Wat zou het kunnen zijn?!

De laatste jaren heb ik een heel scala aan klachten die mij heel angstig maken en die ervoor zorgen dat ik bijna niet meer durf te leven. Alles wat ik onderneem is stressvol.

Het is ooit begonnen met emetofobie (op de leeftijd van 10 a 11 jaar). Mijn grootmoeder lag toen in het ziekenhuis in kritieke toestand. Normaal gingen we elke ochtend bij haar ontbijten en vertrokken we van bij haar naar school. Dat viel toen plotseling weg en mijn (4 jaar oudere broer) en ik moesten vanaf dan van thuis uit alleen naar school vertrekken. Op zich geen probleem, want we waren oud en wijs genoeg om zelfstandig naar school te rijden. De school lag ook vlakbij ons huis en op zich waren we gewoon om deze rit alleen te rijden met de fiets. Op een ochtend hadden we ontbeten en vertrokken we naar school. Onderweg kreeg ik het gevoel alsof ik moest overgeven, maar het kwam niet. Het voelde aan alsof ik telkens een stomp in mijn maag kreeg, maar wederom kwam er niks. Ik raakte in paniek van dit gevoel en kon het niet plaatsen. Eens op school aangekomen was ik zo bang, dat ik mijn buurvrouw die haar dochter kwam afzetten op school aansprak en smeekte dat ze mij mee naar huis moest nemen. Dat deed ze dan ook en ze belde mijn moeder op die aan het werk was. Het heeft toen enkele maanden geduurd. Ik durfde niet meer eten, durfde niet meer naar school. Op school wisten ze ook helemaal niet wat er aan de hand was en er werd zelfs gedacht dat mijn meester er misschien wel voor iets tussen zat. Ik was heel blij dat ze van dat spoor vrij vlug zijn afgestapt want hij had hier helemaal niets mee te maken. Uiteindelijk vond ik manieren om te leven met deze angst. Zo verzon ik dat ik niet mocht eten als ik wegging, want zo had ik minder kans om te moeten overgeven of later in mijn puberteit heb ik nooit alcohol gedronken om diezelfde reden. Ook 's avonds na 8u eten was not done om er zeker van te zijn dat ik niet ziek zou worden midden in de nacht.

Dit alles heeft heel mijn leven, mijn studietraject, ... dit heeft alles bepaald. Ik heb er ook nooit hulp voor gehad of gezocht tot een aantal jaren geleden....

Sinds een 10 jaar nu is het allemaal nog erger geworden. Ik raakte zwanger en daar hoort natuurlijk ook misselijkheid bij. Ik ben heel misselijk geweest en de relatie met mijn vriend destijds liep niet lekker. Uiteindelijk is mijn zoon 6 weken te vroeg geboren en werd het een rollercoaster van emoties die er geen goed aan deden. Omdat de situatie mijn mijn vriend, ondertussen ex escaleerde, hadden we al snel besloten om uit mekaar te gaan. Het ging er niet altijd op een nette manier aan toe (gelukkig gaat het nu wel heel goed tussen mij en mijn ex voor wat betreft de omgangsregeling en de communicatie voor onze zoon).

Ik leerde al vlug mijn huidige echtgenoot kennen en het was onmiddellijk duidelijk dat hij de man van mijn leven was. Toch liep ook hier weer niet alles van een leien dakje en kwamen er wat problemen. Vooral door de vechtscheiding die hij had met zijn ex en de manipulaties van zijn ouders, stond onze relaties al gauw onder druk. Ook hij had 2 kinderen uit een vorige relatie en het ging van kwaad naar erger. We werden gepest en getreiterd. Er werden machtspelletjes gespeeld en er werd gemanipuleerd. Tot op de dag van vandaag (na 10 jaar) zitten we nog altijd in dezelfde miserie en is de vechtscheiding nog altijd aan de gang.

Gedurende die jaren begon de stress meer en meer van mijn lichaam te vergen en de angst kwam meer en meer naar boven. Ik kreeg allerlei vage klachten van tintelingen, pijn in mijn benen, duizeligheid, hoofdpijn, hartkloppingen, ontzettende vermoeidheid, het gevoel in mijn hoofd alsof ik een hersenbloeding ging krijgen. Op de duur dacht ik dat ik echt heel ziek was. tot op de dag van vandaag maakt het mij bang om allerlei onderzoeken te laten doen. Ik ben echt bang dat er effectief iets uitkomt en dat ik ernstig ziek blijk. Langs de andere kant zou ik het zo fijn vinden om te weten wat er precies scheelt, maar de angst is momenteel nog te groot. Desondanks leef ik wel iedere dag in angst omdat ik net denk dat ik heel ziek ben. Het is dus als het ware een vicieuze cirkel waar ik inzit.

Ervaren jullie ook deze symptomen bij (chronische) hyperventilatie? De dokter zegt dat ik met zekerheid fibromyalgie heb. Soms als ik heel moe ben, lijkt het alsof ik niet meer kan bewegen en dat ik lam word over heel mijn lichaam. Soms trillen mijn spieren bij beweging en heb ik houterige bewegingen. Ik durf ook niet meer te sporten of veel te bewegen want van zodra ik dit doe, ben ik draaierig, krijg ik last van mijn hartslag enzovoorts. Ik heb daarnaast ook al sinds mijn 12de een chronisch tekort aan vitamine B12 maar daar word ik tweewekelijks voor behandeld en die waarden zijn nu goed.

Ik vraag me soms echt af of dit alles door een foute ademhaling of dat er toch meer aan de hand is.

Alle info en ervaringen of raad zijn welkom!

veel liefs!
Nelle