de fysio en dat bleek idd want het zat helemaal vast. En hij kon helemaal geen zwelling zien terwijl ik nadrukkelijk zei dat ik dat gevoel heb. En als het dan toch een lymfeklier was geweest had hij dat direct gezegd tegen me "joh je moet hier even mee naar de dokter want dit is geen spier" ofzo.

Het was ook een opstapeling van dingen, vader verloren (toen was ik ook net 4 weken zwanger van de tweede) en met de diagnose zwanger van de eerste, kindje die heel veel schreeuwde (blijkt een licht verstandelijke beperking te hebben) die dan ook nog eens half 12 thuis kwam van school, 3 jaar lang thuiswerken (deze tijd 4 maanden in de ziektewet gezeten vanwege dit allemaal), aan een slechte te hoge tafel (ook tijdens de weekendden en dag dat ik vrij was?), weinig beweging, overgewicht (had 2 kinderen gekregen) en 2 x gestopt met de pil en ook 2 x weer begonnen (schommeling hormonen).

Nou dat ging prima, toen voelde ik ineens balletjes in mijn nek... Nou nou... meer hoef ik niet te vertellen. Ook gevraagd aan fysio want dacht ook aan spierknopen. Maar die zei niet echt van nee het zijn geen spierknopen maar ook niet dat het lymfeknopen waren. En hij weet dondersgoed het verschil.
Fysio ben ik dus een paar behandelingen geweest en zei nu moet je het verder doen. Ik had inmiddels ook een zit sta bureau. Hij zei ook dat hij sommige klanten naar de huisarts stuurt voor verdere onderzoek maar dat vond hij in mijn geval niet nodig want hij voelde niks raars in mijn nek of iets wat er niet zou moeten zitten. Dus ik was weer even gerustgesteld voor 3 weken.

Ik heb inmiddels een koper spiraal voor de hormonen genomen (en ben begonnen (aanraden van de acupuntuur) met magnesiumglycerofosfaat - MetaRelax zakjes) die de huisarts heeft ingebracht waarbij ik dacht ik ben er toch, kan je even naar die balletjes kijken. Hij heeft alle lymfeklieren rond het hoofd nagekeken en zei toen je hoeft je geen zorgen te maken hoor, het zijn gewoon je aanwezige kliertjes. Die heb je ontdekt, waarschijnlijk omdat je zo met je nek bezig bent. Ze zijn zelfs nog kleiner dan een erwt.

Toch wel eens vaak de gedachten van komt die druk niet van die kliertjes en is het dus toch niet goed maar dat is nu wel weg want ik beweeg nu veel en zit nu wel goed aan een bureau en niet te lang. En ik denk dat die zakjes ook goed helpen. Door stress nemen je spieren veel magnesium en die vulde ik dus weinig of niet aan.

Nu kom ik alleen weer ineens terug op een punt wat ik ook al heb gehad. Ik voel aan de binnenkant van mijn bovenbeen (echt het zitgedeelte zeg maar) aan de linkerkant een stukje weefsel wat harder is dan de rest. An de buitkant geen zwelling maar ik kan het vastpakken via de buitenkant en bewegen. Het voelt echt als weefsel maar dan niet zoals een vetbult ofzo. Sowieso voelt het weefsel aan de linkerkant op sommige plekken wat steviger aan dan aan de andere kant. Maar ik heb dit vorig jaar dus al met mijn moeder besproken en die zei ook al nee joh het voelt prima aan joh, dat kan. Nu dus weer een ander dilemma pff..

Jeetje meiden wat een ontzettende moeilijke maar ook rustgevende antwoorden!
Ik heb nu al sinds een half jaar gevoelige linker tepel. Inderdaad continu aan het voelen, woelen en drukken.

Ook mijn linkeroksel voelt soms wat stroef. Maar als de poh zegt “ Mies ga is een massage nemen” dan doe ik dat niet. Iets met eigenwijs zijn?

Is af en aan ook echt wel weg! Maar de acceptatie is er dan niet. Ik ga het zo nog 1x laten controleren. Volgende week eindelijk die massage geboekt!

Hoi Anoniem,


Hoe ben jij hierover heen gekomen over deze angst? Ik heb dit nu precies hetzelfde, maak me constant druk en als ik wat heb gevoeld en er een echo van heb laten maken en alles is goed voel ik wel weer iets anders. Ik maak mezelf helemaal gek en ben er bijna 24/7 mee bezig :( heeft iemand tips hoe ik deze angst kan loslaten?

Hoi Michelle, ik denk dat je hier het beste over kan praten met een psycholoog . Uit ervaring weet ik hoe zwaar het is en een psycholoog helpt echt . Ik zou bij de HA om een doorverwijzing vragen .

Hoi Anoniem,

Dank voor jouw reactie nog. Ik heb idd een verwijzing bij de ha gevraagd en heb de eerste afspraak bij de psycholoog gehad, ik had er meer van verwacht. Moet nu een soort online cursus doen, maarja alles heb ik ook al online gelezen :( wat heb jij precies voor oefeningen met de psycholoog gedaan? En controleer je nog wel eens je borsten? Hoe sta jij daar nu in? Als je telkens wat voelt? Of heb je dat los kunnen laten? Hoor graag van je :)

Hi Michelle, ik laat mijn borsten nu om het half jaar controleren door de HA. Voorlopig doe ik het zelf niet omdat ik daar nog niet klaar voor ben ( ik voel ook altijd wel wat helaas) . Bij de therapie heb ik geleerd alternatieve gedachten te bedenken. Niet alles wat je voelt is slecht , heel vaak heb ik weefsel en kliertjes gevoeld en me voor niks druk gemaakt , daarbij kan ik niet meer doen dat ook vertrouwen op de controles van mijn artsen waar ik ook vertrouwen in heb . Ik heb super goede dagen waar ik er nauwelijks meer aan denk , soms heb ik een trigger (bijv een kramp ) en dan wil ik voelen . Maar een kramp is een normaal verschijnsel bij een mens , dus moet ik leren het te negeren . Voldoende afleiding en alternatieve gedachten ( laat je wel controleren bij de HA ) kan hierbij echt helpen , succes!!

Hoi Anoniem,

Heel erg dank voor je berichtje. Het doet me goed om dit te lezen :) Maak jij ieder halfjaar zelf een afspraak of wordt dat voor jou ingepland vooruit al?

Dat over die (trigger) voel ik heel goed. Ik heb dat ook. Bij elk steekje wil ik al voelen. Ik heb het ook als ik moet douchen en ik ernaar kijk. Bij elk rood vlekje of iets raak ik al in paniek. Voor de spiegel staan doe ik al vermijden. Hoe ga jij daar mij om met het kijken?

Groetjes,
Michelle

Hi Michelle,,
Geef je even mijn naam :-) i.p.v. anoniem
Herkenbaar wat je schrijft . Ik heb dat ook met die vlekjes . Maar heb ook geleerd dat het een normaal verschijnsel is dat veelal bij het lijf hoort , niet alles is gelijk kanker . Maar dat proces gaat bij mij heel langzaam . Maar inmiddels wel een stuk beter . Probeer niet teveel op je borsten te letten als je gaat douchen .

Oh ja nog een reactie op je vraag; ik plan die halfjaarlijkse controles altijd al vantevoren .
Als je je HA de situatie uitlegt doen ze daar niet moeilijk over. Tenminste , die van mij heeft er begrip voor

Hoi Willemijn, dat klinkt inderdaad even wat leuker dan ‘anoniem’ :)!Dank voor je tips. Ik ga het weer proberen om er niet zo mee bezig te zijn. Maar elke keer komt die gedachte weer naar boven van heb je wel goed gekeken naar je borsten wat nou als er wel wat is veranderd. ( in mijn ogen zie ik dan weer putjes of zo een sinaasappelhuid) Het is zo moeilijk om te negeren. Maarja ik zal wel moeten anders is het geen leven zo… kijk jij nog wel eens naar je borsten in de spiegel? Of wacht je echt tot die controle bij de huisarts? En maak je zelf steeds die afspraak? Ik ga dat ook opperen :) dan kan je het denk ik iets meer loslaten hè! dank!

Hi Michelle; je ontkomt er niet aan om ernaar te kijken . Deze voorbeelden die je geeft zijn heel belangrijk om te delen met je psycholoog . Zij kan er dan op doorvragen. Waardoor je het met bepaalde oefeningen anders en relaxter kan gaan zien . Zodra ik bij de ha ben geweest plan ik gelijk weer een afspraak voor 6 mnd later . Ik wacht echt tot de controle van de HA, tenzij er echt iets aan de hand is wat niet kan wachten natuurlijk . Maar ik probeer me echt aan de ha afspraak te houden en niet eerder te gaan (continu een dokter bezoeken helpt niet ).

Hoi Willemijn,

Oke goed om te weten, ik ga dat ook voorstellen met mijn ha. en in de tussentijd ga ik gewoon niet expres voor een spiegel staan. ik zie het wel weer dan over 6 maanden. dat is denk ik de enige manier om erover heen te komen. anders blijf ik maar in die spiraal zitten. gewoon niet voor de spiegel staan en normaal douchen :) hoe simpel kan het zijn haha ;)

ik geef trouwens ook nog borstvoeding vandaar dat je toch nog meer met je borsten bezig bent dan.

nou we gaan weer een poging wagen om er niet veel mee bezig te zijn :) fijn dat ik er zo met jou over kan praten :)

Heel graag gedaan !

Het was weer zo ver net, kon het weer niet laten, weer lopen voelen aan 1 kant. Als je met 1 vinger voelt kon je het voelen doe je het met 3 vingers dan voelt het eigenlijk gewoon normaal zoals de rest. Zo lang bezig mee geweest dat ik eigenlijk nu te laat op mijn werk kom, is toch niet normaal :( het blijft nu ook weer in m’n hoofd zitten, wat haat ik dit toch zeg.

Herkenbaar! Daarom is mentale hulp nu echt belangrijk . Dat je handvaten krijgt hoe je ermee om moet gaan .

Hoi Willemijn,

Nog even een vraagje. Paar dagen terug kon ik het toch niet laten om weer te gaan voelen in mijn linker borst. Ik voelde natuurlijk weer wat maarja ik dacht dat zal wel gewoon bij mij horen…. Nu denk ik er continu in mijn hoofd aan. Ik ben me ook steeds aan het inbeelden hoe het ook alweer voelde…. Nu maak ik me toch weer druk. Nu ben ik op het punt dat ik niet meer wil voelen en ik doe het ook niet meer. Maar het blijft wel in mijn hoofd spoken van ja maar wat nou als dit wel dat enge is??? Wat moet ik nu doen volgens jou want ik wil niet meer voelen.

Hoi Willemijn,

Ik heb binnenkort in september een controle afspraak(echo) omdat ik in maart was geweest voor iets wat ik voelde. Kan ik me tot die tijd maar gewoon rustig houden? En kan ik bij die afspraak ook vragen of ze bijvoorbeeld ook van de rechter kant een echo wilt maken omdat ik daar wat voelde? Voor geruststelling? Oorspronkelijk kom ik voor de controle namelijk links. Dat idee is het enige wat me een rustig gevoel geeft. Of is dat heel raar of je ineens ook de andere kant vraagt?

Hé Michelle, ik snap wat je aangeeft en het ik herkenbaar . Je kan echt het beste dit bespreken met een therapeut, zij kunnen je de tools geven hiermee om te gaan . Het helpt echt
Groet Willemijn

Herkenbaar!

Ook die oor en kaak’! Lees je op weinig plekken! Vandaar dat ik reageer. Een massage met uitleg bij voorbaat dat je hypochondrie hebt mag bij mij erg helpen.
Of een bezoekje aan de fysio!
Groetjes

Voor mij ook herkenbaar

Hoofdpijn
Pijn gezicht
Pijn kaken
Druk/ruis in oren
Strak gevoel in gezicht
Nekpijn
Pijn schouder bladen
Pijn armen
Gevoel dat keel wordt dicht geknepen
Gevoel dat m’n hartslag heel hard klinkt in mijn oor als heftig pulserend
Pijn op de borst (Vooral dit)
Pijn ribben/borst

Dit alles heb ik ook

Maar ook pijn onderrug, bovenbenen, middenrif en de hele rug tot aan mijn aan mijn pols aan toe, Slapende ledermaten soms of een zware been..
Vertigo (duizelig en wazig zicht)

Bij mij is TMD vast gesteld. Dit alles door oververmoeide kaakspanning.. (ook hoofdpijn redelijk vaak tot erg hevig) sinds ik een gebitje gebruik is de hoofdpijn af genomen en soms komt het nog wel voor maar veel minder intens en korter. ik heb een branderig gevoel in mijn schedel en gezicht , vooral in de neus. Zenuwen zeggen ze dan..

(En het lijkt op een chronische bijholte onsteking)

Ik lees jullie verhaal
Hebben jullie geen baat met rustgevende medicijnen, om je geest tot rust re laten komen.

Hoi ken herkenbaar ik heb ook veel van die symptomen en vooral heel veel last van mijn maag branderig zit al dik 1 jaar in de burnout diverse dokters geweest in augustus naar het ziekenhuis voor een echo pfffff dus weer stress daarvan en slecht slapen sterkte ook 👍😥

Hallo Jozef, ik heb ook al jaren last van hypchondrie en vorig jaar ook een tijdje draaiduizeligheid gehad. Dat was heel naar, aar dankzij goede oefeningen van de fysio ben ik er vanaf gekomen. Ik heb net als jij nog wel lang daarna last gehad van lichte duizeligheid, waarschijnlijk puur uit angst.
Die hypochondrie is echt heel naar en inmiddels heb ik wel bijna alle lichaamsdelen gehad waar iets mee aan de hand zou zijn, heel vermoeiend. Ik wens je veel sterkte en wat fijn dat je jouw verhaal hebt gedeeld.

Ik geb ook al verschillende keren draaiduizeligheid gehad allen denk ik dat het komt door vastzittende nekspieren. De therapeut helpt wel en benadrukt dat ik op mn houding moet letten. Ook valt het me op dat ik het nu al 2 keer heb gekregen in stressvolle periode met nare ervaringen. Bah het is zon nare ervaring, veroorzaakt nog meer spanning met vragen of het niet iets ernstigers is. Meer mensen met deze klacht?

Hoi, ik denk aldoor dat ik flauw ga vallen.
Elke dag opstaan en denken het js oke en vervolgens weer zo raar voelen.
Linkerbeen is doof en arm ook.
En dan ga je alleen maar denken het is niet goed.de duizeligheid en af en toe gevoel hebben dat je wegvalt is doodeng.

Hoi roos ik ben een jongen van 20 jaar en ervaar ook ernstige buikpijn. Ik word er gek van soms verdwijnt het en is het een tijdje weg en dan ineens is het er weer. Ik schrijf dit om 2 uur Snachts kan niet slapen door de pijn heb ook een soort brok in me keel. Net als jij ben ik extreem bang voor kanker. En denk ik natuurlijk dat dit hier het geval is. Maand geleden dokter ervoor geweest (langer zelfs 5 mei) pijn werd steeds minder en dan bam komt het weer omhoog en als ik geen buikpijn heb is t wel ergens anders. K word er ook oh zo ziek van en t lijkt alsof niemand het begrijpt. De dokter zegt letterlijk nee er is niks voelt een beetje en laat me gaan. Me familie en vrienden zeggen dat ik het erbij moet neerleggen maar toch wanneer ik ga slapen zoals nu heb ik weer die irritante rot pijn. Ik word er zo moe van.

Uw huisarts moet zo niet reageren, hij weet immers niet hoe kanker ontwikkeld, de uitingen hiervan zijn bij iedereen verschillend. Een kennis van mij ging voor een pijnlijke arm naar de radiologie voor een foto. De volgende dag wist ze al dat ze palliatief was. Voor de rest voelt ze haar tiptop.

Tom, zulke verhalen moet je hier niet plaatsen… Hypochonders denken al met elke steek aan k, en nu bevestig je dat. De situatie die je omschrijft komt waarschijnlijk een keer in de tig jaar, maar die nuance kan je niet geven want je bent geen medisch opgeleid persoon (neem ik even aan). Niet zo handig

Dankje maro, want ik ga maandelijks naar de dokter en dacht al dat ze dat dus idd niet weten
En nu denk ik zie je.......
Pffff vermoeiend hoor hypochondrie er is geen remedie voor....

Hoi, ik lees nu pas je verhaal. Ik begrijp het volkomen en denk dat je goed bezig bent.
Mijn verhaal 389, verloren leven, is een samenvatting van 72 jaar angst.
Betrek dat svp niet op jezelf, je bent nog zo jong en met hulp en jouw positieve houding zal je ver komen. Stemmetje zal er altijd wel zijn maar dat geeft aan dat je een sensitief mens bent, probeer dat te accepteren.
Groet en liefs, Daan

Bedankt voor je tips die je omschrijft. Google is inmiddels een verslaving geworden om alle symptomen op te zoeken. Stap 1 stoppen met googlen!!

Hoi , ik snap precies wat je bedoelt. Ben ondertussen 57 jaar en al jaren last van hypochondrie. Ook mijn ouders jong verloren aan hartstilstand en hersenbloeding. Daarna continu angstig. Ook gaat het af en toe goed met me , maar je weet dat je weer een terugval gaat krijgen. Alsof het je niet gegund is. Ik heb zelf nu weer een dip. Heb enkele weken geleden wat gewandeld door het hoge gras. Na 2 dagen ineens in mijn hoofd , help nu ben ik gebeten door een teek. Geen teek gevonden , maar het zit gewoon in mijn hoofd. Pfffff zo vermoeiend allemaal.

Lotgenoten, wat typisch, mijn ouders zijn ook gestorven toen ik nog jong was. 17 toen vader overleed aan hartinfarct en 20 toen moeder overleed aan hersentumor.
Toen wist ik nog niks af van hypochondrie maar 2 weken na t overlijden van vader had ik hartklachten .er bleek niks an de hand te zijn. Nu ben ik bezig met paroxitine opbouwen, na zelf weer gehinderd te zijn.( heel dom, nooit doen) mijn trigger is nu mijn darmen, stress. Maar dat stemmetje ....
Ik hoop met de paroxitine weer wat stabiel te zijn ,dan kan ik makkelijker nee zeggen tegen dat stemmetje

Hallo, ik heb dus hetzelfde als veel mensen hier hebben.
Altijd bang voor kanker.
Alles wat ik voel is kanker en ben ook mijn moeder verkoren aan longkanker toen ik 28 was en zij 59.
Binnen 1 week.
Erna begon de hypochondrie.
Nu voel ik een doof gevoel in de linkerbeen en arm.
Dan is er vast geen goede bloedtoevoer...dat soort ellende....
Altijd bang Altijd ellende en bang ook flauw te vallen.

Ik heb dit ook. Echter realiseer je wel dat dit geen ALS is. Die ziekte begint vaak met duidelijke vermindering spierkracht en 1 plek met fasculaties. Zeker aangezien je het al een paar jaar hebt is het zo goed als zeker geen ALS. Dan was je echt al wel stukken verder achteruit gegaan.
Ik heb ook die spiertrekkingen in mijn nek. Bij mij komt het door stress.

Jazeker anoniem dat heb ik ook hoor ervoor bellen en vooral wachten op de uitslag wat een stress kost dat vooral mijn maag speelt dan op

Vind dat nog t ergste wat er is wachten op de uitslag.denk stel dat ze wat vinden.laatst ook bloed moeten prikken gelukkig was alles goed ook mij bloeddruk was laag.kan je zelf niet kijken al op je telefoon of pc uitslagen

Ik heb ook vaak last van duizeligheid en vaak daarbij dan ook een misselijk gevoel het enigste wat ik dan kan doen is gaan liggen een tijdje want als ik door blijf gaan word het steeds erger bij mij schijnt het ook stress te zijn waar ik me soms dus niet eens bewust van ben dat ik het heb maar ben er meer op gaan lette en heb gemerkt dat me lichaam vaak in een stresshouding zit opgetrokken schouders en hoge ademhaling vanuit me maag/borst sinds ik daar meer op let en ademhalings oefeningen dagelijks doe gaat het gelukkig wat beter weet niet zeker of het bij jou hetzelfde geval is natuurlijk maar je zou er is op kunnen letten en heel veel sterkte want het is echt naar de duizeligheid en niks meer kunnen daardoor liefs charissa

Jazeker, heb ik ook. Zo zijn de spiertrekkingen een paar dagen weg en zo zijn ze er weer. Evenals zware vermoeide benen, dat had ik eergister weer. Nu weer weg. Heel vervelend

Hoi Rik,

Bedankt voor je reactie, maar herken je dan ook het trage gevoel in de handen ? Lijkt op een doof krampachtig gevoel in de handen. Test voortdurend mijn beide handen om te zien of ik nog kracht heb, hoop dat het puur door angst komt

Nee dat niet echt. Soms wel pijnlijke handen/weke handen. Maar t zit vaak vooral in mn benen. De afgelopen dagen weer niet. Ik heb meerdere neurologische testen gehad en daar kwam niets uit.

Ja herkenbaar... met name in rust idd en voornamelijk in de benen, soms ergens anders. Heb wel het idee dat koffie / cafeïne het verergerd. Ik wil eigenlijk een EMG om mezelf gerust te stellen..
Hoe gaat het bij jou nu?

Hallo Syl,

Ik heb afgelopen donderdag een Emg gehad met naalden, krijg komende woensdag de uitslag. Heb momenteel last van een doof en zwaar gevoel in beide armen en handen. Soms ook het idee dat mijn handen traag of stijf reageren.

Momenteel erg angstig en daardoor lijkt het te verergeren.

Ik begrijp wat je bedoeld en kan me voorstellen dat je nu juist extra angst en spanning hebt in afwachting van de uitslag. Onze gedachten (met name angst gedachten) kunnen rare dingen doen en zich fysiek heel erg gaan uiten.
Kan het kloppen dat je angstig bent voor de 3 letterige ziekte? (Dat is mijn angst bij mijzelf namelijk). Een doof en zwaar gevoel past daar in ieder geval niet bij, dus mocht daar je angst liggen dan denk ik niet dat dat het geval is.
Heel veel succes gewenst voor woensdag. Laat je hier even weten hoe het is gegaan?
Sterkte de aankomende dagen!

Beste Syl,

Ben inderdaad bang voor de 3 letterige ziekte, sinds een maand of 2 controleer ik mijzelf voortdurend dagelijks. om te zien hoe ik loop, dingen optil, continu testen of ik nog dezelfde kracht hebt etc etc. om gek van te worden.

inmiddels heb ik de uitslag van de EMG binnen die gedaan is van mijn linker arm en linker been, hier kwam niks uit en was dus volledig normaal. desondanks heb ik ondanks dit goede bericht, toch nog het gevoel dat ik een soort krampachtig gevoel, traag gevoel, of gevoelloosheid ervaar in mijn handen. daarnaast voelen mijn benen soms zwaar. ik vermoed en hoop dat dit toch komt door mijn gespannenheid, en hoop dat dit nu minder gaat worden door de uitslag van de EMG.

Fijn dat de uitslag van de EMG goed was!
Ik herken heel erg wat je zegt.. jezelf controleren, uitslagen betwijfelen.. Dat doe ik zelf ook.
Het is eigenlijk een tweestrijd in jezelf. Als een neuroloog ons niet gerust kan stellen, wie dan wel.
Ik heb ook verzuurde/zware benen en allerlei pijnklachten naast de spiertrekkingen.
Ik hoop voor jou dat er met deze goede uitslagen wat meer rust komt in je hoofd en daarmee metdertijd de fysieke klachten ook gaan afnemen.

Sinds een paar dagen heb ik er ook weer last van, vooral mn rechterbeen. Lijkt wel of ik met dat been trek. Maar het is ook vooral zware benen. Misschien heeft t ermee te maken dat we morgen in de auto stappen voor de vakantie naar frankrijk. Door dit soort lichamelijke sensaties ga je wel opzien tegen zo’n reis

Het is heel normaal om je hartslag daar te voelen, heb ik ook regelmatig. Niks om je zorgen over te maken.

Beste G,

Ja, dit is heel herkenbaar. Ik heb een heel traject bij de cardioloog achter de rug, maar daar is niets uitgekomen. Af en toe blijf ik nog wel van die rare klachten houden en dat maakt heel onzeker. Veel sterkte!

Ik herken dit helemaal. Heb nu zo'n 2 weken vage klachten en in mijn hoofd al minstens 3 fatale diagnoses gesteld, waaronder hartinfarct. Paniekaanval bij minste of geringste drukkend gevoel. Ik hoop snel dat ik de moed kan verzamelen om de arts te bellen

Jazeker kan dit. Je hebt misschien helemaal niet door gehad dat je je gestoten hebt.
Waar ben je precies bang voor?
Ik herken de angst hoor...zie ook vaak plekjes waar ik van schrik.

Heb vaker blauwe plekken zonder dat ik me kan herinneren dat ik me gestoten heb. Niks aan het handje, heelt wel weer

Zeker weten. Ik heb er altijd erg veel zonder een idee te hebben

Ik heb het ook, ik heb ineens allemaal kleine blauwe plekken aan de achterkant van mijn been en ben meteen weer aan het panikeren. Ik ben weer aan het hyperventileren erdoor omdat ik vrees voor leukemie. Ik heb hier zo'n angst voor en durf mijn bloed niet laten afnemen.

Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Ik herken hier zoveel van mezelf in. Ik ga ook door een stressvolle periode en herken zoveel 'symptomen': wazig gevoel, moeilijk uit de woorden geraken,...

Ik snap je angst, maar ik hoop dat je je eroverheen kunt zetten om naar de huisarts te gaan. Dan heb je iig zekerheid en is het misschien wel een geruststelling.

Wel jammer dat iemand je helemaal gek maakt terwijl diegene niet eens weet wat het nou precies is😕

Ik snap je echt helemaal. Zelf ben ik 24 en heb ik ook al sinds januari last van mijn rechterborst. Ik kan niks geks ontdekken en toch voelt het niet goed. Het komt ook een beetje in fases. Doordat ik de klachten al een halfjaar heb, brengt dat ook weer extra angst met zich mee. "Wat als het dan al helemaal uitgezaaid is?" "Je bent te laat." Allemaal gedachten die dagelijks in me omgaan en het voelt zo alleen! Daarom haal ik nu weer een beetje steun uit jouw verhaal, dan weet ik weer dat ik niet alleen ben. Het voelt voor mij echt alsof mijn leven op pauze staat en ik pas weer echt kan genieten van dingen als ik zeker weet dat het geen borstkanker is. Om die reden heb ik woensdag een afspraak bij de huisarts staan en wil ik een doorverwijzing voor een mammografie. Daar ben ik echt zo zenuwachtig voor. Ik heb alle scenario's al uitgedacht voor mezelf en ze eindigen allemaal fataal. Alleen ik merk dus dat ik zo de behoefte heb aan het uitsluiten, dat dat even zwaarder weegt dan het niet naar de huisarts durven gaan. Desondanks snap ik je helemaal, je bent niet alleen! <3

Ja dat kan heel goed, je brein is een sterk iets die je dingen kan doen geloven die soms niet waar zijn

Ja, heb ik ook vaker van gehoord dat dat kan! Dat is goed nieuws, want op die manier kan het net zo plotseling stoppen als dat het gekomen is.

Die fascilutaties had je waarschijnlijk altijd al (hebben heel veel mensen), maar gewoon nooit opgemerkt.

Ja dat kan zeker. Zoeken naar je symptomen op internet moet je ook eigenlijk niet doen. Ik doe het ook hoor, maar wat je dan leest is vaak niet best. Daar ga je je dan toch weer druk om maken. Fascilutaties merkte ik ook ineens op. Maar zodra ik ernaar keek/erop focuste was het weg. Gister nog bij de neuroloog geweest omdat ik bij hem een zenuw onderzoek heb gehad waar niks uitkwam, na dat onderzoek ook gezegd dat ik last had van spiertrillingen in mn kuiten. Dat is nu een maand of 3 geleden en is alleen maar minder geworden. Hij zei ook dat ALS eigenlijk altijd met meer symptomen komt zoals trillingen EN spierzwakte

Ben ook erg bang

Hallo, dit is inderdaad zeer herkenbaar. Het is zo zwaar. Je herleeft telkens eens als alles in orde blijkt en dan een week later begint er wel weer een of ander pijntje waardoor alles opnieuw begint. Ik heb het gevoel dat ik nooit meer 100% gerust kan zijn, ontspannen lukt niet en de chronische hyperventilatie die ik heb zorgt dan ook weer voor 'symptomen' waardoor het een vicieuze cirkel is.

Heel interessant dit !! Hoeveel sessies heb je gehad als ik vragen mag ?
Gr Desiree

toen ik 25 was door omstandigheden en zware stress ,kreeg ik opeens zomaar het gevoel dat ik iets aan mijn hart had,bleef maar piekeren erover dat ik zomaar dood neer zal vallen ,begon vaak naar mijn hartslagen te luisteren kon niet meer slapen met de gedachten om niet meer wakker te worden ,en als ik ergens in de krant of in het nieuws of hoe dan ook hoorde dat een persoon zomaar dood viel door een hart stil stand werd ik weer zwaar depressief en angstig ,met de gedachten dat het bijmij ook zal gebeuren ,ik ben nu 50 jaar soms gaat het maanden soms weken goed en opeens als ik het weer lees ergens of hoor weer van mensen die zomaar jong doodvielen door een hartstilstand komt het elke keer weer terug dan ben ik weer maanden aan het piekeren met dezelfde gedacht ,heb al aardig wat psycholoog gehad ,en gebruik ook al zolang lexapro 30 mg maar niks helpt word er gek en moedeloos van ,maar blij eraan werken soms ben ik bang met de gedachten dat zoveel stress ook niet goed voor je is dan word ik daar ook angstig van en door angs krijg ik meer angst pffffffff soms weet ik het niet meer wat ik moet denken ,hoop dat jullie mij begrijpen en ik zal ook niet de enigste ziijn maar je word er zomoe van en het heerst heel je leven .dit was een beetje wat ik kwijt wil en vecht ertegen geeft het niet op hoe zwaar het ook is

Hoi Desiree,

Ik heb maar 1 sessie gehad. Je bent er in totaal 1 tot 1,5 uur mee kwijt. Er volgt eerst een intakegesprek en aansluitend een hypnosesessie.

Hoi,

Wat een herkenbaar verhaal! Ik ben heel erg bang voor ALS en MS en ik zie dat meerdere mensen daar specifiek last van hebben hier. Kun je mij vertellen waar je die hypnose hebt laten doen? Ik ben in ieder geval blij dat het jou geholpen heeft!

Hoi,

Ik heb de hypnose laten doen bij "De witte engel" in Horst-Meterik, Limburg.
Gerry, de hypnotiseur, is een hele fijne vrouw die je meteen een heel geruststellend gevoel geeft.
Het is inmiddels een half jaar geleden dat ik bij haar geweest ben en van mijn hypochondrië af ben. Wat een fijn en opgelucht gevoel om van die angst verlost te zijn!
Mocht je er ook naartoe gaan hoop ik dat het je net zo zal helpen als mij.
En als het jou (en/of anderen die dit lezen) inderdaad geholpen heeft, laat je hier dan even een reactie achter? Hopelijk kunnen we er op deze manier nog meer mensen mee helpen.

Heel veel succes! 😊

Ik kan zo snel niet vinden hoe oud dit bericht misschien al is, maar het geeft me zoveel kracht! Ik heb zelf ook veel last van hypochondrie, het beheerst mijn leven enorm. Ook ik ben vooral bang voor spierziektes. Ik heb nu 1 hypnotherapie sessie gehad en we werken er nog naar toe maar dit geeft me echt hoop dat ik zonder die heftige angst kan leven straks!!! Dankjewel voor je bericht!!

Hi wat fijn dat je verlost ben van hypochondrie, ik heb nu al 16 jaar last van hypochondrie, ik heb van alles geprobeerd wat op mijn pad kwam dus ook Hypnotherapie maar niets hielp. Heb je toevallig het telefoonnummer van de hypnotherpeut waar jij de behandeling heb gedaan.

Liefs Mien

Hoe herkenbaar allemaal!

Dankjewel voor het delen van jouw ervaring! Ik heb al 15 jaar last van hypochondrie en angst en ik ben het nu ZAT. Heb net gelijk gebeld voor een afspraak hypno.

Hallo allemaal,

Een korte update. Inmiddels ben ik 38 en al ruim 2 jaar van mijn hypochondrië af.
Als ik aan de jaren als hypochonder terugdenk, en me bedenk hoe druk ik me al die tijd gemaakt heb, de stress die ik had, voel ik me weer opgelucht. Ontzettend opgelucht dat ik ervan af ben.
Ik geniet weer zoals het hoort en maak me niet druk meer als ik een keer jeuk heb, een trilling voel of een tinteling.
Er bestaat een leven zonder deze verschrikkelijke angst.
Ik ben maar een leek en weet niet of hypnotherapie voor iedereen werkt, maar het is het waard om het te proberen.
Baad het niet schaadt het niet.
Mocht je het gaan proberen en het heeft geholpen, laat hier dan een reactie achter.
Hopelijk helpt het meer mensen.

Beste hopelijk lezer.
Ik kamp al een tijd met hypochonderie
Wil graag me verhaal met jullie delen of uitwisselen.
Ik schrijf dit bericht nu on half 3 snachts omdat ik echt slapeloze nachten het begon bij mij vier jaar geleden toen was ik zwanger en mijn vader werd plotseling heel ziek koorts en doodziek hij belande in het ziekenhuis ze wisten niet wat hij had alleen zijn ontstekingswaarden waren heek hoog ze konden alleen nergens de ontsteking vinden hij zij dat hij pijn had aan een wondje op zijn elleboog maar daar deden ze niks mee op dat moment de volgende dag werd hij niet meer wakker hij lag in coma naar de ic gebracht met alle toeters en bellen na 3 dagen kwamen ze erachter dat hij een sepsis had een bloedvergiftiging langzaam vielen er organen uit en dat kwam door door dat wondje daar had hij een vleesetende bacterie hij had het toen overleefd maar ze zijden toen tegen mij dat de kans dat hij het zou overleven heel klein was maar hij kwam er redelijk goed uit gelukkig niet lang daarna moest ik bevallen toen begon het bij mij bij elk wondje en ook de wondjes van mijn bevalling dacht ik dat ik het ook had ik sliep niet meer at niet meer had overal pijntjes 3 maanden na mijn bevalling ben ik toen opgenomen op de psychiatrie voor 6 weken ik kreeg medicijnen ik durfde ze niet in te nemen omdat ik bang was voor de bijwerkingen maar daar kwamen ze achter dus moest het toen onder toezicht innemen na een week of 5 ging het stukken beter met me na anderhalf jaar kon ik stoppen met de medicijnen waar ik heel blij mee was me angsten waren wel helemaal verdwenen erdoor dat was heerlijk maar ik voelde verder ook niet veel meer geen liefde geen blijdschap voelde me meer een soort robot nu anderhalf jaar gelden in oktober 2021 belande mijn vader weer in het ziekenhuis plotseling weer hoge koorts en hoge ontsekingswaarde maar weer niks te vinden de volgende dag was hij overleden toen na 2 weken begon het bij mij weer de hypochonderie kreeg heele vage klachten brandende huis steken in al me lichaamsdelen pijn in me benen buik maag borst soms veel doktersbezoek weer in therapie kreeg medicijnen dezelfde die ik toen had de bijwerkingen waren zo heftig belande toen 3 keer op de eerste hartlonghulp durfde ze ook niet meer in te nemen dus weer mee gestopt toen na 2 weken op een gegeven moment ging het weer weg ik deed toen veel ademhalingsoefeningen en ging naar therapie en deed meditaties .
Dat heeft zo een 6 weken geduurd voordat het weer goed ging toen nog een keer een aantal weken extreem last van gehad en nu weeral 2 weken dat ik bijna geen nacht slaap me huis staat in de fik bang voor elk wondje dat ik heb steken in me lichaam Doe nu wel weer me ademhalingsoefeningen en meditaties is er iemand die dit herkent of er over met me wil praten of tips heb ik ben radeloos

Groetjes Charissa

Bedankt voor de tip, ik ben reeds 10 jaar hypochonder en het is zo zwaar dat ik bijna niet kan functioneren of genieten van het leven. Al bij talrijke psychologen geweest en dat heeft niets geholpen. Ik ga nu ook proberen met hypnotherapie. Het is heel duur, maar ik hoop dat ik er eindelijk vanaf kan geraken

Ik heb onlangs ook 3 sessies hypnose gehad. Om echt te zeggen dat ik er volledig vanaf ben, dat niet. Maar ik voel me wel rustiger en probeer het niet zo ver te laten komen om in een paniekaanval te geraken. Toch ben ik nog steeds heel alert op mijn lichaam, maar ik probeer het nu eerst een paar dagen aan te zien en vaak verdwijnen de 'symptomen' dan.

Bedankt voor het delen van deze ervaring! Ik weet niet of je dit zult lezen maar jouw berichtje heeft ervoor gezorgd dat ik gisteren ook naar ‘ Praktijk de witte Engel’ ben geweest. Ik heb ook een hypnose ondergaan. Het is natuurlijk nog vroeg om al iets te kunnen zeggen over de resultaten maar ik voel me wel echt rustig en vol vertrouwen. Over 3 weken ga ik nog een keer. Ik zal mijn ervaringen delen.

Heel herkenbaar! Sinds ik een paniek aanval heb gehad (die uren aanhield) heb ik last van de maag en darmen gekregen, langzaam steeds erger omdat ik verkeerd ben gaan ademen na zo’n zware aanval. Ik heb vaak maagzuur gehad tot in de keel en daardoor uiteindelijk een slokdarm onsteking gehad waar ik een aantal jaren maagbeschermers voor heb gebruikt, inmiddels al een week of 5 gestopt met de maagbeschermers maar heb hier en daar nog wel klachten zoals spierpijn rondom de schouderbladen en het gevoel alsof er wat vast zit. Ik heb soms last van mijn middenrif die aanspant door denk ik de maag of darmen of verkeerde ademhaling ik weet het niet. Soms doet het pijn precies in het midden van de bovenbuik bij dieper ademhalen. Ik heb een gastroscopie gehad en het viel reuze mee! Nou ja eerst kokhalsen……
Je kunt er altijd nog een roestje voor vragen, dat doen ze wel.

Dokter zegt "ga leven dan gaat het vanzelf over"
Ja voor iemand die geen hypochonder is.
Wat een onzin en weinig helpend!!!

Jup! Hier precies hetzelfde!

Ik ben ook een jaar geleden bij de huisarts geweest en heb ook dat brok gevoel veel vast zittend slijm, dikke keel.
Mijn focus ligt daar helemaal op.
En dan komt er weer het woord kanker voorbij en ik heb alweer doodsangsten .
Huisarts zegt ook stress, hij zegt ook je zegt niet voor niks ik krijg een brok in mijn keel.
Maar voor mijn gevoel zit er echt iets, zo voelt het.
En dan krijg ik het niet uit mijn hoofd.

Hoi, ik heb dit ook heel lang gehad. Constant het gevoel dat er iets in mijn keel zat. De dokter zei ook steeds dat het stress was. Uiteindelijk heeft hij mij wel doorgestuurd naar de KNO-arts, puur voor mijn geruststelling. Hier bleek ook dat er niks aan de hand was. De KNO-arts heeft mij toen doorverwezen naar een orofaciaal fysiotherapeut, die zijn gespecialiseerd in klachten in nek, keel, kaar en halsgebied. Dit heeft voor mij geholpen, ik ben er vanaf gekomen maar als ik veel stress heb dat is dit wel mijn zwakke punt en voel ik het soms weer even opkomen. Gelukkig weet ik nu wat ik dan moet doen en maak ik me er geen zorgen meer over. Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben want ik weet hoe ontzettend vervelend dit is.

Zeker! Ik ben 37. Bij mij is het begonnen met een paniekaanval, daarna allerlei lichamelijke klachten gekregen. Ook spiertrillingen. Dit kan aan stress te wijten zijn. Ik heb een emg gehad en daar kwam niks uit.

Misschien heb jij je hand verkeerd gebruikt of ergens mee overbelast.

Aanvulling:

De pijn voel ik nu ook lichtjes aan mijn linkerzijkant.

Ik herken het, heb ik ook vaak gehad.
Het zou kunnen komen doordat je misschien hyperventileert. Probeer rustig te ademen. Er zijn veel filmpjes op youtube die je daarbij kunnen helpen, Heleen Ytsma bijvoorbeeld. Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

Bedankt voor je reactie! Het is vandaag al een stuk minder. Ik voel me vandaag ook een stuk rustiger.

<3

Bedankt voor je reactie! Het is vandaag al een stuk minder. Ik voel me vandaag ook een stuk rustiger.

<3

Hoi Erica.

Wat vervelend te lezen dat je zoiets traumatisch hebt meegemaakt. Herkenbaar dat mensen in omgeving het niet begrijpen! Het is eenzaam in de wereld van hypochondrie. Zo heb ik het altijd ervaren. Heb je wel eens therapie gehad? En het opzoeken is ook heel herkenbaar, toch proberen dat niet meer te doen. Ik merk dat als ik iets opzoek ik sneller in paniek schiet. Momenteel oefen ik met de zin: ik ga de spanning aan en ik neem het risico. Soms helpt dat.

Probeer lief te zijn voor jezelf. Je hebt het getest, het is goed, je kan het alleen oplopen door bloed bloed contact!

Witte jassen bloeddruk noemen ze zoiets. Bovendruk verhoogt onderdruk valt mee

Super uitslag man

Ik was blij met 148/80

Heel herkenbaar.
Na een hartstilstand en coma in 2020 en de daarop volgende corona crisis is het wankelend geloof in eigen lichaam gedaald naar 0,0.
Angst en paniek beheersen mijn leven.
Dit levert onbegrip op "wees dankbaar dat je nog leeft" "verzet je toch een beetje" "ga leuke dingen doen"
Natuurlijk ben ik dat en wil ik dat maar het gaat niet, ik ben gekidnapt en zit in een kelder van angst.
Sorry, misschien geen bemoedigend relaas
maar ik begrijp je.
Groet Daan

Herkenbaar. Het overvalt je ineens , ik sta op de wachtlijst voor een psycholoog. Echt mijn levens in is op deze manier ver verdwenen en ik was altijd zo leuk!🥲

Ik hoop dat je mijn reactie nog leest, probeer jezelf niet gek te maken en ga zeker niet googelen want daar staan alleen de verkeerde verhalen op. Ik heb al jaren hpv en wisselende pap uitslagen, het schommelt tussen pap 2 en pap 3 en zelfs ook 1x pap1 tussendoor maar daarna weer 2.
Van een afwijkende pap uitslag naar kanker dat duurt 10 tot 15 jaar probeer daar aan te denken. Ik was de eerste keer ook super bang maar weet nu dat het allemaal erg meevalt en t/m pap 3 komt zo ontzettend vaak voor daar hoef je je echt niet gelijk druk om te maken.

Ik had enkele jaren geleden ook een afwijkend resultaat. Da's een donderslag bij heldere hemel inderdaad. Weet echter dat afwijkende resultaten en kanker meestal mijlenver uiteen staan, ook al is het nu moeilijk om te relativeren. Google het aub niet, want enkel de horrorverhalen komen boven, niet de realiteit. Duizenden vrouwen krijgen dit nieuws, slechts een klein percentage komt id problemen. Mijn gynaecologe zei: zolang we het opvolgen en je je uitstrijkje op tijd inplant, zijn we er vroeg genoeg bij. Ik had een zeer afwijkend resultaat en moest onmiddellijk een kleine operatie laten uitvoeren. Das nu vier jaar geleden, maar was toen voor mij ook het einde vd wereld. Nu, vier jaar later, heb ik het idee dat t allemaal onder controle is. Zolang je opgevolgd wordt, komt het goed.

Wat erg,Daan
Voor mij erg herkenbaar,al 28 jaar bang,met name voor kanker,en het meest voor longkanker. Ik heb inmiddels een hoestangst ontwikkeld, want zo begint het immers vaak,met hoesten. Zo jammer dat het je levensvreugde naar beneden haalt. Ik hoop ook voor u,dat u nog vele jaren hebt,en het wat naast je neer kan leggen Liefs

Pff, wat een verhaal. Net gelezen!
Vandaag bloedprikken, normale jaarlijkse controle. Sta al sinds 4 uur in de ochtend stijf van de zenuwen, paniek gluurt om de hoek. Niet voor prikken maar voor uitslag over een paar dagen.
Echt over de top, ik moet actie ondernemen,wil liever niet zoals u 70 jaar bang zijn.
Sterkte, Freddie

Bedankt Daan voor je warme woorden op mijn verhaal. Ik ben jou verhaal gaan lezen en ik schok ervan.
Ik vindt het heel erg dat je dit allemaal moet doormaken. Al zolang lijden aan hypogondrie en dan uiteindelijk wordt je grootste nachtmerrie werkelijkheid. Ik vraag me af hoe het nu met je gaat? Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe om dit te kunnen dragen.

Warme groet, Anne-Marie

Je relaas grijpt naar de keel.

Ikzelf ben ook al meer dan 10 jaar hypochonder. Na mijn zwangerschap is het precies veel verergerd omdat mijn bloeduitslagen nooit allemaal binnen de grenzen liggen. Ik heb net hetzelfde, ik zie dat er sommige uitslagen net over de grens zijn en dan begin ik te googelen. Ik voel me zo angstig hierover en heb inderdaad ook angst voor leukemie ofzo. Ik ga dan weer naar een andere arts omdat ik de ene arts niet vertrouw. De ziektevrees weegt zo zwaar in het dagelijks leven en ik wil er zo graag vanaf geraken.

Exact hetzelfde hier, met wantrouwen ondanks goede bloedresultaten incluis.
Dezelfde verhalen en gedachtegang lezen doet wel deugd.

Bij een psychotherapeut/psychiater. Die kan medicatie voorschrijven die de angst dempen. Zij kunnen ook in gesprekken ontwaren wat de angst precies is en hoe je die kunt beïnvloeden. Ik ben zelf bijvoorbeeld niet direct bang voor de dood of ernstig ziek zijn: natuurlijk hoop ik dit te vermijden zo lang ik kan. Ik heb vooral de angst mijn (jonge) kinderen achter te laten of dat zij angstig worden of lijden onder een verlies. Dus mijn hypochondrie is eigenlijk “angst om van mijn kinderen gescheiden te worden/angst om hen met leed op te zadelen” en daar zijn andere therapieën beter geschikt voor dan het enkel richten op de angst voor ziek worden.. Dus de kern van de angst eerst vinden en die behandelen. Aan doodgaan ontkomt helemaal niemand, in die zin is niemand echt alleen. Maar een leven in angst leven is wel iets wat beïnvloedbaar is, al is het hard werken! Veel sterkte

Mijn oog tinteld dus al bijna 2 maanden en de overige zenuwtrekjes sinds ik de uitslag heb gehad van de kno arts +/- 2 weken

Fascilutaties (zenuwtrekjes) merkte ik ook ineens op. Maar zodra ik ernaar keek/erop focuste was het weg. Gister nog bij de neuroloog geweest omdat ik bij hem een zenuw onderzoek heb gehad waar niks uitkwam, na dat onderzoek ook gezegd dat ik last had van spiertrillingen in mn kuiten. Dat is nu een maand of 3 geleden en is alleen maar minder geworden. Hij zei ook dat ALS eigenlijk altijd met meer symptomen komt zoals trillingen EN spierzwakte

Hey rik bedankt voor je reactie. Bedoel je met trillingen dat je hele lichaam trilt of trillingen van bijvoorbeeld de been of arm?

@Mees

Soms voel ik een soort van lichte trilling in mn hele lichaam vanbinnen. De spiertrillingen zijn kleine spier trekjes in mn kuiten of in een elleboog. Maar dit is eigenlijk bij mij vrijwel weg

Hi, je kan het beste bij je HA vragen om een doorverwijzing naar psycholoog . Ik herken je verhaal , ik heb het ook gehad . Met een psycholoog praten helpt echt, voel ook geen schaamte , deze mensen kunnen je echt helpen .

Ik herken dit helemaal. Ik heb dat ook al jaren, vanaf mijn kindjes baby waren. Mijn oudste is nu 8 en het betert, maar weggaan doet het niet. Ik heb periodes dat ik enorm op hen gefocust ben en andere periodes meer op mezelf. Verschrikkelijk is deze ziekte. Ik wens het niemand toe

hallo heeft de rem therapie geholpen ben heel benieuwd naar je reactie?

Heel herkenbaar, ik doe dit ook..
Word zo moe van mijzelf, het hele weekend alweer aan het Google. Mijn oudste is 11 en de jongste 6 ik heb het dus vooral bij de jongste. Graag wilde wij nog een 3e als het ons gegund is.. maar eigenlijk door mijn angsten durf ik het gewoon niet aan.

Ik was ook zo overdreven bezorgd bij de kinderen, bij ieder bultje vlekje of koorts, o nee toch. Ondertussen zijn ze volwassen, en nu projecteer ik het op de kleinkinderen, daar heb je oma weer! Houd toch op.

Je beschrijft precies hoe ik denk en hoe ik me voel. Zo uitputtend ook voor mijn man die dit steeds slechter trekt. Ik ben ook bang dat ik zelf ziek wordt en dit dan aan mijn kinderen van 4 en 7 moet vertellen..
Hb jij inmiddels een therapie gevonden die werkt?

Kan je middenrif zijn. Zit de pijn net onder je ribben?? Ik heb ook veel pijn rechtsonder in mijn buik gehad, het maakte mij zo angstig dat ik verkeerd ging ademhalen. Uiteindelijk kreeg ik ook pijn rechts in mijn bovenbuik en vervolgens ook links. Ben begonnen op mijn ademhaling te letten. De pijn ging echt niet binnen een dag over maar heeft even tijd nodig. Waarschijnlijk zat mijn middenrif vast, echt heel pijnlijk. Misschien is dit bij jou ook zo. Hopelijk heb je hier wat aan.

Ja het middenrif, heb ik ook aan gedacht.. ga zeker op mijn ademhaling letten. Want inderdaad lijkt het vaak wel dat ik onbewust mijn buik in hou tijdens de ademhaling. Dankjewel!

Lastige situatie, als je zoiets meemaakt.. dat kan best traumatisch zijn volgends mij. Heb het vaker gezien met familieleden, sommige gaan meteen door met hun leven en andere hebben er best wat moeite mee om het te verwerken. Is niet niks.

Stop als eerst met je lichaam te controleren, dat maakt het alleen maar erger en metaal is dat niet goed want je krijgt daardoor alleen maar meer angst, en niet te vaak je bloeddruk meten want dat is maar een moment opname, en onnodig stress. Zelf heb ik een aantal x gemeten en dan is mijn bloeddruk hoog omdat ik me druk maak voordat ik al begonnen ben.. ik heb ook regelmatig hartovetslagen of een beklemmend gevoel tussen de schouderbladen etc maar dat trekt wel weg als je wat meer onspannen bent en je gedachte probeerd te verzetten, En geef jezelf wat tijd om het te verwerken, is niet niks wat je hebt meegemaakt he. Dat kan echt grote impact hebben op je leven. Volgends mij zijn er wel wat forums die je meschien zou kunnen zoeken met andere leden die hetzelfde hebben en het lastig vinden om verder te gaan.. wat wel heel begrijpelijk is natuurlijk.

Dank je wel voor je aardige bericht!
Valt niet mee maar klopt precies wat je zegt en dat meten ben ik me echt van bewust dat het eigenlijk gewoon schijnveiligheid is .Maar tussen iets weten en het laten zit nog een aardige stap bij mij .En dat heeft gewoon te maken dat ik mijn lichaam niet meer vertrouw. En het lijkt wel of angst alle trucen erbij haalt zo van hee daar reageert ie niet meer op laat ik dan nu maar es tintelingen of steken op de borst toevoegen.
Met andere woorden lichaam geeft continu angstprikkels lijkt het wel.

Hoi. Ik herken me enorm in je verhaal. Hier begint het ook bijzondere vormen aan te nemen. Ik ben begonnen met psychosomatische fysiotherapie en hoop dat dat wat gaat helpen🙌🏻

Dank je dat je zegt dat je het herkent is gewoon zo waardeloos die enorme focus op je lichaam door angst.

Hoi!
Je zou bij een psycholoog EMDR kunnen proberen! Heeft mij van angsten afgeholpen!
Groet Carrie

Hoi anoniem,

Ik heb precies dezelfde angst.
Eigenlijk in m’n hoofd ben ik al besmet en daar heb ik dan ook angsten over, met name bang om andere te besmetten.

Ik heb precies jouw verhaal meegemaakt. Laatst bij odc en ik ben nu bang dat ik door de naald besmet ben maar dat is natuurlijk onzin. Waarom zou de kliniek dat doen. Ik ben getest maar wil nu weer testen vanwege het testen. Hoe is het bij jou afgelopen?

Zoooooo herkenbaar ik ben ook doodsbang voor HIV. Allemaal testen gedaan en allemaal Negatief maar toch klachten die bij HIV passen. ( nachtzweten, afvallen enzo)
Ik snap gewoon niet dat als ik wel HIV heb de test bij mij Negatief is.
Nu denk ik dus zelf dat ik geen antistoffen aanmaakt. Maar als dat zo is dan had de HA dat zeker moeten weten lijkt mij. Ben en blijf zo bang

Dit is zo herkenbaar.. ik het dit sinds m’n tiener jaren al en nu ben ik 29 en de klachten lijken te verergeren..
Zonder dat er seksueel contact is geweest..
ik krijg de paniek maar niet uit m’n hoofd en het is zeer verschrikkelijk.
Ik heb me zovaak laten testen zonder dat er echt een mogelijke reden was.. maar er bestonden altijd scenario’s in m’n hoofd…

Ik had ook dergelijke klachten en bij mij hielp magnesium slikken en veel (in een rustig groen gebied) wandelen. Het weer helpt voor dit laatste niet mee... Sterkte!

Hallo,

Zeer herkenbaar allemaal.
Jij zal net als mij al wel alle sites aangaande ALS hebben doorgespit. Die kans is natuurlijk ontzettend klein en je hebt ook al het een en ander aan testen gehad die bevestigen dat je niks hebt.
Nou begrijp ik ook dat dat heel even gerust steld en dat de angst vlak daarna weer op komt zetten

Weet dat die angst er ook gewoon mag zijn. Ik ga er denk ik terecht van uit dat niemand in de wereldgeschiedenis ooit de wens heeft gehad ALS of een andere spierziekte te krijgen.
Geregeld zeg ik tegen mezelf dat ik bang ben voor ALS, dat die angst er mag zijn maar tot dat dat moment misschien ooit komt, ga ik genieten, dingen ondernemen en dagjes er op uit.
Makkelijker gezegd dan gedaan en ik worstel er nog steeds mee maar wellicht dat je er wat mee kan.

Groeten

Begrijpelijk dat je je hier druk over maakt en het niet uit je hoofd krijgt omdat de lichamelijke sensaties constant/vaak aanwezig zijn. Ik had dit ook tintelende vinger of vingers, spierpijn, kleine spiertrekkingen in kuiten en voeten. Ook had ik ineens last van paniekaanvallen die uit het niets kwamen wat de klachten alleen maar verergerden. Sinds december ben ik gestart met citalopram en ik heb er eigenlijk steeds minder last van.

Ga ademoefeningen doen

Begin met ademhalingsoefeningen dat is stap 1 en een manier vinden om te ontspannen al is het beginnen met wandelen

hi Rens,

ik herken me in bijna al je klachten en heb ook al diverse specialisten bezocht waaronder neuroloog (die ook bij mij aangaf dat er niets aan de hand is/lijkt). Ik heb wat uitgebreidere posts geschreven in andere topics op dit forum (met name bij Spiertrekkingen, omdat ik die er ook bij heb, maar dat lees ik bij jou niet terug).

Hoe gaat het inmiddels met je?

mvg
Nick

Hoi ..veel herkenbare klachten.. enige is je bent zo jong...die klachten die jij opnoemt kunnen verschillende oorzaken zaken hebben vertrouw op jezelf.. jij kent je eigen lijf het best ongeacht hoe goed de dokter s ..je moet lekken op het volgende en eis er naar gekeken wordt...
Je lever,mild..darmen ..heb je opgezette klieren ?of knobbels ergens ..? stress maakt dingen zo ie zo erger...en vooral darmen reageren heel erg erop.. blijven zeuren bij dokters als je niet vertrouwd...meeste mensen je een diagnose te geven door beetje voelen en niet iedere arts heeft godswaansheid en luisteren naar patiënten..vind die , niet eens met dokter?mag gewoon... proberen bij andere..maar stress....kan mensen lichamelijke echt ziek maken of zieker...kom voor jezelf op! dokter s kunnen moeilijk alle mensen vergelijken door een herkenbare klacht.zo n arts heeft mij bijna mn leven gekost bij een kijk operatie wat meeste artsen zowat slapend kunnen .. begrijp je me punt .heel veel sterkte.en you got this

Hoi Rens,

Ben ook benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik herken veel klachten die ik maanden geleden heb gehad (sommige nu nog) maar ben zelf herstellende burn-out met angstklachten. Angstklachten zelf heb ik al wel een tijd voor de burn-out (vanaf m’n 25e) ben nu 42. Al zijn ze wel heftiger geworden door de burn-out.

Maar je bent idd jong (niet dat je geen burn-out kunt hebben) vond alleen de klachten vergelijkbaar. Hoop dat het inmiddels beter met je gaat!

Kan het door (chronische) hyperventilatie zijn? Gelezen dat dit daarbij veelvoorkomende klachten zijn. Heb zelf ook CHV maar niet deze steken, wel tig andere symptomen. Heb je veel stress/angsten gehad afgelopen periode?

Hoi N,
Ja, ik ben wel bekend met chronische hyperventilatie en de afgelopen periode is op allerlei fronten erg stressvol geweest. Dat komt juist weer een beetje tot rust en dan word ik overvallen door dit soort klachten.
gr. Sandra

Ook hier vaak steken in hartstreek, afwisselend met steken net onder schouderblad. Diverse cardiologen en een longarts bezocht (MRI-scan, echo's, ECG,s, bloedonderzoeken). Alles dik in orde... Conclusie: chronische hyperventilatie die ontzettende vervelende lichamelijke signalen met zich mee brengt

Dat klinkt bekend. Als ik een periode veel last heb van hyperventilatie trekken de spieren in mijn middenrif meer samen en raken ze overbelast. Dit zorgt voor steken/samentrekkingen in m’n borst (lijkt alsof mijn hart over slaat), het gevoel een knoop in je maag te hebben en rugpijn. Eens in de zoveel tijd ga ik langs een masseuse die het bindweefsel bij mijn middenrif weg masseert (enorm pijnlijk, maar zeer effectief bij mij). Zo krijg ik weer wat meer ruimte om diep door te ademen en doet mijn middenrif niet meer zoveel pijn. Mijn klachten verminderen dan vrijwel meteen.

Ik loop er al vanaf 2015 mee helaas.
Spanningen en angst slaan enorm op mijn lichaam met name die pijn tussen de schouderbladen is geen spierpijn maar verkrampt gewoon waardoor ik zelfs anders ga ademhalen (lees hyperventileren) en voila de paniekaanval is er. Hele ellende vreet al je energie op.

Veel sterkte.

Mvg.R.

@R Kramp tussen de schouderbladen heb ik ook een jaar of 2 gehad. Het ging op en af en ook wel eens erge spierpijn ertussen waardoor ik niet wist hoe ik moest liggen of staan en mijn onderrug deed daarna ook gruwelijk pijn, ik werd er kortademig van met momenten. Op een gegeven moment kreeg ik Spasme van de slokdarm uitgelokt door stress. Ik had maagzuur in de slokdarm zonder het te weten en dat verkrampte dan mijn middenrif en maag en slokdarm. Geen idee als je hier iets aan hebt. Maar ben je al eens naar de huisarts geweest daarvoor of naar een fysiotherapeut die de spanning eraf kan masseren?

Hi!
Heel erg herkenbaar! Hier zit het ook in m’n arm. Ook tintelingen! Ook m’n oor en kaak! Klote gevoel is dat hè!
Probeer hè kijken of je ook momenten hebt dat je het niet hebt en schrijf deze op!