Elke dag misselijk en bang om over te geven

Hoi Didi,

Wat goed dat je naar een psycholoog gaat. Ik hoop dat je hiermee een stuk verder komt.

Ik heb zelf geen emotofobie, maar herken me wel in het verhaal van 's ochtends wakker worden en me nog even goed voelen.

Ik kreeg wel een jaar lang elke ochtend nadat ik wakker werd stress van mijn (gedachten over mijn) relatie. Heel andere situatie natuurlijk, maar ook hier waren mijn gedachten de boosdoener.

Dus goed dat je actie onderneemt (heb ik toen ook gedaan), zodat je je over enige tijd weer fijner voelt.

Hoi Didi,

Ik herken je verhaal gelijk. Typische klachten voor emetofobie. Het vermijden van, minder eten, uit de buurt blijven van alcohol, uitgaansgelegenheden, etc.
Ik ben nu 29 en heb het al vanaf 7 jaar. Het is een echte struggle en het beheerst je leven compleet. Ik snap je totaal. Het is goed dat je een psycholoog bezoekt. Wellicht kan hij of zij jou helpen. Ook het punt dat je geen zin meer hebt in het leven herken ik.
Ik ben sinds kort er pas achter hoeveel schaamte en onbegrip met je kan doen. Dit voed ook je angst. Je houd je masker voor en daardoor kunnen mensen ook geen begrip hebben. Ik ben daarom begonnen met het openbaar maken van mijn probleem. Dat mensen weten dat ik dit heb en ik merk dat mensen er daardoor wat meer begrip voor kunnen hebben. Laat je vooral niet gek maken door mensen die zeggen dat je je aanstelt. Je stelt je niet aan. Dit is een erkende fobie en bestaat echt. Desnoods laat je ze een website zien waarop beschreven staat wat emetofobie is. Dit helpt ook wel.
Sinds kort doe ik emdr therapie, om mijn brein hopelijk te resetten. Misschien kan dit ook voor jou helpen mocht de psycholoog niet bereiken wat je wilt bereiken. Onthoud in ieder geval dat je niet de enige bent die dit heeft, en dat er ook mogelijkheden zijn om er minder last van te hebben. Ik hoop voor je dat je eruit kan komen voor jezelf. Wees sterk en vertel jezelf dat je sterker bent dan je denkt, dat je het aankan en dat jij geweldig bent op jouw manier.

Succes Didi, je verhaal wordt gehoord. Liefs x

Ik ben ook iedere dag misselijk ik moet ook vaak huilen omdat ik niet weet wat het is. Morgen een maagonderzoek maar ik wordt er ook moedeloos van want je voelt je de hele dag echt ziek. Ik weet het ook niet meer wat ik er aan moet doen. Bah

Dag Didi,

Ik herken me heel goed in jouw verhaal! Ik ben 28j en heb al 3 periodes in mijn leven gehad dat ik echt maanden aan een stuk overspoeld wordt door angst.
Vroeg wakker, beseffen "ohnee ik ben wakker", inwendig beginnen beven, krampen, misselijk, en soms overgeven. Heel frustrerend, want je doet het niet bewust, het overkomt je gewoon, elke ochtend weer... Wetende dat je heel de dag weer eten letterlijk moet binnen duwen , omdat het gewoon moet, weer een zware maag, weer angst... Wat een verschrikkelijke vicieuze cirkel eh?

Ik ben al 2 jaar in behandeling bij een psycholoog. Dus top dat je die stap zet! Het heeft mij al enorm geholpen, dus weet dat er hulp mogelijk is!!! De angst is er nog wel, maar op de achtergrond, en ik leef weer in plaats dat ik elke dag overleef :) praten helpt echt, weet dat je niet alleen bent!
Good luck!

Dag Didi en anderen,

Ik ken je niet maar ik ben trots op je dat jij jouw verhaal zo op het internet plaatst. Ik weet niet hoe oud dit bericht is maar ik type dit nu op eenentwintig oktober 21.

De reden dat ik Emetofobie op heb gezocht is omdat mijn vriendin het ook heeft. Niet zo erg als dat jij het ervaart maar heel veel dingen herken ik van haar.

Vooral het opzetten van een masker bij vriendinnen. Na met haar gepraat te hebben heb ik ook gezegd dat ze het bespreekbaar moet maken met haar vriendinnen, en als zij het niet interessant genoeg vinden dan zijn zij slechts gezelschapsvriendinnen zoals ik het zei en niet echte vriendinnen. Mensen die je vertellen het komt wel goed of stel je niet aan daar heb je uiteindelijk niets aan.

Het enigste wat ik tegen mijn vriendin heb gezegd is het zit tussen je oren en dat is ook zo. Maar ik heb duidelijk gemaakt dat ik klaar voor haar sta en haar met alle plezier wil helpen. Ik breng haar naar therapie ik wacht daar een uur en neem haar weer mee. Ik vind het afschuwelijk om te zeggen ga maar alleen. Want ze heeft het al zo moeilijk en ik vind het vervelendste aan alles dat ik niet weet hoe zij zich voelt en me niet kan inleven in haar.

Ze is dus in behandeling bij een instantie voor geestelijke gezondheidszorg. Voor zover ik het hoor helpt het haar wel maar kost het natuurlijk heel wat tijd en veel energie. Ze is ook mentaal uitgeput na een gesprek wat ik mij kan voorstellen.

Ik hoop dat het inmiddels beter met je gaat en dat je meer rust hebt kunnen vinden zowel fysiek als mentaal.
Je mag jezelf best een schouderklopje geven want dat vergeten we vaak!

Voor het slapen gebruiken wij een mindfulness oefening. Dit helpt heel goed. Niet teveel nadenken tijdens de oefening en alles gewoon laten zoals het is. Ik weet niet of ze link accepteren maar op google: Gerschurink Mindfulness Audio wij doen vaak de bodyscan. Maar er zijn talloze anderen.

Je doet het goed en je komt er wel heel veel succes verder!

Hoi Didi,

Ik hoop dat het ondertussen wat beter met je gaat. Ik ben zelf 22 en op jouw leeftijd was mijn emetofobie ook zo erg!
Ik wil je echt vragen om met je moeder en misschien vader te praten over jouw fobie, uitleggen wat het is, je stelt je niet aan, maar buitenstaanders snappen deze angst niet.
Je hebt je ouders heel hard nodig, zonder hen was ik nu niet waar ik nu ben.
Maak het bespreekbaar! Eventueel ook op school.
Succes!! Er is nog zoveel om voor te blijven!

Hi, ik herken het helemaal en zit momenteel er nog midden in. Misschien kunnen we een x berichten via insta ofzo?

hoi, ik heb hetzelfde. Misschien kunnen we praten met elkaar bv via instagram?

Ik zou ook graag advies willen, ik loop ook met extreme emetofobie, durf bijna niks meer te eten. Niet te genieten van dagjes weg en ik ben elke ochtend wakker met de vraag : ga ik vandaag overgeven. Ik durf zelfs niet meer bij m’n vriend te slapen omdat ik me schaam. Ik durf eigenlijk ook niet aan kinderen te beginnen terwijl dat wel m’n droom is.

Help me out

Wauw, ik lees jouw verhaal in mijn zoektocht naar oplossingen voor mijn dochter (17). Dit lijkt zo gelijkaardig! Bij mijn dochter begon dit bij stress voor een mondeling examen, een paar maanden later opnieuw toen we naar een (eerste keer voor haar) concert gingen. Nadien enkele dagen bij haar eerste studentenjob en nu elke dag om naar school te gaan. Ze krijgt geen hap door haar keel, het smaakt niet, terwijl ze vroeger zo kon genieten van lekker eten...ze huilt ervan, ik ook,...kan haar niet echt helpen. Het enige wat ik nu doe, is haar op eigen tempo laten eten wat voor haar kan (dus erg kleine porties) en dan meermaals per dag. Als dit lukt, hoop ik te kunnen overschakelen naar iets grotere porties. Geen idee of dit gaat werken, maar ik hoop het echt! De vicieuze cirkel proberen te doorbreken zo...
Heb jij nog steeds veel last of heb je de hulp gekregen die je zocht? Nog heel veel sterkte en niet opgeven, hoor!

Ik heb er ook heel erg last van. Ik ben 35. Ik heb 10 jaar antidepressiva geslikt dus ik heb 10 jaar m’n lichaam niet echt meer gevoeld. Het werkte wel maar nu ik er vanaf ben komt alles terug van toen ik nog 25 was. Ik loop ook bij een psycholoog. Ik ben gestopt met anti depressiva omdat het eigenlijk niet werken aan je problemen is, en ik kwam 40 kg aan van dat spul in 1 jaar, nu ik gestopt ben zijn er al weer 25 kg af. Maar m’n angst komt terug.

Ik heb er veel gesprekken over gehad. Deels kwam ik er ook achter dat die kotsfobie te maken heel met
- angst voor controle verlies
- angst voor ‘wat moeten anderen wel niet denken als ik kots’
- angst om je aan situaties over te geven in het algemeen
- geen vertrouwen in jezelf hebben dat het wel goed komt
- angst voor afwijzing van andere mensen
- zelfafwijzing
- gevoel van teveel ‘moeten’ in deze wereld en dat als je er niet aan voldoet, dat je dan afgewezen wordt
- hele hoge druk op jezelf leggen dat je dingen MOET van jezelf. Jezelf forceren.



Mijn psycholoog vertelde mij dat er iets in mij niet goed heeft aangeleerd hoe ik mezelf kan geruststellen. Dat er een innerlijk kind (die heeft iedereen) eigenlijk aan het roepen is die gehoord wilt worden. In het begin vond ik t allemaal wat zweverig klinken maar ik denk dat ze wel gelijk heeft. Ze zegt dat er ook een gezonde volwassene in mij zit, die dit innerlijk kind dan moet helpen. Dat betekent dat je een connectie met dr moet maken en haar gerust moet stellen als je je zo misselijk voelt en het gevoel hebt dat je over je nek moet. Vaak zit er ook iets in mij dat zegt ‘stel je niet zo aan joh’ en dan wordt het angst gevoel alleen maar erger. Nu blijkt, dat dit zinnetje eigenlijk jarenlang door m’n moeder gezegd werd. Ik mocht me niet aanstellen en moest gewoon maar precies zo zijn zoals van me werd verwacht. Ik mocht er niet zijn met m’n fouten en m’n onvolkomenheden. Want dan zou ik worden afgewezen als mens. En door jarenlang dat patroon te hebben opgebouwd, zit dit nu zo in m’n systeem dat ik niet beter weet en dat ik mezelf daarmee nu ook forceer en tegen mezelf zeg ‘stel je niet zo aan’.

Dus ja, wat ik wilde zeggen is, dat er vaak bij die kotsfobie nog veel meer andere diepere lagen onder zitten die dit in stand houden.

Een boek wat ik van m’n psycholoog kreeg was ‘hoe overleven we’. Want het kan heel goed zijn dat die fobie gerelateerd is aan een trauma. Een trauma is niet altijd en alleen maar wanneer je een oorlog overleefd zoals veel mensen denken. Een trauma zit soms al in hele kleine dingen en die blijft omhoog komen net zolang het is opgelost. Trauma kent geen tijd. Dus als je iets meemaakt wat moeilijk te verwerken is in 2003, dan kan je exact dezelfde gevoelens ervaren in 2023. En dan weet je dat je trauma onverwerkt is. Pas als het verwerkt is, zullen de klachten verdwijnen. Maar het is wel een lange weg en echt ingewikkeld soms.

Blijven oefenen en niet opgeven. Als je ooit toch een keer gekotst heb in het openbaar of gewoon thuis of iets, dan moet je eigenlijk daarna jezelf ook een compliment geven hoe goed je het hebt opgelost in je eentje. Beloon jezelf ervoor, dit is helpend!

Ik heb er ook heel erg last van. Ik ben 35. Ik heb 10 jaar antidepressiva geslikt dus ik heb 10 jaar m’n lichaam niet echt meer gevoeld. Het werkte wel maar nu ik er vanaf ben komt alles terug van toen ik nog 25 was. Ik loop ook bij een psycholoog. Ik ben gestopt met anti depressiva omdat het eigenlijk niet werken aan je problemen is, en ik kwam 40 kg aan van dat spul in 1 jaar, nu ik gestopt ben zijn er al weer 25 kg af. Maar m’n angst komt terug.

Ik heb er veel gesprekken over gehad. Deels kwam ik er ook achter dat die kotsfobie te maken heel met
- angst voor controle verlies
- angst voor ‘wat moeten anderen wel niet denken als ik kots’
- angst om je aan situaties over te geven in het algemeen
- geen vertrouwen in jezelf hebben dat het wel goed komt
- angst voor afwijzing van andere mensen
- zelfafwijzing
- gevoel van teveel ‘moeten’ in deze wereld en dat als je er niet aan voldoet, dat je dan afgewezen wordt
- hele hoge druk op jezelf leggen dat je dingen MOET van jezelf. Jezelf forceren.



Mijn psycholoog vertelde mij dat er iets in mij niet goed heeft aangeleerd hoe ik mezelf kan geruststellen. Dat er een innerlijk kind (die heeft iedereen) eigenlijk aan het roepen is die gehoord wilt worden. In het begin vond ik t allemaal wat zweverig klinken maar ik denk dat ze wel gelijk heeft. Ze zegt dat er ook een gezonde volwassene in mij zit, die dit innerlijk kind dan moet helpen. Dat betekent dat je een connectie met dr moet maken en haar gerust moet stellen als je je zo misselijk voelt en het gevoel hebt dat je over je nek moet. Vaak zit er ook iets in mij dat zegt ‘stel je niet zo aan joh’ en dan wordt het angst gevoel alleen maar erger. Nu blijkt, dat dit zinnetje eigenlijk jarenlang door m’n moeder gezegd werd. Ik mocht me niet aanstellen en moest gewoon maar precies zo zijn zoals van me werd verwacht. Ik mocht er niet zijn met m’n fouten en m’n onvolkomenheden. Want dan zou ik worden afgewezen als mens. En door jarenlang dat patroon te hebben opgebouwd, zit dit nu zo in m’n systeem dat ik niet beter weet en dat ik mezelf daarmee nu ook forceer en tegen mezelf zeg ‘stel je niet zo aan’.

Dus ja, wat ik wilde zeggen is, dat er vaak bij die kotsfobie nog veel meer andere diepere lagen onder zitten die dit in stand houden.

Een boek wat ik van m’n psycholoog kreeg was ‘hoe overleven we’. Want het kan heel goed zijn dat die fobie gerelateerd is aan een trauma. Een trauma is niet altijd en alleen maar wanneer je een oorlog overleefd zoals veel mensen denken. Een trauma zit soms al in hele kleine dingen en die blijft omhoog komen net zolang het is opgelost. Trauma kent geen tijd. Dus als je iets meemaakt wat moeilijk te verwerken is in 2003, dan kan je exact dezelfde gevoelens ervaren in 2023. En dan weet je dat je trauma onverwerkt is. Pas als het verwerkt is, zullen de klachten verdwijnen. Maar het is wel een lange weg en echt ingewikkeld soms.

Blijven oefenen en niet opgeven. Als je ooit toch een keer gekotst heb in het openbaar of gewoon thuis of iets, dan moet je eigenlijk daarna jezelf ook een compliment geven hoe goed je het hebt opgelost in je eentje. Beloon jezelf ervoor, dit is helpend!