Uitzending Afghanistan,april 2009.

Ik heb daar dingen gezien en meegemaakt en ik dacht toen ik weer thuis was...Bekijk het allemaal maar. Ik heb schijt aan alles en iedereen. Ik was er zelf bijna niet meer. Het was een levensbedreigende situatie. Ik ben nu 12 jaar verder en plots ligt mijn zoontje met een levensbedreigende ziekte in het ziekenhuis. Gelukkig gaat nu alles goed met hem. Alleen met mij niet. Want blijkbaar werd ik getriggerd door hoe ik hem daar zag liggen in dat ziekenhuisbedje. Nu zit ik er helemaal doorheen. Altijd hard gewerkt bij defensie en het rijk. En nu een zielig hoopje ellende die constant boos is. Ik zit thuis te schilderen om tot rust te komen. Ik ben 38 maar ik voel me afgestompt. Geen gevoel. Geen emotie. Nou ja...boos... alleen maar boos.