Woonoverlast

Muziek kan ontspanning geven maar ook als martelmethode worden ingezet (psychological warfare, denk Guantánamo Bay). Het is psychologisch heel zwaar.
Ook als je niet al overgevoelig was voor geluid- en veel muziek houdt en graag op luidruchtige festivals bent.
Het issue is dat je geen controle hebt over hoe hard de muziek is, wanneer het is, en dat jouw welzijn en jouw leven (en of jij het trekt) niet meetelt voor degene die de muziek draait.

Die wil gewoon " gelukkig zijn " en de klager wordt snel weggezet als een zeikerd die andere geen pleziertje gunt. Verhuurders, politie, gemeentes miskennen de psychologische schade van herrie ook structureel:
Buren onderling gewoon afspraken maken over muziek & feestjes etc.

Dat is heel makkelijk en heel laf gezegd als je er zelf niet onder, boven of naast hoeft te wonen. Letterlijk een ver van mijn bed show.
Dat geldt ook voor buren die er zelf niet naast/boven/onder wonen. Ze hebben geen benul van hoe erg het is en wat voor psychologische schade die "rare buur die amper buitenkomt" heeft opgelopen.

Toch wordt de meningen en “inzichten” en “aanbevelingen” het zwaarst meegewogen wanneer “de casus” besproken. Wat weet het slachtoffer - de feitelijke ervaringsdeskundige - nou?
De overburen die met ze drieën zijn hebben nooit last. En die ene buur schijn boven ook niet. De woonconsulent vindt het ook een beetje overdreven want die heeft er eigenlijk ook niet veel last van, idem wijkagent.
En als er dan ééntje of twee zijn die klagen dat ze gek worden van de herrie en geen normaal leven kunnen leiden. Tja,,, We kunnen ze als verhuurder niet verder helpen aan een andere woning want er is woningnood.
Dus laat ze lekker zelf verhuizen.

Je zal - als slachtoffer puttend uit het steeds kleiner wordende geestelijke/lichamelijke energie reserves – “communicatie” momenten hebben met de verhuurder, wijkagent/politie, gemeente en juristen
(die van jezelf en die van de verhuurder) waarin aangemoedigd (lees gebullied) worden om een gesprek aan te gaan met de herrie buur. Deze momenten zullen zich herhalen als een “broken record”.

Want jouw onvermogen om het “normal” op te lossen geeft anders dat de indruk dat – mocht er een procedure worden gestart n tegen de overlastgever - de verhuurder niet alles heeft gedaan om de situatie op te lossen.
M.a.w. alles staat en valt bij jouw vermogen om “redelijk” en “sociaal” te blijven tegenover buren die de personificatie zijn van “onredelijk en asociaal”. Je moet gewoon “vrienden” worden en de je inspannen om de “burenrelatie normaliseren” .
Want het zou heel zielig voor ze zijn en ook jouw schuld zijn als ze ontruimd zouden worden - Want er is (volledig buiten de schuld van woningcorporaties, gemeente en overheid) woningnood. Waar moeten deze mensen dan naar toe?
Waarom verhuist u zelf niet als het echt zo erg is? Als u hier wilt blijven wonen moet u meewerken!
(Ps. wij kunnen u daarbij niet helpen aan een andere woning vanwege eerdergenoemde reden, wij zijn ook zielig – dat hebben we vanaf dag 1 gezegd trouwens)
Ironisch genoeg is het geen verplichting van een huurder (of wie dan ook) om een relatie aan te gaan met hun buren (of met wie dan ook) – ook niet onder het mom van goed huurderschap. En helemaal zeker niet het aangaan van een quasi sadomasochistische relatie die zich uitdrukt in herrie en intimidatie, waarin jij elke maand huur voor betaald en stilletjes aan onderdoor gaat.
Je moet wel voor je zelf kiezen wat heb je al gedaan …alles – je hebt bij verhuurder , geklaagd, bij de gemeente, bij de politie .. meerdere keren, keer op keer.. het is besproken in een convenant… nee verhuizen is geen optie (woningruil ook niet .. welke persoon wil in jouw woning gaan wonen … met die buren … met die herrie) … de gang naar de rechter is ingezet door de verhuurder.. wat op zich een wonder is
Verhuurders zijn namelijk terughoudend om procedures starten, want “ zeggen ze” : Dan moeten ze goed bewijs hebben , omdat rechters heel streng zijn en een ontbinden & ontruiming niet snel toewijzen. En als verhuurders wel een procedure starten dan liever geen kort geding (ook niet als je bang bent voor je buren , want ze verwachten niet dat rechter dat ook vindt , dus ze vragen er ook niet om bij de rechtbank) – want dan is bewijzen moeilijk – dus liever een bodemprocedure van 80 jaar – zodat de overlast gever kan zeggen dat ze afgelopen 3 maanden geen herrie hebben gemaakt (dat zijn die 3 maanden tussen dagvaarding en zitting toen het slachtoffer van de herrie het huis ontvlucht was)
Kortom een slachtoffer moet zich maanden/jaren hyper focussen – dus in de periode voorafgaand aan de procedure en tijdens. Want als het niet genoteerd is of als er geen opname is - dan is het niet gebeurd. En ook de advocaat van de verhuurder is duur & druk , dus die kan wel een juridisch vrijwilligerswerk gebruiken. Dit alles is heel ongezond: het vragen van die focus en afstraffen van niet genoeg focus hebben (want zonder bewijs…)
Het bewijs - bijv. een officiële geluidsmeting waar je 2 weken mee in weer bent (waar je zelf geen rapport van krijgt, alleen de uitslag dat het ernstige overlast is vastgelegd), eigen opnames, log met datum en tijd die maanden en jaren bestrijken etc. - dan zet de verhuurder niet door in de procedure en sluiten ze een laatste kans ovk. Ook al heeft de overlastgever al 10 laatste waarschuwingen gehad voordat er dagvaarding betekend werd.
Verhuurders en hun juristen werken dus mee aan een self-fulfilling prophecy die voorkomt uit onbenul over de ernst van dit soort situatie, een grondig gebrek aan empathie, de fixatie kostenbesparing ten kosten mensen.
Beste verhuurders/gemeente/politie/deelnemers convenant/rechters etc.:
Leg dit soort overlastzaken het gewoon voor aan een rechter. Laat die rechter ook weten dat de buur inmiddels suïcidale gevoelens heeft vanwege de psychologische schade die herrie kan toebrengen. Niet naar buiten durft. Slaapproblemen heeft. Problemen op werk heeft als gevoel hiervan. En dat is niet raar: u huisvest mensen - geen robots die hun oren uit kunnen zetten of een resetknoopje. Besef u dat elk overlast dossier over mensen gaat – hun day-to-day kwaliteit van leven – niet een vakantiebestemming waar ze een keertje 2 weken verbleven.
Ook zonder rechter zijn er oplossingen die de pijn direct kunnen verzachten: bied een rust woning – verbeter de algehele isolatie van het pand- geef een huurverlaging (therapie is ook niet gratis) – praat het slachtoffer er niet op aan dat ze hun huis zijn ontvlucht en daarmee hun plicht in de woning te verblijven niet nakomen. Ga met Slachtofferhulp en slachtoffers raten om te begrijpen wat geluidsoverlast (en andere overlast) met mensen doet. Misschien helpt het als woonconsulenten praten met slachtoffers die ze kunnen zien als mensen en niet slechts als een kostenpost die omlaag moet.
En ook een keer serieus aan de slag met bouwen en renoveren van gezonde en betaalbare woningen voor iedereen die goede geluidsisolatie hebben – dan zou iedereen inderdaad kunnen verhuizen. Het op zo veel punten zijn beter zijn voor de hele maatschappij. Heel veel sociale issues waar mensen zijn te herleiding tot slechte en te weinig huisvesting. Van mensen die tot 35ste thuis moeten blijven wonen, tot mensen die geen woning hebben die past bij hun fysieke behoefte, mensen die te veel huur of energiekosten moeten betalen en daardoor met moeite rondkomen, mensen die in de schimmel en tocht leven, mensen die geterroriseerd worden door omwonenden, mensen die bijzondere woonvormen nodig hebben en natuurlijk de mensen die letterlijk op straat leven en slapen.
Mocht een verhuurder de procedure beëindigen met een laatste kans overeenkomst/gedragsaanwijzing of als een rechter of gemeente er zelf ééntje oplegt – hou dan aub rekening met belastbaarheid en stelt dan/laat ook vaststellen wat gebeurt als de ovk/gedragsaanwijzing niet tot gevolg heeft dat de slachtoffers van de overlast weer “normaal” kunnen verder leven en dat ze zich nog steeds geen rust of veiligheid in hun eigen woning ervaren.
Moet de verhuurder dan een andere woning aanbieden aan overlastgever of slachtoffer, moet de verhuurder de gedragsaanwijzing (of een samenvatting) daarvan schriftelijk overleggen aan het slachtoffer.
Wie gaat wat in de gaten houden – gaan de verhuurder politie/gemeente zelf elke week met bij buur op de koffie – i.p.v. het slachtoffer aan te praten dat het hun taak is om de overlast gever een zwaar beschadigd “luistert oor” te bieden de vicieuze cirkel van grensoverschrijdend gedrag in stand te houden.
Worden er afspraken door de gemeente/politie verhuurde gemaakt met de overlastgever het slachtoffer met rustlaat – dus niet aanbellen, uitschelden, opwachten, valse meldingen maken, in de voordeur staan van buren, om contact blijven vragen met buren via verhuurder/advocaat verhuurder/ advocaat overlastgever) terwijl al bekend is dat deze geen contact willen – ipv dit onderwerp te laten zijn van een gesprek tussen slachtoffer en overlastgever: de ernst van dit soort intimidatie is immers afhankelijk van het specifieke slachtoffer (m.a.w. als dit in het algemeen niet okay is , dan is het niet redelijk dat je dit onderhandelt wordt tussen overlastgever en slachtoffer – gaan ze ook safe word afspreken dan??)
En als laatste: er wordt te veel van melders verwacht – zij moeten steeds meldingen doen bij de verhuurder/gemeente/politie die samen (onbedoeld) een soort Bermuda driehoek vormen- niet in de Atlantische Oceaan – maar in de zee van tranen ontstaan uit het 5.000 keer hetzelfde verhaal te moeten vertellen en alles te moeten noteren en opnemen - en dan steeds de opmerking te krijgen te krijgen: Misschien moet je gewoon ’s ff aanbellen en met je buren praten - Waarom heb je dat niet gemeld bij de gemeente/politie/verhuurder – Dat soort overlast valt onder bestuursrecht/civielrecht/strafrecht en daar hebben we geen invloed op. Het is ook heel vervelend voor de buur, heeft u daar wel eens aan gedacht? Misschien bent u te overgevoelig.
Suggestie: geeft de melder evenveel bescherming van privacy en eigen regie als de overlastgever wordt gegund – die overlastgever heeft ook vaste contactpersonen - maar de melder lijkt in het luchtledige te roepen en wordt verwacht hun recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer op te offeren.

Sorry voor de tikfouten – Maar ik hoop dat de kern wel overkomt: De schuld en oplossing van het gedrag van de overlastgevers ligt niet bij de slachtoffers – waarom betalen zij de prijs?
@Marco Ik vind het heel erg en heel onnodig dat jij dit moet meemaken. Helaas kan ik je de hand schudden op veel punten – met mij velen denk ik.