Een soort van error in mijn hoofd

Ik weet eigenlijk niet eens wat precies PTSS is, ik hoop hier misschien mensen te vinden die zich herkennen in mijn verhaal of dat ik mijzelf herken in hun verhaal… maar ik heb er af en toe ontzettend veel last van.

Laat ik maar 25 jaar geleden beginnen. Ik heb tijdens mijn jeugd niet zo’n goede band met mijn vader gehad… ik deed alles verkeerd in zijn ogen en ik voelde weinig tot geen trots, waardering en liefde (hij heeft zelf vroeger een moeilijke jeugd gehad). Zelfs met mijn studie keuze was hij het niet eens. Mijn moeder had een eigen zaak dus ze was eigenlijk altijd druk (wat begrijpelijk is) maar ik had met haar gelukkig wel een fijne goede band. Ik heb toen ik 14 jaar oud was mijn eerste ervaring gehad met seks. Een vriend van mijn broertje logeerde bij ons thuis en sloop ‘s nachts mijn slaapkamer binnen toen mijn broertje sliep omdat hij mij wilde zien. We hadden toen seks. Ik had het nog nooit gedaan en ik weet tot op de dag van vandaag nog hoe verstijfd ik was, maar ik zei geen nee en ik weet niet waarom. Tot op de dag van vandaag heb ik er nooit over gepraat, dat wil ik ook niet want ik ben bang dat mensen er iets van gaan vinden en eerlijk gezegd ben ik er te trots voor. Destijds werkten mijn ouders fulltime dus veel vrije tijd hadden ze niet en dus ook de tijd om met mij te praten en ik wilde ze niet lastig vallen met mijn gezeur. Toen ik 18 jaar was kreeg ik een relatie. Die in het begin heel fijn en liefdevol was, maar helaas veranderende dat snel. Mijn vriend bleek niet zo trouw, lief, aardig en betrouwbaar te zijn als dat ik dacht dat hij was. Hij genoot iets teveel van al het moois om zich heen, zette mij vaak ten schande en voor schut in het bijzijn van anderen, zocht veelvuldig contact met andere vrouwen, lachte mij vaak uit en ook publiekelijk. Hij heeft veel narcistische trekjes; zette zichzelf op nummer 1 en ik kon het maar uitzoeken. Maar wat ik nog wel het ergste vond is dat hij mij meermaals dumpte zonder reden; hij wou ook nooit met mij praten over wat er aan de hand was. Het was toch allemaal mijn schuld en ik spoorde niet volgens hem. Na een aantal maanden zocht hij mij dan zonder reden waarom weer op om het ‘weer goed te maken’ maar dan uiteraard ook weer zonder uitleg want praten over de problemen wou hij niet en als hij mij weer zat was kon ik weer oprotten zonder reden. Ik voelde gedurende deze periodes zo ontzettend met de grond gelijk gemaakt en mijn vertrouwen heeft een enorme deuk opgelopen. Dit heeft af en aan 3,5 jaar/4 jaar geduurd en ik wist de spiraal niet te doorbreken.

Nu ben ik 25 jaar, heb ik sinds 3 jaar een ontzettend leuke en fijne relatie met de absolute liefde van mijn leven en ik hoop van harte dat hij degene is waar ik later mee mag trouwen. Maar ik ben af en toe ook zo bang, dan krijg ik flashbacks en herhaald de geschiedenis zich in mijn hoofd. Dan wordt ik bang, onrustig en emotioneel (verdrietig en huilen). Dan lijkt het op een soort van error in mijn hoofd. Ook kan ik uit het niets heel boos, verdrietig of gefrustreerd raken. Ik weet niet hoe dat kan. Ook ben ik graag alleen en trek ik mij snel terug omdat ik eigenlijk alleen maar rust in mijn hoofd wil. Soms heb ik het gevoel dat ik gewoon alleen bovenop een berg wil zitten en kijken naar alles in de verte. Klinkt raar, i know maar zo voelt het wel. Mijn hoofd zit gewoon zo ontzettend vol. Misschien hoort mijn verhaal hier niet maar ik wou het toch graag delen, mijn excuses anders hiervoor.

Veel liefs