Ups en downs van rusteloosheid nerveusiteit en angst

Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis.
Maar laat ik eerst even bij het begin, beginnen.

Ik ben rond mijn 17e/begin 18 gediagnostiseerd met ADHD, ik kwam in een traject terecht bij een psycholoog, die een poging deed tot cognitieve gedragstherapie en daarnaast heb ik tot mijn 22ste alle vormen van ritalin gehad.
Ben begonnen met de methylfenidaat, daarna concerta, medikinet en equasym.

Door de loop van de tijd, achteraf denk ik rond mijn 20ste, begon ik steeds rustelozer en nerveuzer te worden in m’n buik en begon het overmatige denken, wat doorsloeg in extreem piekeren en nare dwanggedachtes .

Bij de psychiatrie waar ik liep voor de ADHD, werd ik niet geholpen, ja ze veranderde de medicatie steeds en daar moest ik het maar mee doen.
Onder tussen leek ik mijzelf beetje bij beetje te verliezen, al herkende ik bepaalde punten wel vanuit m’n pubertijd (dingen niet kunnen loslaten, grip en controle proberen te krijgen op elke situatie, geen vertrouwen in anderen).

Begin vorig jaar is alles compleet geëscaleerd, ik kreeg gesprekken op het werk en het voelde voor mij als een enorme kritische en persoonlijke aanval, op mij als persoon. Ik had ondertussen vakantie en in die vakantie werd alles alleen maar erger. Terwijl er alleen maar leuke dingen gebeurde, mijn toenmalige vriend en ik waren aan het klussen aan ons eerste huis en we vierden carnaval. Maar zodra ik weer alleen was, begonnen de “wat als” gedachten weer en de extreme nerveuze gevoelens in mijn buik! Als of er iets vreselijks te gebeuren stond. Ik kon nergens meer van genieten.

Via de huisarts ben ik bij een goede psychiatrie terecht gekomen.
Praten was een ding bij mij, ik kom dit absoluut niet, i.p.v praten bouwde de spanning bij mij langzaam op (en door onbegrip naar mij zelf toe, niet weten wat er met je is) ontplofte ik extreem. (Schreeuwen, huilen en verwijtend naar mijn omgeving). En dit vooral naar de mensen die ik lief heb/had.

Maar oke, de eerste keer naar de psychiater was een hell en een weg met veel weerstand vanaf mijn kant (natuurlijk!)
Alles ging goed in mijn hoofd tot het moment dat ik daadwerkelijk in de auto moest stappen.
Ik ben letterlijk de auto ingesleurd door mijn vader (wat achteraf de enige manier was).

De eerste sessies vond ik lastig, al mijn gedachtes schaamde ik mij voor.
Maar mijn psychiater kwam van goede huize en kreeg mij aan het praten.
En alleen al het praten, leek ook voor thuis al een hele opluchting, bespreekbaar kunnen maken waar je mee zit.
De boosheid sloeg om in verdriet. Jaren lang opgekropte verdriet.
Daarnaast gebruik ik escitalopram, omdat ik mijzelf niet meer terug krijg uit een down bui.
Na een maand dat te slikken, veranderde de hele kijk op de wereld voor mij. Het was allemaal niet zo grauw als ik dacht, maar de aard van mijn beestje veranderde niet! Ik bleef wel wie ik was!

Bij mijn ouders thuis ging het 100 keer beter, ik kon praten, kon mijn hart luchten en kon uitleggen wat ik voelde.
Nou in die tijd heb ik even samen gewoond, maar kwam er al snel achter dat mijn toenmalige vriend en ik niet meer levelde en heb toen een punt gezet achter de relatie.

Eenmaal thuis, kreeg ik dat extreem geborgen gevoel wat ik jaren lang niet durfde te voelen en kon eindelijk genieten van de dingen om mij heen.
En kan wat makkelijker dingen van mij afzetten.

Nu bijna een jaar verder heb ik weer een vriend, zo’n vijf maanden nu. De leukste en liefste die ik mij maar kan wensen.
Doordat hij een eigenhuis heeft, is het eigenlijk heel snel gegaan, wat nu blijkt misschien wel te snel. En wonen wij zo goed als samen.

Door stress situaties van de afgelopen weken, gezeur met werk etc. En mogelijke veranderingen privé, merk ik dat ik weer neig terug te vallen.
Zodra dat werk dingetje was opgelost, kwam de onrust in m’n buik weer terug. De nervositeit.
Ik ga mij aan mijn vriend irriteren, vraag mij 100 keer op een dag af of wij bij elkaar blijven en of dit is wat ik echt wil. Terwijl ik helemaal niet het echte gevoel heb dat het stuk gaat. Nouja laat ik het zo zeggen, het voelt als of ik daarin de “touwtjes in handen” heb.
Nouja mijn gedachtes.
Omdat hij de gene is die er echt is .

Het gevoel wat ik eerder in UPS en downs bij mijn ouders had, dat ik mij wilde verstoppen op m’n slaapkamer, lekker alleen zijn, geen prikkels om mij heen. Krijg ik nu ook af en toe, denk dat dat ook echt iets is wat bij mij hoort. Hij staat mij daarin ook niks in de weg, accepteert mij volledig zoals ik ben en hij is pok de gene die mij weer volledig rustig kan krijgen.
Daarin tegen wil ik niet dat ik in periodes mijn vriend alles vind en de andere periode niet kan luchten of zien. Door mijn eigen buien.
Met het gevolg dat ik het kapot ga maken ik m’n hoofd en ik er echt naar toe ga werken.

En ook dit met mijn vriend is nieuw, en in het begin ga ik er met volgens in. En dan benauwd het mij en komt dat nerveuze gevoel weer naar boven, wat voor een donkere wolk zorgt boven mijn hele leven op zo’n moment.

Ik hoop dat dit verhaal herkenbaar is voor iemand (nouja ook weer niet, want je gunt dit Niemand). En dit jij of jullie mij handvaten kunnen geven, wat bij jullie werkt of heeft geholpen om het nerveuze onder controle te krijgen!