24/7 een drukkend gevoel op de borst

Hoi pleun,
Ik heb eigenlijk mijn hele leven al last van paniekaanvallen, en hypochondrie.
Met mijn paniekaanvallen ben ik altijd ergens anders bang voor, soms kan ik moeilijk slikken en denk ik dat ik slokdarmkanker heb, soms ben ik bang dat als ik eet er misschien iets verkeerd is gegaan in de fabriek en dat er glas in me eten zit. Maar het kan ook een rare pijn ergens in mijn lichaam zijn waardoor ik bang ben dat er een slagader knapt. Het is eigenlijk steeds een ander iets waar ik bang voor ben. Maar nu heb ik al een week of 2 ook constant last rondom mijn hartstreek. Ik wil het liefst de dokter bellen. Maar hou mezelf steeds tegen. Ik slik oxzazepam nu ongeveer een jaar, maar werkt steeds minder goed. Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze uitputtende strijd.

Hoi Pleun,

Ten eerste naar en vervelend dat je dit ervaart.
Het belangrijkste is dat uitgesloten is dat er echt iets medisch met je aan de hand is. Zie dit als een APK-keuring. Als dit is gedaan kan je verder. Ga eerst naar de dokter, zodat het gecheckt kan worden. Ik weet als geen ander dat je dit niet wil lezen, maar echt, doe het gewoon. Het geeft je uiteindelijk weer een basis waarvanuit je verder kunt gaan en is beter dan doormodderen.

Een paniekaanval kan niet 1 maand aanhouden, Het komt op en gaat weer weg en dit in een tijdsbestekken van ~1,5 uur. Je gaat trillen, zweten, hoge hartslag, druk op borst, arm etc. Nu beweer ik niet dat je geen paniek ervaart, maar ik denk wel dat je onder hoge stress of spanning staat als je het gevoel hebt 1 lange aanval van een maand te hebben.

Vervolgens lees ik dat je bang bent om dood te gaan en dat is normaal. Nu ga ik iets raars zeggen misschien, maar ga eens bij jezelf na waarom je bang bent om dood te gaan. Ben je hier werkelijk bang voor of is er iets anders?

Zo heb ik ontdekt dat ik (mijn bewuste ik)zelf niet echt bang ben om dood te gaan. Ik ben misschien wel bang voor de mogelijke pijn die je vooraf kunt ervaren. Maar mijn grootste angst zit hem vooral in mijn omgeving. Zoals dat mijn kinderen zouden opgroeien zonder vader en mijn partner alleen zou zijn. Dat ik zelf dood zou gaan is dus eigenlijk meer vervelend voor hen dan voor mijzelf.

De reden waarom je hier zelf over zou moeten nadenken is om dit een goede plek te geven. Angst is vaak namelijk niet realistisch. Dus nadenken en praten over je grootste angst is een goede manier om dit een plek te geven. Als je hier zelf niet uitkomt ga dan specifiek over dit onderwerp (of je diepste angsten) praten met psychologen. Ook bij de dokter kan je worden doorverwezen naar iemand die op de praktijk zelf ondersteuning kan bieden. Dit helpt echt!

Verder zou ik oefenen met je energie. Immers, overal waar je met je energie heengaat in je lichaam en op focust lok je een lichamelijke reactie uit. Probeer dit maar, ga eens een volle minuut volledig focussen op je grote teen. Wedden dat je hier iets zult gaan voelen. Als je dus focust op het niet kunnen slikken, krijg je uiteindelijk een brok in je keel of als je uteindelijk bang bent dat je okselkanker hebt ga je daar steken voelen, of als je bang dood te gaan aan een hartaanval krijg je steken rondom je borst, als je bang bent dat er glas in je eten zit(zoals reactie van hierboven) krijg je waarschijnlijk overal last, van je darmen tot aan je ontlasting (al is dit laatste sowieso vaak wisselend bij mensen met paniek/ angst).

Dus ik kom toch terug bij mijn eerste punt wat ik aanhaalde, probeer bij jezelf ten rade te gaan waar je nu bang voor bent... is dat pijn/ dood gaan etc. en ga dit eens voor jezelf uitzoeken.


Voor de reactie boven mij:
Ik heb ook ervaring met oxzazepam, dit is helaas een pleister op een bloedende wond. Het vervelende van oxzazepam is ook dat je steeds meer ervan moet nemen om rust te ervaren, ofwel, de pleister die je plakt moet steeds groter worden helemaal bij hypochondrie.

Veel dingen die je aangeeft zijn herkenbaar, laat inderdaad dingen uitsluiten door de huisarts en/of een specialist. Vanuit daar zou je misschien een vorm van therapie kunnen volgen…Je bent niet alleen het is ontzettend zwaar en verdrietig.

Hoi Pleun,
Ik herken het gevoel van 24/7 een drukkend gevoel op de borst ervaren. Door de constante paniek gaan je spieren strak staan waardoor je druk op de borst ervaart. Het is een heel naar gevoel en ik ken ook het gevoel dat je denkt dat er iets mis is met je hart. Zoals hierboven aangegeven, ga langs de huisarts. Die kan een aantal onderzoeken doen om je hopelijk gerust te stellen. Daar is de huisarts voor. Je bent nog hartstikke jong, dus met je hart is niets mis! Paniek is helaas heel goed in je misleiden en het vertrouwen in je lichaam te verliezen…
Je bent niet alleen.
Liefs,
Lotte

Bij hypochondrie verhaal 314 kunnen jullie mijn heel verhaal lezen, maar ik heb een onbeschrijfelijk grote schrik van te sterven.. ik wil nog niet dood, ik ben 23j en ik ervaar al 3 weken (hiervoor nooit last van gehad) last van paniekaanvallen en druk op de borst. Ik ben altijd sportief geweest, maar sinds ik die druk ervaar op mijn borst heb ik het gevoel minder goed te kunnen ademhalen zelfs tijdens een rustige wandeling van nog geen 30min.
Ook ervaar ik soms pijnscheuten en het vuilste gevoel van allemaal is dat het lijkt alsof mijn hart fladdert. Het lijkt dan alsof ik met de hartslagen meega en op elk moment mijn hart kan dichtknijpen.

Ik probeer mezelf te overtuigen van het feit dat de testen die ik gedaan heb tot nu toe negatief waren, maar dit is eigenlijk altijd maar van korte duur.. iedere keer neemt de schrik het over en kan ik nooit voor de volle 100% overtuigd zijn dat het enkel een paniekaanval is en niks fysieks

Hoewel deze verhalen een kleine troost zijn dat ik niet alleen ben, is het uiteindelijk ieder voor zich.. ik heb niet alleen schrik van dood te gaan, maar ook de hartaanval zelf

Hoi,

Ik heb precies hetzelfde. Sinds eind januari dit jaar ben ik echt in een helperiode belandt. Ik dacht in eerste instantie dat ik een hartaanval had dus natuurlijk naar de huisarts gegaan. Niks aan de hand zeiden ze, behalve dat ik het syndroom van Tietse zou kunnen hebben (ongevaarlijk). Maar toch kwamen de steken steeds terug en voelde het ook dat het steeds erger werd. Ik ben in de tussentijd al meerdere keren bij een huisarts geweest en zelfs is er een ecg gedaan. Was ook niks mis mee.

Op het moment gaat het beter dan aan het begin, tenminste dat probeer ik mezelf te vertellen. Het ergste is misschien wel dat elke keer als iets ongezonds eet dat ik dan denk dat ik een hartaanval krijg en dan zit ik de hele avond weer in de knoei.

In de ochtend voel ik me altijd op mijn best en hoop ik dat het gedurende dag niet erger wordt. Wat eigenlijk ook niet goed is want daardoor ben je jezelf constant aan het scannen.

Inmiddels heb ik eind juli een intake gesprek bij de psycholoog. Hopen dat ik daar wat goede tips uit kan halen.