Vele traumatische ervaringen en ptss

Kut jeugd

Ja hoe kom je aan ptss kut jeugd
Wat doe je er aan
Net niets
Iedereen die ouders had die liefde gaven
Kent dit gevoel niet
Ik wel en het beïnvloed je hele leven

Welke hulp je nodig hebt Ik weet het nog steeds niet
Probeer van jezelf te houden En goed voor jezelf te zorgen
Je leeft maar één keer en het is zo voorbij

En neem nooit genoegen met iets waar je eigenlijk niet gelukkig van word
Want ook al kregen we thuis niet de liefde die we nodig hadden we zijn het wel waard ook als dat niet zo voelt

Je kunt alleen jezelf gelukkig maken
Daar ben ik wel achter
Alleen blijft de vraag hoe

Ik heb gehuild om je verhaal en ken meer mensen uit kut gezinnen ik heb in kinder tehuizen gezeten
En het blijft altijd een strijd
Maar je kunt alleen overwinnen door van jezelf te houden En voor jezelf te zorgen❤

Soms denk je dat je helemaal alleen bent. Vind het verschrikkelijk wat er met je is gebeurd! Ik heb ongeveer het zelfde mee gemaakt. Een vader die niet van je houdt en je leven een hel heeft gemaakt. Ik schrok toen ik las dat je "vader" je met je hoofd op bureau heeft geslagen. Kreeg even een flashback. Die van mij heeft mij met mijn hoofd keihard tegen de muur geslagen en daarna op een krukje op mijn slaapkamer. Mijn oor was daarna helemaal stuk! Straks komt mijn 4de operatie eraan. Ik was tóen 16 jaar en ben nu inmiddels 37 jaar. Nog steeds elke dag last van wat er allemaal is gebeurd. Sinds een jaar ziek thuis met complex ptss. Ouders hebben geen idee wat ze zo met een kind doen! Ik hoop dat jij je rust hebt kunnen vinden. Ik ben nog druk met therapie maar uiteindelijk kom ik er ook wel! We leven maar 1 x en we moeten echt gaan genieten! Straks kijk je terug op je leven en dan besef je dat het zo je héle leven heeft beheerst en dat zou echt zo zonde zijn! ❣

Hoi,

Wat is jouw verhaal herkenbaar!
Ik ben van mijn 9 jaar tot mijn 17 jaar fysiek en emotioneel mishandeld door mijn vader tot hij is doorgedraaid en ik voor mijn leven gevochten heb op intensieve. Ik ben jaren doorgegaan op automatische piloot, mezelf kapot gewerkt om te kunnen blijven vermijden. Tot oktober vorig jaar. Dan ben ik omver gereden met de fiets en door de kwetsuren was ik verplicht om stil te staan. Het was alsof een blikje frisdrank dat al jaren geschud werd ineens werd opengetrokken en mn rugzak in mn gezicht is ontploft. Ik heb toen een zelfmoordpoging ondernomen en werd gedwongen opgenomen. In het begin daarvan was ik kwaad en opstandig, maar nu voelt het alsof dat het beste was wat me ooit overkomen is. Eindelijk kon ik mijn verhaal delen en kreeg ik tools aangereikt om het voor mezelf draaglijker te maken. Ondertussen ben ik niet meer residentieel opgenomen, maar ga wel nog 3 dagen per week naar dagbehandeling. Het is nog steeds met vallen en opstaan, maar ik voel mijn grenzen veel beter aan en kan nu om hulp vragen.

Groetjes en heel veel sterkte!

Hallo mensen. Gezien dat we hier elkaar geen telefoonnummers en mail adressen kunnen geven. Maar de meeste van ons voelen zich eenzaam hierdoor. Want er is niemand die ons wil begrijpen. Hulpverleners niet. Behandelaars niet. Onze familieleden zelfs niet. Daarom ben ik hier om contact te maken met lotsgenoten via de Kik app. Als er mensen zijn die gebruik maken van die app of een account willen aanmaken om met lotsgenoten in contact te komen het is de moeite meer dan waard. Mijn gebruikersnaam op Kik is Mutti030 en ik wacht op berichten van lotsgenoten om elkaar te steunen en te luisteren. Maar vooral ELKAAR BEGRIJPEN!! Veel sterkte allemaal!!