Het blijft een zwakke plek

Hallo allemaal,

Wat fijn dat dit bestaat! Wat een opluchting te kunnen delen.

13 jaar geleden ben ik gediagnosticeerd met een angst- en paniekstoornis. 10 jaar lang heb ik gestreden, therapie gevolgd, angsten geconfronteerd. Gehuild, geschreeuwd, me af gevraagd of ik op deze manier oud kon worden. Maar na 10 jaar kon ik zeggen: het gaat goed met mij. Ik had de afgelopen 3 jaar nog maar weinig wat me beperkte, geen echte aanvallen meer. Fantastisch!

Ik heb er toen ook voor gekozen om alleen te wonen, omdat dit bijdraagt aan de rust die ik nodig heb om die balans waarin ik goed gedij te bewaren. Nu zit ik in een situatie waarin ik een tijdelijke huisgenoot heb in de vorm van mijn broer. Scheiding, moeilijk moeilijk.

Ik raak de balans kwijt! Ik merk dat de dwanggedachten die tot aanvallen leidde in het verleden weer grip proberen te krijgen op mijn gedachten. Het voelt alsof ik op de kliff sta en maar een klein duwtje nodig heb om die spiraal terug in te draaien. En dat benauwd me enorm.

Het alternatief is mijn broer dakloos maken.

Ik voel me gevangen in een situatie waar ik geen controle lijk te hebben. Ik besef me nu hoe fragiel mijn gewonnen vrijheid is, en dat maakt me ontzettend verdrietig. Geen idee wat ik moet doen.

Ik hoop door te delen wat druk van de ketel af te halen, dus bedankt hiervoor!