Voel mij nergens veilig en geaccepteerd.

Geen veiligheid kennen.
Ik heb een zeer traumatische jeugd, achter de rug, continu angst, ouders waren niet beschikbaar, daardoor mijzelf niet kunnen ontwikkelen, geen eigen identiteit mogen ontwikkelen: als gevolg hiervan een Complexe PTSS. Een vergeten kind waar niet van gehouden is en niet welkom en geaccepteerd werd.
Ook niet op school door dat iedereen wist uit welk gezin ik kwam, mocht daarom met niemand spelen.
De rode draad is en blijft : afwijzing afwijzing.
Nergens geaccepteerd.
In de zgn hulpverlening wordt gezien als 'te complex' weer afwijzing
Al jaren ben en wordt ik uit de ene en de andere woning weggetreiterd, wat nu opnieuw al 2 jaar stalking is .
Ben RADELOOS WANHOPIG ten EINDE RAAD.
Ik heb al diverse keren dit uitgebreid besproken en kenbaar gemaakt bij de woningstichting: er wordt totaal niet gereageerd op mijn mailtjes van februari j.l.
Door deze opstapeling zie ik geen enkel licht meer.
Een uitzichtloze situatie waar ik niet met rust gelaten wordt.
Fysiek als mentaal kapot, ben op.
Ik ben al geruime tijd in mijn hoofd bezig: hoe nog verder.
Krijg NERGENS medewerking.
Ben nu tot de overtuiging gekomen dat ik mijn levenslange lijdensweg ga beëindigen, heb ik eindelijk RUST.