Bij mij begon het allemaal bij het overlijden van een dierbare

Na wat googlen ook dit forum gevonden en "fijn" dat ik lees dat ik niet de enige ben die hier tegenaan loop al gaat.

Bij mij begon het allemaal bij het overlijden van een dierbare. Sindsdien kreeg ik vaak last van kramp rondom de hartstreek. Uiteraard door de hele medische molen, maar lijkt niks ernstigs aan de hand. Ondanks dat is dit de afgelopen 15 jaar gewoon doorgegaan en kon ik nog best goed functioneren zelfs al had ik heel soms ook paniekaanvallen op het werk, maar met name vaker in de nacht.

De meeste last had ik nog van alle bijverschijnselen. Er waren hele periodes dat ik geen last had van de aanvallen zelf, maar wel van vage klachten als vermoeidheid, hoofdpijn, spontane hartkloppingen etc. Ik had dit zo vaak dat ik het zelfs als nogmaal begon te ervaren.

Mijn grootste ontdekking in deze periode is dat sporten en juist mijn hart flink aan het werk zetten mij veel zelfvertrouwen gaf. Immers, als je denkt dat je doodgaat aan een hartaanval, maar wel met een hartslag van 200+ op Zwift en een gemiddelde wattage van 340 een wielerronde weet te winnen zit daar geen logica in. Zo wist ik mijn lichaam toch telkens een hele periode te overtuigen dat er "niks" aan de hand is.

Zo is dit een hele tijd doorgegaan tot alweer bijna een 10 maanden terug en ik weer een enorme paniekaanval had (voor mijn gevoel ook totaal uit het niets). Zo erg dat ook de ambulance voor is komen rijden om mij te komen controleren. Mijn hartslag ging geregeld over de 130 en zat zelfs even op 160 terwijl ik rustig op een stoel zat. Heel langzaam nam deze aanval weer af tot het vrij normaal was. Vanaf dit moment ging het natuurlijk weer verkeerd.

Steeds weer opnieuw was ik onderbewust bezig met mijn klachten en ook kwam op den duur de borstkrampen weer terug (en dat helpt niet mee kan ik je verzekeren). Rustig blijven terwijl je lichaam ondertussen allemaal fysieke signalen doorstuurt met het idee"Je gaat nu echt dood!" zorgt er niet voor dat ik kalm en rustig kan blijven.

En toen was ik het zat... gewoon klaar. Ik ben gaan praten met mensen en heb o.a. boeken gelezen als "Jij bent de Placebo". Wat ik al wist is dat ik het mezelf uieindelijk allemaal (bewust of onbewust) aandoe. Maar wat je 15 jaar lang heb opgebouwd, bouw je niet even na een dag/ week of zelfs maand weer af. Ik heb ondertussen ontdekt dat dit vallen en opstaan is.

De laatste weken (alweer bijna 3 maanden) ben ik opnieuw de "strijd" aan het voeren tegen mijn paniek. Strijd tussen haakjes, want feitelijk wil ik het niet meer bestrijden. Dit keer ga ik het niet meer oplossen met sporten of mezelf afleiden, maar door te komen tot bezinning.

Door juist meer te focussen op dit probleem krijg ik er nu juist meer en meer last van en ook op momenten dat ik het wil. Dit klinkt gek, maar mijn idee hierbij is het volgende. Als ik het bewust kan oproepen kan ik het uiteindelijk dus ook bewust voorkomen... Het mes snijdt nu aan 2 kanten, ik kan feitelijk trainen om de opkomende paniekaanval te voorkomen. Soms lukt dit al en soms schiet deze helaas door in ware paniek.

Zoals deze situatie van een tijd terug/ 1tje als voorbeeld zoals het bij mij gaat:
---------------
Zo parkeerde ik de auto bij de supermarkt en oppeens voelde ik een enorme steek in mijn borst en verkrampten mijn schouders direct. Weer een perfecte stunt van mijn lichaam bedacht ik mij direct, maar niks meer aan te doen, want ik was al te laat. Binnen enkele seconde werden mijn handen klam, kreeg ik hartkloppingen ging mijn hartslag iets omhoog. Mijn lichaam dacht weer eens een tijger te zien.
Ondanks deze aanval dacht ik "fuck it", ik stap gewoon uit de auto en loop de supermarkt in terwijl alles om me heen danste. Een gevoel alsof je zweeft buiten je lichaam. Mijn hele lichaam schreeuwde "Wegwezen en ga nu hulp zoeken, je gaat dood!". Mijn kleine bewustzijn die nog iets zei als "Dat is niet zo, geloof het niet..." had vrijwel geen inspraak, maar door rustig te blijven ademen (enige dat ik wel kon doen( ging ik niet hyperventileren. Ondanks de situatie en voorbereiding liep ik uiteindelijk toch maar de winkel uit om even lucht te happen en rustig terug naar de auto te lopen. Toen eenmaal daar aangekomen direct weer rechtsomgekeerd en de winkel in gegaan waar ik 3 minuten daarvoor nog bijna dood ging (voor mijn gevoel). Ik kon nu weer iets beter nadenken en toch de producten kopen die ik van plan was. Terug gegaan naar de auto, even rustig gezeten en kon weer autorijden.

Wat ik bewust nu weet, maar mijn lichaam onbewust duidelijk nog niet helemaal. Je lichaam wil je dat je het overleeft en helpt je feitelijk door te doen wat het doet. Er wordt een soort overlevingsprogramma gestart die je zeer moeilijk kunt cancelen wanneer je lichaam deze noodknop zelf ingedrukt heeft.

Je staart als het ware in de ogen van een tijger waarvan je onderbewuste weet dat deze je op gaat vreten. Jij weet dat het een lieve tijger is, maar onze onderbewuste programma's hebben geen zin om deze afweging rustig te bediscusseren en negeren jou dus compleet.
Bewust weet je dus dat misschien (hoop ik voor je, dit heeft bij mij ook even geduurd) dat je niet dood gaat, maar dit tegengeluid komt (heb ik ondertussen al 100x ontdekt) totaal niet meer door. Het is alsof je zit te gillen tegen kogelwerend glas en je lichaam doet gewoon wat hij moet doen om je zelf te beschermen tegen gevaar wat er helemaal niet is. Ofwel, ertegenin gaan werkt niet! Je kunt jezelf niet kalmeren en het enige dat helpt is rustig ademen (dat is bijna de grip die je nog wel hebt) en: focussen op andere dingen. Pak een object en ga het bestuderen, lees de instructies op een melkpak of ga sommetjes maken in je hoofd. Dit verstoord de paniekaanval behoorlijk en je zult merken dat je weer snel terug bent.

Doordat ik nu vaker kleinere en groetere paniekaanvallen ervaar leer ik mezelf juist om dankbaar te zijn en deze gevoelens te accepteren. Ik ben veel aan het mediteren en probeer deze situaties juist opnieuw te beleven in mijn meditatie of oefen ik met bepaalde mantra's als "Mijn klachten mogen er zijn, ze zijn ongevaarlijk". Ook probeer ik bij klachten mijn lichaam met rust te laten en ergens anders op te focussen wanneer ik geen nieuwe paniekaanval wil.... je leest het goed. Ik kan soms bewust een werkelijke paniekaanval oproepen zoals ik hierboven beschreef van de supermarkt.

Ik ben er nog niet, maar ik begin mijn lichaam en "klachten" nu juist beter te snappen door de ervaring te zien als een voordeel en minder als een nadeel. Immers, ik leer erdoor, ik ben gestart met mindfullness, meditatie en ben er ondertussen achter dat er meer is tussen lichaam en geest en heb al enkele vreemde recente ervaringen opgedaan die ik nog steeds niet kan begrijpen.