Steeds het gevoel dat ik niks te vertellen heb

Hoi ik ben een jonge man van 27 jaar. Ik heb eigenlijk nooit echt problemen gehad op sociaal vlak. Van de lage school naar het middelbaar altijd vrienden gehad. In de chiro gezeten en daar ook altijd omringd door goede vrienden. <br>Nu sinds enkele jaren, vanaf het begin van corona, is veel sociaal contact verandert. Ik heb steeds het gevoel dat ik niks te vertellen heb. Als ik mijn selectieve vriendengroep zie, die ik ervoor dagelijks/wekelijks zag, klap ik soms helemaal dicht. Ik weet niet wat te zeggen, hoe te reageren op verhalen of vragen die ze stellen. Dit gaat slechts om een kleine vriendengroep van 8 mensen mezelf en mijn vriendin inclusief. <br>Vaak probeer ik deze situaties te voorkomen. Maar dit heeft als resultaat dat mijn vrienden ook een afstand nemen natuurlijk. Ik kan er moeilijk over praten met hen. Ook met mijn vriendin vind ik het heel moeilijk. <br>Enige tijd geleden werden we uitgenodigd om een feestje in stad Antwerpen op een cafe voor een verjaardag van een van men beste vrienden. Hiervoor een etentje gepland bij men schoonvader. Hier deed ik men uiterste best zo lang mogelijk te blijven om maar niet naar het stad te moeten gaan. Uiteindelijk wou men vriendin toch gaan en dit ging bij mij over in een iet of wat paniekaanval. <br><br>Ook heb ik vaak heel veel moeite om op plekken te komen waar veel mensen zijn. De grote drukte ik winkelstraten of dergelijke probeer ik te limiteren en snel mijn zaken te doen. Maar ook situatie met veel mensen die ik effectief ken schrikken me af. Ik beslis vaak gewoon niet te gaan. Net als vandaag een reünie van chiro mensen die ik allemaal ken, ik had er zo graag bij geweest, maar nu lig ik in men eentje in de zetel deze tekst te schrijven. Bang dat ze mij sebiet nog zullen opbellen om te vragen wanneer ik zal komen. <br><br>Ik weet gewoon geen blijf meer met deze angst. Hoe gaan jullie er mee om en wat kan ik er aan doen? <br>Groetjes