Het begon bij mij al op 10-jarige leeftijd

Hoi Allen, hierbij een stukje van mijn leven met een paniekstoornis en de vraag tot contact. Het begon bij mij al op 10-jarige leeftijd. Van de een op andere dag durfde ik niet meer naar school. Ik durfde eigenlijk niks meer, zo bang als klein meisje dat ik dood zou gaan. Mijn ouders hebben van alles geprobeerd, van psycholoog tot alternatieve geneeswijze maar niets hielp. Het heeft een jaar geduurd voordat ik weer naar school durfde en ik werd bestempeld met Faalangst. Gelukkig is het toen lange tijd goed gegaan totdat ik mijn eerste vriendje kreeg die na een tijde vreemdging. Wat voelde ik me ellendig en na een poosje kwam de angst dan ook weer opzetten. Weer in behandeling bij een psycholoog die een ‘gegeneraliseerde angststoornis’ constateerde en medicatie voorschreef. Zo koppig als ik was als tiener nam ik deze niet in, ik was tenslotte toch niet gek? In die tijd had ik nog veel steun aan mijn ouders, al ontwikkelde ik mede door de angst wel een afhankelijkheid. Want ja, alleen is toch nog enger. Gelukkig ging ook die periode na een half jaartje voorbij en pakte ik mijn school weer op maar wat was ik onzeker met gedachten als; ‘zouden andere zien dat er iets mis is met mij?’ en ‘zou ik dan echt gek zijn?’ Het ging weer jaren goed tot het moment dat ik epilepsie kreeg. Ik raakte daar zo angstig van dat ik opnieuw niets durfde. Toen heb ik besloten in dagbehandeling te gaan bij de ggz in een angst groep. Vijf dagen per week, twee jaar lang. Ik voelde me als herboren na dit traject. Ben meteen fulltime gaan werken en ik hield het nog vol ook, zonder angst. Helaas na 2,5 jaar kwam het bericht dat mijn vader ongeneeslijk ziek was, kwam ik erachter dat mijn ex vreemdging en de angst was weer terug. Gelukkig heb ik nog lange tijd kunnen genieten van de mooie momenten met mijn vader maar werd kort daarop ook mijn moeder ongeneeslijk ziek. Beide overleden kort na elkaar en toen heb ik ook besloten mijn relatie te stoppen (vreemdgaande ex). Dit is nu ruim 4 jaar geleden en de angst is al die jaren weer vol aanwezig. Met het overlijden van mijn ouders merkte ik pas hoe afhankelijk ik ben geworden door mijn angsten. Het was een ware vuurdoop want nu was ik alleen, ik was mijn handvat kwijt en kon ik de geruststelling die ik bij mijn ouders ervaarde nergens anders vinden. Toch ben ik ondanks mijn ‘paniekstoornis’ en het overlijden van mijn ouders wel enorm gegroeid maar helaas ook mega eenzaam geworden. Ik mis de onvoorwaardelijke steun van hen, die er bij vrienden niet is. Ik heb bij het overlijden van mijn ouders me ook meteen aangemeld voor een trauma-traject want ik voelde dat er veel vastzit wat zich uit in angst- en paniek. Helaas waren de wachtlijsten enorm en ben ik na 1,5 jaar wachten terecht gekomen bij een psycholoog die net afgestuurd is. Ze stelde EMDR voor en toen ging het mis, al anderhalf jaar durf ik niks meer en is er ook agrofobie bij gekomen. De hond uitlaten is dagelijks een struggle, de supermarkt, fietsen, naar de sportschool alles kost bakken energie en toch blijf ik koppig doorzetten met het volgen van therapie want ik wil een ander leven, een leven zonder angst. Weer vrij zijn…. Ik weiger te geloven dat ik moet accepteren dat ik dit nu eenmaal heb en ik er altijd mee zal moeten dealen.

Wat mij in al die jaren nog het meeste raakt is dat mijn leven zo nutteloos voelt en dat andere mensen zonder angst zo genieten. Dat hun leven doorgaat terwijl het mijne toch echt stilstaat. Wat is er toch mis met mij vraag ik me steeds vaker af? Doe ik dan niet goed genoeg mijn best, ben ik te zwak, etc? Ik zou zo graag mijn vriendinnen niet teleurstellen en met ze mee genieten in plaats van aanhoren dat het best lastig is om met mij om te gaan. Ik hoor dan ook graag van jullie of iemand dit herkent, de eenzaamheid ten tijde van paniek en hoe jullie hiermee omgaan en of dat iemand openstaat voor contact?

Heel veel liefs,

Lisa