PTSS - forum lotgenoten
Lotgenoten PTSS
Heb je last van PTSS - Posttraumatische stress stoornis? Vind je het moeilijk om hiermee om te gaan?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met PTSS en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Ik heb een partner met ptss (Verhaal 112)
17Je wilt geen hulpverleners relatie. Maar als je een gelijkwaardige relatie nastreeft, houd je ongewild te weinig rekening met ptss
De BNMO in Doorn biedt veel hulp voor partners.
Heel prettig (zeg ik uit ervaring)
Degene met ptss enzv
Alle hulp aanwezig iets goeds is
Steun (ondersteuning) mogen zijn voor de partners thuisfront
Die zijn thuis zien en voelen alles zelf
Weinig gezien word
Degene die ptss heeft vaak genoeg hebben aan
Voor mij voeld vaak dat ik pas als het past of hoe de bui hangt ......
Bij mij alles past fijn wil maken...
Elke dag iets van te maken
Licht te gaan staan nu is
Sterkte 😘👍👊
Hopelijk heb je er wat aan.
Mensen om me heen steunden me wel, maar zij voelen niet wat ik voel. Dan zou t zo fijn zijn als je met andere lotgenoten kunt delen. Mijn ervaring is dat t een eenzame Strijd is .
Ik heb bijna 3 jaar een relatie gehad met een man met PTSS, met vallen en opstaan. Hij duwde me eerder al weg wanneer ik emotioneel te dichtbij hem kwam te staan. Ik hoopte dat hij uiteindelijk het vertrouwen zou krijgen dat hij me meer toeliet. Ik heb alles gedaan om mijn liefde voor en vertrouwen in hem te tonen. Hij kampte met een flinke alcoholverslaving, waar hij pas weer mee aan de slag is gegaan toen hij de relatie al had verbroken. Nu durft hij zich niet meer terug open te stellen voor een intieme/emotionele relatie, terwijl we eigenlijk nog hartstikke close zijn. Ik ga al die tijd al kapot van verdriet, omdat ik voel dat we eigenlijk gewoon bij elkaar horen. Ik zou er alles voor over hebben om onze relatie nog een eerlijke kans te geven, zonder de alcohol die veel kapot heeft gemaakt. Hij heeft allerlei therapietrajecten doorlopen voor zijn PTSS, maar niet één traject heeft echt geholpen. Hij wacht nu op een afspraak bij een psychiater om toch weer verder te zoeken naar een oplossing voor de storm in zijn hoofd. En hij is nu wel al een half jaar abstinent. Het grootste probleem is eigenlijk dat hij zich vaak onbegrepen voelt in zijn heftige emotionele reacties bij discussies over de onzinnigste onderwerpen etc. Hij kan dan om de kleinste dingen ineens zo woedend worden, dat hij weggaat om vervolgens een bericht te sturen dat hij niet zo heftig had moeten reageren. Hij zegt dat hij om dit soort dingen geen liefdesrelatie meer aangaat. En nee, ik begrijp zijn reacties inderdaad soms niet, maar hoe kan ik hem begrijpen als ik niet in zijn hoofd kan kijken? Ik doe zo mijn best, maar ik lijk hem soms alleen maar verder weg te duwen.
We zijn laatst samen op vakantie geweest en dat vonden we allebei erg fijn. We zijn toen wel intiem geweest, vanuit zijn initiatief. Dit brengt nog meer verwarring voor mij, omdat hij steeds duwt en trekt.
Ik twijfel constant over of hij nou wel of niet echt iets voor me voelt, omdat hij niet open over zijn gevoelens kan praten. Het voelt alsof hij zichzelf verbiedt lief te hebben, terwijl er best veel onbewuste signalen van hem uitgaan dat hij me graag dichtbij zich heeft.
Hoe gaan anderen in zo'n relatie hiermee om?
Ik kreeg na al die fijne jaren werkelijk geen schijn van kans meer. Nu pas achteraf kan ik dingen/ gedragingen herleiden nu ik weet wat er aan de hand was. Ineens maakte hij het uit. Toen vertelde hij dat hij net de diagnose cptss had. Hij was in paniek en was bang dat hij iemand iets aan zou doen door zijn woedeaanvallen die hij had als hij alleen was.
Daarna heb ik geprobeerd af en toe voorzichtig contact te houden van als er iets is dan ik ben er voor je. Maar hij is nu echt emotieloos tegen mij. Ook echt keihard. Ik heb heel veel verdriet gehad en nog steeds. Ik hou van hem en ben er al die jaren met liefde voor hem geweest. Ook toen het niet goed ging was ik er voor hem. Zou ik nog steeds doen, maar het is nu tijd om voor mijzelf en mijn kinderen te gaan.
Ik kreeg na al die fijne jaren werkelijk geen schijn van kans meer. Nu pas achteraf kan ik dingen/ gedragingen herleiden nu ik weet wat er aan de hand was. Ineens maakte hij het uit. Toen vertelde hij dat hij net de diagnose cptss had. Hij was in paniek en was bang dat hij iemand iets aan zou doen door zijn woedeaanvallen die hij had als hij alleen was.
Daarna heb ik geprobeerd af en toe voorzichtig contact te houden van als er iets is dan ik ben er voor je. Maar hij is nu echt emotieloos tegen mij. Ook echt keihard. Ik heb heel veel verdriet gehad en nog steeds. Ik hou van hem en ben er al die jaren met liefde voor hem geweest. Ook toen het niet goed ging was ik er voor hem. Zou ik nog steeds doen, maar het is nu tijd om voor mijzelf en mijn kinderen te gaan.
Ik kreeg na al die fijne jaren werkelijk geen schijn van kans meer. Nu pas achteraf kan ik dingen/ gedragingen herleiden nu ik weet wat er aan de hand was. Ineens maakte hij het uit. Toen vertelde hij dat hij net de diagnose cptss had. Hij was in paniek en was bang dat hij iemand iets aan zou doen door zijn woedeaanvallen die hij had als hij alleen was.
Daarna heb ik geprobeerd af en toe voorzichtig contact te houden van als er iets is dan ik ben er voor je. Maar hij is nu echt emotieloos tegen mij. Ook echt keihard. Ik heb heel veel verdriet gehad en nog steeds. Ik hou van hem en ben er al die jaren met liefde voor hem geweest. Ook toen het niet goed ging was ik er voor hem. Zou ik nog steeds doen, maar het is nu tijd om voor mijzelf en mijn kinderen te gaan.
Ik kreeg na al die fijne jaren werkelijk geen schijn van kans meer. Nu pas achteraf kan ik dingen/ gedragingen herleiden nu ik weet wat er aan de hand was. Ineens maakte hij het uit. Toen vertelde hij dat hij net de diagnose cptss had. Hij was in paniek en was bang dat hij iemand iets aan zou doen door zijn woedeaanvallen die hij had als hij alleen was.
Daarna heb ik geprobeerd af en toe voorzichtig contact te houden van als er iets is dan ik ben er voor je. Maar hij is nu echt emotieloos tegen mij. Ook echt keihard. Ik heb heel veel verdriet gehad en nog steeds. Ik hou van hem en ben er al die jaren met liefde voor hem geweest. Ook toen het niet goed ging was ik er voor hem. Zou ik nog steeds doen, maar het is nu tijd om voor mijzelf en mijn kinderen te gaan.
Ik kreeg na al die fijne jaren werkelijk geen schijn van kans meer. Nu pas achteraf kan ik dingen/ gedragingen herleiden nu ik weet wat er aan de hand was. Ineens maakte hij het uit. Toen vertelde hij dat hij net de diagnose cptss had. Hij was in paniek en was bang dat hij iemand iets aan zou doen door zijn woedeaanvallen die hij had als hij alleen was.
Daarna heb ik geprobeerd af en toe voorzichtig contact te houden van als er iets is dan ik ben er voor je. Maar hij is nu echt emotieloos tegen mij. Ook echt keihard. Ik heb heel veel verdriet gehad en nog steeds. Ik hou van hem en ben er al die jaren met liefde voor hem geweest. Ook toen het niet goed ging was ik er voor hem. Zou ik nog steeds doen, maar het is nu tijd om voor mijzelf en mijn kinderen te gaan.
Partner met PTSS (Verhaal 144)
Ik ben ten einde raad. Mijn partner heeft in 2019 een verschrikkelijk ongeval meegemaakt op zijn werk. hier is C-PTSS uit gekomen. Hij volgt nu al 2,5 jaar EMDR en IE waar de laatste uren een intensief traject was van 3 weken, 3 dagen pw. Eigenlijk na iedere periode van EMDR wordt hij alleen maar slechter. Dit maakte dat wij zeer huiverig waren voor het intensieve traject. Hoewel hij zeer gemotiveerd aan de slag is gegaan met dit traject is hij dieper gegleden en ook aan de slaapmedicatie omdat dit ook veel slechter ging. Nu wil het behandelcentrum nog een doos met behandelingen opentrekken maar wij zijn bang dat dit het alleen maar erger maakt. Wat is jullie ervaring? hoeveel uur EMDR hebben jullie gehad? de behandelingen heeft het tot nu toe alleen maar erger gemaakt en er zit geen verbetering in.
Ptss, de vernietiging van mijn leven. (Verhaal 141)
In 2016 kreeg ik als politieman de diagnose Ptss. Ik was geen groentje en had er bijna 40 jaar opzitten bij de politie. De ptss zou bij mij zeer ernstig zijn en de behandelingen begonnen. Een specialistisch centrum nam mij in behandeling, na 1,5 jaar intensief behandeld te zijn geweest kwam de conclusie dat zij niets voor mij konden doen en dat ik uitbehandeld was. Dit bekende voor mij einde carrière en een volledige afkeuring. Dit terwijl ik graag politieman was en mensen wilde helpen, want dat was immers mijn roeping. Ik miste mijn werk heel erg. Des te erger was het om te ervaren dat ik nu zelf niet werd geholpen. Dat was pas erg om te ervaren. Baan weg, carrière weg en ontslagen wat voelde alsware ik werd afgedankt. Geen deelname meer voor mij in de maatschappij. Ook namen "vrienden" de kuierlatten, want een "vriend" met ptss was kennelijk erg eng, dus werd ik massaal gedumpt.
Ik had mijn problemen zoals herbeleving, ernstige nachtmerries, ongelukkig zijn en intimiteitsproblemen met mijn lieve echtgenote. Zij steunde mij als geen ander en vocht als een leeuw voor mij,maar dat hield zij uiteindelijk niet meer vol. In 2023, in september deelde zij mij mede niet meer met mij verder te willen, ja zij vond mij nog steeds een lieve echtgenoot, maar vond dat er van een huwelijk geen sprake meer was omdat het aan intimiteit . De Frank voor de ptss was niet meer hetzelfde als daarna en dat was de reden om de scheiding te willen,ondanks dat het heel goed ging met de ptss, er zaten bevredigde resultaten in, naar zij wilde niet meer verder met mij. Dat was het allerergste, ik verloor mijn levenspartner, geliefde, maatje en soulmate. Ja, ze wilde wel vrienden blijven met mij, maar dat heeft meer te maken met onze Jack Russell die wij samen delen en waar wij beiden ontzettend veel van houden. Zij zou eens moeten weten hoeveel ik van haar houd. Ik ben nu 1 jaar verder en gaat het zwaar klote. Ik heb een super kleine familie nog en ben fucking eenzaam. Mijn dochter is zwanger en is begin december uitgerekend. Als zij niet zwanger was geweest was ik al uit het leven gestapt. Nu wacht ik dat zij is bevallen en een paar weken daarna, stap ik er uit. Ik weet al hoe ik het ga doen, eindelijk rust in mijn hoofd, ik verlang naar het einde.
3Ik heb een soortgelijke situatie. Afgeschreven niet gewild niet gewenst en niet geliefd....misschien wil je dit niet lezen, maar wat ik heb gedaan is juist omdat niets & niemand mij wilde....ben ik GAAN leren omdan juist mezelf te willen, mezelf lief te hebben en mijn liefste en beste vriend te zijn.
Laat die ex, die zgn soulmate maar zien wat ze kwijt wilde....zo pak je deze wereld aan. Ga nu eens zoveel van jezelf houden ipv haar of je rol in maatschappij. Ooit moet je ook met pensioen, ben je dan inene niks meer waard ??? Je hebt verdorie 40 jaar gediend, je mag trots wezen op jezelf. Ik wil je meer bemoedigen want ik kijk vd andere kant, maar ik weet niet of je daarop zit te wachten. Zo doe ik nu, heb ook geen fam en ben alleen maar ik ga mezelf niet kapot maken dan is de wereld zijn taak. Mijn taak is om mijzelf te helpen en te steunen JUIST als anderen dat niet doen.... !!
Als lotgenoot weet ik wat je doormaakt.
Ik ben vanaf mijn prilste bestaan nooit geaccepteerd en zowel fysiek als mentaal zwaar mishandeld en verwaarloosd, als gevolg hiervan heb ik een CPTSS ( ik noem het chronische traumatisering )
Voel mij nergens welkom en geaccepteerd al mijn gehele "leven" wat ik als overleven ervaar.
Ruim 30 jaar bij diverse hulpverleners met verschillende behandelingen uitgeprobeerd.
Dit heeft mij niets gebracht integendeel: nog meer getraumatiseerd door grote misstanden door diverse hulpverleners.
Mijn ervaring is dat de meeste hulpverleners niet in staat zijn om je te kunnen helpen: men doet alles vanuit het boekje, staat het niet in het boekje?
Dan kan het niet waar zijn wat ik vertel want dat gebeurd niet in Nederland: letterlijk zo gezegd.
Wat betreft jouw situatie:
Je bent je werk en geliefde kwijt, voelt je gedumpt, en zwaar depressief: heel logisch en normaal bij wat je beschrijft.
Ik begrijp ook je reactie en gevoel om eruit te stappen: je wilt RUST ( zo komt het op mij over, excuses als dit niet zo is ) wat begrijpelijk is : hetgeen je dierbaar was ben je verloren!
Beste Frank de PTSS is jouw overkomen, het is NIET jouw schuld.
Wat ik je wil meegeven is het volgende ( als je dit nog kunt opbrengen ) er zijn in diverse plaatsen lotgenoten ontmoetingsplaatsen: 1 daarvan is Enik recovery centrum ( provincie Utrecht ) dat is een plek waar lotgenoten welkom zijn, om ervaringen te delen, wordt ondersteund door ervaringsdeskundigen daar heb je veel meer aan dan de zgn hulpvrlening, iedereen is gelijk daar, verschillende vrijblijvende groepen waaraan je kan deelnemen: NIETS is verplicht.
Daarnaast heb ik veel aan de youtube filmpjes van Marcus Krielen, hij is zelf ervaringsdeskundige en legt in begrijpelijke taal uit waar je in vastloopt, wat jezelf kunt doen.
Trauma gaat vastzitten in je lichaam, ik doe meestal elke dag TRE oefeningen om stress los te laten ( filmjes op YouTube.
Frank : LEEF je eigen leven, probeer hoe klein ook op jouw manier te zoeken wat jouw rust geeft.
Ik snap dat je in een diepe zwarte tunnel zit waarin je je gevangen voelt en geen uitweg meer ziet.
Ik hoop met de tips dat je nog lichtpuntjes ziet ( gaat zien )
Mocht dit niet meer zo zijn : wens ik je alle goeds wat dit ook mag zijn.
Handel niet impulsief: probeer met de dag te leven: je dochter krijgt binnenkort een baby.
Ik weet dat dit makkelijk gezegd is dan gedaan.
Ik wens je alle sterkte!
Ik snap je gevoel zo goed dat ik met tranen in m’n ogen zit. Die rust in je hoofd waar je naar verlangt is zo herkenbaar. Ik hoop dat er nog ergens een lichtpuntje opduikt binnenkort en als je toch besluit dat het klaar is hoop ik wel dat je dit op een ‘goeie’ manier kunt afsluiten.
Een soort ‘assistentie collega’ in optima forma.
Ik wens je kracht toe man! René
Ik vind het moeilijk met mensen. (Verhaal 143)
Ik ben graag alleen maar ik heb soms behoefte aan mensen. Niet vaak maar ik heb geen fam door traumatisch verleden en daardoor onveilig gehecht en een uit balans zenuwstelstel waardoor mensencontact weer lastig is.
Ook vind ik nooit iets waar ik bij pas of wat bij mij past.
3Mensen die het niet begrijpen (Verhaal 138)
Ik ben al jaren in therapie, enkel omdat ze me steeds de verkeerde behandeling gaven.
Nu na zoveel jaar krijg ik hulp voor mijn cptss.
Maar soms denk ik dat het nu te laat is.
Als je een lange tijd ziek bent of dingen niet kunt doen, haken vrienden en zelfs familieleden af. Was het maar zo simpel als je arm breken ofzo. Iedereen helpt, wilt schrijven op het gips etc. Maar bij cptts ligt het heel anders. Soms snap ik het zelf geneens, dus laat staan een ander. Maar om daarom vrienden kwijt te raken en familieleden, is toch wel een hard gelach. Dan ben je zo hard aan het vechten om je hoofd boven water te houden, alles te doorstaan, nachtmerries, herbelevingen etc etc. En hun laten je vallen. Je voelt je al zo eenzaam in je strijd en dan dit er nog bij. Dan vraag ik me serieus af, waarom ga ik door? Waarom blijf ik in deze hel? Als je verder leeft als het jongetje Remi.
2
Ik krijg ptss van mijn partner met ptss (Verhaal 125)
In huis lopen we (mijn kind en ik) vaak op eieren om hem niet te triggeren. De kinderen horen van hem op hun slaapkamer of moeten naar buiten.
Bij veel stress bij hem gaat het mis. Ik hoef maar 1 verkeerde opmerking te maken, of zelf een keer wat shaggie te zijn. Dan heb ik een half uur hel in huis.
Ik wordt dan bedreigd met de dood, mijn kinderen worden uitgescholden. Hij twijfelt over mij is mij zooooo zat. “Als jij nu niet opstaat trap ik je een dwarslaesie, ik trap je kankerhoofd door de muur heen”
In zijn verleden heeft hij zich ook schuldig gemaakt aan geweldsdelicten, mij heeft hij eigenlijk nooit pijn gedaan. Afgezien van 1 moment waar ik tegen de muur vloog en ik KO ging. Hij zei later dat ik struikelde.
Ik weet dat ptss heftig is maar ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Soms ben ik bang dat hij mij wat aan doet. Ik heb niemand om mee te praten. Want als hij daar achter komt,….
Ik heb ooit zijn psychiater gebeld maar secretaresse zei, alles wat je zegt moeten we aan je partner melden…. Dus niet voort durven zetten.
Heeft iemand handvaten voor mij? Ben ten einde raad ondertussen
3(alleen weet ik niet of je mijn reactie nog gaat lezen. Ik zie dat je al een paar weken geleden schreef)
Ik heb wel een paar gedachten bij wat je schrijft :
- Het is niet ok dat je KO tegen de muur vliegt en uit de manier waarop je het schrijft neem ik aan dat hij er een aandeel in had.
- Op eieren lopen helpt hem niet maar houd het probleem mee instant, ik begrijp wel dat je dat doet uit eigen veiligheids overweging doet.
- Therapie doe je niet alleen, maar met z'n allen. Als dat niet kan of mag hoe succesvol kan het dan zijn ? Ik zou zeker bespreekbaar maken dat je onderdeel wil zijn van het traject.
Nu mijn goed bedoelde adviezen :
- De veiligheid van je kindje moet voorop staan, als je het gevoel hebt dat die er niet is voor het kind (of zijn moeder die hem/haar verzorgt), dan vind ik dat je maatregelen moet nemen, gewoon omdat je kindje dat verdient
- Wanneer je zelf hulp/ psychische ondersteuning zoekt en ik vind echt dat je dat moet doen, dan heb je een eigen behandelaar. Die gaat jou helpen bij wat je doormaakt. Die mag dan niks delen met je man zonder jou toestemming en kan jou helpen bij de dingen waar je tegenaan loopt.
(Wanneer je echter naar zijn behandelaar gaat zal dat wel gedeeld worden, de tip is dus een eigen behandelaar.)
Dus twee dingen : zorg voor veiligheid en zorg dat je het uiteindelijk samen kan doen.
Mocht er niks mogelijk zijn weet je vast zelf wat je te doen hebt, hoe moeilijk dat ook is. Niks doen is geen optie, dan blijft alles hetzelfde.
Niet blijven aanmodderen. Zoek hulp. Vanuit bereidheid dit aanpakken. Kijk ook bij Moviera, daar zijn ook programma’s om het samen op te pakken.
Daarna kun je na gaan denken over of je hem nog in je leven wilt en of hij überhaupt kan veranderen. PTSS heeft veel invloed op een mens, maar het is nooit een excuus voor huiselijk geweld.
Blijf veilig, ik denk aan je.
Jaren van pesten en nu nog steeds een laag zelfbeeld (Verhaal 142)
Dit varieerde van totale isolatie tot fysiek aanvallen. Vooral de jongens vonden het leuk om tijdens gym ballen naar mijn hoofd te gooien of me ruw naar de grond te werken. Dan werd ik nog even nagetrapt voordat de docent ons uit elkaar kon trekken.
Toch was de isolatie erger. Ik had het gevoel dat ik niemand kon vertrouwen zelfs als iemand wel op mij afstapte. Alles wat ik zei werd tegen me gebruikt. Ik moest eten bij de vuilniscontainers in het hoekje van het schoolplein. Als ik ergens anders wou eten of wou spelen dan werd ik weggejaagd.
Ik keerde me compleet in mezelf. Ik praatte nauwelijks meer en had geen hobby's of interesses. Ik probeerde van alles om vrienden te maken, maar elke keer was er weer afwijzing.
Daarnaast werd mij elke dag angst aangejaagd met een spin. Een grote nep spin die rond de herfst werd gebruikt als decoratie in het lokaal. Ze haalden hem uit de decor kast en liepen achter mij aan met de spin, deden hem in mijn vakje, zette hem op mijn tafel of op mijn stoel. Ze werkte me naar de grond en zette hem op mijn gezicht.
Elke keer als ik rond herfst nu spinnen als decoratie zie dan loopt het angstzweet me over het lijf. Ik heb nachtmerries dat de vrienden die ik nu heb zich tegen mij keren. Ik heb vaak nachtmerries over wat er vroeger is gebeurd, maar het ergste is dat ik me niet alles kan herinneren. Heel lang was mijn jeugd blanco, ik kon me er bijna niks van herinneren. Alleen door EMDR kan ik nu wat dingen benoemen.
Mijn zelfbeeld is nog steeds erg laag. Ik snap niet waarom mensen van me houden of waarom mensen mijn vrienden willen zijn. Bij alles wat ik bereik is er steeds een negatief stemmetje in mijn hoofd wat me omlaag haalt.
Ik was 10 toen ik voor het eerst zelfmoord wou plegen. Ik wist gewoon niet hoe ik verder moest. De school wou niet helpen, sommigen docenten moedigde het pesten zelfs aan. Ik heb al het vertrouwen in scholen verloren en vooral in andere mensen.
Ik haat het idee dat de mensen die mij als kind mishandelden nu gewoon gelukkig en vrij rondlopen. Dat ze ermee wegkomen terwijl ik nog steeds zoveel pijn heb. En alleen maar omdat ze "kinderen" waren. En nu "beter" weten? Dit is toch niet oké?
Ik ben nu een stuk ouder. Bijna klaar met mijn opleiding. Ik ben dankbaar voor alle mensen die ik na de basisschool heb ontmoet. Mensen die mijn vrienden zijn, die van me houden. De docenten op de middelbare school die mijn potentie zagen en me aanmoedigde. De therapeuten die me hebben geholpen.
Maar soms is het niet genoeg. Ik weet dat het ongezond is, maar een deel van mij. Een heel slecht deel, wilt die mensen (wiens namen ik kan dromen) vinden. En hun leven kapot maken. Zodat ze dezelfde pijn voelen die ik nu ook voel.
Weet iemand of er websites of groepen zijn voor mensen met een pest verleden die kampen met PTSS?
Lieve actie wordt nachtmerrie (Verhaal 137)
Helaas heb ik het toch voor elkaar gekregen om haar te triggeren. Ik wilde haar verrassen met een spontane lieve actie en ben haar onaangekondigd gaan opzoeken. Ik hoopte dat zij dit wel leuk vond…
Helaas werd haar PTSS zwaar getriggerd, gezien een verleden met een persoon die haar stalkte. Ze wil nu gaan contact met mij. Ik weet nu niet wat ik moet doen, hoe lang ik haar tijd moet geven. Ik ben bang dat ze me helemaal niet meer appt of dat ze helemaal het vertrouwen kwijt is door een onvoorspelbare/ spontane actie. Ik ben echt gek op haar en wil er juist voor haar zijn.
Iemand advies hoe ik hiermee om moet gaan?
2Geef haar de RUIMTE.
Geef aan dat je haar met respect wilt behandelen, dat dit is gebeurd dat je dat niet overzien had.
Geef aan dat je haar leuk vindt en graag met haar wilt bespreken om dit te voorkomen, hopelijk ervaart / voelt zij dan dat jij bereid bent om in haar te investeren.
Wees begripvol en liefdevol naar haar.
Beschrijf duidelijk dat je haar de tijd wilt geven en het aan haar laat wanneer ze reageert.
Uit eigen ervaring weet ik dat dit tijd nodig heeft.
Succes!!
Slaapproblemen (Verhaal 139)
Ik weet niet meer wat ik nog kan doen. Alle tips of ideeën zijn welkom.
2Er is goed nieuw je brein is plastisch en kan je hertrainen. Kost tijd moeite en werk maar beter dan dit elke nacht toch.
Kijk eens op you tube pain pt kan je zeker helpen. Suc6.
Zo te lezen heb je een PTSS, stress gaat vast zitten in je lichaam waardoor je niet kunt slapen.
Ik herken wat je beschrijft: heb hier ook last van elk mini geluid sta ik in de overlevingsmodus , ademhalingsoefeningen kunnen ook helpen .
Succes en Sterkte!!
Diagnose ptss (Verhaal 140)
Maar zo bevestigt hebben heeft me geschokt en iets los gemaakt. Ik voelde me zelf weer in een dal zakken en daar ben ik al geweest heel diep en zwaar. Dus ik wil niet hetzelfde hebben als toen daarom ben ik hulp gaan zoeken.
Ik heb veel meegemaakt altijd alles alleen moeten doen, euhm ze hebben misbruik van mij gemaakt en me zoon is getraumatiseerd en zo geworden met zijn problemen door dat ik niet eerder wakker was geworden en me ogen open deed..ík weet dat het niet allemaal mijn schuld is maar zo voel ik het wel. Nu komt alles eruit ook al heb ik nu niks te klagen eigenlijk en alles is rustig voor een keer thuis .
Er zijn veel dingen gebeurd en dat knaagt aan me onbewust want ik denk er niet aan normaal gesproken.
Ik heb lang in het buitenland gewoond en daar is het fout gegaan. Te lang in survival mode geleefd en dat heeft zijn nadelen.
Ik heb hulp gezocht maar weet ook tegelijkertijd niet of ik wel terug wil naar die momenten tijden.
Ben geopereerd en daardoor erg gelimiteerd zoals ik nooit was ben geweest.
Àlles loopt fout tegenwoordig op dat gebied in mijn hoofd is het chaos en krijg deze simpele dingen niet geregeld. Dat is niet goed voor mij maar ook niet voor mijn zoon
Ik wil het afsluiten maar weet niet hoe (ja door hulp van professionele maar heb nooit hulp gehad en gevraagd) dus weet niet hoe ik dat moet handelen.
Misschien een niet zo duidelijke post , en ga niet mijn levensverhaal vertellen want dan ben ik volgend jaar nog bezig maar was wel fijn om het te typenonder mensen met het zelfde.
Fijne avond nacht ochtend.
1Mijn vouw en ikzelf zijn beide getroffen door PTSS na een heel traumatische gebeurtenis , nu acht jaar geleden, en het is pas nu dat we eigenlijk vooruitgang boeken niettegenstaande we gesteund werden van bij het begin.
Mocht je nog met vragen zitten aarzel dan niet om ze te stellen en vooral ga ervoor en wordt beter ook al zal het even duren met vallen en opstaan. Ik wens je veel moed te.
Lotgenoten contact (Verhaal 135)
Ik zoek mensen die ook een traumatische jeugd hebben gehad en bijna hersteld zijn voor lotgenoten contact. Ikzelf heb een oudere broer met hemofilie en ben o.a. hierdoor ernstig verwaarloosd door mijn moeder daarnaast was mijn vader narcistisch en zag mij als doelwit voor ‘narcistische bezetting’
1Liefs, Lina
Ik ben in mijn tuintje verkracht door een buurman (Verhaal 39)
April 2011 ben ik in mijn tuintje verkracht door een buurman. Als ik de poort van de tuin open ben je twee stappen van elkaar verwijdert. Wat ik mijzelf kwalijk neem, is dat ik hem niet van mij afsloeg. Maar als het ware versteende of bevroor. Ik buiten mijn lichaam trad en alleen maar dacht God laat dit zo snel mogelijk voorbij gaan. Hij zei dat ik het lekker vond en dat ik niet moest denken, dat hij zijn vrouw zou verlaten. En mijn mond moest houden. Mijn zoon woonden nog thuis, en deze familie daar wilde ik geen problemen mee. Weet nog dat ik wezenloos naar binnen liep en ging zitten. Op dat moment wist ik direct dat niets meer hetzelfde zou zijn. Dus pakte de draad op alsof er niets gebeurt was. Wat ik merkte is dat ik dwangmatig schoonmaakte in huis. En het ver weg stopte in mijzelf. Wat jaren later kreeg ik toch problemen met deze familie. Er was geen contact meer en daar had ik alleen maar baad bij. Werd geïntimideerd door hun om het contact te herstellen. Zijn vrouw schreeuwde nog of wil je oorlog met ons. Ik gaf toe om dan maar weer koffie bij elkaar te gaan drinken. En toen kwam het moment, ik keek in de spiegel naar mijzelf. Dacht wie ben jij in godsnaam, heb jij nog een eigen mening. Ga je leven of laten leven lafaard. Al mijn moed bij elkaar geschraapt, zij liepen mijn tuin in en liep ze tegemoet. Zei netjes dat ik geen behoefte had aan contact het voor mij niet goed voelde. Dat ontaarde in 5 maanden lang treiteren, napraten enz. Begon te sluipen in mijn eigen tuintje en wilde onzichtbaar zijn. Mijn tuin waar ik mij normaliter veilig zou moeten voelen. Het was oorlog met de buren. Oké dan gaat de beerput open dacht ik heb niets meer te verliezen. Aangifte gedaan van verkrachting, ik wist dat er niets te winnen viel. Maar waar het mij omging, zo buurman ik ben het niet vergeten wat jij mij aangedaan hebt. Ik wilde geen lafaard meer zijn maar een strijder. Helaas is de Ptss er in geslopen, het was onvermijdelijk. Wat een hel. En verwacht ook geen medeleven of steun van andere buren. De enige die steun kreeg was de verdachte . Maar ik heb het overleefd, 3 jaar doorstaan. En nog mooier nieuws zij zijn verhuist om gezondheidsredenen. Dus ik geniet elke dag opnieuw, wat een rust. Dus jonge dames iets oudere dames, doe alsjeblieft aangifte. En wacht niet zolang als mij.
3Nadat ik ben meegenomen aangerand verkracht
De dader kreeg alle hulp van de overheid
Tijdens de zitting werd de dader gerust gesteld en hoe moe hij was en mij en andere slachtoffers beschuldigde dat zijn leven in de gevangenis een hel was
Kortom
Na alle bewijs na het lezen van forensische reclasserings rapportage
Waar ze duidelijk aangeven dat de verdachte
Er continue over praat en dat hij vrouwen met positieve energie wilt hepen
Advies verdachte niet alleen maar elders onder begeleiding met beperkingen
En melden waar hij is mocht verdachte vrijkomen
Dit alles heeft de rechtbank niet in acht genomen
1 jaar vastgezeten
En loopt vrij rond
Aangifte
Mijn leven is verwoest
Ik overleef ipv leven
Ik heb levenslang m’n huid is geen thuis maar een cel zonder velgen ten drie maaltijden tv hulp
Wie heeft hier strafbaar feit gepleegd die monster en wie krijgt levenslang
Ik als 1. An z’n slachtoffers en die monster woont in dezelfde gemeente
Trauma angst niet nr buiten waarom
Omdat ik aangifte heb gedaan en hier bruut voor ben afgestraft
Zo makkelijk is het niet
Ik smeek om hulp krijg het niet
U heeft geluk dat ze verhuisd zijn
Ik leef iedere sec wetende dat deze monster hier mag blijven wonen
Mijn fout ik stopte voor een onbekende
Omdat ik simpelweg dacht dat die onbekende monster mij iets wou vragen
Ik verstijfde kon niks en haat mezelf
Walg van mezelf
Lachen naar buiten nee
Leef niet
M’n hele garderobe vrouwelijke kleding weggegooid
En draag niet meer nooit meer leuke kleding of kleur
Alles eraan gedaan om niet op te vallen
En dat heeft die monster mij aangedaan afgepakt
Mijn leven zonder kleur
Zonder ik
Voor alle slachtoffers is het anders
Bij mij was het bruut afstraffen en zolang ik stil ben krijg ik geen problemen
Soms hoor ik dagen lang m’n eigen stem niet
Dit is wat ik hoor je bent zo sterk ik had het niet aangekund of ik had er niet meer gezeten
Puur omdat ik sterk ben nou zo zie ik het niet
En iedereen liet me zo vallen geen contact
Daar gaan al m’n kleuren
It’s all black dark pain
Lonely afraid
ENORM moedig dat je voor jezelf bent opgekomen na zo'n traumische gebeurtenis, en vooral dat JIJ hier uit bent gestapt, ook al heeft dit jaren van je leven gekost waarin je je niet vrij en veilig voelde.
En dat dit je gelukt is, daar is wel wat voor nodig!
Al zal je dit nooit vergeten ook hierdoor PTSS hebt, mag je echt trots op jezelf zijn.
Fijn om te lezen dat die 'buren' weg zijn, kun je in elk geval op jouw manier in vrijheid leven ( in hoeverre dit mogelijk is ) door je PTSS hierdoor.
Heb geen schaamte dat het je niet lukte om hem van je af te werpen, een normale menselijke reactie op een abnormale gebeurtenis. Ik vindt je een POWER vrouw!
Complex PTSS (Verhaal 128)
Ik ben Arnold, 57 plusser, woonachtig in Drenthe.
Sinds januari 2022 heb ik de diagnose CPTSS. Complex Posttraumatische Stress Stoornis.
In mijn jeugd misbruikt door een leraar.
Toen ik 20 was, net geslaagd voor mijn diploma verpleegkunde B (psychiatrie) pleegde mijn toenmalige zwangere vriendin suïcide.
Hierna ging ik het leger in. Vanwege de studie had ik uitstel gekregen.
1991 uitgezonden naar Irak. 1992 uitgezonden naar Rwanda. 1993 uitgezonden naar Somalië.
1994 ben ik gestart als aspirant agent bij de politie. Daar kwam ik erachter dat ik toch liever met mensen werk.
1996 ben ik gaan werken in de psychiatrie. Ik kwam in een team waar we thuis verslaafden, vervuilers, cliënten met (ernstig) psychiatrisch ziektebeeld bezochten. De gezamenlijke factor was dat al deze cliënten onder de noemer zorgwekkende zorgmijder vielen.
Zowel in jeugd, jongvolwassen zijn, bij defensie, justitie en in de psychiatrie heb ik veel meegemaakt. Mooie zaken maar ook heel veel inktzwarte shitzooi.
Een kind doodschieten omdat hij met een bom om naar ons rende. Landen met een vliegtuig die bij landing onder vuur werd genomen. Mannen doodgeschoten omdat ze met kapmessen vrouwenborsten afsneden.
Een cliënt die zichzelf overgoot met gloeiendhete frituurolie omdat hij niet meer wilde leven.
Een cliënt mij heeft gegijzeld met een vuurwapen. Een cliënt die in een psychose opdracht gaf om mij in elkaar te slaan.
En nog veel meer :-( Bovenstaande zijn net aan een tipje van het tipje van de berg.
In corona tijd veel gewerkt. Bijna 24/7. In 2021 werd het rustiger en kwam de klap. Ik stortte in. Kortaf, snel kwaad, veel "weg", in de nacht nachtmerries, ernstige concentratiestoornissen.
De huisarts vermoedde een burn-Out. De psycholoog dacht daar anders over. Uiteindelijk naar een specialist en daar kwam uiteindelijk het etiket: CPTSS.
De behandeling met EMDR werd gestart. EMDR bleek bij mij averechts te werken.
Ook andere instellingen hebben EMDR geprobeerd. Allen maakten het alleen maar erger.
Sinds eind 2022 kom ik wekelijks bij een psychotherapeut. EMDR wordt niet meer toegepast. Wel gesprekstherapie. Rondom juni 2022 werd ik therapieresistent verklaard.
Zoekende naar lotgenotencontact heeft niets opgeleverd. Ondanks dat de wekelijkse gesprekken met de psychotherapeut fijn zijn zou ik zo graag met lotgenoten willen praten. Koetjes en kalfjes praat, wat we doormaken in het dagelijkse. Hoe het is in het gezin et cetera.
In elk geval dank voor het lezen.
Groetjes!
2Ik wens je heel veel sterkte toe.
Groet
Ik heb ook CPTSS door chronische kindermishandeling en verwaarlozing.
Ik heb tientallen jaren dit onbewust "weggestopt" en totaal geen emoties gehad.
Wat je beschrijft komt bij mij over - zoals ik het voor mijzelf omschrijf - als stapeltjes trauma's.
Niet vreemd dat na zoveel geweld wat jou is aangedaan je plots in elkaar stortte.
Ook bij mij werkt EMDR niet, daarnaast heb ik al vaker gelezen dat door EMDR de situatie verergerd: de trauma's komen bloot te liggen en liggen weer aan de oppervlakte.
Ik heb tientallen jaren hulp gezocht bij verschillende GGZ instellingen, het heeft mij niets gebracht ter verbetering van mijn situatie.
Ik ben overal geweigerd omdat ik gezien wordt als "te complex".
Ik vindt ook moeilijk aansluiting bij mensen.
Lotgenoten begrijpen wat je doormaakt is mijn ervaring.
Ik sta open voor contact mocht je dit willen.
Groet, A.
Misbruik en alcoholisme (Verhaal 136)
Wat is mijn echte ik? (Verhaal 15)
Na jaren toch de stap genomen naar therapie. Ik heb, blijkt nu, ptss. Heb EMDR gehad, heeft geholpen, echt bizar. Maar ik ben er nog lang niet. Ze praten overal over het feit dat je weer zult worden zoals je voor je trauma was. Pak dingen op die je leuk vond voor je trauma. Maar wat nou als je trauma al 35 jaar geleden begon. Hoe weet je nou hoe je was toen je 5 jaar oud was. Ik vind het dus heel frustrerend, want ik ken dus eigenlijk mijn echte ik niet. Mooi als deze verwerking achter de rug is en de ptss opgelost. Maar wie ben ik dan. Is dat dan mijn echte ik. Natuurlijk ook wel spannend, hoe zal ik zijn. Maar is dit dan echt? Dit is iets wat ik in nog geen enkel ervaringsverhaal ben tegen gekomen. Ken ik mezelf dan nog wel? Vind ik mijn huidige leven wel leuk? De keuzes die ik heb gemaakt? Misschien valt het tegen.. ik vind dit denk ik nog 1 van de moeilijkste dingen. Altijd gedacht en aangekeerd dat ik gewoon zo was, maar dat blijkt dus gevormd te zijn door trauma...
in afwachting van resultaat, Eliza
10Hoi Eliza,
Dit is een stelling die je een beetje moet relativeren denk ik.
De persoon die je was als peuter/kleuter was nog niet erg gevormd. Wat wel zo is, is dat je met verdere therapie (geen emdr) wel kan ontwikkelen wat er niet ontwikkelt is geweest door het trauma.
In de afgelopen jaren therapie heb ik zelfs een beetje gepuberd (op mijn 34ste). Ik heb bijv eindelijk de lippiercing en tattoo die ik altijd al had willen hbn en ben nu blond 😂.
Het klinkt raar, maar ik heb er zeker van genoten. Ik denk dat je dit moet zien als een proces waarmee je in contact komt met je ware zelf. Die persoon waarvan je heel diep vanbinnen altijd hebt willen zijn. Het is zeker de moeite, bekijk het dus niet als iets om schrik van te hebben, maar wel als een bevrijding en leuk avontuur!
Veel plezier!
Heel herkenbaar Eliza, hier exact hetzelfde...
Ik zit in het zelfde en herken het zo wat ik lees. Zolang ik leef is er stress en spanning en mishandelingen. Heb ook Emdr gehad en heeft wat geholpen maar hoe nu verder? Zeggen ze, met de emdr haal je de wonden open en daar heb je nu last van. Die moeten weer helen. Maar hoe dan? Weet niet hoe en vraag om hulp en dan moet je een jaar wachten door lange wachtlijsten. Ondertussen is het alleen maar erger geworden en baan kwijt geraakt omdat alles zo lang duurt. En wie ben ik? Géén idee. Áltijd in een overlevings stand geleefd en nu de beerput los is, ben ik het helemaal kwijt. Besef nu pas wat er allemaal gebeurt is en dat ik altijd niet ik was en nog steeds niet. Erg triest eigenlijk. Waarom ben ik op de wereld gezet? Voor ellende? Het is zwaar maar ga nog volhouden en hoop dat de juiste hulp komt en dit stopt. Wat een naar rot gevoel. Wens jou ook veel sterkte en hoop dat je wat verder bent gekomen met je eigen ik vinden.
Hoi Eliza,
Wat herkenbaar jouw verhaal. Ik heb net de eerste intensieve trauma behandeling gehad van 6 dagen. En ga binnenkort nog een traject van 6 dagen doen. Heb vanochtend voor het eerst echt de vraag durven stellen “ maar wat is PTSS vrij? En wij ben ik dan? Wat kan ik nog. Ik ben al 20 jaar afgekeurd. En mijn PTSS is ontstaan vanaf mijn geboorte. Het antwoord wat ik kreeg is dat ik echt niet meteen 40 uur hoef te werken maar dat het een proces is. En dat ze begrijpen dat je bang bent. En verder moet ik het maar uitzoeken bij lotgenoten....... Ik heb nog duizenden vragen en er komen nieuwe angsten omhoog. En ja ik ga alles met 1000% tegemoet , maar hoe en hoelang krijg ik hier de tijd voor en krijg ik hier hulp bij....?
Hey,
Ik weet niet hoe lang geleden jij dit postte. Maar wat je schreef ervaar ik ook.
Krijg nu wel therapie slik een antidepressiva en heb een ambulant begeleidster maar de zwarte dagen hebben nog wel de overhand.
Recentelijk diagnose gekregen en nu moet ik uitpuzzelen wat ik ben en wat ptss is.
Ik voel mij ook bekocht als ik terugkijk op de voorbije 40 jaar.
Ik weet sinds 2023 dat ik ptss heb,ben 62 en heeft hetzelfde als jij
Het begon vanaf mijn jeugd ,huiselijk geweld en dat ging verder op straat tot een vechtpartij waarbij ik werd aangereden door een auto
Daar mijn hele leven last heb /had
Nu ben ik op leeftijd en heb heel veel gemist en wat ik had kunnen doen.
Maar wat kan ik wat wil ik ,gaat het nog komen .
Ben ook altijd van het welbekende kastje naar muur gestuurd
2 ongewilde kinderen gekregen waarvan ik wist dat ik dat niet aankon,en door mijn ex werd gezegd dat het goed zou komen,niet dus
Wie was ik toen.. en nu dan
Voor mij gaat het nooit weg
Van PTSS of Complexe PTSS ( vroegkinderlijke traumatisering) kom je meestal niet meer af.
Ik heb zelf een Complexe PTSS als gevolg van kindermishandeling / verwaarlozing.
Wat helpend en verder inzicht kan geven zijn o.a de boeken van Iris Koops - het verdwenen zelf + werkboek, dit boek is makkelijk leesbaar , zij is zelf ervaringsdeskundige, het kan confronterend zijn mocht je dit boek gaan lezen.
Het kan je helpen met de vragen waarmee je zit, o.a hoe komt het dat het mij niet lukt om mensen te kunnen vertrouwen, zei legt in heldere taal uit waar dit vandaan komt.
Dat je als kind zo getraumatiseerd bent, je daardoor uit angst hebt aangepast
je niet de kans gekregen hebt om je te kunnen ontwikkelen, ook niet wie je nu bent, vandaar de titel : het verdwenen zelf. Ik vindt het een zeer goede uitleg, verhelderend, maar nogmaals het kan zeer confronterend zijn om dit te lezen.
Ik hoop voor een ieder dat je hier iets aan hebt.
Daarnaast is mijn ervaring met deze ingrijpende ( wat als complexe problematiek wordt betiteld)
Bij deze problematiek kun je beter hulp zoeken bij een ervarings deskundige therapeut hij/ zij weet uit eigen ervaring wat je voelt, wat de gevolgen zijn van de PTSS of Complexe PTSS en wat dit met zich meebrengt in het dagelijks leven. Hij/ zij kan je wel helpen om beter om je te helpen met de triggers zodat de "toppen" ervan afgaan en hoe je je beter staande kunt houden
Helaas wordt dit niet vergoed door geen enkele zorgverzekeraar.
Ik wens alle lotgenoten dit toe dat dit mogelijk gemaakt wordt ook financieel zodat je hopelijk kunt gaan leven in plaats van overleven.
Alle goeds voor een ieder die hier mee worstelt.
Hoogspanningscabine (Verhaal 134)
Camera misbruik (Verhaal 133)
Voel mij nergens veilig en geaccepteerd. (Verhaal 132)
Ik heb een zeer traumatische jeugd, achter de rug, continu angst, ouders waren niet beschikbaar, daardoor mijzelf niet kunnen ontwikkelen, geen eigen identiteit mogen ontwikkelen: als gevolg hiervan een Complexe PTSS. Een vergeten kind waar niet van gehouden is en niet welkom en geaccepteerd werd.
Ook niet op school door dat iedereen wist uit welk gezin ik kwam, mocht daarom met niemand spelen.
De rode draad is en blijft : afwijzing afwijzing.
Nergens geaccepteerd.
In de zgn hulpverlening wordt gezien als 'te complex' weer afwijzing
Al jaren ben en wordt ik uit de ene en de andere woning weggetreiterd, wat nu opnieuw al 2 jaar stalking is .
Ben RADELOOS WANHOPIG ten EINDE RAAD.
Ik heb al diverse keren dit uitgebreid besproken en kenbaar gemaakt bij de woningstichting: er wordt totaal niet gereageerd op mijn mailtjes van februari j.l.
Door deze opstapeling zie ik geen enkel licht meer.
Een uitzichtloze situatie waar ik niet met rust gelaten wordt.
Fysiek als mentaal kapot, ben op.
Ik ben al geruime tijd in mijn hoofd bezig: hoe nog verder.
Krijg NERGENS medewerking.
Ben nu tot de overtuiging gekomen dat ik mijn levenslange lijdensweg ga beëindigen, heb ik eindelijk RUST.
Hulphond (Verhaal 130)
Ik heb Complexe PTSS en mijn psychiater heeft een brief geschreven voor de aanschaf van een hulphond. De zorgverzekeraar en de WMO hebben het afgewezen.
Zijn er hier leden die zelf een hulphond hebben en mij kunnen vertellen hoe ze daar aan gekomen zijn?
Alvast bedankt voor de moeite!
Roald
2Zit met dezelfde situatie.......
Na onderzoek van deskundigen is de uitkomst dat een hulphond zelfs meer toegevoegde waarde kan geven dan eindeloze therapie.
Ondanks dat vergoed niemand dit: gemeente, UWV, zorgverzekeraar, etc.
Ik kan je alleen een advies geven ( mocht je dit kunnen/ durven) om via crowdfunding geld op te halen voor financiering voor een hulphond.
Ik wens je sterkte en succes!!
Er schoot mij net iets te binnen waar jij samen met hulp van je psychiater mogelijk een schenking ( geld voor een hulphond) kan aanvragen.
Dit is bij het Pape Fonds zit in Den Haag, je psychiater kan samen met jou een brief opstellen waarom het voor jou noodzakelijk is dat jij een hulphond krijgt, en noodzakelijk is, geen alternatieven zijn die werken/ gewerkt hebben.
Op de website kun je alvast wat lezen.
Dit is een organisatie die financieel gesteund wordt door weldoeners die geld storten aan het Pape Fonds.
Voorwaarde is dat de aanvraag hiervoor gedaan wordt door een maatschappelijke organisatie.
In jouw situatie denk ik - als jouw psychiater bereid is om hierin mee te werken dat dit jou rust geeft.
Criteria voor de aanvraag is o.a dat jezelf hier geen geld voor hebt/ of familie/ vrienden, of anderen die hierin een financiële bijdrage kunnen leveren.
Daarnaast dat er geen andere mogelijkheden zijn.
Mijn advies: in de aanvraag duidelijk omschrijven dat dit voor jou de enige mogelijkheid is om te kunnen functioneren, met hulp van de hulphond i.v.m je complexe PTSS.
Dus een goed onderbouwde brief voor de aanvraag hiervoor, in jouw geval in samenspraak met jouw psychiater is cruciaal.
Mocht je geld hiervoor toegekend krijgen: het is een gift dus je hoeft het niet terug te betalen.
Je hoeft niet ellenlang te wachten op goedkeuring of afwijzing.
Wat ik zelf heb meegemaakt binnen 2 maanden krijgt jouw psychiater bericht, en wordt het geld wel/ niet gestort.
Ik hoop en gun dat dit je lukt om op deze manier een hulphond te kunnen krijgen.
Alle goeds en SUCCES!!!!!
Mocht je nog vragen hebben, mag je mij een bericht sturen , ik zal de komende dagen op deze site kijken of je reageert.
Voel me een vreemde eend in de bijt (Verhaal 87)
Voel me een vreemde eend in de bijt ....
Ik werk en doe hard mijn best. ..... doe allerlei therapieen
Zou willen dat er zo een lot genoten groep is net als voor alcoholisten .... meetings waarbij je elkaar kan steunen.
Hoe doen jullie dat ?
2Zelf 30 jaar in een narcistische relatie gezeten. KLeineren, manipuleren. UIteindelijk weet je niet meer wie jezelf bent. Er uit stappen is ontzettend moeilijk maar uit eindelijk heeft mijn zoon me er uit weten te halen en is met mij meegegaan.
Ik zal het verhaal kort houden. Nadat je niets meer hebt geen mensen en geen geld weet je niet hoe het verder moet.
Mensen begrijpen je vaak niet en net wat je schrijf een vreemde eend in de bijt.
ER is nog weinig erkenning op dit vlak.
Zelf durfde ik het aan om een nieuwe relatie te starten. Wat moeilijk is aangezien ik haast elke week triggers tegen kom. er wordt iets gezegd en hup ik zit in het verleden en wil vluchten en zeg dan dat ik weg wil..
Nou ja in ieder geval ben ik ook op zoek naar lotgenoten. Al s het maar dat je begrepen wordt. Ik voel me dan ook vaak alleen.
We zouden ook onze verhalen en ervaringen uit kunnen wisselen? ik zeg maar iets...
Molly
Ptss door geweldadige echtscheiding (Verhaal 131)
Dat ze wilde scheiden onverwachts was al een geestelijke klap alleen belde ze me tijdens de scheiding op ....... pleeg aub zelfmoord , als ik in de auto reed ........... zie je die boom in de verte een boom staan rij er aub tegen aan of s nachts als ik slaapte ging de telefoon ......... doe het Aub. Maar ook haar broer met een tbs verleden ging zich ermee bemoeien waardoor mijn familie die er totaal buiten stond erin betrokken werd , het kwam zo ver dat ik zelfs met een pieper vd politie rond heb gelopen voor zou er iets zijn . Op een gegeven moment werd ik zelfs aan de andere kant van het land ondergebracht voor mijn eigen veiligheid .
Ik ben nu jaren verder maar bij de geringste trigger heb ik er nog steeds last van dat ik bv niet na buiten durf te gaan en s nacht nachtmerries heb kan dus niet begrijpen dat iemand waarmee je samen kinderen hebt gekregen en waarmee je zolang getrouwd bent geweest zo ver is kunnen gaan en dit alles om een andere man en geld
Wat doen jullie als het allemaal in één klap binnenkomt (Verhaal 110)
Context: in therapie, acceptatiefase, lang coping gehad met eetstoornis, nu 'ondergaan'.
2Verder gebruik ik het boek Van Janina Fisher De levende erfenis van trauma transformeren. Een Werkboek voor getraumatiseerde mensen en therapeuten. Via dit boek kun je werkbladen printen en invullen eventueel met therapeut maar ook goed alleen te doen.
Relatie kapot door PTSS? (Verhaal 129)
Ik heb vroeger een traumatische ervaring meegemaakt met mn vader, hij mishandelde me fysiek…
Nu heb ik hier nooit wat mee gedaan en merkte wel dat ik soms wat feller kon reageren als ik boos ben dan anderen. Wel sporadisch 1x in het halfjaar een deur dichtgooien bijv.
Nu heb ik 8 maanden geleden een traumatische bevalling meegemaakt waarbij mn zoontje niet ademde en ik hem bijna kwijt was. Ik voel me veel somber , depressief en ben ook heel prikkelbaar/boos om achteraf niks…. Maar ik heb het gevoel onbegrepen te zijn en weinig steun te krijgen. Ik doe alles alleen voor ons zoontje. Maar ik zet zelf altijd een masker op naar de buitenwereld dat is ook mijn eigen valkuil..
Nu had ik ruzie met partner en sloeg ik tegen de deur, alleen zat er in deze deur een raam en deze is nu kapot…. Ik wist echt niet wat ik deed en ik voel me zo ontzettend schuldig en verdrietig. Nu zei hij; misschien moeten we de relatie maar beëindigen en hij is naar werk gegaan….
Ik heb de huisarts gebeld voor een afspraak voor mn klachten maar misschien wel te laat….
Wat kan ik doen? Ik wil hem echt niet kwijt… ik vind het het ergste wat ik ooit heb gedaan…. Hij gaat dit echt niet begrijpen
Ptss (Verhaal 127)
Ik leefde op automatische piloot.
Sexueel en financieel misbruik ,mishandeling op jonge leeftijd .
Moord op jonge leeftijd meegemaakt, een dode man die zich de dood dronk op een bank.
Nadien Miskraam en een prachtig gezin. Maar ik kan het nu niet meer aan!
Kleinere trauma’s zijn er ook operaties etc..
Mama van 4kids 38j.
Ik weet op dit moment niet wat ik moet doen , cognitieve therapie…hoe lang denken jullie dat ik nog in therapie moet.
En welke therapie is de beste?
Ik kan zeer moeilijk hulp aanvaarden, sinds men jonge jaren zorgde ik voor men ma en oma broer … het voelt alsof ik die verantwoordelijkheid moet dragen.
De therapie nu voelt goed maar ik kreeg tips van iemand of ik het daarmee ga redden.
Wat is jullie mening hierover?
1Wat een heftig verhaal!
Respect dat je hier je verhaal doet.
Welke therapie het beste is bespreek je samen met je therapeut / psycholoog.
Persoonlijk denk dat je baat kunt hebben bij een psychotherapeut. Hoe lang je in therapie moet is niet te zeggen. Het kan weken zijn maar ook maanden of jaren.
Blijven praten is wel heel goed. Of het nou hier is, met een goede vriend(in), bij traumamaatje.nl, Slachtofferhulp, je behandelaar... het maakt niet uit. Blijf vooral praten.
Warme groet,
Arnold
Sommige trauma's lukken mij niet om bij te komen (Verhaal 116)
Ik heb veel gelezen over (c)ptss nadat ik zelf hier ook mee ben gediagnostiseerd. Voor mijn gevoel nooit last gehad van mijn verleden tot dat mijn vader uit het leven stapte .. toen kwam alles naar boven ( veel geweld vroeger meegemaakt en het overlijden van mijn vader was de druppel). Ik zit nu sinds een jaar thuis, ik was persoonlijk begeleider in de psychische hulpverlening.. ik heb de keuze gemaakt om niet meer terug te gaan in de zorg dit triggert mij teveel. Nu wil ik graag wat anders en ben ik zoekend maar mijn lichamelijke klachten waar ik sommige dagen nog veel mee te maken heb houden mij wat tegen.. soms erg depresief, angst / paniek klachten, veel pijn in mijn spieren / dissocatie, moeilijk kunnen slapen, altijd aan staan/alert, contstante vermoeidheid. Ik heb een geweldige psycholoog en o.a emdr maar de lichamelijke klachten blijven regelmatig terug komen, herkennen jullie dit ?
Sommige trauma's lukken mij niet om bij te komen voor emdr en dat is voor nu oke .. ik wil graag weer door met mijn leven en dat is ook mijn doel maar de lichamelijke klachten die blijven terug komen houden mij tegen. Ik ben dan snel geneigd om maar de hele dag op bed te liggen. Als ik een verplichting heb de volgende dag ( werk of iets wat mij energie gaat kosten) kan ik s'nachts er al paniek door voelen en daarom nog moeilijker in slaap komen.. ik ben benieuwd wat jullie ervaringen hier in zijn als jullie ze herkennen ?
Veel liefs voor jullie allemaal want het is soms erg eenzaam en zwaar !
2
Jarenlang dacht ik dat het normaal was (Verhaal 126)
ik wens ieder veel liefde en kracht toe in het leven waarbij je mag zijn, wie je wilt zijn. Soms is houden van ook afscheid nemen. Hopelijk is dat niet nodig in het geval van mijn vader en krijgt hij een eye opener. Mijn verwachting zal ik hierin op nul moeten zetten om niet gekwetst of teleurgesteld te worden.
Liefss,
Leonie
Positieve verhalen (Verhaal 124)
Zelf heb ik een intensief EMDR traject gevolgd, dat zeker geholpen heeft. De traumatriggers zijn echt enorm afgenomen. Maar goed, en dan? Ik voel me nog steeds niet normaal. Mijn stressregulatie is stuk, ik vind geen innerlijke rust en ik blijf hyperalert. Niet meer door onverwachte triggers, maar gewoon omdat ik niet anders gewend ben. Iemand tips?
2Trauma zit in je lijf en moet eruit!
Wel doorzetten duurt even voordat het werkt.
Daarbij doe ik gong baden en meditaties.
Verder zie ik het inmiddels als een kwetsbaarheid, dus iets wat continue aandacht en liefde nodig heeft. Wanneer je merkt dat iets niet soepel gaat kun je proberen afstand te nemen en de oorzaak te doorgronden.
Kern van dit is het accepteren, het proces wat bij jou hoort steeds doorlopen en het er mogen zijn van jezelf en het omarmen van alles wat je bent. Lief zijn voor jezelf en jezelf durven gunnen wat je nodig hebt. Wat dat is kan een ander jou helaas niet vertellen.
Wat is normaal, ik ben nog nooit een normaal iemand tegengekomen.... Laat dat normaal willen zijn los, dat bestaat niet. Normaal is dat wanneer jij vind dat je het goed doet voor jezelf.
Mijn vriendin ptss plots boos en relatie over (Verhaal 53)
Maar toen.... 45 min later app ik er dat ik een goeie film aan het kijken ben en krijg geen bericht terug kan dacht ik meschien druk na een uur nog altijd niks maar wel al paar keer online haar familie begind in groepsactiviteiten te appen en daar reageerde ze op maar niet op mij... vond heel raar dus ik bericht haar zegt ze dat ze aan de telefoon is en appjes leest . Maar niet die van mij ze zegt dat ze wat te zeggen heeft en maakt het plots uit ... ik stond met me mond open werd gelijk overal af gegooit fb insta mijn familie had ze ook gelijk gewist
Zo ook me telefoon nummer ze had me spullen buiten neergezet rijbewijs enzo iedereen kon het pikken . Mocht haar niet meer lastig vallen ik was helemaal van de kaart kreeg alleen een onduidelijke reden die niet klopte met de woede die ze had was immers 5 jaar goed voor der geen vloeken schelden slaan of ook maar iets om haar te krenken 4 keer ruzie in 5 jaar en altijd deed ze gelijk als een killer hoe klein het probleem ook was ze zei ik ben er helemaal klaar mee en doet me niks nu ik jou dit zo zeg , toen begon het steken onder de gordel zorgen dat ik kon lezen hoe happy ze was als single vrouw op fb week later blokkeerde ze me ineens op fb terwijl ik er netjes met rust laat en er wensen respecteer en wat ik dan vaag vind ze houd onze foto's wel op fb en insta houd wel de sieraden mijn papieren van m'n huis en van mijn werk enzo maar goeit wel me sleutels reserve terug in me brievenbus terwijl die naast me papieren lagen ... ze heeft mee fiets die bij haar stond weg gegooit het is al 10 dagen complete stilte tussen ons wil haar ook niet lastig vallen maar ik viel iedere dag de pijn omdat ik haar mis en van haar hou mogt plots ineens haar spullen houden boormachines stofzuiger 3n al gereedschap wat ik ook niet snap tis niet dat ze ff snel nieuwe kan kopen ik snap er niks meer van is ze er zelf niet? Moet ik haar met rust laten ? Hoelang ? Ik wil er voor haar zijn ik snap het niet normaal is het een warme vrouw sterk in het leven meevoelen met de medemens ik snap het echt niet
3Het is onmogelijk met het verhaal van 1 kant om voor mij als niet professional te zeggen hoe het zit.
Wel zou ik je aanraden om gesprekken met een professional aan te gaan om sortering aan te brengen, zodat je voor jezelf meerdere hypothesen kunt opstellen van wat er aan de hand kan zijn.
Ik kan alleen zeggen welke vragen er in mij opkomen.
Hoe was het vertrouwen? Konden jullie gesprekken hebben over onvrede in de relatie?
Was de telefoon opnieuw een trigger voor haar? Was er sprake van tunnelvisie? Gedrag wat lijkt op haar voorgaande negatieve ervaringen kunnen triggeren.
Ik wens je veel sterkte! En ik zou hulp vragen van een professional en je laten ondersteunen in dit proces. Laat het daarbij om jou gaan zodat jij iig verder kunt. Want dat gun ik je!
Sinds een 2 jaar ligt ons gezin overhoop (Verhaal 120)
Sinds een 2 jaar ligt ons gezin overhoop. Mijn man kreeg afgelopen voorjaar de diagnose bij het mggz ptss/complexe ptss. Binnen no time werd hij opgenomen in het Vibu amstelveen voor 3 maand. Wat een opluchting! Nu zal het wellicht de goede kant op gaan. Niets is minder waar. Alles werd erger, nieuwe vragen, nieuwe twijfels. Ik als vrouw en moeder van 3 kleine kinderen bleven achter. Ons huwelijk lijkt niks meer want er is alleen maar afstand. Hij zit in zijn volgende traject via het mggz en wij hangen er wat treurig naast en proberen ons leven op de rit te houden. Of ik probeer mijn leven met de kinderen op de rit te houden. Defensie kan bar weinig voor mij betekenen en geeft geen gehoor aan mijn noodkreten. Langzaam word het uitzichtloos en begint mijn moed en hoop weg te zakken. Er is geen ruimte voor mijn gevoelens, emoties en behoeften. Iemand hier ervaring mee? Tips zijn welkom.
3Die thuis er zijn en staan alleen zien en voelen ...vaak alleen in staan
Niemand vraagd gaat het en alleen voeld staan zo goedvoor hebt elk vlak.
Ik heb zelf geestelijk verzorger om.hulp gevraagd mijn hart kan luchten niet zelf mijn hart mag verliezen..dicht bij jezelf je eigen Hart te blijven niks aan kan doen mee mag doen zwaar is .
maatschappelijk zorg veteranen instituut.
Heb ik zelf om hulp gevraagd
Ter ondersteuning van.
Begrijp jou heel goed goed voor je eigen hart te zorgen staan voor.
We werden slachtoffer van een terrorist (Verhaal 122)
Het werken bij de politie was voor haar een kinderdroom en ze was dan ook een kei in haar job. Sinds de aanval heet ze nog even gewerkt maar is nu reeedss zes jaar thuis , onder het regime arbeidsongeval. Samen trachten we de dag door te brengen, ieder tracht zijn verhaal te leven en samen beleven, of trachten we ons verhaal in ons leven in te passen. Na zes jaar antidepressiva waar mijn vouw emoties min of meer onder bedwang had, heeft ze nu op een jaar alles afgebouwd en is zonder medicatie. Evenwel komen nu de gevolgen van de complexe ptss ten volle naar boven. Ze zonder zich af van alles en iedereen, ergert zich aan veel van mijn gedragingen en daar waar we vroeger samen veel plezier hadden is het nu een toestand van langere stiltes en uitbarstingen van woede, steeds met de boodschap, ik vind geen rust in mijn hoofd, ik ben alle mensen beu…. Ik hou zielsveel van mijn vrouw, zal dan ook alles doen wat moet om haar bij te staan, genezen daar geloven we al niet meer in maar een nieuw evenwicht vinden is nu ons doel.
Herkennen er nog lotgenoten dit verhaal.
Wij leven in België en daar is heel de behandeling en erkenning van ptss een lachertje en therapeuten met kennis van zaken zijn er quasi niet te vinden.
2
Ben bang dat de therapie alles erger zal maken (Verhaal 123)
Is er hier iemand met PTSS die dit ook heeft meegemaakt met een werkgever en arboarts? (Verhaal 54)
Naar vele van jullie verhalen te lezen, heb ik het idee dat ik hier goed zit..
Ik ben 44jarige vrouw en heb de diagnose kanker gekregen vorige jaar. (Inmiddels met succes geopereerd)
Sinds de kanker diagnose is er iets in mij gebeurt.. een beerput van jeugd trauma's zijn naar boven gekomen.
Constante nachtmerries en flashbacks.
Ik heb al mijn traumas altijd weg kunnen stoppen, maar het lukt niet meer.
Ik heb sinds kort de diagnose PTSS en een depressiestoornis.
In 2015 een burnout en vanaf toen begon de angst en paniek aanvallen. Soms vaak en soms helemaal niet.
Ik kreeg wat oxazepam en weer door.
Sinds een half jaar na de operatie zit ik ziek thuis.
Een zenuw is geraakt tijdens de operatie en ik kamp nu met constante pijn, mijn aandacht en concentratie is helemaal weg. Ik kan niks onthouden, mijn hoofd is helemaal vol en ben heel prikkelbaar.. tv, radio, grasmaaier..alles is teveel
Ik heb 30mg anti depressieva en zelfs dat helpt niet constant. De episodes angst en paniek breken gewoon door.
Nu na 6 maanden thuis ziek wil mijn bedrijfs arts dat ik weer contact ga leggen met mijn werkgever.
Hierdoor ben ik helemaal doorgedraait en een zware paniek aanval gekregen. Ik ben compleet leeg.Ik kan dit nog niet aan en de contact poging gooit mij nog verder af van mijn herstel.
Mijn specialisten hebben mijn bedrijfsarts geadviseerd dit contact nog uit te stellen, maar hij houdt zich aan zijn protocol.
Is er hier iemand met PTSS die dit ook heeft meegemaakt met een werkgever en arboarts?
Ik kan zeker wat hulp gebruiken, want anders keer ik terug, veels te vroeg ( zonder mijn traumaverwerking) op een pad die mij nog verder kapot gaat maken. Ik kan nu even niet meer, misschien wel over een tijd, maar dat weet ik nog niet.
Wie oh wie weet raad?
5Juist een verergering van klachten na therapie (Verhaal 70)
Na de diagnose cptss (kinder/jeugdtrauma's) heb ik veel therapieën geprobeerd. Onder andere bij psytrec en pro persona. De therapieën bestonden vooral uit EMDR, exposure (alle vormen) en schematherapie. Echter hebben geen van deze therapieën geholpen. In mijn geval zijn mijn ptss klachten verergerd na de therapieën en ben ik heel suïcidaal geworden. Er werd constant gezegd dat het mijn fout was omdat ik te veel vermeed. Ik denk dat voor de hulpverleners het grootste probleem is dat ik de woorden over de trauma's niet uit mijn mond krijg tijdens exposure. Ik verstijf zo erg dat het niet meer lukt om te praten en als het wel lukt het heel langzaam is omdat ik het er echt uit moet persen. Na de EMDR merk ik nooit een afname van klachten en heb ik ook het gevoel dat de klachten na 1 sessie voor minstens 4 weken erger blijven. De suïcidaliteit komt/kwam vooral voort uit het idee dat ik er nooit vanaf kom en zo echt niet verder wil en kan leven.
Ik ben de wetenschappelijke artikelen gaan lezen omdat ik wilde weten of ik de enige ben, dit is niet het geval. In de onderzoeken die ik gelezen heb, zijn er altijd een aantal cliënten die verergering van klachten lieten zien. Ik vraag mij af hoeveel mensen ook een verergering merken? Kunnen wij samen iets bedenken om dit te voorkomen? zelf een onderzoek doen bij de mensen waarbij het verergert is. Wat hebben wij gemeen?
Groet, Sarah
21Alsof je mijn verhaal schrijft.
Het schuldgevoel omdat ikzelf de 'schuldige' ben waardoor therapieën niet werken. EMDR bijna als een versterker werkt, de ernstige suïcidaliteit die ik door de vermoeidheid en uitzichtloosheid ervaar..... ( mijn verhaal ook op deze site, verhaal 86). Ben ook zeer geïnteresseerd in deze 'wetenschap'. Aan de andere kant....ben nog maar net een paar dagen op zoek naar lotgenoten/ verhalen..... want tot nu toe altijd bang dat 'ze' zouden zeggen dat ik juist door info te lezen dingen 'bedenk' ofwel mijzelf aanpraat.
35 sessies emdr en inderdaad verergerd enorm lig hele dagen op bed met ptss😱
Hoe doorstaan we dit?
Vreselijk
Helpt cognitieve gedragstherapie ook?
Leef voor Pampus en dan krijg ik de schuld
Ik ga rTMS proberen nog
Ook bij mij is gezegd dat ik te veel vermijd, als ik dat niet had gedaan was ik er nu "van af" geweest...
Zoek een psycholoog die dit soort dingen niet doet. Emdr is kwakzalverij.
We werken vanaf het begin van het Trauma, je denkt heel kort aan het beeld wat daarbij hoort, dan gooi je het aan de kant. Dit vervang je door een positieve ervaring, en/of iets wat je fijn vindt om te doen (zingen bijvoorbeeld) en dan EMDR er op los laten.
Voor mij werkt dit echt, ik kan de EMDR sessies nu aan zonder dat ik dissocieer.
Het gaat welliswaar niet snel, maar het werkt wel!
Mijn klachten zijn erger geworden.
De therapeut beweerd dat dit niet mogelijk is.
Er is nooit geen opvolging geweest voor bijkomende klachten.
Heeft me gestuurd om anti depressiva te nemen.
Ik ben echt slechter af en voel me somber en moe.
Ben gestopt met heel dat gedoe.
Heb een heel gesprek gehad met de huisarts en hij zegt zelf dat er totaal geen opvolging is voor mijn gevoelens.
De trauma's zijn er nog steeds en ik ben bijna 700 euro armer.
Ik merk dat ik zelf heel erg behoefte heb om soms vrijuit over dingen te kunnen praten, te delen zonder dat daar iets van gevonden wordt. Of dat ik weer naar huis gestuurd wordt met weer een nieuw label op mijn voorhoofd.
Je moet meer delen met je naasten werd er tegen mij gezegd. Met familie heb ik gebroken, en mijn vrienden, die ik overigens niet veel heb want ik heb vertrouwensissues en een minderwaardigheidsgevoel waar ik niet van af kom, geven goedbedoelde adviezen. Waar ik eigenlijk niets mee kan. Het geeft mij een heel eenzaam gevoel, also ik in een parallele wereld leef. Ik ben toch soort van dankbaar dat ik hier verhalen lees van mensen die voor mij heel herkenbaar zijn. Hoe raar dat misschien ook klinkt.
Trauma's die ik al heel mijn leven mee draag en ook een groot minderwaardigheidsgevoel.
Het is zo jammer dat de EMDR therapie niet heeft geholpen.
De zoveelste teleurstelling.
Soms verschijnt er ineens in het duistere een klein lichtpuntje, vlinders.
Vorige week in huis kwam er een vlinder op mijn been zitten, deze ochtend ineens een vlinder in de keuken.
De mensen die hun verhaal delen,blijf dit delen om een boodschap uit te sturen dat we niet alleen zijn.
Liefs Flower
Ik heb precies hetzelfde alles geprobeerd hele waslijst therapie en erger
Mijn tip ik ga het er zelf over hebben
Umcg Groningen werkt met ketamine of mdma
Als jullie ptss hebben en angststoornis dan werkt het umcg daarmee kijk maar eens
We zijn therapie resistent
Ook nog een optie hamer er alsjeblieft op
angststoornis hebben jullie dat ook er is een hersenoperatie voor genaamd DBS
Weet niet welke klachten jullie nu hebben maar zoek maar eens op internet
Als jullie paniekaanvallen hebben want dat is me niet duidelijk
Kijk eens bij overwaal paniekaanvallen:stoornis
Ik hoop dat jullie er wat aan hebben
Ik heb deze week ook gesprek en ga erop hameren zij zij niet ziek wij wel
Die het
Als je tenminste ook paniekaanvallen of angststoornis hebt
Ptss depressie en angststoornis word behandeld in Umcg Groningen met ketamine en kan al na aantal keer helpen
Ik ken personen die het hebben gedaan en het werkt
RTMS is ook nog een optie
Maar je moet wel een verwijzing er staat duidelijk bij dat mensen zoals wij therapie resistent zijn of uitbehandeld m
Hopelijk hebben jullie er wat aan weet niet wat jullie klachten nu nog zijn
Liefs
Wat naar om te lezen dat ik niet de enige ben met deze ervaringen. Terugkijkend op die periode, denk ik dat voor mij het gevoel dat het aan mij lag het heftigste was. Dit werd ook bij psytrec zo gebracht. Echter is er daar over zoveel grenzen heen gegaan dat ik er achter ben dat ik daardoor nog meer moeite heb met traumabehandelingen.
Echter is er ook goed nieuws. Na een tijd bij pro persona ben ik bij een particuliere psycholoog in behandeling. Met veel geduld en verschillende manieren onderzoeken blijkt EMDR voor mij toch effectief, alleen niet op de "normale" manier. Wat voor mij uit eindelijk werkt om in het hier en nu te blijven is fysiek bewegen. De bewegingen zelf maken niet veel uit. Klappen of het bewegen van ledenmaten. Terwijl ik naar het beeld kijk. Daarnaast doe ik het ook blind to therapist, wat betekend dat ik niet vertel waar het over gaat. Dit kost soms zelf wat meer moeite omdat je echt goed zelf moet kijken naar waar de lastigste momenten zitten. De klachten zijn niet weg maar zeker gehalveerd.
Mijn conclussie is, ik had juist nodig om iemand te kunnen vertouwen die met geduld dit proces aan wilde gaan. Daarnaast is het dus ook mogelijk om EMDR op andere manieren uit te voeren. Niet hoeven praten heeft voor mij veel meer zekerheid in de behandeling gegeven net zoals het bewegen.
Ik heb al eens een klacht bij psytrec ingediend, maar ga dat nog eens doen aangezien er geen actie is ondernomen op mijn eerste klacht.
Het is niet jouw schuld dat het niet werkt. Heel veel sterkte iedereen.
Groeten, Sarah
Hsk is geen geschikte keuze als het gaat om emdr. Ze bieden het volop aan maar willen ook zo snel mogelijk weer naar de volgende patiënt, ze bieden namelijk korte wachtlijsten aan. Waardoor de therapie afgeranseld wordt en de nazorg dramatisch is. Kies je voor emdr kijk dan uit met dit soort organisaties
Klinkt herkenbaar. Praten over trauma lijkt de trauma meer in leven te brengen dan dat je het verwerkt tijdens het praten. Het schrijven ipv het praten over trauma lijkt beter te werken, althans voor mij. Schrijven met pen en papier heeft een therapeutisch effect en het lijkt alsof je het van je afschrijft.
Dat heeft mij het beste geholpen. Tijdens therapie praat ik voornamelijk over de problemen die ik de dag vandaag ervaar, oorzaak daarvan is in het meeste geval de jeugdtrauma maar focus ligt meer op rationalisatie van de huidige situatie. Weet niet exact hoe het te verwoorden.
Hoop dat je hier iets aan hebt.
Groetjes
Fatima
Wat ontzettend verdrietig om te lezen dat voor vele zo weinig therapie vormen werken. Ik hoop oprecht dat ieder van jullie iets vind waarin dit anders zal zijn en ee juist verlichting zal zijn.
Ik ben zelf gediagnosticeerd met complexe ptss en daaronderliggend nog wat andere zaken vanuit mijn vroegere jeugd. Ik ben nu 31 jaar en heb in het verleden therapie gehad maar helaas werkte dat ook niet. Waardoor ik op een gegeven moment in een ander milieu ben gekomen (drugs) en mezelf compleet ben kwijt geraakt. Op mijn 21ste heb ik zelf het roer omgegooid en was ik er klaar mee, alles opgepakt met alles gestopt en terug gaan studeren ect. Toen mijn leventje eindelijk eend stabiel werd kakte ik in. Ik sliep weinig, altijd gestresst, pleaser naar andere, en mijn energie was echt op. Ik wist eerste instantie niet waar het vandaan daar kwam omdat bij mij de diagnose pas afgelopen jaar is gesteld!
Ik heb altijd weten te overleven tot dat alles rustiger werd, en dat kende ik niet.
Ik heb psychotherapie gehad in combinatie met mdma wat legaal is in Nederland. Het wordt in een laboratorium zorgvuldig door de beste bio mensen gemaakt. Ik heb 2 sessies gedaan bij triptherapie.nl en daarna wekelijks psychotherapie gehad bij de levenskunstenaar in Valkenswaard (zoek maar op). Hier ben ik letterlijk gaan voelen. Hoe reageerd mijn lichaam, wat doe en denk ik, wat zijn mijn patronen ect. Dit werkt echt! Interessant om jezelf eens te gaan verdiepen in psychedelica.
Voor ptss en trauma wordt mdma op therapie basis sterk aanbevolen. Het is een pittige reis maar alles zo waard.
Veel liefs,
Stef
Veel goeds was er niet in men jeugd (Verhaal 119)
Ik wil graag men verhaal delen .
Ik ben opgroeid in een gewelddadige ,mishandelde en een omgeving waar ook misbruik in voort kwam .
Veel goeds was er niet in men jeugd .
Geen moeder in beeld heb ze enkel maar een 6tal keer gezien mijn moeder was een drugsverslaafde en een alcoholiste .
Mijn vader een alcoholiste waar al het geweld voortkwam .
Wij ( zus en broers ) hebben nooit een veilige omgeving gehad .
Ik ben nu al ongeveer 8 jaar bezig om mezelf terug te vinden en tot de dag van vandaag is dat nog niet gelukt ik ben al beter maar het is toch niet wat het moet zijn .
Emdr is een optie maar volgends mobiel team in mijn situatie niet aangeraden omdat mijn verleden te erg is .
Ook heb ik al heel veel opnames gehad maar zonder resultaat.
Ik heb een verpleegster voor mijn medicatie .
Mobiel team , psycholoog ,psychiater .
Wat kan kan ik eventueel nog doen ?
Na 8 jaar is het wel genoeg geweest en wil ik leven en niet overleven ......
1Ik vind het heel vervelend voor je dat je hier doorheen gaat. Ik heb niet zo een heftige situatie als die van jou meegemaakt, maar genoeg om alleen al het het begin van je pijn te begrijpen. Je hebt een normale reactie op een abnormale situatie. Wees in ieder geval super lief voor jezelf , zoals je dat ook voor iemand anders zou zijn. Dat ben je meer dan waard. Vaak hebben we door trauma een disconnectie met ons lichaam en zitten we veel in ons hoofd of bij de ander. Terwijl ons lichaam juist emoties verwerkt of wanneer onverwerkt (trauma) juist opslaat in ons lichaam. Dit gebeurt onbewust. Wat kan helpen is om naast alles wat je doet, ondersteunende activiteiten te doen die je heel langzaam weer bewust maken van je lichaam. Om bij te dragen aan het langzaam weer veiligheid en geborgenheid in je lichaam te voelen. Zelf heb ik veel gehad en nog steeds aan qigong lessen. Het zorgt voor een betere connectie met je lichaam. Het kan zeker bijdragen aan mentale en fysieke gezondheid. Ik deed dit naast therapie met mijn lichaamsgerichte psycholoog. Ik heb er veel baat bij gehad ter ontspanning van mijn lichaam en geest. Uiteraard is iedereen verschillend, maar wellicht heb je er iets aan. Hoop dat je je weg vindt. Heel veel liefs
Mijn vrouw: chronische ptss met distanciatie momenten (Verhaal 102)
6weet niet of dat zo maar kan. Tis natuurlijk een flink lastige materie om te bespreken omdat het zooooo uitgebreid is. De 1 heeft het zo.......en de ander weer heel anders. Maar idd, ik zou het prettig vinden om van gedachten te wisselen met anderen hoor. Niet om te klagen.....maar gewoon eens te horen wat jullie dan merken, wat jullie er tegen doen om de rust te bewaren in huis.
En herkenbaar hoor, wat je schrijft. Je gevoel dat je je zelf kwijt aan het raken ben....... Alles draait om haar op dat moment.
Ik heb deelgenomen aan een praatgroep en wij hebben nog altijd een app groep (na 2 jaar)
Allemaal
Echt met iemand kan delen begrijpt en doet
Iemand naast je hebt staan met ptss zoveel impact heeft
Zo eigen grenzen voor moet gaan staan
Vermoeiend is wel duidelijk is
Uitput ...
Vaak onvoorspelbaar is
Ik voor kiest er ook is
Niet mij hart te verliezen zuinig op ben
Lief voor mijzelf te zijn
Fijn maak.
Willen en kunnen zijn ptss tussen in staat
Vaak veel vraagd naaste
Juiste ondersteuning zo belangrijk je
Hart kan luchten
Man met PTSS, alsof ik een relatie heb met 2 mannen (Verhaal 118)
Ik voel mij alsof ik een relatie heb met 2 mannen. De ene man, zorgzaam, begripvol, lief en trots.
De andere man, het trauma, de woede, de onredelijkheid, de spanning, duisternis.
Inmiddels is hij al een tijd in behandeling en doet emdr. Maar hiernaast doet hij niets om te herstellen. Hij komt amper buiten en thuis komt hij tot niets. Alles komt op mijn schouders terecht, maar echt alles. Ik heb begrip voor zijn situatie maar soms vreet het me op vanbinnen.
Ik vraag me dan af: stopt dit ooit? Moet ik blijven om hem te steunen terwijl ik er zelf aan onderdoor ga? Moet ik weggaan? Wetende dat ondanks zijn onredelijkheid, hij het niet gaat redden en nog meer pijn heeft?
Als je zo dichtbij staat is het moeilijk om jezelf niet persoonlijk aangevallen te voelen. Ik probeer alles wat ik kan maar soms lijkt het nooit genoeg.
Het doet intens veel pijn om je partner zo te zien lijden. Het doet ook intens veel pijn om zelf te moeten lijden.
Alles is dubbel in deze relatie.
Ik blijf hopen. Maar hoe lang nog?
3Heel veel sterkte, meis!
Zo alleen in voel staan veel zie waar het scheef gaat
Zo goedvoor heb elk vlak altijd ben en sta ik
Zelf met mensen werk in de psychatrhie en trauma hebben hun verhaal hebben
Thuis in de thuissituatie ook nog sta partner met psychoteauma hij veel meemaakte heel veel hulp voor gekregen heeft ik stel
Mij waardig liefdevol geduldig op
Veel geduld hebben naaste bent ptss dat niet alleen hebt vaak zien waar de bui hangt.
Zwaar is vaak onvoorspelbaar is .
Vaak weinig gevoel over is.
Ik kan verder kijken dan ...veel zie en voel
Vaak goed zie .
Ik ben heel duidelijk weet hij .
Grens over gaat zal laten merken ga staan mijn
Grens bewaak het fijn mag zijn vuur ga
Voor hem
Je niet al staan voor er zijn vaak hart verhard is door.teauma niet en nooit je eigen hart te verliezen meer waard is dan geluk in zit
Zelfzorg is
Ik denk en zeg het uit ervaring
Dit niet alleen kan dragen als naaste
Juiste hulp ondersteuning nodig is voor thuisfront
Dingen er tussen staan door ptss conflicten geeft partner mee mag doen
Er is voor beide
Heb aan haar deur gestaan terwijl ze al dood in huis lag (Verhaal 13)
Hallo ,ik zit nu voor de zoveelste nacht weer op,stijf van stress en spanning ,bang om te gaan slapen.
Ik ben Roy 34jr,ben nu 5 jaar bezig om van mijn depressies,stress en spanning af te komen met een psycholoog en diverse emdr behandelingen.ik denk momenteel aan ptss ,hoewel het nog niet erkend is met zoveel woorden.
Ik ben opgegroeid in een onstabiele thuissituatie,mijn moeder was zwaar psychiatrisch patient ,ben helaas ook misbruikt op verschillende grensoverschrijdende manieren.
Mijn moeder is door haar ziekte en verwaarlozing in haar appartement overleden nadat ze jarenlang niet het huis uit kwam .
Heb aan haar deur gestaan terwijl ze al dood in huis lag ,pas na een week kreeg ik het verlossende telefoontje,ze deed wel vaker niet open omdat ze stijf stond van zware medicatie
Ik kon het ook niet geloven dat ze echt overleden was door alle ellende wat ik met haar meegemaakt had,mijn broer wilde haar niet meer zien ,daarom voelde de drang dat ik dat wel wilde groter,ter bevestiging voor mezelf,toen ik haar zag was het zo confronterend ,onherkenbaar iemand voor mij letterlijk en figuurlijk.ik krijg dat beeld nooit meer uit mijn gedachte of geheugen gewist ,naast de jarenlange suicidale pogingen die ze deed en haar haast excorsistische psychische uitspattingen heeft dat tot op de dag van vandaag zo,n invloed op mijn dagelijkse leven,daarnaast heeft haar misbruik naar mij en mijn broer toe tot gevolg dat ik een verstoord intimiteitsprobleem heeft in mijn relatie tot een vrouw,mijn huidige relatie is daarop stukgelopen.
Het erge is nog dat het aan de buitenkant niet altijd zichtbaar is bij mij ,waarop ik vaak niet begrepen word door de buitenwereld en op mijn werk ,dat levert ook weer extra stres op ,wat mij nu gewoon te veel word ,het lukt me niet meer om te werken op moment
2Best heftig Roy,
Maar ik herken de gevolgen van het leven in zo een omgeving.
Alsof je niet meer de baas bent over jezelf. De controle kwijt. Als je dan eenmaal wat controle hebt, kan het zijn dat je die omgeving "mist". Soms denk ik ook om er niet uit te geraken, hoe verwerk je dit. Toch moet je eraan blijven werken, na verloop van tijd begin je er terug in te geloven. Al zullen de littekens min of meer blijven.
Ik ging dissocieren om het aan te kunnen.
Nu probeer ik zo rustig mogelijk te blijven. Heb bij de eerste keer wel EMDR gehad wat mij wel iets geholpen heeft.
Het besef dat je gewond bent is goed, regelmaat, blijven eten en wat buiten lopen(liefst met een hond) helpt ook wel wat.
Probeer maar hulp te krijgen voor je PTSS. Verwacht verder niet dat mensen je begrijpen om je heen, daar wordt je alleen maar verdrietig van. Als ze het zelf niet hebben meegemaakt begrijpen ze het niet helaas.
Zorg goed voor jezelf.
Hoe ga je met dit gevoel om (Verhaal 121)
Weet niet goed waar beginnen... (Verhaal 114)
weet niet goed waar beginnen... al van sinds ik me kan herinneren werd ik gepest ... op school.. dit tot mijn laatste jaar secundair... 12 jaar lang (van sinds ik me kan herinneren).. gepest, zowel psychisch als lichamelijk...
toen ik 15 jaar oud was, kreeg ik mijn eerste lief... dit werd later mijn man en de vader van mijn kinderen...
Wat ik niet wist, is dat hij narcistische trekken kreeg naarmate onze relatie vorderde... was dit altijd aanwezig? geen idee... puzzelstukjes vielen pas in elkaar nadat ik besloot van hem te scheiden na 12 jaar (waarvan 5 gehuwd). Dat ik hem verliet, gaf hem de teugels in handen om het eeuwige slachtoffer te spelen...
Soit... toen ik een jaar of 8-9was, werd ik misbruikt door mijn grootvader... wat voor mij een enorme mindf.ck is, ik heb hem dit precies nooit kwalijk genomen... ik snap dit echt niet...
Bij dat pesten, kwam ook een vluchtmechanisme bij me in gang... automutilatie... dit is gestopt toen ik in contact kwam met lotgenoten...
Ik weet dat dit verhaal waarschijnlijk chaotisch wordt, en van de hak op de tak, maar zo is het momenteel in mijn hoofd..
van het gepest hebben mijn ouders nooit wat geweten... dit kwam ik onlangs te weten toen we hierover praatten....
van automut. wisten ze het ook niet, ik heb zelf jaar of 2 antidepressiva genomen zonder dat ze het wisten...
Ik ging na mijn studies tewerk als verpleegkundige.... 12 jaar lang.. kreeg mijn ontslag toen mijn ex-man besloot mij in corona een koekje van eigen deeg terug te geven (lees: pay back time omdat ik hem verliet.) Hij mailde mijn toenmalige werkgever met leugens, waarbij die hem geloofden. Ook al kon ik telkens zwart op wit alles weerleggen.. uiteindelijk getekend, en vertrok ik met wat ik recht op had.
studies hervat, geslaagd, nieuw werk, voel ik me een indringer...
Nieuwe relatie, alles loopt goed, tot de bom ontploft... ik blijk veel vanuit 'ik' te spreken... Ergens logisch, ik kan toch niet zeggen 'de hond heeft de was gedaan'? of 'de hond heeft gekookt'?
gesprek erover gehad, 'je bent neit meer alleen, ik sta achter je,' ok... snap ik, en toch... durrf ik geen hulp te vragen, uit schrik het verwijt te krijgen dat ik hulp vroeg/kreeg...
Iemand dit meegemaakt? of weet naar waar ik me moet richten?
psycholoog intake gehad... maar wil zelf al wat aan de slag...
1Moeilijkst dat ik niet serieus genomen word door vriend (Verhaal 46)
Ik ben 20 jaar oud en heb last van complexe ptss. Een relatie met een narcist die jaren doorging, seksueel misbruik, uithuisplaatsing verschillende woonplekken. Een paar maanden geleden de diagnose cptss, al een aantal emdr behandelingen achter de rug en cognitieve gesprekstherapie. Ik heb alleen het gevoel dat ik nog geen 1 stap vooruit ben gekomen. Het is wel echt nodig dat ik aan de slag ga met mijn klachten want op dit moment beïnvloed het mijn hele leven. Financien, school, sociale contacten etc.
1 van de moeilijkste dingen vind ik dat ik het gevoel heb dat ik niet serieus word genomen door mijn vriend. Het voelt alsof hij alles bagatelliseert. Dan zegt hij weer kom op dat lukt wel nog wel ff de afwas doen, terwijl ik het gevoel heb dat ik door mijn benen heen zak. Ik zeg hem vaak dat het misschien helpt om er dingen over te lezen om zo de situatie beter te kunnen begrijpen. Vaak als we een gesprek hebben komt het neer op hoe moeilijk het voor hem is etc. Je wilt ook niet hele dagen praten over hoe moeilijk je het hebt of al je klachten, want dan voelt het alsof je helemaal in de slachtoffer kruipt en je jezelf zielig vind. Uugh daar hou ik helemaal niet van. Zelf nu tijdens het typen van dit verhaal krijg ik weer te horen kan je het huis even opruimen, hij die totaal vergeten is dat ik al 3 keer gehuild heb vandaag en dat het weer 1 van de slechtere dagen is. Heb het gevoel dat ik een rode pleister op mn hoofd moet plakken zodat hij het niet steeds vergeet...
Iemand die een soortgelijke situatie heeft? Graag advies...
2Ik ben 32 jaar getrouwd en hij heeft vanaf dag 1 geprobeerd mij het gevoel te geven dat ik niets voor hem betekent. Op onze bruiloft begon hij uit het niets mij uit te schelden . En hij was constant met zijn familie bezig en dat gaat nog steeds zo door . Nu na 32 jaar kies ik voor mezelf genoeg is genoeg . Ik kom uit een narcisten familie en dat was mijn comfort zone . Daarom heb ik ook een narcist aangetrokken. Alles moet om hem gaan . Ik ben niemand . Ik ben nu heel hard bezig aan mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen te werken . Ik mag er ook zijn . Ik stel nu grenzen waar hij erg moeite mee heeft . En dan zeg ik ook dat jij probleem met mij hebt is jouw probleem en dat is niet mijn probleem. En zo laat ik zijn probleem bij hem en zorg ik voor mezelf.mijn geluk gaat nu voor . Ik hoop dat je beter voor je zelf gaat zorgen en laat zijn problemen bij hem . Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn geluk en je zal nooit goed doen . Veel succes
Heb door schaamte en angst alles weggedrukt (Verhaal 117)
In mijn jeugd ben ik misbruikt en heb door schaamte en angst alles weggedrukt.
Toen ik later ging trouwen was het een openbaring om gelukkig te zijn.
Maar dat heeft niet lang geduurd,ons eerste kindje (een meisje)is kort na de geboorte overleden.
Daarna gelukkig nog twee gezonde kinderen gekregen.
In 1982 kwam mijn 36 jarige zus om bij een auto ongeluk.
In 1984 is mijn vader plotseling overleden.... een maand daarna ging mijn vrouw vreemd en ging bij mij weg met mijn twee kleine kinderen.
Drie jaar later toch weer gelukkig getrouwd met mijn tweede vrouw die mij nog een prachtige zoon schonk.
Dat huwelijk heeft 15 jaar geduurd,zij kreeg op 48 jarige leeftijd leverkanker... een vreselijke lijdensweg doe 8 maanden duurde,de laatste 4.maanden heb ik haar thuis verzorgd.
Ik kreeg later een hartinfarct en heb het nog maar net gered.
In 2016 kreeg ik legionella en heb 2 weken in coma gelegen,de 14 de dag zeiden de artsen tegen mijn vrouw en kinderen dat ze maar afscheid moesten nemen omdat ik de ochtend niet zou halen.... maar godzijdank ben ik erg nog.
En om het af te sluiten heb ik in april j.l een openhartoperatie gehad waarvan ik niet redelijk van hersteld ben.
Bij mij is dus ook PTSS geconstateerd....ik vindt het maar moeilijk om daar mee te leven.
Gelukkig begrijpt mijn huidige vrouw het heel goed en steunt mij daarbij.
Ik voelde me thuis niet veilig (Verhaal 115)
Ik wil graag mijn verhaal delen, omdat ik hoop dat het helpt om van mij af te schrijven en hopelijk tips/adviezen te krijgen van anderen.
Er is een aantal jaren geleden PTSS geconstateerd.
Ik ben opgegroeid in huiselijk geweld (alleen getuige geweest van partnergeweld). Dit heeft vanaf mijn3e tot aan m’n 15/16e plaatsgevonden. Ik voelde me thuis niet veilig en werd daarnaast op school gepest. M’n leraren zeiden dat ze mij niet leuk vonden, omdat ik te stil was en heb me daardoor nooit geaccepteerd gevoeld. Nooit het geval gehad dat ik er mocht zijn. Ik heb eens in de kring verteld op de basisschool dat mijn vader m’n moeder had geslagen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ipv dat mijn juf mij apart nam en met mij praatte werd ze boos en zei dat ik dit geen gezellig onderwerp was om over te praten. Ze is er nooit op teruggekomen..
Daarnaast kampte mijn moeder met psychische problemen, zoals een dwangstoornis, een eetstoornis en depressies. Ik maakte me altijd zorgen om haar. Mijn ouders zijn nooit uit elkaar gegaan en zijn nog steeds samen. Mijn vader is ineens 180 graden omgedraaid en nu heel lief voor mijn moeder en mij zussen en ik. Ik heb ook een goede band met mijn ouders nu, maar alles wat er in mijn jeugd is gebeurd heeft zoveel impact op mij gehad. In mijn tienerjaren heb ik foute vriendjes gehad en heb ik mij altijd laten gebruiken door mannen. Ik wilde dat mensen mij zagen en had zoveel behoefte aan liefde dat ik alleen slechte mannen aantrok. Ik heb veel moeite met het aangaan van sociale contacten, schrik erg van harde geluiden, heb ernstige concentratieproblemen en voel me vaak depressief. Ik voel me altijd alsof ik niet goed genoeg ben en voel me altijd onveilig. Ik heb dan ook maar 1 goede vriendin. Verder heb ik een heel fijn leven. Ik heb een geweldige man, een geweldig lief kind en een goede baan. Ik heb niks om ongelukkig over te zijn, maar voel me diep ongelukkig en ik haat het. Ik kan op mijn werk niet goed functioneren vanwege concentratieproblemen en de angst hebben niks goed te doen. Ik sta al een half jaar op de wachtlijst bij de specialistische GGZ, maar krijg maar geen gehoor. Er is nog geen indicatie over de wachttijd en ik merk dat ik hier steeds meer onder lijd. Ik kan niet meer en het enige wat ik wil is genieten van al het geluk dat ik nu heb. Ik wil de pijn van vroeger niet meer voelen. Ik weet het even niet meer…..
1Wat heftig wat je hebt moet meemaken :( en verdrietig dat niemand dit erkende. Ik heb helaas hetzelfde verhaal als jou.. ptss , veel huiselijk geweld meegemaakt etc. Ook wat jij schrijft ook al heb ik een fijne omgeving nu en een lieve vriend ik kan mij nergens ontspannen. Ik sta altijd aan. Ik hoop voor je dat je snel de hulp krijgt die je verdiend! Ik heb zelf o.a emdr en dit heeft mij een stuk verder gebracht! Maar ook ik ben er nog niet want jaren lang in onveiligheid te hebben geleefd los je niet zomaar op. Ik wens je veel kracht toe het is zwaar en soms zo uitzichtloos iknow! Maar uit mijn ervaring is dat er een dag komt dat het dragelijker wordt door o.a goede hulp, hou vol ! :)
Ben domweg op (Verhaal 113)
Afgelopen zaterdag mijn vader begraven en net als bij mijn moeder zat ik als vierde kind achteraan in de aula en liep achteraan in de stoet naar hun graf. Ik moest erna smeken bij het verzorgingshuis om toegang te krijgen tot de laatste erfstukken die ik mij bij Gods gratie zijn toegewezen. Zonder toestemming van de familie mocht ik zijn kamer niet in.
Dit gaf mij het gevoel wat ik op mijn 12 e al had ' ik hoor niet bij deze familie ben aangenomen o.i.d'
Nadat ik definitief t huis ben uitgegaan ben ik uiteindelijk bij mijn vriend gaan wonen. Jawel een narcist in de ergste vorm. 23 jaar volgehouden en na een been breuk wakker geworden en weggevlucht. Aangifte kan je in dit land niet doen niet van de klappen, de verkrachtingen die hij pleegde of de misbruik van mijn 9-13jaar.. Kan geen kinderen krijgen dus heb geen enkel functie op deze aardkloot.
Te laf (nog) om zelfmoord te plegen. In 2016 nadat ik weggevlucht was bij mijn ex de diagnose ptss gekregen. Nu na een jaar ziekte verlof de diagnose c-ptss en er achter komen dat je als een gevaar wordt beschouwd. Volgens een ex vriendje zou ik zijn moeder gaan vermoorden en van het verzorgingshuis krijg ik het idee dat ik de grootste dievegge van de eeuw ben. Niets is minder waar heb enkel c-ptss en doe mijn best om eindelijk eens gezien gehoord en begrepen te worden. Heb via mijn advocaat na lang zoeken en diverse wachtlijsten, huisartsen i.o en crisis diensten afgeweerd te hebben eindelijk een lieve goede psychiater gevonden. Probeer nu mijn kleine ik te omarmen. Dit wordt mij niet makkelijk gemaakt door t gedrag van de andere kinderen van mijn ouders. En dat terwijl ik niet de enige ben die zo behandeld is. Zelfs op de begrafenis van mijn vader moet ik mij verdedigen omdat mijn moeder niet zo geweest zou zijn. Was ik erbij of was hij erbij was wederom mijn antwoord.Mensen die ik tig jaar niet heb gesproken willen mij ineens condoleren. Enkel voor hun eigen gemoedsrust maar heb ze afgeweerd.
Men weet gewoon niet hoe om te gaan met c-ptss niet op mijn werk (3 dagen na ziekmelding onslag papieren in huis) als prive als bij familie. Heb alles en iedereen geblokt hoef ze echt ook nooit meer te zien maar het doet zo fucking onwijs veel pijn. Weet gewoon niet wat ik fout doe maar wordt continu als schuldige aangewezen. Was op mijn vierde volwassenmaar wordt nog steeds niet zo gezien ondanks dat ik ik de meest intelligente ben van allemaal.
Wel gelukkig een 10 tal lieve (deels) spirituele vrienden om mij heen. Oprechte vrienden die er belangeloos voor mij zijn en niets ervoor terug willen.
Dit is maar een heel klein deel van mijn verhaal er is nog zo eel meer te vertellen maar ben op. Helaas niet moe aangezien ik dan eindelijk na jaren eens fatsoenlijk kan slapen.
Ben domweg op en kan.p met C-PTSS.
Moeilijke jeugd gehad, PTSS, angst achtervolgt mij in het dagelijks leven (Verhaal 105)
Hoop op deze manier even mijn hart te kunnen luchten. Ik ben een 27 jarige jonge vrouw. Ik studeer, werk en heb vrienden. Ik heb geen steun van familie. Achtergrond: Ik kom uit een gezin waarbij mijn vader autistisch is en mijn moeder narcistisch. Heb jarenlang huiselijk geweld, misbruik en verwaarlozing ondervonden. Zo heb ik nooit de liefde gekregen die ik nodig heb. Daarnaast heb ik een andere etnische achtergrond waar ik tot op de dag van vandaag een sociale fobie heb ontwikkeld. Zo word ik anders behandeld in mijn woonplaats, omdat ik een kleurtje heb. Ik woon in een omgeving met weinig culturele diversiteit. Ik probeer plekken/situaties te vermijden waar te veel witte mensen zijn. Terwijl ik in de randstad geen last heb van dit probleem. Ik ben niet iemand die gauw de racismekaart trekt, maar ik vind dit moeilijk. Probeer mijzelf wijs te maken dat het tussen mijn oren zit en dat ik niet moet aanstellen, maar ben zo angstig. Ook vind ik het lastig om te genieten van leuke dingen. Ik ondervind problemen met alle soorten relaties. Heb het gevoel nergens thuis te horen wat betreft culturele achtergrond, geaardheid, religie, denkwijze etc. Wat betreft vriendschappen merk ik dat ik dat alleen kan als ik diepzinnige gesprekken kan hebben met diegene. Ik kan niet tegen oppervlakkige gesprekken. In relaties heb ik last van verlatingsangst. (Onveilig gehecht)
Heb 2 jaar geleden onder andere EMDR behandelingen gehad dat heeft geholpen met het verwerken van meerdere traumatische ervaringen. Heb daar overigens geen last meer van. Ik was altijd een peoplepleaser. Ik ben door therapie meer van mijzelf gaan houden, maar ben hierdoor mensen zo gauw zat en ben ook veel mensen verloren, omdat ik nu mijn grenzen aangeef. Ik zit nu in een sociaal isolement. Ik heb weinig mensen waar ik mijn hart bij kan luchten. Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal?
1Complexe PTSS en polyamorie (Verhaal 49)
Heeft er iemand hier op het forum ervaring met Complexe PTSS en polyamorie?
In mijn tienertijd en adolescentie ben ik zwaar geestelijk mishandeld en verwaarloosd door vader en stiefmoeder en verlaten door moeder (mon of meer in die volgorde). Tien jaar geleden kreeg ik de diagnose Complexe PTSS
Mijn trauma heeft twee kernen:
1. Het gaat over verraden en diep gekwetst worden door de mensen waar ik van hou en die van mij hadden moeten houden/voor me hadden moeten zorgen.
2. Het gaat over niet goed genoeg zijn en niet kunnen voelen dat ik liefde waard ben.
Ik leef al vijf jaar uit volle overtuiging en succesvol polyamoreus, met twee vaste partners.
Sinds twee maanden heeft een van hen een nieuwe partner die voor mij erg triggerend is.
Mijn gevoelens lijken op jaloezie, maar zijn het niet. Ik ben op dit moment 85% van mn wakkere uren getriggerd door de situatie maar ook de persoon van mijn metamour (die daar niets aan kan doen, dat snap ik ook wel). Ik heb angstaanvallen, dissociaties, nachtmerries, woedeaanvallen en voel me zó ontzeker dat ik niet meer goed weet wie ik ben.
In vorige situaties met nieuwe partners vond ik het ook soms lastig, maar dan kwam ik er met EMDR weer goed uit. Dit is echter van een heel ander level.
Ik wil de relatie alleen verbreken als het echt niet anders kan. Niet alleen houden we veel van elkaar en hebben het heel goed samen (behalve deze huidige zware tijd). Ik ben ook bang dat ik dan iets significants aan mijn trauma laat liggen (het vermijdingsgedrag uit de symptomen) waardoor het ook in nieuwe relaties weer op zal duiken.
Mijn partner steunt me ontzettend en is ook heel begripvol. Maar vraag me af hoe lang hij het nog volhoudt met me.
Ik weet niet meer wat ik moet doen...
Heeft iemand hier ervaring met de C-PTSS/Polyamorie combinatie? En heeft die persoon/personen advies voor me?
3Zelf gebruik ik -in overleg met mijn arts!- thc om het minder extreem te maken, maar dat is an sich geen oplossing. Daarnaast is het misschien fijn om met een therapeut of gewoon met een fijne vriend te praten over de mogelijke overeenkomsten tussen deze situatie en jouw c-ptss. Als ik zo emotioneel wordt in zo'n situatie dan zie ik vaak (onbewust) overeenkomsten tussen die persoon en de mensen die mij mishandelden of exploiteerden. Ik probeer mezelf er aan te herinneren dat het toch een ander persoon is en de overeenkomst vaak tussen mijn oren zit. Of ik zoek juist contact met die persoon (liefst een goed gesprek) om mezelf er echt van te overtuigen dat het een op zichzelf staand individu is die toch wezenlijk verschilt van de daders. Vaak vult een angstige geest veel zelf in op basis van kleine triggers (zoals op dezelfde manier schoenen strikken of zoiets kleins).
Nu heb ik in deze pauze iemand ontmoet waarmee ik een liefdesrelatie wil opbouwen maar omdat hij net uit een lange gesloten relatie komt en ook erg nieuwsgierig is naar het vrije leven wil hij de relatie open houden en een poly relatie proberen.
Het geeft mij alleen veel triggers en gevoelens van onveiligheid en onzekerheid maar zie ook dat de heftigheid waarop ik deze gevoelens ervaar te maken hebben met mijn trauma. We communiceren namelijk over alles open en voel me gezien en begrepen door hem, het geeft mij daardoor ook heel veel inzichten over mijn trauma en attachment.
Daarnaast steunt hij mij mentaal ook erg in dit proces van heling van mijn trauma maar ik weet dus ook niet zeker of dit wel het moment is waarop ik dit poly vorm aan moet gaan. Ik soms ook bang ben weer uit balans te raken. Dus ik weet het antwoord op je vraag ook niet, maar probeer voor mezelf de afweging te maken wat ik mentaal aan kan en hoe draagbaar we het kunnen maken in deze verhouding, waarbij het aangeven van grenzen en voorwaarden wel erg belangrijk is.
Mogelijk dat dit boek je kan helpen: Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy
Succes en liefs!
Nu heb ik in deze pauze iemand ontmoet waarmee ik een liefdesrelatie wil opbouwen maar omdat hij net uit een lange gesloten relatie komt en ook erg nieuwsgierig is naar het vrije leven wil hij de relatie open houden en een poly relatie proberen.
Het geeft mij alleen veel triggers en gevoelens van onveiligheid en onzekerheid maar zie ook dat de heftigheid waarop ik deze gevoelens ervaar te maken hebben met mijn trauma. We communiceren namelijk over alles open en voel me gezien en begrepen door hem, het geeft mij daardoor ook heel veel inzichten over mijn trauma en attachment.
Daarnaast steunt hij mij mentaal ook erg in dit proces van heling van mijn trauma maar ik weet dus ook niet zeker of dit wel het moment is waarop ik dit poly vorm aan moet gaan. Ik soms ook bang ben weer uit balans te raken. Dus ik weet het antwoord op je vraag ook niet, maar probeer voor mezelf de afweging te maken wat ik mentaal aan kan en hoe draagbaar we het kunnen maken in deze verhouding, waarbij het aangeven van grenzen en voorwaarden wel erg belangrijk is.
Mogelijk dat dit boek je kan helpen: Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy
Succes en liefs!
Ik heb PTSS + licht verstandelijke beperking (Verhaal 111)
ik weet niet goed hoe ik hier mee moet omgaan ik heb momenteel geen behandeling omdat ik een complexe beperkingen heb ik liep eerst bij Lentis maar ze kunnen mij daar niet de Behandeling geven die ik nodig heb. mijn huisarts was steeds aan het zoeken voor mij maar gaat moeilijk. heeft er iemand Tips voor mij ? gr christine
Ik ben geestelijk helemaal kapot. (Verhaal 109)
Naar een half jaar heb ik nieuwe buren gekregen op nummer 5. Deze mevrouw heeft met grote regelmaat 3 kinderen in huis, die voor flink wat overlast zorgen. Dit heb ik diverse keren aangegeven bij de woningbouw, echter zonder resultaat.
Inmiddels 2 jaar later en diverse verzoeken van instanties , mijzelf, bekenden en buren om mij een andere woning te geven, zit ik nog steeds op dezelfde plek met alle gevolgen van dien. Ik slaap niet goed, ik eet niet goed en kan van de spanning amper nog mijn medicatie nemen. Ik zet mijn uitkering op het spel om soms langer bij mijn pa te blijven en kan hierdoor geen hulp inschakelen of iets opbouwen en het kost mij behoorlijk geld om heen en weer naar Zwolle te reizen.
De afgelopen jaren had ik af en toe gesprekken als ik thuis was, om mijn frustratie wat van mij af te praten. Ook heb ik EMDR behandelingen gevolgd voor mijn klachten, echter zonder resultaat. Verder heb ik een tijdje vrijwilligerswerk gedaan, maar kon dit niet meer volhouden, vanwege lichamelijke beperking.
Aan het eind van 2017 begon de renovatie, helaas kon de woningbouw niets doen aan de gehorigheid, omdat het enkele muren zijn. De ****** straat had een groot achterstallig onderhoud (verfwerk, dakgoten lek, vocht, de schuur, deuren enz.) Door deze renovatie was het achterstallig onderhoud weggewerkt en het energielabel omhoog gegaan. Vervolgens gaan we na de renovatie wel 25 euro per maand meer betalen.
De woningbouw heeft mij voor de renovatie een flatwoning (nieuwbouw) aangeboden, omdat ik tijdens de renovatie met mijn klachten een probleem zou hebben , als ik nog in de ********* straat zat. Deze woning heb ik geweigerd, omdat ik mijzelf niet zag wonen op een flat. (Veel buren, geen tuin en een super klein balkon. De oplossing voor de renovatie moest een wisselwoning wezen aan de********. Ik kon tot 1 december 2017 wonen in deze sloopwoning. Deze woning had allemaal gaten in het plafond zitten en het idee om mijn spullen binnen korte tijd 2 keer te moeten verkassen, gaf mij teveel stress. Ik besloot om bij mijn pa te vertoeven, gedurende de renovatie. Echter liep de renovatie uit en ben ik 7 keer heen en weer gereden tussen mijn woonplaats en mijn pa, omdat mijn pa 70 jaar is en het niet goed is om zolang bij elkaar te zitten. Zeker niet met psychische klachten. Gevolg, met traumatische klachten in een renovatie zitten, waardoor ik niet meer kan functioneren. Ik ben enkel e dagen terug naar de woningbouw geweest en gezegd dat ik psychotisch word en de kans op escalatie met de buren ernstig toeneemt en mijn uitkering op het spel zet met het vluchten naar mijn pa. Tijdens het gesprek: wat als ik voor de keuze van de sloopwoning was gegaan? Dan had ik er per 1 december uit gemoeten en dan. Antwoord: dan had je weer terug gemoeten naar de vorige woning. Dus dan had ik alsnog meer dan een maand in de renovatie moeten zitten? Ik heb via mail gevraagd om een schadevergoeding (geen bedrag) voor psychische schade, verhuiskosten en benzinekosten. Maar dan krijg ik de reactie, wordt niet vergoed. Verder wijzen ze weer op de optie van een wisselwoning. Ik ben geestelijk helemaal kapot.
Privé worstel ik (Verhaal 108)
Ik ben erg goed in mijn werk. Gevoelig voor signalen van anderen, analytisch sterk, betrokken en deskundig.
Privé worstel ik. Ik blijf dezelfde partijen maar herhalen in vriendschappen waardoor deze ook altijd eindig zijn. Ik snak naar verbinding maar weet niet hoe vriendschap werkt. Ik sloot me uit , pas me aan, probeer signalen te lezen, ben heel erg loyaal en zorgzaam maar weet niet goed wie ik ben in de vriendschap. Wat is van mij een essay is van de ander? Wanneer mag ik boos zijn? Wat kan ik wel/niet verwachten? Zijn constante vragen die ik mezelf sterk. Ook heb ik veel moeite met conflict. Ik weet niet Wnn ik mag voelen wat ik voel. Ik pas me aan en slik in totdat de stress zo groot wordt dat ik klap een heel kort, heel boos wordt en mensen afschrik die vervolgens afstand nemen. Zo ben ik al mijn beste vriendinnen kwijt geraakt in mijn leven. En verwacht ik vandaag ook weer een vriendin kwijt te raken. Ik ken het patroon, weet wat er gebeurt maar ben niet in staat om het anders te doen. En ik ben er moe van. Ik ben zo moe van het telkens zo mijn best doen en toch falen, afscheid nemen, herstellen, opnieuw proberen, me alleen voelen, me schamen en schuldig en mislukt voelen.
Ik ben inmiddels zo ver dat ik denk dat ik er maar beter niet meer aan kan beginnen. Ik barst van de kennissen die me allemaal graag zien. Mss is dat voor mij het veiligste, naar mijn gezin.
Ik heb, als psycholoog, heel veel opleidingen, therapieën etc gedaan. Het helpt allemaal wel iets maar de kern blijft gelijk. Ik weet niet wie ik ben en waar ik sta. Het idee, dat het was niet beter wordt dan dit, put me uit.
Ik ben moe en ben eenzaam tot in de kern.
Dank voor het lezen.
2Ik ben geraakt door je schrijven. Waarom? Ik denk dat jouw verhaal zo vaak herkend wordt door andere vrouwen. Zo zijn we opgevoed. Meisjes moeten lief zijn, voor anderen zorgen, leed dragen, niet zeuren en vooral door gaan! Het proces om daar boven uit te groeien duurt lang. Het is er nl ook jaren in gekomen. Ik ben eens in een multie-disiplinaire therapie geweest en daar zei die therapeut: "Even" en "Normaal" komen niet voor bij een persoons verandering. "Dan moet je even........" Nee, tis een proces van jaren. Ik heb die knop omgezet! En ja, dat kan niet iedereen. Ik ben na die therapie van een maand, echt naar mij zelf gaan kijken en er mee aan de slag gegaan.
Heb ik vragen?? Dan vraag ik ze gewoon! Vind ik iets niet leuk?? Dan zeg ik dat gewoon! Wil ik iets gaan doen?? Dan doe ik dat gewoon! En je ziet.....alles is gewoon. Maar idd, tis altijd nog echt een afweging. Zal ik het doen?? Durf ik het?? Ik ben nu bijna 60 en ik vind dat het gewoon eens MIJN tijd moet wezen! Tis toch bij de zotte dat we zo onzeker zijn gemaakt!!?? We zijn volwassen vrouwen, wij mogen er allemaal ook gewoon wezen, ook onze mening telt! En wat blijkt.......die telt ook gewoon! Weg met die angst en ga leven zoals JIJ wilt leven! Probeer alles bij je zelf te houden, jij kan toch niet veranderen wat anderen voelen of denken. Gaat om jou!
Heel veel sterkte, meis!
Van slag na een EMDR sessie (Verhaal 96)
Begin dit jaar ben ik begonnen met EMDR. Dit helpt goed, maar is ook zwaar. Na een sessie ben ik erg hyper en kom ik in een soort adrenaline stand. Vervolgens stort ik in en voel ik me erg depressief/moe/angstig. Het kost me ongeveer 2-3 weken om bij te komen van zo’n EMDR sessie. Momenteel zelfs langer en heb ook weer veel burn-out klachten. Ik vroeg me af: herkennen jullie dit? Zijn er meer mensen zo van slag na zo’n sessie? Zoals jullie weten is eerst stabiel(er) worden is wel lastig met PTSS. Nog tips? Hoor graag jullie ervaringen.
Dank en sterkte voor iedereen hier die met PTSS moet leven!
2Dit is iets waar ik (verhaal 60 & verhaal 93) ook mee te maken heb/gehad. Omdat alle herinneringen die weggestopt zijn dan naar boven komen is dit best heftig. Maar dit is juist goed! doordat je de herinneringen ophaalt en je ondertussen ergens anders op focust, kan dit uiteindelijk diens emotionele waarde verliezen. Omdat ik nog maar 2 sessies gehad heb, weet ik hier nog niet veel van, maar als je heel lief voor jezelf bent, wordt dit uiteindelijk beter. Neem de tijd, het duurt lang, maar u komt er sowieso bovenop!
Er is nog zoveel meer gebeurd, niet te beschrijven (Verhaal 107)
Tal van verkrachtingen en wurging, en aanrandingen door verschillende personen mijn leven door.
Medische missers. Keer op keer.
3 hernia, s de 4 de konden ze niks mee.
Endometriose met een gezwel van 15 cm achter mijn baarmoeder. Kankermarker 287.
Verklevingen tot in de darm.
Als dit nog langer gezeten had , had ik een stoma gehad.
7 maanden later ureter afgestorven ( door klem op de ureter te hebben gehad)
Bij alles werd er gezegd, je zuigd het uit je duim.
Of het zit tussen je oren.
Je stelt je aan.
Alles werd genegeerd, van misbruik werd door mijn huisarts gezegd: het gebeurde overal , dat was heel normaal.
Ik moest het maar vergeten!
5 jaar
8 jaar
10 jaar
14 jaar
14 tot 20ste jaar.
17 jaar.
29 jaar
In de 34 jaar
En meer.
Nu tal van zelfmoord plannen gemaakt.
Uitgeprobeerd, telkens mislukt of gestopt door 112.
113 gechat
Psygotica medicijnen gekregen.
Angstremmers
Slaaptabletten.
Na 3 jaar nog gesprekken bij psygiater.
Het blijft moeilijk.
Er is nog zoveel meer gebeurd, niet te beschrijven.
Zou te lang worden.
Ik vraag me af , wanneer dit stopt in mijn hoofd.
Denk zelf nooit , het is , de beer is los.
Het is voor iemand anders niet te begrijpen wat dit met een mens doet.!
Kunnen niet begrijpen dat het niet over gaat.
Ik wens iedereen heel veel sterkte met ptss in welke vorm dan ook.
Want het sloopt je.
Je leeft met een masker op.
Omdat de vrolijke persoon niet meer bestaat.
Mijn PTSS is verwerkt (Verhaal 94)
Daar ben ik klaar mee !
Er is een vrouw.
Mw A. Kohlein.
Gestalttherapie. Rotterdam en Youz Den Haag.
Deze dame overstijgt zelfs , Mw Judith Lewis Herman.
En Mw Herman is meer dan geweldig inzake trauma begeleiding en herstel.
Beiden zijn puur en echt , ze kunnen luisteren en schuwen niets.
Grote hulde voor jullie.
Met vriendelijke groet ,
1Veel stukjes vielen op hun plek (Verhaal 106)
Mijn vader heeft sinds ik me kan herinneren een zeer sterk wisselende stemming. Hij was of niet aanspreekbaar/dromerig gefrustreerd en prikkelbaar/agressief. Of ontzettend gezellig actief, sprak veel en barste van de zelfvertrouwen. En je zou denken dat dit de vader was waar ik dan naar uit keek. Maar ook deze vader vertrouwde ik niet. Hij kon namelijk uitschieten en zijn geluk/zelfvertrouwen kon niet op met alle (gevaarlijke) gevolgen van dien.
Mijn eerste herinnering ooit was een exorcisme van mijn vader die een geestelijke bij hem uitvoerde. Waarom laten ze daar in hemels aan een kind toe? Ik weet nog hoe hij smeekte om losgelaten te worden en hij door 2 ooms vastgehouden werd. Ik was zelf een jaar of 5.
Sinds dien werden zijn psychoses intensiever. Het probleem was dat we er met niemand over mochten hebben, want dan zouden we uit huis geplaatst worden (achteraf gezien sowieso geen betere uitweg geweest maar dat ter zijde.
Ik voelde mij altijd verantwoordelijk over het leven van mijn broertjes en zusjes (ik was de oudste) deze hele situatie en voornamelijk de psychoses hebben mijn leven getekend. Er zit zo veel stress in mijn lichaam dat ik op mijn tong bijt in mijn slaap. Dat ik continue de angst voel, de gevaren om me heen voel. De angst dat ik dezelfde ziekte draag of kan overdragen word ook steeds groter. Ik maak mezelf helemaal gek door dag in dag uit te piekeren. Gelukkig aankomende week een intake bij GGZ.. we zullen zien wat eruit komt
Ben nog jong, dus kan niet uit huis, ben ten einde raad (Verhaal 83)
Hierdoor hebben ze de diagnose vastgesteld dat ik PTSS, emotionele-angst- gedragstoornis heb en ADHD. ADHD, is alleen dat ik veel dingen vergeet. Mijn ouders tonen op de dag van vandaag geen begrip, gelukkig zijn ze jaren geleden gestopt om mij fysiek te mishandelen. Ik heb nooit echte liefde van me ouders gevoeld, nooit echt een knuffel of zeggen dat ze trots op me zijn helemaal niks. terwijl mijn zus en broertje alle liefde van de wereld krijgen. Door alle diagnoses is het du begrijpelijk dat verhalen vertellen moeilijk voor me is, ik vergeet veel om te zeggen of mijn zinsopbouw klopt niet waardoor mensen gelijk denken dat ik lieg, maar dat is niet zo. Ik kan het gewoon niet beter verwoorden dan dat het is.
Uiteindelijk heb ik mijn leven opgepakt en keuzes gemaakt dat dit niet meer oke is hoe ik als dochter werd behandeld en stapte op naar jeudzorg, mijn ouders en heel mijn familie waren woest op mij en ze wouden mijn nooit meer zien. Uiteindelijk is mijn vader helemaal veranderd en slaat mij niet meer en praat veel met me, hij toonde een beetje liefde, maar vooralsnog geen begrip. Hij kon maar niet begrijpen 'waarom heb je al die persoonlijke problemen en waarom los je hetzelf niet op' makkelijk gezegd dan gedaan, ik heb er ook niet gevraagd om dit te hebben.
het enige wat ik vraagde aan mijn ouder is liefde en begrip. de dag van vandaag krijg ik het amper tot niet. waardoor ik heel veel last heb van depressie en stress, ik ben nog jong dus kan ook niet uit huis gaan. ben ten einde raad.
1Ik herken mijzelf wel in je verhaal. Zelf ben ik wat ouder dan dat jij bent, maar als je een keer wilt praten laat het maar weten. Moedig dat je je verhaal deelt.
Liefs Blub
Op het moment leef ik erg terug getrokken (Verhaal 104)
Ik heb sinds kort de diagnose PTSS gekregen. Na een huwelijk waarin ik me zelf verloren ben heb ik na 18 jaar de scheiding aangevraagd. Mijn ex partner heeft zowel mijn kinderen als mij jarenlang geestelijk mishandeld. Ook lichamelijk maar gek genoeg heb ik daar minder last van. Daarnaast heeft mijn jongste een zelfmoord poging gedaan. Deze beelden krijg ik niet van mijn netvlies. Op het moment leef ik erg terug getrokken. Heb ik nog maar weinig vrienden. Maar heb wel besloten me te laten behandelen. Morgen krijg ik de eerste behandeling. Op vele plekken heb ik last van mijn PTSS zoals in drukke situaties of als ik het niet kan overzien of als mensen ruzie maken enz. Ik hoop door de behandeling dat dit minder gaat worden en ik ook sociaal weer meer in het leven ga staan. In mijn omgeving weten weinig mensen wat er allemaal is gebeurd. Vind het erg moeilijk om erover te praten. Hoe doen jullie dat? En hoe hebben jullie de weg naar buiten je deur weer terug gevonden?
Groetjes
1Mijn partner heeft een dubbel leven gehad (Verhaal 63)
Mijn partner heeft een dubbel leven gehad,ze had een andere naam stem geluid en ze ik had gelezen dat ze een hekel aan mij had.
Ik ben 20 jaar lang samen met mijn vrouw waarbij wij een perfect huwelijk hebben...zo vreemd om te plots te zien dat je vrouw een dubbel leven heeft met mannen..
Ze weet er echter niks van..ze zegt zelfs zet die mannen langs elkaar, ik zou ze niet herkennen, niet te geloven dit.
ze heeft een burnout en vroeger zijn er traumatische dingen gebeurd bij haar blijkt nu. Ook was het drankgebruik stevig en ze kocht veel kleren. Ik denk aan een dissociatie (DIS) maar als partner sta je machteloos de psycholoog en mijn vrouw kunnen niks vertellen,heeft hier iemand ervaring mee? Dingen die je gedaan hebt maar totaal geen weet van hebt?!
1Het is vreselijk moeilijk voor ons allebei.
Ik voel mij zo alleen en onbegrepen (Verhaal 103)
En toch komt die zwarte, zware sluier weer over mij heen.. (Verhaal 101)
Na het volgen van emdr therapie is het een tijdje weg geweest. Diagnose: ptss met stemmingswisselingen. De wereld draaide ineens om, ineens was ik de patiënt. Ik vroeg mij af hoe ik het zo ver had kunnen laten komen? Ik? Zucht.. Weer maak ik de zelfde fout. In mijn hoofd lijkt alles mijn eigen schuld, terwijl ik heel goed weet dat dat niet het geval is. Maar waarom leven je hersenen zo’n eigen leven?
Ik wil mij niet zwaar, leeg en eenzaam voelen. Ik heb leuk werk, leuke vrienden, een geweldige man en een super lieve dochter. En toch, als ik mij zelf heel eerlijk de vraag stel: zou je het erg vinden om dood te gaan? Komt er als eerste in mijn hoofd op: nee dat zou ik niet vinden. Wat een rust… En dan binnen diezelfde seconde denk ik: nee, mijn lieve mooie dochter. Ik zou haar nooit alleen willen laten.
Na deze gedachtes blijft ik met een angstig en rusteloos gevoel over. Het is zo ontzettend vermoeiend. Het ene moment gaat alles goed en boem, daar is ineens weer een herinnering of herbeleving. Hierna voelt ze zon niet meer heerlijk warm op mijn huid, het licht van de zon irriteert mij. Het lekker broodje voor mijn neus smaakt ineens naar karton en alle geluiden lijken 100x harder en vervelender binnen te komen.
Fuck.. Denk ik op dat moment. Weer een mooie dag naar de haaien.
Bedankt voor het lezen. Ik hoop natuurlijk dat jullie je hier niet in herkennen maar ik ben bang van wel. De stemmingswisselingen maken het mij de afgelopen tijd erg zwaar. De spycholoog is van mening dat ze voortkomen uit de ptss klachten. Nu denk ik dat het weer tijd is de psycholoog een bezoekje te brengen. Maar ik vroeg mij af of er mensen zijn die baat hebben gehad bij antidepressiva? Zelf ben ik er huiverig voor omdat ik bang ben heel vlak in mijn emoties te worden (bijna niks te voelen) ook de mooie dingen dus niet..
Bedankt alvast.
1Er zijn afschuwelijke dingen gedaan (Verhaal 99)
2Vrouwen zijn vrouwen en mannen kunnen daar niet mee samenwonen (Verhaal 100)
Mijn verhaal begint in 2015 mn 2e huwelijk van 8 jaar waar 3 goede en de zoekende om het zo lte noemen.
Eerst een inbraak terwijl wij gewoon in bed liggen.....
Vrouw nu ex naar onder want haar kat stond naast het bed te mauwen....en die mag niet boven .Na 8 min maakt ze me wakker zegt ze er is ingebroken....
Ik ben een persoon die dan zonder ook maar 1 trap aan te raken onder was....ratten natüurlijk al gevlucht....had ik geluknwant de crossmotor Honda.250crf hadden ze wel klaargezet maar niet meegenomen....dus ik in mn onderbroek die motor aangetrapt en volgas door de wijk kijken of ik ze.zag.....na 10 min toch maar weer terug naar (ex) vrouw en kinderen want ja je weet maar nooit.....
Thuis aangekomen was de politie eral ..heeft nicole de aangifte gedaan...en daarna heeft de verzekering alles uitbetaald behalve Geld boven de 1000........dus zon 5000 niet..
Dit gezegd hebbende,zijn we gewoon verder gegaan met ons leven ik was net een half jaar in denemarken geweest maar kwam wel ieder weekend naar m'n gezin....en reed dan zondagmiddag (niet ideaal) maar 4500 netto is toch lekker meegenomen paar maandjes...
Nicole werkte niet die zorgde voor haar.kinderen en thuis was alles.perfect in orde..alleen school resultaten van m'n stiefkids gingen zienderoog achteruit vanaf dat ik in de "kost" zat voor het werk....
Ik hele week van huis en die week in moerdijk op maandag..nicole en ik hadden net een leuk weekend gehad rustig gelaten ...ik een btje in de tuin en nicky was mij een btje aan het bekijken met (achteraf) weemoedige ogen....bovenop trapje(tuin ligt verdieping lager dan woonkamer)
Vond ik al btje vreemd maar ja denk zeg niks doe m'n dingetje het is lekker rustig,houden zo.
Savonds lekker slapen en 3.30 gaat de wekker want moet om 7 in moerdijk zijn....
Ik kan me niet meer herrineren of ze nu wel of niet is mee opgestaan jammer genoeg...
Maar na 3 dagen kreeg ik een "raar" gevoel..dus ff wat appjes naar de kids en nicole.wat er aan de.hand is...
Stuurt nicole een appje naar.mn beste vriend tevens m'n collega die ook op.dit werk is dat hij me moet vertellen dat ze weg is...ze is nu haar laatste spullen je huis aan het halen..
....................
Dan sta je daar....midden op je werk ..verschillende mense in de omgeveving........
Nou ik ben machinist en we koesten nog 1.5uurtje was het klaar..........heb ik huilend.als een baby werk afgemaakt maar toen het eenmaal klaar was meteen de werkbus in en naar limburg gereden.........emotionele rollercoaster zo'n ritje kan ik jullie vertellen....
.nou na 2.uur toch gewoon op de.weg blijven rijden kom ik bij ons huis aan.....
Eerst wat me opvalt is dat alle maar dan ook echt alle fotos wegzijn die in de gang en trappegat hingen.....
Op 1 na......een schoolfoto van mij toen ik 4 was......alles weg ...
Woonkamer geen lamp meer asn het plafond..
3 tamme kippen die ik vanuit het ei zelf groot had gebracht met meelwormen ...weg...
Konijnen (gaf ik niet veel om)weg...
Hond ook weg......kinderen weg alles wat met liefdente maken had was weg.......
Sta je daar op woensdag middag als "Echte" vent......
Niks gepoetst gevlucht alsof de SS haar zocht...
En waarheen 10 min verder in het zelfde dorp..
Achteraf blijkt dat die inbraak enzo allemaal gepland was .....Geld.zelf weggelegd in kelder daarom duurde het 8 min voor ik wakker werd.gemaakt......
Geld bij haar ouders ook weg,want mevrouw had een koopverslaving en daar was ze voor onder behandeling.......
Het was mn 2e vrouw waar ik gelukkig geen kinderen mee had dus dat scheelt maar als je zo bestolen bent en daarna neergezet wordt alsof je een boeman bent,terwijl ik altijd mn loon afgaf aan haar.......en alles op paar 1000 op was............
Wat menen jullie wat die.muts zegt.....
Je hebt me altijd alles gegeven ......behalve liefde.....
Hoor je ook knakken in je hoofd kan ik jullie vertellen.....
En dan begint het verhaal eigenlijk pas...
Maar dat vertel ik mss ander keertje.....
Geloof mij vrouwen zijn vrouwen en mannen kunnen daar niet mee samenwonen.......geen 15 jaar na 10 jaar is het allemaal broerenzus...
Wordt vervolgd.
Een soort van error in mijn hoofd (Verhaal 98)
Laat ik maar 25 jaar geleden beginnen. Ik heb tijdens mijn jeugd niet zo’n goede band met mijn vader gehad… ik deed alles verkeerd in zijn ogen en ik voelde weinig tot geen trots, waardering en liefde (hij heeft zelf vroeger een moeilijke jeugd gehad). Zelfs met mijn studie keuze was hij het niet eens. Mijn moeder had een eigen zaak dus ze was eigenlijk altijd druk (wat begrijpelijk is) maar ik had met haar gelukkig wel een fijne goede band. Ik heb toen ik 14 jaar oud was mijn eerste ervaring gehad met seks. Een vriend van mijn broertje logeerde bij ons thuis en sloop ‘s nachts mijn slaapkamer binnen toen mijn broertje sliep omdat hij mij wilde zien. We hadden toen seks. Ik had het nog nooit gedaan en ik weet tot op de dag van vandaag nog hoe verstijfd ik was, maar ik zei geen nee en ik weet niet waarom. Tot op de dag van vandaag heb ik er nooit over gepraat, dat wil ik ook niet want ik ben bang dat mensen er iets van gaan vinden en eerlijk gezegd ben ik er te trots voor. Destijds werkten mijn ouders fulltime dus veel vrije tijd hadden ze niet en dus ook de tijd om met mij te praten en ik wilde ze niet lastig vallen met mijn gezeur. Toen ik 18 jaar was kreeg ik een relatie. Die in het begin heel fijn en liefdevol was, maar helaas veranderende dat snel. Mijn vriend bleek niet zo trouw, lief, aardig en betrouwbaar te zijn als dat ik dacht dat hij was. Hij genoot iets teveel van al het moois om zich heen, zette mij vaak ten schande en voor schut in het bijzijn van anderen, zocht veelvuldig contact met andere vrouwen, lachte mij vaak uit en ook publiekelijk. Hij heeft veel narcistische trekjes; zette zichzelf op nummer 1 en ik kon het maar uitzoeken. Maar wat ik nog wel het ergste vond is dat hij mij meermaals dumpte zonder reden; hij wou ook nooit met mij praten over wat er aan de hand was. Het was toch allemaal mijn schuld en ik spoorde niet volgens hem. Na een aantal maanden zocht hij mij dan zonder reden waarom weer op om het ‘weer goed te maken’ maar dan uiteraard ook weer zonder uitleg want praten over de problemen wou hij niet en als hij mij weer zat was kon ik weer oprotten zonder reden. Ik voelde gedurende deze periodes zo ontzettend met de grond gelijk gemaakt en mijn vertrouwen heeft een enorme deuk opgelopen. Dit heeft af en aan 3,5 jaar/4 jaar geduurd en ik wist de spiraal niet te doorbreken.
Nu ben ik 25 jaar, heb ik sinds 3 jaar een ontzettend leuke en fijne relatie met de absolute liefde van mijn leven en ik hoop van harte dat hij degene is waar ik later mee mag trouwen. Maar ik ben af en toe ook zo bang, dan krijg ik flashbacks en herhaald de geschiedenis zich in mijn hoofd. Dan wordt ik bang, onrustig en emotioneel (verdrietig en huilen). Dan lijkt het op een soort van error in mijn hoofd. Ook kan ik uit het niets heel boos, verdrietig of gefrustreerd raken. Ik weet niet hoe dat kan. Ook ben ik graag alleen en trek ik mij snel terug omdat ik eigenlijk alleen maar rust in mijn hoofd wil. Soms heb ik het gevoel dat ik gewoon alleen bovenop een berg wil zitten en kijken naar alles in de verte. Klinkt raar, i know maar zo voelt het wel. Mijn hoofd zit gewoon zo ontzettend vol. Misschien hoort mijn verhaal hier niet maar ik wou het toch graag delen, mijn excuses anders hiervoor.
Veel liefs
Boos op het feit dat ik PTSS heb/ziek ben (Verhaal 97)
Ik ben een strijder (Verhaal 28)
Hallo,
Ik ben een man van 32 jaar die de diagnose ptss heeft maar die wel geloofd dat hij het alsnog opgelost krijgt,ik ben hoog begaafd en hsp'er met een redelijk hoog IQ,maar door de pijn die ik van mijn traumatische verleden heb zowel geestelijk Al's lichamelijk loop ik toch vast, en heb ik het er moeilijk mee maar ik geef nooit op en ben een strijder,ik kom graag in contact met een lieve vrouw van ong mijn leeftijd 25/35 en die zich aangesproken voeld Al's ik dit zeg en die raakvlakken ziet met mijn leven,ik sta voor veel dingen open en ben zeker de beroerste niet.
Hoor het wel.
Gegroet
3Hallo,
Je bericht valt me op omdat het volgens mij het enige bericht is met een positieve rand.
Ik ben 30 jaar en ben de afgelopen 2 jaar veel gegroeit in mij kennis en handelen wat betreft mijn ptss klachten
Ik zou graag in contact komen met mensen met ptss maar wel met een positieve rand zoals jou bericht en niet de focus op het slechte/zware van deze stoornis zonder perspectief.
Zelf heb ik een relatie maar sta wel open voor een eventuele vriendschap.
Gr Tessa
Dag lieverd
Hier 1 van 37 ik heb complex ptss.
Klap op klap zelfs nu nog.
Heb jij Facebook?
De mijne *******************.
Met een paardje.
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Ik vraag het me af omdat ik net zelf uit een zwaar ellendige relatie kom. Eigenlijk ben ik in de afgelopen 25 jaar misschien een half jaar single geweest als ik alles bij elkaar optel. En nu voor het eerst heb ik even geen enkele zin in een nieuwe relatie. Omdat ik merk dat ik steeds weer dezelfde patronen herhaal en indirect goedkeuring zoek van de daders. En waarom? Nu ik een maandje alleen ben merk ik dat het ook heerlijk is om even alleen te zijn. En zonder alle spanningen thuis kan ik een betere maat zijn en me meer richten op constructieve dingen.
Alle ervaringen en beelden van toen blijven maar door mijn hoofd gaan (Verhaal 69)
Hoi. Ik ben 42 jaar en moet even van me afschrijven in de hoop dat het iets oplucht. Ik heb last van Ptss en dwangstoornis sinds mijn kindertijd. Weet me vaak aardig staande te houden al weet ik niet hoe ik het doe. Mensen merken vaak niet veel aan mij omdat ik al die gevoelens zo goed mogelijk probeer te verbergen. Ik ben alleen maar bezig met of mensen mij wel goed genoeg vinden en ik het wel goed doe.
In mijn jeugd samen met mijn broer dagelijks geslagen,vernederd en uitgescholden thuis tot mn14e door moeder en stiefvader.daarna in een crisisopvang en tehuis en op mn 17e op kamers gaan wonen.ik ben gaan werken, opleiding kon ik niet meer en ben meerdere keren uitgevallen ivm depressies en OCD..toch een paar x contact met moeder en stiefvader gehad maar dat is uit de hand gelopen en ik wil en kan niet meer in de buurt zijn bij hun.Niemand aan die kant van de familie weet wat er gebeurd is.Mijn moeder heeft mij lang wijs gemaakt dat ze wisten wat er gebeurde en dat ze achter haar stonden..Ik kom er meer en meer achter dat ik erger gemanipuleerd ben dan dat ik dacht.Ze heeft me langzaam geisoleerd van de familie met vele verhalen over dat zij allemaal ook vonden dat ik een vreselijk kind was en alles wat me overkwam verdiende.Ik durf er met niemand van hen over te praten omdat ik bang ben dat het bevestigd wordt en dat kan ik niet aan,maar de behoefte is erg groot. mijn oudere broer kan niet voor zichzelf zorgen door alles en heeft de situatie ook niet weten te ontvluchten.Hij woont bij hen in en helaas ook geen contact mee.Het is net of ik wakker begin te worden, waarom heb ik niemand ooit iets verteld??Klakkeloos aangenomen dat het waar was wat ze zei..ik heb veel lieve mensen in mijn leven ontmoet die me wel gesteund hebben en daar ben ik dankbaar voor, maar het lost het niet op.Ik heb elke dag het gevoel dat ik alles moet geven en niks vanzelf gaat.elke dag stress, rotgevoel en op mn hoede..en bang..42 jaar en alle nare woorden en beschuldigingen nog steeds letterlijk in mijn hoofd en dat gaat maar door.Van binnen weet ik dat het niet mijn schuld is, maar waarom blijf ik denken maar wat als ik echt toch zo vreselijk was als kind??Dat gevoel verlamt me compleet, alsof ik er helemaal niet mag zijn..alle ervaringen en beelden van toen blijven maar door mijn hoofd gaan.Alsof ik geen stopknop meer heb. Ik word gek van die gedachtes. Ik sta op een wachtlijst weer voor EMDR en hoop dat ik snel aan de beurt ben. En ik wens iedereen die dit toevallig leest heel veel sterkte en kracht toe
1Bad trip en nare ervaring (Verhaal 74)
Ik was met vriendinnen een avondje alcohol en een pilletje, blowen en ballonen aan het doen
Je leest het wel een hele mix wat niet goed is.
Geloof me ik heb hiervan geleerd
Ik nam een ballon en zag een hele gekkke maar ook mooie poppetje met me ogen dicht. Een soort buddha poppetje met allemaal kleurtjes.
Ik was mee aan het dansen met dat poppetje in me gedachten. Daarna zag ik een klok en een tekst if you see me now thank me later en toen bam sloeg het om ik zag zwarte enge dingen en voelde alsof ik er in bleef hangen.
Ik was aan het zingen en bleef hangen in het zingen. Toen hoorde ik mijn vriendin zeggen het gaat niet goed met haar. Toen schudde ze me wakker en ik zei iets heel aparts de duivel heeft me rug verbrand toen ik dat zei begon de hel ik vroeg ze om een ambulance te bellen.
Ik voelde me lichaam niet meer en het leek alsof ik in een kamer voor ee dood zat en het enigste wat me terug bracht was dat ik dacht nee aub ik moet terug naar me moeder zo van neem me aub niet mee ik ben nog niet klaar voor de dood zo voelde het.
Water op me gezicht gegooid, rondgelopen maar ik voelde niks het was alsof ik vervreemd was van me lichaam. Sindsdien heb ik paniekaanvallen en als ik praat en iemand hoort me niet schiet ik gelijk in paniek dat ik weer dood ben en dat ik buiten me lichaam zit.
Ik heb hier zoveel spijt van dus please reageer/doe niet boos op mij. Ik weet dat het niet slim van mij was en heb hier zeker van geleerd dit nooit meer te doen.
Ik heb de gevolgen nu en ik wil er graag vanaf want het heeft me getekend als bad trip en nare ervaring waarvan ik tot de dag vandaag nog steeds last van heb ik wil er graag vanaf rn heb 20 sessies gehad met mijn osycholoog maar die kan me niet helpen.
Helpt Emdr?
1Zelf heb ik een soort gelijke gebeurtenis meegemaakt. Ben er al een tijd mee bezig om het op te lossen. Binnenkort ga ik EMDR ervoor doen, misschien kunnen we contact houden en elkaar tips geven?
Ik irriteer me aan de manier waarop ik behandeld word (Verhaal 77)
2
Wacht tijden (Verhaal 93)
Ze hebben ptss vastgesteld maar wacht al 6 maanden om te kunnen starten met de therapie. Het gaat ook nog zeker 3 tot 6 maanden duren voor ik kan starten. Maar ik besef me sinds het intake dat de prosessen in me hoofd wel al zijn gestard. Veel vragen continu aanwezig niet meer te onderdrukken. Hoe gaan/gingen jullie met die wacht maanden om ? Mischien tips
2PTSS en sex? Mijn lichaam lijkt bevroren (Verhaal 78)
Ik sukkel al een tijdje met heel wat fysieke en mentale klachten, er is een vermoeden dat ik de richting uitga van ptss. Ik praat daar liever niet over, ik had wel een vraag en hoop hier meer iets te weten te komen.
Op gebied van het sexuele hoe reageert iemands lichaam hierop naar zijn of haar partner toe?
Wanneer ik ga slapen heb ik die prikkelingen wel maar mijn lichaam lijkt bevroren te zijn en niet meer te bewegen. Mijn vriendin komt naar me toe ik heb moeite met te reageren omdat mijn lichaam in een blokade zit.
Ik ga het hierbij laten.
2Je lichaam moet eerst weer ervaren dat het veilig is....
Mij helpt muziek en als iemand met me praat
Problemen (Verhaal 95)
Ik heb last van angsten. Ik kan moeilijk intiem zijn. Mijn emotieregulatie is een probleem en ik heb veel moeite gehad in de omgang met autoriteiten, waardoor ik in problemen met jeugdzorg ben gekomen. Ik heb het gevoel dat ik constant ‘aan’ sta.
Ik ben nu 79 en heb nog steeds last van deze gebeurtenissen (Verhaal 91)
1Ken je de stichting Excetra ? Zij zijn gespecialiseerd in het onderwerp seksueel misbruik van jongens en de gevolgen daarvan. Je vindt op hun website ook links naar sites met informatie over het onderwerp, ook over hulpverlening.
Heel veel succes! Het komt goed!
Hij mishandelde mij 2 jaar lang (Verhaal 43)
hoi,
ik ben nu 24, toen ik 20 was leerde ik mijn ex kennen.
hij mishandelde mij 2 jaar lang vooral emotioneel maar af en toe ook fysiek en sexueel. ik heb hier toen ptss aan overgehouden, na een jaar depresief op de bank zitten heb ik eindelijk alles aan mijn moeder en sommige andere familie leden verteld, samen met hun heb ik profecionele hulp gezocht, ik kreeg toen EMDR therapie na een tijdje werd ik ptss vrij verklaart, alleen had ik zelf het idee nog niet de zelvde te zijn als voorheen. nu ben ik erachter dat het een te grote wens was weer dezelvde te worden, want dat zou ik nooit meer zijn, wel heb ik er mee leren leven. ik heb nu net een jaar een hele lieve vriend die mij probeert te begrijpen en te steunen in alles, wel hebben we het soms moeilijk vooral als het over seks gaat. ik wil dit niet vaak en heb weinig zin. als het er wel is voelt het wel goed, maar ik kan mij er vaak genoeg niet voor open stellen, de drempel is vaak te hoog. dit levert frustratie op bij mijn vriend die hij erg probeert te verbergen om mij er niet mee lastig te vallen, maar ik merk het wel en dat frustreerd mij dan weer. de laatste tijd heb ik het idee dat mijn ptss weer terug komt ik wil steets vaker geen seks voel mij niet op mijn gemak eigenlijk nergens meer en ben weer sneller bang bij bepaalde personen situaties of geluiden. ik vraag mij af of ik nu het hele therapie traject weer door moet en of het me uberhoubt wel verder kan helpen. ook heb ik last de kosten van de therapie telkens weer te moeten betalen. ik heb niet veel inkomen. heeft iemand tips of vergelijkbare ervaringen met het terug komen van klachten??
groetjes een lot genootje
4Ik herken mijzelf ergens in jouw verhaal. Ik heb complexe PTSS door misbruik en traumatische ervaringen in relationele sfeer. Ik ben er pas in 2018 achter gekomen dat ik ziek was… heb er jaren mee rondgelopen met alle symptomen niet wetende wat ik had. Nu wat jij meemaakt is een vorm van druk… het laatste wat je wilt is je partner verliezen maar je voelt alsof je hem niet kunt geven wat hij nodig heeft… zou bouw je het stressniveau op waardoor het nog moeilijker wordt. Wat ik jou kan aanraden uit eigen ervaring is een situatie te vinden die jou een gevoel van veiligheid geeft en romantiek… ik weet niet wat dit kan zijn voor jullie als koppel… voor mij is dit bv uit gaan eten… ik zeg maar iets… zo kan je die stress samen doorbreken door elkaar terug te vinden in een situatie die voor jou veilig en vertrouwd voelt en waardoor jij je makkelijker kunt geven op sexueel gebied… heeft mij geholpen… hopelijk jullie ook. Grts Bekka
Ik herken mijzelf ergens in jouw verhaal. Ik heb complexe PTSS door misbruik en traumatische ervaringen in relationele sfeer. Ik ben er pas in 2018 achter gekomen dat ik ziek was… heb er jaren mee rondgelopen met alle symptomen niet wetende wat ik had. Nu wat jij meemaakt is een vorm van druk… het laatste wat je wilt is je partner verliezen maar je voelt alsof je hem niet kunt geven wat hij nodig heeft… zo bouw je het stressniveau op waardoor het nog moeilijker wordt. Wat ik jou kan aanraden uit eigen ervaring is een situatie te vinden die jou een gevoel van veiligheid geeft en romantiek… ik weet niet wat dit kan zijn voor jullie als koppel… voor mij is dit bv uit gaan eten… ik zeg maar iets… zo kan je die stress samen doorbreken door elkaar terug te vinden in een situatie die voor jou veilig en vertrouwd voelt en waardoor jij je makkelijker kunt geven op sexueel gebied… heeft mij geholpen… hopelijk jullie ook. Grts Bekka
Ik hoop dat het al wat Beter met je gaat!
Goed dat je nr een pscygoloog gaat! Ben ook in thérapie bij een secksuoloog
Omdat ik zelf brutaal ben verkracht!
Ben je, AL nr, de, politie geweest? Of ben je, bang? Heb je étal kunnen praten met je mama of andere mensen?
Alvast veel sterkte Voor je!
Het is verschrikkelijk!
Ik begrijp wat je door maakt !
Natuurlijk bij mij een andere situatie maar het blijft erg!
Ik heb dit beeld al 3 weken non stop in mijn hoofd zitten (Verhaal 92)
vanaf dat ik jong ben kan ik er niet tegen om andere mensen te zien overgeven. 3 weken geleden reed ik naar huis. Onderweg zag ik een auto aan de weg staan met de gevarenlichten aan. Er stond iemand gebogen naast. Ik had eerst niet in de gaten wat er aan de hand was, maar opeens begon diegene over te geven. Doordat ik niet gelijk in de gaten had wat er aan de hand was, ik diegene niet ken en ik niet weet waarom diegene aan het overgeven heb ik dit beeld al 3 weken non stop in mijn hoofd zitten. Afleiding helpt niet en voel mij depressief worden. Ik heb nergens geen plezier meer aan.
Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt en weet hoe ik dit beeld uit mijn hoofd krijg?
1Helaas krijg ook ik te maken met mensen die mij niet begrijpen, incl. mijn eigen gezin, en daarom ben ik verhaal 60 gaan schrijven en reageer ik op jouw verhaal. Zelf ben ik erachter gekomen dat ik een vorm van ASS en ADHD heb, wat mij hierin heel erg helpt.
Veel mensen hebben het nu al over de kerstdagen omdat ze hier dol op zijn, maar door mijn trauma moet ik hier echt niet aan denken! Bezoek een therapeut, want dit kan je heel erg helpen!
Behoefte aan een vriend (Verhaal 82)
Het is nu april 2022 en ik heb CPTSS. Behandeling loopt. Ik heb soms paniek aanvallen en dan kan ik niet alleen zijn. Ik zou t fijn vinden om een vriend, vriendin in Utrecht eo te vinden die ook soms paniek heeft en of accuut steun nodig heeft dan. Mijn idee is dat we uitwisselen van emotionele support (ik zou dat 1-2 keer per maand willen kunnen doen). Ziet iemand dit zitten? Zou leuk zijn als we ook goede vrienden worden 😁❤️.
Liefs!
3Het lijkt me leuk om met jou in contact te komen. Ik woon ook in Utrecht. Hoor graag van je.
Groetjes, Riva
Ik herken me in je verhaal, ik volg ook sinds april een behandeling en zoekende naar een lotgenoot om af en toe mee te sparren, emoties te delen en vooral elkaar te begrijpen.
Geen idee hoe hier contactgegevens uitgewisseld kunnen worden.
Groetjes,
Ilona
Mijn verhaal in het kort (Verhaal 32)
Mijn verhaal is lang maar ik maak het kort
Ptss of eigenlijk cptss
Moeder autist. Ik was mijn moeders hulpje van 4 kinderen. Geen warmte of liefde.
Voor vader bang met veel en angsten en buikpijn ging ik het weekend tegemoet.
Aanranding familie lid.
Echtscheiding, of vechtscheiding.
Verkrachting toen noch echtgenoot.
Overspel terwijl ik hoog zwanger was.
Een dochter met kleinkinderen die ik niet zie of ken.
Een tante die een moeder voor mij was 3 jaar verzorgd met A.L.S. tot de dood.
Daar heb ik nog veel verdriet van.
1Bedankt voor jou positieve verhaal
Verschillende traumatische ervaringen (Verhaal 88)
Het zijn er namelijk een hele boel maar laat ik vanaf het begin beginnen: Toen ik een baby was sprong er een keer een enge hond voor me, op mijn 4e Kreeg ik één fietsongeluk wat uiteindelijk bleek mee te vallen maar ik dacht dat ik dood zou gaan, 3 weken later overleed mijn allerliefste Opa (hierdoor kreeg ik jarenlang nachtmerries), later kreeg mijn vader een ongeluk, later overleed een oudtante die heel lief was, toen een klasgenoot, toen kreeg ik te maken met pesterijen op school, toen keken we naar die film, vervolgens overleden mijn andere oudtante en oudoom waarmee ik ook goed kon, toen nog een klasgenoot.
Ook zijn mijn andere Opa & Oma (die eigenlijk die titel niet verdienen omdat ik ze nooit heb gekend) overleden maar dit heeft me nooit zoveel gedaan. Toen ik hoorde dat mijn Tante mijn Opa bedreigd heeft, draaide ik vervolgens helemaal door en gelukkig is dit 5 jaar lang helemaal goed gegaan. Totdat mijn zus 7 maanden geleden een voor haar nogal heftige operatie onderging, nooit heb ik mijn gevoelens kunnen plaatsen totdat ik dit allemaal na ben gegaan met behulp van anderen.
Er zijn nog meer ervaringen, maar dan wordt het bericht veel te lang.
Toch ben ik eens een paar PTSS testen gaan doen en het leek er toch wel aardig veel op, daarom wil ik dit graag onderzoeken en e.v.t. laten behandelen bij een psycholoog.
Ook zou ik later graag een baan (dit is een risico en dat weet ik) in de zorg willen als verpleegkundige.
Anoniem.
2Graag zou ik willen weten of dit soort hoeveelheid aan gebeurtenissen die ik heb meegemaakt normaal zijn voor 16 jarigen.
Dit is dezelfde persoon als hier boven. ]
Vanaf die dag stond mijn wereld stil (Verhaal 90)
Mijn verhaal is begonnen op 21 jaar waarbij ik mijn passie voetballen niet meer kon uitoefenen door knie letsel. Hierdoor viel mijn groot deel van mijn leven weg nu 30 jaar, wel geprobeerd maar helaas accepteren is moeilijk.
Mijn knie is zo slecht dat dit mij verhinderd op dagelijkse basis
Op 14 maart 2017 om 17.56 kreeg ik het belletje van mijn moeder dat ik NU naar huis toe moest komen ik weet het nog als de dag van gisteren.
Ik met de auto 3 minuten van mijn eigen huis af met piepende banden naar mijn ouders, alle hulpdiensten al aanwezig 2 ambulance 2 politie auto’s en brandweer. Met grote schrik en een hartslag van 220 naar de voordeur waarbij ik werd gestopt door de politie die ik met alle kracht aan de kant duwde. Zie ik daar mijn vader liggen die een hartstilstand heeft gehad en mijn moeder in paniek. Mijn vader werd meegenomen met de ambulance naar het ziekenhuis eenmaal daar leefde hij weer. Je zou denken ach valt wel mee. Mijn moeder en oudere zus konden niet normaal functioneren waardoor ik mijn emoties aan de kant heb geschoven en het voortouw heb genomen. Vader is gedotterd maar heeft nogmaals een stilstand gehad hij is levend naar de hartbewaking gebracht. Hoelang heeft het geduurd voordat de hartmassage en beademing is geweest thuis. Mijn moeder roept 20 minuten de arts schrikt en zegt helaas zien wij het dan somber in. Uit aanrij tijd van de ambulance is 9 minuten geconstateerd. Mijn vader komt bij is wat verward hij roept hee maatje alles is weer goed… hij krijgt een longontsteking en word naar de intensive care gebracht aan alle toeters en bellen. Hier heeft hij 3 weken in coma gelegen de artsen vragen wie kan ik spreken ik stap naar voren we staan samen in de gang meneer ik vrees dat we slecht nieuws hebben uw vader zal nooit meer hetzelfde zijn door de schade van zuurstofgebrek….. alles valt stil ik sta alleen met de arts in een zwart gat. Wij vragen u of wij mogen stoppen met de behandeling en dat uw vader komt te overlijden dit allen weet niemand dan alleen mijn vrouw en ikzelf. Ik zeg nee wij willen verder gaan en hopen dat hij uitzichzelf wakker word. Dat gebeurden ook. Mijn vader hallucineerde hij zag kabouters en kinderen onder zijn bed mijn zus trouwde op het parkeerdek en mijn moeder ging vreemd ene scheldwoord na een ander hij was niet te houden. Mijn vader is gehandicapt geworden niet lichamelijk maar geestelijk. Hij snapt niet veel meer praat wartaal en het is mijn vader maar ook weer niet. Soms heb ik het er over met mij. Moeder misschien was het beter geweest als. Op het werk breekt de pleuris uit ik kon mezelf niet meer beheersen en heb ruzie gehad met een collega. Elke avond dacht ik dat ikzelf Dood ging aan een hartaanval belde 3 keer in de week de HAP op in de nacht. Uit een gesprek met de huisarts breekte ik de harde versteende grote kale man. Werd een klein zielig jochie. Na 2 jaar een burn out te hebben gehad kreeg ik ook de EMDR therapie. Ik heb tot op vandaag moeite met drukke plekken veel geluid en ik ben heel afstandelijk geworden ben het liefst alleen mij explosieve gedrag kan van alles gebeuren. Inmiddels voel ik mezelf niet op mijn best ik sta veel in de schaduw van mijn grote zus en in de ogen van mijn ouders doe ik veel verkeerd. Maar ik weet dat jij door mij nog leeft klootzak. En dat jullie nog samen zijn ondanks alles.
Ik weet alles nog. Mijn dieren en vrouw zijn alles voor mij en zal voor hun door het vuur gaan. Ik geef mijn leven voor hun. De eens vrolijke lieve Daniel is weg door een gebeurtenis somber agressief het gevoel dat ik er alleen voor sta is sterk. Het boeit me niet eigenlijk klinkt egoïstisch maar vanaf die dag stond mijn wereld stil. Inmiddels werk ik al 2 jaar weer en slaap soms slecht last van de klachten ik praat heel slecht en krop alles op waardoor er bijna een scheiding was tussen mij en mijn vrouw ze probeerde mij te begrijpen maar dat is lastig ik versink veel in gedachten en verlies mijn bewustzijn van de omgeving. Keuzes maken is lastig en ik wil niemand teleur stellen.
Bedankt voor het lezen het kosten mij veel moeite om dit te schrijven eindelijk kan ik mijn verhaal een beetje vertellen zonder fysiek contact en met emoties..
hou je haaks maatje het gaat je goed af. ik hou van jou jongen ik ben trots op je Daniel
Nooit heb ik mijn gevoelens kunnen plaatsen (Verhaal 89)
Het zijn er namelijk een hele boel maar laat ik vanaf het begin beginnen: Toen ik een baby was sprong er een keer een enge hond voor me, op mijn 4e Kreeg ik één fietsongeluk wat uiteindelijk bleek mee te vallen maar ik dacht dat ik dood zou gaan, 3 weken later overleed mijn allerliefste Opa (hierdoor kreeg ik jarenlang nachtmerries), later kreeg mijn vader een ongeluk, later overleed een oudtante die heel lief was, toen een klasgenoot, toen kreeg ik te maken met pesterijen op school, toen keken we naar die film, vervolgens overleden mijn andere oudtante en oudoom waarmee ik ook goed kon, toen nog een klasgenoot.
Ook zijn mijn andere Opa & Oma (die eigenlijk die titel niet verdienen omdat ik ze nooit heb gekend) overleden maar dit heeft me nooit zoveel gedaan. Toen ik hoorde dat mijn Tante mijn Opa bedreigd heeft, draaide ik vervolgens helemaal door en gelukkig is dit 5 jaar lang helemaal goed gegaan. Totdat mijn zus 7 maanden geleden een voor haar nogal heftige operatie onderging, nooit heb ik mijn gevoelens kunnen plaatsen totdat ik dit allemaal na ben gegaan met behulp van anderen.
Mijn vriendin heeft aanvallen (Verhaal 86)
Wij zijn ondertussen 1.5 jaar samen maar ondertussen heeft zij steeds meer last van angst en paniekaanvallen. Hierdoor heeft ze al twee keer onze relatie proberen te verbreken omdat zoals ze zelf zegt "vast komt te zitten".
Ze houdt zielsveel van me daar is geen twijfel over. En eens ze terug rustig is beseft ze hoe zeer ze me mist. We hebben een emotionele en lichamelijke band die zeer uitzonderlijk is. Maar ze durft/wil geen stappen zetten uit angst en telkens de onzekerheid dat zij de relatie op elk moment kan verbreken om terug controle over haarzelf te krijgen vreet aan me.
Het is ondertussen duidelijk dat ze hier nooit uit haarzelf zal uit raken. Ze heeft me wel dingen verteld die ze in de afgelopen 15 jaar nooit aan iemand heeft verteld. Maar ze weigert elke vorm van professionele hulp. Omdat ze 1. het trauma niet wil herbeleven en 2. niet geloofd dat het iets zal uithalen.
Ik ben ten einde raad. Ik wil alles doen wat ik kan om deze relatie te redden maar iemand helpen die niet geholpen wil worden maakt me radeloos. Ik ben eindeloos geduldig geweest. Ik heb haar nooit onder druk gezet. Heb begrip getoond en ben letterlijk nooit boos op haar geweest.
Maar ik heb het punt bereikt waarop ik zelf geen oplossingen meer zie.
2Ik maak het ook uit als ik angstig ben.... echter wil ik wel alle hulp aanvaarden. Heb ook een relatie gehad met een narcist enz .
Mijn laatste partner had echter ook een trauma .... hij wilde hier niet aan werken met hulp.... dat was niet nodig .... als ik immers zou veranderen dan was alles opgelost. Lees niet meer uit maken....
Ik lees alles wat Los en vast zit , ga naar acupunctuur, haptonomie, coaching en schematherapie.........
Nu luister ik het boek van Peter Levine van trauma
Het enige wat je kan doen is jezelf veranderen .... jij kan wel hulp zoeken..
Jij kan een keuze maken wat je wil
Zelfmoordneigingen na het zien van een film (Verhaal 71)
Ik wilde graag, door mijn trauma deze film nog een keer opnieuw kijken met mijn moeder,
Alleen weet ik niet of dit een goed idee is. Ik durf er thuis nog niet heel erg over te praten maar ik zal dit wel proberen.
3De duistere gedachte en gevoelens blijven zo tot ik het licht weer aan zet!
Die keuze heb je als mens.
Dat mag je nooit vergeten gevoelens zijn tijdelijk en de angst is echt en plausibel.
Maar het hier en nu is vaak een hele andere situatie.
Mijn mantra is “ het was van toen, niet van nu” het hier en nu heeft iets speciaals.
De datum en tijd van het nu is altijd uniek!
Tevens wil ik u laten weten dat ik hiervoor hulp heb lopen zoeken en dat dit mij dankzij andere mensen ook gelukt is. Over een paar maanden ga ik voor het eerst naar een psycholoog om te praten en erachter te komen wat het nu precies is (zelf gok ik op PTSS). Ook denk ik dat dit te maken heeft met de verschillende traumatische ervaringen die ik in mijn vroege jeugd heb gehad.
Het zijn er namelijk een hele boel maar laat ik vanaf het begin beginnen: Toen ik een baby was sprong er een keer een enge hond voor me, op mijn 4e Kreeg ik één fietsongeluk wat uiteindelijk bleek mee te vallen maar ik dacht dat ik dood zou gaan, 3 weken later overleed mijn allerliefste Opa (hierdoor kreeg ik jarenlang nachtmerries), later kreeg mijn vader een ongeluk, later overleed een oudtante die heel lief was, toen een klasgenoot, toen kreeg ik te maken met pesterijen op school, toen keken we naar die film, vervolgens overleden mijn andere oudtante en oudoom waarmee ik ook goed kon, toen nog een klasgenoot.
Ook zijn mijn andere Opa & Oma (die eigenlijk die titel niet verdienen omdat ik ze nooit heb gekend) overleden maar dit heeft me nooit zoveel gedaan. Toen ik hoorde dat mijn Tante mijn Opa bedreigd heeft, draaide ik vervolgens helemaal door en gelukkig is dit 5 jaar lang helemaal goed gegaan. Totdat mijn zus 7 maanden geleden een voor haar nogal heftige operatie onderging, nooit heb ik mijn gevoelens kunnen plaatsen totdat ik dit allemaal na ben gegaan met behulp van anderen.
Er zijn nog meer ervaringen, maar dan wordt het bericht veel te lang.
Toch ben ik eens een paar PTSS testen gaan doen en het leek er toch wel aardig veel op, daarom wil ik dit graag onderzoeken en e.v.t. laten behandelen bij een psycholoog.
Ook zou ik later graag een baan (dit is een risico en dat weet ik) in de zorg willen als verpleegkundige.
Ze laten mij telkens gefrustreerd achter (Verhaal 31)
Ik heb ptss/stemmingswisselingen. Ben daardoor 4 keren depressief geweest en ook nog eens verslaafd. Heb verschillende hulpverleners gezien, Ik word niet goed begrepen door ze. Puntje bij paaltje laten ze mij telkens gefrustreerd alleen achter.
1Kan de gedachte aan traumatische ervaring niet loslaten (Verhaal 3)
Heb jaren geleden een traumatische ervaring mee gemaakt waarbij een groep gasten mij op had gewacht om mij in elkaar te slaan. Gelukkig ben ik ontsnapt.
Sindsdien kan ik de gedachte niet meer loslaten dat zij ooit nog eens wraak zullen nemen. Ik denk er heel vaak aan dat zij bezig zijn een plan te beramen om mij alsnog te grazen te nemen.
Hoe kom ik hier vanaf? Hoe kan ik hier beter mee om gaan?
4Je moet het vertrouwen herstellen in de wereld - vooral je realiseren dat je gedachtes niet accuraat zijn met de realiteit. Cognitieve therapie helpt hierbij.
Sta er regelmatig bij stil dat jij de macht hebt over je gedachten, en je jezelf hiermee te grazen neemt. De wereld is niet zo slecht als dat het nu lijkt.
Ik ben nu een jaar in therapie en heb er nog steeds ontzettende moeite mee. Maar ik zie wel langzamerhand het licht op me af komen vanuit het donkere gat waar ik zat.
Je komt er uiteindelijk wel doorheen, maar het is echt een gevecht. Succes!
Beste,
Wanneer je in zo een vicieuze cirkel-gedachtes zit, doe je dan iets om dit te stoppen?
Wanneer ik onrustig wordt begin ik te puzzelen, vroeger deed ik dat door World of warcraft te spelen(ooit waren we nog jong). Dat vraagt nl zoveel concentratie voor mij dat het die cirkel onderbreekt.
Handwerk (haken/breien) is ook een zeer heilzame activiteit in dit soort doemdenkprocessen, al is het voor iedereen natuurlijk anders, maar ik raad je aan om te gaan zoeken naar die activiteit die dit voor jou doet.
Je lijkt vast te zitten in een anticipationele angst. Deze is 99% van de tijd irrationeel.
Belangrijk is dat je leert op tijd te reageren op die gedachtes. Zo leer je uiteindelijk om de onrust voor te zijn en je op voorhand af te leiden vooraleer die gedachtes de kans krijgen de angst te voeden.
Daarnaast is hulp van psycholoog en of psychiater niets vies hoor. Emdr -therapie kan je zeker helpen.
Zelf sta ik aan het begin van de ptss - behandeling, maar heb ik jaren geleden al het angst-stuk het hoofd moeten bieden. Het is hard werk, maar zeker niet onmogelijk!
Veel succes en een dikke knuffel!
Misbruikt, mishandeld, ptss (Verhaal 9)
Door als kind te zijn misbruikt, later door ex mishandeld. Is mijn leven behoorlijk veranderd. Ik vertrouw weinig mensen, mijn zoon is af en toe daar de dupe van.
Ik ben sinds een jaar er achter gekomen dat ik ptss heb. Vind het moeilijk om hier mee om te gaan. En trek mezelf daardoor veel terug in mijn huis omdat ik me daar veilig voel.
Hebben jullie een advies om hier mee om te gaan. Ik heb therapie gehad, maar dat was om het verdriet te verwerken van mijn moeder.
Graag wil ik praten over dit met lotgenoten en hoe jullie hier mee omgaan (ptss)
5Hoi Inge
Heel herkenbaar. Zelf trek ik me ook vaak terug maar ik merk als ik dat juist niet doe dat dat nieuwe en leuke ervaringen oplevert en nieuwe ervaringen geven mij energie en zijn voor mij tegenhangers voor de trauma s
lees verhaal 13.... Hoop ellende misschien iets herkenbaar
hoi, inge
ik ben 13 en ben als 8 jarige misbruikt ik heb het verteld op mijn 11 de en ben tot nu geestelijk mishandeld door mijn moeder en ik ben ook in behandeling.
ik heb wel een paar tips
1. ga eens met je zoon praten over hoe hij zich voeld in deze situatie dat u niemand of weinig mensen vertrouwt vertel hem ook hoe het voor u voeld om dit door te maken en hoe hard je werkt om tegen je ptss te strijden dan zal hij je vast gaan helpen meschien doet hij dat al maar dan begrijpt hij wat je doet en wat er alemaal gebeurt.
2 messchien moeilijk ( was voor mij best moeilijk ) ga ouden gewoontens oppakken en doe ( echt heel stom dat ik dit ga zeggen ) alsof er niks gebeurt is .
3 blijf lachen ( ik zit in een depressie omdat het me teveel wert en niet meer keek naar de kleine leuken dingen in het leven ) kijk naar de kleinen leuken dingen in het leven
veel succes met uw behandeling
Sterkte en groetjes!
zit al jaren in een isolement (Verhaal 24)
Ik ben al 8 jaar depressief en nu heb ik ptss en kan niet meer lopen sinds het laatste jaar
ik ben gewoon een leuke lieve vrouw maar zit al jaren in een isolement...
durf níks meer
wat doe ik daar aan? Hoe zet je die stappen?
3Zoek om te beginnen een goede therapeut.
Je hebt je eerste stap al gezet, door hier wat te schrijven! Wat bij mij helpt is om het zo klein mogelijk te maken allemaal, baby stapjes. Probeer eerst een veilige plek voor jezelf te creëren, waar je altijd naar terug kan als het even niet gaat. Jouw dokter kan jou helpen met het vinden van de juiste zorg. Heel veel succes, houd je hoofd omhoog en kijk van dag tot dag wat je wel kan. You got this!
Ik heb alles op de wereld geprobeerd om mij nooit meer zo klein en machteloos te voelen (Verhaal 67)
Gevlucht in studie drugs werk prostitutie politie inval weer een studie. En na alles geprobeerd te hebben, om het te vergeten en vergeven is het keihard naar boven gekomen en zit ik opgescheept met een complexe ptss, een cannabisverslaving en de confrontatie met alles wat ik heb gemist, wat mij is afgenomen en wat ik vervolgens mijzelf weer heb afgenomen. Ik heb alles op de wereld geprobeerd om mij nooit meer zo klein en machteloos te voelen. En uiteindelijk ben ik terug bij het begin: een ontzettend verdrietig meisje, smekend om liefde. Alleen nu verpakt in een volwassen vrouw die zo bang is voor pijn en verdriet dat ze niks anders meer kan dan mensen op afstand houden. Geen vrienden, geen kennissen geen collega's. Dus een hart wat smeekt om liefde en acceptatie en een hoofd dat zegt niet aan beginnen lief meisje je moet jezelf beschermen. Dus nu gaan we hetgeen proberen wat we nog niet hebben gedaan. Op de wachtlijst voor traumaverwerking.
1PTSS door Seksueel Geweld (Verhaal 59)
Na jarenlang seksueel geweld vele doden en verderf een verstikkende relatie dakloos worden werk ik sinds 2018 samen met mijn psycholoog aan mijn herstel. Ik heb ondervonden hoe het is om psychoses te hebben, met posttraumatische stress te leven en heb ervaring met depressie en verslaving. Sinds een maand heb ik de therapie afgerond.
Gevolgen die ik ondervond bij het doorlopen van mijn jeugd en seksueel geweld zijn onder andere PTSS waardoor ik last had van herbelevingen, Depressie, Paniekaanvallen, Woedeaanvallen, Hyperventilatie, Braken, Migraine, Oververmoeid lichamelijk en geestelijk, Misofonie, Misokinesie, Super gevoelig, hyper alert, Stemmingswisselingen en een angststoornis. Er is licht aan de horizon een uitweg althans voor mij. Met de juiste hulp en het verwerken van trauma's en een goede basis kun je een heel eind komen. Ik had nooit kunnen bedenken dat er ook een leven is waar al mijn klachten niet de hoofdrol spelen en dat er ruimte is voor herstel.
Psychische klachten worden vaak zwaar onderschat door mensen die het niet kunnen begrijpen en denken dat het aanstelleritis is.
Ik sta niet alleen met mijn klachten, veel van die klachten die ik had zie ik ook bij andere slachtoffers van seksueel misbruik. Praat er over zou ik zeggen.
Het is een lang proces om mijn jeugd te verwerken wat jaren heeft geduurd maar ik ben sterker geworden en ik krijg langzaamaan steeds meer vertrouwen en hoop dat ook ik mag leven er mag zijn en kan ervaren wat het is om te leven in plaats van overleven.
In mijn leven heeft er veel misbruik plaats gevonden. Misbruik gepleegd door kinderen toen ik zelf nog kind was. Het heeft mij beschadigden, ik voel mij geen slachtoffer ook geen overwinnaar. Ik ben door twee jongens verkracht en een daar van heeft mij nog 8 jaar lang misbruikt. Veel had ik verdrongen maar door Therapie kwamen de herinneringen weer naar boven wat ik diep had weggestopt via EMDR heb ik het wat beter kunnen verwerken en ook door te praten en mijn verhaal te doen.
Een van mijn grootste lessen van mijn ondergaande therapie is simpel dat aandacht en praten oplucht en helpt.
Een onderdeel van ptss zijn herbelevingen die je kunt hebben. Voor mij houdt dat in dat ik soms terug ga naar gebeurtenissen van het misbruik gedurende de dag of in mijn dromen. Het kan me zomaar overkomen als ik mijn dagelijkse dingen doe of het kan door woorden die ik hoor, geuren of muziek. Nachtmerries zijn een onderdeel van de ptss en altijd op je hoede zijn schrikken van dingen, niet meer over straat durven. Ik kreeg zo veel last van nachtmerries. Dat heeft heel lang geduurd voordat het beter werd. Gelukkig nam mijn therapeut het heel serieus en begon ik mijn nachtmerries/dromen te delen. Ik deed elke keer verslag van wat ik droomde. Tuurlijk heb ik nog wel eens nachtmerries maar ik kan het nu accepteren en ben eraan gewent.
Ik voel me opnieuw opgebouwd en voel mij een levend mens wat erg blij is.
Ik hoop dat andere slachtoffers van seksueel geweld het ook aandurven om in therapie te gaan. Soms is het zoeken en bij mijn heeft het jaren geduurd om te zijn waar ik nu ben maar ik kan u zeggen ik voel mij gezegend en ben krachtiger dan ooit te voren.
En voor alle kanjers die het seksueel geweld hebben doorstaan en overleefd ik wens je alle goeds toe en hoop dat je het gaat verwerken zodat je je net als mij (voor zover mogelijk) hersteld mag voelen.
Bedankt voor het lezen.
Namaste
1Groetjes!
Ik was parketpolitie medewerker (Verhaal 85)
Tja,,, Nu meer dan negen jaar. Ik was parketpolitie medewerker en ik mag wel zeggen een hele goede. Op het laatst kreeg ik een vast maatje een Koerdische Turk Oktay en hij was tevens een ex kick boxer en dus niet bang. Samen met hem had ik het executie gebied Ede en ook op het Paleis van Justitie in Arnhem waren wij budys en kregen wij bijzondere en zeer belastende gevaarlijke zaken zoals bijvoorbeeld de zaak van de Turkse zaken man die niet ver van Arnhem door drie man gruwlijk was mishandeld tot de dood er op volgde. AWij kregen hun hogerberoep en dat ging om één normale ex turkse man die zijn huis aan had geboden en twee mannen van de pkk uit turkije die alles hadden uitgevoerd waar wij als parket medewerkers voorzichtig mee moesten zijn. De zitting duurde ruim een week en zw waren ook tegen ons spraakzaam en dreigend. Uit eindelijk bij het eind van de zitting werd de huis eigenaar veroordeeld tot 5 jaar en de pkk mannen tot ruim 20 jaar met tbs en dwang verpleging. Het publiek ging daarna helemaal over de rooie en collega's hadden daar veel moeite mee. Ook waren wij heel veel in Ede en haalde wij niet betaalde boetes binnen. Elk jaar haalde wij voor ruim een ton binnen Ook haalden wij veroordeelden of mensen die nog geizelingen uit moesten zitten binnen. Dit waren er ook heel veel en hier zaten ook mensen tussen die gevechts onderscheidingen op hun naam hadden. Woonwagen kampen hadden wij goede contacten mee dus die reden vaan zelf met ons mee de fijne broeders. Op het leger des heils kwamen wij ook vaak en daar hadden wij goede afspraken en konden wij in goed overleg onze klanten ook altijd ophalen. Ook de daklozen opvang en de verslaafden zorg was ons niet onbekend
Ik tel de dagen af dat ik mag vertrekken (Verhaal 84)
Ik weet het niet precies.
'Perfecte opvoeding' gehad zei mijn vader altijd. Slecht was het idd niet. Wel veel met macht.....we denken nu dat hij narcistisch is. Zachte, lieve zelf ernstig beschadigde moeder die niet wist hoe ze liefde kon geven. Gelukkig getrouwd, 20 jaar. Twee lieve kinderen jong volwassen. Ongeveer 15 jaar geleden ineens depresief. Poging, opnames, isoleer, kortom een hel. Veroorzaakt door mijzelf, zo voelt het. Toen kwamen ineens de herbelevingen, na een heftige actie van 5 verplegers naar de isoleer gebracht en uitgekleed met geweld omdat ik zo tegenstribbelde. En sindsdien zijn ze niet meer weg. Heb al jaren een hele fijne therapeute maar ik durf zelf niet verder. Alles wat ik doe mislukt. EMDR- mislukt. Durf geen skills aan te leren, want dan moet ik het zonder dissociatie overleven. Dat durf ik echt niet. Heb zo veel om voor te leven. Echt lieve zorgzame man, twee lieve kinderen, geweldige woonsituatie, fijne vrienden. En toch tel ik de dagen af dat ik mag vertrekken. Ik mag nu nog niet vertrekken, ik moet het nog volhouden voor mijn kinderen, die heel erg aan mij hangen. Maar het leven voelt zo zwaar, ik ben zo moe door de herbelevingen, het slechte slapen, de angsten, de psychotische verschijnselen die ik door de angsten en vermoeidheid krijg bij tijd en wijle. Dus elke maand is weer een maand. Maar ik weet dat ik het een keer niet meer kan rekken en dan stap ik eruit. Maar de gedachte wat ik mijn man en twee kinderen dan aandoe is bijna onverdragelijk. Dus,...tijdrekken.
Misschien dat mensen met PTSS een vorm van herkenning voelen (Verhaal 81)
Na twee jaar EMDR en schematherapie een ander beeld gekregen van het leven en zal ik niet weer in zo’n relatie komen. Ik hoef niet inhoudelijk in te gaan op de trauma’s en gebeurtenissen, dat is het verleden en wil ik niet boos zijn op mensen. Boos zijn op andere is machteloos en onbereikbaar en zal mij niet helpen om hier bovenop te komen. Wat ik wil delen is het sociale isolement, de eenzaamheid.
Waar ik eerder een goeie baan had, veel vrienden en m’n wintersport die voor mij veel betekende, heb ik nu lichaam die voortdurend is uitgeput met vooral slapeloosheid.
Niemand snapt het, de nare opmerkingen van lieve mensen, mensen die het goed bedoelen maar zo pijnlijk zijn, zelfs de mensen die je heel dichtbij staan. Nooit verwacht dat ik de wens zou krijgen om enkele uurtjes te kunnen werken.
Ik ben bezig met opleidingen tot Life (hsp) coach, voeding en psyche is waar m’n interesse ligt maar probeer maar eens te leren met 2 á 3 uur slaap. Ik zou zo graag mijn ervaringen willen gebruiken om andere te helpen.
Niemand kan ik uitleggen dat ik continu “aan” sta, dat ik leef in een betonnen gevangenis van 50 bij 50 cm waar je niet kunt zitten. 42 jaar en afgekeurd en iedereen weet ervan af en niemand die die hand op je schouder legt of een telefoontje pleegt met ware interesse. Mensen die zeggen dat je je werk moet oppakken of zelfs een persoon die je dicht bijstaat en de woorden in de mond nam: “ptss is voor mensen die uit het leger komen”
De onbegrip is bizar, ik doe waar ik kan vrijwilligerswerk, al is het alleen al om ook mezelf een goed gevoel te geven maar hou het maar eens vol, alles is topsport met een lege accu.
Elk weekend heb ik m’n dochter van nu 9 jaar en elk weekend weet ik niet hoe ik het vol moet houden, het mooiste meisje die alle liefde verdient. Een meisje dat al 4 jaar geen verjaardag heeft gevierd omdat haar vader op is. Die verdriet, die pijn is niet te verkroppen. Ze verdient die verjaardagen, ze verdient een fitte papa.
Uitzichtloos, machteloos met ergens dat overtuigende gevoel dat het goed komt, maar hoe. En begrijp me niet verkeerd, het is niet altijd waardeloos, ik heb zeker wel momenten dat ik erg kan genieten van dingen, want de kleine dingen zoals een geslaagde boswandeling is goud waard.
Maar wat zal het met een mens doen als er iemand is waar je op kan bouwen, waar je alles tegen zeggen kan en dat een persoon luistert met een empathisch vermogen. Het gevoel dat ik niet kan omvallen want ik heb een dochter waar ik voor moet zorgen en ik zou zo graag even willen omvallen en opgevangen worden. Opgevangen met begrip, die zegt, zal ik even de boodschappen doen, zal ik even de stofzuiger door het huis halen, zal ik even iets voor je doen waar ik jouw even in kan ontzien.
Dat stukje, onbegrip, sociale isolement dat is voor mij onbegrijpelijk en hoor ik dit vaker bij mensen met ptss.
Dit wou ik delen en hoop ik dat mensen met ptss dit lezen en die een vorm van herkenning voelen omdat het verhaal bekend voor komt.
1Ik ben niet goed op sociale vlakken, maar het lijkt me leuk! wat is je leeftijd als ik vragen?
groet!
Ik voel me vaak zo alleen en onbegrepen (Verhaal 64)
Ik ben een jonge vrouw van 36 jaar.
3 jaar geleden is door een gebeurtenis de diagnose complexe PTSS aan de oppervlakte gekomen. Met angst/paniek aanvallen en dissociatie.
Ik voel me vaak zo alleen en onbegrepen. Ik moet zeer waakzaam zijn om mijn grenzen niet over te gaan of er laten overgaan.
Ik volg al 2,5 jaar traumatherapie die me al veel ‘kleine stapjes’ hebben doen zetten en voelen.
Soms heb ik ook het gevoel dat ik geen vooruitgang boek. Dat ik maar blijf draaien in cirkeltjes.
Ik heb ook bang dat ik geen goede moeder ben voor mijn kinderen.
Ik heb wel al ontdekt dat de natuur en gaan wandelen heel helend werkt.
Ik voel dat ik in de ratcace van deze maatschappij niet meer mee kan/wil.
Elke dag start ik opnieuw/ ga ik door met kracht en vastberadenheid. Maar het is FUCKING moeilijk!!!
Ik ben dankbaar dat ik mijn verhaal hier even mocht delen. ✨
Veel succes in jullie proces en de golven die jullie moeten trotseren.
1CBD licht puntje, even geen klote symptomen (Verhaal 80)
korte samenvatting wat de ptss heeft laten groeien. ben verwaarloosd en mishandeld als kind. alcohol drugs en me leven was vanaf het moment dat ik bewust zijn had tot me 14e 15e in levens gevaar geweest, daarna aan me lot overgelaten en eigenlijk gaan rennen en vluchten in drugs vrouwen drank,. werk? 2 jaar terug in een burnout beland deze burnout bracht uiteindelijk complexe ptss met zich mee. EMDR en therapie gehad en eigenlijk niks meer dan teleurstelling op teleurstelling ervarven, van falende therapeuten tot andere loze putten. inmiddels bijna een jaar gescheiden veel gedate en vooral veel met mensen proberen om te gaan. ook dit lukt niet want mensen liegen of zijn uitermate teleurstellend in mijn ogen. ik rook tegenwoordig 2 hasj jointjes ( cbd ) en moet zeggen dit is tot nu toe me licht puntje tis heerlijk eindelijk een film of serie te kunnen kijken zonder onrustige gevoelens. extreme alertheid en al die andere klote symptonen. zijn hier meer mensen die hun weg in CBD gevonden hebben? zijn er hier meer mensen die net als mij nooit meer beter worden, en een soort weg gevonden hebben met het uberhaupt omgaan met mensen?
ben een open boek mochten er vragen zijn, stel ze gerust. het zou fijn zijn een beetje in contact te komen met lot genoten
Wil iemand even luisteren? (Verhaal 79)
1
Een leven lang al onbegrepen (Verhaal 52)
Krijg nu wel therapie slik een antidepressiva en heb een ambulant begeleidster maar de zwarte dagen hebben nog wel de overhand.
2Het is zwaar. Mijn hele leven al angstig en somber maar nu in de overtreffende trap.
Nu een andere vorm van therapie zoeken...Die wel.helot. Tips welkom
En denken jullie ook.dat het met de overgang te maken heeft?
Het doet me goed om jullie verhaal te lezen en te delen (Verhaal 11)
Mijn hele leven staat in teken van een zware bipolaire moeder, 44 jaar lang. Ik heb in mijn kinderjaren zowat alles gezien wat je maar kan inbeelden rond zware psychiatrie. Mijn moeder heeft in totaal 5 suïcidale pogingen achter de rug, waarvan de laatste met succes. Mede door de angst om deze aandoening ook te krijgen door erfelijkheid, heb ik last van PTTS. Hierbij komt nog eens de moeilijkheid dat ik elke psychische klacht koppel aan mijn moeder. Door langdurige cognitieve psycho-therapie begin ik alles zowat te kunnen plaatsen en kom ik uit de beschermingskramp die ik heb opgebouwd in deze omgeving. Het doet me goed om jullie verhaal te lezen en te delen. De weg tot begrip en hulp is niet zo eenvoudig als bijvoorbeeld bij fysieke klachten.
Bedankt voor jullie aandacht.
Andy
2Zo herkenbaar, de verhalen over altijd gespannen zijn, alert zijn, overgevoelig reageren , slaapproblemen. 6 jr terug een inbreker betrapt in mijn eigen huis. Op klaarlichte dag( weer niet veilig in mijn eigen huis. Volgende week samen met mijn man naar de huisarts. Hoop dat dit allemaal de goede kant opgaat, mijn man is nogal een binnenvetter
Wat herkenbaar, je verhaal. Mijn moeder werd ook vele malen opgenomen en deed om de zoveel tijd een poging om uit het leven te stappen, waarbij de laatste keer lukte. Ze lag 10 dagen dood in huis en was in staat van ontbinding toen ze gevonden werd. Het meest desastreuze wat ik heb ervaren naast al haar mishandelingen, is dat ze ons (haar kinderen) ons hele leven heeft ingepeperd dat wij verantwoordelijk waren voor alles wat haar overkwam, dus ook onze schuld dat ze dood wilde. Dat schuldgevoel, toen het haar lukte, draag ik tot de dag van vandaag mee. Ook ik zit nu opnieuw in behandeling. Ik wens je veel sterkte toe
Dat heeft echt diepe wonden bij me achtergelaten (Verhaal 33)
Hallo,
Ik heb in 2014 de Diagnose Ptss gehad,
Ik heb Emdr & Exposure ervoor gehad,
Maar ik heb niet het idee dat ik het voor 100% verwerkt heb & Krijg,
Ik zit nu al sinds 2013 in de Hulpverlening,
Ook voor Suïcide gedachten,
Doe door mijn Verleden Onderdeel van me zijn geworden,
Ook meermaals na een Suïcide poging opgenomen geweest.
Ik ben in mijn Verleden verschillende keren bedreigd, (ook met de dood.)
Ik heb ook 2x met Sexueel misbruik te maken gehad,
Dat heeft echt diepe wonden bij me achtergelaten,
Die niet zomaar meer dicht kunnen groeien.
2Dag Suzan,
Neem me niet kwalijk maar ben je Turks? Ik ben wel van Turks afkomst. En ik probeer met mensen in contact te komen met vergelijkbare problemen en traumas als ik. Alleen omdat je je telefoonnummer en mail hier niet kan plaatsen heb ik een kik app om met mensen in contact te komen. Ik heet daar Mutti030 als je de app download kunnen we kennis maken als lotsgenoten. Heel veel liefs en sterkte Mutti
Ben zelf vorig jaar brutaal verkracht geweest ben nog heel Jong ben 23 jaar!
Blijf sterk en omring je met leuke positieve steunvolle warmvolle mensen om je heen'
Super dat je aangifte hebt gedaan'heb ik ook, gedaan maar jammer, genoeg zaak geseponeerd en er letsels aan over, gehouden nog steeds, Volgende week nr dokter, gaan, ik weet wat je door maakt!
Ik wens je veel Moed en sterkte!
Ik heb iets ergs traumatisch meegemaakt vorig jaar (Verhaal 76)
Ik heb iets Ergs traumatisch mee gemaakt vorig jaar! Daarom GA ik ook naar een secksuoloog die helpt me erg goed, heb
Veel steun van mijn familie ben zelf tante !
Zonder m'en familie en thérapie kan ik het helemaal niet alleen! Daar ben ik heel erg dankbaar Voor! Heb ook bepaalde letsels ervan over gehouden jammer genoeg! Ik hou me sterk, maar het is met ups and downs!
Vechtende moeder (Verhaal 75)
Leer traumas omarmen (Verhaal 73)
Vind het heel moeilijk om te delen. Maar ga het toch proberen.
Ik heb veel stress meegemaakt in mijn leven,veel heftige angsten, veel onzekerheid, veel oveiligheid en veel traumas. Op een dag was mijn lijf op. Mijn zenuwen overhit. Mijn spraak weg. Mijn coordinate. Alles was ik kwijt. Ik kon niets meer. Ik was thuis en ik kon niemand bellen. Uit angst om dood te gaan heb ik geprobeerd mijn lijf wakker te maken, douchen enz. Toen lukte het bellen net op tijd. Ik kon alleen maar zeggen: mijn hoofd mijn hoofd. Ik ging liggen op bed en viel in een bewusteloosheid. En kreeg een bijna doodervaring. Mijn hele leven zoefde voorbij. Ik dacht dat het over zou zijn...
2 uur later kwam plots de ambulance, politie en riagg binnen. Ik kon niks zeggen. Had geen woorden meer en was in shock.
Toen tilde ze op de ambulance, en werd ik weer wakker in een gesloten Inrichting. Dat heeft 20 jaar lang geduurd, in en uit opnames. Maar alles wat ik gezien heb daar was nog vreselijker dan mijn eigen traumas die niet opgelost werden. Maar mijn klachten kwamen ergens vandaan! Het had een oorzaak, meerdere. Neurologisch en geestelijk.
Wat ik ervan geleerd heb, Leer traumas omarmen, ze kunnen je leven overnemen en zelfs je lichaam. En mensen ook al bedoelen ze het goed, kunnnen het soms op de verkeerde manier aanpakken en dat kan schadelijk zijn voor je welzijn. Ik hoop dat andere mensen die traumas hebben op tijd goede hulp krijgen. En nooit zon lang traject hoeven mee te maken als ik. En ook niet zo onveilig. Het kan je leven ingrijpend veranderen.
Fleur
5 maanden geleden lichtje uit, nu weer terug en reintegreren (Verhaal 36)
Beste mensen,
Dapper dat jullie je verhaal willen delen het motiveerde mij ook en misschien lucht wel op.
5 maanden geleden viel mijn lichtje uit toen ik aan het werk was op kantoor ik was kapot ik kon niet meer ik ging te hard en te lang door. Ik dacht een burn-out maar het bleek PTSS. Sinds die dag kan ik letterlijk niks meer. Ik voelde me zo beperkt alsof ik weer moest leren lopen.
Huilen alleen maar huilen alles van de afgelopen jaren kwam eruit. Beelden en flitsen van nare herinneringen kwamen weer naar boven en overzag niks meer.
Werk hoefde niet meer ik kreeg de tijd om te herstellen en therapie te volgen dit was voor mij een zware taak. EMDR terug naar het moment en de rust nemen. Ik hield niet van rust ik had drukte chaos en drank nodig om te ontspannen. Ik kwam mezelf echt tegen en zag toen pas in dat ik verslaafd was. Geheel op eigen kracht gestopt. Al mijn wensen zijn uitgekomen een lieve vriend, ons droom huis en een baby en dat alles in 5 maanden. Ik ben ontzettend trots op het proces dat ik in een korte tijd al heb doorstaan. Alleen moet ik nu reintegreren wat mij weer ontzettend angstig maakt terug naar het werk in de jeugdzorg ik ben die persoon niet meer. Ik ben nu voor alles bang en durf niet eens alleen over straat. Ik ben nu ook zwanger ik kies voor mijn eigen gezin. Het liefst wil ik een andere baan maar door de zwangerschap durf ik het nog niet op te zeggen. Ik ga het eerst proberen en anders in gesprek met de bedrijfsarts dat mijn werk in de jeugdzorg juist averechts werkt.
Mijn tip bij PTSS: volg je hart en je intuïtie doe wat goed voor je voelt.
Alles in mijn lichaam gaf aan verhuis!
Verhuis naar de rust naar de natuur
Toen kwam ons droomhuis op ons pad een voormalig vakantiewoning in de natuur met uitzicht over het strand.
We leven op deze wereld maar 1 keer laat het trauma je toekomst niet beïnvloeden onderneem stappen die voor jou zelf positief zullen uitpakken los van wat andere van jou denken
Laat negatieve mensen los
Pak de figuurlijke schaar en knip alles door wat niet meer bij jou hoort
Sterkte! Je kunt het
Wees trots op jezelf
2Ik ben zo blij te horen dat de EMDR zo goed bij jou heeft geholpen! Ik ben er net vier weken mee begonnen, twee sessie's per week en vind het vreselijk zwaar en vermoeiend. Ik ben gediagnostiseerd met ptss, depressie, angststoornis en dissociatieve patronen.
Net als jij ben ik een maand geleden ook halfdood neergevallen op werk nadat ik pas een maand was begonnen met een nieuwe baan als docent op een middelbare school en net als jij kijk ik er nu al enorm tegenop om weer te gaan beginnen!
Ook al ben ik deze week bij de arboarts geweest die me nog een paar maanden geeft om langzaam te re-integreren (2 uur thuiswerken per week), maar zelfs dat geeft me inderdaad datzelfde angstige gevoel al.
Ik zou het liefst niet meer willen werken of ander werk willen doen, maar heb geen idee wat...
Ik ga ook binnen twee weken verhuizen naar een rustigere plek dichterbij mijn familie en oude vrienden, dus hoop dat dat meer kalmte in mijn hoofd gaat opleveren.
In ieder geval heel fijn om te horen dat jij je zo snel weer beter voelt :)
Hevige schrikreacties en terugtrekkend (Verhaal 72)
Zit een beetje met een vervelend probleem. Heb een veelvuldig trauma dit resulteert in hevige schrikreacties en terugtrekkend. Wat angstig denken en fysiek trillen. Onzeker overkomen lijkt dan alsof ik dom ben. Wakker blijven. Jullie ken het wel. Heb dan iemand leren kennen had hem dat dan wel vertelt maar ik denk dat hij zich niet echt bewust is van wat dat kan doen met iemand zen leven of wat hij gaat zien. Dit heeft ook veel verpest voor mij op werkplaatsen. Als ik iemand dan leer kennen dan zegt hij van ooh das niet erg of dat ik het verzin dat ik gewoon zwak ben. Naderhand word ik gek genoemt ook nog . Heb hem wel wat vertelt hij reageerde wel goed. Maar hij vraagt niet erg veel over mijn leven ben best wel mooie vrouw dus soms stemmen ze wel in maar daarna word er weggelopen terwijl ik niet eens zo erg ben. Heb nooit een mes getrokken ofzo. Weet iemand tips
Complexe ptts en contactproblemen met mijn kinderen (Verhaal 41)
Ik heb complexe ptss
Mijn dochters weten er niet goed mee om te gaan.
Gisteren zou ik naar haar zijn gegaan maar het werd af geraden omdat ik sinds woensdag andere medicatie kreeg. Ze woont 1,5 uur rijden van mij vandaan
Gisteren zij ze dan kom ik zondag naar je toe
En vandaag kreeg ik een aapje dat ze niet kwam omdat het niet zo goed met mij ging en het haar verdrietig maakte.
Het kwam hard binnen bij mij
Heeft er iemand ook dit soort dingen met de kinderen?
1Hartluchting (Verhaal 58)
Zal m'n best doen om heel kort te zijn.
Na jaren pesterijen, intimidatie, bedreiging, mishandelingen, uitsluiting, haat en poging tot moord. Ben ik na een doodlopende weg na meerdere zelfmoordpogingen, tientallen overdoses medicatie, zelfbeschadiging, jaren wiet, boten vol bier en nog veel meer treurigs, geexplodeerd. Hierna volgde 2,5 jaar van herstel, intensief, continu. Woon net weer 4 jaar op mezelf en ik werk zelfs, in mijn droombaan. Ik had letterlijk niks meer, nu teveel om te verliezen.
Gister ben ik dermate zwaar fysiek bedreigd, om niets, op mijn eigen fijne plek, buiten, om de hoek en ik heb me heel heel niet zo gevoeld. Niet zo woest en gekweld, niet zo vertrapt en vernederd.
Ik heb zoveel gezien, gevoeld, beleefd, doorstaan, ondergaan, verdragen, geleerd, toegepast, geoefend en bestendigt, verplicht, dat ik geen hele domme dingen doe, dat ben ik voor. Maar wat ik niet voor kan zijn, is de littekens die hij opensneed en de pijn waar hij op stampte. Ik kon niet anders dan de extreme agressie absorberen, neutraliseren als een politieagent. Nu vermoordt dat mijn ziel, het beheerst continu bij wakker zijn mijn denken en voelen. Het gaat sneller dan je lezen, schrijven, praten, bijhouden, laat staan verwerken kunt. En daar ben ik al zo'n godvergeten held in met die Aspergerkop. Ik ben weer dat wrak vóór de eerste succesvolle EMDRs, althans, zo voelt het al ruim een etmaal.
Zelfs al doe je op je favoriete buitenplekken zo je best om mensen te ontwijken omdat je eindeloos teleurgesteld bent en net als je denkt dat je rust begint te vinden, in wat je wilt, doet, zoekt en aan het vinden bent, ontmoet je iemand die zichzelf niet meer is en die je door je botten heen herinnert aan toen en toen en toen en toen en hier laat ik het maar bij.
De oude trekjes zijn er weer, ik check reflecties, ooghoeken, beweging, geluid en stoppende auto's. Ik voel me continu klaar voor een soort 'adequate verdediging'. Het is dat ik diazepam op heb, voor het eerst, in tijden. Anders zou ik denk ik niet lang bij kennis blijven van de stress. Heb nooit urenlange hartkloppingen en duizelingen. Behalve vanmiddag, voor die dope van de shrink. Halleluja. Wat fijn...
Het houdt nooit op (en ik vergeet niks). Wat ik ook doe, history repeats. En geloof me, ik doe veel en ik heb veel gedaan. En dat blijf ik doen.
Opgeven is geen optie. Sterkte mensen, dat ben je waard. Fijne nacht.
2Je berusting valt op. Of is dit niet het juiste woord?
ik heb genoeg geleden (Verhaal 20)
Tot 6 jaar :
-Bijna verdrinking
Basisschool :
-Door leraar tot pest object gemaakt
-Bedreigd met pistool
-Verkracht ,
-Seksueel gemarteld (vaker)
-Opgesloten (vaker),
-In elkaar geslagen (vaker)
Voortgezet onderwijs :
-Zinloos geweld
-Beroofd met stiletto, Beroofd zonder wapen (vaker)
-Voor een auto geduwd,
-Getuige dodelijk trein ongeval
-Met sigaretten gebrand (vaker)
-Gepest alle klassen (continue)
en meer....
Kortom PTSS heeft me erg jong al kwetsbaar gemaakt waardoor ik steeds in onveilige situaties kwam. Als gevolg hiervan kan ik op persoonlijk en emotioneel vlak geen connectie meer maken met andere mensen. Alleen functioneel contact, of zakelijk contact. Hierdoor ben ik meer dan 35 jaar ontzettend eenzaam, relaties en vriendschappen lukken niet.
Werk is daar in tegen een rode draad en vorm van menselijke interactie/contact. Ik wordt steeds genoemd als bijzonder betrokken en sociaal en ben erg goed in wat ik doe.
Nu vele behandelingen, inclusief diverse opnames en gerichte intensieve PTSS therapie verder, ben ik uiteindelijk uitbehandeld. Chronisch depressief en met periode sterk het gevoel dat het er voor mij wel op zit nu. Je werkt kei hard om te overleven, bent continue op je hoede, beelden blijven terugkomen ook na EMDR, exposure, congitieve en andere therapien.
Tis klaar ik heb genoeg geleden. Ik heb bereikt en behaald wat mogelijk was, het mag nu stoppen.
4Sterkte
Zo herkenbaar
Jee wat ontzettend veel meegemaakt
Ik herken veel van dit.
Altijd gezeik met mensen en dan blijf ik toch echt nog rustig.
Ik praat met een veteraan die weet (zegt hij tenminste) wat het is ook al gaat t bij mij om C-ptss
Maar ook met hem lukt het gewoon iet want ik deel mezelf op n nette manier en hij reageert niet eens.
Kutzooi telkens weer
Verwarrend!!
ik ben kapot en helemaal op (Verhaal 27)
Ik heb C-PTSS de complexe vorm van het post traumatische stress syndroom,misbruik en mishandeling als kind van 6,een gewapende overval en een bedreiging/gijzeling in de trein met Kalashnikov,ook ben ik gedrogeerd door dat er ecstasy capsules in mijn drinken zijn gegooid in het buitenland,ik ben kapot en helemaal op moet mezelf steeds bij elkaar rapen heb chronische pijnklachten van mijn hoofd tot aan me tenen het is echt ongekend moeilijk,pijn elke dag pijn zwaar vermoeid burn outs, hyperventilaties, storingen in me lichaam blokkades in me lichaam, ik functioneer gewoon niet meer ik ben op compleet opgebrand,het liefste zou ik alle daders op een hoop schieten in een dag misselijkmakend is het zowel wat daders doen maar ook wat de politie doet of beter gezegd niet doet ze doen geen klote voor je die vieze land veranderd, kut overheid in dit land.
3hallo,,,,ik heb een onverwerkte complexe post traumatische stress stoornis en daar door is mijn wereld aan het krimpen de laatste jaren en ik heb volgens de psychiater tot nu toe ook nog een licht verstandelijk beperking en een lichte vorm van autisme en heb geen duidelijkheid welke soort autisme ik zou hebben en ik heb ook gehoord dat vermoed word van pdd-nos en ik woon nu bij een zorg instelling voor mensen met een licht verstandelijk beperking en ook nog moeilijk verstaanbaar gedrag door mijn onverwerkte complexe post traumatische stress stoornis en ik leid aan eenzaamheid hier door en mijn familie steunt mij niet echt en mijn ouders relatie is nog net zo als vroeger en ben mijn goede oude school vrienden kwijt hier door en begeleiding die hier over mij gaat neemt mij ook niet zo serieus en hun excuus is dat het zo lijkt door mijn jeugd trauma en nu word ik onderzocht om te zien wat ik echt heb en wat niet en als ik hor wat ik hoop te horen kan er misschien nog licht bij mij gaan branden of als het niet zo is dan in een hel terecht kom en ik ben nu 49 en op mijn 23e uit huis gegaan in een instelling
Ik kan niet praten over mijn gevoel. En zit nu volledig klem. (Verhaal 68)
Ik dacht dat ik ze kon Vertrouwen, maar niets was minder waar. Hij misbruikte me. En later werd ik gedwongen seks te hebben met mannen voor geld. Ik werkte s'nachts en daarnaast moest ik dit ook doen. Ik was toen zo depressief dat ik geen uitweg meer zag. Ik kon niet meer denken in oplossingen, overal zag ik gevaar. Na 3 jaar leerde ik een man kennen die mijn vertrouwen won. Hij heeft me daar uitgetrokken. Ik heb vele jaren psychologische hulp gehad, maar niks heeft echt geholpen. Ik heb nachtmerries en flashbacks. En verwijt het mezelf dat ik niet ben gevlucht. Ik kan niet praten over mijn gevoel. En zit nu volledig klem. Ik heb veel geschreven, maar weet niet goed of het mensen moet laten lezen. Kan ik ze dat wel aandoen??
Ik durf nu meer grenzen aan te geven (Verhaal 66)
Overleven op de dag van emdr therapie. Eten, slapen, series kijken maar in mijn geest maak ik mijzelf af. Straf ik mijzelf voor hetgeen wat mij is aangedaan. Hoe bizar?
En toch ga ik door. Week in week uit, iedere keer met lood in mijn benen naar die klote therapie die wel helpt. Ik durf nu meer grenzen aan te geven, ik durf nu mezelf meer plek te geven. Dat maakt dat ik door blijf gaan. Wil zijn wie ik ben en ik wil van mezelf kunnen houden.
#slaaploze nacht
Dysfunctioneel gezin (Verhaal 51)
Mijn moeder werd altijd boos op mij als ik als kind iets deed waar ik niets aan kon doen. Ik werd op mijn derde of vierde gediagnosticeerd met pdd-nos. En daardoor naar speciaal onderwijs gestuurd wat toen nog in de kinderschoenen stond. Ze wisten daar niet wat ze met me aanmoesten omdat ik te agressief/druk was.
Ik wou ook nooit naar de kerk en cathecasatie, maar ik moest daarheen van mijn moeder, omdat zij geloofde in de hel. En als ik niet stil zat in de kerk strafte ze me door me in de hoek te slaan met een kledinghanger. Ik heb haar gehaat, en daardoor heb ik kinderen mishandeld en dieren thuis mishandeld. Dat was mijn uitlaatklep, omdat mijn ouders mij niet hielpen.
Ook laat ik geen mensen toe, omdat ik heel veel mensen lelijk vind en vies, en smerig. In de randstad vind ik de mensen wel knap, maar daar woon ik niet.
Mijn moeder leeft niet meer en is 7 jaar terug gestorven aan kanker. En mijn vader is alcoholist en daar heb ik geen contact mee. Mijn zus ziet dat niet zo, en daar heb ik geen zin om contact mee te hebben. Omdat zij een narcistische vriend heeft die gevoelloze opmerkingen maakt tegen mij, vind ik het niet fijn om daar naar toe te gaan.
Ik voel me transgender, en sta nu in de wachtlijst voor het vu. Hoop dat de ontmoetingsplek bij mij in de buurt daar snel open gaat, want ik snak naar wederzijds contact. Ook omdat ik niet gelovig ben, en in mijn dorp veel christenen wonen, en ik meen ze direct te herkennen. Ik haat streng-christenen. Achterlijke mensen.
Van waar ik vandaan kom, ben ik in ieder geval heel blij dat ik daar weg ben. Een begeleid-wonen instelling waar mensen met autisme een eigen appartement kunnen huren, en daar dan niet meer weg kunnen, vanwege de lange wachttijden voor een woning. En je word daar niet geholpen. Er woonden maar 15 mensen ofzo. En het is een hele gesloten instelling, een soort sekte naar mijn idee. Ik werd daar aan mijn lot overgelaten, en ik zou het graag openbaar willen maken wat die organisatie mensen flikt. Hun noemen de mensen die onder hun contract staan cliënten. Dus er is niks menselijks aan hun aanpak. Ik sta er voor mijn gevoel alleen voor, en het is lastig om lotgenoten te vinden, omdat de misstanden in de GGZ-instellingen vaak onder het tapijt geveegd worden lees ik van andere ex-ggz-centraal patiënten. Ik zie nooit iets openbaars op internet of in de media. Ik voel me niet gehoord in ieder geval. Die ggz-instelling was overigens dezelfde organisatie die me heeft gediagnosticeerd met pdd-nos. Toen heette het nog het riagg. Nu ggz-centraal. Ik heb daar niet voor gekozen.
Ik hoop gewoon gelijkgestemden te ontmoeten waar ik mijn hart kan luchten en waar ik dingen mee kan delen die me dwars zitten.
1Was 6 jaar oud toen ik kaal geschoren werd als een meisje. En noem maar op. Ik was heel rustig lief naif als kind. ( nog steedst)
houd van jezelf .... kijk niet naar de negatieve dingen die je hebt
Blijf positief... negatieve energie is slecht voor je
heb je een doel moedig jezelf altijd!
Mensen die jou niet accepteren hoe je bent of jou geen fijn gevoel geven weg dermee geen tijd insteken...
Geloof me er zijn genoeg liefe aardige mensen die jou begrijpen (gelukkig)...
En praat vooral met jezelf laat je gevoelens deruit wanneer het moet . alsof jezelf aan het opvoeden bent.
Dit heb ik met de jaren geleert. Het laatste heeft mij gered eigenlijk. Mezelf opvoeden..
Toen ik je verhaal las kon ik het niet laten. Moest een stukje schrijven. Ik gun je veel geluk en liefde in deze wereld..
Meisje uit randstad xxx
Mijn moeder heeft me mijn hele jeugd mentaal en fysiek midhandeld (Verhaal 55)
Momenteel woon ik begeleid en heb ik geen contact meer met mijn moeder of wie dan ook van mijn familie. Ik krijg ondersteuning waar ik woon en loop bij een psycholoog voor PTSS, een paniekstoornis en gegeneraliseerde angstoornis voortkomend uit mijn jeugd.
Ik heb verder geen vraag maar voel me soms heel eenzaam in mijn diagnoses en vind het fijn om hier verhalen te lezen van mensen die me begrijpen.
Bedankt voor het lezen. Ik moest het even kwijt.
1We houden van elkaar, maar haar verleden zit erg in de weg (Verhaal 65)
Ik weet niet goed wat er mee aan moet.
Mijn ex met PTSS heeft het uitgemaakt, omdat ze eerst aan haar zelf wil werken en staat later misschien weer open voor een relatie zegt ze. Ze wil wel graag contact houden. We waren soulmates, zelfde verleden, zelfde interesses en zelfde smaak. We vulden elkaar perfect aan. Ze weet dat ik er ben voor haar en niet oordeel over haar traumatische relatie verleden. Ik heb haar nu een mail gestuurd, dat ik even geen contact wil om alles te laten bezinken. Ik twijfel of ik hier goed aan heb gedaan.
We houden van elkaar, maar haar verleden zit erg in de weg. Heeft iemand tips hoe nu verder?
Bedankt.
Opgelucht maar ook verdrietig met PTSS diagnose (Verhaal 62)
Ik vermoed dat mijn moeder ook psychische problemen had. Ik hoefde soms maar thuis te komen en verkeerd te kijken en kreeg al de volle laag. Als mijn vader thuiskwam kreeg hij op zijn beurt de volle laag. Ruzies werden nooit uitgepraat omdat als mijn moeder 'goede' zin had je der niet weer boos wilde maken. We zijn als gezin bij maatschappelijk werk geweest, maar daar speelde ze altijd toneel, en niemand durfde tegen haar in te gaan. Daarna alleen hulp gekregen en het enige advies wat ze hadden maak dat je wegkomt daar. Heb nu een prima leven maar heb nog altijd nachtmerries. Contact met mijn ouders is minimaal. Op dit moment heb ik EDMR therapie en hoop dat dit me helpt alles achter me te laten.
Uitzending Afghanistan,april 2009. (Verhaal 61)
1Ik zou je graag mijn gedicht willen laten lezen die ik geschreven heb voor een c-ptss veteraan met vriendelijke groet reno
Mijn vriend heeft ptss (Verhaal 44)
Lieve allemaal,
Ik heb zo veel te vragen, mijn vriend heeft ptss, door verschillende trauma's.
Alcohol verslaafde vader die hem sloeg, sexuele misbruikt vanaf een jaar of 6 tot 9 ongeveer. Ouders wisten er van, nooit de liefde en juiste hulp gehad, zijn dochtertje uit huis geplaatst op 2 jarige leeftijd, zijn ex die veel vreemd ging(eerste vrouw waar hij van hield).
Nu hebben wij een relatie en ik houd echt heel veel van hem, en hij is zo eerlijk over alles, nu ben ik 8 weken zwanger van hem en ook al daarvoor hoor, heeft gezegt dat hij niet verder wil, en ik geef niet op want ik weet dat dat het niet is. Weet dat hij om mij en mijn kinderen geeft.
Ik blijf hem steunen, ik blijf naar hem toe gaan, hem zeggen dat ik er altijd voor hem zal zijn. En dat doe ik ook zeker...
Hoe moet ik met hem omgaan dat ik bij hem de twijfels minder maak, dat ik 1000% voor hem ga, Mijn belofte die ik hem heb gedaan dat ik hem niet laat gaan dat ik voor hem blijf vechten die kom ik na.....
Wie kan me een beedje helpen klein beedje opweg brengen hoe ik hem kan ondersteunen, ik weet kan de pijn niet weghalen.
1
PTSS naar een complexe zwangerschap en bevalling (Verhaal 4)
Mijn zwangerschap was al niet roze kleurig hoe je het vooraf in gedachten had. Ik begon met 11 weken al flink te vloeien(bloedverlies) vanaf 16 weken hevig vloeien waarvoor een dag opname. Vervolgens ontstond er bekkeninstabiliteit.
Altijd positief gebleven, ik vocht voor onze dochter en had me er bij neergelegd dat het gewoon nu even niet anders is en we hopelijk iets moois er voor terug zouden krijgen. Zelf altijd een bezig bijtje geweest en dan in eens niks meer kunnen viel zwaar.
Helaas stond het volgende alweer op de stoep, mijn vliezen braken met 30 weken waarvoor ik 10 dagen ver van huis moest verblijven in een academisch ziekenhuis. Niks meer vertrouwd om je heen, elke nacht zonder partner viel zwaar. Je wist waar je het voor deed, maar het viel zwaar.
Na 10 dagen mocht ik naar mijn eigen ziekenhuis dichter in de buurt. Helaas was dat geen leuke terug komst. Wat ik in het Academische te horen kreeg dat ik met mijn gebroken vliezen niet meer thuis kwam tot onze dochter geboren werd, werd in 1 keer 180 graden omgedraaid ik mocht naar huis.
Wat moet je dan nog geloven? Ik moest naar huis, omdat dit beter zou zijn voor mijn rust en onder strenge bewaking met een thuismonitor om een hartfilmpje te maken van de kleine. Tuurlijk ben je blij dat je naar huis mag, maar het voelde nog niet fijn.
Helaas gaven ze mij een monitor mee wat kapot was en mocht ik nog meer dan 1,5 week elke dag 45 min heen en 45 min terug reizen naar het ziekenhuis. Heel goed voor mijn rust! 2 dagen heeft de monitor weer gedaan en daarna precies met 34 weken is onze Dochter geboren.
Helaas ook was mijn bevalling niet zoals gepland wat begon als een normale bevalling werd in 1 uur kritiek en hectisch. k werd ontzettend ziek en ze konden mijn bloeddruk niet meer onder controle krijgen waarvoor een spoedkeizersnede.
De angst voor het eerst in me ogen gehad om dood te gaan. De eerste aanval gehad van angst. gelukkig is het allemaal goed verlopen. Onze dochter moest nog verblijven op de neonatologie. Ik was net de bevalling aan het verwerken stond ook nu weer het volgende op de stoep.
Onze dochter heeft een bijzondere schildklier afwijken het ch. Ze heeft wel een schildklier, maar deze zit op de verkeerde plek en functioneert niet. Een grote dreun die er ook nog wel bij kon. Gelukkig is het met mediciatie goed te behandelen en kan ze gewoon normaal met de medicatie groot worden.
In het ziekenhuis daar heel onzeker gemaakt elke arts weer een ander beleid en helaas mochten we nauwelijks met onze dochter knuffelen wat heb ik dat gemist! Eenmaal thuis met haar toen ze 39 weken oud was ( 5 weken ) ene kant erg fijn, maar nog erg in het ritme van het ziekenhuis.
Naar een week thuis te zijn is het geescalleerd. Ik kreeg paniek en angstaanvallen en was bang om dood te gaan of er niet meer te zijn. ( de angst wat ik voor het eerst had op de ok tafel). Ik kon mijn dochter niet meer zien en ze voelde niet van mij. Wat schrok ik van mijzelf. Het lijkt of ik niet meer leef alsof ik op een verre afstand sta te kijken. Zweverig. over alert.
Gelukkig de jeugdarts van onze dochter heeft doorgepakt en aangegeven dat mijn lichaam me voor de gek houdt. Ze dacht dat ik ptss had. En inderdaad ik heb de eerste emdr behandeling gehad. Ik voel me zo machteloos en angstig, k hoop zo graag dat ik snel weer de oude kan worden en kan genieten van onze dochter.
Het heeft tijd nodig dat weet ik, maar heeft iemand ook zo het gevoel alsof je niet leeft en alles verder gaat? Het gevoel niet meer op de wereld te zijn en alles snel voorbij gaat. Tegen de nachten op zien. Erge nachtmerries?
We hebben hoop op een goed herstel, maar dat zal nog heel lang duren ben ik bang
2Hi Inge,
Ik herken je verhaal. Ik loop vaak vast in de oude patronen, ben vaak somber en levensmoe. En dat terwijl mijn leven zo verandert en mooi is geworden.
Mijn hart doet zo een pijn.
Sterkte!
Pas na goed onderzoek en verschillende testen kan je spreken, mocht de diagnose daaruit komen, van PTSS.
Tortured with the worst types of torture (Verhaal 60)
Heb jij ook complexe ptts? (Verhaal 42)
Ik zoek contact met mensen die
C ptts hebben
Groet Suzanne
2Hallo Suzan,
Ik heb zelf complexe ptss, misschien heb je er wat aan.
Tim
Ik heb PTSS en een angststoornis. Sinds kort weet ik dat bij mij om Complexe PTSS gaat, aangezien ik al diverse trauma's had voor de kindertijd begon!.
Heel verhaal, en je zult uiteraard ook een heel verhaal hebben. Zou het leuk vinden om hierover met je praten. Mijn psychiater vertelde mij : "Ben, bij jou is die angststoornis al vanaf je geboorte met je persoonlijkheid verweven!. Ik heb nooit 1 dag in mijn leven gehad dat ik zonder die angst leefde, weet dus niet beter. Ik woon in Groningen, alleen en 1 dochter van 11 jaar uit een verbroken relatie.
Ik hoor graag van je Suzanne
Groetjes Ben van D.
Geen hulp voor de oorzaken, alleen symptoombestrijding (Verhaal 56)
1Dat komt omdat de psychiatrie in veel gevallen van veel kanten te beperkt is en wordt. Punt. Eigen ervaring. 18 jaar lang, gebaseerd op uitspraken van de pro's zelf, o.a. En niet de eerste de beste uit de boom gewaaide eikels.
Soms denk ik echter toch weleens dat een levenslange vrijwillige opname, mijn leven aanzienlijk zou verlengen en niet omdat ik suïcidaal zou kunnen worden, weer, maar omdat een stel hersenen en aderen en een hart, maar zoveel stress kunnen hebben en zo'n kliniek ook een zeer zekere vorm van bescherming kan zijn, ook voor dingen van buitenaf. Best fijn voor een momenteel van de PTSS sissende autist (zie verhaal 60).
Ik maak uit je schrijven op dat je slim bent. Zet dat in, op jezelf voor jezelf. Gaat nooit alles redden, maar wel veel. Ik probeer het nu ook.
Sterkte Ad.
Het helpt om mijn verhaal op te schrijven (Verhaal 57)
Ik heb een moeder met een verstandelijke beperking (iq van 67) en een alcoholistische vader.
Op jonge leeftijd ontwikkelde mij stress zich al. Mijn vader was vaak dronken en werd agressief. Hij reageerde het veel op mijn moeder uit en sloeg haar regelmatig ook waar ik bij was. Ik vond het als kind heel erg moeilijk. Ik haatte mijn vader en wou het liefst mijn moeder beschermen maar ik was zo bang voor mijn vader. Ik was 4 jaar dat mijn vader agressief gedrag vertoonde. Mijn moeder probeerde haar familie hier over in te lichten maar hun reactie was dat het normaal was. Het was voor hun normaal om je vrouw te slaan als het niet mee zat. Mijn vader sloeg mij nooit wel trok hij vrij heftig aan mijn arm en sloot hij mij op in mijn kamer (ja er zat een slot op mijn deur) zonder mij te eten te geven. Mijn moeder durfde mij niet te helpen uit angst dat mijn vader haar weer zou slaan. Toen ik 5 jaar oud was kreeg ik een broertje, maar na 9 maanden overleed hij aan een hersenvliesontsteking. Mijn moeder brak en kwam in een hele zware depressie terecht. Mijn vader dronk zichzelf elke nacht weg in de kroeg en ik, ik werd verwaarloosd. In het zelfde jaar kwam mijn vader in de gevangenis te zitten wegens drugssmokkel. Voor mijn moeder leek het haar enige uitvlucht uit haar huwelijk. We besloten om naar een andere stad te verhuizen zodat mijn vader ons niet makkelijk kon vinden als hij terug was. Dat hielp niet echt want mijn moeders familie stuurde mijn vader gewoon weer naar onze nieuwe adres. Daar stond me vader soms dagen voor de deur te wachten omdat hij mij wou zien en spreken. Maar dat wou ik niet want ik was al zo bang voor hem. Hij voelde zich beledigd en besloot dus boos te schreeuwen en te roepen naar mij en me moeder.
Me moeder besloot om toch even met mijn vader te zitten en gaf toen gelijk bij hem aan dat ze wou scheiden. Dat was gelukkig goed gegaan. Kort daarna wou mijn vader dat ik hem kwam opzoeken maar wanneer dat mij niet uitkwam werd hij boos en begon hij mij uit te schelden.
Toen ik 8 werd moest ik mijn moeder helpen. Doordat wij verhuisd waren en mijn moeder niet instaat was om haar financiële problemen op te lossen nam ik de rol als moeder in huis over. Ik ging mee naar alle afspraken van mijn moeder om te tolken en om er voor te zorgen dat wij niet meer in de problemen kwamen.
Toen ik 9 jaar oud was kwam mijn moeder in de bewindvoering terecht. Had ik jeugdzorg op mijn dak, leefde wij van €30 per week en voedselbank eten. Ik werd ontzettend gepest op school vanwege de beperking van mijn moeder ook omdat ik niet genoeg geld had om als de rest van mijn klasgenoten erbij te lopen.
Als er verjaardagen waren van kinderen die mij hadden uitgenodigd dan ging ik niet omdat ik me schaamde dat ik geen cadeautjes kon kopen.
Soms moest ik zelfs stelen om ervoor te zorgen dat mijn moeder en ik wat konden eten.
Toen ik 12 jaar was ging ik naar de middelbare school. Daar raakte ik betrokken met allerlei vervelende dingen. Ik werd ontzettend gepest nogmaals en dit keer niet vanwege mijn moeder maar weer vanwege hoe ik mij kleden (kleurencombinatie en tweedehandse kleren) en omdat ik veel dingen al wist. Ik werd de hele dag door nerd en clown genoemd.
Op mijn 13e werd ik aangerand door een jongen en ik besloot het om in vertrouwen aan een vriendin te vertellen. Zij besloot om het aan iedereen te vertellen en ik werd daarop heel raar aangekeken. Alsof ik aandacht zocht.
De vriendin van de jongen die mij had aangerand dacht dat ik dit verhaal verzon om haar en haar vriend uit elkaar te drijven. Zij zocht mij elke dag op met een groepje meiden om mij dus een lesje te leren.
Ik kreeg op mijn 13e een relatie met een jongen die 16 jaar was. Het was mijn buurjongen en ik kende zijn familie heel goed. Hij kwam steeds voor mij op bij die meiden en uiteindelijk lieten zij mij dus met rust. De relatie die ik met die jongen had ging veel te snel. Hij legde al vrij vroeg druk op me om sex te gaan hebben. Omdat ik hem niet kwijt wou raken gaf ik er in toe maar eigenlijk was ik er ook niet klaar voor.
Het was nogal traumatisch ik had zoveel pijn die nacht.
Toen ik 14 was verhuisde ik weer terug naar de stad waar wij eerst woonden. In mijn relatie ging het nog oké. Maar naarmate dat school begon sprak ik hem minder vaker. Hij maakte het uit met mij doormiddel van een sms. Dat brak mij, ik had hem alles gegeven.
Half jaar later belde hij me om het goed te maken. Ik besloot om hem nog 1 kans te geven en dacht dat het goed ging. We waren aan het skypen en hij had zijn camera niet aan en vroeg me om mijn shirt even uit te doen. Omdat ik al sex had gehad dacht ik dat het geen kwaad kon.
Dat had ik verkeerd gedacht. Hij had het dus opgenomen dat ik mijn shirt uit deed en toen ik ruzie met hem kreeg poste hij het online.
Mijn wereld was gebroken, ik werd van alle hoeken bericht. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Hoe stom kon ik ook zijn.
In de stad waar ik vroeger woonde was het geëxplodeerd.
In de stad waar we naartoe waren was dat gelukkig niet zo. Ik was net op tijd naar de politie gestapt.
Wel liet het een angst achter.
Mijn verhaal is veel langer als dit dus als er mensen zijn die meer willen weten laat het weten dan ga ik er de volgende keer op door!
Het helpt om mijn verhaal op te schrijven en wat meer overzicht er op te hebben. Ik heb namelijk het gevoel soms dat ik mij aanstel en dat ik niet hett recht heb om mij verdrietig te voelen. Maar door mijn eigen verhaal terug te lezen realiseer ik dat het toch vrij heftig was.
Groetjes , Brein
Ik leef in mijn eigen kleine wereld (Verhaal 25)
Mijn moeder was altijd boos en teleurgesteld in haar leven. Vooral in mij, haar dochter. Zij had mij niet willen hebben zei ze, ik was te vroeg geboren, 1 jaar na mijn broer. Een schande! Maar ik moest zo nodig. Mijn schuld. Sindsdien was er ellende in huis, door mij. Ik was een moeilijk en lastig kind zei ze. En als baby lelijk, iedereen had mooie baby's, maar zei had mij. Ouders van vriendinnetjes vonden mij een lief kind, jullie kennen haar niet brieste ze dan! Zij, DIE, zo moeilijk! Ik was gek op mijn broer, we waren altijd samen.
Op mijn 4e begonnen mijn nachtmerries. Ik was misbruikt bij een logeer partij bij haar broer, mijn oom en tante maar kon daar niet over praten. Hij had mijn keel dicht geknepen. Ik dacht toen dat ik dood was. Ik was mijzelf kwijt. Vanaf toen had ik nachtmerries en was ik bang. In bed voelde ik mij uit mijn lichaam glijden, mijn hoofd werd een ballon en ergens daarin keek ik naar de wereld. Ik had het gevoel dat ik niet bestond. Ik wilde naar mijn moeder. Maar ik herkende mijn moeder niet als mijn moeder. Als zij mijn kamer inkwam werd ik banger en eenzamer. Ik had heimwee naar een moeder die er niet was. Mijn moeder vertelde mij dat ik geesten opriep. Ik was een medium, de nachtmerries over die enge man kwamen uit mijn vorige leven zei ze. Ze mopperde op mij, ik was een moeilijk, lastig kind. Ze zou weglopen en mij achter laten bij mijn vader. Mijn vader was ook ook zo moeilijk en ik leek op die man zei ze. Ze mopperde altijd over hem en wilde weg en alleen met mijn broer ergens gaan wonen. Ik was een terug getrokken meisje, wilde bij niemand spelen, ik was altijd bang. Bang voor mannen, bang voor moeders en bang voor geesten. Op mijn 9e besloot ik niet meer te slapen nadat mijn moeder vertelde dat ik bezeten kon worden door die geesten. Ze vertelde mij verhalen over duivelsuitdrijvingen. Ik moest voorzichtig zijn waarschuwde ze mij. Ik kreeg meer nacht merries, mijn ouders ruzie omdat mijn vader kwaad was over mijn gehuil s’nachts, mijn moeder huilde bij mij dat mijn vader zo naar over mij praatte, dat alleen zij mij begreep en voor me opkwam en hoe zwaar dat voor haar was. Ik lag in bed en probeerde wakker te blijven, zolang als ik kon. Overdag hoorde ik voetstappen achter mij en dacht dat geesten overal waren. Ik durfde vaak niet in de spiegel te kijken omdat ik misschien bezeten was. Uit school was ik het liefst alleen, ik had mijn eigen wereld met dieren. Maar mijn moeder wilde dat ik buiten ging spelen net als andere kinderen. Ze dreigde met een kindertehuis. Dan moet je wel met kinderen samen zijn. Tegen kinderen vertelde ze hoe raar ik was. Mijn moeder was lief als we samen waren en ze haar spook verhalen kon vertellen. Dan hadden we een hechte band. Ook met haar vader, mijn opa legde mij uit dat ik paranormaal begaafd was. Dat voelde heel bijzonder maar ik mocht er met niemand anders over praten, ook niet met mijn vader en broer. En ik moest goed voor mijn moeder zorgen, ze heeft het heel moeilijk zei hij tegen mij. Ik kreeg lichamelijk veel klachten. Kon soms niet lopen van de pijn in mijn knieën. Mijn vader kon het niet verdragen, hij had een hekel aan zieke mensen en mijn angst aanvallen s’nachts. Het zit niet goed tussen je oren zei hij boos. Mijn moeder huilde naast mij hoe moeilijk mijn ziekte voor haar was. Hoe het haar huwelijk verpeste. Hoe zij zich op offerde voor mij. Ik voelde mij zo schuldig. De nachtmerries bleven, werden erger omdat mijn moeder nu ook ufo’s begon te zien. Ik dacht dat het mijn schuld was, als je geesten oproept kun je misschien ook ufo’s oproepen... ik was doodsbang, bang voor mij zelf. Ik was zo eenzaam. Kon met niemand erover praten, mocht met niemand praten van mijn moeder. Ze geloven je niet, alleen ik geloof in jou. De lichamelijk klachten werden alsmaar erger. Volgens mijn moeder zou ik uiteindelijk in een verzorgingshuis belanden. De hele familie leefde met haar mee, ze had het zo zwaar met mij als dochter. Als de familie kwam moest ik van moeder ook verdrietiger kijken, ik lachte altijd en dat mocht niet want dan geloofde ze mijn ziekte niet zei ze. Maar ik werd opstandig. Toen ik een vriendje mee naar huis nam namen mijn ouders hem apart om hem voor mij te waarschuwen. Die arme jongen waar jij ooit mee gaat trouwen, zei mijn moeder altijd. Van mij zou niets terechtgekomen. Misschien zou ik een goed medium kunnen worden met mijn gave hoopte ze. Vanaf mijn 16e was er altijd ruzie thuis. Als ik binnen kwam was ze al boos. Ik moest het huis uit van haar. Toen ik 19 was ging ik samen wonen met mijn vriendje, anders moest ik naar een internaat zei mijn moeder. Et maakte mij niets meer uit. De jongen was een drama, gokverslaafd en een enorme zak. Ik was alleen maar ziek, ging ziekenhuis in en uit, operatie aan mijn knieën. De relatie ging uit. Ik moest weer naar huis, dat vond mijn moeder verschrikkelijk. Vanaf die dag knakte ik. Ik heb excuus brieven aan haar geschreven, hoe het mij spijt dat ik er was, wie ik was. Ik deed alles om het goed te maken. Ik ontmoete een man, ging snel samen wonen. En werd enorm depressief. Ik wist niet wie ik was. Ik stond op uit. Ik deed wat hij leuk vond en wilde. Ik voelde niets. Therapie geprobeerd maar ik kon niet praten. Pas na de geboorte van mijn tweede kind kwam de herinnering aan het misbruik terug. Daar kon ik toen over praten. Mijn huwelijk was een drama. Hij was een enorme narcistische man en kon niet leven met mij en de kinderen. Ik besloot bij hem weg te gaan en toen begon zijn strijd tegen mij. Ik maak je helemaal kapt zei hij. Ik kan zeggen dat hij alles op alles heeft gezet om dat te proberen, zelfs tenkoste van zijn eigen kinderen. Maar mij maak je niet meer stuk. Ik was als kind al stuk en wist daarmee te overleven, dus al die tirannie van zijn kant heb ik ook overleeft. Ik heb ook een nieuwe man gevonden, heel lief en zorgzaam voor mij en mijn kinderen. Die zijn nu volwassen en zien wat er is gebeurd. Dat is zo veel en zo bizar! We kunnen een boek schrijven. Ze willen hun vader niet meer zien omdat hij ze zoveel pijn heeft gedaan. We hebben een hele goede band en ik zou gelukkig kunnen zijn. Maar elke dag staat in het teken van mijn moeder. Mijn vader is na een ziekbed overleden. Ik voel mij de hele tijd schuldig naar haar. Bel haar, ga even langs bij haar. Dan laat ze mij natuurlijk voelen hoe eenzaam ze is en hoe moeilijk ze het heeft. Mijn broer is jaren geleden geemigreerd. Ook hij was depressief thuis en trok mijn moeder niet meer. Hij heeft afstand genomen, ik heb nog altijd een goede band met hem. Maar ik voel mij altijd verantwoordelijk voor mijn moeder. Moest van mij opa goed voor haar zorgen want ze heeft het zo moeilijk zei hij. Ik weet dat ook, maar ze is heel moeilijk voor mij, haar zelf en anderen. Ze doet heel lief naar iedereen maar altijd als we samen zijn komen haar verwijten of ze kraakt mij af. Het is haar tweede laag, haar donkere kant. Ik worstel nog altijd met mij zelf, wie ik ben, mijn eenzaamheid, ik durf mijn verhaal en angsten aan niemand te vertellen. Elke nacht wordt ik wakker, en dan komen de nare herinneringen en het schuldgevoel. Als ik iemand vertel over de geesten wordt diegene boos op mijn moeder en dan voel ik mij schuldig naar haar. Ik zou het wel willen, want daarin ligt ergens ook mijn identiteit. Dat is het verhaal wat mij heeft gevormd en gemaakt wie ik nu ben. Daarin ligt mijn strijd en de reden van mijn chronische pijnen. Maar ik kan er niet over praten. Het voelt als verraad. Nog steeds denkt of hoopt mijn moeder dat ik geesten en de toekomst kan zien. Ik heb het ook geprobeerd , cursussen gedaan, maar ik ben geen medium. Daardoor voel ik mij mislukt in het leven. En eenzaam. Ik heb geen vriendinnen. Geen baan. Ik ben het liefst alleen thuis. Met mijn man, kinderen en mijn dieren.
Ik leef in mijn eigen kleine wereld.
Suldrun
1Ik kreeg thuis geen liefde warmte steun (Verhaal 8)
Mijn verhaal is zo lang
Ik kreeg thuis geen liefde warmte steun,
Kreeg klappen werd verwaarloosd de maatschappij accepteerde mij niet
Ik heb me altijd alleen afgewezen en een buiten beentje gevoeld
Ik kwam er na jaren achter dat de vader waarmee ik altijd ruzie had mijn stiefvader was
En mijn biologische vader om de hoek woonde maar heeft nooit naar me om gekeken net als alle familieleden die daar bij hoorden
Ik heb me altijd te min en afgewezen gevoeld
In de pubertijd nog steeds knallende ruzies
En op mijn 14de mijn biologische vader van de flat gesprongen en ik weggelopen van huis
Pleeg gezin in pleeg gezin uit
Crisis opvang kindertehuizen overal liep het uiteindelijk wel fout
16 jaar en op kamers zonder verdere begeleiding
Ondertussen ook al heel wat scholen gehad
En geen werk alleen als vrijwilligger
17 partner ontmoet 19 kind gekregen eindelijk kreeg mijn leven waarde
Maar helaas ging ook haar leven niet over rozen
en mij partner en ik zijn 21 jaar samen geweest zelfbeeld was zo laag dat ik vaak heb vergeven dat hij vreemd ging tot het mij brak en ik niet meer met hem verder kon
Veel ruzies niet voldoende aandacht en liefde voor elkaar
ik kreeg ook nog een lieve zoon toen ik 24 was ook hier liep alles erg moeilijk
Ik heb mijn kids praktisch alleen opgevoed
Beiden sociaal emotionele problemen
En seksueel misbruik bij dochter
En het enige wat je wilt is dat het goed gaat met je kinderen je voelt je machteloos
Dochter ook ptss
Kinderen ook nog veel beschadigd door dat ik met hun vader een huis had gekocht
En daar achter nog meer leugens en bedrog kwam
Ik kon niet meer
We hebben nog 3.5 jaar gescheiden ban tafel en bed en met enorme ruzies
In een huis gewoond
Dit maakt mensen kapot
Ik heb veel broertjes en zusjes en schoon familie
En stond altijd voor iedereen klaar
Maar ben helemaal alleen
Gelukkig nog met mijn kids
Die mijn alles zijn
Maar weet niet meer hoe ik moet leven
En ook weet ik niet meer waar ik de kracht vandaan moet halen om hun te helpen gelukkig te worden
Maar ik geef niet op
Ik doe mijn best maar voel me niets waard,
Ongewild, mislukt, lelijk en gefaalt
Ik geloof niet dat iemand van me kan houden
En vertrouw niemand
Ik ben eenzaam
Ik heb een erg goede band met mijn kinderen maar ik heb zelfs de angst om hun te verliezen
Ik ben in alles bang om afgewezen te worden omgaan met mensen is daarom ook erg moeilijk
Het gevoel van ze knappen toch wel op je af is altijd aanwezig
Ik ben ook afgekeurd heb het geprobeerd echt maar ik heb al een tijd een wajong
Voelt ook als falen
En ik heb een tijd gehad met veel zelfmedelijden
Maar zit nu echt niet de hele tijd in mijn eigen ellende gaar te koken hoor
Ik doe mijn best om bezig te zijn met positieve dingen
Maar de pijn komt steeds terug en is altijd sluimerend aanwezig
Bij alles wast ik doe
Ik blijf mijn best doen met moed van mijn kids
5Respect! Ik herken het diep liggende gevoel van niet gewenst zijn enorm. Het komt in alles terug.
Bij mij vooral emotionele herbeleveningen de hele dag door.
Ik wens je veel kracht en geef je een virtuele schouder om op te steunen🙏💪
Beste Daniëlle
Respect hoe je het allemaal doet.
Ik kan mij helemaal inleven in een deel van jou verhaal.
Zelf heb ik ook in tehuizen en bij opa en oma gewoond, die wel geprobeerd hebben om mij liefde en warmt te geven, maar helaas.
Ook mijn huwelijk is naar 24 jaar na de klote.
Nogmaals respect!🙏
ik heb ook zwaar complex ptss, ik kan alleen met tabletten
behandeld worden en geen terapien, en daar zit je dan helemaal
alleen , ik ben blij dat je kinderen hebt en zo kun je ook wat geluk
ervaren, ik begrijp hoe je je voelt. en houd moed ,achter iedere wolk kan wel een zonne straaltje bestemd zijn voor jou speciaal.
groetjes
Dag Sultan Aydin,
Neem me niet kwalijk maar ben je Turks? Ik ben wel van Turks afkomst. En ik probeer met mensen in contact te komen met vergelijkbare problemen en traumas als ik. Alleen omdat je je telefoonnummer en mail hier niet kan plaatsen heb ik een kik app om met mensen in contact te komen. Ik heet daar Mutti030 als je de app download kunnen we kennis maken als lotsgenoten. Heel veel liefs en sterkte Mutti
Mocht je dat willen met je in contact te komen om wellicht is wat te drinken of te praten samen en we iets vóór elkaar kunnen betekenen.
Groet
Jamie
Ik heb mijn oma gevonden (Verhaal 30)
Ik hep mijn oma. Gevonden en ik hep daaar trauma op ge loop en ik kan die bilden niet loslaat ik midden in de nacht lig ik wakker wie hep er een tip voor mij
1Cyberbullying, cuberstalking, straatintimidatie (Verhaal 50)
en bij bevriezing bij straatintimidatie,
ik ben te laf om voor mijzelf op te komen,
wat ik ook probeer,
daarom ben ik ook een makkelijke prooi voor personen met slechte intenties,
ben momenteel een vermijder,maar daarmee los je de situatie niet op,
zodra ik de straat weer op ga,begint het hele riedeltje opnieuw,
welk riedeltje?belaging...
sinds 2013,het begon met cyberbulling en cyberstalking,diezelfde gasten zijn nu fysiek actief.wat ze hiermee willen bereiken mag joost weten,misschien is het al bereikt,anders zat ik niet op dit forum...
Door dit alles ben ik mezelf kwijt (Verhaal 35)
Helaas kamp ik met meerdere traumatische ervaringen en vind ik het ook moeilijk om er over te praten. Op jonge leeftijd ben ik emotioneel verwaarloosd door mijn ouders. Hun autoritaire opvoeding gaf mij weinig ruimte voor persoonlijke ontwikkeling. Ook mocht ik geen emoties tonen, want dat was een teken van zwakte. Ik heb daarom moeite om gevoelens te herkennen en te uiten.
De volgende trauma waar ik mee zit is begonnen op mijn 11e levensjaar. Toen dacht ik dat de wereld zou vergaan, omdat dat toen groot in het nieuws aan bod kwam. Hierdoor heb ik angsten ontwikkeld om dood te gaan en te vallen.
Een andere trauma waar ik nog steeds last van heb is het pesten waar ik op de middelbare school mee te maken heb gehad. Ik ben geslagen, uitgelachen, voor slet uitgemaakt door jongens en ze maakte de meest misselijk makende opmerkingen over mij. Toen ik het aangaf bij de school en mijn ouders, werd er totaal niet naar me geluisterd en werd er geen actie ondernomen. In deze periode heb ik ook een eetstoornis ontwikkeld, waar ik uiteindelijk zelf uitgekomen ben.
Ik ben meerdere keren verkracht door mijn ex-vriend. Ook heeft hij mij emotioneel kapot gemaakt. Ik kan me niet precies herinneren wanneer dit was, maar ik vermoed rond mijn 15e. Hierdoor vertrouw ik geen enkele man. Dit zorgt ervoor dat ik op straat continue bezig ben met het beschermen van mijn tas. Ook bedenk ik allerlei negatieve scenario’s die zouden kunnen gebeuren zoals, dat ik meegenomen wordt in een busje of aangerand wordt in de bosjes.
In 2018/2019 heb ik een traject gevolgd bij een psycholoog. Deze psycholoog heeft vastgesteld dat ik PTSS heb. Daar ben ik destijds tijdelijk mee geholpen, maar ik heb lang niet alles kunnen verwerken. Daarom ben ik dit jaar nogmaals een traject bij de psycholoog aangegaan. Echter, het proces is zeer langzaam door gebrek aan tijd in de praktijk: ik krijg een uurtje per week. Ik merk dat dit te weinig is om mijn klachten te verhelpen.
Door dit alles ben ik mezelf kwijt en heb ik dagelijks last van angsten. Ik ben enorm onzeker, ben niet in staat om te werken en ervaar regelmatig herbelevingen in mijn hoofd van de opgelopen trauma’s. Ik ben bang dat het niet gaat lukken om van mijn trauma’s af te komen en ik geen toekomst heb.
1wat moedig dat je je verhaal hier plaatst. Mijn partner heeft complexe ptss en ook nooit liefde en geborgenheid gehad thuis.
Wat hem van zijn allesoverheersende angsten heeft af geholpen is een opname bij Trauma Centrum Nederland in Vorden. hopelijk heb je daar ook wat aan. je kan via een verwijzing van je huisarts daar terecht komen en wordt vergoed vanuit de basis verzekering. heel veel succes en geef niet op!
Door aanranding banger geworden (Verhaal 6)
Ik was met mijn vriendin naar de zee. We hadden de tijd van ons leven, we waren eens zonder ons ouders weg. We kwamen beide uit een heel bezorgd en warm gezin. Na lang zeuren mochten wij als 16 en 17 jarige alleen naar de zee en daar overnachten.
Op de laatste avond wouden we nog even gezellig in een cafeetje iets gaan drinken. Ineens moest ik naar het toilet. Ik vroeg aan de kroegbaas waar het was. Ik werd naar een kelder gebracht met weinig licht maar zag al snel de toiletten. Er waren er 5 op een rij. Mannen en vrouwen allemaal gelijk. Alle koten waren vrij en ineens ging de tijd niet meer voorbij.
Ik wilde een kotje binnen gaan en daar stond een dronken gast me precies op te wachten. Ik schrok en dacht oke dan ander toilet maar dat was buiten hem gerekend. Ik werd betast en hij ging zo ver dat ik helemaal niet meer kon bewegen en enkele schokken pijnlijk moest beleven.
Deze avond vergeet ik nooit. Hij heeft mijn leven verwoest. Ik heb nu nog moeilijk met alleen ergens heen gaan, of door donker lopen. Ik ben banger geworden.
1Hopelijk kan je het een plekje geven of met hulp van iemand dit doen Kato. Het is voor mij nu drie jaar geleden en ik ben er na twee jaar achter gekomen dat ik al zo lang met PTSS rondloop terwijl ik dacht dat ik depressief was. Ik zou het je echt aanraden.
Ptss en een pijnstoornis (Verhaal 10)
Hallo allemaal ben 30 jarig en heb langdurig pijn en last van beelden die deze pijn heviger kan maken.
Nu is er diagnose vastgesteld van ptss en een pijnstoornis.
De ptss kan ik nog proberen te begrijpen door de dingen die ik mee heb gemaakt. Alleen zit ik in de knoop m.b.t. de pijnstoornis. Is de pijn die ik voel ik mijn lichaam nu echt of is er een mentale mankement in mijn hoofd. Ik twijfel nu aan het feit of ik nu pijn heb en ga er langzaam aan onderdoor.
Is er iemand die dit of iets wat er op lijkt heeft meegemaakt, of zijn er mensen die iemand kennen die dit meemaken of hebben meegemaakt? Hoe ga je er mee om? En heeft iemand tips voor mij? Ik wil absoluut geen einde aan mijn leven maken, daar is mijn gezin (nog) niet klaar voor.
Groetjes en gezondheid toegewenst,
A.
6Jéetje wat heftig joh
Ja heb ook.pttss door verwaarlozing tehuis ervaring zwaar ongeluk coma gelegen en hersenletsel
Daarbij een dochter met een beperking wat thuis niet meer te doen was.maar toch blijf je vechten voor je dochter.
Nu 2 jaar begeleid wonen en nu pas komen we er achter dat ik.pttss heb
Heb wantrouwen elke begeleider wantrouw ik en nu eindelijk één therapie beginnen
Ik wens ook.jlu heel veel kracht en sterkte toe grntineke
Hoi ja ik heb het en dachten eerst dat het door.me.ongeluk kwam pijn poli geweest maar niks helpt wel.minder geworden en gaan het weer proberen dat ik.wat ik.je kan aanraden ga naar het DC kliniek
Gr Tineke en sterkte
Ik heb ook PTSS en chronisch pijn. Ik weet niet wanneer je dit bericht geplaatst hebt, maar tegenwoordig is er heel wat meer bekend over hoe een pijnstoornis ontstaat. Kijk eens naar de aflevering “stress” van MAX Masterclass op NPO. Daarin wordt al enigszins iets duidelijk dat pijn en hevige vormen van stress (zoals trauma’s) met elkaar verbonden zijn. Besef dat je pijn wel degelijk echt is en niet tussen je oren zit. Momenteel volg ik een SOLK therapie, en zit ik in de fase dat ik accepteer dat de pijn een zeer logisch gevolg is van de PTSS, en daardoor kan ik het meer loslaten. Wat tot nu toe voor een meer gelukkiger gevoel en rust zorgt. Pijnvrij ben ik nog niet, maar ik heb ook nog last van alle trauma’s. Ik ben wel hoopvol dat ik het roer om kan gooien, hoewel ik ook kan accepteren dat dit nu bij mij hoort.
Ja ik loop met het zelfde probleem door ervaring met werk in zuid africa in de beveiliging heb veel schietpartijen mee gaat dit was in 1990 in 2000 ben ik daar door terug naar Nederland gegaan en in 2004 kreeg ik chronische pijn in onderrug si gevricht hier ben ik in middel aan geholpen maar hep 16 jaar fentany pleisters 275 üg gekregen en instanyl neusspray 200 üg 140 dosis per week ben in middels daar van af en de ptss is weer terug heeft aldie jaren onderdrukt door die medicatie ik loop nu bij een trauma psygo loog en heb een tens apparaat voor de pijn via de pijn poli maar een deel van de pijn zit tussen de oren en het vaak dat hoe meer medicatie je gebruikt hoe meer pijn je er aard
Ik zou een goede trauma psygoloog zoeken en daar mee starten en voor de pijn kan je altijd is contact opnemen met een pijn poli ik heb ook geleerd dat de pijn een deel tussen de oren zit en hoe meer pijn stiller je neemt hoe meer pijn je ervaard ik hoop dat je hie wat aan heb en je er mee aan de slag kan gaan wat er zijn gelukkig genoeg dingen die je kunnen helpen veel praten er over met vertrouwde personen in je omgeving en zorgen dat je veel en een regelmatig leeft een eet bij mij helpt het erg om rustgevendeuziek te luisteren en voor de ptss heb ik nu medicatie gehad wand de fentanyl heeft het jare onderdruk als je vragen heb kan je mijn ook via Facebook zoen daar is mijn naam dick Paape en je mag me. Dag en nacht aanspreken als het nodig is wat weert wat je doormaakt ik hoop dat je aan mijn ervaring iets heb en het je helpt in je leven
En een einde aan het. Leven moet je proberen znel uit je gedacht zien te krijgen
Maar ik zou starten met een goede trauma psygoloog te zoeken die je kan leren er mee te gaan
Ik hoop dat je aan mijn verhaal iets heb
Groetjes dick
Ps ik hoop dat je snel iets vind wat je kan helpen
Sinds ong. 16 jaar lijd ik vreselijke pijnen welke niet in normale termen uit te drukken zijn en waardoor ontspannen onmogelijk geworden is. In het begin had ik nog wel eens een dag dat ik pijnvrij was, doch nu al jaren niet meer.
Diagnose CPTSS, multiple jeugdtrauma.
Ben jaren bezig geweest bij verschillende artsen en pijn-polies, doch niemand die mij kon helpen.
Volgens mijn psycho therapeut wordt al het vooral geestelijke misbruik lichamelijk vertaald.
Wie weet als ik alles onder ogen gekregen heb (had totaal geen weet van mijn afschuwelijke verleden), dus naar waarheid heb ingezien, dat dan de pijnen ook weg gaan.
Daar blijf ik op hopen.
Heel veel sterkte voor allen hier.
btw, ik zie PTSS als een geestelijk groeiproces, ook al zou ik het liever nooit 'hebben 'gekregen';-) .
Vele traumatische ervaringen en ptss (Verhaal 7)
Biologische vader nooit gekend. Ouders problematisch gescheiden ivm agressie, drank en drugsgebruik.Toen ik 4 was kwam papa in ons leven en steeds vaker bij mam en mij thuis logeren.
Hij was wel lief, masr helaas erg agressief.
De eerste keer dat hij mama sloeg hoorde ik haar gillen en keek ik stiekem vanachter uit de dichte keukendeur. Hij betrapte mij en sleurde mij aan mn haar (toendertijd had ik xo lang haar als mn bil.)
Zo werd het steeds erger en vanaf mn 5e tot aan mn +- 16 heb ik continue geleden onder fysieke en mentale kindermishandeling, door beide mijn ouders. Soms beschermde mijn moeder tegen de slagen van mijn vader, maar lang niet altijd.
Toen ik 14 was, heeft hij mijn hoofd dusdanig tegen mijn bureau geslagen dat ik een gat had van 2 cm in mn kop die eigenlijk gehecht moest worden, mja he.
Tussen mijn 4e, en uhh 15/17e (eigenlijk nog steeds) heb ik moeite gehad met eten. Voeger zat ik uuuren alleen aan tafel maar niemand wist khad dus last van mn amandelen.
Toen mn zusje geboren werd werd ik helemaal op lage prioriteit gezet door mn ouders, dat zeiden ze zelf ook. Ik was een nieuwe zus, maar tegelijkertijd ook nog steeds kind wat niet meer telde voor mn ouders. Ik was zo jaloers.
Ik heb zoveel klappen, blauwe plekken, wondjes gehad. Ik deed alles maar verkeerd wat ik in hun ogen fout kon doen, terwijl ik dus mijn best deed..
Hij heeft mijn zusje nooit aangeraakt (zijn echte kind). Terwijl ik: toen mijn vader wat spullen van hem naar onze flat aan het verhuizen was, ik een trap van hem in mijn buik kreeg omdat ik zei dat t me opviel dat hij aan het zweten was. Mijn moeder was hier toevallig niet bij.
Toen ik nogal wat eetproblemen had (hoe zou dat komen.. gescheiden en vechtende ouders mayb?) Naast mijn vervelende amandelen op jonge leeftijd.. duurde het soms uren voordat mijn avondeten ophad.
Op een gegeven moment (5/6 jr) forceerde ik mezelf alles naar binnen te werken. Onderweg naar de wc vanaf tafel hield ik het meer en kotste ik naar de woonkamer. Hierna rende ik naar de wc waar mijn moeders me nog kwam helpen.
Even later pakte mijn stiefvader mij aan mn lange haren en sleurde mij naar de plek waer ik had overgegeven. Hij drukte mij met mn gezicht er volop in en zei; "wie gaat deze troep opruimen, JIJ!" Vandaar vele traumatische ervaringen en mn complexe ptss.
Als iemand nog meer durft aan te horen, of contact wil opnemen, ik sta hiervoor open.
Mvg
4Kut jeugd
Ja hoe kom je aan ptss kut jeugd
Wat doe je er aan
Net niets
Iedereen die ouders had die liefde gaven
Kent dit gevoel niet
Ik wel en het beïnvloed je hele leven
Welke hulp je nodig hebt Ik weet het nog steeds niet
Probeer van jezelf te houden En goed voor jezelf te zorgen
Je leeft maar één keer en het is zo voorbij
En neem nooit genoegen met iets waar je eigenlijk niet gelukkig van word
Want ook al kregen we thuis niet de liefde die we nodig hadden we zijn het wel waard ook als dat niet zo voelt
Je kunt alleen jezelf gelukkig maken
Daar ben ik wel achter
Alleen blijft de vraag hoe
Ik heb gehuild om je verhaal en ken meer mensen uit kut gezinnen ik heb in kinder tehuizen gezeten
En het blijft altijd een strijd
Maar je kunt alleen overwinnen door van jezelf te houden En voor jezelf te zorgen❤
Soms denk je dat je helemaal alleen bent. Vind het verschrikkelijk wat er met je is gebeurd! Ik heb ongeveer het zelfde mee gemaakt. Een vader die niet van je houdt en je leven een hel heeft gemaakt. Ik schrok toen ik las dat je "vader" je met je hoofd op bureau heeft geslagen. Kreeg even een flashback. Die van mij heeft mij met mijn hoofd keihard tegen de muur geslagen en daarna op een krukje op mijn slaapkamer. Mijn oor was daarna helemaal stuk! Straks komt mijn 4de operatie eraan. Ik was tóen 16 jaar en ben nu inmiddels 37 jaar. Nog steeds elke dag last van wat er allemaal is gebeurd. Sinds een jaar ziek thuis met complex ptss. Ouders hebben geen idee wat ze zo met een kind doen! Ik hoop dat jij je rust hebt kunnen vinden. Ik ben nog druk met therapie maar uiteindelijk kom ik er ook wel! We leven maar 1 x en we moeten echt gaan genieten! Straks kijk je terug op je leven en dan besef je dat het zo je héle leven heeft beheerst en dat zou echt zo zonde zijn! ❣
Hoi,
Wat is jouw verhaal herkenbaar!
Ik ben van mijn 9 jaar tot mijn 17 jaar fysiek en emotioneel mishandeld door mijn vader tot hij is doorgedraaid en ik voor mijn leven gevochten heb op intensieve. Ik ben jaren doorgegaan op automatische piloot, mezelf kapot gewerkt om te kunnen blijven vermijden. Tot oktober vorig jaar. Dan ben ik omver gereden met de fiets en door de kwetsuren was ik verplicht om stil te staan. Het was alsof een blikje frisdrank dat al jaren geschud werd ineens werd opengetrokken en mn rugzak in mn gezicht is ontploft. Ik heb toen een zelfmoordpoging ondernomen en werd gedwongen opgenomen. In het begin daarvan was ik kwaad en opstandig, maar nu voelt het alsof dat het beste was wat me ooit overkomen is. Eindelijk kon ik mijn verhaal delen en kreeg ik tools aangereikt om het voor mezelf draaglijker te maken. Ondertussen ben ik niet meer residentieel opgenomen, maar ga wel nog 3 dagen per week naar dagbehandeling. Het is nog steeds met vallen en opstaan, maar ik voel mijn grenzen veel beter aan en kan nu om hulp vragen.
Groetjes en heel veel sterkte!
Hallo mensen. Gezien dat we hier elkaar geen telefoonnummers en mail adressen kunnen geven. Maar de meeste van ons voelen zich eenzaam hierdoor. Want er is niemand die ons wil begrijpen. Hulpverleners niet. Behandelaars niet. Onze familieleden zelfs niet. Daarom ben ik hier om contact te maken met lotsgenoten via de Kik app. Als er mensen zijn die gebruik maken van die app of een account willen aanmaken om met lotsgenoten in contact te komen het is de moeite meer dan waard. Mijn gebruikersnaam op Kik is Mutti030 en ik wacht op berichten van lotsgenoten om elkaar te steunen en te luisteren. Maar vooral ELKAAR BEGRIJPEN!! Veel sterkte allemaal!!
Een leven zonder traumas kan ik me niet meer voorstellen (Verhaal 48)
Ik ben een aantal keer in aanraking gekomen met seksueel misbruik. De eerste keer is al 5 jaar geleden en een jaar geleden gebeurde het voor het laatst.
Ik heb heel lang van alles weggestopt en het gaat telkens met vlagen even goed en dan beland ik weer in een erg diep dal.
Ik merk dat ik vaak yit het niets ontzettend verdrietig word en dan lijkt niks meer te helpen. Ik beleef vaak alles opnieuw en ook vind ik het moeilijk om mensen dichtbij me te laten komen.
Ik heb een vriend op wie ik stapelgek ben maar ook in mijn relatie ben ik vaak alleen maar bang en onzeker en daardoor is de angst om verlaten te worden enorm groot. Ik wil graag weer mijn leven lijden zoals ik dat voorheen heb gedaan, ik weet alleen niet hoe en ik zie de toekomst somber in. Een leven zonder traumas kan ik me niet meer voorstellen
Ik leef 24 uur per dag op bed (Verhaal 47)
Hallo,
Om mijn verhaal zo kort te houden, ik heb ptss, ziekte van meniere, fibromyalgie en lyme in mijn hele lijf, mijn onder rug is kapot, heupdysplasie beiden heupen, inmiddels 5 keer geopereerd ...Hyperacusis beiden oren, ik leef nu 24 uur per dag op bed, en kom niet meer buiten, ik heb een hel van 14 jaar Jeugzorg overleeft samen mijn gezin , het heeft mijn gezin bijna totaal ontwricht, ik heb tegen een borderline aangezeten, veel maagzweren gehad en heel veel inzinkingen, de laatste was bijna fataal.. alles is me wel zo'n beetje afgenomen.. en mijn wereld is heel erg klein geworden, of ik happy ben..nee ik ben van mezelf een actief mens, maar nu sta ik op nonactief, heel erg psychisch mishandeld en heb me altijd tijd op moeten sluiten om me veilig te voelen , al mijn dromen zijn aan diggelen, en nog veel meer trauma meer, ik voel me leegezogen, , moedeloos, boos, eenzaam , moet mij nog eens weer afsluiten van de wereld door de Hyperacusis en de tinnitus, ik mis de sociale contacten nu zo erg en de knuffels......woon in een verpleeg/ verzorgingshuis samen met mijn man, maar we komen niet buiten zonder hulp.. dus we zitten in een kooitje zonder tralies.. ik hoop dat we nog nieuwe herrineringen kunnen maken met ons gezin...
De taak die ik heb is om te blijven leven totdat mijn jongste zoon volwassen is (Verhaal 12)
Hallo!
Terwijl ik aan het typen/denken ben vraag ik me af waarmee ik bezig ben?
Mijn verhaal opschrijven?!
Is dat echt zinvol of laat ik me leiden door 'wat men zegt zinvol te zijn'.
Toch ga ik het doen. Misschien helpt het iemand...of mezelf...who knows.
Ik ben een vrouw van 56 en mijn psycholoog en arts zeggen dat ik PTSS heb ..iets waar ik erg van geschrokken ben. Oorlog heb ik niet meegemaakt (dacht ik).
Maar blijkbaar heb ik geen nuances gezien.
Ok...here I go.
Mijn leven is niet goed begonnen. Ouders die drank belangrijker vonden dan verantwoordelijkheid. Als klein ukkie nam ik daarom de zorg van mijn broertje op. Op 4 jarige leeftijd zei mijn moeder dat ik niet gewenst was...en dat als ik stout was ze vertrok. Ze vertrok regelmatig. Mijn jongere broertje en vader trooste ik en nam de moederrol over zolang ze weg was. Op 6 jarige leeftijd kreed ik een geslachtsziekte...van een huisvriend.
Terwijl ik opgroeide was ik de scheidsrechter in huis. Die zorg was zwaar. Mijn ouders betrokken mij overal bij. Op mijn 18e ben ik stiekem getrouwd in Engeland met een jongen die lief tegen me deed. Het was (achteraf gezien) een vlucht. Het huwelijk resulteerde in de geboorte van mijn oudste zoon en een scheiding na 3 jaar. Mijn zoon bleek zwaar mentaal gehandicapt, hij beet op zijn handen..krijste en de jaren dat ik de zorg heb gehad waren zwaar. Na een paar jaar ontmoete ik een andere man. Ben ermee getrouwd en we kregen een zoon. Na 12 jaar bleek mijn man al 3 jaar met een buurvrouw een relatie te hebben. Mijn leven was kapot toen ik erachter kwam. Ik wilde nooit meer iemand mijn vertrouwen geven, maar....daar was die ene die oh zo lieve woorden gebruikte. Liefde waar ik zo naar snakte! Hij woonde in Vlaanderen, ik in Nederland.....en ik verhuisde. Hij wilde een kind...vanwege de liefde...Vanaf toen heb ik 10 jaar in een hel geleefd. Geweld, ziekenhuis in/uit, opvanghuizen en nog meer ellende. De angst was te groot. Na 10 jaar had ik eindelijk de moed om echt te vertrekken. Hij heeft me jaren lastig gevallen en bedreigt. Nu woon ik samen met mijn jongste zoon en sinds ruim een half jaar ben ik niet meer in staat om te werken, te genieten, te leven. Mijn masker hou ik op voor mijn kinderen, maar het is super zwaar. De taak die ik heb is om te blijven leven totdat mijn jongste zoon volwassen is en zichzelf kan redden. Soms denk ik aan hoe het is als ik er een einde aan zou maken. Ik kan dit niet doen zolang ik mijn jongste begeleid naar zijn verdere leven. Het leven is zwaar voor mij (en anderen die teveel hebben meegemaakt).
En toch hoop ik nog altijd op een wonder...een mooi wonder...het leven!
3Wat vervelend om te horen hoe moeilijk je het hebt!
Begrijp je gevoelens denk ik wel.
Was ook al op jonge leeftijd belast met het zorgen voor en beschermen van.
Ook zoekende naar liefde en een verkeerde man gekozen.
Wens je veel sterkte toe!
Wat erg voor je!
Hoop dat je een goede therapeut vindt die jou gaat helpen om met je emotionele wonden om te gaan en goed voor jezelf te gaan zorgen!
Herken wel wat dingen...
Sterkte!
Ik kijk regelmatig op JW. org daar vind je antwoorden op levensvragen.
Ik snap jou helemaal! De triggers krijg je niet uit je hoofd.
Ik heb bij mijn ptss ook agorafobie gekregen. Daarvoor was ik een durf-alles. Ben ook om deze reden mijn job verloren. Ik kreeg paniekaanvallen op het werk door de triggers.
Ik ben zo f*ck*ng boos op hem (Verhaal 45)
hoi,
ik wil mijn verhaal delen meschien lucht dat op...
tot mijn 4 de jaar hadden mijn ouders altijd ruzie op mijn 4 de gingen ze scheiden toen had mijn moeder niemand meer om tegen te schreeuwen en te schelden en daar werden wij ( ik en mijn zus ) de dupen van.
tot mijn 6 jaar gaf ze ons klappen schold ze tegen ons en was ze alleen maar boos maar ik dacht dat het normaal was omdat ik nooit bij vriendjes speelden want die had ik niet.
op mijn 6 de kwam er een man in huis en ik ben zo f*ck*ng hij hete b*rt boos op hem mijn moeder reageerde weer alles op hem af maar hij reageerde alles op mij af in een niet agresieve vorm hij heeft me van mijn 8 ste tot mijn 10 de seksueel misbruikt en toen stopte het ( hij deed nog wel soms maar het wert minder ) toen heb ik het tot mij 11 de geheim gehouden maar op mijn 11 de verjaardag vertelde ik het
DRAMA
iedereen was er ineens opa en oma de politie mijn vader mensen die ik niet kenden mijn tanten mijn oom echt iedereen en iedereen ga mij aandacht en dat was juist hetgenen wat ik niet wilde ik raakte in een lichte deprissie maar ben er samen met mijn psigoloog uitgekomen.
mijn moeder had weer niemand en reageerde dus weer alles op ons af het werd steets erger ze sloeg ons vaker en ze mishandelde ons gesstelijk ik kon er niet meer tegen vervolgens kreeg mijn moeder heel veel vriendjes achter elkaar eerst ene b**r** en toen ene h*nr* en zo maar door ( ik zet de namen er niet echt in wegens privacy dat heb ik bij b*rt ook niet gedaan ) maar nogsteeds bleef ze alles op ons afreageren ik was kappot.
vervolgens toen ik 13 jaar was besloten we om weg telopen nu ben ik 13 en woon bij mijn vader ik ben depressief en ik moet wachten tot ik weer hulp krijg ik zal altijd met een trouwma rondlopen en mijn ptss hebben ze met emdr behandeld maar langzaam begin ik weer dingen te merken dat ik toch weer terug vallen heb
wat moet ik doen plz help me
Mishandeld (Verhaal 40)
Ik zat op chat voor mannen ik wist al al mij 17 dat ik op mannen viel ik woonde nog thuis ik vond het moelijk om er over te spreken mijn ouder op dag vertelde dat ik homo was ik vond wel lastig
Ik ben nu 37 ik had een ik zat 6 weken terug op chat keek een beetje rond klik op chat sprak beet we handen leuk gesprek hij had afspraakgemaak
Maar liep toch anders ik werd mishandelt is verder ook niks gebeurd alleen ben mishandeld tegen mij hooft geschopt ribben kast alles zat onder het bloed
Chat was ook al ver wijdert nu ben ik bang dat ze mij op zoeken ik eet slecht durf haast niet de deur uit heb geen controle over mij lichaam daders zijn wel gepakt ik heb aan gifte gedaan maar gevoel dat straks gaan zoeken maakt mij zorgen
Dokter heeft ook constateert dat ik ptss heb
Ik beleeft het steeds weer slaap slecht dit was mij verhaal
Was niet een de intentie mijn vaders is ook nog overleden ben gewoon aan het werk gegaan
Maar ging niet meer tekens als ik naar buiten ga moet ik iemand mee nemen ptss ik ook op gelopen ik durf niks meer ik loop Zelf met moord neigingen rond
zit al langer dan 20 jaar in de verstijfde modus (Verhaal 19)
Geen idee wanneer het eigenlijk precies is begonnen, als ik terug kijk was ik vanaf mijn 6e al aan het bidden dat ik ajb een beter mens mocht worden. Emotioneel, fysiek en sexueel misbruik meegemaakt. Jeugdzorg, op straat, veelste veel foute "vrienden" meegemaakt, nog nooit onvoorwaardelijk van gehouden en nog zoveel meer dingen die traumatisch waren, door meest bizarre iets waar ik niet graag zo open over praat was mijn lichaam aan het afsterven (niet door drugs of anorexia). Zit al langer dan 20 jaar in de verstijfde modus, kom m'n huis of überhaupt m'n bed amper uit, chronisch gevoel hebben leeggezogen te worden, alles is een chaos letterlijk en figuurlijk en ik weet niet meer hoe eruit te komen, grote ongezonde schaamte om de staat hoe ik "leef". Van alles geprobeerd qua therapie, dossiers gesloten omdat ze niet wisten wat ze mij nog meer kunnen bieden. Ik heb gewoon echt eens nodig dat iemand onvoorwaardelijk van mij houd en me kan zien dat ik een pracht mens ben met vele talenten en me niet vies, raar of gestoord zou vinden als die weet hoe mijn leven er daadwerkelijk voorstaat/voorstond.
5Beste
Dit lijkt me echt heek erg voor je. Ik heb ook iets mee gemaakt wat pas is uitgekomen en ik voel me heel alleen en alsof niemand begrijpt wat er in mij omgaat.
Als je misschien eens over zou willen praten wat je hebt meegemaakt mag je me altijd een bericht sturen. Insta: ciliasanne.
Gr
Misschien kun je met een facilitator of via de Byron Katie helpline het eens proberen..Ik heb al 17 jaar ernstige angstklachten en een verstijfd gevoel en wel 100 therapieen gevolgd en dit is het eerste waarbij ik het gevoel heb..huh ik heb gevoel..Het is geen therapie maar zelfrealisatie en ik volg jet bij een hele lieve ervaringsdeskunfige Aafke Heuvink.. Ik heb altijd het idee gehad, ik voel niks als therapeuten me wat vroegen, ik kom er niet bij. Ik ben ook onbehandelbaar verklaard..Een grote schok en dat doet zoveel met je maar je kunt je dan afvragen, onbehandelbaar voor wie? De ene therapeut gaat zover en de andere zover..je kunt het, zet m op!!
En misschien kun je je eens afvragen wie die persoon zou moeten zijn om wie jij vraagt...Ik begrijp je vraag heel goed en voel ook met je mee omdat ik het ken maar die persoon ben.......Jij!
Hallo, mijn naam is rita, ik herken veel van jje trauma 's, de jarenlange sedative medicatie. Je leeft niet meer echt. Ik ben langzaam van alle medicatie afgekomen en nu hakt de realiteit erin. Soms zie ik het ook niet meer zitten, waarom nog? Na al dat vechten. Op dit moment vestig ik mijn hoop op 1 op 1 behandeling bij een psycholoog. Ben 20 jaar volgepropt met pillen. Op 14 juli had ik er genoeg van maar helaas toch weer tot leven gebracht. Ik probeer het nog 1x om mijn trauma 's te verwerken. Ben moe, heel moe maar geef de moed na zo een lange weg niet op. Ik wens je veel kracht, jij die dit ook meemaakt❤️
Ben zo blij dat ik deze site heb gevonden. Je denkt gauw dat je alleen bent en niemand zoiets mee heeft gemaakt. Ik ken niemand in míjn omgeving en voel me ook erg alleen. Niemand snapt het echt en omdat het zo lang duurt met herstel heb ik het idee dat de mensen het zat zijn met wie ik erover probeer te praten. Ach komt wel goed joh zegge ze dan... dan ga je je nog meer alleen voelen. Ik zoek een lotgenoot maar ja, hoe doe je dat? Het is gewoon niet meer te doen zonder dat tenminste 1 iemand je begrijpt. Hoop dat ik iemand tegen kom die het zelfde heeft mee gemaakt, niet leuk voor die gene, maar dan zou ik me niet meer alleen voelen en alsof ik niet gek of raar ben.
Stelselmatig mishandeld in pleeggezin (Verhaal 17)
hallo
ben een jonge vrouw van 38 ,
In mijn kinderjaren ben ik in verschillende pleeggezinnen gekomen.
Mijn biologische moeder kon niet goed voor me zorgen , in het laatste pleeggezin ben ik stelselmatig mishandeld op gesloten koude douche geslagen met mn hoofd tegen de rand van de verwarming aan gesmeten met mn hoofd vaak tegen schapwanden aan gesmeten zodat mn hoofd vol sneden zat . zowel door beide pleegouders, een keer werd ik bijna letterlijk door de slaapkamer heen gesmeten en had ik zeker een jaar lang een hele grote blauwe plek op bovenkant been.
op mijn 15e ging dit pleeggezin uit mekaar .
op mijn 21 ste werd ik moeder van een prachtig meisje echter verliep die relatie niet zonder kleerscheuren , hij ging vreemd en heeft me 1 x geslagen waardoor ik weg ben gegaan .
paar jaar later kreeg ik een relatie daaruit onstond mijn prachtige zoon maar door de vorige relatie en gebeurtenissen van verleden kon deze relatie ook geen stand houden
mijn daarop volgende relatie 6 jaar later leek wel mijn geluk te zijn , echter bleek deze man een heimelijke alcohol verslaving te hebben en daarin terugval te hebben gekregen echter was ik zwanger van mn derde kindje.
Deze relatie heeft het toen niet overleefd.
Heb me laten behandelen en gesprekken gevoerd en in een groep verst training gedaan uit de behandelingen kwam naar voren dat ik PTSS had.
helaas blijft het een onderdeel van mijn leven en een stempel voor altijd gegrift het heeft mijn band met mijn dochter gekost .
PTSS is verschrikkelijk om te hebben het is iets wat je overkomt en niets ana kan doen en wat me heeft gevormd tot de dag vandaag mogelijk ga ik binnen kort starten met EMDR.
m.
1Ik snap het allemaal zeer goed. Je verleden kan je niet wissen, alleen het beste ervan maken, met wat je wel nog kan. Ik durf mijn woning ook geen 2 km verlaten. Al 14 jaar...
Ook allerlei therapie gevolgd maar niks hielp.
Ik heb het zelf opgezocht (Verhaal 38)
Bij het beginnen van dit verhaal voel ik me al schuldig, omdat ik het zelf heb opgezocht integenstelling tot vele anderen hier. Toch wil ik wil het delen met jullie.
2-07-2020 heb ik onveilige gemeenschap gehad met een vrouw. Ik ben in al mijn naïviteit meegegaan met het verhaal dat ze sterk verminderd vruchtbaar zou zijn.
27-07-2020 kregen ik en nog 2 andere jongens een appje dat ze zwanger zou zijn, maar ze niet wist van wie het zou zijn. Bij het vernemen van dit nieuws schoot er een steen in mijn maag en ik raakte in shock. Ik nam het al aan als waarheid, dacht direct dat het van mij zou zijn en ik voelde mijn toekomst wegzakken.
De weken die hierop volgden waren extreem zwaar. Ik sliep op slaapmedicatie en huilde zo'n beetje ieder moment van de dag. Wat heb ik toch gedaan dacht ik. Na 5 weken heb ik toch besloten om haar een appje te sturen hoe de vork in de steel zou zitten. Ze kwam met het nieuws dat het hartje is gestopt met kloppen en dat ze het "kind" moet laten verwijderen.
Ik vond dit heel erg voor haar, maar tegelijkertijd vond ik het zelf wel een opluchting. Toch bleven de gedachten mij achtervolgen met: "ze zou toch niet over een paar jaar alsnog voor mijn deur staan". Deze gedachten kan ik op de dag van vandaag niet loslaten. Ik heb haar na het appje (waarin ze alles nog een keer uitlegde) al een keer opgezocht maar toch blijven de achtervolg-ideeën. Gisteren heb ik mijn 1e EMDR sessie gehad, ik ben benieuwd!
Iemand nog tips? Misschien nog een keer bezoeken? Zal dat überhaupt een meerwaarde zijn?
Reeds 6 jaar ben ik thuis wegens C.V.S. (Verhaal 5)
Dit is ontzettend moeilijk! Reeds 6 jaar ben ik thuis wegens C.V.S. (chronisch vermoeidheidssyndroom) Een denkelijk gevolg van de zelfmoord van mijn zoon op gruwelijke wijze. Hij was 18 jaar. Ik heb dit helemaal alleen moeten verwerken daar familie en vrienden niet kortbij woonden.
Nu heb ik het gevoel dat er iets sluipends aan de hand is met me, daar ik hoe langer hoe minder stress en druk aankan.
Als ik alles in mijn eigen ritme doe lukt het wel, maar zodra er iets tussenkomt of ik moet snel zijn of me haasten dan wordt het in mijn hoofd een chaos en loop ik helemaal leeg, uitgeteld voor de rest van de dag. Heel moeilijk om mee te leven, ook voor mijn partner.
Ik ben op zoek naar hulpmiddelen, ben al bij psychologen geweest, Mindfulness gevolgd, nu weer even op mezelf ??????????
2Beste AV,
Tot voor kort had ik de diagnose cvs/fibro. Nu is dit omgezet naar complexe ptss.
De hooggevoeligheid en onmogelijkheid om onverwachtse zaken te verwerken, herken ik ten zeerste. Je emmer is leeg en het vullen ervan gaat niet meer zoals bij anderen. Een nachtje slaap doet ons weinig.
Zelf ben ik een nogal pro-actief type en heb dus de verschillende probleempunten van cvs apart aangepakt. Focus was er daar eentje van. De hooggevoeligheid is enerzijds een gevolg van de gebeurtenissen, maar ook van de manier waarop we ons afsluiten en een gewoonte opbouwen om in prikkelarme omgevingen te verblijven.
Ik heb de cvs opgedeeld in meerdere stukken:
1. Het fysieke aspect. Door het vele slapen en stilzitten/liggen, smelten onze spieren weg. Daarnaast is er ook sprake van een tekort aan magnesium. Hiervoor heb ik een anderhalf jaar magnesiumbaxters gekregen. Die hbn een enorm verschil gemaakt. Daarnaast heb ik een hondje in huis genomen en heb ik een heel jaar lang prioriteit gegeven aan het opbouwen van de fysiek. Elke dag wandelen; dat begon met 20min en dan slapenslapenslapen tot uiteindelijk dagelijkse wandelingen van een uur en eentje per week die langer was (via wandelclubs). Het gaat tergend traag, maar je kan die fysiek opnieuw opbouwen. Let wel; het zal nooit meer zijn zoals voorheen, maar wel beter.
2. De focus; het verwarrende, niet meer weten hoe of wat en de onmogelijkheid om lang te concentreren. Elke dag oefende ik die focus; dit kan bijv door lezen of mindspelletjes te doen. Ook dit gaat zeer traag, maar met de nodige wilskracht en geduld, betert dit.
3. Mentale gezondheid; de begeleiding bij een psych is hierbij een grote hulp. Het leren leven in het nu (wat men ook mindfulness noemt), jezelf met liefde verzorgen en je dagen met structuur indelen.
O en voor mij zeer belangrijk; handwerk! Het haken/breien is enorm goed voor mensen met ptss én het geeft je een gevoel van productiviteit, van verwezenlijking. De actie die je doet met je handen helpt net zoals emdr bij het verwerken van traumatische gedachten.
Wanneer het komt op de hooggevoeligheid is er volgens mij weinig anders mogelijk dan je regelmatig bloot te stellen aan meer prikkels en er opnieuw gewend aan te geraken. Voor mij is het lang onmogelijk geweest om een radio thuis aan te hbn staan. Nu kan die opstaan tijdens voormiddagen, wanneer ik voel dat muziek lawaai wordt en dus teveel, gaat ie af. Wat echter ook heel belangrijk is, is dat je begrijpt dat het normaal is onder de omstandigheden en dat je er niet te zwaar aan mag tillen dat de grens bereikt wordt.
Op heden kan ik weer beter mee op alle bovenstaande vlakken. Doch is dit iets dat zeker op vlak van die hooggevoeligheid enorm verschilt van week tot week en soms zelfs van dag tot dag. Ik woon alleen met een zoon in co-ouderschap en heb de weken alleen echt nodig om terug te bekomen van de drukke week met mijn zoon. Ik zou het ook graag anders zien, maar ik geef mezelf die ruimte tot recuperatie aangezien die zelfzorg tegelijkertijd bijdraagt aan het goed zorgen voor mijn zoon.
Zorg dus goed voor jezelf, zo zorg je meteen ook voor je partner. Geef je grenzen aan - hoe opener en eerlijker je bent, hoe meer zij begrip kn tonen.
Ik wens je het allerbeste! Je kan beteren, zonder enige twijfel. De weg is lang, maar hij is er! Veel liefde vanwege een lotgenootje 😘
Beste A.V,
Is er bij jou gekeken of er ook sprake is van PTSS? Ik herken de klachten die je beschrijft goed, maar heb zelf de diagnose PTSS (Na het overlijden van mijn zoon heb ik dit ontwikkeld).
Mij heeft EMDR veel geholpen (De periode dat ik EMDR deed was extra zwaar en was ik extra vermoeid).
Groeten,
R
Kies voor jezelf en niet voor wat anderen van jou verwachten (Verhaal 37)
Ik denk dat dit wel stap 2 is in de goede van een introvert, gesloten persoon. Altijd lachen en behulpzaam, zorgzaam. Alles voorop stellen, als je maar niet naar jezelf hoeft te kijken. (inzicht achteraf) Jullie herkennen het vast wel..
Het begon eigenlijk met 12 jaar voor mijn gevoel toen mijn moeder zwaar alcohol verslaafd raakte.. Veel emotioneel mishandeld en verwaarloosd. Tot ik bij Psytrec werkelijk moest opnoemen wat er in mijn gevoel dwars zat. Mijn geheugen was een zwart gat met flitsen aan herinneringen. Mijn eigen oom heeft mij oraal misbruikt met 6jaar, ''freeze'' stand. Hem gelukkig nooit meer gezien. Met 9 jaar de broer van mijn beste vriendin en hij ging verder in alles. Toen die tijd begon mam ook met hevig drinken.. Of ze het vermoeden heeft gehad? Eenmaal 12jaar begon ik al met blowen, drinken, roken. Mijn ouders kochten het zelfs voor mij.. Waar ik toen zeker geen problemen mee had. Ik zakte van de hogere school af naar de huishoudschool.. Ging uiteindelijk fulltime werken. 3 avonden en de zaterdagen.. 3baantjes om maar te vluchten! Ik was uiteindelijk wel zwaar aan de harddrugs geraakt en ging ook elk weekend feesten in de gabberscene. Uiteindelijk ben ik het zelf ook gaan verkopen omdat iedereen altijd aan mij het goede spul vroeg. Ik was goddank wel zo verstandig om het te laten testen.. maargoed rond 14 ben ik vaginaal verkracht door mijn vriend die dus ook op de drugs en alcohol was. Ik heb zelf met 16 een overdosis aan xtc genomen en ben bijna doodgebleven. Met 17 ben ik uit huis gegaan en heb mij nadat ik 18 werd aangemeld bij Mondriaan en heb zelf 2x verlengd voor 3maanden. De Dubbele Diagnose. Ik kwam clean binnen ondanks mijn zware verslaving op dat moment. Mijn gewicht was met 1.64 nog maar 42kilo. De ribben waren telbaar door mijn rug. Ik heb de hele ronde afgemaakt en ben sindsdien ook nog altijd clean.! Ik begon wel meer te eten nadat ik zelf verhuisd was naar een andere stad, geheim nummer, iedereen laten vallen.. - Emotie eten. Met een 136kilo ben ik toch terug een studie van sociaal cultureel werk gaan hervatten. Toen ik op het punt stond om te slagen voor 4 jaar, opvallen en weer staan. Uitgeput..
Ging er een knop om .. ! Kies voor jezelf. En niet voor wat andere van jou verwachten. Toen ben ik gestopt met school, gekozen voor mijn gezondheid! Kei hard gaan trainen.. (Bodybuilding) 6-8x per dag eten, minimaal 36-48u rust. Echt toegewijd! En gezond. Ik kon langzaam weer mensen verdragen. Ik studeerde, werkte, nieuwe start! Eindelijk mijn droomlijf van 74 kilo en (fitness-model gespierd).
Je raad het al.. Toen begon alles op te komen. Oma stadium 4, erna opa. Kat laten inslapen. Auto naar de sloop. Isolement.. Ik ben op die dagen werkelijk als ziel doormidden gesplit. Hier ben ik bovenop gekomen en met de erfenis.. was voldoende voor een renovatie en ik raapte weer mijn boeltje bij elkaar. Stabiel weer ! Yes. Toen pleegde mijn tweelingbroer zelfmoord. En de opname bij psytrec stond al gepland maar ik was meer in dissociatie dan helder..
Het is een enormmmee klap dat je van kind zijnde eigenlijk nog nooit een relatie hebt gehad, in je volwassen leven steun van je familie, valse vrienden, laat staan een liefdesleven en seks. Nu word ik vooral aangekeken voor mijn directheid maar ik heb wel de kracht om dat te doen! Dit soort dingen moeten bespreekbaar worden.
- Ondanks alles ! Geloof ik nog steeds in het Holisme en spiritualiteit. Dit gaat uiteindelijk wel goed komen. Dit is mijn exposure. !
Heel veel liefde en steun aan jullie gewenst en verlies nooit de moed! Kom op. Dit gaat om het houden VAN JEZELF. En niet meer om andere !!! <3
ik heb een onverwerkte complexe post traumatische stress stoornis (Verhaal 34)
hallo,,,,ik heb een onverwerkte complexe post traumatische stress stoornis en daar door is mijn wereld aan het krimpen de laatste jaren en ik heb volgens de psychiater tot nu toe ook nog een licht verstandelijk beperking en een lichte vorm van autisme en heb geen duidelijkheid welke soort autisme ik zou hebben en ik heb ook gehoord dat vermoed word van pdd-nos en ik woon nu bij een zorg instelling voor mensen met een licht verstandelijk beperking en ook nog moeilijk verstaanbaar gedrag door mijn onverwerkte complexe post traumatische stress stoornis en ik leid aan eenzaamheid hier door en mijn familie steunt mij niet echt en mijn ouders relatie is nog net zo als vroeger en ben mijn goede oude school vrienden kwijt hier door en begeleiding die hier over mij gaat neemt mij ook niet zo serieus en hun excuus is dat het zo lijkt door mijn jeugd trauma en nu word ik onderzocht om te zien wat ik echt heb en wat niet en als ik hor wat ik hoop te horen kan er misschien nog licht bij mij gaan branden of als het niet zo is dan in een hel terecht kom en ik ben nu 49 en op mijn 23e uit huis gegaan in een instelling
Ik heb maandenlang nachtmerries gehad (Verhaal 1)
Een paar jaar geleden reed ik met mijn auto een straat in waar zojuist een ruzie was geëscaleerd. Een man had een andere man doodgeschoten. Terwijl ik de straat inreed, keek de dader mij aan en richtte zijn vuurwapen op mij.
Ik maakte een onderdanige beweging met mijn handen en hoofd achter het stuur. De dader keek mij aan, richtte zijn vuurwapen niet langer op mij, en rende daarna de straat uit en liet mij met een behoorlijke angstreactie achter.
Ik heb hiervan nog maandenlang nachtmerries gehad. Voor mij was dit wel traumatisch. Omdat ik stress- en angstklachten bleef houden (zoals nachtmerries, angsten, piekeren, stress en spanning, en dwangmatige herbeleving van de traumatische ervaring), heb ik gezocht naar een psycholoog en ben daar in behandeling geweest. Dit heeft eraan bijgedragen dat ik deze traumatische ervaring verwerkt heb.
1Ik schrijf er dikwijls over maar is denk bij iedereen anders. Wil gerust eens een tekstje doorsturen . Wanneer is dit gevraagd?
Ik ben meerdere keren gedrogeerd (Verhaal 14)
Hallo allemaal.
Ik heb een meervoudig PTSS, doordat iemand mij meerdere keren heeft gedrogeerd. Ook heb ik een fout vriendje gehad, waarbij ik veel te jong en afhankelijk was.
Zodra ik naar een feestje ga ben ik alleen maar bang dat iemand aan mij zit, of dat iemand wat in mijn drankje doet.
Hierdoor ben ik licht depressief geworden en kan ik niet meer genieten van de leuke dingen, zoals ik dat vroeger deed
1Sterkte ermee,het is moeilijk veel mensen begrijpen niet hoe moeilijk dat is maar het is inderdaad moeilijk, ik heb ook ptss je wordt er soms echt crazy van.
Mijn verhaal leek op een sprookje (Verhaal 29)
Mijn verhaal leek op een sprookje was net 18 toen ik mijn ex nu leerde kennen op dansles hij was de ideale man voor mij dat bleek achter af een verschrikkelijk nachtmerrie. De mishandeling kwam al vlug. Ben van mijn roze wolk af gedonderd. 21 jaar in deze hel geleefd. Waar van 23 jaar samen vertrouw ook niet gauw iemand moet je verdienen. Herbeleving nacht merries. Ptts is chronisch zwaar getraumatiseerde. Gescheiden.
Ben opgenomen in psychiatrisch ziekenhuis (Verhaal 26)
Hoi,
net als vele hier kan ik mijn traumatisch verleden niet loslaten (verwaarlozing, opsluiting, mishandeling van mijn 10 tot 17j, nu ben ik er 33). Ik ben sedert november '19 opgenomen in psychiatrisch ziekenhuis na een zelfmoordpoging en sedert januari '20 verblijf ik op de afdeling voor persoonlijkheidsproblematiek. Hier leer ik om te gaan met gevoelens en niet naar mijn emoties te handelen, tegengesteld te handelen, helpende gedachten te creëren,... En ook al stond ik er nogal kritisch tegenover in het begin, ik moet toegeven dat het mij op vele momenten helpt om vaardigheden in te zetten. Maar ik blijf last hebben van nachtmerries, herbelevingen,... De psycholoog hier vind dat ik eerst via DGT voldoende stabiliteit moet opbouwen om dan verder te kijken naar mijn mogelijke PTSS (ze willen nu ook geen diagnoses stellen). Ik ben het daar niet altijd mee eens, omdat vaak mijn verleden zorgt voor die neerwaartse spiraal van gevoelens die ervoor zorgt dat ik hele dagen in bed blijf liggen, dag en nacht omwissel en al mijn vaardigheden geen zin lijken te hebben.
Ik heb een hel meegemaakt (Verhaal 21)
Ik heb een hel meegemaakt
Begon thuis als kind verwaarloost moeder altyd dronken sexuele misbruikt door een buurman me eige moeder.daarna uit huis geplaatst daar begon de.ellende.opnieuw verkracht door medebewoners.toen kreeg ik.een dochter waar de bevalling niet goed ging en een.postnataledepressie kreeg en me kind een verstandelijke beperking thuis ging niet goed.
Daarna een ongeluk gehad 9 dagen coma gelegen en een hersenletsel.ondanks dat toch door gaan voor me kind die eerst.ook.weer.uot huis geplaatst weer helemaal.kapot natuurlijk.
Nu woond ze.begeleid maar dacht steeds dingen te zien die ik.dachtee gemaakt te hebben totaal wantrouwend vaalangst onzeker.nu kwamen ze.er.gister.achter.jij.hebt.pttss door de.rust komt alles er.toch uit.wel.goed.maar.ben op
Gr tineke
1Het gevecht met je eigen interne stem is het lastigste....
Niks in de hand hebben, en juist alles is uit handen genomen.
Zaken die je op jonge leeftijd niet hoort mee te maken.
De waanzin van voelen op het moment vind ik het allerverschrikkelijkste!
Dat alles onder je voeten verdwijnt, en soms helemaal onterecht..
💖
ik heb mijn exvrouw regelmatig onbewust de grond ingeboord (Verhaal 23)
Door een hele slechte kindertijd (jeugdtrauma)
is sinds vorig jaar (2019) bekend dat ik PTSS heb.
Na een burn-out wat drie jaar heeft geduurd, is tijdens het opruimen hiervan mijn PTSS naar boven gekomen.
Dit is vastgesteld door constant herbelevingen/ nachtmerries van mijn kindertijd.
Dit heeft uiteindelijk mijn huwelijk van 24 jaar gekost.
Dit omdat ik mijn (ex)vrouw regelmatig de grond in heb geboord (onbewust) en ook niet toegankelijk was voor haar adviezen.
Ik hoop met goede hulp hier weer bovenop te komen.
Zijn hier praatgroepen actief?
professionele hulp is niet een teken van zwakte (Verhaal 22)
Ruim drie jaar geleden kwam mijn vrouw thuis uit India.
Ik zag een dofheid in haar ogen en ze zei: ik kan het niet een relatie,..en mijn intieme zijn is verdwenen.
We waren amper 2,5 jaar getrouwd,...en wanneer ik haar aanraakte om haar te troosten verstijfde ze helemaal.
Ze wilde in een klein caravanetje gaan wonen,..en ik zei je hebt een eigen huisje,...oh ja dat is waar.
Bij de dokter aangekomen bleek dat ze in een depressie was geraakt,...en ging ze in behandeling,...Een hele goede zaak.
nu zijn we dus gelukkig een stuk verder en gaat het beter met haar,..de diagnose ptss,..door 20 jaar op ambulance te hebben gewerkt,..en ja zelfs een zorg instantie als zijnde haar werkgever,...zorgde da ze in de WIA geraakte op een zeer onprettige mannier.
We zijn gescheiden,..en hebben onze relatie helaas verloren,..maar kregen wel een zeer hechte vriendschap voor terug.
Ik wil een ieder die last heeft van psychische aandoening benadrukken professionele hulp in te schakelen,...je bent het allemaal waard. En geloof me als ik je vertel dat er weer licht en zon in je leven zal komen, en dat hulp inschakelen niet een teken zijn van zwakte maar moet en soms veel te lang sterk zijn geweest.
Sterkte in dit proces,....en hopelijk heb je goede vrienden om je heen die je graag helpen.
Liefs
Olaf
Ik leef vanaf mijn ongeluk 22 april 2013 24/7 met stress (Verhaal 16)
Het volgende is mij overkomen. Op 22 april 2013 heb ik een zeer ernstig motorongeval gehad. Ik was bijna 3 liter bloed kwijt en heb het wonder boven wonder overleeft. Mijn linkeronderbeen lag opgeklapt tegen mijn bovenbeen aan en mijn rechterbeen was ook volledig verbrijzeld. Ik heb de eerste 2 jaar alleen maar platgelegen en was hulpbehoevend. Omdat ik dermate veel medicatie slikte (morfine 80 mg, en oxazepam) ben ik daar lichamelijk afhankelijk van geworden. Maar mijn gedrag was voor mijn gezin dermate slecht dat mijn ex partner het met mij niet meer vol kon houden. Ik heb toen een crisisopname gehad en terwijl ik in die kliniek zat is mijn ex partner langsgekomen en heeft daar in die kliniek een punt achter de relatie gezet.
Gevolg ik was in 1 klap niet alleen maar meer lichamelijk ziek maar ook geestelijk. Ik was immers in 1 klap alles kwijt mijn vouw/vriendin (was niet getrouwd) maar ook mijn kinderen want in dit land kon ik mij niet beroepen op co-ouderschap omdat doordat ik niet getrouwd was en daarom niet de wettelijk vertegenwoordiger. Dat laatste was echt het allerzwaarste en was ook de druppel dat er iets in mij is geknapt want mijn kinderen waren/zijn mijn alles. Vervolgens ging de verslaving door alle problematiek de overhand nemen. Ik ben zelfs bij de iriszorg beland. Deze hebben mij qua verslaving weer enigszins op de rit gekregen. Maar bij de iriszorg vermoeden ze dat ik NAH(niet aangeboren hersenletsel) of ptss heb.
Om daarvoor in een behandeltraject te komen moet je een verwijzing krijgen van een neuroloog. Maar op de mri is er geen littekenweefsel waargenomen op mijn hersenen, en dat is dan ook een reden om je niet in zo'n behandeltraject te zetten. Met de kennis die ik van allerlei deskundigen heb op gedaan (de afgelopen 7,5 jaar) blijkt dat je zelfs aan een hersenschudding al NAH over kunt over houden (ook geen littekenweefsel). Ik leef vanaf mijn ongeluk 22 april 2013 24/7 met stress. Dit gaat niet over en heb dus de behoefte om met mensen te praten die een soortelijke ervaring als ik hebben gehad. Ik ben een man van 47 die graag wil weten of er meer mensen zijn zoals ik met soortelijke klachten en of deze bereid zijn om daar met mij over te praten of in ieder geval van gedachten willen wisselen. Misschien is dit forum daar een mooie start van. Nu ik dit hele verhaal heb getyped ben ik ook helemaal op. Hopenlijk leest dit iemand en dat diegene ook wil meewerken op dit forum om mensen met deze klachten verder te helpen. Met vriendelijke groet,
Alex Egberten
1Pffff wat een verhaal ook.al zo heftig heb zelf ook hersenletsel en nu pttss erbij maar misschien kunnen we.mekaar helpen
Gr tkneke
In een nieuwe relatie kwamen de angsten en verstarring (Verhaal 2)
Ik kreeg al jong kinderen en dacht een goede relatie te hebben. Plots werd hij steeds meer bezitterig, jaloers en begon me op allerlei manieren te controleren.
Ik kom goed voor mezelf op, maar mijn bewegingsvrijheid werd steeds minder. Er kwam steeds meer geweld van zijn kant en seksuele intimidatie werd steeds erger.
Gelukkig ben ik na veel moeilijkheden bij hem weg. Met het aangaan van een nieuwe relatie kwamen de angsten en verstarring.
Gelukkig heb ik een therapeut gevonden met een menselijke benadering, die ook emdr-therapie geeft. Het heeft ervoor gezorgd dat ik mijn ervaring wist te verwerken. Ik ben nu gelukkig in mijn relatie en kan me vrij bewegen.
1Beste,
Ik heb een soortgelijk iets meegemaakt kort geleden is het uitgekomen. Het heeft een hele grote invloed op mijn dagelijks leven. En ik zoek iemand om mee te praten die hetzelvde voelt als mij.
Als je geïntreseerd zou zijn...
Mijn insta is: ciliasanne
Je mag altijd een berichtje sturen.
Als je daar geen behoefte aan heb heb ik hier het volle respect voor!
Gr
Meerdere gewapende overvallen meegemaakt (Verhaal 18)
Hallo, graag zou ik hier mijn verhaal delen.
Mijn hart luchten.
Ik heb vanaf 2008 tot 2012 meerdere gewapende overvallen op mijn werk mee gemaakt.
Ze zijn acht keer bij ons langs geweest met messen, pistolen en geweld.
De laatste de derde overval van die maand heeft mij uit eindelijk naar vijf jaar gebroken. Ik keek in de loop van de pistool ik wil de keuken in duiken en hij schiet twee maal. Dit wat ik niet meer uit mijn hoofd krijg het geluid van de schoten, de angst en het gevoel dat ik die avond zou sterven en het het gemis van de mensen waar je van houd en hoe het met mijn familie verder moet gaan en alles waar je maar in een flits aan denkt wat een hel!!!
Het gevoel is ondraaglijk met de beelden en geluiden die na jaren therapie, emdr, psychotrauma, opname traumacenter,psychosomatische fysiotherapie nog niet verdwijn en.
Nu 11/2019 wacht ik op therapie en psychiater.
Mijn baan ben ik kwijt..
Spoor 2 geprobeerd bij een ander bedrijf binnen 1,5 maand weer arbeidsongeschikt thuis.
Wat een hel!! zoveel diploma's, had mijn eigen praktijk willen starten maar ik weet niet of ik dit nog zal bereiken.
Ik ga ervoor maar kan het niet op brengen, teveel triggers, woede aanvallen, ongeconcentreerd, vaak tijd kwijt, en ben overal tegelijk mee bezig totaal niet gestructrureerd.. Ik herken mezelf niet meer.
Ik heb 17 jaar altijd met veel plezier in een casino gewerkt. Het was mijn droom baan alleen wat daar heeft plaats gevonden is wat mij en mijn leven kapot heeft gemaakt. Ik heb chronische ptss met dissosatiestoornis hiernaast medicatie voor depressie en agorafobie.
Elke dag weer een lijdensweg maar ik probeer het vol te houden dit moet gewoon.
Ik ga nu stoppen.
Bedankt dat ik hier mijn hart kan luchten, mocht iemand dit ook mee gemaakt hebben of iets anders ik wil graag contact misschien kunnen we elkaar helpen.
Hou vol!!
Voeg zelf een verhaal toe
Zoek een therapeut
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:
- Aarschot
- Achterhoek
- Alkmaar
- Almelo
- Almere
- Amersfoort
- Amstelveen
- Amsterdam
- Amsterdam-Centrum
- Amsterdam-IJburg
- Amsterdam-Noord
- Amsterdam-Oost
- Amsterdam-West
- Amsterdam-Zuid
- Apeldoorn
- Arnhem
- Assen
- Assendelft
- Asten
- Baarn
- Barendrecht
- Barneveld
- Bergen op Zoom
- Berkel en Rodenrijs
- Best
- Bilthoven
- Bollenstreek
- Breda
- Brummen
- Brunssum
- Bussum
- Capelle aan den IJssel
- De Bilt
- Delft
- Den Bosch
- Den Haag
- Deurne
- Deventer
- Didam
- Dongen
- Dordrecht
- Dronten
- Driebergen
- Ede
- Eemnes
- Eersel
- Eindhoven
- Elst
- Emmen
- Enschede
- Ermelo
- Etten-Leur
- Geldermalsen
- Geleen
- Gennep
- Goirle
- Gooi
- Gorinchem
- Gouda
- Groningen
- Haaksbergen
- Haarlem
- Haarlemmermeer
- Hardenberg
- Harderwijk
- Heemskerk
- Heemstede
- Heerhugowaard
- Heerlen
- Heiloo
- Helmond
- Hengelo
- Hillegom
- Hilversum
- Hoeksche Waard
- Hoofddorp
- Hoogeveen
- Hoorn
- Houten
- Huizen
- IJsselstein
- Landgraaf
- Leeuwarden
- Lelystad
- Leiden
- Leusden
- Lisse
- Maarssen
- Maastricht
- Malden
- Meppel
- Middelburg
- Nieuwegein
- Nieuw-Vennep
- Nijmegen
- Nijverdal
- Noordwijk
- Noordwijkerhout
- Nootdorp
- Nunspeet
- Oegstgeest
- Oldenzaal
- Oosterhout
- Oss
- Oud-Beijerland
- Pelt
- Purmerend
- Putten
- Raalte
- Rheden
- Roermond
- Roosendaal
- Rosmalen
- Rotterdam
- Schagen
- Schiedam
- Schijndel
- Sint-Michielsgestel
- Sittard
- Someren
- Tiel
- Tilburg
- Twente
- Uithoorn
- Utrecht
- Valkenswaard
- Veenendaal
- Veghel
- Veldhoven
- Venlo
- Venray
- Vianen
- Voorburg
- Voorschoten
- Waddinxveen
- Wageningen
- Westland
- Wijchen
- Wijk bij Duurstede
- Waalwijk
- Zaandam
- Zaanstad
- Zeewolde
- Zeist
- Zevenaar
- Zoetermeer
- Zutphen
- Zwolle
Staat jouw plaats er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>
- ✓ 180+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Angst-Therapie Zevenaar
20-11-2024:
Angst-Therapie Doetinchem
19-11-2024:
Angst-Therapie Zutphen
