Ben domweg op

Opgegroeid met een narcistische moeder en een lieve vader die hier niet tegenop kon. Mijn jeugd bestond uit bijna elke dag slaag en vernederingen zoals je maakt nooit een opleiding af. Heb tot mijn 52e voor ze gezorgd en mij nooit verlaagd tot het gedrag van mijn moeder. Toen besloten hun zoons (die nog nooit naar ze hadden omgekeken omdat mijn ouders autonoom waren) dat ze maar naar een verzorgingshuis moesten ondanks dat ze dit nooit hebben gewild. Ze is 60 jr en 2 dagen getrouwd geweest met een man die ze nooit heeft gewild maar door t overlijden van haar eerste man had ze eind jaren 50 geen andere keus dan voor mijn vader te kiezen met een kind van drie en een eigen zaak. Na jaren van dementie had ze eindelijk rust. Ik heb in 2017 eenmalig mogen horen 'bedankt voor alles wat je voor ons hebt gedaan al die jaren'. In juni 2021 blies ze haar laatste adem uit na de corona overleefd te hebben en bijna elke dag erna aan de kalmeringsmedicatie te hebben gezeten .
Afgelopen zaterdag mijn vader begraven en net als bij mijn moeder zat ik als vierde kind achteraan in de aula en liep achteraan in de stoet naar hun graf. Ik moest erna smeken bij het verzorgingshuis om toegang te krijgen tot de laatste erfstukken die ik mij bij Gods gratie zijn toegewezen. Zonder toestemming van de familie mocht ik zijn kamer niet in.
Dit gaf mij het gevoel wat ik op mijn 12 e al had ' ik hoor niet bij deze familie ben aangenomen o.i.d'
Nadat ik definitief t huis ben uitgegaan ben ik uiteindelijk bij mijn vriend gaan wonen. Jawel een narcist in de ergste vorm. 23 jaar volgehouden en na een been breuk wakker geworden en weggevlucht. Aangifte kan je in dit land niet doen niet van de klappen, de verkrachtingen die hij pleegde of de misbruik van mijn 9-13jaar.. Kan geen kinderen krijgen dus heb geen enkel functie op deze aardkloot.
Te laf (nog) om zelfmoord te plegen. In 2016 nadat ik weggevlucht was bij mijn ex de diagnose ptss gekregen. Nu na een jaar ziekte verlof de diagnose c-ptss en er achter komen dat je als een gevaar wordt beschouwd. Volgens een ex vriendje zou ik zijn moeder gaan vermoorden en van het verzorgingshuis krijg ik het idee dat ik de grootste dievegge van de eeuw ben. Niets is minder waar heb enkel c-ptss en doe mijn best om eindelijk eens gezien gehoord en begrepen te worden. Heb via mijn advocaat na lang zoeken en diverse wachtlijsten, huisartsen i.o en crisis diensten afgeweerd te hebben eindelijk een lieve goede psychiater gevonden. Probeer nu mijn kleine ik te omarmen. Dit wordt mij niet makkelijk gemaakt door t gedrag van de andere kinderen van mijn ouders. En dat terwijl ik niet de enige ben die zo behandeld is. Zelfs op de begrafenis van mijn vader moet ik mij verdedigen omdat mijn moeder niet zo geweest zou zijn. Was ik erbij of was hij erbij was wederom mijn antwoord.Mensen die ik tig jaar niet heb gesproken willen mij ineens condoleren. Enkel voor hun eigen gemoedsrust maar heb ze afgeweerd.
Men weet gewoon niet hoe om te gaan met c-ptss niet op mijn werk (3 dagen na ziekmelding onslag papieren in huis) als prive als bij familie. Heb alles en iedereen geblokt hoef ze echt ook nooit meer te zien maar het doet zo fucking onwijs veel pijn. Weet gewoon niet wat ik fout doe maar wordt continu als schuldige aangewezen. Was op mijn vierde volwassenmaar wordt nog steeds niet zo gezien ondanks dat ik ik de meest intelligente ben van allemaal.

Wel gelukkig een 10 tal lieve (deels) spirituele vrienden om mij heen. Oprechte vrienden die er belangeloos voor mij zijn en niets ervoor terug willen.

Dit is maar een heel klein deel van mijn verhaal er is nog zo eel meer te vertellen maar ben op. Helaas niet moe aangezien ik dan eindelijk na jaren eens fatsoenlijk kan slapen.
Ben domweg op en kan.p met C-PTSS.