Veel stukjes vielen op hun plek

Mijn vader is onlangs gediagnosticeerd met bipolaire stoornis. Veel stukjes vielen op hun plek. Ik kreeg door de diagnose iets meer begrip voor de situatie maar de pijn werd groter en echter.

Mijn vader heeft sinds ik me kan herinneren een zeer sterk wisselende stemming. Hij was of niet aanspreekbaar/dromerig gefrustreerd en prikkelbaar/agressief. Of ontzettend gezellig actief, sprak veel en barste van de zelfvertrouwen. En je zou denken dat dit de vader was waar ik dan naar uit keek. Maar ook deze vader vertrouwde ik niet. Hij kon namelijk uitschieten en zijn geluk/zelfvertrouwen kon niet op met alle (gevaarlijke) gevolgen van dien.

Mijn eerste herinnering ooit was een exorcisme van mijn vader die een geestelijke bij hem uitvoerde. Waarom laten ze daar in hemels aan een kind toe? Ik weet nog hoe hij smeekte om losgelaten te worden en hij door 2 ooms vastgehouden werd. Ik was zelf een jaar of 5.

Sinds dien werden zijn psychoses intensiever. Het probleem was dat we er met niemand over mochten hebben, want dan zouden we uit huis geplaatst worden (achteraf gezien sowieso geen betere uitweg geweest maar dat ter zijde.

Ik voelde mij altijd verantwoordelijk over het leven van mijn broertjes en zusjes (ik was de oudste) deze hele situatie en voornamelijk de psychoses hebben mijn leven getekend. Er zit zo veel stress in mijn lichaam dat ik op mijn tong bijt in mijn slaap. Dat ik continue de angst voel, de gevaren om me heen voel. De angst dat ik dezelfde ziekte draag of kan overdragen word ook steeds groter. Ik maak mezelf helemaal gek door dag in dag uit te piekeren. Gelukkig aankomende week een intake bij GGZ.. we zullen zien wat eruit komt