Leven lang bang leven

Ik ben bij schrijven 42j oud. Ik heb een jaartje geleden de diagnose angststoornis gekregen en deze zou begonnen zijn rond mijn 8e levensjaar. Ik ben dus groot geworden met een angststoornis en bekeek de wereld steeds door een gekleurde bril. Ik ervaat angst en stress nog steeds als 'normaal' omdat ik me altijd zo voell en heb moeite met deze emoties te herkennen, laat staan verwerken. Mijn lichaam kan dit niet meer aan. Alle tanden kapot geknarst, hoge bloeddruk, flauwvallen, bijna doodservaringen, constante 24/7 braakneigingen en metaal achtige krop in de keel. Vooral die constante nausea is ondragelijk. Verder maakt mn lichaam gekke sprongen. Evenwichtstoornissen, bibberen van koude en zweten tegelijkertijd. Warm/koud/warm. Ongecontroleerde spierbewegingen.
Etc ...

Ik kamp verder sinds vroege pubertijd met cyclische depressies en erg beklijvende nachtmerries, vaak dagen na mekaar.

Het is moeilijk soms om te blijven doorgaan. Ikzelf geniet al lang niet meer van het leven.


Ik wens jullie allemaal veel sterkte en onthoudt, hoe slecht het ook gaat...je moet er op vertrouwen dat het na een tijdje weer beter gaat. Verder moet je leren aanvaarden dat intens lijden helaas een integraal deel van je leven zal blijven. Maar het hoeft geen constante te zijn. Jullie zijn in mijn ogen de sterkste mensen die er zijn. Ik zou het een ander wel eens willen zien doen.