Zal ik medicatie toch misschien overwegen? nr 1

Heey,
Volgens mij is je andere verhaal met onze reacties eronder verdwenen. Gek

Heeey,
Ja dat klopt wat gek..

Vreemde site haha.
Nou ja je vroeg waar de angsten bij mij op zaten. Denk dat bij mij vooral op onzekerheid zit, bang dat ik iets verkeerd gedaan heb met grote gevolgen, of bang wat andere dan van mij vinden. Hier kan ik dan net zolang over door piekeren en dwanggedachten heb en dat ik veel spanning en daardoor angst in mn lijf ontwikkel. Is het bij jou ook op een bepaald vlak?
Groetjes A.

Jaaa echt een vreemde site haha, ook heel jammer dat er geen app voor is dat we meldingen ontvangen maargoed.
Heel herkenbaar waar je angsten op gericht zijn., zelf ben ik ook erg onzeker en vorm ik door die onzeker heid ook dwanggedachten etc ook erg veel last van piekeren en heel bang dat ik elk moment de controle zou kunnen verliezen.
Wat is jou leeftijd en heb hoelang heb jij hier al last van en wat helpt jou om het onder controle te houden? En ben je ook mama? Sorry voor de vele vragen😆
Groetjes C :)

Hoi,

Geen probleem hoor al die vragen😉
Ben een beetje ouder als jou ben 31 en (nog) geen moeder.
Denk dat ik vanaf kind af aan al last heb van angsten. Kan me nog herinneren dat ik niet meer naar school durfde of durfde te slapen. Bij mij kwam het vroeger vaak in periodes waarin ik weken heel angstig kon zijn met heel veel piekeren en dan weer weken waarin het rustig was. Praten helpt mij tegenwoordig wel om het tijdelijk wat van me af te kunnen zetten, maar niet iedereen heeft het begrip en je wilt ook niet telkens klagen. Heb ook vaak snachts last ervan en dan helpt het vaak om iets van een podcast te gaan luisteren en me daar op te concentreren. Echt iets om het onder controle te krijgen heb ik alleen helaas nog niet gevonden.
Heb jij dingen die voor jou helpen?

Groetjes A

Ah okee!
Ahh wat vervelend dat je dat als kind al meemaakte die angstgevoelens… heb je er als kind al met iemand over gepraat of dat niet?
Wat vervelend he dat niet iedereen het begrijpt of er over wilt praten terwijl dat zo fijn zou zijn.
Ik heb helaas ook niet echt wat gevonden om het onder controle te krijgen, jaa praten helpt bij mij ook heel goed maar goed in mijn omgeving heb ik geen mensen die het begrijpen of die er uberhaupt over willen praten. Wat ook helpt is mediteren maar heb helaass nog geen wondertip hopelijk krijg ik die ooit voor je 😄

Heb nog zitten denken of er niet een makkelijkere manier is om contact te leggen, maar heb nog geen alternatief gevonden zonder hier gegevens te moeten delen. En aangezien je je eigen berichten hier ook niet kan verwijderen lijkt me dat niet handig.

Hoe gaat het nu met je? Ben je nog met de medicatie begonnen? Of houd je ze nog achter de hand

Hoi,

Ja heb meerdere vormen van therapie gehad, telkens lijkt het dan te helpen om een aantal weken/maanden weer terug te komen. Soms maakt me dat wanhopig. Vooral om dan te denken hoe ga je ermee om als je hier altijd mee moet leven. Maar he ik doe het al bijna 30 jaar, dus misschien ben ik juist wel heel erg sterk, ondanks angst toch doorgaan.
Vasthouden aan het idee dat er ook weer momenten van rust komen, en dat we er ooit sterker uit zullen komen.

Wat naar dat je in je omgeving niemand hebt die je begrijpt. Denk als buitenstaander en helemaal mensen die dicht bij je staan dat het moeilijk is om iemand te zien worstelen. Daarbij komt dat ik me vaak ook achteraf schuldig ga voelen. Had ik het wel moeten delen, stel ik me niet aan, wat zal die ander wel niet van me denken. Mijn ouders begrepen en begrijpen mij ook niet. Met hen kon en kan ik het slecht delen. Dit is vooral onmacht vanuit hun kant. Ze willem het voor me wegnemen oplossen, maar ja dat kan helaas niet he. Dit leverde dan altijd strijd op, in hun onmacht werden ze boos. Gelukkig heb ik een heel geduldige oma en inmiddels fijne vriendinnen die gewoon naar me luisteren, af en toe zeggen dat mn gedachten niet waar zijn en me nemen zoals ik ben. Ook heb ik een fijne werkgever die hierin ook mijm angst erkent en me erbij helpt.
Hopelijk vindt jij ook zo iemand, en anders mag je het altijd hier aan mij kwijt.

Liefs A.

Hi, eigenlijk voor beiden.
Voor je omgeving is het altijd lastig. Bij paniek kan je niet rationeel meer denken, en een ander snapt dat niet altijd. Het maakt je niet alleen hoor, het zorgt alleen ervoor dat je je zo voelt. Ik herken het wel. 43 en kamp vanaf mijn 17e al met paniek en angstaanvallen, op en af, na therapie weer een tijdje niet en daarna komt het weer terug.

Ik heb wel medicatie genomen, was er eigenlijk sterk op tegen, en waarom eigenlijk, want moet je persé lijden? Ik heb escilatopram gekregen en echt, met de minste Mg (10) heb ik mezelf jaren goed gevoeld, de randjes er van af, minder boos minder bang en meer leven! Het was echt een geschenk, wilde er nooit meer mee stoppen.

Nu helaas breekt mijn stress toch door de medicatie heen, na een paar situaties die echt zwaar zijn voor mij, een trauma en een overlijden, lukt het mij nu niet om weer "normaal" of rationeel te kunnen denken. Ik heb wel hoop, ook al duurt het voor mij nu wel te lang, maar het is mij eerder gelukt, dus ik hou vol zo lang ik kan. En anders hoog ik mijn medicatie op in combinatie met therapie, het moet lukken .. van mij.

Hooii A,

Ik snap dat dit je wanhopig maakt omdat je er al zolang mee zit.. maar wat ik je wel kan zeggen is dat je inderdaad super sterk bent en omdat je er al zo lang mee kampt je angst dus zeker niet reeel is ookal is het lastig om te zien dat weet ik als de beste.
Gelukkig heb je een hele lieve oma dat is fijn als je er met iemand over kan praten en je schuldig voelen zoals je net benoemde moet je zeker niet.
Ik hoop dat je er ooit mee leert leven eruit komen gaat denk ik heel lastig worden het moet een deel van ons leven gaan worden..

Groetjes C

Hii, Nkia,

Wat fijn dat medicatie jou wel geholpen heeft en je dat aangedurft heb.
Je vroeg mij waarom ik er op tegen ben, ik ben er niet op tegen voor anderen maar voor mezelf. Ik ben me er heel erg van bewust wat ik in me lichaam stop en omdat ik dus een piekerstoornis heb kan ik ook gaan piekeren om het feit een medicijn mijn gevoel en mijn hersenen kan veranderen dat vind ik best een gek en eng idee omdat ik dus zo een control freak ben. Ook geef je aan dat je nooit meer wilde stoppen omdat je je zo goed voelde ook dat beangstigd me omdat ik wel weer zou willen stoppen als ik zou beginnen. Nu er in jou omgeving iemand is overleden plus je trauma is het echt normaal dat je angsten weer een beetje terug komen dat is niet niks en ik hoop dat je over je trauma heen komt en kunt rauwen voor degene die is overleden, gecondeleerd trouwens…
Ik had van de dokter laatst een medicijn voorgeschreven gekregen daar ben ik toch niet aan begonnen ivb de revieuws op internet en ook omdat ik toch eerst yoga wil gaan proberen op het moment ervaar ik ook veel stres omdat k weer bij me ouders moest gaan wonen met me zoontje en omdat het contact met me ex niet heel goed is ik wil eerst aanzien hoe ik mij voel als dat hopelijk ooit anders gaat worden :).

Groetjes C