Nu begrijpt niemand me blijkbaar meer

Ik ben een man van 65, Ik heb al sinds mijn 14e jaar een paniekstoornis. Mijn vrouw is 8,5 jaar geleden overleden aan de gevolgen van darmkanker, en anderhalf jaar daarna heb ik mijn hondje moeten laten inslapen. Ik werk voor "Den Haag Werkt", de voormalige Haeghe Groep (sociale werkvoorziening). Ik heb een zoon van 36 uit mijn eerste huwelijk.
Ik heb een jaar of 30 Seroxat (Paroxetine) gebruikt tegen de angststoornis. Dat heeft heel lang (zéker 25 jaar) heel goed gewerkt tegen die paniekstoornis, maar een jaar of 3, 4 terug begon de werking dusdanig te verminderen dat het moeilijker werd.
Op aanraden van mijn psychiater ben ik een maand of 2 geleden begonnen met Venlaxaxine. Met de begindosering van 37,5 mg ging het nog wel, maar toen ik ging opbouwen naar 75 mg kreeg ik ontzettende hoofdpijnen. Na overleg met min psycholoog ben ik nu terug op 37,5 mg, maar ik moet ermee stoppen. Ik moet nu een hartfilmpje laten maken en bloed laten prikken om te kijken of ik het middel dat ze me nu van plan zijn te geven (de naam is me ontschoten) lichamelijk wel aan kan (i.v.m. bloeddruk, kijken of er niets raars in mijn bloed zit en of m'n hart in orde is).
Ik heb eigenlijk geen vrienden. Ik heb weinig contact met mijn zoon en zijn vriendin omdat hij ook (zij het andere) psychische problemen heeft. Ik heb recent 2 weken vrij genomen van m'n werk omdat ik het slimmer vond om de Venlafaxine op te bouwen zonder dat de druk van m'n werk (reorganisatie) er bij kwam, maar die weken zijn nu feitelijk weggegooid omdat ik met de Venlafaxine moest stoppen.
Morgen ga ik weer werken, en ik hoop dat ik het voorlopig kan uitzingen. Ik moet nu 2 weken aan één stuk werken zonder me ziek te melden, anders kom ik over een tijdje weer in de 70%-salaris-zone terecht en daar voel ik niks voor. Ik ga half 2024 met pensioen en dat wil ik wel doen met een salaris van 100%, anders wordt mijn pensioen aangepast aan een salaris van 70%.
Ik zie het nu even niet meer zitten. Iedereen loopt maar te mekkeren van "je sluit jezelf op " en "je moet er vaker uit". OK, ik heb m'n rijbewijs en een auto, maar waar moet je heen als je al in paniek raakt als je 5 km van je huis bent? Mensen die dit niet hebben begrijpen er helemaal NIETS van, en dat terwijl een paniekstoornis tegenwoordig toch aardig bekend moet zijn voor anderen. Nou, niet dus.
Dit was mijn verhaal, in een "nutshell". Ik hoop iets van een van jullie te horen. Tussen haakjes: mijn overleden vrouw had ook een angststoornis; weliswaar veel minder erg dan ik, maar toch, we begrepen elkaar. Nu begrijpt niemand me blijkbaar meer. Ik ben na de dood van mijn vrouw ook nog inn een depressie terechtgekomen, en doordat m'n paniekstoornis nu weer in volle hevigheid terug is, ben ik ook weer terug aan het "duiken" in die depressie. Ik hoopte nog een jaar of 20 "normaal" te kunnen leven, maar nu ik weer in de medicijnenmolen terecht ben gekomen, hoop ik letterlijk iedere avond als ik naar bed ga dat ik 's morgens niet meer wakker word. Ik doe mezelf niks aan, want ik ben bang dat zelfs dát mis gaat, maar ik leef omdat ik nu eenmaal leef. Leuk is het echt niet meer.