Anna Freud omschreef tien belangrijke afweermechanismen.
5. Regressie
Onze kindertijd lijkt – terugkijkend tenminste – een veilige tijd. Als kind werd je tegen verantwoordelijkheid beschermd. Er werd niet van je verwacht dat je het allemaal begreep, dat je moeilijke beslissingen nam, dat je consistent was, of dat je goed kon uitleggen wat er mis was.
In geval van regressie als verdedigingsmiddel word je in sommige belangrijke opzichten weer kind. Je kunt bijvoorbeeld heel vaak twijfelen in plaats van een beslissing te nemen en daar de verantwoordelijkheid voor te dragen.
Een typerend kenmerk van regressie, of terugval, is de overtuiging dat problemen altijd de schuld van anderen zijn. Het is een strategische terugkeer naar de kinderlijke overtuiging dat de ouders de baas zijn over de wereld en alles kunnen. Dus als er iets fout gaat, kunnen en moeten zij het oplossen. En degene die nooit ergens van beschuldigd kan worden, is natuurlijk het kind.
Een driftbui is een typisch regressief verdedigingsmechanisme. In plaats van een oplossing te vinden voor een probleem, probeert men (volgens de logica van het kind) het probleem op te lossen door boos te worden. Maar baby’s móéten wel om hulp vragen door te huilen, te schreeuwen en met hun vuistjes te slaan. Ze kunnen niet anders. Dus de driftbui betekent eigenlijk: ik kan niet verantwoordelijk zijn voor deze situatie. Je moet me helpen, want ik ben nog maar een baby.
5. Regressie
Onze kindertijd lijkt – terugkijkend tenminste – een veilige tijd. Als kind werd je tegen verantwoordelijkheid beschermd. Er werd niet van je verwacht dat je het allemaal begreep, dat je moeilijke beslissingen nam, dat je consistent was, of dat je goed kon uitleggen wat er mis was.
In geval van regressie als verdedigingsmiddel word je in sommige belangrijke opzichten weer kind. Je kunt bijvoorbeeld heel vaak twijfelen in plaats van een beslissing te nemen en daar de verantwoordelijkheid voor te dragen.
Een typerend kenmerk van regressie, of terugval, is de overtuiging dat problemen altijd de schuld van anderen zijn. Het is een strategische terugkeer naar de kinderlijke overtuiging dat de ouders de baas zijn over de wereld en alles kunnen. Dus als er iets fout gaat, kunnen en moeten zij het oplossen. En degene die nooit ergens van beschuldigd kan worden, is natuurlijk het kind.
Een driftbui is een typisch regressief verdedigingsmechanisme. In plaats van een oplossing te vinden voor een probleem, probeert men (volgens de logica van het kind) het probleem op te lossen door boos te worden. Maar baby’s móéten wel om hulp vragen door te huilen, te schreeuwen en met hun vuistjes te slaan. Ze kunnen niet anders. Dus de driftbui betekent eigenlijk: ik kan niet verantwoordelijk zijn voor deze situatie. Je moet me helpen, want ik ben nog maar een baby.
