Mijn hart luchten

Het is gek om eens mijn hart te luchten hierover omdat ik er al 27 jaar tegen vecht. Maar eindelijk heb ik ingezien dat ik deze angst te boven wil komen omdat ik door heb dat ikzelf de gene ben die mensen wegduwt.
Al toen ik zeer jong was, was mijn moeder emotioneel niet bereikbaar voor mij. Ze was veel werken en had zelf te kampen met veel onzekerheden en een slechte hechting in haar eigen jeugd. Mijn opa ( de vader van mijn moeder ) was mijn grootste vriend, maar helaas overleed hij toen ik 7 was. Ik heb een zus maar wij hebben nooit een echte liefdevolle band gehad helaas. Mijn vader is lichamelijk beperkt, en door mijn hele jeugd heen heeft hij veel pech gehad en werden zijn beperkingen erger en erger waardoor hij begon te kampen met een zware depressie. Daarnaast was mijn vader wel een lieve vader, maar zijn schaduwkant ( die vooral aanwezig was ) hield in dat door zijn gevoel van onmacht en oneerlijkheid, hij tegen ons vaak aan het schelden was.
Op mijn 5e heb ik een ingrijpende ervaring meegemaakt met een familielid, en mijn moeder heeft me toen behoorlijk in de steek gelaten doordat ze niet wilde kiezen tussen haar broer en mij, terwijl ik nog een onschuldig meisje van 5 was.
Ik was altijd een rustig meisje en wilde het iedereen naar d'r zin maken thuis, maar wat ik ook deed.. niks veranderde. Op school werd ik gepest, en ik had geen idee hoe ik van mij af moest bijten. ( ik was een meisje uit een ander dorp, dat in groep 4 ineens ertussen kwam, en ik werd niet geaccepteerd ) ik zou stinken, ik was raar ik was altijd de pispaal. Ik veranderde in een depressieve vroege puber, en op het VMBO was ik een alternatief meisje.. heel erg op zichzelf, omdat ik nog steeds werd gepest omdat ik er "anders" uitzag. Zelfs door mijn eigen zus die op dezelfde school zat. Als ik dan thuis kwam, was er niemand om mee te praten, en als ik al eens mijn ei kwijt wilde, werd me gezegd dat ik toch inderdaad raar was, en het op mezelf afriep. En het schelden ging dagelijks door thuis. Het enige moment dat mijn ouders me zagen staan is als ik iets bijzonders presteerde, maar zelfs dan was het nog net niet goed genoeg. Ik leerde op mijn 14e mijn ex kennen, de vader van mijn kinderen. Ik was op dat moment op het MBO en had eindelijk mensen om me heen die wel een beetje normaal met me omgingen op school, maar in mijn privé leven had ik niemand. Ik was altijd op de computer, en zo heb ik ook de vader van mijn kinderen leren kennen. Hij was 16, en hij was de eerste die mij liet lachen, hij kocht me om met mooie dure spullen, maar het enige dat ik zag was dat ik aandacht kreeg.
Hij liet zijn vrienden vallen om elke dag met mij te kunnen chatten, en om in de weekenden 2 uur te rijden om bij me te kunnen zijn. Ik voelde me speciaal.
Nadat ik mijn MBO had afgerond, was ik pas net 18 jaar en ik verhuisde precies 1 week na mijn diploma uitreiking richting mijn toenmalige vriend. 2 uur verderop van mijn ouders, zodat ik kon "vluchten".
Ik moest een huis hebben om te werken, en werk hebben om een huis te kunnen krijgen, dus ik ging voor 4 maanden bij mijn schoonouders inwonen samen met mijn toenmalige vriend. Al snel was het overduidelijk dat mijn schoonouders me ook maar een indringer van hun privacy vonden en alsof iets me hielp van boven, hadden we binnen die 4 maanden een eigen huisje gevonden. Ik ging fulltime werken maar weer kwam ik in een situatie terecht waarin mensen me gewoon niet mochten en mij wisten te vertellen wie ik was ( terwijl ik kwam van de andere kant van het land, ben altijd een helpende rustige meid geweest zonder kwaad in de zin, vooral omdat ik graag geaccepteerd wilde worden ) maar mijn vrouwelijke leidinggevende wist het zo te spelen dat ze een privé gesprek heeft afgeluisterd over dat ik zwanger was, en dat ik mijn vaste contract niet kreeg. Ik voelde me vreselijk, ik kwam in een depressie, ondanks ik zwanger was. Emotioneel liet mijn toenmalige vriend me keer op keer in de steek, en als klap op de vuurpijl ging zijn baas failliet door de toenmalige crisis, en alleen zijn problemen waren belangrijk. Ik stond voor hem klaar en hielp hem met een andere baan, en een advocaat om alle problemen te regelen, en vroeg hem meerdere malen of we eens konden praten, maar ik werd niet gehoord. Tot grote vreugde kwam daar eindelijk na 9 lastige maanden onze dochter. Maar na de bevalling, liep alles mis. De kraamzorg deed maar wat waardoor mijn moeder en schoonmoeder praktisch al haar werkzaamheden moesten doen, en de rest van de week kwamen alleen mijn ouders en schoonouders op visite om naar de kleine meid te komen kijken. De rest van mijn (mega grote) familie, vonden het niet nodig. Waardoor ik me erg alleen voelde. Ik probeerde uit alle macht mezelf bij elkaar te houden en veiligheid te zoeken bij mijn vriend, maar hij vond het belangrijker om te gaan werken, en op alles wat ik als nieuwbakken moeder deed te bekritiseren. Hij veranderde van een jongen die mij wilde paaien en de zijne had willen maken, in een narcistische afstandelijke man, met werk op nummer 1, en een "tweede moeder" als vriendin die alles voor hem moest regelen en doen. Ik had een prachtige dochter, maar ik was ongelukkig. En wist toendertijd totaal niet waarom. Ik vond weer werk, en deed alles op automatische piloot, en 2 jaar later bleek ik zwanger te zijn van een tweede wonder, door de pil heen, maar voor mij O zo welkom, want ( ja dat is fout ) ik wilde mijn grote gat in mijn hart opvullen met iemand die net als mijn dochter onvoorwaardelijk van me zou houden.
Maar na de bevalling, kwam ik weer terecht in een depressie toen mijn ouders en schoonouders maar 1 uurtje kwamen opdagen, en ik verder helemaal niemand meer zag alle dagen, maanden erna. Ik zat weer zonder baan ( want het contract was toevallig afgelopen tijdens mijn zwangerschap ) en ik zat er echt doorheen. Meerdere malen gaf ik dit aan bij verschillende mensen, maar nogsteeds zag niemand in dat mijn schreeuw om hulp groot was. Mijn zoon kwam ter wereld in april 2016, en ik heb in december 2016 mijn toenmalige vriend verteld dat ik erg ongelukkig was, en mij werd verweten dat ik gewoon negatief was en ondankbaar. En ik heb vervolgens aangegeven dat er iets moest veranderen binnen onze relatie, maar wat ik ook probeerde, begin 2018 was er nog steeds niets veranderd. Ik ging de fout in en vond steun bij een man die mij ( achteraf gezien) op mijn kwetsbaarste moment heeft verleid. Ik begon in te zien dat ik weg wilde uit mijn huidige situatie omdat deze nieuwe man me wel affectie wilde tonen en wel met me wilde praten... en mijn toenmalige vriend kwam erachter dat ik contact had met iemand anders. ( logischer wijs vond hij dit vreemdgaan, ondanks ik hem duidelijk maakte dat ik alleen met die man praatte, en geen lichamelijk contact met hem had ) en de oorlog was begonnen. Er werd me verteld dat ik zonder hem toch nergens was, ik was niks waard, hij had me bij mijn ouders weggehaald hij was mijn redder in nood, ik was al het slecht wat er rond liep. Ik ben 4 maanden terug gegaan naar mijn ouders omdat ik financieel geen middelen had, en ook daar werd me gezegd dat het vervelend was dat ik er was, terwijl ik juist zoveel steun nodig had. Ik kwam terug in het huis wat voorheen van mijn ex en mij samen was, en alle spullen waren weg. Ik probeerde uit alle macht een "huis" te creëeren voor mijn kinderen en mezelf, en moest gaan wennen aan het feit dat ik de kinderen nog maar halve weken zou gaan zien. Ik was zo depressief, dat ik stopte met eten, en alleen nog maar sliep, ik had schulden gekregen door mijn ex zijn oorlogsvoering tegen mij, en ik zag het niet meer zitten. Ik kreeg in die tijd een paar kortstondige "relaties" en het bleef maar stuk lopen op het feit dat ik kinderen had, of dat ik soms moeite had met alleen zijn.. en door naar therapie te gaan dacht ik eindelijk hulp te krijgen. Maar zoals ik al jaren gewend was, liep dat ook uit op niks. Ik mankeerde niks was de diagnose, een diagnose die gesteld was op basis van verkeerde screening, zeg maar rustig, GEEN screening.
Mijn ex kwam met een ultieme poging mij terug te krijgen maar toen ik weigerde hem terug in mijn leven te laten als partner, kwam zijn narcistische kant naar boven, en hij zette de oorlog weer in. Ik vocht me erdoorheen, en 3 maanden erna had hij een andere vriendin, waar hij na 3 maanden mee ging samenwonen, en nu "gelukkig" is. Inmiddels heb ik een vriend. Iemand die een groot deel van mijn verleden weet omdat ik er (gelukkig) erg open over ben. Maar ook hij heeft inmiddels al ondervonden dat ik het soms erg eng vind af te wachten, of moeite heb met het idee dat hij weer naar huis gaat. Ondanks dat kunnen we goed communiceren, maar ik dwing mezelf nu stap voor stap erdoorheen te gaan en mijn gevoelens toe te laten, om ze vervolgens op te schrijven en erachter te komen dat het mijn innerlijke kind is dat die gevoelens veroorzaakt. En ik begin eindelijk vrede te vinden in het feit dat hij wel elke keer terug komt, en wel een "eigen leven" heeft. Maar vervolgens blijft mijn moeder maar kritiek leveren als; "is hij er nu weer niet? Is hij weer naar vrienden? Jullie zijn ook niet vaak samen" ik heb de moed verzamelt om tegen haar te zeggen dat ik dit absoluut niet fijn vind, en ik juist probeer mijn angst onder ogen te komen en er voor eens en altijd een eind aan te maken, en dat gaar kritiek/commentaar niet echt positief effect erop heeft. Ik heb nog steeds geen vriendinnen, wat ik zelf erg mis, maar ik doe mijn best om meer mensen toe te laten, of zelf contact op te bouwen. Langzaam kom ik er, maar ik vind het een moeilijke weg. Ik ben trots op mezelf dat ik op eigen kracht mijn angst onder ogen kom en het probeer te laten slijten. En ik hoop oprecht voor mensen die hetzelfde ervaren, ze ook trots op zichzelf mogen zijn dat ze er voor uit durven te komen dat ze het soms moeilijk hebben! Lieve warme groet!! En wees niet te hard voor jezelf.