De aanvallen maken mij knettergek

Zijn er specifieke dingen waar je angst voor hebt, die de paniek uitlokken? En zijn die reëel? Ga je dingen uit de weg omdat je bang bent weer een aanval te krijgen?
Lastig hoe je hoofd met je aan de haal kan gaan hè. En ik herken het wel, dat je niet serieus genomen wordt. Je ziet uiteindelijk maar weinig aan iemand die het psychisch heel zwaar heeft!
Probeer grip te krijgen op je angsten, maak ze bespreekbaar, zet je piekergedachten op papier. De standaard tips heb je vast allemaal al toegepast zoals ademhalingsoefeningen en denken aan iets positiefs, jezelf afleiden.
Ik wens je veel sterkte toe, hou vol.

Zijn er specifieke dingen waar je angst voor hebt, die de paniek uitlokken? En zijn die reëel? Ga je dingen uit de weg omdat je bang bent weer een aanval te krijgen?
Lastig hoe je hoofd met je aan de haal kan gaan hè. En ik herken het wel, dat je niet serieus genomen wordt. Je ziet uiteindelijk maar weinig aan iemand die het psychisch heel zwaar heeft!
Probeer grip te krijgen op je angsten, maak ze bespreekbaar, zet je piekergedachten op papier. De standaard tips heb je vast allemaal al toegepast zoals ademhalingsoefeningen en denken aan iets positiefs, jezelf afleiden.
Ik wens je veel sterkte toe, hou vol.

Situaties waar ik onder de mensen moet komen zijn het lastigst. Gewoon omdat ik niet helemaal op mijn lichaam kan vertrouwen en mensen dat niet zien. Ik probeer continue te ontspannen en doe er zoveel aan om te ontspannen. Het wil alleen (nog) geen vruchten afwerpen. Hunker gewoon weer naar een “normaal” leven waarin je niet continue hoeft na te denken over deze zaken. Het kost me oprecht zoveel tijd en energie.

Het continue weten dat er weer pijn of een kwaaltje zal komen ergens is gewoon heel erg frustrerend. Dan weer mijn arm, dan weer een been, hoofdpijn het is elke keer wat. Ben ook doodmoe elke keer. Kan in de nacht niet slapen en overdag niet wakker worden. Als ik wakker word heb ik het gevoel een hele nacht wakker gelegen te hebben. Voel me totaal niet uitgerust.

Ik ben natuurlijk geen dokter maar je verhaal is herkenbaar en je klachten ook. Het lijkt alsof je in een vicieuze cirkel terecht bent gekomen waarbij je ademhaling de kern van het probleem is. Mij heeft een acupuncturist goed geholpen. Wel ene zoeken met ervaring in angst, hypverventatie etc. Het lijkt alsof door de angst cirkel de hyperventilatie je in de greep houdt. Volg hyperventilatiecoach, probeer alleen nog te ademen door je neus, in en uit, dan adem je automatisch vanuitje buik. Duizeligheid en wankeling benen komt door te weinig zuurstof in je hersenen. Zodra deze klachten verdwijnen krijg je weer vertrouwen. Sterkte!!

Ik ben 37 en herken wel dingen uit je verhaal. Ik ben altijd een heel sociaal persoon. Maar 2 jaar geleden kreeg ik vanuit het niets op mn werk paniek aanvallen. Uiteraard allerlei onderzoeken gehad waar niets uitkwam. Wel gewoon blijven werken omdat het daar vertrouwd was . In dat eerste jaar een half jaar bij een psycholoog geweest. Hielp wel iets, maar weg waren de problemen niet.

Dus na dat jaar bij de huisarts citalopram voorgeschreven gekregen. Maar lichamelijke klachten kwamen er wel steeds meer. Vermoeid lichaam, verkrampte kaak, spierpijnen, duizelig, onwerkelijk gevoel, etc.

Sinds halverwege dit jaar heb ik een andere psycholoog waarvan ik wel het idee heb dat het zoden aan de dijk zet. De aanvallen zijn zo goed als weg, wat ik wel heb geleerd is dat focussen op je klachten het alleen maar erger maakt. Het accepteren en je eraan overgeven helpt het best, al snap ik dat dat vaak lastig is.

Zijn er specifieke dingen waar je angst voor hebt, die de paniek uitlokken? En zijn die reëel? Ga je dingen uit de weg omdat je bang bent weer een aanval te krijgen?
Lastig hoe je hoofd met je aan de haal kan gaan hè. En ik herken het wel, dat je niet serieus genomen wordt. Je ziet uiteindelijk maar weinig aan iemand die het psychisch heel zwaar heeft!
Probeer grip te krijgen op je angsten, maak ze bespreekbaar, zet je piekergedachten op papier. De standaard tips heb je vast allemaal al toegepast zoals ademhalingsoefeningen en denken aan iets positiefs, jezelf afleiden.
Ik wens je veel sterkte toe, hou vol.

Hallo,

Wat een herkenbaar verhaal, ik (32 jaar) heb sterk dezelfde ervaringen. Dit zal ik een beetje toelichten.

Een aantal jaar geleden ben ik in een burn-out beland nadat ik steeds minder ging functioneren op werk in combinatie met paniek aanvallen. Na coaching, gesprekken met een psycholoog en rust ging het beter en ben ik weer gaan werken. Echter voor mijn gevoel altijd gevoelig gebleven voor stress en dit kwam vaak vooral in sociale situaties naar voren. Heb wel een aantal momenten gehad van een paar weken waarbij ik dacht: Yes! ik ben weer de oude. Helaas zette dit zich dan niet door en zijn er veel klachten weer terug het afgelopen half jaar in combinatie met veel sombere dagen/buien.

Mocht je het fijn vinden om eens

Waarin ik mij zo herken is het contrast van het beeld dat ik van mijzelf heb (voor dit allemaal) en waar ik altijd op kon vertrouwen. Fysiek erg sterk, sociaal en stond gemakkelijk voor groepen om bijvoorbeeld te presenteren of les te geven. Nu weet ik dat ik deze vaardigheden en eigenschappen bezit maar ik kan er totaal niet op vertrouwen, ik kan al erg kortademig worden als ik een korte presentatie moet geven aan een klein groepje mensen. Of in een 1 op 1 gesprek voel ik plotseling een golf van zenuwen over mijn lichaam. Soms ben ik ineens duizelig of voel ik dat mijn emoties erg aan de oppervlakte liggen.

Nu ben ik van plan om weer in contact te komen met een psycholoog via de huisarts. Daarnaast oefen ik mindfullness via een app (unwinding anxiety). Wat ik hierover lees is het echt iets wat kan helpen om met deze gevoelens om te gaan maar dat het veel training kost. Het is de bedoeling dat je paniek of angsten kunt komen en ze vanuit een nieuwsgierige houding gaat onderzoeken en ze vooral niet probeert weg te duwen. Ik denk dat ik zelf diep van binnen nog steeds niet heb geaccepteerd dat ik deze gevoelens heb en destijds er door ben uitgevallen. Ik hoop dat ik nu de juiste investering doe en er langzamerhand meer grip op weet te krijgen.

Mocht je het fijn vinden om nog wat meer ervaringen uit te wisselen, laat maar weten.

Groet.

Hallo,

Wat een herkenbaar verhaal, ik (32 jaar) heb sterk dezelfde ervaringen. Dit zal ik een beetje toelichten.

Een aantal jaar geleden ben ik in een burn-out beland nadat ik steeds minder ging functioneren op werk in combinatie met paniek aanvallen. Na coaching, gesprekken met een psycholoog en rust ging het beter en ben ik weer gaan werken. Echter voor mijn gevoel altijd gevoelig gebleven voor stress en dit kwam vaak vooral in sociale situaties naar voren. Heb wel een aantal momenten gehad van een paar weken waarbij ik dacht: Yes! ik ben weer de oude. Helaas zette dit zich dan niet door en zijn er veel klachten weer terug het afgelopen half jaar in combinatie met veel sombere dagen/buien.

Mocht je het fijn vinden om eens

Waarin ik mij zo herken is het contrast van het beeld dat ik van mijzelf heb (voor dit allemaal) en waar ik altijd op kon vertrouwen. Fysiek erg sterk, sociaal en stond gemakkelijk voor groepen om bijvoorbeeld te presenteren of les te geven. Nu weet ik dat ik deze vaardigheden en eigenschappen bezit maar ik kan er totaal niet op vertrouwen, ik kan al erg kortademig worden als ik een korte presentatie moet geven aan een klein groepje mensen. Of in een 1 op 1 gesprek voel ik plotseling een golf van zenuwen over mijn lichaam. Soms ben ik ineens duizelig of voel ik dat mijn emoties erg aan de oppervlakte liggen.

Nu ben ik van plan om weer in contact te komen met een psycholoog via de huisarts. Daarnaast oefen ik mindfullness via een app (unwinding anxiety). Wat ik hierover lees is het echt iets wat kan helpen om met deze gevoelens om te gaan maar dat het veel training kost. Het is de bedoeling dat je paniek of angsten kunt komen en ze vanuit een nieuwsgierige houding gaat onderzoeken en ze vooral niet probeert weg te duwen. Ik denk dat ik zelf diep van binnen nog steeds niet heb geaccepteerd dat ik deze gevoelens heb en destijds er door ben uitgevallen. Ik hoop dat ik nu de juiste investering doe en er langzamerhand meer grip op weet te krijgen.

Mocht je het fijn vinden om nog wat meer ervaringen uit te wisselen, laat maar weten.

Groet.

Hallo,

Wat een herkenbaar verhaal, ik (32 jaar) heb sterk dezelfde ervaringen. Dit zal ik een beetje toelichten.

Een aantal jaar geleden ben ik in een burn-out beland nadat ik steeds minder ging functioneren op werk in combinatie met paniek aanvallen. Na coaching, gesprekken met een psycholoog en rust ging het beter en ben ik weer gaan werken. Echter voor mijn gevoel altijd gevoelig gebleven voor stress en dit kwam vaak vooral in sociale situaties naar voren. Heb wel een aantal momenten gehad van een paar weken waarbij ik dacht: Yes! ik ben weer de oude. Helaas zette dit zich dan niet door en zijn er veel klachten weer terug het afgelopen half jaar in combinatie met veel sombere dagen/buien.

Mocht je het fijn vinden om eens

Waarin ik mij zo herken is het contrast van het beeld dat ik van mijzelf heb (voor dit allemaal) en waar ik altijd op kon vertrouwen. Fysiek erg sterk, sociaal en stond gemakkelijk voor groepen om bijvoorbeeld te presenteren of les te geven. Nu weet ik dat ik deze vaardigheden en eigenschappen bezit maar ik kan er totaal niet op vertrouwen, ik kan al erg kortademig worden als ik een korte presentatie moet geven aan een klein groepje mensen. Of in een 1 op 1 gesprek voel ik plotseling een golf van zenuwen over mijn lichaam. Soms ben ik ineens duizelig of voel ik dat mijn emoties erg aan de oppervlakte liggen.

Nu ben ik van plan om weer in contact te komen met een psycholoog via de huisarts. Daarnaast oefen ik mindfullness via een app (unwinding anxiety). Wat ik hierover lees is het echt iets wat kan helpen om met deze gevoelens om te gaan maar dat het veel training kost. Het is de bedoeling dat je paniek of angsten kunt komen en ze vanuit een nieuwsgierige houding gaat onderzoeken en ze vooral niet probeert weg te duwen. Ik denk dat ik zelf diep van binnen nog steeds niet heb geaccepteerd dat ik deze gevoelens heb en destijds er door ben uitgevallen. Ik hoop dat ik nu de juiste investering doe en er langzamerhand meer grip op weet te krijgen.

Mocht je het fijn vinden om nog wat meer ervaringen uit te wisselen, laat maar weten.

Groet.

Heel herkenbaar!

Hier een vrouw van 30 jaar en heb sinds half september nu paniekaanvallen. Nu moet ik ook wel zeggen dat ik een behoorlijk zwaar jaar achter de rug heb. Mijn dochter is bij der vader gaan wonen, auto ongeval gehad waar ik toch wel meer last van heb dan ik dacht, mijn man heeft de diagnose zaadbalkanker gekregen, waardoor we nu ook nog eens in een ferteliteitstraject terecht komen en op het werk gaat het niet heel lekker. Liep al een hele tijd ook op mn tenen. De meeste zeggen dan ook niet gek dat je nu pas omvalt.
Ik heb me dan ook ziek gemeld op mn werk om even tot rust te komen. Ik was helemaal op. Ook te merken aan de paniekaanvallen. Hoe vermoeider ik ben hoe vaker ik ze heb op een dag. Samen met de derealisatie en benauwdheid en het opkomen van een aanval dat ik dacht dat ik het aan mn hart kreeg. En die gedachten telkens weer opnieuw maken de paniek natuurlijk nog groter of het komt weer opnieuw terug. Inmiddels sta ik op de wachtlijst bij de psycholoog. Met een beetje geluk ben ik nog eind dit jaar aan de beurt. In het begin durfde ik het huis niet of nauwelijks uit. Gelukkig gaat dit wel steeds beter nu. Ook omdat ik om de 3 weken als overbrugging naar de ggz-poh ga. En zij zegt dat ik echt al wel stappen maak. Maar het stukje buitenwereld. Niemand kan in jou hoofd kijken wat er nu speelt. Mijn man heeft een litteken van de operatie town zijn tumor verwijderd werd. Dat is tastbaar. Alleen collega’s en mijn man zeggen wel van ja je moet er over heen stappen en door gaan met je leven. Heel leuk bedacht, maar dat probeer ik dat doe ik niet zomaar effe.

Wij hebben hier nou niet om gevraagd. Liefst willen we ons ook weer fijn in ons lijf voelen. Hierom gaat dus de volgende keer mijn man mee naar de poh om het te leren begrijpen en ik laat hem dingen lezen over de paniekaanvallen.

Hopelijk krijg je snel begrip vanuit je partner. En mocht je meer willen weten hoor ik het graag

Heel herkenbaar!

Hier een vrouw van 30 jaar en heb sinds half september nu paniekaanvallen. Nu moet ik ook wel zeggen dat ik een behoorlijk zwaar jaar achter de rug heb. Mijn dochter is bij der vader gaan wonen, auto ongeval gehad waar ik toch wel meer last van heb dan ik dacht, mijn man heeft de diagnose zaadbalkanker gekregen, waardoor we nu ook nog eens in een ferteliteitstraject terecht komen en op het werk gaat het niet heel lekker. Liep al een hele tijd ook op mn tenen. De meeste zeggen dan ook niet gek dat je nu pas omvalt.
Ik heb me dan ook ziek gemeld op mn werk om even tot rust te komen. Ik was helemaal op. Ook te merken aan de paniekaanvallen. Hoe vermoeider ik ben hoe vaker ik ze heb op een dag. Samen met de derealisatie en benauwdheid en het opkomen van een aanval dat ik dacht dat ik het aan mn hart kreeg. En die gedachten telkens weer opnieuw maken de paniek natuurlijk nog groter of het komt weer opnieuw terug. Inmiddels sta ik op de wachtlijst bij de psycholoog. Met een beetje geluk ben ik nog eind dit jaar aan de beurt. In het begin durfde ik het huis niet of nauwelijks uit. Gelukkig gaat dit wel steeds beter nu. Ook omdat ik om de 3 weken als overbrugging naar de ggz-poh ga. En zij zegt dat ik echt al wel stappen maak. Maar het stukje buitenwereld. Niemand kan in jou hoofd kijken wat er nu speelt. Mijn man heeft een litteken van de operatie town zijn tumor verwijderd werd. Dat is tastbaar. Alleen collega’s en mijn man zeggen wel van ja je moet er over heen stappen en door gaan met je leven. Heel leuk bedacht, maar dat probeer ik dat doe ik niet zomaar effe.

Wij hebben hier nou niet om gevraagd. Liefst willen we ons ook weer fijn in ons lijf voelen. Hierom gaat dus de volgende keer mijn man mee naar de poh om het te leren begrijpen en ik laat hem dingen lezen over de paniekaanvallen.

Hopelijk krijg je snel begrip vanuit je partner. En mocht je meer willen weten hoor ik het graag