Ik voel me bevroren in het leven en ik kan niet om hulp vragen

Ik ben 21 jaar en zit al bijna 4 jaar thuis te rotten in mijn kamer. Ik kan pas kort toegeven aan mezelf dat ik waarschijnlijk een sociale fobie heb. Ik was mijn hele leven al bang om met mensen te praten en taken uit te voeren zoals naar school gaan en door de gangen te lopen, vaak at ik niet op school. Ik had soms wel een vriend of 2 maar ik zag ze toen niet als echte vrienden, want waarom zou iemand vrijwillig met mij willen praten? Zo had ik nog veel meer dingen maar ik ging wel elke dag naar school en alles. Maar nu ik die 'verplichtingen' niet meer heb doe ik ook helemaal niets meer en ben ik erger geworden. Ik bleef vast zitten en het leven ging mij voorbij.

Ik haat mezelf en heb elke dag negatieve gedachten die ik constant probeer te vermijden door te dagdromen over een ander leven als een ander persoon. Ik weet niet wat mijn echte interesses zijn, waar ik goed in ben of wat ik wil met mijn leven. Ik heb geen baan, geen studie, geen vrienden. Ik voel me zo eenzaam en het is mijn eigen schuld.

Mijn familie zegt achter mijn rug dat ik een belemmering ben en dat ben ik ook, ik ben echt een verspilling van lucht en ruimte. Ik haat mezelf. Ik ben echt bang om uit huis gezet te worden, mijn vader maakt er vaak 'grapjes' over maar ik weet dat hij het echt wil doen.

Ik krijg elke dag klachten en vragen over mijn toekomst omdat ik al zo lang alleen maar mijn tijd aan het verspillen ben. En ik val altijd dicht en probeer het te negeren en ontwijken en mezelf af te leiden met dingen die helemaal niet uit maken. Niets wat ik doe maakt uit, het is allemaal nutteloos. Ik ben nutteloos.


Op de basisschool dacht ik altijd dat ik gewoon zou stoppen met bestaan voordat ik uberhaupt moest denken over de middelbare. En toen moest ik opeens een volgende school kiezen, en toen had ik opeens mn middelbare diploma, en ik ben gewoon blijven leven en bestaan. Dat voelde zo raar. En ik heb dus nooit plannen gemaakt voor mijn toekomst, want voor één of ander reden dacht ik nooit dat er een toekomst zou zijn voor mij.


Mn familie vraagt zich ook al een paar jaar af waarom ik het hele jaar door alleen maar lange mouwen draag, ik maak excuses maar ik weet zeker dat ze het al weten. Ze hebben mijn littekens ook al een paar keer per ongeluk snel gezien, maar ze hebben er niets over gezegd en negeren het gewoon. Misschien zagen ze het niet goed of denken ze niet dat ik het zelf heb gedaan? Ik ben echt bang, het is nu alweer zomer en ze kunnen elk moment mij forceren om mijn armen volledig te laten zien en dan zullen ze echt weten dat ik al jaren aan het automutileren ben.


En ik haat hoe ik gedraag tegen ze, ik kan nooit een goed gesprek met ze houden, ik ben altijd geirriteerd en schaam me constant over wat ik zeg en doe. En ik probeer er te zijn, ik stel vragen over hun interesses, ik kook vaak onze maaltijden, ik wil enthousiast zijn voor ze maar ik voel altijd zo overduidelijk nep. En ik wil alleen maar vluchten naar mijn kamer en slapen en dromen dat ik iemand anders ben.

Alles is fout, niets wat ik doe is goed genoeg. Ik zit alleen maar te klagen ook al heb ik gewoon een eigen bed, eten en drinken, mijn eigen spullen, een best wel gezonde werkende lichaam. Ik heb alles en ben zo verwend maar ik kan alleen maar denken aan het gevoel dat ik niet mag bestaan. Alles voelt fout, alsof er altijd ogen op me staan, ik ga soms wel naar buiten maar het voelt alsof ik er niet mag zijn, alsof er elk moment iemand mij zal betrappen op iets illegaals ook al zit ik alleen op een bankje.

Ik weet dat ik erover moet praten, een baan moet vinden, dat ik vrienden moet maken, een studie moet volgen, iets.
En ik weet dat ik het echt niet zo erg heb, ik ben echt aan het overdrijven en ik moet me niet zo aanstellen.

Maar ik voel me bevroren, en elke keer wanneer ik probeer om 2 stappen vooruit te gaan voelt het alsof ik 2 jaar achteruit ga.

En ik heb het wel geprobeerd, met mn familie meerdere keren over een aantal jaren proberen te praten over mn sociale angsten maar ze begrijpen het echt niet en kunnen en willen niet helpen. (Ik ben gewoon verlegen en maak het zo moeilijk voor mezelf en iedereen). En ik heb kort gewerkt maar ze waren zo kleinerend naar me en nam me alleen aan omdat er niemand anders was. En ik vroeg uiteindelijk voor hulp bij de huisarts maar de psycholoog belde me nooit terug en het was allemaal zo gênant dat ik niet terug durfde te gaan.

Het is zo moeilijk om in m'n eentje steeds opnieuw nieuwe dingen te beginnen.
Ik zit vast in het verleden en ik ben bang dat ik alleen kan veranderen wanneer alles naar de klote gaat en ik mentaal pas echt stuk ga.
En dan worden mijn 'problemen' waarschijnlijk gedrukt op de mensen om me heen en daar hebben ze echt niet de tijd en energie voor.

Ik wil gewoon niet bestaan, Maar zelfmoord is ook geen optie want ik ben daar veel te bang of lui voor. En een oud vriend van mij en mijn moeder hebben zelf ook al pogingen gemaakt en dat was ook niet fijn om te horen.

En, en, en.
En ik moet nu echt stoppen met typen.

:)
En dit voelde zo dom om te schrijven. Ik ben normaal ook veel te bang om iets op internet te zetten, en ik ga er vast wel spijt van krijgen. Maar ja, ik wilde dit toch ergens kwijt en ben benieuwd of iemand dit ooit ook echt gaat lezen en wat er dan over gezegd wordt...

Niet dat ik echt een reactie verwacht maar, Herkent iemand zichzelf hier een beetje in? Wil er iemand met mij ergens over praten?