Hoi sterke strijders,
Ik wil gewoon mijn ei kwijt, en kijken of mensen zich herkennen in mijn verhaal.
Ik heb van jongs af aan veel angst gehad. Gevoelig voor veranderingen ook. Ik heb GAS al vanaf heel jong. Ik ben nu 36, en ik dacht dat ik mijn ergste angst en pieker aanvallen wel achter de rug had rond mijn 26ste. Maar het lijkt wel elke nieuwe levensfase terug te keren, een soort midlifecrisis gevoel. Bang te zijn voor de toekomst, en bang mensen te verliezen. En nu denk ik shit ik ben 36 en ik snap het nog niet? En nu heb ik meer reden om bang te zijn dat ik mensen ga verliezen, omdat het realistischer is. En ik ben nu zo "oud", waarom ben ik nog niet waar ik wil zijn? Bang voor de dood (altijd geweest). Gaat het me ooit lukken om te zijn waar ik wil zijn? Kan ik het leven aan?
Ik weet dat het een controle ding is. En ik weet dat het rustiger is als je in het nu leeft. Geen verhaaltjes maakt in je hoofd, geen verwachtingen creërt.
Ik heb veel therapie gehad. En ik zit nu ook in therapie, en ik denk dat ik een nieuwe levensfase gewoon heel erg moeilijk vind. Want ik wil niet meer de ik zijn die ik was. Ik zit nu dus ook in therapie, en er komt weer van alles los. Dus het is niet allemaal onverklaarbaar, maar mijn god. Ik word sinds Donderdag zo paniekerig wakker en huilen. Ik eet heel weinig, omdat ik het gewoonweg niet weg krijg door constant in adrenaline te zitten met buik en borstpijn. Ik moet met de taxi 3 kwartier naar mijn therapie Donderdag, en zie er nu al dagen tegenop. Ik ga mijn zo schamen als ik heel erg moet huilen en angstig ben. Het rare is wel dat ik me s'avonds weer sterker voel, maar in de ochtend is het full on angstmodus, en heel veel huilen. Dagelijkse dingen zijn bijna niet te doen. Omdat ik er ook gelijk soort van Agorafobie bij krijg. Hele slappe benen en armen. Elke dag voelt als een marathon voor mij nu. Ik gebruikte sinds het weekend weer Oxazepam wat ik nog had liggen voor als ik spannende dingen ging doen, om even de scherpe randjes eraf te halen, en het weekend door te komen. En ben sinds Januari tot Maart afgebouwd met Sertraline van 100 mg naar 50mg (had ooit heel lang 150mg). Ik wil namelijk ervaren hoe het is zonder medicatie en op mijn eigen kracht gaan vertrouwen. En ik slik al medicatie vanaf mijn 14de. Nou hebben mijn therapeuten vandaag gezegd dat ze daar niet mee willen klooien, maar ze willen wel dat ik geen Oxazepam meer neem, omdat ik anders niet bij mijn gevoel kom. Begrijpelijk hoor. Maar ik weet niet of ik s'ochtends nog zonder kan. Ik word zo bang wakker. Ik haal gelukkig nog kracht uit de momenten waar ik me wat beter voel. Tot nu toe zijn dat de avonden. En ik probeer zoveel mogelijk mijn huis schoon te houden, mijzelf, en gewoon goed voor mijzelf te zorgen, en ritme te behouden. Maar herkent iemand ook dat ochtend tot middag hel zijn, dus echt helemaal slap zijn, buikpijn en huilen in angst? En s'avonds een beetje adem kan halen? Het is zo vermoeiend. Elke avond denk ik: "Yes we gaan er weer tegen aan!". En s'ochtends kan ik weer opnieuw beginnen. Zooo angstig en zoveel huilen. Zonder in directe gevaar te zitten.
Heel veel sterkte voor iedereen die er mee struggled of iemand naast zich hebben die het heeft. Ik gun het niemand! En geef niet op!
Ik wil gewoon mijn ei kwijt, en kijken of mensen zich herkennen in mijn verhaal.
Ik heb van jongs af aan veel angst gehad. Gevoelig voor veranderingen ook. Ik heb GAS al vanaf heel jong. Ik ben nu 36, en ik dacht dat ik mijn ergste angst en pieker aanvallen wel achter de rug had rond mijn 26ste. Maar het lijkt wel elke nieuwe levensfase terug te keren, een soort midlifecrisis gevoel. Bang te zijn voor de toekomst, en bang mensen te verliezen. En nu denk ik shit ik ben 36 en ik snap het nog niet? En nu heb ik meer reden om bang te zijn dat ik mensen ga verliezen, omdat het realistischer is. En ik ben nu zo "oud", waarom ben ik nog niet waar ik wil zijn? Bang voor de dood (altijd geweest). Gaat het me ooit lukken om te zijn waar ik wil zijn? Kan ik het leven aan?
Ik weet dat het een controle ding is. En ik weet dat het rustiger is als je in het nu leeft. Geen verhaaltjes maakt in je hoofd, geen verwachtingen creërt.
Ik heb veel therapie gehad. En ik zit nu ook in therapie, en ik denk dat ik een nieuwe levensfase gewoon heel erg moeilijk vind. Want ik wil niet meer de ik zijn die ik was. Ik zit nu dus ook in therapie, en er komt weer van alles los. Dus het is niet allemaal onverklaarbaar, maar mijn god. Ik word sinds Donderdag zo paniekerig wakker en huilen. Ik eet heel weinig, omdat ik het gewoonweg niet weg krijg door constant in adrenaline te zitten met buik en borstpijn. Ik moet met de taxi 3 kwartier naar mijn therapie Donderdag, en zie er nu al dagen tegenop. Ik ga mijn zo schamen als ik heel erg moet huilen en angstig ben. Het rare is wel dat ik me s'avonds weer sterker voel, maar in de ochtend is het full on angstmodus, en heel veel huilen. Dagelijkse dingen zijn bijna niet te doen. Omdat ik er ook gelijk soort van Agorafobie bij krijg. Hele slappe benen en armen. Elke dag voelt als een marathon voor mij nu. Ik gebruikte sinds het weekend weer Oxazepam wat ik nog had liggen voor als ik spannende dingen ging doen, om even de scherpe randjes eraf te halen, en het weekend door te komen. En ben sinds Januari tot Maart afgebouwd met Sertraline van 100 mg naar 50mg (had ooit heel lang 150mg). Ik wil namelijk ervaren hoe het is zonder medicatie en op mijn eigen kracht gaan vertrouwen. En ik slik al medicatie vanaf mijn 14de. Nou hebben mijn therapeuten vandaag gezegd dat ze daar niet mee willen klooien, maar ze willen wel dat ik geen Oxazepam meer neem, omdat ik anders niet bij mijn gevoel kom. Begrijpelijk hoor. Maar ik weet niet of ik s'ochtends nog zonder kan. Ik word zo bang wakker. Ik haal gelukkig nog kracht uit de momenten waar ik me wat beter voel. Tot nu toe zijn dat de avonden. En ik probeer zoveel mogelijk mijn huis schoon te houden, mijzelf, en gewoon goed voor mijzelf te zorgen, en ritme te behouden. Maar herkent iemand ook dat ochtend tot middag hel zijn, dus echt helemaal slap zijn, buikpijn en huilen in angst? En s'avonds een beetje adem kan halen? Het is zo vermoeiend. Elke avond denk ik: "Yes we gaan er weer tegen aan!". En s'ochtends kan ik weer opnieuw beginnen. Zooo angstig en zoveel huilen. Zonder in directe gevaar te zitten.
Heel veel sterkte voor iedereen die er mee struggled of iemand naast zich hebben die het heeft. Ik gun het niemand! En geef niet op!
Doreen
05-07-2023
