Gevoel ‘gevangen’ te zitten in het leven

Goedemorgen,
Al 13 jaar kamp ik met een angststoornis. Het begon met een heftige paniekaanval. Het moeilijke vind ik dat ik bang ben om depressief e worden. De paniekaanvallen begint meestal met een heel depressief gevoel en dan de gedachtes ‘wat als ik het leven niet meer zie zitten’ en dan niks meer voelen wat leuk is en het gevoel ‘gevangen’ te zitten in het leven. De enige weg is doodgaan en dan is eng. En dan gaat het balletje rollen en lijkt het eind zoek. Het zijn vooral de ochtenden en dan halfverwege de dag klaart het een beetje op. Ik vind het moeilijk als ik lees of leer over paniekaanvallen dat het vooral om de ademhaling gaat en de lichamelijke ongemakken. Maar het ongemakkelijkst zijn mijn gedachtes. Ik slik al 13 jaar sertraline rn heb al heel wat therapieën versleten. lk sta nu weer op een wachtlijst voor een specifieke angst behandeling. is dit herkenbaar voor jullie? Ik twijfel soms of ik wel een angststoornis heb of dat ik gewoon depressief ben. Of is dit logischerwijs een gevolg😬. Ik heb drie kinderen dus onder de dekens liggen gaat niet, niet omdat het praktisch niet kan, maar omdat ik mijn kinderen niet wil laten schrikken. Hoop herkenbare verhalen te horen.