Dit is mijn verhaal in mijn leven met emetofobie

Hallo,
Ik ben 15 jaar oud.
Al heel mijn leven heb ik eigenlijk emetofobie, mijn broer moest vaak overgeven of mensen in mijn school, maar had er nooit zoveel problemen rond alleen toen ik als kind m'n oren toe kneep als k het hoorde of als ik het zag. Ik begon te trillen en kreeg zweet en moest er nog dagen aan denken constant. Er zijn nog veel verhalen in mijn kinderjeugd rond die angst. Sinds vorig jaar november dus ../11/2021 begon het allemaal. Ik was met vrienden weg naar de cinema. Film was gedaan en had nergens last van. Tot in de auto.. ik ben heel mijn leven al een beetje auto ziek dus was het wel normaal maar ik had precies het gevoel dat ik moest overgeven, ik proefde de smaak en voelde het precies. Ik begon te trillen en te roepen voor de auto onmiddelijk te stoppen. Ik was helemaal in paniek waar mijn beste vriendin en mijn mama bij zat. Het was rond 23u. Ik stapte uit de auto en begon heel hard te wenen en te roepen omdat mijn moeder op mij roepte. Ze was moe en wist niet wat er gebeurde(ik ook niet). Ik moest terug in de auto helemaal in paniek.. we hadden mijn beste vriendin afgezet, ik was nogsteeds helemaal aan het trillen en aan het wenen. De hele nacht heb ik wakker gezeten. Stok stijf en in de avond zat ik helemaal te trillen met een emmer naast mij. Ik wist niet wat er in mij omging. Heel die week was mijn keel was toe en werd er misselijk van. Ik had er nog een paar weken erg veel last van. We zijn naar de dokter gegaan=ze zagen niks, allergie testen=ze zagen niks, bloed trekken=weer niks, met een buis door mijn neus in mijn keel=ook niks, echografie van mijn keel=ook niks... We waren al zoveel maanden verder ondertussen en het bleef maar aanslepen. Ik kreeg ondertussen ook Corona en maakte de misselijkheid nog erger. Dan hadden we een gastroscopie gedaan (onder verdoving). Blijkt dus dat ik van die stress na de cinema en stress voor te overgeven door de maanden heen een CHRONISCHE maagontsteking, reflux, niet goed werkende maagklep heb. Door de stress voor over te geven. Dit maakt het nog veel moeilijker. Ik kreeg ook medicatie die niet eens helpte.
Nu heb ik medicatie die eigenlijk niet helpt maar mentaal denk ik dat het helpt als ik een paniek aanval krijg dus neem ik het. En elke ochtend tegen de maagontsteking.

Er is veel gebeurd de laatste maanden.
Ik ga nu vertellen hoe het nu in mijn dagelijkse leven is=
Ik durf geen filmpje te kijken in de klas of een film omdat ik in het begin van het jaar een filmpje had gezien in de school bij een vak waar er overgeven in kwam, ik krijg paniekaanvallen als ik me nog maar een beetje misselijk voel, ik durf niet lang ergens te zijn of te eten. Ik moet altijd na het eten naar de wc, durf heel weinig te eten op school, moet altijd een vuilbak zien in de klaslokalen of gewoon op de plekken waar ik ben. Ik moet me elke dag zien te ontspannen in de avond of ik denk constant aan mijn angst, ik heb nachten waardat ik bijna niet slaap omdat ik het gevoel heb dat ik moet overgeven, vrienden die mij plagen met mijn angst, het woord overgeven zelf triggert, ziekenhuizen of series met ziekenhuizen triggeren de paniekaanvallen en de angst, ...
Ik denk dat ik met emetofobie ook OCD heb gekregen maar in een kleine vorm, ik moet dingen doen die mijn hoofd zeggen voor me beter te voelen of te denken van ik moet niet overgeven, het zegd ook vb: ik klas als de bel nu gaat dan moet ik overgeven.. ik moet veel dingen voor mijn hoofd doen, ik moet dingen aanraken zoals muren of kasten of andere dingen voor eigenlijk gewoon een veilig gevoel en voor niet te denken ik moet overgeven,..

Ik denk dat dit het is, er is nog heel veel maar dan kan ik er een heel boek mee schrijven.

Sorry voor zo een lang verhaal.

Ik ben blij dat ik niet de enigste ben met zo een problemen.

Dit is mijn verhaal in mijn leven met emetofobie.

Liefst