Heb ermee leren leven

Hi allemaal!

Het is heel bijzonder om te lezen, dat er zo veel lotgenoten zijn!

Uit mijn ervaring, kan ik zeggen dat emetofobie bij mij nooit echt over is gegaan, maar ik heb er wel mee leren leven. Ik leef er zelf al zeker 30 jaar mee, soms met rustige periodes en soms met hele stressvolle en angstige periodes.

Het is bij mij begonnen vanaf mijn kleutertijd. Vermoedelijk door traumatische ervaringen op 3 jarige leeftijd, waarbij ik bijna was verdronken in een zwembad en een andere keer, waarbij ik een maagspoeling moest ondergaan, omdat ik te veel fluortabletjes had gegeten.

Ik weet nog heel goed hoe ik mijn moeder zag panieken en schreeuwen, ze was hoogzwanger en werd meegenomen door 2 zusters naar een andere ruimte. Daar stond ik dan, naast mijn vader. De dokter kwam naar mij toe met een doorzichtig slangetje in zijn hand. ,,Zeg maar Aaa", zei hij en toen ging dat slangetje mijn mond in. Hij zei dat ik moest slikken en toen blokkeerde ik. Het slangetje trok ik uit mijn mond, want ik moest er van kokhalzen. Ik rende weg en was ontzettend bang. Er kwamen meer artsen bij en mijn vader vertelde mij, ,,Als je dit niet doet, ga je dood!" ,,Het is zo klaar", op een gegeven moment ging er een "knop" bij mij om en liet ik mijzelf alles maar ondergaan. Het was verschrikkelijk! Ik er heel erg van overgeven, daarnaast kwam alles ook nog eens via dat slangetje eruit en via mijn neus. Ik kon geen adem meer halen! Ik begon te stikken en kon het niet vertellen! Daarna zat ik op een stoel met keelpijn, buikpijn en zo een kartonnen bakje, in de vorm van een maag of een lever. Die bakjes gebruiken ze in sommige ziekenhuizen nog steeds! Ik word al misselijk als ik ze zie!

Hierna begonnen de paniekaanvallen bij mij. In het begin liet ik het niet merken aan mijn ouders. Soms rende ik naar de voordeur om die te openen voor frisse lucht. De hartkloppingen die ik kreeg bij elk vermoeden dat iemand buikgriep had. Het werd alleen maar erger. Ik durfde niets buiten de deur te eten, drukke plekken begon ik te vermijden, ik spijbelde heel veel tijdens school, maar ik was vooral alleen. Niemand die wist waar ik mee te dealen had. Ik vluchtte weg van de mensenmassa's, al wandelend in parkjes of langs het water kwam ik een beetje tot rust. Ik heb heel veel gemist in mijn leven. Feestjes, etentjes, school. Mijn wereld werd steeds kleiner.

Later, toen ik trouwde en kinderen kreeg, werd ik vooral boos. Boos op de ouders van andere kinderen, die hun zieke kind naar school brachten. Nog steeds kan ik er kwaad om worden. Hoe moeilijk is het, om je kind met buikgriep thuis te houden tot de klachten over zijn, maar ook tot het kind niet meer besmettelijk is! Ook de school draagt de verantwoordelijkheid hierin. Als er iemand heeft overgegeven op school, maak het dan schoon met een chloor oplossing. Dat is het enige middel dat noro en rota virussen doodt! Of met een stoomreiniger! Toch gaan ze er zo laks mee om, vind ik. Ze zeggen dan dat het goed is voor je weerstand.. Echt weer zo een uitspraak waar ik mij aan kan ergeren. Tegen buikgriep bouw je maar heel kort weerstand op en mijn zoontje heeft door antibiotica gebruik een verstoorde darmflora, waardoor het buikgriep virus bij hem steeds weer terug leek te komen. Ik heb hem zo erg zien lijden! En iedere keer namen ze het virus mee naar huis van school..

Inmiddels wordt ik behandeld voor mijn angst en dwangklachten. Ik heb smetvrees en was mijn handen zo vaak tot ze gaan bloeden. De paniekaanvallen zijn soms zo hevig, dat ik het huis niet meer uit durf. Ben nu vooral heel erg moe. Ik kan iedereen echt aanraden om hulp te zoeken. Erover praten helpt al heel veel. Het lucht op. En weet dat na moeilijke tijden er altijd mooie tijden zullen komen..