PTSS - forum lotgenoten

Ik heb complexe ptss
Mijn dochters weten er niet goed mee om te gaan.
Gisteren zou ik naar haar zijn gegaan maar het werd af geraden omdat ik sinds woensdag andere medicatie kreeg. Ze woont 1,5 uur rijden van mij vandaan
Gisteren zij ze dan kom ik zondag naar je toe
En vandaag kreeg ik een aapje dat ze niet kwam omdat het niet zo goed met mij ging en het haar verdrietig maakte.
Het kwam hard binnen bij mij

Heeft er iemand ook dit soort dingen met de kinderen?

21 jaar PTSS en zo lang als ik leef (40 jaar) Asperger, vuurt mekaar goed aan trouwens, dat recept...

Zal m'n best doen om heel kort te zijn.

Na jaren pesterijen, intimidatie, bedreiging, mishandelingen, uitsluiting, haat en poging tot moord. Ben ik na een doodlopende weg na meerdere zelfmoordpogingen, tientallen overdoses medicatie, zelfbeschadiging, jaren wiet, boten vol bier en nog veel meer treurigs, geexplodeerd. Hierna volgde 2,5 jaar van herstel, intensief, continu. Woon net weer 4 jaar op mezelf en ik werk zelfs, in mijn droombaan. Ik had letterlijk niks meer, nu teveel om te verliezen.

Gister ben ik dermate zwaar fysiek bedreigd, om niets, op mijn eigen fijne plek, buiten, om de hoek en ik heb me heel heel niet zo gevoeld. Niet zo woest en gekweld, niet zo vertrapt en vernederd.

Ik heb zoveel gezien, gevoeld, beleefd, doorstaan, ondergaan, verdragen, geleerd, toegepast, geoefend en bestendigt, verplicht, dat ik geen hele domme dingen doe, dat ben ik voor. Maar wat ik niet voor kan zijn, is de littekens die hij opensneed en de pijn waar hij op stampte. Ik kon niet anders dan de extreme agressie absorberen, neutraliseren als een politieagent. Nu vermoordt dat mijn ziel, het beheerst continu bij wakker zijn mijn denken en voelen. Het gaat sneller dan je lezen, schrijven, praten, bijhouden, laat staan verwerken kunt. En daar ben ik al zo'n godvergeten held in met die Aspergerkop. Ik ben weer dat wrak vóór de eerste succesvolle EMDRs, althans, zo voelt het al ruim een etmaal.

Zelfs al doe je op je favoriete buitenplekken zo je best om mensen te ontwijken omdat je eindeloos teleurgesteld bent en net als je denkt dat je rust begint te vinden, in wat je wilt, doet, zoekt en aan het vinden bent, ontmoet je iemand die zichzelf niet meer is en die je door je botten heen herinnert aan toen en toen en toen en toen en hier laat ik het maar bij.

De oude trekjes zijn er weer, ik check reflecties, ooghoeken, beweging, geluid en stoppende auto's. Ik voel me continu klaar voor een soort 'adequate verdediging'. Het is dat ik diazepam op heb, voor het eerst, in tijden. Anders zou ik denk ik niet lang bij kennis blijven van de stress. Heb nooit urenlange hartkloppingen en duizelingen. Behalve vanmiddag, voor die dope van de shrink. Halleluja. Wat fijn...

Het houdt nooit op (en ik vergeet niks). Wat ik ook doe, history repeats. En geloof me, ik doe veel en ik heb veel gedaan. En dat blijf ik doen.

Opgeven is geen optie. Sterkte mensen, dat ben je waard. Fijne nacht.

Tot 6 jaar :
-Bijna verdrinking
Basisschool :
-Door leraar tot pest object gemaakt
-Bedreigd met pistool
-Verkracht ,
-Seksueel gemarteld (vaker)
-Opgesloten (vaker),
-In elkaar geslagen (vaker)
Voortgezet onderwijs :
-Zinloos geweld
-Beroofd met stiletto, Beroofd zonder wapen (vaker)
-Voor een auto geduwd,
-Getuige dodelijk trein ongeval
-Met sigaretten gebrand (vaker)
-Gepest alle klassen (continue)
en meer....
Kortom PTSS heeft me erg jong al kwetsbaar gemaakt waardoor ik steeds in onveilige situaties kwam. Als gevolg hiervan kan ik op persoonlijk en emotioneel vlak geen connectie meer maken met andere mensen. Alleen functioneel contact, of zakelijk contact. Hierdoor ben ik meer dan 35 jaar ontzettend eenzaam, relaties en vriendschappen lukken niet.
Werk is daar in tegen een rode draad en vorm van menselijke interactie/contact. Ik wordt steeds genoemd als bijzonder betrokken en sociaal en ben erg goed in wat ik doe.
Nu vele behandelingen, inclusief diverse opnames en gerichte intensieve PTSS therapie verder, ben ik uiteindelijk uitbehandeld. Chronisch depressief en met periode sterk het gevoel dat het er voor mij wel op zit nu. Je werkt kei hard om te overleven, bent continue op je hoede, beelden blijven terugkomen ook na EMDR, exposure, congitieve en andere therapien.

Tis klaar ik heb genoeg geleden. Ik heb bereikt en behaald wat mogelijk was, het mag nu stoppen.

Ik heb C-PTSS de complexe vorm van het post traumatische stress syndroom,misbruik en mishandeling als kind van 6,een gewapende overval en een bedreiging/gijzeling in de trein met Kalashnikov,ook ben ik gedrogeerd door dat er ecstasy capsules in mijn drinken zijn gegooid in het buitenland,ik ben kapot en helemaal op moet mezelf steeds bij elkaar rapen heb chronische pijnklachten van mijn hoofd tot aan me tenen het is echt ongekend moeilijk,pijn elke dag pijn zwaar vermoeid burn outs, hyperventilaties, storingen in me lichaam blokkades in me lichaam, ik functioneer gewoon niet meer ik ben op compleet opgebrand,het liefste zou ik alle daders op een hoop schieten in een dag misselijkmakend is het zowel wat daders doen maar ook wat de politie doet of beter gezegd niet doet ze doen geen klote voor je die vieze land veranderd, kut overheid in dit land.

Ik ben jaren geleden bij verkeerde mensen beland. (Lang verhaal hoe dat al is ontstaan.)
Ik dacht dat ik ze kon Vertrouwen, maar niets was minder waar. Hij misbruikte me. En later werd ik gedwongen seks te hebben met mannen voor geld. Ik werkte s'nachts en daarnaast moest ik dit ook doen. Ik was toen zo depressief dat ik geen uitweg meer zag. Ik kon niet meer denken in oplossingen, overal zag ik gevaar. Na 3 jaar leerde ik een man kennen die mijn vertrouwen won. Hij heeft me daar uitgetrokken. Ik heb vele jaren psychologische hulp gehad, maar niks heeft echt geholpen. Ik heb nachtmerries en flashbacks. En verwijt het mezelf dat ik niet ben gevlucht. Ik kan niet praten over mijn gevoel. En zit nu volledig klem. Ik heb veel geschreven, maar weet niet goed of het mensen moet laten lezen. Kan ik ze dat wel aandoen??

Hoe kan ik uitleggen aan mensen om mij heen hoe ik mij voel? Stil schreeuwend sta ik onder de douche in de hoop warm te worden, hier te blijven en niet weer in dat bed te liggen als kind met een kerel bovenop me. Mijn vriendinnen niet durven bellen, niet wetend waar te beginnen met het zoeken naar woorden, de schaamte en pijn te diep.

Overleven op de dag van emdr therapie. Eten, slapen, series kijken maar in mijn geest maak ik mijzelf af. Straf ik mijzelf voor hetgeen wat mij is aangedaan. Hoe bizar?

En toch ga ik door. Week in week uit, iedere keer met lood in mijn benen naar die klote therapie die wel helpt. Ik durf nu meer grenzen aan te geven, ik durf nu mezelf meer plek te geven. Dat maakt dat ik door blijf gaan. Wil zijn wie ik ben en ik wil van mezelf kunnen houden.

#slaaploze nacht

Ik ben al heel jong mishandeld door mijn moeder die niet meer leeft. Mijn vader deed daar niks aan en koos altijd partij voor mijn moeder.

Mijn moeder werd altijd boos op mij als ik als kind iets deed waar ik niets aan kon doen. Ik werd op mijn derde of vierde gediagnosticeerd met pdd-nos. En daardoor naar speciaal onderwijs gestuurd wat toen nog in de kinderschoenen stond. Ze wisten daar niet wat ze met me aanmoesten omdat ik te agressief/druk was.

Ik wou ook nooit naar de kerk en cathecasatie, maar ik moest daarheen van mijn moeder, omdat zij geloofde in de hel. En als ik niet stil zat in de kerk strafte ze me door me in de hoek te slaan met een kledinghanger. Ik heb haar gehaat, en daardoor heb ik kinderen mishandeld en dieren thuis mishandeld. Dat was mijn uitlaatklep, omdat mijn ouders mij niet hielpen.

Ook laat ik geen mensen toe, omdat ik heel veel mensen lelijk vind en vies, en smerig. In de randstad vind ik de mensen wel knap, maar daar woon ik niet.

Mijn moeder leeft niet meer en is 7 jaar terug gestorven aan kanker. En mijn vader is alcoholist en daar heb ik geen contact mee. Mijn zus ziet dat niet zo, en daar heb ik geen zin om contact mee te hebben. Omdat zij een narcistische vriend heeft die gevoelloze opmerkingen maakt tegen mij, vind ik het niet fijn om daar naar toe te gaan.

Ik voel me transgender, en sta nu in de wachtlijst voor het vu. Hoop dat de ontmoetingsplek bij mij in de buurt daar snel open gaat, want ik snak naar wederzijds contact. Ook omdat ik niet gelovig ben, en in mijn dorp veel christenen wonen, en ik meen ze direct te herkennen. Ik haat streng-christenen. Achterlijke mensen.

Van waar ik vandaan kom, ben ik in ieder geval heel blij dat ik daar weg ben. Een begeleid-wonen instelling waar mensen met autisme een eigen appartement kunnen huren, en daar dan niet meer weg kunnen, vanwege de lange wachttijden voor een woning. En je word daar niet geholpen. Er woonden maar 15 mensen ofzo. En het is een hele gesloten instelling, een soort sekte naar mijn idee. Ik werd daar aan mijn lot overgelaten, en ik zou het graag openbaar willen maken wat die organisatie mensen flikt. Hun noemen de mensen die onder hun contract staan cliënten. Dus er is niks menselijks aan hun aanpak. Ik sta er voor mijn gevoel alleen voor, en het is lastig om lotgenoten te vinden, omdat de misstanden in de GGZ-instellingen vaak onder het tapijt geveegd worden lees ik van andere ex-ggz-centraal patiënten. Ik zie nooit iets openbaars op internet of in de media. Ik voel me niet gehoord in ieder geval. Die ggz-instelling was overigens dezelfde organisatie die me heeft gediagnosticeerd met pdd-nos. Toen heette het nog het riagg. Nu ggz-centraal. Ik heb daar niet voor gekozen.

Ik hoop gewoon gelijkgestemden te ontmoeten waar ik mijn hart kan luchten en waar ik dingen mee kan delen die me dwars zitten.

Ik ben 20 en heb PTSS. Mijn moeder heeft me mijn hele jeugd mentaal en fysiek midhandeld. Ik werd door haar in elkaar geslagen, en werd vaak verteld dat ik een mislukking was en niet had moeten bestaan(wat bij een kind toch best heftig overkomt en wat zorgde voor zelfvertrouwen problemen en een depressie). Mijn vader is weggegaan toen ik 13 maanden oud was omdat hij 'óverspannen' was en behalve mijn toen 3 jarige broer geen dochter aankon/wou. Hij heeft zelfmoord proberen te plegen toen ik 3 was maar het is hem niet gelukt. Mijn stiefvader was een alcoholist en had vaak ruzies met mijn moeder en gooide met dingen waar ik en mijn broer bij waren. Mijn stiefmoeder was een slet die behalve mijn vader vele geheime relaties had en hierdoor waren er veel ruzies in huis waarbij ik en mijn broer ons stiefbroertje(waarvan nooit zeker was wie zijn vader was) weg moesten halen om hem veilig te houden. Op mijn 13 werd mijn moeder heel erg ziek en moest ik voor haar en het huishouden zorgen terwijl ze me bleef mishandelen. Maarja het was mijn moeder wat moest ik anders. Op mijn 15e heb ik het contact met mijn vader verbroken, is mijn broer door mijn moeder uit huis gegooid en is de relatie van mijn moeder beeindigt was betekende dat ik de laatste uitlaatklep/boxbal voor haar was. Op school werd ik gepest door mijn houding die ik had door de situaties thuis. Door mijn 1e vriendje ben ik gepushed om dingen te doen die ik niet wou doen en werd ik snachts vaak wakker omdat hij dingen deed wat ik niet wou. Ofterwijl, flink wat ellende voor iemand zo jong.
Momenteel woon ik begeleid en heb ik geen contact meer met mijn moeder of wie dan ook van mijn familie. Ik krijg ondersteuning waar ik woon en loop bij een psycholoog voor PTSS, een paniekstoornis en gegeneraliseerde angstoornis voortkomend uit mijn jeugd.
Ik heb verder geen vraag maar voel me soms heel eenzaam in mijn diagnoses en vind het fijn om hier verhalen te lezen van mensen die me begrijpen.
Bedankt voor het lezen. Ik moest het even kwijt.

Hallo,

Ik weet niet goed wat er mee aan moet.
Mijn ex met PTSS heeft het uitgemaakt, omdat ze eerst aan haar zelf wil werken en staat later misschien weer open voor een relatie zegt ze. Ze wil wel graag contact houden. We waren soulmates, zelfde verleden, zelfde interesses en zelfde smaak. We vulden elkaar perfect aan. Ze weet dat ik er ben voor haar en niet oordeel over haar traumatische relatie verleden. Ik heb haar nu een mail gestuurd, dat ik even geen contact wil om alles te laten bezinken. Ik twijfel of ik hier goed aan heb gedaan.

We houden van elkaar, maar haar verleden zit erg in de weg. Heeft iemand tips hoe nu verder?

Bedankt.

Sinds kort de diagnose PTSS gekregen, aan de eene kant een opluchting dat ik niet "gek" ben aan de andere kant maakt het me ook verdrietig. Ik ben in mijn jeugd psychisch mishandeld door mijn moeder. Mijn broer had gedragsproblemen die mijn moeder niet kon hendelen en dat werd op mij 'het normale' kind afgereageerd. Mijn moeder en broer hadden hetzelfde opvliegende karakter.
Ik vermoed dat mijn moeder ook psychische problemen had. Ik hoefde soms maar thuis te komen en verkeerd te kijken en kreeg al de volle laag. Als mijn vader thuiskwam kreeg hij op zijn beurt de volle laag. Ruzies werden nooit uitgepraat omdat als mijn moeder 'goede' zin had je der niet weer boos wilde maken. We zijn als gezin bij maatschappelijk werk geweest, maar daar speelde ze altijd toneel, en niemand durfde tegen haar in te gaan. Daarna alleen hulp gekregen en het enige advies wat ze hadden maak dat je wegkomt daar. Heb nu een prima leven maar heb nog altijd nachtmerries. Contact met mijn ouders is minimaal. Op dit moment heb ik EDMR therapie en hoop dat dit me helpt alles achter me te laten.

Ik heb daar dingen gezien en meegemaakt en ik dacht toen ik weer thuis was...Bekijk het allemaal maar. Ik heb schijt aan alles en iedereen. Ik was er zelf bijna niet meer. Het was een levensbedreigende situatie. Ik ben nu 12 jaar verder en plots ligt mijn zoontje met een levensbedreigende ziekte in het ziekenhuis. Gelukkig gaat nu alles goed met hem. Alleen met mij niet. Want blijkbaar werd ik getriggerd door hoe ik hem daar zag liggen in dat ziekenhuisbedje. Nu zit ik er helemaal doorheen. Altijd hard gewerkt bij defensie en het rijk. En nu een zielig hoopje ellende die constant boos is. Ik zit thuis te schilderen om tot rust te komen. Ik ben 38 maar ik voel me afgestompt. Geen gevoel. Geen emotie. Nou ja...boos... alleen maar boos.

Lieve allemaal,
Ik heb zo veel te vragen, mijn vriend heeft ptss, door verschillende trauma's.
Alcohol verslaafde vader die hem sloeg, sexuele misbruikt vanaf een jaar of 6 tot 9 ongeveer. Ouders wisten er van, nooit de liefde en juiste hulp gehad, zijn dochtertje uit huis geplaatst op 2 jarige leeftijd, zijn ex die veel vreemd ging(eerste vrouw waar hij van hield).
Nu hebben wij een relatie en ik houd echt heel veel van hem, en hij is zo eerlijk over alles, nu ben ik 8 weken zwanger van hem en ook al daarvoor hoor, heeft gezegt dat hij niet verder wil, en ik geef niet op want ik weet dat dat het niet is. Weet dat hij om mij en mijn kinderen geeft.
Ik blijf hem steunen, ik blijf naar hem toe gaan, hem zeggen dat ik er altijd voor hem zal zijn. En dat doe ik ook zeker...
Hoe moet ik met hem omgaan dat ik bij hem de twijfels minder maak, dat ik 1000% voor hem ga, Mijn belofte die ik hem heb gedaan dat ik hem niet laat gaan dat ik voor hem blijf vechten die kom ik na.....
Wie kan me een beedje helpen klein beedje opweg brengen hoe ik hem kan ondersteunen, ik weet kan de pijn niet weghalen.

Mijn zwangerschap was al niet roze kleurig hoe je het vooraf in gedachten had. Ik begon met 11 weken al flink te vloeien(bloedverlies) vanaf 16 weken hevig vloeien waarvoor een dag opname. Vervolgens ontstond er bekkeninstabiliteit.

 

Altijd positief gebleven, ik vocht voor onze dochter en had me er bij neergelegd dat het gewoon nu even niet anders is en we hopelijk iets moois er voor terug zouden krijgen. Zelf altijd een bezig bijtje geweest en dan in eens niks meer kunnen viel zwaar.

 

Helaas stond het volgende alweer op de stoep, mijn vliezen braken met 30 weken waarvoor ik 10 dagen ver van huis moest verblijven in een academisch ziekenhuis. Niks meer vertrouwd om je heen, elke nacht zonder partner viel zwaar. Je wist waar je het voor deed, maar het viel zwaar.

 

Na 10 dagen mocht ik naar mijn eigen ziekenhuis dichter in de buurt. Helaas was dat geen leuke terug komst. Wat ik in het Academische te horen kreeg dat ik met mijn gebroken vliezen niet meer thuis kwam tot onze dochter geboren werd, werd in 1 keer 180 graden omgedraaid ik mocht naar huis.

 

Wat moet je dan nog geloven? Ik moest naar huis, omdat dit beter zou zijn voor mijn rust en onder strenge bewaking met een thuismonitor om een hartfilmpje te maken van de kleine. Tuurlijk ben je blij dat je naar huis mag, maar het voelde nog niet fijn.

 

Helaas gaven ze mij een monitor mee wat kapot was en mocht ik nog meer dan 1,5 week elke dag 45 min heen en 45 min terug reizen naar het ziekenhuis. Heel goed voor mijn rust! 2 dagen heeft de monitor weer gedaan en daarna precies met 34 weken is onze Dochter geboren.

 

Helaas ook was mijn bevalling niet zoals gepland wat begon als een normale bevalling werd in 1 uur kritiek en hectisch. k werd ontzettend ziek en ze konden mijn bloeddruk niet meer onder controle krijgen waarvoor een spoedkeizersnede.

 

De angst voor het eerst in me ogen gehad om dood te gaan. De eerste aanval gehad van angst. gelukkig is het allemaal goed verlopen. Onze dochter moest nog verblijven op de neonatologie. Ik was net de bevalling aan het verwerken stond ook nu weer het volgende op de stoep.

 

Onze dochter heeft een bijzondere schildklier afwijken het ch. Ze heeft wel een schildklier, maar deze zit op de verkeerde plek en functioneert niet. Een grote dreun die er ook nog wel bij kon. Gelukkig is het met mediciatie goed te behandelen en kan ze gewoon normaal met de medicatie groot worden.

 

In het ziekenhuis daar heel onzeker gemaakt elke arts weer een ander beleid en helaas mochten we nauwelijks met onze dochter knuffelen wat heb ik dat gemist! Eenmaal thuis met haar toen ze 39 weken oud was ( 5 weken ) ene kant erg fijn, maar nog erg in het ritme van het ziekenhuis.

 

Naar een week thuis te zijn is het geescalleerd. Ik kreeg paniek en angstaanvallen en was bang om dood te gaan of er niet meer te zijn. ( de angst wat ik voor het eerst had op de ok tafel). Ik kon mijn dochter niet meer zien en ze voelde niet van mij. Wat schrok ik van mijzelf. Het lijkt of ik niet meer leef alsof ik op een verre afstand sta te kijken. Zweverig. over alert.

 

Gelukkig de jeugdarts van onze dochter heeft doorgepakt en aangegeven dat mijn lichaam me voor de gek houdt. Ze dacht dat ik ptss had. En inderdaad ik heb de eerste emdr behandeling gehad. Ik voel me zo machteloos en angstig, k hoop zo graag dat ik snel weer de oude kan worden en kan genieten van onze dochter.

 

Het heeft tijd nodig dat weet ik, maar heeft iemand ook zo het gevoel alsof je niet leeft en alles verder gaat? Het gevoel niet meer op de wereld te zijn en alles snel voorbij gaat. Tegen de nachten op zien. Erge nachtmerries?

We hebben hoop op een goed herstel, maar dat zal nog heel lang duren ben ik bang

Good evening my friends, I apologize. I write in English. I wanted to share with you the torment and pain after the trauma. My story started a very long time ago, a history of rape and torture. I was raped at the age of innocence and childhood by a relative at the age of 9, then at 13 and the suffering continued. In a lifetime, then I was kidnapped and tortured with the worst types of torture. I witnessed and heard how people died because of torture near me. Then I was liberated and I wish I had died with them.. The consequences of torture are severe, physical and mental disability, constant pain and inability to meet the simplest requirements of life. Adalah in this life. Now 6 years of treatment and rehabilitation to no avail..

Ik zoek contact met mensen die
C ptts hebben
Groet Suzanne

Mijn verhaal lijkt langer en intenser dan de andere verhalen. Wat ik nergens lees, is wat te doen met onze behoefte alsnog ons recht te mogen halen. Kijk, dat mijn thuisbasis wankel was, daar kun je met je inmiddels overleden niet over praten. Ook kan ik daar met zowat niemand over praten, vooral met mensen " van vroeger "niet: Dat voelt eenzaam, de miskenning zet zich voort. Maar dan blijk je onbewust hetzelfde soort mensen als je ouders en in mijn geval zussen, aan te trekken. Vervolgens word je deze mensen ten prooi. Als deze mensen, en dat zijn ze dan, zo gewiekst zijn om naast sociale omgeving, zelfs overheidsinstanties (Rechtbanken, O.M.) naar hun hand te zetten bij het bereiken van hun perverse doelen, stapelt het ene zich op met het andere. Dan weer heb ik enorme behoefte de juridische chaos om mij heen recht te zetten, hetgeen me ook therapeutisch " verantwoord " lijkt, en dan weer, voor ik een eindstreep haal, stort ik weer in. Uiteindelijk dan de vraag: HOE BESTAAT HET, DAT ALLEEN AAN SYMPTOOMBESTRIJDING GEDAAN WORDT, TERWIJL ME MET DE OORZAKEN GEEN ENKELE VORM VAN HULP GEBODEN WORDT ??? Dank voor het lezen en bij voorbaat dank voor jullie reacties. P.s. ik heb het dus over de poging tot moord op mijn (destijds door haar ontvoerde) zoon door zijn moeder, en over de moord op mijn moeder door mijn zussen.

Hallo ik ben 23 jarige meid en heb ptss.

Ik heb een moeder met een verstandelijke beperking (iq van 67) en een alcoholistische vader.

Op jonge leeftijd ontwikkelde mij stress zich al. Mijn vader was vaak dronken en werd agressief. Hij reageerde het veel op mijn moeder uit en sloeg haar regelmatig ook waar ik bij was. Ik vond het als kind heel erg moeilijk. Ik haatte mijn vader en wou het liefst mijn moeder beschermen maar ik was zo bang voor mijn vader. Ik was 4 jaar dat mijn vader agressief gedrag vertoonde. Mijn moeder probeerde haar familie hier over in te lichten maar hun reactie was dat het normaal was. Het was voor hun normaal om je vrouw te slaan als het niet mee zat. Mijn vader sloeg mij nooit wel trok hij vrij heftig aan mijn arm en sloot hij mij op in mijn kamer (ja er zat een slot op mijn deur) zonder mij te eten te geven. Mijn moeder durfde mij niet te helpen uit angst dat mijn vader haar weer zou slaan. Toen ik 5 jaar oud was kreeg ik een broertje, maar na 9 maanden overleed hij aan een hersenvliesontsteking. Mijn moeder brak en kwam in een hele zware depressie terecht. Mijn vader dronk zichzelf elke nacht weg in de kroeg en ik, ik werd verwaarloosd. In het zelfde jaar kwam mijn vader in de gevangenis te zitten wegens drugssmokkel. Voor mijn moeder leek het haar enige uitvlucht uit haar huwelijk. We besloten om naar een andere stad te verhuizen zodat mijn vader ons niet makkelijk kon vinden als hij terug was. Dat hielp niet echt want mijn moeders familie stuurde mijn vader gewoon weer naar onze nieuwe adres. Daar stond me vader soms dagen voor de deur te wachten omdat hij mij wou zien en spreken. Maar dat wou ik niet want ik was al zo bang voor hem. Hij voelde zich beledigd en besloot dus boos te schreeuwen en te roepen naar mij en me moeder.

Me moeder besloot om toch even met mijn vader te zitten en gaf toen gelijk bij hem aan dat ze wou scheiden. Dat was gelukkig goed gegaan. Kort daarna wou mijn vader dat ik hem kwam opzoeken maar wanneer dat mij niet uitkwam werd hij boos en begon hij mij uit te schelden.

Toen ik 8 werd moest ik mijn moeder helpen. Doordat wij verhuisd waren en mijn moeder niet instaat was om haar financiële problemen op te lossen nam ik de rol als moeder in huis over. Ik ging mee naar alle afspraken van mijn moeder om te tolken en om er voor te zorgen dat wij niet meer in de problemen kwamen.

Toen ik 9 jaar oud was kwam mijn moeder in de bewindvoering terecht. Had ik jeugdzorg op mijn dak, leefde wij van €30 per week en voedselbank eten. Ik werd ontzettend gepest op school vanwege de beperking van mijn moeder ook omdat ik niet genoeg geld had om als de rest van mijn klasgenoten erbij te lopen.
Als er verjaardagen waren van kinderen die mij hadden uitgenodigd dan ging ik niet omdat ik me schaamde dat ik geen cadeautjes kon kopen.

Soms moest ik zelfs stelen om ervoor te zorgen dat mijn moeder en ik wat konden eten.

Toen ik 12 jaar was ging ik naar de middelbare school. Daar raakte ik betrokken met allerlei vervelende dingen. Ik werd ontzettend gepest nogmaals en dit keer niet vanwege mijn moeder maar weer vanwege hoe ik mij kleden (kleurencombinatie en tweedehandse kleren) en omdat ik veel dingen al wist. Ik werd de hele dag door nerd en clown genoemd.

Op mijn 13e werd ik aangerand door een jongen en ik besloot het om in vertrouwen aan een vriendin te vertellen. Zij besloot om het aan iedereen te vertellen en ik werd daarop heel raar aangekeken. Alsof ik aandacht zocht.
De vriendin van de jongen die mij had aangerand dacht dat ik dit verhaal verzon om haar en haar vriend uit elkaar te drijven. Zij zocht mij elke dag op met een groepje meiden om mij dus een lesje te leren.

Ik kreeg op mijn 13e een relatie met een jongen die 16 jaar was. Het was mijn buurjongen en ik kende zijn familie heel goed. Hij kwam steeds voor mij op bij die meiden en uiteindelijk lieten zij mij dus met rust. De relatie die ik met die jongen had ging veel te snel. Hij legde al vrij vroeg druk op me om sex te gaan hebben. Omdat ik hem niet kwijt wou raken gaf ik er in toe maar eigenlijk was ik er ook niet klaar voor.
Het was nogal traumatisch ik had zoveel pijn die nacht.

Toen ik 14 was verhuisde ik weer terug naar de stad waar wij eerst woonden. In mijn relatie ging het nog oké. Maar naarmate dat school begon sprak ik hem minder vaker. Hij maakte het uit met mij doormiddel van een sms. Dat brak mij, ik had hem alles gegeven.

Half jaar later belde hij me om het goed te maken. Ik besloot om hem nog 1 kans te geven en dacht dat het goed ging. We waren aan het skypen en hij had zijn camera niet aan en vroeg me om mijn shirt even uit te doen. Omdat ik al sex had gehad dacht ik dat het geen kwaad kon.
Dat had ik verkeerd gedacht. Hij had het dus opgenomen dat ik mijn shirt uit deed en toen ik ruzie met hem kreeg poste hij het online.

Mijn wereld was gebroken, ik werd van alle hoeken bericht. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Hoe stom kon ik ook zijn.
In de stad waar ik vroeger woonde was het geëxplodeerd.

In de stad waar we naartoe waren was dat gelukkig niet zo. Ik was net op tijd naar de politie gestapt.
Wel liet het een angst achter.

Mijn verhaal is veel langer als dit dus als er mensen zijn die meer willen weten laat het weten dan ga ik er de volgende keer op door!

Het helpt om mijn verhaal op te schrijven en wat meer overzicht er op te hebben. Ik heb namelijk het gevoel soms dat ik mij aanstel en dat ik niet hett recht heb om mij verdrietig te voelen. Maar door mijn eigen verhaal terug te lezen realiseer ik dat het toch vrij heftig was.

Groetjes , Brein

Mijn moeder was altijd boos en teleurgesteld in haar leven. Vooral in mij, haar dochter. Zij had mij niet willen hebben zei ze, ik was te vroeg geboren, 1 jaar na mijn broer. Een schande! Maar ik moest zo nodig. Mijn schuld. Sindsdien was er ellende in huis, door mij. Ik was een moeilijk en lastig kind zei ze. En als baby lelijk, iedereen had mooie baby's, maar zei had mij. Ouders van vriendinnetjes vonden mij een lief kind, jullie kennen haar niet brieste ze dan! Zij, DIE, zo moeilijk! Ik was gek op mijn broer, we waren altijd samen.
Op mijn 4e begonnen mijn nachtmerries. Ik was misbruikt bij een logeer partij bij haar broer, mijn oom en tante maar kon daar niet over praten. Hij had mijn keel dicht geknepen. Ik dacht toen dat ik dood was. Ik was mijzelf kwijt. Vanaf toen had ik nachtmerries en was ik bang. In bed voelde ik mij uit mijn lichaam glijden, mijn hoofd werd een ballon en ergens daarin keek ik naar de wereld. Ik had het gevoel dat ik niet bestond. Ik wilde naar mijn moeder. Maar ik herkende mijn moeder niet als mijn moeder. Als zij mijn kamer inkwam werd ik banger en eenzamer. Ik had heimwee naar een moeder die er niet was. Mijn moeder vertelde mij dat ik geesten opriep. Ik was een medium, de nachtmerries over die enge man kwamen uit mijn vorige leven zei ze. Ze mopperde op mij, ik was een moeilijk, lastig kind. Ze zou weglopen en mij achter laten bij mijn vader. Mijn vader was ook ook zo moeilijk en ik leek op die man zei ze. Ze mopperde altijd over hem en wilde weg en alleen met mijn broer ergens gaan wonen. Ik was een terug getrokken meisje, wilde bij niemand spelen, ik was altijd bang. Bang voor mannen, bang voor moeders en bang voor geesten. Op mijn 9e besloot ik niet meer te slapen nadat mijn moeder vertelde dat ik bezeten kon worden door die geesten. Ze vertelde mij verhalen over duivelsuitdrijvingen. Ik moest voorzichtig zijn waarschuwde ze mij. Ik kreeg meer nacht merries, mijn ouders ruzie omdat mijn vader kwaad was over mijn gehuil s’nachts, mijn moeder huilde bij mij dat mijn vader zo naar over mij praatte, dat alleen zij mij begreep en voor me opkwam en hoe zwaar dat voor haar was. Ik lag in bed en probeerde wakker te blijven, zolang als ik kon. Overdag hoorde ik voetstappen achter mij en dacht dat geesten overal waren. Ik durfde vaak niet in de spiegel te kijken omdat ik misschien bezeten was. Uit school was ik het liefst alleen, ik had mijn eigen wereld met dieren. Maar mijn moeder wilde dat ik buiten ging spelen net als andere kinderen. Ze dreigde met een kindertehuis. Dan moet je wel met kinderen samen zijn. Tegen kinderen vertelde ze hoe raar ik was. Mijn moeder was lief als we samen waren en ze haar spook verhalen kon vertellen. Dan hadden we een hechte band. Ook met haar vader, mijn opa legde mij uit dat ik paranormaal begaafd was. Dat voelde heel bijzonder maar ik mocht er met niemand anders over praten, ook niet met mijn vader en broer. En ik moest goed voor mijn moeder zorgen, ze heeft het heel moeilijk zei hij tegen mij. Ik kreeg lichamelijk veel klachten. Kon soms niet lopen van de pijn in mijn knieën. Mijn vader kon het niet verdragen, hij had een hekel aan zieke mensen en mijn angst aanvallen s’nachts. Het zit niet goed tussen je oren zei hij boos. Mijn moeder huilde naast mij hoe moeilijk mijn ziekte voor haar was. Hoe het haar huwelijk verpeste. Hoe zij zich op offerde voor mij. Ik voelde mij zo schuldig. De nachtmerries bleven, werden erger omdat mijn moeder nu ook ufo’s begon te zien. Ik dacht dat het mijn schuld was, als je geesten oproept kun je misschien ook ufo’s oproepen... ik was doodsbang, bang voor mij zelf. Ik was zo eenzaam. Kon met niemand erover praten, mocht met niemand praten van mijn moeder. Ze geloven je niet, alleen ik geloof in jou. De lichamelijk klachten werden alsmaar erger. Volgens mijn moeder zou ik uiteindelijk in een verzorgingshuis belanden. De hele familie leefde met haar mee, ze had het zo zwaar met mij als dochter. Als de familie kwam moest ik van moeder ook verdrietiger kijken, ik lachte altijd en dat mocht niet want dan geloofde ze mijn ziekte niet zei ze. Maar ik werd opstandig. Toen ik een vriendje mee naar huis nam namen mijn ouders hem apart om hem voor mij te waarschuwen. Die arme jongen waar jij ooit mee gaat trouwen, zei mijn moeder altijd. Van mij zou niets terechtgekomen. Misschien zou ik een goed medium kunnen worden met mijn gave hoopte ze. Vanaf mijn 16e was er altijd ruzie thuis. Als ik binnen kwam was ze al boos. Ik moest het huis uit van haar. Toen ik 19 was ging ik samen wonen met mijn vriendje, anders moest ik naar een internaat zei mijn moeder. Et maakte mij niets meer uit. De jongen was een drama, gokverslaafd en een enorme zak. Ik was alleen maar ziek, ging ziekenhuis in en uit, operatie aan mijn knieën. De relatie ging uit. Ik moest weer naar huis, dat vond mijn moeder verschrikkelijk. Vanaf die dag knakte ik. Ik heb excuus brieven aan haar geschreven, hoe het mij spijt dat ik er was, wie ik was. Ik deed alles om het goed te maken. Ik ontmoete een man, ging snel samen wonen. En werd enorm depressief. Ik wist niet wie ik was. Ik stond op uit. Ik deed wat hij leuk vond en wilde. Ik voelde niets. Therapie geprobeerd maar ik kon niet praten. Pas na de geboorte van mijn tweede kind kwam de herinnering aan het misbruik terug. Daar kon ik toen over praten. Mijn huwelijk was een drama. Hij was een enorme narcistische man en kon niet leven met mij en de kinderen. Ik besloot bij hem weg te gaan en toen begon zijn strijd tegen mij. Ik maak je helemaal kapt zei hij. Ik kan zeggen dat hij alles op alles heeft gezet om dat te proberen, zelfs tenkoste van zijn eigen kinderen. Maar mij maak je niet meer stuk. Ik was als kind al stuk en wist daarmee te overleven, dus al die tirannie van zijn kant heb ik ook overleeft. Ik heb ook een nieuwe man gevonden, heel lief en zorgzaam voor mij en mijn kinderen. Die zijn nu volwassen en zien wat er is gebeurd. Dat is zo veel en zo bizar! We kunnen een boek schrijven. Ze willen hun vader niet meer zien omdat hij ze zoveel pijn heeft gedaan. We hebben een hele goede band en ik zou gelukkig kunnen zijn. Maar elke dag staat in het teken van mijn moeder. Mijn vader is na een ziekbed overleden. Ik voel mij de hele tijd schuldig naar haar. Bel haar, ga even langs bij haar. Dan laat ze mij natuurlijk voelen hoe eenzaam ze is en hoe moeilijk ze het heeft. Mijn broer is jaren geleden geemigreerd. Ook hij was depressief thuis en trok mijn moeder niet meer. Hij heeft afstand genomen, ik heb nog altijd een goede band met hem. Maar ik voel mij altijd verantwoordelijk voor mijn moeder. Moest van mij opa goed voor haar zorgen want ze heeft het zo moeilijk zei hij. Ik weet dat ook, maar ze is heel moeilijk voor mij, haar zelf en anderen. Ze doet heel lief naar iedereen maar altijd als we samen zijn komen haar verwijten of ze kraakt mij af. Het is haar tweede laag, haar donkere kant. Ik worstel nog altijd met mij zelf, wie ik ben, mijn eenzaamheid, ik durf mijn verhaal en angsten aan niemand te vertellen. Elke nacht wordt ik wakker, en dan komen de nare herinneringen en het schuldgevoel. Als ik iemand vertel over de geesten wordt diegene boos op mijn moeder en dan voel ik mij schuldig naar haar. Ik zou het wel willen, want daarin ligt ergens ook mijn identiteit. Dat is het verhaal wat mij heeft gevormd en gemaakt wie ik nu ben. Daarin ligt mijn strijd en de reden van mijn chronische pijnen. Maar ik kan er niet over praten. Het voelt als verraad. Nog steeds denkt of hoopt mijn moeder dat ik geesten en de toekomst kan zien. Ik heb het ook geprobeerd , cursussen gedaan, maar ik ben geen medium. Daardoor voel ik mij mislukt in het leven. En eenzaam. Ik heb geen vriendinnen. Geen baan. Ik ben het liefst alleen thuis. Met mijn man, kinderen en mijn dieren.
Ik leef in mijn eigen kleine wereld.

Suldrun

Mijn verhaal is zo lang

Ik kreeg thuis geen liefde warmte steun,
Kreeg klappen werd verwaarloosd de maatschappij accepteerde mij niet
Ik heb me altijd alleen afgewezen en een buiten beentje gevoeld

Ik kwam er na jaren achter dat de vader waarmee ik altijd ruzie had mijn stiefvader was
En mijn biologische vader om de hoek woonde maar heeft nooit naar me om gekeken net als alle familieleden die daar bij hoorden

Ik heb me altijd te min en afgewezen gevoeld
In de pubertijd nog steeds knallende ruzies
En op mijn 14de mijn biologische vader van de flat gesprongen en ik weggelopen van huis

Pleeg gezin in pleeg gezin uit
Crisis opvang kindertehuizen overal liep het uiteindelijk wel fout
16 jaar en op kamers zonder verdere begeleiding

Ondertussen ook al heel wat scholen gehad
En geen werk alleen als vrijwilligger

17 partner ontmoet 19 kind gekregen eindelijk kreeg mijn leven waarde
Maar helaas ging ook haar leven niet over rozen

en mij partner en ik zijn 21 jaar samen geweest zelfbeeld was zo laag dat ik vaak heb vergeven dat hij vreemd ging tot het mij brak en ik niet meer met hem verder kon
Veel ruzies niet voldoende aandacht en liefde voor elkaar

ik kreeg ook nog een lieve zoon toen ik 24 was ook hier liep alles erg moeilijk
Ik heb mijn kids praktisch alleen opgevoed
Beiden sociaal emotionele problemen

En seksueel misbruik bij dochter
En het enige wat je wilt is dat het goed gaat met je kinderen je voelt je machteloos
Dochter ook ptss

Kinderen ook nog veel beschadigd door dat ik met hun vader een huis had gekocht
En daar achter nog meer leugens en bedrog kwam
Ik kon niet meer
We hebben nog 3.5 jaar gescheiden ban tafel en bed en met enorme ruzies
In een huis gewoond
Dit maakt mensen kapot

Ik heb veel broertjes en zusjes en schoon familie
En stond altijd voor iedereen klaar
Maar ben helemaal alleen

Gelukkig nog met mijn kids
Die mijn alles zijn

Maar weet niet meer hoe ik moet leven
En ook weet ik niet meer waar ik de kracht vandaan moet halen om hun te helpen gelukkig te worden
Maar ik geef niet op

Ik doe mijn best maar voel me niets waard,
Ongewild, mislukt, lelijk en gefaalt
Ik geloof niet dat iemand van me kan houden
En vertrouw niemand
Ik ben eenzaam

Ik heb een erg goede band met mijn kinderen maar ik heb zelfs de angst om hun te verliezen

Ik ben in alles bang om afgewezen te worden omgaan met mensen is daarom ook erg moeilijk
Het gevoel van ze knappen toch wel op je af is altijd aanwezig

Ik ben ook afgekeurd heb het geprobeerd echt maar ik heb al een tijd een wajong
Voelt ook als falen

En ik heb een tijd gehad met veel zelfmedelijden
Maar zit nu echt niet de hele tijd in mijn eigen ellende gaar te koken hoor

Ik doe mijn best om bezig te zijn met positieve dingen
Maar de pijn komt steeds terug en is altijd sluimerend aanwezig
Bij alles wast ik doe

Ik blijf mijn best doen met moed van mijn kids

 

Ik hep mijn oma. Gevonden en ik hep daaar trauma op ge loop en ik kan die bilden niet loslaat ik midden in de nacht lig ik wakker wie hep er een tip voor mij

ik zou graag wat tips willen voor flashbacks die je tijdens de slaap overvallen,
en bij bevriezing bij straatintimidatie,
ik ben te laf om voor mijzelf op te komen,
wat ik ook probeer,
daarom ben ik ook een makkelijke prooi voor personen met slechte intenties,
ben momenteel een vermijder,maar daarmee los je de situatie niet op,
zodra ik de straat weer op ga,begint het hele riedeltje opnieuw,
welk riedeltje?belaging...
sinds 2013,het begon met cyberbulling en cyberstalking,diezelfde gasten zijn nu fysiek actief.wat ze hiermee willen bereiken mag joost weten,misschien is het al bereikt,anders zat ik niet op dit forum...

Helaas kamp ik met meerdere traumatische ervaringen en vind ik het ook moeilijk om er over te praten. Op jonge leeftijd ben ik emotioneel verwaarloosd door mijn ouders. Hun autoritaire opvoeding gaf mij weinig ruimte voor persoonlijke ontwikkeling. Ook mocht ik geen emoties tonen, want dat was een teken van zwakte. Ik heb daarom moeite om gevoelens te herkennen en te uiten.

De volgende trauma waar ik mee zit is begonnen op mijn 11e levensjaar. Toen dacht ik dat de wereld zou vergaan, omdat dat toen groot in het nieuws aan bod kwam. Hierdoor heb ik angsten ontwikkeld om dood te gaan en te vallen.

Een andere trauma waar ik nog steeds last van heb is het pesten waar ik op de middelbare school mee te maken heb gehad. Ik ben geslagen, uitgelachen, voor slet uitgemaakt door jongens en ze maakte de meest misselijk makende opmerkingen over mij. Toen ik het aangaf bij de school en mijn ouders, werd er totaal niet naar me geluisterd en werd er geen actie ondernomen. In deze periode heb ik ook een eetstoornis ontwikkeld, waar ik uiteindelijk zelf uitgekomen ben.

Ik ben meerdere keren verkracht door mijn ex-vriend. Ook heeft hij mij emotioneel kapot gemaakt. Ik kan me niet precies herinneren wanneer dit was, maar ik vermoed rond mijn 15e. Hierdoor vertrouw ik geen enkele man. Dit zorgt ervoor dat ik op straat continue bezig ben met het beschermen van mijn tas. Ook bedenk ik allerlei negatieve scenario’s die zouden kunnen gebeuren zoals, dat ik meegenomen wordt in een busje of aangerand wordt in de bosjes.

In 2018/2019 heb ik een traject gevolgd bij een psycholoog. Deze psycholoog heeft vastgesteld dat ik PTSS heb. Daar ben ik destijds tijdelijk mee geholpen, maar ik heb lang niet alles kunnen verwerken. Daarom ben ik dit jaar nogmaals een traject bij de psycholoog aangegaan. Echter, het proces is zeer langzaam door gebrek aan tijd in de praktijk: ik krijg een uurtje per week. Ik merk dat dit te weinig is om mijn klachten te verhelpen.

Door dit alles ben ik mezelf kwijt en heb ik dagelijks last van angsten. Ik ben enorm onzeker, ben niet in staat om te werken en ervaar regelmatig herbelevingen in mijn hoofd van de opgelopen trauma’s. Ik ben bang dat het niet gaat lukken om van mijn trauma’s af te komen en ik geen toekomst heb.

Ik was met mijn vriendin naar de zee. We hadden de tijd van ons leven, we waren eens zonder ons ouders weg. We kwamen beide uit een heel bezorgd en warm gezin. Na lang zeuren mochten wij als 16 en 17 jarige alleen naar de zee en daar overnachten.

Op de laatste avond wouden we nog even gezellig in een cafeetje iets gaan drinken. Ineens moest ik naar het toilet. Ik vroeg aan de kroegbaas waar het was. Ik werd naar een kelder gebracht met weinig licht maar zag al snel de toiletten. Er waren er 5 op een rij. Mannen en vrouwen allemaal gelijk. Alle koten waren vrij en ineens ging de tijd niet meer voorbij.

Ik wilde een kotje binnen gaan en daar stond een dronken gast me precies op te wachten. Ik schrok en dacht oke dan ander toilet maar dat was buiten hem gerekend. Ik werd betast en hij ging zo ver dat ik helemaal niet meer kon bewegen en enkele schokken pijnlijk moest beleven.

Deze avond vergeet ik nooit. Hij heeft mijn leven verwoest. Ik heb nu nog moeilijk met alleen ergens heen gaan, of door donker lopen. Ik ben banger geworden.

Hallo allemaal ben 30 jarig en heb langdurig pijn en last van beelden die deze pijn heviger kan maken.

Nu is er diagnose vastgesteld van ptss en een pijnstoornis.

De ptss kan ik nog proberen te begrijpen door de dingen die ik mee heb gemaakt. Alleen zit ik in de knoop m.b.t. de pijnstoornis. Is de pijn die ik voel ik mijn lichaam nu echt of is er een mentale mankement in mijn hoofd. Ik twijfel nu aan het feit of ik nu pijn heb en ga er langzaam aan onderdoor.

Is er iemand die dit of iets wat er op lijkt heeft meegemaakt, of zijn er mensen die iemand kennen die dit meemaken of hebben meegemaakt? Hoe ga je er mee om? En heeft iemand tips voor mij? Ik wil absoluut geen einde aan mijn leven maken, daar is mijn gezin (nog) niet klaar voor.

Groetjes en gezondheid toegewenst,

A.

Biologische vader nooit gekend. Ouders problematisch gescheiden ivm agressie, drank en drugsgebruik.Toen ik 4 was kwam papa in ons leven en steeds vaker bij mam en mij thuis logeren.
Hij was wel lief, masr helaas erg agressief.

De eerste keer dat hij mama sloeg hoorde ik haar gillen en keek ik stiekem vanachter uit de dichte keukendeur. Hij betrapte mij en sleurde mij aan mn haar (toendertijd had ik xo lang haar als mn bil.)

 

Zo werd het steeds erger en vanaf mn 5e tot aan mn +- 16 heb ik continue geleden onder fysieke en mentale kindermishandeling, door beide mijn ouders. Soms beschermde mijn moeder tegen de slagen van mijn vader, maar lang niet altijd.

 

Toen ik 14 was, heeft hij mijn hoofd dusdanig tegen mijn bureau geslagen dat ik een gat had van 2 cm in mn kop die eigenlijk gehecht moest worden, mja he.

Tussen mijn 4e, en uhh 15/17e (eigenlijk nog steeds) heb ik moeite gehad met eten. Voeger zat ik uuuren alleen aan tafel maar niemand wist khad dus last van mn amandelen.

Toen mn zusje geboren werd werd ik helemaal op lage prioriteit gezet door mn ouders, dat zeiden ze zelf ook. Ik was een nieuwe zus, maar tegelijkertijd ook nog steeds kind wat niet meer telde voor mn ouders. Ik was zo jaloers.

Ik heb zoveel klappen, blauwe plekken, wondjes gehad. Ik deed alles maar verkeerd wat ik in hun ogen fout kon doen, terwijl ik dus mijn best deed..

Hij heeft mijn zusje nooit aangeraakt (zijn echte kind). Terwijl ik: toen mijn vader wat spullen van hem naar onze flat aan het verhuizen was, ik een trap van hem in mijn buik kreeg omdat ik zei dat t me opviel dat hij aan het zweten was. Mijn moeder was hier toevallig niet bij.

Toen ik nogal wat eetproblemen had (hoe zou dat komen.. gescheiden en vechtende ouders mayb?) Naast mijn vervelende amandelen op jonge leeftijd.. duurde het soms uren voordat mijn avondeten ophad.

 

Op een gegeven moment (5/6 jr) forceerde ik mezelf alles naar binnen te werken. Onderweg naar de wc vanaf tafel hield ik het meer en kotste ik naar de woonkamer. Hierna rende ik naar de wc waar mijn moeders me nog kwam helpen.

 

Even later pakte mijn stiefvader mij aan mn lange haren en sleurde mij naar de plek waer ik had overgegeven. Hij drukte mij met mn gezicht er volop in en zei; "wie gaat deze troep opruimen, JIJ!" Vandaar vele traumatische ervaringen en mn complexe ptss.

Als iemand nog meer durft aan te horen, of contact wil opnemen, ik sta hiervoor open.

Mvg

Ik ben een aantal keer in aanraking gekomen met seksueel misbruik. De eerste keer is al 5 jaar geleden en een jaar geleden gebeurde het voor het laatst.
Ik heb heel lang van alles weggestopt en het gaat telkens met vlagen even goed en dan beland ik weer in een erg diep dal.
Ik merk dat ik vaak yit het niets ontzettend verdrietig word en dan lijkt niks meer te helpen. Ik beleef vaak alles opnieuw en ook vind ik het moeilijk om mensen dichtbij me te laten komen.
Ik heb een vriend op wie ik stapelgek ben maar ook in mijn relatie ben ik vaak alleen maar bang en onzeker en daardoor is de angst om verlaten te worden enorm groot. Ik wil graag weer mijn leven lijden zoals ik dat voorheen heb gedaan, ik weet alleen niet hoe en ik zie de toekomst somber in. Een leven zonder traumas kan ik me niet meer voorstellen

Hallo,

Om mijn verhaal zo kort te houden, ik heb ptss, ziekte van meniere, fibromyalgie en lyme in mijn hele lijf, mijn onder rug is kapot, heupdysplasie beiden heupen, inmiddels 5 keer geopereerd ...Hyperacusis beiden oren, ik leef nu 24 uur per dag op bed, en kom niet meer buiten, ik heb een hel van 14 jaar Jeugzorg overleeft samen mijn gezin , het heeft mijn gezin bijna totaal ontwricht, ik heb tegen een borderline aangezeten, veel maagzweren gehad en heel veel inzinkingen, de laatste was bijna fataal.. alles is me wel zo'n beetje afgenomen.. en mijn wereld is heel erg klein geworden, of ik happy ben..nee ik ben van mezelf een actief mens, maar nu sta ik op nonactief, heel erg psychisch mishandeld en heb me altijd tijd op moeten sluiten om me veilig te voelen , al mijn dromen zijn aan diggelen, en nog veel meer trauma meer, ik voel me leegezogen, , moedeloos, boos, eenzaam , moet mij nog eens weer afsluiten van de wereld door de Hyperacusis en de tinnitus, ik mis de sociale contacten nu zo erg en de knuffels......woon in een verpleeg/ verzorgingshuis samen met mijn man, maar we komen niet buiten zonder hulp.. dus we zitten in een kooitje zonder tralies.. ik hoop dat we nog nieuwe herrineringen kunnen maken met ons gezin...

Hallo!
Terwijl ik aan het typen/denken ben vraag ik me af waarmee ik bezig ben?
Mijn verhaal opschrijven?!
Is dat echt zinvol of laat ik me leiden door 'wat men zegt zinvol te zijn'.
Toch ga ik het doen. Misschien helpt het iemand...of mezelf...who knows.
Ik ben een vrouw van 56 en mijn psycholoog en arts zeggen dat ik PTSS heb ..iets waar ik erg van geschrokken ben. Oorlog heb ik niet meegemaakt (dacht ik).
Maar blijkbaar heb ik geen nuances gezien.
Ok...here I go.
Mijn leven is niet goed begonnen. Ouders die drank belangrijker vonden dan verantwoordelijkheid. Als klein ukkie nam ik daarom de zorg van mijn broertje op. Op 4 jarige leeftijd zei mijn moeder dat ik niet gewenst was...en dat als ik stout was ze vertrok. Ze vertrok regelmatig. Mijn jongere broertje en vader trooste ik en nam de moederrol over zolang ze weg was. Op 6 jarige leeftijd kreed ik een geslachtsziekte...van een huisvriend.
Terwijl ik opgroeide was ik de scheidsrechter in huis. Die zorg was zwaar. Mijn ouders betrokken mij overal bij. Op mijn 18e ben ik stiekem getrouwd in Engeland met een jongen die lief tegen me deed. Het was (achteraf gezien) een vlucht. Het huwelijk resulteerde in de geboorte van mijn oudste zoon en een scheiding na 3 jaar. Mijn zoon bleek zwaar mentaal gehandicapt, hij beet op zijn handen..krijste en de jaren dat ik de zorg heb gehad waren zwaar. Na een paar jaar ontmoete ik een andere man. Ben ermee getrouwd en we kregen een zoon. Na 12 jaar bleek mijn man al 3 jaar met een buurvrouw een relatie te hebben. Mijn leven was kapot toen ik erachter kwam. Ik wilde nooit meer iemand mijn vertrouwen geven, maar....daar was die ene die oh zo lieve woorden gebruikte. Liefde waar ik zo naar snakte! Hij woonde in Vlaanderen, ik in Nederland.....en ik verhuisde. Hij wilde een kind...vanwege de liefde...Vanaf toen heb ik 10 jaar in een hel geleefd. Geweld, ziekenhuis in/uit, opvanghuizen en nog meer ellende. De angst was te groot. Na 10 jaar had ik eindelijk de moed om echt te vertrekken. Hij heeft me jaren lastig gevallen en bedreigt. Nu woon ik samen met mijn jongste zoon en sinds ruim een half jaar ben ik niet meer in staat om te werken, te genieten, te leven. Mijn masker hou ik op voor mijn kinderen, maar het is super zwaar. De taak die ik heb is om te blijven leven totdat mijn jongste zoon volwassen is en zichzelf kan redden. Soms denk ik aan hoe het is als ik er een einde aan zou maken. Ik kan dit niet doen zolang ik mijn jongste begeleid naar zijn verdere leven. Het leven is zwaar voor mij (en anderen die teveel hebben meegemaakt).
En toch hoop ik nog altijd op een wonder...een mooi wonder...het leven!

hoi,

ik wil mijn verhaal delen meschien lucht dat op...

tot mijn 4 de jaar hadden mijn ouders altijd ruzie op mijn 4 de gingen ze scheiden toen had mijn moeder niemand meer om tegen te schreeuwen en te schelden en daar werden wij ( ik en mijn zus ) de dupen van.

tot mijn 6 jaar gaf ze ons klappen schold ze tegen ons en was ze alleen maar boos maar ik dacht dat het normaal was omdat ik nooit bij vriendjes speelden want die had ik niet.

op mijn 6 de kwam er een man in huis en ik ben zo f*ck*ng hij hete b*rt boos op hem mijn moeder reageerde weer alles op hem af maar hij reageerde alles op mij af in een niet agresieve vorm hij heeft me van mijn 8 ste tot mijn 10 de seksueel misbruikt en toen stopte het ( hij deed nog wel soms maar het wert minder ) toen heb ik het tot mij 11 de geheim gehouden maar op mijn 11 de verjaardag vertelde ik het


DRAMA


iedereen was er ineens opa en oma de politie mijn vader mensen die ik niet kenden mijn tanten mijn oom echt iedereen en iedereen ga mij aandacht en dat was juist hetgenen wat ik niet wilde ik raakte in een lichte deprissie maar ben er samen met mijn psigoloog uitgekomen.

mijn moeder had weer niemand en reageerde dus weer alles op ons af het werd steets erger ze sloeg ons vaker en ze mishandelde ons gesstelijk ik kon er niet meer tegen vervolgens kreeg mijn moeder heel veel vriendjes achter elkaar eerst ene b**r** en toen ene h*nr* en zo maar door ( ik zet de namen er niet echt in wegens privacy dat heb ik bij b*rt ook niet gedaan ) maar nogsteeds bleef ze alles op ons afreageren ik was kappot.

vervolgens toen ik 13 jaar was besloten we om weg telopen nu ben ik 13 en woon bij mijn vader ik ben depressief en ik moet wachten tot ik weer hulp krijg ik zal altijd met een trouwma rondlopen en mijn ptss hebben ze met emdr behandeld maar langzaam begin ik weer dingen te merken dat ik toch weer terug vallen heb

wat moet ik doen plz help me

Ik zat op chat voor mannen ik wist al al mij 17 dat ik op mannen viel ik woonde nog thuis ik vond het moelijk om er over te spreken mijn ouder op dag vertelde dat ik homo was ik vond wel lastig
Ik ben nu 37 ik had een ik zat 6 weken terug op chat keek een beetje rond klik op chat sprak beet we handen leuk gesprek hij had afspraakgemaak
Maar liep toch anders ik werd mishandelt is verder ook niks gebeurd alleen ben mishandeld tegen mij hooft geschopt ribben kast alles zat onder het bloed
Chat was ook al ver wijdert nu ben ik bang dat ze mij op zoeken ik eet slecht durf haast niet de deur uit heb geen controle over mij lichaam daders zijn wel gepakt ik heb aan gifte gedaan maar gevoel dat straks gaan zoeken maakt mij zorgen
Dokter heeft ook constateert dat ik ptss heb
Ik beleeft het steeds weer slaap slecht dit was mij verhaal

Was niet een de intentie mijn vaders is ook nog overleden ben gewoon aan het werk gegaan 
Maar ging niet meer tekens als ik naar buiten ga moet ik iemand mee nemen ptss ik ook op gelopen ik durf niks meer ik loop Zelf met moord neigingen rond

Geen idee wanneer het eigenlijk precies is begonnen, als ik terug kijk was ik vanaf mijn 6e al aan het bidden dat ik ajb een beter mens mocht worden. Emotioneel, fysiek en sexueel misbruik meegemaakt. Jeugdzorg, op straat, veelste veel foute "vrienden" meegemaakt, nog nooit onvoorwaardelijk van gehouden en nog zoveel meer dingen die traumatisch waren, door meest bizarre iets waar ik niet graag zo open over praat was mijn lichaam aan het afsterven (niet door drugs of anorexia). Zit al langer dan 20 jaar in de verstijfde modus, kom m'n huis of überhaupt m'n bed amper uit, chronisch gevoel hebben leeggezogen te worden, alles is een chaos letterlijk en figuurlijk en ik weet niet meer hoe eruit te komen, grote ongezonde schaamte om de staat hoe ik "leef". Van alles geprobeerd qua therapie, dossiers gesloten omdat ze niet wisten wat ze mij nog meer kunnen bieden. Ik heb gewoon echt eens nodig dat iemand onvoorwaardelijk van mij houd en me kan zien dat ik een pracht mens ben met vele talenten en me niet vies, raar of gestoord zou vinden als die weet hoe mijn leven er daadwerkelijk voorstaat/voorstond.

hallo
ben een jonge vrouw van 38 ,
In mijn kinderjaren ben ik in verschillende pleeggezinnen gekomen.
Mijn biologische moeder kon niet goed voor me zorgen , in het laatste pleeggezin ben ik stelselmatig mishandeld op gesloten koude douche geslagen met mn hoofd tegen de rand van de verwarming aan gesmeten met mn hoofd vaak tegen schapwanden aan gesmeten zodat mn hoofd vol sneden zat . zowel door beide pleegouders, een keer werd ik bijna letterlijk door de slaapkamer heen gesmeten en had ik zeker een jaar lang een hele grote blauwe plek op bovenkant been.

op mijn 15e ging dit pleeggezin uit mekaar .

op mijn 21 ste werd ik moeder van een prachtig meisje echter verliep die relatie niet zonder kleerscheuren , hij ging vreemd en heeft me 1 x geslagen waardoor ik weg ben gegaan .

paar jaar later kreeg ik een relatie daaruit onstond mijn prachtige zoon maar door de vorige relatie en gebeurtenissen van verleden kon deze relatie ook geen stand houden

mijn daarop volgende relatie 6 jaar later leek wel mijn geluk te zijn , echter bleek deze man een heimelijke alcohol verslaving te hebben en daarin terugval te hebben gekregen echter was ik zwanger van mn derde kindje.
Deze relatie heeft het toen niet overleefd.

Heb me laten behandelen en gesprekken gevoerd en in een groep verst training gedaan uit de behandelingen kwam naar voren dat ik PTSS had.

helaas blijft het een onderdeel van mijn leven en een stempel voor altijd gegrift het heeft mijn band met mijn dochter gekost .

PTSS is verschrikkelijk om te hebben het is iets wat je overkomt en niets ana kan doen en wat me heeft gevormd tot de dag vandaag mogelijk ga ik binnen kort starten met EMDR.

m.

Bij het beginnen van dit verhaal voel ik me al schuldig, omdat ik het zelf heb opgezocht integenstelling tot vele anderen hier. Toch wil ik wil het delen met jullie.

2-07-2020 heb ik onveilige gemeenschap gehad met een vrouw. Ik ben in al mijn naïviteit meegegaan met het verhaal dat ze sterk verminderd vruchtbaar zou zijn.

27-07-2020 kregen ik en nog 2 andere jongens een appje dat ze zwanger zou zijn, maar ze niet wist van wie het zou zijn. Bij het vernemen van dit nieuws schoot er een steen in mijn maag en ik raakte in shock. Ik nam het al aan als waarheid, dacht direct dat het van mij zou zijn en ik voelde mijn toekomst wegzakken.

De weken die hierop volgden waren extreem zwaar. Ik sliep op slaapmedicatie en huilde zo'n beetje ieder moment van de dag. Wat heb ik toch gedaan dacht ik. Na 5 weken heb ik toch besloten om haar een appje te sturen hoe de vork in de steel zou zitten. Ze kwam met het nieuws dat het hartje is gestopt met kloppen en dat ze het "kind" moet laten verwijderen.

Ik vond dit heel erg voor haar, maar tegelijkertijd vond ik het zelf wel een opluchting. Toch bleven de gedachten mij achtervolgen met: "ze zou toch niet over een paar jaar alsnog voor mijn deur staan". Deze gedachten kan ik op de dag van vandaag niet loslaten. Ik heb haar na het appje (waarin ze alles nog een keer uitlegde) al een keer opgezocht maar toch blijven de achtervolg-ideeën. Gisteren heb ik mijn 1e EMDR sessie gehad, ik ben benieuwd!

Iemand nog tips? Misschien nog een keer bezoeken? Zal dat überhaupt een meerwaarde zijn?

Dit is ontzettend moeilijk! Reeds 6 jaar ben ik thuis wegens C.V.S. (chronisch vermoeidheidssyndroom) Een denkelijk gevolg van de zelfmoord van mijn zoon op gruwelijke wijze. Hij was 18 jaar. Ik heb dit helemaal alleen moeten verwerken daar familie en vrienden niet kortbij woonden.

Nu heb ik het gevoel dat er iets sluipends aan de hand is met me, daar ik hoe langer hoe minder stress en druk aankan.

Als ik alles in mijn eigen ritme doe lukt het wel, maar zodra er iets tussenkomt of ik moet snel zijn of me haasten dan wordt het in mijn hoofd een chaos en loop ik helemaal leeg, uitgeteld voor de rest van de dag. Heel moeilijk om mee te leven, ook voor mijn partner.

Ik ben op zoek naar hulpmiddelen, ben al bij psychologen geweest, Mindfulness gevolgd, nu weer even op mezelf ??????????

Ik denk dat dit wel stap 2 is in de goede van een introvert, gesloten persoon. Altijd lachen en behulpzaam, zorgzaam. Alles voorop stellen, als je maar niet naar jezelf hoeft te kijken. (inzicht achteraf) Jullie herkennen het vast wel..

Het begon eigenlijk met 12 jaar voor mijn gevoel toen mijn moeder zwaar alcohol verslaafd raakte.. Veel emotioneel mishandeld en verwaarloosd. Tot ik bij Psytrec werkelijk moest opnoemen wat er in mijn gevoel dwars zat. Mijn geheugen was een zwart gat met flitsen aan herinneringen. Mijn eigen oom heeft mij oraal misbruikt met 6jaar, ''freeze'' stand. Hem gelukkig nooit meer gezien. Met 9 jaar de broer van mijn beste vriendin en hij ging verder in alles. Toen die tijd begon mam ook met hevig drinken.. Of ze het vermoeden heeft gehad? Eenmaal 12jaar begon ik al met blowen, drinken, roken. Mijn ouders kochten het zelfs voor mij.. Waar ik toen zeker geen problemen mee had. Ik zakte van de hogere school af naar de huishoudschool.. Ging uiteindelijk fulltime werken. 3 avonden en de zaterdagen.. 3baantjes om maar te vluchten! Ik was uiteindelijk wel zwaar aan de harddrugs geraakt en ging ook elk weekend feesten in de gabberscene. Uiteindelijk ben ik het zelf ook gaan verkopen omdat iedereen altijd aan mij het goede spul vroeg. Ik was goddank wel zo verstandig om het te laten testen.. maargoed rond 14 ben ik vaginaal verkracht door mijn vriend die dus ook op de drugs en alcohol was. Ik heb zelf met 16 een overdosis aan xtc genomen en ben bijna doodgebleven. Met 17 ben ik uit huis gegaan en heb mij nadat ik 18 werd aangemeld bij Mondriaan en heb zelf 2x verlengd voor 3maanden. De Dubbele Diagnose. Ik kwam clean binnen ondanks mijn zware verslaving op dat moment. Mijn gewicht was met 1.64 nog maar 42kilo. De ribben waren telbaar door mijn rug. Ik heb de hele ronde afgemaakt en ben sindsdien ook nog altijd clean.! Ik begon wel meer te eten nadat ik zelf verhuisd was naar een andere stad, geheim nummer, iedereen laten vallen.. - Emotie eten. Met een 136kilo ben ik toch terug een studie van sociaal cultureel werk gaan hervatten. Toen ik op het punt stond om te slagen voor 4 jaar, opvallen en weer staan. Uitgeput..

Ging er een knop om .. ! Kies voor jezelf. En niet voor wat andere van jou verwachten. Toen ben ik gestopt met school, gekozen voor mijn gezondheid! Kei hard gaan trainen.. (Bodybuilding) 6-8x per dag eten, minimaal 36-48u rust. Echt toegewijd! En gezond. Ik kon langzaam weer mensen verdragen. Ik studeerde, werkte, nieuwe start! Eindelijk mijn droomlijf van 74 kilo en (fitness-model gespierd).

Je raad het al.. Toen begon alles op te komen. Oma stadium 4, erna opa. Kat laten inslapen. Auto naar de sloop. Isolement.. Ik ben op die dagen werkelijk als ziel doormidden gesplit. Hier ben ik bovenop gekomen en met de erfenis.. was voldoende voor een renovatie en ik raapte weer mijn boeltje bij elkaar. Stabiel weer ! Yes. Toen pleegde mijn tweelingbroer zelfmoord. En de opname bij psytrec stond al gepland maar ik was meer in dissociatie dan helder..

Het is een enormmmee klap dat je van kind zijnde eigenlijk nog nooit een relatie hebt gehad, in je volwassen leven steun van je familie, valse vrienden, laat staan een liefdesleven en seks. Nu word ik vooral aangekeken voor mijn directheid maar ik heb wel de kracht om dat te doen! Dit soort dingen moeten bespreekbaar worden.

- Ondanks alles ! Geloof ik nog steeds in het Holisme en spiritualiteit. Dit gaat uiteindelijk wel goed komen. Dit is mijn exposure. !

Heel veel liefde en steun aan jullie gewenst en verlies nooit de moed! Kom op. Dit gaat om het houden VAN JEZELF. En niet meer om andere !!! <3

hallo,,,,ik heb een onverwerkte complexe post traumatische stress stoornis en daar door is mijn wereld aan het krimpen de laatste jaren en ik heb volgens de psychiater tot nu toe ook nog een licht verstandelijk beperking en een lichte vorm van autisme en heb geen duidelijkheid welke soort autisme ik zou hebben en ik heb ook gehoord dat vermoed word van pdd-nos en ik woon nu bij een zorg instelling voor mensen met een licht verstandelijk beperking en ook nog moeilijk verstaanbaar gedrag door mijn onverwerkte complexe post traumatische stress stoornis en ik leid aan eenzaamheid hier door en mijn familie steunt mij niet echt en mijn ouders relatie is nog net zo als vroeger en ben mijn goede oude school vrienden kwijt hier door en begeleiding die hier over mij gaat neemt mij ook niet zo serieus en hun excuus is dat het zo lijkt door mijn jeugd trauma en nu word ik onderzocht om te zien wat ik echt heb en wat niet en als ik hor wat ik hoop te horen kan er misschien nog licht bij mij gaan branden of als het niet zo is dan in een hel terecht kom en ik ben nu 49 en op mijn 23e uit huis gegaan in een instelling

Een paar jaar geleden reed ik met mijn auto een straat in waar zojuist een ruzie was geëscaleerd. Een man had een andere man doodgeschoten. Terwijl ik de straat inreed, keek de dader mij aan en richtte zijn vuurwapen op mij.

Ik maakte een onderdanige beweging met mijn handen en hoofd achter het stuur. De dader keek mij aan, richtte zijn vuurwapen niet langer op mij, en rende daarna de straat uit en liet mij met een behoorlijke angstreactie achter.

Ik heb hiervan nog maandenlang nachtmerries gehad. Voor mij was dit wel traumatisch. Omdat ik stress- en angstklachten bleef houden (zoals nachtmerries, angsten, piekeren, stress en spanning, en dwangmatige herbeleving van de traumatische ervaring), heb ik gezocht naar een psycholoog en ben daar in behandeling geweest. Dit heeft eraan bijgedragen dat ik deze traumatische ervaring verwerkt heb.

Hallo allemaal.
Ik heb een meervoudig PTSS, doordat iemand mij meerdere keren heeft gedrogeerd. Ook heb ik een fout vriendje gehad, waarbij ik veel te jong en afhankelijk was.
Zodra ik naar een feestje ga ben ik alleen maar bang dat iemand aan mij zit, of dat iemand wat in mijn drankje doet.
Hierdoor ben ik licht depressief geworden en kan ik niet meer genieten van de leuke dingen, zoals ik dat vroeger deed

Mijn verhaal leek op een sprookje was net 18 toen ik mijn ex nu leerde kennen op dansles hij was de ideale man voor mij dat bleek achter af een verschrikkelijk nachtmerrie. De mishandeling kwam al vlug. Ben van mijn roze wolk af gedonderd. 21 jaar in deze hel geleefd. Waar van 23 jaar samen vertrouw ook niet gauw iemand moet je verdienen. Herbeleving nacht merries. Ptts is chronisch zwaar getraumatiseerde. Gescheiden.

Hoi,

net als vele hier kan ik mijn traumatisch verleden niet loslaten (verwaarlozing, opsluiting, mishandeling van mijn 10 tot 17j, nu ben ik er 33). Ik ben sedert november '19 opgenomen in psychiatrisch ziekenhuis na een zelfmoordpoging en sedert januari '20 verblijf ik op de afdeling voor persoonlijkheidsproblematiek. Hier leer ik om te gaan met gevoelens en niet naar mijn emoties te handelen, tegengesteld te handelen, helpende gedachten te creëren,... En ook al stond ik er nogal kritisch tegenover in het begin, ik moet toegeven dat het mij op vele momenten helpt om vaardigheden in te zetten. Maar ik blijf last hebben van nachtmerries, herbelevingen,... De psycholoog hier vind dat ik eerst via DGT voldoende stabiliteit moet opbouwen om dan verder te kijken naar mijn mogelijke PTSS (ze willen nu ook geen diagnoses stellen). Ik ben het daar niet altijd mee eens, omdat vaak mijn verleden zorgt voor die neerwaartse spiraal van gevoelens die ervoor zorgt dat ik hele dagen in bed blijf liggen, dag en nacht omwissel en al mijn vaardigheden geen zin lijken te hebben.

Ik heb een hel meegemaakt
Begon thuis als kind verwaarloost moeder altyd dronken sexuele misbruikt door een buurman me eige moeder.daarna uit huis geplaatst daar begon de.ellende.opnieuw verkracht door medebewoners.toen kreeg ik.een dochter waar de bevalling niet goed ging en een.postnataledepressie kreeg en me kind een verstandelijke beperking thuis ging niet goed.
Daarna een ongeluk gehad 9 dagen coma gelegen en een hersenletsel.ondanks dat toch door gaan voor me kind die eerst.ook.weer.uot huis geplaatst weer helemaal.kapot natuurlijk.
Nu woond ze.begeleid maar dacht steeds dingen te zien die ik.dachtee gemaakt te hebben totaal wantrouwend vaalangst onzeker.nu kwamen ze.er.gister.achter.jij.hebt.pttss door de.rust komt alles er.toch uit.wel.goed.maar.ben op

Gr tineke

Door een hele slechte kindertijd (jeugdtrauma)
is sinds vorig jaar (2019) bekend dat ik PTSS heb.
Na een burn-out wat drie jaar heeft geduurd, is tijdens het opruimen hiervan mijn PTSS naar boven gekomen.
Dit is vastgesteld door constant herbelevingen/ nachtmerries van mijn kindertijd.
Dit heeft uiteindelijk mijn huwelijk van 24 jaar gekost.
Dit omdat ik mijn (ex)vrouw regelmatig de grond in heb geboord (onbewust) en ook niet toegankelijk was voor haar adviezen.
Ik hoop met goede hulp hier weer bovenop te komen.
Zijn hier praatgroepen actief?

Ruim drie jaar geleden kwam mijn vrouw thuis uit India.
Ik zag een dofheid in haar ogen en ze zei: ik kan het niet een relatie,..en mijn intieme zijn is verdwenen.

We waren amper 2,5 jaar getrouwd,...en wanneer ik haar aanraakte om haar te troosten verstijfde ze helemaal.

Ze wilde in een klein caravanetje gaan wonen,..en ik zei je hebt een eigen huisje,...oh ja dat is waar.

Bij de dokter aangekomen bleek dat ze in een depressie was geraakt,...en ging ze in behandeling,...Een hele goede zaak.

nu zijn we dus gelukkig een stuk verder en gaat het beter met haar,..de diagnose ptss,..door 20 jaar op ambulance te hebben gewerkt,..en ja zelfs een zorg instantie als zijnde haar werkgever,...zorgde da ze in de WIA geraakte op een zeer onprettige mannier.

We zijn gescheiden,..en hebben onze relatie helaas verloren,..maar kregen wel een zeer hechte vriendschap voor terug.


Ik wil een ieder die last heeft van psychische aandoening benadrukken professionele hulp in te schakelen,...je bent het allemaal waard. En geloof me als ik je vertel dat er weer licht en zon in je leven zal komen, en dat hulp inschakelen niet een teken zijn van zwakte maar moet en soms veel te lang sterk zijn geweest.

Sterkte in dit proces,....en hopelijk heb je goede vrienden om je heen die je graag helpen.

Liefs

Olaf

Het volgende is mij overkomen. Op 22 april 2013 heb ik een zeer ernstig motorongeval gehad. Ik was bijna 3 liter bloed kwijt en heb het wonder boven wonder overleeft. Mijn linkeronderbeen lag opgeklapt tegen mijn bovenbeen aan en mijn rechterbeen was ook volledig verbrijzeld. Ik heb de eerste 2 jaar alleen maar platgelegen en was hulpbehoevend. Omdat ik dermate veel medicatie slikte (morfine 80 mg, en oxazepam) ben ik daar lichamelijk afhankelijk van geworden. Maar mijn gedrag was voor mijn gezin dermate slecht dat mijn ex partner het met mij niet meer vol kon houden. Ik heb toen een crisisopname gehad en terwijl ik in die kliniek zat is mijn ex partner langsgekomen en heeft daar in die kliniek een punt achter de relatie gezet.
Gevolg ik was in 1 klap niet alleen maar meer lichamelijk ziek maar ook geestelijk. Ik was immers in 1 klap alles kwijt mijn vouw/vriendin (was niet getrouwd) maar ook mijn kinderen want in dit land kon ik mij niet beroepen op co-ouderschap omdat doordat ik niet getrouwd was en daarom niet de wettelijk vertegenwoordiger. Dat laatste was echt het allerzwaarste en was ook de druppel dat er iets in mij is geknapt want mijn kinderen waren/zijn mijn alles. Vervolgens ging de verslaving door alle problematiek de overhand nemen. Ik ben zelfs bij de iriszorg beland. Deze hebben mij qua verslaving weer enigszins op de rit gekregen. Maar bij de iriszorg vermoeden ze dat ik NAH(niet aangeboren hersenletsel) of ptss heb.
Om daarvoor in een behandeltraject te komen moet je een verwijzing krijgen van een neuroloog. Maar op de mri is er geen littekenweefsel waargenomen op mijn hersenen, en dat is dan ook een reden om je niet in zo'n behandeltraject te zetten. Met de kennis die ik van allerlei deskundigen heb op gedaan (de afgelopen 7,5 jaar) blijkt dat je zelfs aan een hersenschudding al NAH over kunt over houden (ook geen littekenweefsel). Ik leef vanaf mijn ongeluk 22 april 2013 24/7 met stress. Dit gaat niet over en heb dus de behoefte om met mensen te praten die een soortelijke ervaring als ik hebben gehad. Ik ben een man van 47 die graag wil weten of er meer mensen zijn zoals ik met soortelijke klachten en of deze bereid zijn om daar met mij over te praten of in ieder geval van gedachten willen wisselen. Misschien is dit forum daar een mooie start van. Nu ik dit hele verhaal heb getyped ben ik ook helemaal op. Hopenlijk leest dit iemand en dat diegene ook wil meewerken op dit forum om mensen met deze klachten verder te helpen. Met vriendelijke groet,
Alex Egberten

Ik kreeg al jong kinderen en dacht een goede relatie te hebben. Plots werd hij steeds meer bezitterig, jaloers en begon me op allerlei manieren te controleren.

Ik kom goed voor mezelf op, maar mijn bewegingsvrijheid werd steeds minder. Er kwam steeds meer geweld van zijn kant en seksuele intimidatie werd steeds erger.

Gelukkig ben ik na veel moeilijkheden bij hem weg. Met het aangaan van een nieuwe relatie kwamen de angsten en verstarring.

Gelukkig heb ik een therapeut gevonden met een menselijke benadering, die ook emdr-therapie geeft. Het heeft ervoor gezorgd dat ik mijn ervaring wist te verwerken. Ik ben nu gelukkig in mijn relatie en kan me vrij bewegen.

Hallo, graag zou ik hier mijn verhaal delen.
Mijn hart luchten.
Ik heb vanaf 2008 tot 2012 meerdere gewapende overvallen op mijn werk mee gemaakt.
Ze zijn acht keer bij ons langs geweest met messen, pistolen en geweld.
De laatste de derde overval van die maand heeft mij uit eindelijk naar vijf jaar gebroken. Ik keek in de loop van de pistool ik wil de keuken in duiken en hij schiet twee maal. Dit wat ik niet meer uit mijn hoofd krijg het geluid van de schoten, de angst en het gevoel dat ik die avond zou sterven en het het gemis van de mensen waar je van houd en hoe het met mijn familie verder moet gaan en alles waar je maar in een flits aan denkt wat een hel!!!
Het gevoel is ondraaglijk met de beelden en geluiden die na jaren therapie, emdr, psychotrauma, opname traumacenter,psychosomatische fysiotherapie nog niet verdwijn en.
Nu 11/2019 wacht ik op therapie en psychiater.
Mijn baan ben ik kwijt..
Spoor 2 geprobeerd bij een ander bedrijf binnen 1,5 maand weer arbeidsongeschikt thuis.
Wat een hel!! zoveel diploma's, had mijn eigen praktijk willen starten maar ik weet niet of ik dit nog zal bereiken.
Ik ga ervoor maar kan het niet op brengen, teveel triggers, woede aanvallen, ongeconcentreerd, vaak tijd kwijt, en ben overal tegelijk mee bezig totaal niet gestructrureerd.. Ik herken mezelf niet meer.
Ik heb 17 jaar altijd met veel plezier in een casino gewerkt. Het was mijn droom baan alleen wat daar heeft plaats gevonden is wat mij en mijn leven kapot heeft gemaakt. Ik heb chronische ptss met dissosatiestoornis hiernaast medicatie voor depressie en agorafobie.
Elke dag weer een lijdensweg maar ik probeer het vol te houden dit moet gewoon.
Ik ga nu stoppen.

Bedankt dat ik hier mijn hart kan luchten, mocht iemand dit ook mee gemaakt hebben of iets anders ik wil graag contact misschien kunnen we elkaar helpen.
Hou vol!!