paniekaanvallen/dwanggedachten/zelfmoordgedachten

Hey iedereen,

Ik ben 36 jaar heb 3 jaar geleden voor de eerste keer ooit in Bangkok een paniekaanval gehad en deze heeft ervoor gezorgd dat ik dwanggedachten kreeg..eigenlijk voelde ik hem allang aankomen omdat ik op een hoog tempo leefde. Het is wel beter gegaan maar 2 maanden geleden fel terug gekomen:
Nu zijn we 3 jaar later en ben ik 29 weken en 5 dagen zwanger en aan de aan de kant heel blij maar ben enorm overprikkeld, de laatste 2 jaar ben ik na 12 jaar uit elkaar gegaan met mijn ex die ik wel graag zag maar een andere levensstijl hadden (voor hem was een weekend zonder café tot in de vroege uurtjes geen geslaagd weekend) en had ik druk van mijn schoonmoeder om constant naar hen thuis te komen, ik voelde mij geleefd ook al is het goed bedoeld.
ook nu ook voor de liefde van mijn leven kies ben ik mijn job na 20 jaar kwijt gespeeld en gedoe met mijn woning..dat laatste was de druppel, hiertussen ben ik ook beginnen studeren waardoor mijn sociaal leven zo goed als on hold staat.
Ik heb sinds 2 maanden paniek over alles wat er de laatste jaren is gebeurd maar ook vooral door mijn jeugd/kindertijd..thuis werd alles van me afgepakt/weggegooid...en dat heeft nu grote gevolgen dat ik horder en dwanggedachten heb..
Zie mijn mama sinds 15 jaar niet meer en vraag me steeds af waarom kan je jouw 3 kinderen achterlaten..
ben onlangs op het spoor gaan staan maar dat wil ik absoluut niet e, ik krijg ook medicatie om beter te slapen..
gisterenavond had ik het niet genomen en ben ik vannacht weer gaan fietsen..
dadelijk heb ik les en al weer bang voor alle prikkels die op me af gaan komen..
vannacht had ik paniek over wat erop mijn kinesiste haar trui stond..en nu ook weer..
heb dat wel vaker als ik iets niet weet en nu extra omdat ik heb gezegd dat ik komende tijd niet kan komen wegens examens en dan blijft het maar malen..
hoe vind ik rust in iets niet weten? overprikkeling en dwang? en vooral de zelfmoordgedachten..