Hi ik ben een jongen van 22 jaar oud, en bij mij is het (problematische) blozen gestart toen ik in de tweede klas zat, er zat toen een enorm extraverte pestkop in de klas die het leuk vond om mensen ongemakkelijk te maken.
Hij kreeg door dat als hij me lang intens bleef aankijken met anderen erbij dat ik rood werd, en dat vond hij natuurlijk maar al te prachtig. Toen hij dit eenmaal doorhad kon hij het natuurlijk niet laten om dit vaker te doen.
Ik ben altijd wel een beetje verlegen geweest, maar dit sparkte op school voor mij een hele nieuwe angst; de angst voor het blozen. Zo werd ik als met iets werd gevraagd door de leraar in de klas eigenlijk bijna altijd voor mijn gevoel zo rood als een tomaat, gelukkig waren mensen in de hogere klassen er totaal niet meer vervelend over.
Ik ging gewoon door met mijn leven en dacht er destijds niet super veel over na, ik had namelijk ook een hele andere kant; Op de voetbal was ik echt een popie jopie en daar was ik super zelf verzekerd als ik aan het woord was in een volle kleedkamer, zo ook thuis, in de sportschool en ik hield enorm van een feestje en was hier ook super sociaal en zelfverzekerd. School was dus gewoon echt waar mijn trauma zich mee geassocieerd had.
Langzaam maar zeker sloop de angst om te blozen toch ook over in andere aspecten van mijn leven, het is zon gek iets als je erover nadenkt eigenlijk, je creeert echt gewoon je eigen problemen.
De echte onderliggende angst is de angst om negatief beoordeeld te worden, en dit is een lastige om vanaf te komen helaas omdat het diep in ons DNA zit. In mijn geval is het de angst dat mensen zien dat ik zenuwachtig ben in sociale situaties, en mij daarom als minder gaan zien. Dat is mijn echte pijnpunt, zij het zweethanden, niet ontspannen kunnen lachen, blozen, raar uit mijn ogen kijken, vul je eigen maar in.
Hoe los je dit op? Op het moment dat je er daadwerkelijk vrede hebt met dat deze dingen gebeuren, gebeuren ze niet meer, echter is dat erg lastig en niet vandaag op morgen veranderd. Dit zou echter wel je lange termijn doel moeten zijn.
Wat kan je op de korte termijn doen? Exposure therapy, google dit zelf maar ik heb al een hele paragraaf geschreven ;) maar dit helpt echt zeker. Snel gezegd is het gewoon dingen doen die je eigenlijk een beetje eng vindt.
Ik heb met deze methode zeker resultaten geboekt, en kan en doe veel dingen die ik vroeger enorm eng zou vinden, zo gaf ik vorige week nog een presentatie voor een mannetje of 40 in een grote zaal, en wat denk je? hij ging goed!
Ergens ben ik toch nog steeds dat kleine jongentje van 12 die ongemakkelijk wordt als je naar hem kijkt en zich daar maar o zo zwak over voelt. Voor mij ligt de weg naar geluk in ware zelfacceptatie, en niet als in omdat ik dan nooit meer zenuwachtige kwaaltjes zou hebben, maar juist ook deze van mezelf accepteren.
Ik heb eigenlijk een enorm goed leven en goede vrienden en vriendinnen, maar ben toch zeker nog herstellende van het opgelopen litteken van de bloos en eigenlijk dus sociale angst.
Laat graag een reactie of eigen verhaal achter
Hij kreeg door dat als hij me lang intens bleef aankijken met anderen erbij dat ik rood werd, en dat vond hij natuurlijk maar al te prachtig. Toen hij dit eenmaal doorhad kon hij het natuurlijk niet laten om dit vaker te doen.
Ik ben altijd wel een beetje verlegen geweest, maar dit sparkte op school voor mij een hele nieuwe angst; de angst voor het blozen. Zo werd ik als met iets werd gevraagd door de leraar in de klas eigenlijk bijna altijd voor mijn gevoel zo rood als een tomaat, gelukkig waren mensen in de hogere klassen er totaal niet meer vervelend over.
Ik ging gewoon door met mijn leven en dacht er destijds niet super veel over na, ik had namelijk ook een hele andere kant; Op de voetbal was ik echt een popie jopie en daar was ik super zelf verzekerd als ik aan het woord was in een volle kleedkamer, zo ook thuis, in de sportschool en ik hield enorm van een feestje en was hier ook super sociaal en zelfverzekerd. School was dus gewoon echt waar mijn trauma zich mee geassocieerd had.
Langzaam maar zeker sloop de angst om te blozen toch ook over in andere aspecten van mijn leven, het is zon gek iets als je erover nadenkt eigenlijk, je creeert echt gewoon je eigen problemen.
De echte onderliggende angst is de angst om negatief beoordeeld te worden, en dit is een lastige om vanaf te komen helaas omdat het diep in ons DNA zit. In mijn geval is het de angst dat mensen zien dat ik zenuwachtig ben in sociale situaties, en mij daarom als minder gaan zien. Dat is mijn echte pijnpunt, zij het zweethanden, niet ontspannen kunnen lachen, blozen, raar uit mijn ogen kijken, vul je eigen maar in.
Hoe los je dit op? Op het moment dat je er daadwerkelijk vrede hebt met dat deze dingen gebeuren, gebeuren ze niet meer, echter is dat erg lastig en niet vandaag op morgen veranderd. Dit zou echter wel je lange termijn doel moeten zijn.
Wat kan je op de korte termijn doen? Exposure therapy, google dit zelf maar ik heb al een hele paragraaf geschreven ;) maar dit helpt echt zeker. Snel gezegd is het gewoon dingen doen die je eigenlijk een beetje eng vindt.
Ik heb met deze methode zeker resultaten geboekt, en kan en doe veel dingen die ik vroeger enorm eng zou vinden, zo gaf ik vorige week nog een presentatie voor een mannetje of 40 in een grote zaal, en wat denk je? hij ging goed!
Ergens ben ik toch nog steeds dat kleine jongentje van 12 die ongemakkelijk wordt als je naar hem kijkt en zich daar maar o zo zwak over voelt. Voor mij ligt de weg naar geluk in ware zelfacceptatie, en niet als in omdat ik dan nooit meer zenuwachtige kwaaltjes zou hebben, maar juist ook deze van mezelf accepteren.
Ik heb eigenlijk een enorm goed leven en goede vrienden en vriendinnen, maar ben toch zeker nog herstellende van het opgelopen litteken van de bloos en eigenlijk dus sociale angst.
Laat graag een reactie of eigen verhaal achter
Anoniem
02-10-2024
