zit al langer dan 20 jaar in de verstijfde modus

Beste

Dit lijkt me echt heek erg voor je. Ik heb ook iets mee gemaakt wat pas is uitgekomen en ik voel me heel alleen en alsof niemand begrijpt wat er in mij omgaat.
Als je misschien eens over zou willen praten wat je hebt meegemaakt mag je me altijd een bericht sturen. Insta: ciliasanne.

Gr

Misschien kun je met een facilitator of via de Byron Katie helpline het eens proberen..Ik heb al 17 jaar ernstige angstklachten en een verstijfd gevoel en wel 100 therapieen gevolgd en dit is het eerste waarbij ik het gevoel heb..huh ik heb gevoel..Het is geen therapie maar zelfrealisatie en ik volg jet bij een hele lieve ervaringsdeskunfige Aafke Heuvink.. Ik heb altijd het idee gehad, ik voel niks als therapeuten me wat vroegen, ik kom er niet bij. Ik ben ook onbehandelbaar verklaard..Een grote schok en dat doet zoveel met je maar je kunt je dan afvragen, onbehandelbaar voor wie? De ene therapeut gaat zover en de andere zover..je kunt het, zet m op!!

En misschien kun je je eens afvragen wie die persoon zou moeten zijn om wie jij vraagt...Ik begrijp je vraag heel goed en voel ook met je mee omdat ik het ken maar die persoon ben.......Jij!

Hallo, mijn naam is rita, ik herken veel van jje trauma 's, de jarenlange sedative medicatie. Je leeft niet meer echt. Ik ben langzaam van alle medicatie afgekomen en nu hakt de realiteit erin. Soms zie ik het ook niet meer zitten, waarom nog? Na al dat vechten. Op dit moment vestig ik mijn hoop op 1 op 1 behandeling bij een psycholoog. Ben 20 jaar volgepropt met pillen. Op 14 juli had ik er genoeg van maar helaas toch weer tot leven gebracht. Ik probeer het nog 1x om mijn trauma 's te verwerken. Ben moe, heel moe maar geef de moed na zo een lange weg niet op. Ik wens je veel kracht, jij die dit ook meemaakt❤️

Ben zo blij dat ik deze site heb gevonden. Je denkt gauw dat je alleen bent en niemand zoiets mee heeft gemaakt. Ik ken niemand in míjn omgeving en voel me ook erg alleen. Niemand snapt het echt en omdat het zo lang duurt met herstel heb ik het idee dat de mensen het zat zijn met wie ik erover probeer te praten. Ach komt wel goed joh zegge ze dan... dan ga je je nog meer alleen voelen. Ik zoek een lotgenoot maar ja, hoe doe je dat? Het is gewoon niet meer te doen zonder dat tenminste 1 iemand je begrijpt. Hoop dat ik iemand tegen kom die het zelfde heeft mee gemaakt, niet leuk voor die gene, maar dan zou ik me niet meer alleen voelen en alsof ik niet gek of raar ben.