Extreme angst voor borstkanker

Vreselijk hè!!! Ik herken dit. Ik dacht ook iets te voelen. Uiteindelijk heb ik ZO hard gevoeld dat ik m’n eigen borsten blauw heb gedrukt en daardoor juist knobbels kreeg.
Mammo gehad en echo en niks aan de hand.
Radioloog zei: KAP MET VOELEN! Je doet jezelf meer kwaad dan goed met je eigen gedachten.

Hoi,
Zo herkenbaar, ik heb ook last van mijn borsten soms al 2 weken voordat ik ongesteld moet worden. Ze doen dan zo pijn, opgezwollen en voell dan van alles... Hobbels en bobbels, schijven etc
Nu heb ik dus een heel klein bultje/friebeltje aan de zijkant van mijn borst die ik alleen kan voelen als ik echt ga poeren met mijn vingers. Na de ongesteldheid is het friebeltje wel kleiner. Ik merk als ik stress heb dat ik vooral mijn borsten controleer, tegels, vorm etc steeds voelen en voelen en voelen. Heb zelfs mijn man laten voelen maar die voelt niets geks. Nu is het weer zo erg dat het denken en voelen me zo opslokt dat ik me het liefst wil verstoppen voor alles. Voel me zo bang, kwetsbaar en onveilig. Ik heb ook ptss en een gegeneraliseerde angststoornis. Herken dus zeker je verhaal.

Ik heb altijd knobbels in me borst en Minimaal 10 keer echo en mammografie gehad. Zijn altijd cystes voelbaar als gladde effen knobbels. Ben zelf ook altijd bang. Bij mij gaan en komen ze steeds opnieuw. Op verschillende plekken. Sommige vrouwen zijn daar gevoelig voor . Ze me overtuigend als je echt een steen voelt met scherpe hoeken of iets dus niet glad moet je wel nadenken. En een huisarts kan goed voelen of er wat zit die verwijst Bij twijfel zelfs al door. Maar heel veel vrouwen hebben dit. Schijven , gladde bulten opgezette klieren in de borst met menstruatie of tussendoor. Ieder jaar controle is niet raar als je niet vertrouwd .

En het groeit denk ik niet in een week naar uitgezaaide borstkanker

Ik herken de angst voor douchen heel erg! Ik ben ook altijd bang om iets te ontdekken. Ik ben zelfs bang om te voelen, dus dan voel ik heel snel iets per ongeluk en dan durf ik niet meer te voelen. Fijn om te lezen dat we niet alleen zijn

Ik zou dit kunnen schrijven

Ooo ik herken dit ook zo erg ik heb ongeveer 4 jaar geleden angsten gehad voor kanker en de dood zo erg dat ik bij alles wat ik voelde in paniek raakte bij mijn kinderen en man net zo ik heb toen escitalopram gekregen en ben daardoor er weer boven op gekomen en uiteindelijk van de medicijnen af... helaas is het vorige week terug genomen en zit io weer aan de escitalopram ik zit de hele dag te voren aan mijn borsten en maak mezelf helemaal angstig hen zo bang lig de hemel dag te slapen en heb knallende hoofdpijn van het piekeren.. fijn om te lezen dat ik noet de enige ben

Hey hoi
Ik kom graag met je in contact..
Lieve groet

Wat herkenbaar, ik verlies me soms in deze angst, en voel soms ook snel, om maar niks te hoeven voelen inderdaad. Zo vermoeiend ..

Hoi,

Zullen wij in contact komen?

Wauw, alsof ik dit verhaal zelf heb geschreven. As we speak wacht ik op een echo volgende week nadat mijn huisarts me vanmiddag uitgebreid onderzocht heeft en me verzekerde dat er inderdaad iets te voelen is, maar het allemaal volledig onschuldig voelt. Toch verwijst ze me door, voor mijn eigen gemoedsrust. Dit gaat nu al dik 8 jaar op en af zo. Pech is ook dat mijn borsten van jongs af aan heel gevoelig en hobbelig zijn dus ik denk ook altijd iets te voelen. Oh wat een verademing om te lezen dat ik niet alleen ben

Bedankt voor jullie voorbeelden , herkenbaar

Jee wat een herkenning!!! En wat voel ik me nu minder alleen hierin!!!
Ik kon het zelf allemaal opgeschreven hebben.
Ik durf zelfs niet eens naar mijn borsten te kijken, bang dat ik iets zie waardoor mijn angst weer getriggerd wordt. Heb al zo vaak een mammografie en echo gehad, en altijd alles goed! 6 maand geleden nog, maar door de stress val ik af en worden mijn borsten slapper waardoor ik allemaal deuken zie. En kan mijn gedachten niet de baas. Ben blij dat ik nu ook jullie verhalen lees, en ik niet de enige ben.

Ook ik had dit kunnen schrijven. Ik zit momenteel ook weer heel erg in doodsangst. Ik ben sws een hypochonder, en eigenlijk is mijn enige angst: kanker krijgen. Afgelopen naar een coloscopie gehad. Vorig jaar ook al met steekjes, pijntjes in mijn rechterborst naar de huisarts geweest. Alles na gevoeld en zo gerustgesteld. Ik mocht evt een mammografie laten maken maar heb er toen niet voor (durven) kiezen. Nu heb ik al 2 maanden last van mijn nek. Er was zo’n moment dat ik dacht ik ga even over de bank hangen achterover om mijn nek even naar achter te kunnen laten hangen. Vervolgens vielen mijn borsten natuurlijk beetje “op z’n kop”. Toen dacht ik, laat ik nu eens goed aan de onderkant voelen. En daar voelde ik aan de rechterborst linker onderkant een dikkere plek dan de andere borst. Mijn man laten voelen voelde het ook maar zei is rib en spier aanhechting volgens mij… af en toe wonderbaarlijk rustig en toen na het lezen van een rampscenario helemaal in paniek. Gisteren bij de huisarts geweest. Ze voelde het ook maar voelde niks verontrustends zei ze. De ene rib aan de rechterkant ligt wat hoger, steekt wat meer naar voren dan aan de linkerkant waardoor het borstweefsel iets meer naar boven komt. Daarna zei ze dat ze als protocol hebben dat als een vrouw iets gevoeld heeft dat ze dan voor de zekerheid een mammografie laten maken. Dus hier zit ik dan… ik moet wachten tot woensdag ivm het werk dat ik voor de mammografie kan gaan. Ik ben er doodsbang voor en heb al allerlei ernstige scenario’s in mijn toekomst gezien. Ik ben zo gestresst op het moment. Wil het mijn kinderen niet laten zien, hoop het niet over te brengen op ze. De huisarts heeft me nog op het hart gedrukt dat ze niks verontrustends gevoeld heeft, als dat wel zo geweest was dat ze dan meteen zelf gebeld zou hebben met het ziekenhuis om zsm terecht te kunnen. Ze zei maak een afspraak, het heeft geen haast. Maar goed… ondertussen ga ik zowat dood van de angst. Ik ben “blij”, hier veel herkenning te lezen. Jammer dat de communicatie hier maanden/jaren beslaat en dat je niet met elkaar in contact kunt komen.

Eens Maastricht , we zouden veel steun aan elkaar hebben

Ik heb hetzelfde euvel, onlangs kreeg een kennis van mij de diagnose en nu ben ik weer bang, ik schrik me helemaal kapot van elk prikje die ik voel. Zelfs het strengetje wat er al vanaf mijn 13e zit vind ik ineens eng.
Misschien is dit een tip voor iedereen, mijn psychiater vertelde me vorige week wanneer ik teveel prikkels heb gaat de hypochondrie met je aan de haal. Hij zoekt iets waar je bang voor bent en zorgt dat je daarover gaat piekeren ipv inzien dat je rust nodig hebt en teveel prikkels gehad hebt.

Sterkte allen, ik dacht dat ik de enige was..

Hoe gaat het inmiddels met jullie , hebben jullie nog steeds de angsten of is het minder geworden ?

Herkenbaar...

Herkenbaar... je hele dag staat in t teken van voelen. Google en de ergste gedachte...

Herkenbaar. Ik ben 35 jaar en het begon ongeveer 6 maanden geleden. Ik ben 3 jaar geleden mijn vader verloren aan longkanker.

Ook idd een knobbeltje hoog in de borst gevonden, huisarts geweest maar toen kon ik de knobbel niet vinden maar wel een borstonderzoek gedaan en bij de oksel gevoeld maar kon niks vinden. Het zat me toch niet lekker dus ben weer teruggegaan en toen was er een vervangende arts. Zij ook weer borstonderzoek + oksel gevoeld maar ook zij kon niks vinden. Ik kon het knobbeltje toen gelukkig wel vinden en ze zei direct, nee joh dat is niks. En dan borstkanker ook nooit zo hoog begint (het zat helemaal boven naast de oksel). Het bleek om een verbindingsknobbel te gaan. Het vreemde is is dat ik dit volgens mij een aantal jaar geleden ook al eens heb gevoeld.

Toen was dat klaar, was mijn oksel weer raar en dacht ik iets te voelen of zien. Was van alles mis mee. Toch die borst niet goed, uitzaaing etc... Dat losgelaten (dacht ik), voelde de linkerkant van mijn nek ineens zomaar op een dag gezwollen aan en ik voel een soort druk. Ja hoor lymfeklier dacht ik, weer die cirkel met die borst... Toen heb ik gegoogled en ik kwam op een website waar stond dat gezwollen lymfeklieren ook wel eens verward worden met spierspanning. Dus kik naar de fysio en dat bleek idd want het zat helemaal vast. En hij kon helemaal geen zwelling zien terwijl ik nadrukkelijk zei dat ik dat gevoel heb. En als het dan toch een lymfeklier was geweest had hij dat direct gezegd tegen me "joh je moet hier even mee naar de dokter want dit is geen spier" ofzo.

Het was ook een opstapeling van dingen, vader verloren (toen was ik ook net 4 weken zwanger van de tweede) en met de diagnose zwanger van de eerste, kindje die heel veel schreeuwde (blijkt een licht verstandelijke beperking te hebben) die dan ook nog eens half 12 thuis kwam van school, 3 jaar lang thuiswerken (deze tijd 4 maanden in de ziektewet gezeten vanwege dit allemaal), aan een slechte te hoge tafel (ook tijdens de weekendden en dag dat ik vrij was?), weinig beweging, overgewicht (had 2 kinderen gekregen) en 2 x gestopt met de pil en ook 2 x weer begonnen (schommeling hormonen).

Nou dat ging prima, toen voelde ik ineens balletjes in mijn nek... Nou nou... meer hoef ik niet te vertellen. Ook gevraagd aan fysio want dacht ook aan spierknopen. Maar die zei niet echt van nee het zijn geen spierknopen maar ook niet dat het lymfeknopen waren. En hij weet dondersgoed het verschil.
Fysio ben ik dus een paar behandelingen geweest en zei nu moet je het verder doen. Ik had inmiddels ook een zit sta bureau. Hij zei ook dat hij sommige klanten naar de huisarts stuurt voor verdere onderzoek maar dat vond hij in mijn geval niet nodig want hij voelde niks raars in mijn nek of iets wat er niet zou moeten zitten. Dus ik was weer even gerustgesteld voor 3 weken.

Ik heb inmiddels een koper spiraal voor de hormonen genomen (en ben begonnen (aanraden van de acupuntuur) met magnesiumglycerofosfaat - MetaRelax zakjes) die de huisarts heeft ingebracht waarbij ik dacht ik ben er toch, kan je even naar die balletjes kijken. Hij heeft alle lymfeklieren rond het hoofd nagekeken en zei toen je hoeft je geen zorgen te maken hoor, het zijn gewoon je aanwezige kliertjes. Die heb je ontdekt, waarschijnlijk omdat je zo met je nek bezig bent. Ze zijn zelfs nog kleiner dan een erwt.

Toch wel eens vaak de gedachten van komt die druk niet van die kliertjes en is het dus toch niet goed maar dat is nu wel weg want ik beweeg nu veel en zit nu wel goed aan een bureau en niet te lang. En ik denk dat die zakjes ook goed helpen. Door stress nemen je spieren veel magnesium en die vulde ik dus weinig of niet aan.

Nu kom ik alleen weer ineens terug op een punt wat ik ook al heb gehad. Ik voel aan de binnenkant van mijn bovenbeen (echt het zitgedeelte zeg maar) aan de linkerkant een stukje weefsel wat harder is dan de rest. An de buitkant geen zwelling maar ik kan het vastpakken via de buitenkant en bewegen. Het voelt echt als weefsel maar dan niet zoals een vetbult ofzo. Sowieso voelt het weefsel aan de linkerkant op sommige plekken wat steviger aan dan aan de andere kant. Maar ik heb dit vorig jaar dus al met mijn moeder besproken en die zei ook al nee joh het voelt prima aan joh, dat kan. Nu dus weer een ander dilemma pff..

Jeetje meiden wat een ontzettende moeilijke maar ook rustgevende antwoorden!
Ik heb nu al sinds een half jaar gevoelige linker tepel. Inderdaad continu aan het voelen, woelen en drukken.

Ook mijn linkeroksel voelt soms wat stroef. Maar als de poh zegt “ Mies ga is een massage nemen” dan doe ik dat niet. Iets met eigenwijs zijn?

Is af en aan ook echt wel weg! Maar de acceptatie is er dan niet. Ik ga het zo nog 1x laten controleren. Volgende week eindelijk die massage geboekt!

Hoi Anoniem,


Hoe ben jij hierover heen gekomen over deze angst? Ik heb dit nu precies hetzelfde, maak me constant druk en als ik wat heb gevoeld en er een echo van heb laten maken en alles is goed voel ik wel weer iets anders. Ik maak mezelf helemaal gek en ben er bijna 24/7 mee bezig :( heeft iemand tips hoe ik deze angst kan loslaten?

Hoi Michelle, ik denk dat je hier het beste over kan praten met een psycholoog . Uit ervaring weet ik hoe zwaar het is en een psycholoog helpt echt . Ik zou bij de HA om een doorverwijzing vragen .

Hoi Anoniem,

Dank voor jouw reactie nog. Ik heb idd een verwijzing bij de ha gevraagd en heb de eerste afspraak bij de psycholoog gehad, ik had er meer van verwacht. Moet nu een soort online cursus doen, maarja alles heb ik ook al online gelezen :( wat heb jij precies voor oefeningen met de psycholoog gedaan? En controleer je nog wel eens je borsten? Hoe sta jij daar nu in? Als je telkens wat voelt? Of heb je dat los kunnen laten? Hoor graag van je :)

Hi Michelle, ik laat mijn borsten nu om het half jaar controleren door de HA. Voorlopig doe ik het zelf niet omdat ik daar nog niet klaar voor ben ( ik voel ook altijd wel wat helaas) . Bij de therapie heb ik geleerd alternatieve gedachten te bedenken. Niet alles wat je voelt is slecht , heel vaak heb ik weefsel en kliertjes gevoeld en me voor niks druk gemaakt , daarbij kan ik niet meer doen dat ook vertrouwen op de controles van mijn artsen waar ik ook vertrouwen in heb . Ik heb super goede dagen waar ik er nauwelijks meer aan denk , soms heb ik een trigger (bijv een kramp ) en dan wil ik voelen . Maar een kramp is een normaal verschijnsel bij een mens , dus moet ik leren het te negeren . Voldoende afleiding en alternatieve gedachten ( laat je wel controleren bij de HA ) kan hierbij echt helpen , succes!!

Hoi Anoniem,

Heel erg dank voor je berichtje. Het doet me goed om dit te lezen :) Maak jij ieder halfjaar zelf een afspraak of wordt dat voor jou ingepland vooruit al?

Dat over die (trigger) voel ik heel goed. Ik heb dat ook. Bij elk steekje wil ik al voelen. Ik heb het ook als ik moet douchen en ik ernaar kijk. Bij elk rood vlekje of iets raak ik al in paniek. Voor de spiegel staan doe ik al vermijden. Hoe ga jij daar mij om met het kijken?

Groetjes,
Michelle

Hi Michelle,,
Geef je even mijn naam :-) i.p.v. anoniem
Herkenbaar wat je schrijft . Ik heb dat ook met die vlekjes . Maar heb ook geleerd dat het een normaal verschijnsel is dat veelal bij het lijf hoort , niet alles is gelijk kanker . Maar dat proces gaat bij mij heel langzaam . Maar inmiddels wel een stuk beter . Probeer niet teveel op je borsten te letten als je gaat douchen .

Oh ja nog een reactie op je vraag; ik plan die halfjaarlijkse controles altijd al vantevoren .
Als je je HA de situatie uitlegt doen ze daar niet moeilijk over. Tenminste , die van mij heeft er begrip voor

Hoi Willemijn, dat klinkt inderdaad even wat leuker dan ‘anoniem’ :)!Dank voor je tips. Ik ga het weer proberen om er niet zo mee bezig te zijn. Maar elke keer komt die gedachte weer naar boven van heb je wel goed gekeken naar je borsten wat nou als er wel wat is veranderd. ( in mijn ogen zie ik dan weer putjes of zo een sinaasappelhuid) Het is zo moeilijk om te negeren. Maarja ik zal wel moeten anders is het geen leven zo… kijk jij nog wel eens naar je borsten in de spiegel? Of wacht je echt tot die controle bij de huisarts? En maak je zelf steeds die afspraak? Ik ga dat ook opperen :) dan kan je het denk ik iets meer loslaten hè! dank!

Hi Michelle; je ontkomt er niet aan om ernaar te kijken . Deze voorbeelden die je geeft zijn heel belangrijk om te delen met je psycholoog . Zij kan er dan op doorvragen. Waardoor je het met bepaalde oefeningen anders en relaxter kan gaan zien . Zodra ik bij de ha ben geweest plan ik gelijk weer een afspraak voor 6 mnd later . Ik wacht echt tot de controle van de HA, tenzij er echt iets aan de hand is wat niet kan wachten natuurlijk . Maar ik probeer me echt aan de ha afspraak te houden en niet eerder te gaan (continu een dokter bezoeken helpt niet ).

Hoi Willemijn,

Oke goed om te weten, ik ga dat ook voorstellen met mijn ha. en in de tussentijd ga ik gewoon niet expres voor een spiegel staan. ik zie het wel weer dan over 6 maanden. dat is denk ik de enige manier om erover heen te komen. anders blijf ik maar in die spiraal zitten. gewoon niet voor de spiegel staan en normaal douchen :) hoe simpel kan het zijn haha ;)

ik geef trouwens ook nog borstvoeding vandaar dat je toch nog meer met je borsten bezig bent dan.

nou we gaan weer een poging wagen om er niet veel mee bezig te zijn :) fijn dat ik er zo met jou over kan praten :)

Heel graag gedaan !

Het was weer zo ver net, kon het weer niet laten, weer lopen voelen aan 1 kant. Als je met 1 vinger voelt kon je het voelen doe je het met 3 vingers dan voelt het eigenlijk gewoon normaal zoals de rest. Zo lang bezig mee geweest dat ik eigenlijk nu te laat op mijn werk kom, is toch niet normaal :( het blijft nu ook weer in m’n hoofd zitten, wat haat ik dit toch zeg.

Herkenbaar! Daarom is mentale hulp nu echt belangrijk . Dat je handvaten krijgt hoe je ermee om moet gaan .

Hoi Willemijn,

Nog even een vraagje. Paar dagen terug kon ik het toch niet laten om weer te gaan voelen in mijn linker borst. Ik voelde natuurlijk weer wat maarja ik dacht dat zal wel gewoon bij mij horen…. Nu denk ik er continu in mijn hoofd aan. Ik ben me ook steeds aan het inbeelden hoe het ook alweer voelde…. Nu maak ik me toch weer druk. Nu ben ik op het punt dat ik niet meer wil voelen en ik doe het ook niet meer. Maar het blijft wel in mijn hoofd spoken van ja maar wat nou als dit wel dat enge is??? Wat moet ik nu doen volgens jou want ik wil niet meer voelen.

Hoi Willemijn,

Ik heb binnenkort in september een controle afspraak(echo) omdat ik in maart was geweest voor iets wat ik voelde. Kan ik me tot die tijd maar gewoon rustig houden? En kan ik bij die afspraak ook vragen of ze bijvoorbeeld ook van de rechter kant een echo wilt maken omdat ik daar wat voelde? Voor geruststelling? Oorspronkelijk kom ik voor de controle namelijk links. Dat idee is het enige wat me een rustig gevoel geeft. Of is dat heel raar of je ineens ook de andere kant vraagt?

Hé Michelle, ik snap wat je aangeeft en het ik herkenbaar . Je kan echt het beste dit bespreken met een therapeut, zij kunnen je de tools geven hiermee om te gaan . Het helpt echt
Groet Willemijn