angst "er niet uit te kunnen"

Een cliënt had de angst "er niet uit te kunnen". Bedoeld werd dat hij angstaanvallen kreeg als hij in een file zat, of in een stoeltjeslift (sneeuw) in een gebied dat hij niet kende.
Het was even een gezoek. Uiteindelijk door zijn levensgeschiedenis uit te vragen kwamen we bij een bijna-dood-ervaring die hij als 3-jarig kind had toen hij in een vijver was gevallen en stil op de bodem lag, als bevroren.
We hebben daar mee gewerkt vanuit een lichaamsgerichte manier van trauma verwerken. Dit bracht al verbetering. Toch was het nog niet helemaal over. Verder zijn geschiedenis in gegaan: als heel klein kind in het ziekenhuis gelegen. Lag vastgebonden in zijn bedje. Kon alleen (liggend op z'n rug) naar boven kijken. Een vastzitten, niet weg kunnen. En dat alles zonder regelmatig bezoek van zijn ouders, want die waren door arts/verpleegsters verstaan gegeven dat bezoek alleen tijdens de bezoekuren mocht. Hij lag dus niet alleen vast, maar ook zijn ouders konden hem "niet redden".
Hiermee op eenzelfde manier gewerkt en tevens ook meer energetisch. Ook dit heeft tot verbetering geleid. Maar hij wil nog verder onderzoek, want hij voelt "dat er nog meer uit te halen valt", zei hij.

Dus cliënt zijn probleem heeft verschillende lagen. Hij is gemotiveerd om daar naar te kijken. In zijn direkt toegankelijk geheugen is 'het' niet te vinden, maar wel door kontakt te maken met zijn onbewuste, impliciete geheugen, aan de hand van wat hij op het moment van samen zijn, ervaart in zijn lichaam (felt sense). Zo raakt hij meer en meer bevrijd van onderliggende overlevingsstress, stap voor stap dus.