Leven een hel na verkrachting

Na een verkrachting in 2019 door iemand die zich voordeed als security agent, is mijn leven een reeks aan periodes van angst en onzekerheid. Ik ben van een karaktervolle dame die genoot van het leven, verandert naar een wantrouwig persoon die ontzettend bang is voor verandering , mensen en drukte. Op sommige momenten voel ik mij heel veilig in huis en op andere momenten pieker ik mij dood over mijn onkunde in het leven. Ik ben prikkelbaar, geluidsgevoelig en kan soms heel kwaad worden uit frustratie.
Ik ben soms zo intens moe van angst te voelen dat ik bijvoorbeeld huishoudelijke taken moeilijk klaar krijg. Ik ben ook perfectionistisch en kan mijn opjagen in het kleinste detail en een enkel stofje op de grond. Ik ben restrictief op bijna alle voeding (angst om het verkeerde te eten). Ik heb faalangst, angst voor het donker, en angst voor beoordeeld te worden.

Ik weet in het diepste van mijzelf dat angst een constructie is zoals een huis, waarvan de fundamenten bedolven zijn onder hypothetische mogelijkheden en elke angst gedachte een hogere etage bouwt, dus ik kan op rustige dagen even kijken en luisteren naar mijn rationele gedachten en dit plaatsen.
Ik weet dat ik allesbehalve enkel mijn beperkingen ben en dit een zware manier van leven is en die voor elk ander mens ook te zwaar zou zijn.
Ik weet dat ik veerkrachtig ben en ook geluksmomenten kan meemaken en soms zelfs kan loslaten.

Ik zou het voor mij best omschrijven als het gevoel zoals watertrappelen om te overleven in een diepe diepe oceaan en soms op geluksmomenten de bodem te voelen en even te staan en te ademen.

Ik wil iedereen hier een warme knuffel geven, een trofee voor dit deel van menszijn te kunnen (over)leven.





Zo, dat was er even uit.

End scene.

P.