Ik voel mij alsof ik een relatie heb met 2 mannen. De ene man, zorgzaam, begripvol, lief en trots.
De andere man, het trauma, de woede, de onredelijkheid, de spanning, duisternis.
Inmiddels is hij al een tijd in behandeling en doet emdr. Maar hiernaast doet hij niets om te herstellen. Hij komt amper buiten en thuis komt hij tot niets. Alles komt op mijn schouders terecht, maar echt alles. Ik heb begrip voor zijn situatie maar soms vreet het me op vanbinnen.
Ik vraag me dan af: stopt dit ooit? Moet ik blijven om hem te steunen terwijl ik er zelf aan onderdoor ga? Moet ik weggaan? Wetende dat ondanks zijn onredelijkheid, hij het niet gaat redden en nog meer pijn heeft?
Als je zo dichtbij staat is het moeilijk om jezelf niet persoonlijk aangevallen te voelen. Ik probeer alles wat ik kan maar soms lijkt het nooit genoeg.
Het doet intens veel pijn om je partner zo te zien lijden. Het doet ook intens veel pijn om zelf te moeten lijden.
Alles is dubbel in deze relatie.
Ik blijf hopen. Maar hoe lang nog?