Gevangen in mijn hoofd

Hallo, ben een man van 43. Ben het zo moe om me eenzaam te voelen. Niet dat ik geen vrienden heb maar geen partner om leven met te delen, om me veilig bij te voelen. Geraak hier maar niet uit. Ben getrouwd geweest, maar bedrogen. Heel moeilijk mee gehad. Erna een relatie gehad met een narciste die me nog dieper heeft geduwd. Heb ook het gevoel dat ik tekens in een relatie beland om me niet alleen te voelen IPV iemand te zoeken die echt bij me past. Word daardoor snel verliefd als iemand me beetje affectie geeft, dus ook makkelijk vatbaar voor misbruik van mn gevoelens. Ben sociaal angstig om nieuwe mensen te ontmoeten. Het is voor mij enorm beangstigend om nieuwe mensen aan te spreken. Maar zelfs als er iemand nieuw met me begint te praten bevries ik. Begin te overdenken, begin te denken hoe ik me zou moeten gedragen zodat deze persoon me leuk zou vinden, waardoor het moeilijk is mijn eigen te blijven. En als ik dan soms toch het gesprek probeer aan te gaan is dat meestal iets onhandig gevolgd door een awkward stilte. Waardoor ze dan afhaken. Ik ken mijn problemen wel: teveel bezig met wat andere van me denken, ben ook hoog sensitief en heb laag zelfbeeld. Heb reeds intensieve therapie gevolgd en medicatie genomen ( welk dan weer mijn libido doet verdwijnen en me daar dan weer onzeker over maakt) nadat ik in een depressie beland was en er eigenlijk liever niet meer was. Had toen heel mijn leven omgegooid( verhuisd, terug gaan studeren, andere job, hobby opgenomen: leren drummen) dit heeft me uit de depressie gehaald en heeft me tijdelijk beter doen voelen. Dacht dat mijn leven op orde brengen alles zou oplossen maar helaas ... de enorme gevoelens vaan eenzaamheid en onzekerheid keren terug. Ben veel beginnen blowen wat wel helpte tegen de gevoelens van eenzaamheid en verveling maar versterkt ook mijn sociale angstgevoelens en maakt me enorm passief wat het nog moeilijker maakt iemand nieuw te leren kennen, dat is dus een vicieuze cirkel. Had dan uiteindelijk de moed gevonden om ook daar weer vanaf te stappen( volledig gestopt maar heeft wel veel moeite gekost). Ben daar blij en trots om maar nu zijn de gevoelens van eenzaamheid weer enorm. Het lijkt dat wat ik ook doe niets echt dé oplossing is om me beter te doen voelen. Ik kan dus echt wel de moeite en het werk steken in het proberen aanpakken van mijn problemen, maar de resultaten blijven steeds van korte duur of gewoon afwezig. Ben altijd wel beetje onzeker geweest, maar het lijkt ook enkel erger te worden met ouder worden. Mijn grootste vrees buiten altijd alleen te blijven is ook terug in een depressie geraken. Begin me laatste tijd terug vaker af te vragen wat ik hier doe. Ik zou zo graag altijd mezelf willen kunnen zijn en dit alles loslaten, meer sociaal vaardig zijn, want ondanks de sociale angsten wil ik graag onder de mensen zijn, het lijkt of ik een extravert ben die gevangen zit in een introverte gevangenis in mijn hoofd.